คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : My Heart is Beating - Chapter 1
เช้าวันหนึ่งกลางเดือนพฤษภาคม เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังวิ่งอย่างเร่งรีบเพื่อไปยังสถานที่ที่เขาได้นัดพบเพื่อนของเขาไว้ ขายาวๆก้าวสับไปสับมาอย่างว่องไวไปตามถนนซึ่งเวลานี้ก็เต็มไปด้วยผู้คนเนื่องจากเป็นใกล้จะถึงเวลาเข้างานแล้ว ยิ่งทำให้การเดินทางของเขาลำบากขึ้นอีก
“เห้อ.....ถ้าไม่ติดว่าตื่นสายไอ้เราก็คงไม่ต้องมาวิ่งหูดับตับไหม้แบบนี้หรอก”
เสียงบ่นบนหอบของคนโตสูงที่พยายามแทรกกายฝ่ามวลมหาประชาชนที่มีมากมายเหลือเกิน ก็อย่างที่บอกละครับ ถ้าไม่ตื่นสายจนจนทำให้เลยเวลานัดเพื่อนรักถึง 1 ชม. อีซองยอล ก็คงไม่ต้องมาทำตัวเป็นนักกีฬาวิ่งหลบสิ่งกีดขวางแบบนี้
ในที่สุดขายาวๆก็พาเขามาที่ร้านกาแฟที่มีสาขามากมายทั้งในและนอกประเทศ มือสวยผลักประตูร้านเข้าไปก่อนจะค่อยๆมองหาเพื่อนรักของตัวเอง นี้ผมต้องรีบหาคำแก้ตัวดีๆไว้ก่อนที่จะโดนไอ้คุณเพื่อนด่าเอา
“คุณนายตื่นสาย นัดไว้กี่โมง ทำไมป่านนี้เพื่อนเสด็จมา คุณเพื่อน” ไอ้เพื่อนตัวแสบของผมมักดักไว้ก่อนเลย
“แล้วทำไมแกไม่ปลุกชั้นอะ ห้องก็อยู่ข้างๆกันแท้ๆ มีน้ำใจหน่อยไม่ได้หรือไง” ให้ผมคิดข้อแก้ตัวที่ดีกว่านี้คงไม่ทันแล้ว ฮอลล
“เหอะๆ อย่ามาแถ มันใช่ธุระของชั้นรึปล่าวครับคุณหนู อี ซอง ยอลลลลล”
“อ่ะคับๆ ผมยอมก็ได้ครับคุณเพื่อน นัม อู ฮยอนนนนนน”
อ่อ ลืมไป ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลย สวัสดีฮะ ผมชื่อ อีซองยอล อายุ 18 เป็นนักเรียนชั้นมัธยมปลายปี 3 ส่วนไอ้ตัวเล็กเพื่อนผมมันชื่อ นัมอูฮยอน เราสองคนเป็นเพื่อนรักกันมา(ก)ตั้งแต่สมัยประถมแล้วฮะ อยู่โรงเรียนเดียวกันมาตลอด หลายคนเรียกพวกผมว่าคู่หูปาท่องโก๋ ทำไมหรอครับ ก็เรา 2 คนนี้ตัวติดกันยิ่งกว่าอะไร แหมม อย่าพึ่งคิดลึกครับ เพื่อนสนิท ย้ำ เพื่อนสนิท พอขึ้นมัธยมปลายปี 1 เราสองคนก็ตกลงของแม่ย้ายออกมาอยู่คอนโดที่ใกล้โรงเรียน เพื่อจะได้ไม่เป็นภาระของพ่อแม่ มันอยู่กับพี่ชายมัน ส่วนผมก็อยู่กับน้องชายผม โชคดีที่ห้องของเรามันติดกัน วันนี้เราสองคนนัดมาเจอกันเพื่อที่จะเตรียมไปซื้ออุปกรณ์สำหรับการเรียน เพราะวันพรุ่งนี้จะเปิดเทอมแล้ว
“จะกินอะไรป่ะ เดี๋ยวไปสั่งให้”
“เอากรีนทีเฟรปเป้แก้วนึง ขอหวานๆนะ”
“จ้า พ่อคนติดหวาน พ่อคนหน้าหวาน แต่ปากอ่ะช่วยหวานเหมือนหน้าบ้างก็ดีนะ ”
“แล้วจะให้ผมหวานนน ใส่คุณหาพระแสงอะไรครับคุณอูฮยอน (มะเหงก) ”
ไอ้เพื่อนคนนี้นิ เดี๋ยวจับกดให้ตัวสั้นกว่าเดิมเลย -3-
ที่ๆผมนั่งอยู่เป็นเหมือนบาร์เดี่ยวยาวๆ มีคนนั่งเรียงรายเต็มไปหมด พอมองไปที่คิวซื้อเครื่องดื่ม โอ้โห ไอ้เพื่อนตัวสั้นของผมอยู่เป็นคิวที่สิบกว่าได้เลยมั้ง ผมเลยหยิบโทรศัพท์สีขาวของผมขึ้นมาเข้าแอพที่มีไอคอนเป็นรูปนกสีฟ้าอัพเดทข่าวอะไรสักหน่อย เลื่อนไปเลื่อนมาได้แปปเดียวก็ได้ยินเสียงของเพื่อนรักตะโกนขึ้นมา
“ไอ้ซองยอล แกมาจ่ายเงินเลย เงินชั้นไม่พอ”
ทำไมต้องตะโกนซะลั่นร้าน เออ ลืมไป นิสัยมันก็เป็นงี้แหละ อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน ควรชินม่ะ
ผมวางโทรศัพท์ของผมไว้บนเคาท์เตอร์นั้นเพื่อเป็นการจองที่ ก่อนจะเดินมาหาคนที่พึ่งแหกปากลั่นเมื้อกี้
“อ่ะนี้ เอาไป ขอบคุณที่มาต่อคิวให้” บอกกับเพื่อนแล้วผมรับแก้วเครื่องดื่มโปรดของผมมาจากพนักงานก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิม เห้อ...โชคดีที่โทรศัพท์ของผมไม่หายไปไหน
“วันนี้ต้องซื้อของให้ครบเลยนะ วันหยุดชั้นขี้เกียจออกมาห้างละ ไกลคอนโด”
“อืมๆ วันนี้ว่างทั้งวัน ซื้อของเสร็จแล้วไปดูหนังกันหรือจะโยนโบว์ลิ่งดี ชั้นเลี้ยงนะ เพื่อเป็นการไถ่โทษที่มาสาย ”
“แหมม พ่อคุณหนู ผมนี้รู้สึกซาบซึ้งจริงๆเลยครับ อย่ากลับคำนะครับ อ่อ ถ้าเป็นไปได้เลี้ยงข้าวกลางวันด้วยจะดีมากนะครับ ไม่งั้นไม่ได้เครื่องนี้คืนนะครับ แบร่” พูดจบอูฮยอนก็รีบคว้าโทรศัพท์ของผมไปแล้ววิ่งปรู้ดออกจากร้านไปเลย
“เห้ยไอ้เพื่อนบ้า เอาของชั้นมานะโว้ยยยยย” ซองยอลรีบวิ่งตามเพื่อนของตัวเองออกไปทันที
โดยไม่ได้สังเกตเลยว่า โทรศัพท์ที่ถูกหยิบไป มันใช่ของตัวเองรึปล่าว..........
วันนี้การซื้อของเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ก็แหงสิ ไอ้อูฮยอนมันแกล้งผมอยู่เรื่อยเลย เฮ้อ ผมมันแกล้งคนไม่เป็นนิ หลังจากทั้งเลี้ยงข้าวเลี้ยงหนังเพื่อนตัวแสบของผมเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลากลับหอสักที
“มีข่าวดีกับข้าวร้ายจะบอก อยากฟังอันไหนก่อน” ทำไมไอ้อูฮยอนมันพูดแปลกๆว่ะ
“อยากบอกไรก็บอกๆมาเหอะ”
“วันนี้เราไม่ต้องกลับกันเองนะ พี่บูฮยอนมาทำธุระแถวนี้พอดี เดี๋ยวจะมารับ”
“เห้ยจริงดิ เยสสสสส แล้วนี้แกโทรบอกพี่ชายแกยังว่าพวกเราซื้อของกันเสร็จแล้ว”
“ข่าวร้ายคือ โทรศัพท์ชั้นแบตหมด นายโทรให้หน่อยจิ”
โอ้ยคุณเพื่อน แบตหมดก็ไม่บอก แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมมีเบอร์พี่บูฮยอนอยู่ในเครื่อง
ผมหยิบเจ้าเครื่องมีสื่อสารสีขาวออกมา พอปลดล็อคหน้าจอปุ๊บ
“ไอ้อูฮยอน..........นี้มันไม่ใช่โทรศัพท์ชั้น.............”
“อะไรนะ?!.........นี้ก็โทรศัพท์แกไม่ใช่หรอ อย่าตลกดิว่ะ ก็รุ่นเดียวกันหนิ”
ใช่มันรุ่นเดียวกัน แต่ว่าวอลเปเปอร์มันไม่ใช่สีชมพูที่เจ้าตัวตั้งไว้ แต่กลับเป็นวอลเปเปอร์สีดำแทน
“เชี่ยยย แล้วนี้มันของใครว่ะ แล้วมันสลับกันได้ไง วันนี้แกว่างโทรศัพท์ไว้ที่ไหนบ้างคิดดิ้”
“ก็วางจองที่ไว้ที่ร้านกาแฟเมื่อเช้า แค่นั้นแหละ แล้วชั้นก็เก็บใส่กระเป๋าเลย พึ่งเอามาใช้อีกทีเมื้อกี้แหละ”
“…………….หรือว่าตอนแกล้งแกชั้นหยิบผิด...................”
เกิดความเงียบไปชั่วขณะ
“ชั้นว่าตอนนี้โทรหาพี่บูฮยอนก่อนดีกว่า ดีนะที่ชั้นจำเบอร์ได้ เรื่องโทรศัพท์เดี๋ยวชั้นจะช่วยคิด” เป็นอูฮยอนที่พูดขึ้นมาก่อน
“อ่าๆ โอเคๆ”
หลังจากนั้นไม่นาน พี่บูฮยอนก็มารับพวกเรากลับคอนโด วันนี้นอกจากจะไม่ต้องลำบากนั่งรถใต้ดินกลับหอแล้ว ยังได้กินอาหารเย็นฝีมือของเชฟบูฮยอนอีกด้วย ใช่ครับ พี่บูฮยอนเป็นเชฟของโรงแรมระดับ 5 ดาวเลยนะครับ ทั้งอิ่มทั้งฟรี แถมยังได้ติดไม้ติดมือกลับไปทานอีก คุ้มจริงๆ ทำเอาผมลืมความเครียดเรื่องโทรศัพท์ไปเลย
อย่างที่บอกครับ พวกเราอยู่คอนโดเดียวกัน ของติดกัน คอนโดของพวกพวกเรานี้จะเรียกว่าหรูก็ไม่ขนาดนั้น เรียกว่ามีระดับละกัน วันนี้ผมเข้าไปนั่งเล่นกับอูฮยอนและพี่บูฮยอนก่อนจะเข้าห้องตัวเอง
“ซองยอล พี่ว่าโทรศัพท์นายคงสลับกับเจ้าของเครื่องนี้แหละ” พี่บูฮยอนพูดขึ้นมาก่อน
“ผมจะลองโทรเข้าเครื่องตัวเองดูละกันนะฮะ” ไม่รอช้าซองยอลก็รีบโทรเข้ามือถือตนเองทันที
ตู๊ด................ตู๊ด.................ตู๊ด....................... ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
ผมลองโทรไปอีก 2 ครั้ง ผลลัพท์หรอครับ ตู๊ด.................................เหมือนเดิม -3-
“ทำไงดีอ่ะ ชั้นไม่อยากซื้อโทรศัพท์ใหม่อ่า เครื่องนี้แม่ซื้อให้ตั้งหลายหมื่น แถมยังมีรูปอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด ฮือ...”
อยู่ดีๆน้ำตามันก็เอ่อขึ้นมา ใช้ครับผมเป็นเด็กที่ค่อนข้างอ่อนไว้ ทำไงได้ละ ก็มันเสียดายหนิ
“แกอยากพึ่งร้องไห้สิ แค่ของบ้างอย่างมันสลับกัน ไม่แน่มันอาจจะทำให้แกได้เจออะไรดีๆก็ได้นะ” อูฮยอนก็คงได้แค่ปลอบ
“โลกสวยไปป่าว ฮือ TTOTT ความทรงจำเยอะมากเลยนะอูฮยอนที่อยู่ในนั้นอ่ะ ” โทรศัพท์ของเค้าเต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย ซองยอลได้แต่นั่งร้องไห้จนหน้าสวยเปื้อนน้ำตาไปหมด
“เอ้อ ชั้นคิดวิธีออกละ แกก็ใช้โทรศัพท์เครื่องนี้แอดไลน์ของนายเข้าไป แล้วก็ทักไป แล้วมันก็จะไปเข้าเครื่องของนาย พอเสร็จนายก็นัดกับคนที่สลับโทรศัพท์กันเพื่อเอาโทรศัพท์กลับคืน เป็นไง วิธีชั้นเจ๋งม่ะ”
ไอ้อูฮยอนพูดมาซะยาวเหยียดเลย อืม แต่จะว่าไป มันก็เป็นวิธีที่ดีนะ ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะกระโจนเข้าไปกอดไอ้เพื่อนตัวสั้นของผม
“ขอบคุณนะเพื่อนนนนนนน แล้วก็ขอบคุณพี่บูฮยอนนะครับสำหรับอาหารแล้วก็ที่มาส่งนะฮะ”
“ไม่เป็นไหรหรอกซองยอล หาโทรศัพท์ให้เจอนะ กลับห้องดีๆ”
“ครับ ฝันดีนะครับ” ผมบอกพี่บูฮยอนก่อนะหันไปบอกเพื่อนของผม “พรุ่งนี้เจอกัน 7.30 น. หน้าหอนะ ไปโรงเรียนด้วยกัน สัญญาว่าจะไม่เลท”
พูดจบผมก็เดินไปที่ห้องข้างๆเสียบคีย์การ์ดก่อนที่จะเปิดประตูห้องเข้าไป
“อ่าวพี่ กลับมาแล้วหรอ มีไรให้ผมกินบ้างป่ะ หิวมากกกกก รามยอนก็หมด ผมไม่มีไรกินเลยเนี่ย”
ต้นเสียงก็มาจากผู้ชายตัวเล็กหน้าหวานที่นั่งอยู่กลางห้อง น้องชายของผมเอง อีซองจง
“วันนี้พี่บูฮยอนเค้าทำต็อกแหละ นี้อ่ะ เอาไปกินซะ ตัวนิดเดียวแต่กินเยอะชะมัด”
“ก็กินแล้วมันไม่อ้วนหนิ 55555 ขอบคุณนะพี่” ผมลูบหัวน้องชายตัวเองเบาๆพลางยิ้มไปด้วย
มีกันอยู่แค่สองคน ก็ต้องรักกันมากๆสิ ใช่มั๊ยครับ พอน้องชายผมได้ยินว่าผมจะย้ายมาอยู่คอนโดมันก็รีบขอแม่เลยว่าจะมาอยู่ด้วย ซองจงมันติดพี่ชายครับ ฮ่าๆๆๆ อีกอย่างคือมันสู้คนไม่ค่อยเป็น คืนปล่อยให้อยู่บ้านคนเดียว เดี๋ยวเด็กแถวบ้านทำร้ายจะไงละครับ ยิ่งบอบบางเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบอยู่ ให้มาอยู่กับพี่ชายที่แสนดีนี้แหละดีที่สุด ห้องของเราก็ไม่ได้ใหญ่มาก แต่ก็ไม่เล็กนะครับ มี 2 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ มีห้องนั่งเล่นแล้วก็ห้องครัว เรียกว่าสบายๆเลย
“ซองจง กินเสร็จแล้วล้างด้วยนะ รีบนอนละ อย่ามัวแต่ดู mv ของ girl group จนดึกดื่นเข้าใจมั๊ย พรุ่งนี้โรงเรียนเปิดแล้ว 7.20 ต้องพร้อมนะ พี่นัดอูฮยอนไว้ จะได้ไปด้วยกัน ”
“โอเคค้าบบบบบบ คุณพ่อ” ชอบสั่งจริงพี่ชายคนนี้
สั่งน้องเสร็จเรียบร้อยผมก็เดินเข้าห้องนอนของตัวเอง เก็บข้าวของเสร็จเรียบร้อย จัดการอาบน้ำอาบท่าแล้ว ผมก็ต้องมาเริ่มปฏิบัติการตามหาโทรศัพท์ตัวละครับ
ผมกดเข้าไปในแอพแชทยอดฮิต ผมไม่ได้อยากยุ่งกับของชาวบ้านนะครับ แต่มันจำเป็นอ่ะ ;-; กดเข้าไปปุ๊บ โปรไฟล์เด่นหราเลยครับ เจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้ชื่อ คิมซองกยู จากรูปโปรไฟล์(ตาขีด)แล้ว เขาน่าจะอายุมากกว่าผม ไม่รอช้า ผมรีบแอดตัวเองเข้าเป็นเพื่อนทันที แล้วก็จัดการพิมข้อความส่งไปทันที
ซองกยู : สวัสดีครับ คุณซองกยู ไม่ต้องตกใจนะครับ คือว่าผมเป็นคนที่หยิบโทรศัพท์สลับกับคุณอ่ะครับ ผมต้องขอโทษที่หยิบโทรศัพท์มาผิดเครื่องและที่ถือวิสาสะมาใช่ไลน์ของคุณ พอดีผมโทรหาคุณซองกยูแล้วคุณไม่รับอ่ะครับ ไม่ทราบว่าพรุ่งนี้คุณสะดวกมั๊ยครับ ถ้าสะดวก ผมจะรอคุณที่หน้าโรงเรียนมัธยมมังวอนดงนะครับ แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ คุณซองกยูบอกวันเวลาที่สะดวกมาเลยครับ เดี๋ยวผมจะไปหาคุณเอง
ผมส่งข้อความนี้ไปแล้วหวังว่าคุณซองกยูจะได้รับมันนะ สาธุ..........
.......................นี้ก็ 10 นาทีแล้วทำไมผมยังไม่ได้ได้รับข้อความตอบกลับอีกนะ แถมคุณซองกยูก็ยังไม่อ่านเลย สงสัยความหวังที่ว่าจะได้โทรศัพท์คืนพรุ่งนี้คงหมดไปแล้วหละ ร้องไห้อีกรอบได้มั๊ยเนี่ย เฮ้อออ ชีวิตอีซองยอลหนอ จะเปิดเทอมแล้วแท้ๆ ยังต้องมาซวยอีก ช่างเหอะนี้มันก็ดึกแล้ว พรุ่งนี้ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรว่ะ นอนๆ เดี๋ยวตื่นสายแบบเมื่อเช้าอีก ขอให้ผมได้โทรศัพท์คืนเร็วๆเถอะ
ฮัลโหลสวัสดีค่ะ สำหรับผู้ที่หลงมาอ่านทุกท่าน มันอาจจะดูยาวๆ ดูรกหน่อย แหะๆ ฝากเรื่องแรกของเราด้วยน้าา สนุกไม่สนุกไง คอมเม้นไว้เลยนะคะ เราได้เอาไปปรับปรุง ขอบคุณมากๆนะคะ
ความคิดเห็น