คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : My Heart is Beating - Chapter 5
ติ้งต่อง ............................
“ มีไรหรอซองยอล” เพื่อนตัวสั้นของผมมันโผล่หัวของมาจากประตู
“ ชั้นได้โทรศัพท์คืนแล้ว เยสสส” ผมชูโทรศัพท์ให้มันดู
“ดีใจด้วยว่ะ ขอไปนั่งที่ห้องแกได้ป่ะ พี่บูฮยอนยังไม่กลับ เหงา”
“มาดิๆ มีไรจะเล่าให้ฟังด้วย”
หลังจากพาอูฮยอนมาที่ห้องแล้ว ผมก็เริ่มเล่าเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบให้มันฟัง
“ อืม ”
“ แค่อืม? นี้ไม่คิดที่จะแบบมีรีแอคชั่นไรบ้างเลยหรอ” เรื่องที่ผมเล่านี้มันเป็นเรื่องความบังเอิญระดับชาติเลยนะ
“ มันไม่แปลกหรอกที่มยองซูจะมาเดินอยู่ที่นี้ ก็เพราะมันก็อยู่คอนโดนี้”
“ ถามจริง แล้วรู้ได้ไงอ่ะ?” ทำไมอูฮยอนมันรู้เยอะจัง
“ ก็ตอนเช้าใครก็ไม่รู้หลับจนไม่รู้เรื่องรู้ราว ” อ่า........ตอนผมหลับนี้พลาดอะไรไปเยอะ
“ แล้วรู้ด้วยป่ะว่ามยองซูเป็นน้องของคุณคิมซองกยู” ผมเริ่มไม่ไว้ใจอูฮยอนละ มันอาจจะรู้เรื่องนี้แล้วแต่ไม่บอกผมก็ได้
“อันนี้ไม่รู้จริงๆว่ะ เออ ช่างเหอะได้ของคืนมาก็ดีละ”
“อืม” ผมก็ว่างั้นแหละ
“ ไหนๆคืนนี้ก็ไม่มีการบ้าน ปาร์ตี้กันป่ะ ซองจง อูฮยอน ว่าไง?”
“ คอล/คอลครับฮยอง” แหม่ ตอบพร้อมเพรียงเชียว
หลังจากนั้นห้องของผมก็กลายเป็นปาร์ตี้เล็กๆ อย่างที่ผมบอก ผมทำขนมเก่ง (จร้า) ปาร์ตี้ก็เลยมีพวกขนมง่ายๆเช่น smore น้ำผลไม้ปั่น อะไรประมาณนี้ เสร็จแล้วก็นั่งดูหนังกัน ปาร์ตี้แบบเด็กๆ แต่ก็โคตรสนุกเลยฮะ ผมไม่ลืมที่จะอัพรูปลง ig โชว์สักหน่อย หลังจากนั้นพอปาร์ตี้จบเก็บกวาดห้องให้เรียบร้อย วันนี้ผมมีเพื่อนมานอนด้วยแหละ พี่บูฮยอนพึ่งโทรมาบอกว่าจะไม่กลับ อูฮยอนก็เลยมานอนกับผม อาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยก็ปิดไฟ ล้มตัวลงนอน
มยองซูจะกินเค้กรึป่าวนะ?
มยองซูจะชอบเค้กมั๊ย?
แล้วซองยอลจะมานึกมยองซูทำไม?
สงสัยผมคงโดนกวนประสาทจนประสาทหลอนไปละ ช่างเถอะครับ นอนกันเถอะ ฝันดีครับ
“ ไปโรงเรียนวันแรกเป็นไงบ้าง ”
“แอล....................”
“มยองซู................”
“ย่าห์!!! คิมมยองซู!!!!!”
“ เห้ยฮยอง เรียกเสียงดังทำไม”
จะไม่ให้ผมเรียกเสียงดังได้ไงครับ น้องชายผมพอเปิดประตูห้องทำงานผมเข้ามาแล้วก็เดินยิ้มอยู่นั้นแหละ เรียกก็ไม่ได้ยิน
“ ก็ถามว่า ไปโรงเรียนวันแรกเป็นไง”
“ก็ดีอ่ะฮยอง อ่ะนี้โทรศัพท์ของฮยอง” มยองซูยื่นโทรศัพท์คืนมาให้ผมกับเค้กกล่องนึง
“เออ ขอบใจ แล้วเค้กนี้อะไรอ่ะ ”
“ซองยอลเค้าทำมาให้อ่ะ”
“แล้วซองยอลนี้อยู่ชั้นเดียวกับนายรึปล่าวละ” ผมดูจากรูปโปรไฟล์แล้วน่าจะพอๆกับมยองซู
“ใช่ๆ ซองยอลเป็นเพื่อนกับโฮวอนด้วยแหละ พี่จำโฮวอนได้ใช่ป่ะ?”
“ จำได้สิ ”
“จะกินเลยป่ะ เดี๋ยวเอาไปใส่จานให้”
“เอาดิๆ” ตอนนี้ก็ยังไม่เย็นมาก ผมกินของหวานตอนนี้คงไม่อ้วนอ่ะนะ 55555
ไม่นาน มยองซูมันก็เอาเค้กใส่จานมาพร้อมอุกรณ์สำหรับหม่ำ
“ฮยอง ผมเจอในกล่องอ่ะ เห็นมันจ่าหน้าซองถึงฮยอง”
สิ่งที่มยองซูยื่นให้ผมมันเป็นเหมือนการ์ดเล็กๆที่เขียนข้างหน้าว่า ถึงคุณคิมซองกยู ข้างในนั้นบรรจุการ์ดเล็กที่เขียนด้วยลายมือเรียบร้อย
สวัสดีครับคุณซองกยู อย่างแรกผมต้องขอโทษนะครับที่หยิบโทรศัพท์ผิดไป แล้วก็ขอบคุณมากที่คุณดูแลรักษาโทรศัพท์ของผมอย่างดี ในกล่องนี้เป็นบลูเบอร์ชีสพายที่ผมทำเอง ลองชิมดูนะฮะ ถือว่าเป็นการขอบคุณละกันนะครับ ถ้าเกิดว่ามันไม่อร่อยก็ลืมๆมันไปละกันนะครับ แฮะๆ
อีซองยอล
พอพลิกดูด้านหลังการ์ดก็เป็นนามบัตรของร้านขนมหวานของเจ้าตัว
“อร่อยมั๊ยนั้น กินซะปากเลอะเชียว”
ปกติน้องชายผมไม่ค่อยกินของหวาน อะไรหวานนี้แบบขอบาย แต่วันนี้กินใหญ่เลย
“ อร่อยมากอ่ะฮยอง ไม่ค่อยหวานด้วย ชิมดิๆ”
ไม่พูดเปล่าไอ้น้องชายตัวแสบก็ตักพายคำเบ้อเร่อยัดปากผม
“55555555555555” ไอ้น้องนี้ หัวเราะไปปรบมือไปยังกะแมวน้ำ
สุดท้ายบลูเบอร์รี่ชีสพายก็หมดลงด้วยฝีปากของเราสองพี่น้อง มันอร่อยจริงๆนะ สงสัยผมคงต้องเก็บนามบัตรของซองยอลไว้ซะแล้วแหละ
“ พรุ่งนี้ผมไปโรงเรียนเองนะ ”
“ ไปเอง? แน่ใจนะ เมื่อวานยังบ่นอยู่เลย ” เมื่อวานมันยังโวยวายอยู่เลยว่าไปไม่เป็น
“ ไม่ต้องห่วงหรอก ผมมีเพื่อนไปด้วย ไปละฮยอง ตั้งใจทำงาน ”
แล้วมยองซูก็เดินลงไปที่ห้องของมัน มันได้พักผ่อนแล้ว ทำไมงานผมยังไม่ลดเลยนะ สงสัยผมคงต้องรับเด็กมาฝึกงานซักคนดีกว่า ทำแบบนี้คนเดียวนี้แทบไม่มีเวลาได้อยู่กับน้องเลย
มยองซูกลับมาถึงห้องแล้วก็เปิดเช็ค social network ทั้งหลายเพื่ออัพเดตข่าวสาร
อ่อใช่แล้ว เมื่อวานเค้าเพิ่งจะ follow เพื่อนคนใหม่ใน ig ไม่ใช่แค่ ig แต่ไลน์ของเพื่อนคนนั้นก็มีมยองซูอยู่ในรายชื่อเพื่อนแล้วเช่นกัน
ก็โทรศัพท์อยู่กับเค้าตั้ง 1 วันเต็ม จะให้นั่งถือไว้เฉยๆก็คงใช่เรื่อง หึหึ ไหนดูซิ มีอะไรอัพเดทบ้าง
“โอ้โห มีปาร์ตี้กันด้วยแฮะ” หลังจากผมเลื่อนไปเจอรูปที่เพื่อนใหม่อัพโหลดไว้
ในรูปนั้นมีทั้งอูฮยอน ซองยอล และอีกคนน่าจะเป็นน้องของซองยอลที่ชื่อซองจงตามที่อูฮยอนเล่าให้ฟัง ทุกคนในรูปยิ้มอย่างมีความสุขสุดๆ แต่มันมีอยู่รอยยิ้มนึง ที่สดใสที่สุดสำหรับใครบางคน
“ อย่ายิ้มบ่อยมากนักสิซองยอล ”
“ เดี๋ยวคนทั้งโลกก็หลงนายพอดี..............”
ซองยอล ซองจง และอูฮยอนในตอนนี้พร้อมแล้วที่ไปโรงเรียน เช้าวันนี้ค่อนข้างสดใสนะ อากาศเรียกว่าสบายสุดๆเลย พวกเราสามคนกำลังจะเดินไปที่รถไฟฟ้าใต้ดิน อยู่ดีๆก็มีเสียงนึงดังขึ้น
“ แหม เมื่อคืนมีปาร์ตี้ก็ไม่ชวนกันเลยเนอะ ” ไม่บอกก็รู้ว่าใครนะ
“ ไม่รู้ว่านายจะชอบรึป่าว ปาร์ตี้แบบเด็กเลยไม่ได้ชวนอ่ะ” อูฮยอนเป็คนตอบมยองซูไป
“ ดีละที่ไม่ชวน ” เหอะ ขืนชวนจากปาร์ตี้อาจจะกลายเป็นสังเวียนระหว่างผมกับมยองซูอ่ะสิ
“จะไปโรงเรียนหรอ ไปด้วยสิ” ................ ทำไมไม่เถียงกลับมาอ่ะ?
แถมยังยิ้มด้วย?
อะไรของมันว่ะ ไอ้คิมมยองซูคนนี้ ?
ไม่ทันทีผมจะได้พูดอะไรครับ มยองซูมันก็จัดการควงแขนอูฮยอนกับน้องชายผมเดินไปสถานีรถใต้ดินแล้ว
“เห้ย รอด้วยๆ” นั้นแหละครับ จากสามหน่อก็กลายเป็นสี่สหายไปแล้วครับ
แค่ย้ายมาวันเดียว ความฮอตของมยองซูก็ลามไปทั่วทุกพื้นที่ ทำให้ในตอนนี้โต๊ะของมยองซูเต็มไปด้วยการ์ดและของขวัญมากมาย หมั่นไส้จริง คนอื่นที่มาชอบนี้จะรู้มั๊ยว่าปากสวยของมันเสียขนาดไหน
อย่างที่บอกครับ โฮย่ามันมันมาโรงเรียนเช้า ตอนนี้ก็นั่งหน้าหมีอยู่ข้างๆกับมยองซูเรียบร้อย
ไหน ดูหน่อยดีกว่าว่าบนโต๊ะมยองซูมีอะไรบ้าง โหวว มีทั้งเค้ก ลูกอม ชอคโกแลต ยาบำรุง ขนาดสตอเบอรี่กล่องยักษ์ก็มีนะเนี่ย
“มองไร?”
“ ปล๊าว!” มันรู้ได้ไงว่าผมแอบมอง -3-
“ อ่ะ กินป่ะ ให้ ” แล้วมยองซูก็ยืนสตอเบอรี่กล่องนั้นมาให้
“ เหอะๆ ของแฟนคลับนาย กินไปเถอะ ” เรื่องไรให้กินของที่ไม่ใช่ของตัวเองละครับ
“ นายชอบกินสตอเบอรี่มากไม่ใช่หรอ? ”
“ แต่ไม่ชอบกินของของคนอื่น ”
อยู่ดีๆมยองซุมันก็ยื่นมาใกล้ผม จนจมูกจะชนกันอยู่แล้ว
“จะกินไม่กิน”
มยองซูพูดขณะที่หน้าเราสองคนก็ยังใกล้กันอยู่ ทำไมใจผมต้องเต้นแรงด้วย เกิดอะไรขึ้น........
“ ม....ม..ไม่เป็นไรนา............”
“เอาไปเถอะ”
เหมือนผมโดนสะกดให้ทำตามทุกอย่างที่มยองซูบอกเมื่อผมเผลอไปสบตากับมยองซู
กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่คุณครูเดินเข้าห้องมาแล้ว สตรอเบอรี่กล่องนั้นมาอยู่ในมือผมเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
สติผมกลับมาครบ 100 เปอร์เซ็นละ แต่สิ่งที่ยังไม่ปกติก็คือหัวใจ มันยังคงเต้นแรงอยู่ตลอดจนหมดคาบเรียน………….
แหๆ ทำไมตอนนี้มันช่างไร้สาระเช่นนี้ มาอัพแล้วคับ เร็วป่ะละ 55555
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ แล้วก็คอมเม้นด้วย เห็นแล้วหัวใจมันพองโต
สุดท้ายนี้ก็ขอบคุณที่ยังติดตามฟิคเรื่องนี้นะคะ อ่านให้สนุกนะคะ
ปริ้ววววววววววววว
ความคิดเห็น