คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : My Heart is Beating - Chapter 4
“ อืมไอ้มยองซู ว่าแต่ทำไมอยู่ดีๆก็กลับมาละ ”
“ เบื่อ ...........”
“ จริงๆอีกแค่ปีเดียวแกก็จบ high school แล้วนะ ทำไมกลับมากลางคันละ”
จริงๆแล้วก่อนจะกลับมาที่เกาหลีเนี่ย ผมเรียนอยู่ที่อเมริกาครับ พอดีพ่อและแม่ผมย้ายไปอยู่ที่นู้น ผมเลยตามไปด้วย พี่ชายของผมก็เหมือนกันครับ แต่พอเค้าเรียน high school จบแล้วก็บอกพ่อกับแม่ว่าไม่อยากเรียนมหาลัยที่นั้น พี่ซองกยูก็เลยกลับมาเรียนจบและทำงานอยู่ที่นี้ ส่วนผมหรอครับ ถ้าจะบอกว่าเบื่อ มันก็คงเป็นแค่ส่วนนึง จริงผมก็มีเหตุผลอีกเหตุละครับ
“ หนีแม่มา ”
“ ฮะ อะไรนะ หนีแม่ หนีทำไมว่ะ แม่แกก็ใจดีหนิ ” คุณโฮวอนครับใจเย็น ไม่ต้องตะโกนขนาดนั้น
“ ก็เรื่องเดิมๆ แกก็รู้นิ พี่กยูเค้าก็เคยเจอมา ตอนนี้ก็ถึงคราวชั้นบ้างละ”
“ แกนี้โชคดีเนอะ คุณหนูตระกูลคิม จะหนีกลับมาอยู่เกาหลี พี่ชายก็กำลังได้ดิบได้ดีพอดี สบายเลยอ่ะสิ ”
“ ก็คงไม่ขนาดนั้นหรอก เดี๋ยวแม่ก็คงมาจิกอีก ไม่รู้ว่าพี่ชายชั้นรอดมาได้ยังไง ”
“ แล้วนี้กะจะอยู่เกาหลีถึงเมื่อไหร่ ”
“ คงไม่กลับอเมริกาแล้วแหละ เรียนจบก็ทำงาน อยู่กินที่นี้กับพี่กยูแหละ ”
“ อืมก็ดี ชั้นจะได้ไม่เหงา ตั้งแต่แกไป ชั้นก็เหงา ดีนะที่มีไอ้ยอลกับไอ้อูฮยอนอยู่ด้วย ”
“ แล้วทำไมไม่เห็นเล่าให้ฟังบ้างเลย ไหนบอกจะเล่าทุกอย่างไง”
“ ก็ไม่คิดว่าคุณหนูคิมมยองซูจะเสด็จกลับมานิครับ ชั้นว่าแกน่าจะเข้ากับ 2 คนนั้นได้แหละ ”
“ อืม....” ใช่…..แน่นอนอยู่แล้ว มยองซูคิดในใจ ก่อนจะมีรอยยิ้มๆปรากฏอยู่บนริมฝีปาก
ติ้ง!
“ของแกใช่ป่ะ”
“ อืมใช่ ”
(คุณได้รับข้อความใหม่)
ซองกยู : ตกลงฮะ เดี๋ยวเจอกันตามเวลาและจุดนัดพบที่คุณซองกยูบอกนะครับ ผมชาร์จแบตให้เรียบร้อยแล้ว แล้วเจอกันนะครับ
มยองซูยิ้มน้อยๆ ก่อนมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือสุดหรูของตนเอง
“ เออ โฮวอน ชั้นไปก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน ”
“ อืม กลับบ้านดีๆละ”
ตอนนี้ก็สามโมงครึ่งแล้วครับ ผมนัดกับเจ้าของโทรศัพท์สีขาวไว้สี่โมงเย็น อ่า อีกครึ่งชั่วโมง ดีนะที่สถานที่นัดพบมีรถไฟใต้ดิน ไม่งั้นมยองซูต้องสายแน่ๆ ในมือหยิบโทรศัพท์สีขาวขึ้นมากำแน่น จะมีเรื่องที่ทำให้ชีวิตมีสีสันอีกละ
ติ้ง!
ซองยอล : สวัสดีครับ นั้นคุณซองยอลใช่มั๊ยครับ ผมซองกยูเองครับ วันนี้ผมว่างช่วงบ่ายพอดี เอาเป็นว่า 4 โมงเย็น เจอกันที่คอนโด Mecenatpolis ชั้นล่างตรงลานน้ำพุนะครับ
“เยสสสสสสสส”
ในที่สุดซองยอลคนนี้ก็จะได้โทรศัพท์คืนสักที ทำไมโชคดีอย่างนี้นะ สถานที่นัดพบก็คอนโดที่เค้าอยู่เนี่ยแหละ ตอนนี้ก็พึ่งจะบ่าย 2 โมง เพิ่งเปิดเทอม ไม่มีการบ้าน งั้นทำขนมให้คุณซองกยูเพื่อเป็นการขอบคุณดีกว่า
“ซองจง พี่จะลงไปซุปเปอร์ข้างล่าง เอาอะไรมั๊ย?”
“ พี่ซื้อลูกอมมะนาวมาให้ผมก็พอ มันหมดละ”
หลังจากนั้นผมก็ลงไปซื้อวัตถุดิบมาทำขนม ว่าแต่คุณซองกยูจะชอบอะไรนะ ดูจากรูปโปรไฟล์แล้วน่าจะอายุประมาณ 20 กว่า ดูสุขุมๆ งั้นทำบลูเบอร์รี่ชีสพายให้ดีกว่า
พอซื้อของเสร็จซองยอลก็จัดการรังสรรค์วัตถุดิบตรงหน้าให้กลายเป็นบลูเบอร์รี่ชีสพายได้ในเวลาอันรวดเร็ว
พรสวรรค์ของซองยอลอีกอย่างคือการทำของหวาน ซองยอลเป็นคนชอบทานอะไรหวานๆก็เลยพยายามฝึกหัดทำเองจนเก่ง ปิดเทอมปุ๊บซองยอลก็จะรับออเดอร์เล็กๆน้อย เพื่อจะได้มีเงินเก็บไว้ซื้อข้าวของต่างๆ นอกเหนือจากเงินเดือนที่ได้จากพ่อและแม่
จัดการแพคใส่กล่องเรียบร้อยก็เป็นเวลา 3 โมงครึ่งพอดี ซองยอลรีบหยิบโทรศัพท์ที่ไม่ใช่ของตัวเองขึ้นมา ก่อนส่งข้อความไปหาอีกฝ่าย
ซองกยู : ตกลงฮะ เดี๋ยวเจอกันตามเวลาและจุดนัดพบที่คุณซองกยูบอกนะครับ ผมชาร์จแบตให้เรียบร้อยแล้ว แล้วเจอกันนะครับ
“ ในที่สุดก็จะได้โทรศัพท์คืนแล้ว หวังว่าคุณซองกยูจะชอบขนมนะ”
3 โมง 55 นาที
ซองกยู : คุณซองกยูครับ ตอนนี้ผมยืนอยู่ตรงลานน้ำพุแล้วนะครับ ผมใส่เสื้อ sweater ใหม่พรมสีดำนะครับ
ซองยอล : ผมก็มาถึงแล้วครับ ทำไมผมไม่เห็นคุณเลย
ซองกยู : ผมยืนอยู่หน้าร้านกาแฟครับ
แปะๆ
ใครมาปรบมือแถวนี้ว่ะ
แปะๆๆ
อะไรว่ะ
แปะๆๆๆ
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่ามีปัญ............เฮ้ย”
“ ตกใจอะไร ไม่เคยเห็นคนน่าตาดี?”
จะไม่ให้ตกใจได้ไงหละ ใครจะคิดว่าจะได้เจอกัน เหอะๆ เจอกันก็กวนเลยเนอะ อืม ดี
“แล้วมายืนอ่อยใครมิทราบ” เอิ่ม ดูไอ้หน้าแมวพูด
“ อ่อยบ้าอ่อยบอไร สมองนี้คิดถึงเรื่องดีๆบ้างได้มั๊ย ”
“ ทำไรอยู่ ให้ช่วยหาเหยื่อมั๊ย จะได้อ่อยติดเร็วๆ”
“ โอ้ย ไม่ต้องมายุ่งว้อยยยย ไปไหนก็ไปเลยไป ”
เสร็จปุ๊บผมก็เดินออกมาอีกทางนึงเลย
ซองยอล : คุณซองยอลผมมาถึงหน้าร้านกาแฟแล้วไม่เห็นคุณเลย คุณไปอยู่ตรงไหนครับ
ซองกยู : อ่อ พอดีเจอคนบ้านิดหน่อยอ่ะครับ เลยย้ายมาอยู่ตรงหน้าซุปเปอร์แทน โทดทีนะครับที่ไม่ได้บอก
พอดีคนบ้ามันรบกวนอ่ะครับ แฮะๆ (นึกถึงคนบ้าแล้วอยากจะข่วนจริงๆ)
ซองยอล : อ่อ ใจเย็นๆครับ ยืนรออยู่ตรงตู้ ATM หน้าซุปเปอร์ละกันนะครับ เดี๋ยวผมจะไปหา
ระหว่างที่ผมกำลังเดิน
แปะๆ
คงไม่ใช่หรอกมั้ง
แปะๆๆ
คงใช่แล้วแหละ
“จะมากวนบาทาอะไรอีกไม่ทราบ”นี้เป็นโรคจิตอ่อนๆใช่มั๊ยที่ต้องมาคอบกวนใจชาวบ้าน
“ป่าว พอดีนัดคนไว้”
“เชื่อก็บ้าละ” นี้เข้าต้องย้ายจุดนัดพบอีกแล้วใช่มั๊ยเนี่ย เฮ้อคุณซองกยู ผมขอโทษจริงๆนะ
“นี้จะส่งไลน์ไปหาเหยื่อหรอ” ไอหน้าแมวครับ หยุดเจือกได้มั๊ยครับ
ซองกยู : คุณซองกยูครับ ผมคนต้องย้ายที่อีกแล้วอ่ะครับคนบ้าแถวนี้มันเยอะอ่ะครับ
ซองยอลมัวแต่กดโทรศัพท์จนไม่ได้สนใจคนที่อยู่ตรงหน้า
ซองยอล : คุณซองยอลลองกดโทรฟรีในไลน์มาได้มั๊ยครับ พอดีผมใกล้จะถึงละ ผมจะมองหาคุณได้จากการโทรศัพท์
อะไรว่ะ มองหาจากคนโทรศัพท์? ตรงนี้ก็ไม่ได้มีเค้ายืนคุยโทรศัพท์คนเดียวซักหน่อย
ช่างมัน กดโทรออกดีกว่า รอเสียงสัญญาณไม่นานก็มีคนรับ
“ สวัสดีครับ คุณซองกยูใช่มั๊ยครับ เห็นผมรึยังเอ่ย ” ซองยอลกรอกเสียงหวานที่เป็นมิตรลงไป
“ ทำไมต้องทำเสียงอ่อยด้วย” ทำไมเสียงนี้คุ้นจังว่ะ..........................เสียงมันเหมือนกับ
“ ขอโทษนะครับ นั้นคุณซองกยูรึป่าวครับ ” ไม่สิ มันต้องเป็นคุณซองกยู ไม่มีทางเป็นคนอื่น
“ แล้วถ้าบอกว่าไม่ใช่ละ หึหึ ” เดี๋ยวนะ เสียงหัวเราะนี้มัน
“ จะอึ้งอีกนานมะ หันหลังมาสิ ตี๊ด!” เฮ้ยไรว่ะ วางสายเฉยเลย เออ หันหลังก็หันหลัง
“ เว้ยยย ”
ไม่ให้ร้องได้ไง พอหันไปปุ๊บ ก็มีมือยืนโทรศัพท์มาซะใกล้หน้าขนาดนี้ ถ้าหันพลาดไปนิดเดียว ดั้งผมพังพอดี
“ จะเอาม่ะ ”
“ เฮ้ยยยย ”
“จะเฮ้ย จะเว้ยไรนักหนา จะเอาม่ะ”
“ แล้วมือถือชั้นไปอยู่กับแกได้ยังไงว่ะ”
“ คิมมยองซูถูกคิมซองกยูใช่ให้เอามาคืนคนสะเพร่าที่หยิบของไปแบบไม่ดูไรเลย”
“ คนที่คุยไลน์กับชั้นเมื่อกี้ก็คือนาย? ”
“ ใช่ ” มยองซูตอบแบบไม่มองผมด้วย คิดว่าตัวเองเป็นพระเอก mv?
“ แล้วก็กวนชั้นมาตลอด?”
“ไม่ได้ตั้งใจจะกวนแต่มีคนเดินหนีออกมาก่อน ”
“………………………………”
ที่เงียบไม่ใช่ว่ายอมหรอกนะครับ แต่ขี้เกียจเถียงละ เบื่อ
“ อ่ะ ” ผมยืนถุงขนมเค้กไปให้มยองซู
“ อะไร ”
“ รับไปเหอะ ถือว่าทั้งขอโทษที่หยิบโทรศัพท์ผิด แล้วก็ขอบคุณที่เอามาคืน นี้โทรศัพท์พี่นาย ”
ผมยื่นโทรศัพท์คืนไป แล้วก็แบมือ
“ เอาโทรศัพท์ชั้นคืนมาได้แล้ว เหนื่อยจะไปพักแล้ว”
แล้วมยองซูก็ยืนโทรศัพท์ผมคืนมาทั้งที่สายตานี้มองไปไหนก็ไม่รู้ จ้า พ่อคุณพระเอกซีรี่ย์
“ ได้โทรศัพท์คืนแล้วก็อย่าลืมเปิดเช็คด้วยละว่ามีอะไรใหม่ แช............................เฮ้ย วิ่งไปไหนแล้ว”
มยองซูยังไม่ทันพูดจบร่างสูงก็วิ่งปรู้ดไปแล้ว เห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ ขี้โวยวายอย่างกับเด็กประถม แต่ไม่เป็นไร การสื่อสารไม่ได้มีเพียงแค่การพูดคุยต่อหน้าเท่านั้น ก่อนที่จะกลับขึ้นไปยังชั้นบนสุดของคอนโดพลางมองเค้กที่อยู่ในมือไปด้วย
ใช่ครับ ผมก็อาศัยอยู่ที่ Mecenatpolis จะเรียกว่ามาอาศัยก็ไม่ใช่ เพราะตระกูลคิมนี้แหละครับ เจ้าของคอนโดนี้..........
ตอนเห็นคอมเมนนี้ตกใจนะ และก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
อย่างที่บอกเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก อาจจะไม่ได้ดีมาก มีไรก็ติชมมาเลยค่ะ
สุดท้ายนี้ขอบคุณมากๆจริงๆนะคะ ที่เข้ามาอ่าน >______<
ความคิดเห็น