คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : My Heart is Beating - Chapter 14
ความรู้สึกแรกหลังจากที่อูฮยอนรู้สึกตัวคือ ปวดหัว
เช้าแล้วหนิ นี้เค้าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมถึงมานอนอยู่บนเตียง ว่าแต่นี่เตียงใครกันนะ สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือ อูฮยอนเข้ามานั่งทำงานในห้องของซองกยูแล้วอยู่ดีๆทุกอย่างมันก็ดับไป อูฮยอนค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนช้าๆ เพราะยังคงรู้สึกมึนๆอยู่ บนโต๊ะข้างๆมีอ่างน้ำและผ้าวางอูฮยอน ทำให้อูฮยอนเริ่มเข้าใจแล้วว่า เมื่อคืนตนคงไม่สบาย ว่าแต่ห้องนี้ของใครกันแน่นะ อูฮยอนค่อยๆ เดินไปเปิดประตู ก่อนที่จะพบว่าห้องนี้คือห้องรับรองแขกที่อยู่ในห้องของซองกยู นาฬิกาเรือนใหญ่ที่ติดอยู่ตรงผนังบอกเวลาว่าตอนนี้ 10:00 น. แล้ว ในห้องนี้ไร้วี่แววซองกยู สงสัยจะออกไปข้างนอก
“ตายแล้ว งาน ทำไงดีเนี่ย ”
อูฮยอนรีบเดินไปที่โต๊ะทำงานที่ตนนั่งเมื่อคืน เอกสารยังคงว่างอยู่เหมือนเดิม
“ดีนะ นี้ไม่ใช่งานด่วน”
ว่าแล้วอูฮยอนก็นั่งทำงานต่อไปโดยไม่สนว่าร่างกายจะยังไม่ฟื้นตัวเต็มร้อย หน้าที่ก็คือหน้าที่ อูฮยอนยังคงพยายามฝืนนั่งทำต่อไปเรื่อยๆ
จนสุดท้ายร่างกายก็รับไม่ไหว อูฮยอนสลบลงไปที่โต๊ะทำงานตัวนั้นอีกครั้ง...............
12:00 น.
ซองกยูเพิ่งจะตื่นนอน หลังจากเมื่อคืนเค้านั่งทำงานจนถึงตี 4 แม้ว่างานจะยังเสร็จไม่หมด แต่ร่างกายของเค้าก็เหนื่อยล้ามากจนไม่สามารถคิดอะไรออกแล้ว จึงตัดสินใจเข้านอนไป สิ่งแรกที่เข้ามาในหัวคือคนป่วยที่นอนอยู่ห้องข้างๆ เมื่อคืนอยู่ดีๆ อูฮยอนก็เกิดอาการสั่นขึ้นมาตอนกลางดึก ดีที่ซองกยูยังไม่นอนเค้าจึงเข้าไปเช็ดตัวให้คนตัวเล็กอีกรอบ ตอนนี้อาการจะเป็นยังไงบ้างนะ ซองกยูออกจากห้องเพื่อที่จะมุ่งหน้าไปหาคนตัวเล็ก แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นอูฮยอนฟุบอยู่ที่โต๊ะทำงาน
“เฮ้ย! อูฮยอน เป็นอะไรไป นายไหวมั๊ย”
“ผมปวดหัว.........”
อาการเหมือนเมื่อคืนเลย ว่าแต่อูฮยอนออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ ก่อนจะหาคำตอบให้ตัวเอง ซองกยูก็พาคนตัวเล็กกลับไปนอนที่เดิม จัดการห่มผ้าให้เรียบร้อย
“เดี๋ยวชั้นมานะ นายนอนนิ่งๆอยู่ตรงนี้ห้ามลุกไปไหน”
“อื้อ”
ซองกยูเดินกลับไปที่ห้องตัวเองเพื่อจัดอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินมาที่โต๊ะทำงานของอูฮยอน งานที่เมื่อวานเจ้าตัวทำค้างไว้เสร็จไปเกือบหมดแล้ว เหลืออีกเพิ่งนิดเดียวเท่านั้น
“ห่วงงานจนไม่ห่วงตัวเองเลย เด็กน้อย”
วันนี้ซองกยูคงต้องกลายมาเป็นคนดูแลผู้ป่วยสินะ ว่าแล้วก็เข้าครัวไปทำข้าวต้มให้อูฮยอนทาน
“ลุกไหวมั๊ย ขึ้นมาทานข้าวหน่อย เดี๋ยวจะได้กินยา”
“งานยังไม่เสร็จ”
“ห่วงตัวเองก่อนเถอะ ไม่สบายขนาดนี้ เมื่อคืนตอนนายสลบไปชั้นตกใจแทบแย่”
“เดี๋ยวฮยองไปส่งผมที่ห้องก็ได้ ไม่อยากรบกวน”
“พี่ชายนายไปดูงานไม่ใช่หรอ กลับไปใครจะดูแลนายละ อยู่นี่แหละ”
“เอ่อ.........แต่ผมเกรงใจ.........”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ยังไงนายก็เหมือนน้องของชั้นคนนึง อ่ะ กินข้าวตัมซะ เดี๋ยวชั้นป้อนนะ”
“เอ่อ.....ขอบคุณครับ”
“อ้า! อร่อยมั๊ย ชั้นตั้งใจทำเลยนะ”
อูฮยอนไม่ได้ตอบ แต่ก็พยักหน้า
ซองกยูคอยป้อน คอยดูแลอูฮยอนทุกอย่างจนเรียบร้อย
“เดี๋ยวกินยาแล้วนายก็นอนพักไปนะ เรื่องานไม่ต้องห่วง เดี๋ยวชั้นจัดการต่อเอง”
“ผม..........ขอโทษ”
“นายจะขอโทษทำไม นายไม่ได้ผิดหนิ ใครจะรู้ว่าตัวเองจะป่วย ถูกมั๊ย? พักผ่อนเถอะ อย่าคิดมาก”
ตอนที่อูฮยอนไม่รู้สึกตัว ผู้ชายคนนี้คงจะดูแลเค้าเป็นอย่างดีสินะ จากอ่างน้ำที่เห็น ผ้าห่มที่คลุม รวมถึงเมื่อกี้ด้วย ซองกยูดูแลอูฮยอนอย่างดี การแสดงออกถึงความห่วงใยของเค้ามันทำให้อูฮยอนรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก และก็ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกมั่นใจว่าซองกยูจะดูแลอูฮยอนจนกว่าอูฮยอนจะหายดี
“อ่าวมยองซู กลับมาแล้วหรอ โทษทีนะพี่ไม่ได้ตื่นมาทำอาหารเช้าให้ เมื่อคืนก็ไม่ได้ไปหา พอดีงานมันเยอะอ่ะ”
“ไม่เป็นไรฮยอง งานเสร็จรึยังเนี่ย”
“ยังเลย ว่าแต่นายไปไหนมา อารมณ์ดีเชียวนะ”
“ไปกินข้าวแล้วก็ดูหนังกับซองยอลมา”
“ถามจริงๆเลยนะ ชอบซองยอลหรอ?”
ซองกยูคนนี้สงสัยมานานละ หลังจากดูปฏิกิริยาของน้องชายตัวเองมาสักพัก
“อืม ใช่”
ทำไมตอบง่ายจัง ดูไม่เขินเลย
“ก็จีบดิ หรอไรอยู่”
“คบกันอยู่”
“ห้ะ!!!!!! คบกันอยู่”
เห้ยย ไอ้น้องชาย ทำไมเร็วแบบนี้
“นายเป็นแฟนกับซองยอลแล้ว?”
“อืม ใช่”
“โหยยย อะไรว้ะ ยังงี้ฮยองก็โสดคนเดียวเลยอ่ะดิ”
“ก็รีบหาก่อนสิ หรือจะให้โทรไปบอกแม่ แม่จะได้หามาให้”
“ไม่ต้องเลยๆ นี้ ไปดูเพื่อนนายหน่อยมั๊ย นอนป่วยอยู่ห้องนั้นอ่ะ”
“อูฮยอนอะหรอ เป็นอะไรอะฮยอง”
ไม่รอช้า มยองซูรีบเดินไปดูอาการเพื่อนตัวเองที่ป่วยอยู่ มยองซูไม่แปลกใจที่อูฮยอนมาอยู่ที่นี้ เพราะอูฮยอนทำงานให้พี่ชายตัวเอง
“ทำไมป่วยอ่ะฮยอง”
“ตากฝน เด็กนี้ดื้อ วิ่งฝ่าฝนมาทำงาน ปวดหัวแทบตายยังฝืนทำงานอีก ตอนสลบไปเป็นห่วงแทบแย่”
หืม? เป็นห่วงหรอ
“งั้นเดี๋ยวผมดูแลเพื่อนผมเอง ฮยองไปทำงานได้เลย เดี๋ยวผมเรียกซองยอลมาด้วยละกัน”
“จ้า อย่ามาสวีทกันให้ขวางหูขวางตาคนโสดละกัน”
“ก็หาสักคนสิฮยอง”
“แล้วจะไปหาที่ไหน คนรักน้ะเว้ย ไม่ใช่ของ”
“ก็ที่นอนอยู่เนี่ย สนใจมั๊ยละ”
“ไม่พูดด้วยแล้ว ฝากดูแลด้วยละกัน ถ้าเกิดอูฮยอนสั่นนายก็ห่มผ้าแล้วก็จับมือไว้นะ ฝากด้วย”
ฮยองจะรู้บ้างมั๊ยนะ ว่าตัวเองเป็นห่วงคนที่นอนอยู่บนเตียงขนาดไหน อยู่กับฮยองมานานทำไมมยองซูจะไม่รู้ว่าฮยองของเขา เป็นห่วงนัมอูฮยอนเป็นพิเศษ
อูฮยอนตื่นนอนอีกครั้งตอน 18.00 น. หลังจากนอนไปอย่างเต็มอิ่ม ก็ทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก ตอนนี้ข้างๆตัวเค้าไม่ได้มีซองกยูอยู่ข้างๆ แต่เป็นซองยอลกับมยองซูแทน
“ตื่นแล้วหรออูฮยอน ไหวมั๊ย ยังปวดหัวอยู่รึปล่าว”
“ไม่แล้วแหละซองยอล ว่าแต่รู้ได้ยังไงอ่ะว่าชั้นป่วย”
“ลืมไปแล้วหรอนี้ห้องพี่ชั้นนะ”
“เออว่ะ สงสัยจะมึน”
“เดี๋ยวนายทานข้าวต้มก่อนละกันนะ จะได้กินยา รอแปปนะเดี๋ยวชั้นไปทำให้”
“อย่าไปนานนะซองยอล คิดถึง”
“เว่อร์ อายอูฮยอนบ้าง”
แล้วซองยอลก็เดินไปทำข้าวต้มที่ครัว คำถามมากมายเต็มหัวอุฮยอน ถึงจะรู้ว่ามยองซูชอบซองยอล แต่ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้มันไปถึงไหนกันแล้ว เพราะตัวเองมาทำงาน จึงไม่ได้ไปนั่งเล่นห้องซองยอลเหมือนแต่ก่อน เลยไม่รู้ข่าวสารอะไรเท่าไหร่
“จีบซองยอลไปถึงไหนแล้วฮะ”
“เป็นแฟนกันแล้ว”
“เฮ้ยยยยย จริงดิ ไรว่า อิจฉาจริงพวกคนไม่โสด”
“ก็หาสักคนสิ”
“แล้วมันมีให้หาป่ะละ”
“ที่นั่งทำงานอยู่ข้างนอกอ่ะ พอไหวมั๊ย”
“บ้า ตลกใหญ่แล้วแก พี่เพื่อนเลยนะเว้ย”
“แต่ถ้านายชอบชั้นก็ยินดีที่จะยกให้นะ”
“นี้อยู่กับแฟนจนบ๊องไปแล้วใช่มั๊ย ไม่พูดด้วยแล้วว้อยย”
เย็นวันนี้มีซองยอลและมยองซูมาคอยป้อนข้าวป้อนน้ำให้คนป่วยที่ดูเหมือนไม่ป่วยไหร่ ทั้งแซะทั้งแซวเพื่อนตัวเองซะจนซองยอลเขินหน้าแดงไปหลายรอบ หลังจากนั่งคุยกันสักพัก มยองซูก็เริ่มโน้มน้าวให้อูฮยอนย้ายขึ้นมาอยู่ที่นี้ในช่วงที่พี่บูฮยอนไม่อยู่
“แกจะบ้าหรอ ให้ย้ายมาอยู่ที่นี้”
“ก็แกทำงานให้ซองกยูฮยองเสร็จ นายก็ได้พักผ่อนเลย อีกอย่างอยู่ที่นี้ซองกยูฮยองจะได้ดูแลนายไง”
“ดูแลเพื่อ ชั้นดูแลตัวเองได้ อีกอย่างเดี๋ยวซองยอลก็เหงาตายพอดี”
“แต่ชั้นว่านายนอนที่นี้ก็ดีนะอูฮยอน อยู่ห้องคนเดียวมันอันตราย”
“แล้วจะให้ชั้นเสียค่าเช่าห้องฟรีๆหรอ ไม่เอาหรอก”
“ลืมไปแล้วหรอว่าตระกูลชั้นเป็นเจ้าของคอนโด ถ้านายย้ายมา เดี๋ยวซองกยูฮยองก็จัดการทำเรื่องไว้ให้ ไม่ต้องเสียฆ่าเช่าแล้วก็ไม่เสียสิทธ์ด้วย”
“เกรงใจพี่นายแย่”
“ฮยองเค้าเป็นคนยื่นข้อเสนอมาเอง นายจะได้ไม่ต้องลำบากมากไง ทำงานเสร็จก็จะได้พักผ่อนได้เลย อยู่ฟรีด้วยที่สำคัญ”
“ไม่เอาอ่ะ ชั้นกลับไปอยู่คนเดียวดีกว่า”
“นายกลัวอะไรอูฮยอน กลัวโดนพี่ชั้นปล้ำหรอ นี้ ห้องรับรองมีห้องน้ำส่วนตัว พอทำงานเสร็จ นายก็แค่เข้าห้องไปแล้วก็อยู่ในนั้น ฮยองเค้าเป็นคนดีนะเว้ย หรือว่าแกกลัวใจตัวเอง กลัวว่าจะหวั่นไหวหรอ”
“บ้า หวั่นไหวอะไร”
“งั้นก็พิสูจน์สิ ว่านายไม่ได้กลัว ย้ายมาอยู่ที่นี้ถ้านายไม่ได้กลัวว่าจะหวั่นไหว กล้าป่ะละ”
“ได้! ตกลงว่าชั้นจะย้ายมา เดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นจะลงไปเอาเสื้อผ้าข้าวของมา”
“อืม ดี วันนี้นายเอาเสื้อชั้นไปใส่ก่อนละกัน ป่วยขนาดนี้คงลงไปไม่ไหว อ่ะ นี้เอาไป”
“ขอบใจ”
“แกพักไปเหอะ ชั้นกับซองยอลไปก่อนละ บาย”
ซองยอลกับมยองซูออกไปแล้ว อูฮยอนก็ค่อยๆลุกขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง พรุ่งนี้เค้าจะต้องย้ายมาอยู่ที่นี้สินะ ก็ดีเหมือนกัน ทำงานเสร็จก็นอนเลย ค่าเช่าก็ไม่ต้องเสีย สบายเลย
“ทำอย่างนี้จะดีหรอมยองซู”
จริงๆไอเดียที่ว่าให้อูฮยอนย้ายมาอยู่กับซองกยูเพื่อความสะดวก ไม่ใช่ข้อเสนอจากซองกยูแต่อย่างใด แต่มันมาจากน้องชายนี้
“ก็อยากให้ฮยองรู้ใจตัวเองอ่ะ ว่าสรุปเอาไงกันแน่”
“ก็คงจะดีนะ ถ้าสองคนนั้นได้คู่กัน”
“ชั้นก็ว่างั้นแหละ บ้างานด้วยกันทั้งคู่ น่าจะไปกันได้ดี”
“อูฮยอนจะได้แฮปปี้ซักที”
“แล้วตอนนี้ซองยอลแฮปปี้มั๊ยละ มีชั้นอยู่ข้างๆ”
“บ้า พูดไร ”
“เค้าแฮปปี้นะ ได้อยู่กับตัวเองแบบนี้”
ไม่พูดปล่าว มยองซูดึงซองยอลเข้ามาให้อ้อมกอดของตน
“เป็นคนเลี่ยนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
“นายรู้จักคนสองบุคคลิกป่ะ”
“ก็นายไง เดี๋ยวก็กวน เดี๋ยวก็ดี ”
“ใช่ ชั้นมีสองบุคลิก แต่ไม่ใช่แบบที่นายว่า”
“แล้วแบบไหนละ”
“บุคลิกตอนเวลาที่อยู่กับคนธรรมดา กับบุคลิกตอนที่อยู่กับ คนพิเศษ ”
“เลี่ยนมากกกกก”
“แล้วรักป่ะละ”
“อืม”
“ฝันดีนะครับซองยอล”
“ฝันดีนะมยองซู”
กริ้ง!
“สวัสดีครับ คิมซองกยู พูดครับ”
“ซองกยูหรอลูกนี้แม่เองนะ เป็นยังไงบ้าง สบายดีใช่มั๊ย ”
“ครับ ผมสบายดี”
“แล้วมยองซูละ สบายดีมั๊ย”
“สบายดีครับ แม่โทรมามีอะไรหรอครับ”
“ลูกจำน้องยูจินได้มั๊ย”
“น้องยูจินลูกของประธานจางหรอครับ”
“ใช่ๆ พอดีอีก 1 สัปดาห์น้องเค้าจะย้ายกลับไปเกาหลี แม่ฝากซองกยูดูแลน้องหน่อยได้มั๊ย”
“อ่า.........ยังไงบ้างครับ”
“ก็หาที่เรียนให้หน่อย เอาที่เดียวกับมยองซูนะ ส่วนที่พักก็ให้อยู่คอนโดของเรา แล้วก็ช่วยไปรับที่สนามบินด้วยนะ”
“อ่า ได้ครับ”
“ลูกคงรู้ใช่มั๊ยว่าต้องทำอะไรยังไงบ้าง ยังไงแม่ก็ฝากดูน้องด้วยละกันนะ น้องเป็นเด็กดี ประธานจางท่านฝากฝังมา”
“ครับ............”
“ดูแลตัวเองดีๆนะซองกยู เมื่อวางสายแล้วนะ”
“ครับ..................”
การที่แม่ของเขาให้หาที่เรียนที่อยู่ให้เด็ก ที่จะย้ายมามันไม่ได้ยากเกินความสามรถของซองกยูหรอก ถ้าไม่ติดว่าเด็กที่ชื่อ จาง ยูจิน นั้นจะเป็นคนที่แม่ของเขาหมายมั่นปั้นมือไว้ว่าจะให้แต่งงานกับมยองซู ที่มยองซูหนีกลับมาเกาหลีรอบนี้ก็เพราะหนีการดูตัวที่จะเกิดขึ้น มยองซูไม่ชอบการถูกบังคับ เป็นที่รู้กันอยู่ว่ายูจินถูกผู้ใหญ่บอกมาตลอดว่าจะได้แต่งงานกับมยองซู เกียรติศัพท์ของคุณหนูตระกูลจางทำไมซองกยูจะไม่รู้ เพราะเค้าก็เคยโดนมาแล้วเหมือนกัน ที่ซองกยูเลือกที่จะมาใช่ชีวิตในเกาหลีด้วยตนเองก็เพราะเหตุผลเดียวกัน แต่ว่าในครั้งนี้มยองซูจะต้องรับศึกหนักกว่าเขาแน่นอนเพราะในเมื่อคนพี่พลาดไปแล้ว มยองซูก็เหมือนจะเป็นความหวังสุดท้าย ยิ่งตอนนี้น้องชายของเค้ากำลังมีความสุขกับคนที่มันรักและรักมัน ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ่มใจ ซองกยูจะช่วยน้องชายตัวเองยังไงดี
ซองกยู : มยองซูอา ยูจินกำลังจะมา นายต้องดูแลซองยอลให้ดีนะ
L : ยูจินจะมาวันไหนครับ
ซองกยู : อีก 1 สัปดาห์
สนามบินนานาชาติอินชอน
“พ่อคะ หนูถึงเกาหลีแล้วนะคะ”
เพื่อที่มาหาชายที่ผู้เป็นพ่อและแม่บอกเสมอว่าเป็นเจ้าบ่าวของตน ยูจินพร้อมที่จะสละทุกอย่างที่อเมริกาเพื่อที่จะมาหาพี่มยองซู หรือที่มีเพื่อนๆชาวอเมริกันเรียกกันว่า แอล ยูจินมองแอลมานานแสนนานแล้วตั้งแต่ตัวเองยังเด็ก ด้วยความหล่อและเสน่ห์อันเหลือล้น ยูจินจะไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือไปเป็นอันขาด
----------------------------------------------------------------
ฮาโหลว! เมื่อวานหลังจากกลับมาบ้านก็นอคไปเลยจริงๆ ทั้งเพลียทั้งช็อคกับเรื่องอัลบั้มใหม่ (ฮอลลล)
มีตัวละครใหม่มาด้วย มาดูกันว่าจะสั่นคลอนแค่ไหน แต่เราก็ยังจะคงความใสไว้อยู่จะได้อ่านสบายๆ
เราลองปรับวิธีเขียนเล็กน้อยตั้งแต่ตอนที่แล้ว หวังว่าจะดีและสนุกขึ้นนะ
ขอบคุณที่ยังติดตามมาจนถึงตอนที่ 14 #แหะๆยาวหน่อยนะ สนุกไม่สนุกยังไงก็คอมเม้นไว้เลยยย ♥
ปล.เราแอบมีพล็อตเรื่องใหม่ไว้ในใจเป็นแนวออกแฟนตาซีนิดๆ ถ้าเรื่องนี้จบสนใจกันมั๊ยเอ่ย?
ความคิดเห็น