คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : My Heart is Beating - Chapter 2
“เห้อ............ ทำไมมันยุ่งขนาดนี้ว่ะ นี้กี่โมงแล้วเนี่ย”
เสียงบ่นงึมงำในห้องทำงานกว้างที่อยู่ชั้นบนสุดของคอนโดสูงตระหง่านใจกลางกรุงโซล เป็นเสียงของนักธุรกิจหนุ่มที่กำลังนั่งเคลียงานที่มากจนล้นมือ แต่ก็นะ เพราะความขยันของเค้านี้แหละที่ทำให้เขาได้ก้าวขึ้นมาเป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัทผลิตเครื่องใช้ไฟฟ้าชั้นนำของประเทศ ในวัยเพียง 25 ปีเท่านั้น เหลือบมองนาฬิกาก็เห็นว่าใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว สงสัยพรุ่งนี้เค้าคงจะไม่มีแรงพอที่จะตื่นเช้าไปส่งน้องชายของตัวเองไปโรงเรียนไหวแน่ ไม่รอช้าเข้าจึงเตรียมที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งไลน์ไปบอกน้องชายตัวเอง
(คุณได้รับข้อความใหม่) มีการแจ้งเตือนจากไลน์ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
ทำไมรูปโปรไฟล์ของคนที่ส่งไลน์เข้าเครื่องผมมันหน้าเหมือนผมขนาดนี้นะ ในโลกนี้คงไม่มีใครจะตาขีดเท่า คิมซองกยู อีก ด้วยความงงขั้นสุด ซองกยูจึงทำการปลดล็อคโทรศัพท์ ก่อนจะรู้ความจริงว่านี้ไม่ใช่โทรศัพท์ตัวเอง ก็จะใช่ได้ไงอ่ะครับ วอลเปเปอร์นี้สีชมพูหวานจ๋อยเลย นี้โทรศัพท์ผมถูกสับเปลี่ยนตอนไหนเนี่ย วันนี้ผมก็แค่ไปดื่มกาแฟที่ร้านโปรดแล้วก็ตรงมาที่ทำงานเลย ช่างเถอะครับ ด้วยความที่ผมเป็นคนฉลาด (?) ข้อความที่ส่งเข้ามาโดยมีรูปโปรไฟล์ผมโชว์อยู่คนเป็นคนที่สลับเครื่องกับผมส่งมา ไม่รอช้าครับ ผมก็เลยกดเข้าไปอ่านข้อความ โอ้วคุณพระ แม้แต่ธีมและห้องแชทยังเป็นสีชมพู นี้ถ้าเค้าไม่เห็นรูปโปรไฟล์ของเจ้าของเครื่องคงคิดว่าโทรศัพท์สุดหวานนี้เป็นของผู้หญิงซะแล้ว
ผมอ่านข้อความที่เขาส่งมาจบเรียบร้อย อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้ น้องชายของผมก็กำลังจะไปเข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมมังวอนดงในวันพรุ่งนี้พอดี สบายเลยครับ ไม่ต้องถ่อไปเอง 55555
“มยองซูอา นอนรึยัง มาหาพี่หน่อย”
ผมใช้โทรศัพท์บนโต๊ะทำงานโทรไปหาน้องชายตัวแสบที่พักอยู่ชั้นล่าง ใช่ครับ ห้องที่ผมอยู่นั้นมี 2 ชั้น ชั้นล่างเป็นของน้องชายผม คิมมยองซู ทั้งชั้น ส่วนชั้นบน ก็เป็นของผม ไม่กี่นาทีต่อมาไอ้น้องชายตัวแสบของผมก็เดินหาววอดเข้ามาในห้องทำงาน
“ฮยองมีไรก็รีบๆพูด” เสียงนี้ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่ามันแกล้งหาวไปงั้นแหละ อันที่จริงสดใสไม่เหมือนคนพึ่งตื่น
“คือชั้นจะบอกว่าพรุ่งนี้คงไปส่งแกไม่ได้แล้วหละ นี้งานยังไม่เสร็จเลย สงสัยต้องโต้รุ่ง”
“แล้วผมจะไปไงอ่ะ นี้ผมพึ่งย้ายโรงเรียนนะ ผมไปไม่เป็น” ยังฟังไม่จบมันก็โวยวายแล้วครับ ติดนิสัยขี้บ่นมาจากใครเนี่ย =_=
“ยังพูดไม่จบเลย ใจเย็นสิ เดี๋ยวให้คนขับรถไปส่ง โอเคมั๊ย?”
“โอเคๆ นี้เรียกมาเรื่องแค่นี้?” แหม่ มันทำเป็นชี้นาฬิกาแล้วทำหน้าประมาณว่าจะเที่ยงคืนแล้ว เรียกมาทำไม
ผมก็เลยยื่นโทรศัพท์ที่มันไม่ใช่ของผมให้มยองซูไป
“ฮยองจะเอาโทรศัพท์ตัวเองให้ผมเพื่อ? ”
“ไอ้บ้านี้ ฟังให้จบก่อนสิฟร่ะ” ประทานมะเหงกให้มันหนึ่งที่ หมั่นไส้จริง นั้น ไอ้ตัวแสบมันค้อนผมด้วย
“คือโทรศัพท์ชั้นมันไปสลับกันคนอื่นอ่ะ แล้วฟ้าก็ช่างเป็นใจ รู้สึกว่าเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้จะเรียนอยู่ที่โรงเรียนใหม่ของแกด้วยสิ”
“แล้วจะให้ผมเอาไปคืนให้พรุ่งนี้ ? ” อืมฉลาดสมกับเปนน้องของคิมซองกยูจริงๆ
“อืมใช่ อ่ะ เอาไป”
“แล้วเค้าชื่อไรอ่ะ”
“จากโปรไฟล์เหมือนจะเขียนว่า ซองยอล นะ”
“อืมๆ เดี๋ยวจัดการให้ ก็ถึงว่า ส่งไลน์ไปหา ไม่ตอบ”
“แล้วส่งมาว่าไรละ” ผมถามน้องชายตัวเอง
“พรุ่งนี้หลังเลิกเรียนเดี๋ยวผมขอไปเที่ยวกับไอ้โฮวอนก่อนนะ แล้วเดี๋ยวผมกลับมาเอง ไม่ต้องห่วง”
“อืม โอเค นี้มยองซู รีบนอนได้ละ พรุ่งนี้เปิดเทอม ลืมไปแล้วหรอ เออ....ฝากส่งไลน์บอกคนที่ชื่อซองยอลด้วยว่าจะเอาโทรศัพท์ไปคืน ชาร์จแบตให้เค้าด้วยนะ ”
“อืม ไปละ”
“อย่าไปแอบดู แอบเล่นโทรศัพท์เค้านะเฟร้ย เสียมารยาท”
“รู้แล้วหน่า” แล้วมันก็กลับไปนอน
แน่ใจหรอ ว่ามยองซูจะทำตามที่บอก?.........................
ตี๊ด.....ตี๊ด....ตี๊ด.....ตี๊ด......ตี๊ด.......ตุ๊บ
มือสวยตะบบนาฬิกาปลุกที่แผดเสียงลั่นให้เงียบ 6.30 น.แล้ว ซองยอลรีบตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเก็บข้าวของให้เรียบร้อยเตรียมพร้อมก่อนที่จะไปโรงเรียน หลังจากนั้นก็ไปดูน้องชายตัวเองว่าทำภารกิจเสร็จรึยัง พอจัดการทุกอย่างเรียบร้อยก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่ามีการข้อความจากคุณซองกยูรึป่าว พอกดปลดล็อคหน้าจอปุ๊บ ก็พบว่ามีข้อความเข้ามาเมื่อคืน เยสสสส ซองยอลยิ้มแบบสุดฤทธิ์ แล้วรีบเปิดไปดูเผื่อว่าจะเป็นคุณซองกยู แต่ก็ต้องผิดหวัง เพราะข้อความที่เข้ามามันมาจากคนอื่นซึ่งแน่ละ เค้าไม่รู้จักว่าใคร
L : ฮยอง พรุ่งนี้หลังเลิกเรียนผมจะไปเที่ยวกับโฮวอนก่อนนะ ฮยองไม่ต้องห่วงเดี๋ยวผมกลับเอง
คงเป็นน้องชายของคุณซองกยูมั้ง ช่างเหอะ รูปโปรไฟล์ก็สีดำเชียว ทำไมโลกถึงไร้ความสดใสอะไรขนาดนี้ ว่าแต่ทำไมเค้าถึงคุ้นชื่อโฮวอน เหมือนเคยได้ยินแต่ก็ไม่แน่ใจ ช่างเหอะ
“ฮยองเป็นไรอ่ะ หน้ามู่เชียว เมื่อกี้ก็ยิ้มจนเหงือกบาน”
“มีปัญหานิดหน่อย ช่างเหอะ ไปกัน อูฮยอนคงรออยู่”
ผมกับซองจงก็จัดการปิดทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนจะลงลิฟท์ยืนรออูฮยอนข้างล่าง ไม่นานมันก็ อูฮยอนมันไม่เคยสายเลยครับ โคตรตรงต่อเวลา
“วันนี้มาเร็วนิ ดีๆ มีของจะให้” ว่าแล้วมันก็หยิบแซนวิชออกมาให้ผมกับซองจง
“ขอบคุณนะครับพี่อูฮยอน J” เป็นเสียงของน้องจอมตะกละของผมเอง 555555
“แล้วเป็นไงบ้าง เรื่องโทรศัพท์ เจอมั๊ย?” อูฮยอนรีบถามผมทันที
“เหอะ ยังเลย แต่ช่างเถอะ มันขึ้นว่า Read ละ อีกไม่นานคงได้คืนแหละ ไปโรงเรียนเหอะเดี๋ยวสาย ต้องไปจองที่ด้วยวันนี้วันแรก ”
การเดินทางไปโรงเรียนเป็นอะไรที่สะดวกมาก คอนโดของพวกเราอยู่ติดกับสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินพอ นั่งไปประมาณ 4 ป้ายก็ถึงโรงเรียนมัธยมมังวอนดง เปิดเทอมวันแรก แน่นอนครับ ยังกะผึ้งแตกรัง วันนี้ผมคงต้องอยู่กับอูฮยอนทั้งวันอ่ะครับ ก็ไม่มีโทรศัพท์ใช่นิ โชคดีที่พวกเราดูไว้แล้วว่าห้องเรียนอยู่ที่ไหน จึงไม่ต้องเสียเวลาไปดูที่บอร์ดประกาศ ผมกับอูฮยอนอยู่ห้องเดียวกัน ส่วนซองจงน้องผมมันเรียนม.ปลายปี 1 หลังจากไปส่งมันที่ห้องผมกับอูฮยอนก็ไปที่ห้องเรียนเลยครับ และเป็นไปตามใจหวัง ผมกับอูฮยอนได้นั่งคู่กัน ถึงบอกไงครับ เราสองคนมันปาท่องโก๋ ห้องเรียนเรานั่งเป็นคู่ครับ ที่นั่งข้างๆผมนี้สิ มีกระเป๋าว่างอยู่สองใบ ใบนึงนี้สีม่วงแบบ ม่วงสุดๆ ส่วนอีกใบหรอครับ ดำปิดปี๋ ใครกันที่จะมานั่งข้างผม เสียงออดดังแล้ว ก็ยังไม่เห็นเจ้าของกระเป๋าเลย ช่างเถอะครับ คุณครูมาแล้ว
“สวัสดีจ่ะ นักเรียนทุกคน ยินดีต้อนรับสู่มัธยมปลายปี 3 ห้อง 2 น้ะจ้ะ วันนี้ครูก็ไม่มีอะไรมากหรอก รู้ว่านักเรียนคงคิดถึงกันไม่ได้เจอกันนาน วันนี้ครูให้ free time”
พออาจารย์พูดจบ ก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น
“อนุญาติเข้าห้องครับ”
“นั้นมันโฮย่านิแก ทำไมวันนี้มาช้าอ่ะ ปกติมาเร็วตลอด” เป็นอูฮยอนที่ถามผมขึ้นมา
“ไม่รู้ว่ะ ว่าแต่มันจะมีที่นั่งหรอ ตายลืมจองให้มันอ่ะ ปกติโฮย่าจะมาเช้า ทำไงดี”
“อ่าว โฮย่า ทำไมมาสายละจ้ะ” คุณครูประจำชั้นถาม
“พอดีเพื่อนผมพึ่งย้ายมาใหม่อ่ะครับ ผมเลยพาไปรับหนังสือ เดี๋ยวเค้าจะตามมาครับ”
“อ่อ โอเคจ้ะ แล้วนี้มีที่นั่งกันรึยัง”
“มีแล้วครับ ข้างซองยอลกับอูฮยอน” แล้วโฮย่าก็ชี้มาที่ที่นั่งข้างผม
อ่า หายสงสัยเลยครับ ผมนี้ลืมไปได้ไง โฮย่ามันคลั่งสีม่วงมากกกก แปลว่ากระเป๋าข้างๆผมก็ต้องเป็นของโฮย่า เห้ออ ความรู้สึกผิดที่เกือบจะลืมจองที่ให้เพื่อนอีกคนก็หายไปทันที แล้วโฮย่าก็เดินเข้ามาพร้อมกับทักผมกับอูฮยอน
“ปิดเทอมเป็นไงบ้าง ไม่ได้เจอกันเลย พอดีชั้นกลับปูซานอ่ะ”
“สบายดีๆ แล้วที่ที่เว้นไว้นี้ของใครหรอ” ผมถามโฮย่าด้วยความสงสัย
ตอนนี้ผังที่นั่งมันเป็นแบบนี้ครับ อูฮยอน ผม แล้วก็ทางเดิน เว้นหนึ่งที่ แล้วก็โฮย่า
“อ่อ.....มันเป็นของเพื่อนชั้นเองแหละพึ่งย้ายมาใหม่”
พอโฮย่าพูดจบปุ๊บก็มีเสียงเปิดประตูอีกครั้ง
คนที่เดินเข้ามาในห้องเรียนนี้ถ้าจะบอกว่าหล่อย่างเดียวคงไม่ได้ ต้องบอกว่าดูดีแบบมากๆๆๆๆๆ หน้าตาคมเหมือนหลุดออกมาจากโปสเตอร์ แววตาที่แฝงไปด้วยความเย็นชาแต่กลับมีเสน่ห์ลึกลับที่สามารถดึงดูดซองยอลจนไม่สามารถละสายตาได้ คงไม่ใช่แค่ซองยอลคนเดียวหรอกที่ตะลึง นักเรียนหญิงหลายคนก็ถึงกับค้างไปเลย ห้องเรียนจากที่มีเสียงคุยเซ็งแซ่ กลายไปเงียบในทันทีเมื่อผู้ชายคนนี้ปรากฏตัวขึ้น
“สวัสดีครับผมเป็นนักเรียนใหม่ชื่อ คิมมยองซู ฝากตัวด้วยนะครับ”
คำแนะนำตัวสั้นๆถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากสวย แต่ถ้าซองยอลไม่ได้ตาฝาดหรือมองผิด เหมือนสายตาของนักเรียนใหม่ที่ชื่อคิมมยองซูนั้น ดูจะจ้องมาที่เขาอย่างจงใจ.......................................
ฮาโหลล จะบอกว่าเราก็ลงไปเรื่อยๆแหละ ที่นั่งแต่งนี้คือสนอง need ตัวเองทั้งนั้น ยังไงก็อ่านกันให้สนุกนะ ถึงไม่มีคนอ่านเราก็จะลง 55555 ขอบคุณทกุคนที่เข้ามาอ่านค่ะ >____<
ความคิดเห็น