ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คาโล วาเนบลี
น้ำตาที่ไหลรินออกมา พร้อมๆกับท้องฟ้าจากดวงหน้าของเจ้าหญิง ไม่รู้เพราะความรู้สึกเศร้าเสียใจ หรือดีใจจนกลั่นออกมาเป็นน้ำตากันแน่ ตาที่แดงก่ำลืมขึ้น ส่วนตัวนั่งอยู่ที่ข้างเตียงสายตามองไปนอกหน้าต่าง ที่แสงดาวในวันนี้ มืดมนมากกว่าวันไหนๆ อาจเป็นเพราะว่าก้อนเมฆจะบดบังไปจนหมด หรือฝนเม็ดโตที่ร่วงลงมาอย่างไม่ขาดสาย แต่ทั้งสองสิ่งก็ถูกบดบังอีกที ด้วยน้ำแข็งอันเย็นยะเยือก
‘คาโล’
เจ้าหญิงที่แสนงดงามพร่ำนึกในใจถึงชายที่ตนรัก จิตใจสมัยก่อนที่เคยชินกับร่างชายหนุ่มแตกสลายกลายเป็นหญิงจนหมดสิ้น คำสาปที่ใครก็แก้ไม่ได้ ถูกปลดผนึกโดยยาเพียงเม็ดเดียวจากโลกต่าง ทำให้ตอนนี้เธอมีจิตใจที่อ่อนโยนไม่แข็งกร้าวเหมือน้ช่นแต่ก่อนต่อไปอีกแล้ว เธอจึงปล่อยหัวใจให้นึกคิดถึงแต่เจ้าชายแห่งคาโนวาล
‘คาโล วาเนบลี’
เรื่องเมื่อตอนบ่ายของวันนี้ เธอมีความสุขมาก การที่ได้เล่นหมากรุกกับคู่แข่งที่เหมือนกับตัวเองแสวงหามาตลอด คนที่อายุเท่าๆกัน แล้วฝีมือเก่งกาจ และเป็นที่ยอมรับของเธอ…
หลังจากนั้น เรื่องที่เธอหนักใจก็ถูกคลี่คลายได้อีก จากคำสารภาพ(อีกครั้ง)ของเฮอร์ไมโอนี่ ที่เธอบอกว่า ศาสตราจารย์ที่โรงเรียนเธอ ได้ให้ยาที่แปลกประหลาดที่ทำให้ดั้งของเธอไม่สูญสลายไปจากโลกนี้ แต่สิ่งที่เธอต้องสูญเสียไปตลอดกาลคือ...
‘เฟริน เดอเบอโรว์ เดอะ ทีฟ ออฟ บารามอส’
ด้วยพลังยาที่เฮอร์ไมโอนี่บอก มันทำให้’ทุกอย่างกลับสู่สภาพเดิม’ ตั้งแต่ดั้งของเธอ ไปจนร่างที่เป็นผู้ชายของเธอ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เสียใจกับเรื่องนี้แม้แต่น้อย ในใจตอนที่ได้รู้ความจริง มีเพียงความต้องการที่อยากให้คาโลเห็นร่างนี้ของเธออีกครั้ง หลังจากที่เธอไม่ได้กลายเป็นเฟลิโอน่าตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว ด้วยเหตุที่ว่า... ตกน้ำหายไป
หลังจากที่เธอออกมาจากโรงอาหารในร่างของหญิงสาวแล้ว เธอก็เที่ยวตามหาคาโลไปจนทั่ว ตั้งแต่ที่ห้องของเขา สนามหญ้า ห้องสมุด ไปจนถึงห้องเรียนต่างๆ เพียงเพื่อถามว่าเขาทำอะไรอยู่ ถึงไม่ได้มาดูเธอแข่งที่โรงอาหาร และอยากจะให้เห็นหน้า... ใบหน้าที่เป็นหญิงของเธอ ใบหน้าที่เป็น...
‘เฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะ ปริ้นเซส ออฟ เดมอส’
แต่ก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า เสียงตะโกนเพรียกหาของเธอ หรือคำถามที่ถามชาวบ้านเขาไปทั่ว ไม่เกิดผลอะไร เธอไม่เห็นแม้แต่เงาของคาโล... เธอจึงตัดสินใจกลับห้องของตัวเอง เมื่อยามค่ำเริ่มมาเยือน......
แต่สิ่งที่ทำให้เธอร้องไห้อย่างมีความสุขจนถึงตอนนี้ คือเรื่องราวที่เกิดขึ้น หลังจากนั้น.........
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ตะวันชิงพลบ แสงอาทิตย์สีส้มแดงสวยงามสาดส่องมาที่ดวงหน้าของหญิงสาว ที่มีเม็ดเหงื่อเล็กๆท่วมกาย
แฮก แฮก แฮก
เสียงหอบเบาๆของเธอ ทำให้นกพิราบตรงลานข้างหน้าบินหนีไป สู่ท้องฟ้าที่เริ่มมืดขึ้นทีละน้อยๆ
หลังจากที่นั่งบนสนามหญ้าได้สักพัก หญิงสาวก็เอนกายลงนอน ตรงที่เธอเคยเล่นควิดดิชกับพวกเพื่อนๆเมื่อสองวันก่อน ตาจ้องมองไปที่ขอบฟ้า ดูพระอาทิตย์ตกอย่างช้าๆ เหมือนเวลาในขณะนี้กำลังจะหยุดนิ่ง.... แต่ก็เป็นไปไม่ได้ เวลาทุกวินาทีมีค่า เธอเริ่มคิดจะตามหาคาโลอีกครั้ง... แต่ความอ่อนเพลียก็ชนะ จนเธอตัดสินใจลุกขึ้น เดินตรงไปที่ห้องพักของตัวเอง
เส้นทางที่ใช้เดินไปเหมือนเดินอ้อมรอบเอเธนส์รอบนึง จนในที่สุด เมื่อท้องฟ้ามืดสนิท เธอก็เดินมาถึงประตูห้องของตัวเอง ที่เปิดแง้มอยู่เล็กน้อย...
‘เอ๋ แง้มอยู่นิดนึงหรอ แต่ตอนออกมาเรา... เออ ปิดไม่สนิทแหงม รีบร้อนวิ่งตามไอคิลซะขนาดนั้นนี่หว่า’
แล้วเธอก็ปัดความคิดว่ามีเพื่อนสมัยก่อน(ขโมย)มาบุกรุกห้องส่วนตัวของเธอออกไป แต่จิตใจก็ยังเป็นกังวลว่าจะมีใครแอบเข้ามาในห้องเธอ เว้นแต่...!!!
หลังจากที่เธอเปิดประตูเข้ามาในห้อง เตียงนอนที่ตั้งเด่นเป็นสง่ามีสิ่งผิดปกติดิ้นขลุกขลักอยู่ เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด เธอปิดปากตัวเองก่อนที่จะกรีดร้องออกมาทัน แล้วเธอก็ตั้งสติได้ ก่อนจะเดินไปหยิบคทาเก๊ที่พิงอยู่ข้างผนังมาไว้ในมือ แล้วเดินไปที่ข้างๆเตียง ก่อนจะหวดเต็มแรงไปที่ส่วนที่คิดว่าน่าจะเป็นลำตัวของผู้บุกรุก...
หมับ ! เสียงคทาของเขากระทบกับฝ่ามือที่อยู่ในผ้าห่มของบุคคลลึกลับ เธอรีบกระชากออกมา ก่อนจะฟาดไปที่ต่างๆอีกครั้ง แต่ก็ถูกรับไว้ได้จนหมด
“ใครหนะ!!!” เธอตะโกนถามด้วยเสียงดังลั่น ในขณะที่มือทั้งสองยังไม่หยุดหวดไปที่ส่วนต่างๆของ.....!!!
เธออ้าปากค้างทันที หลังจากเห็นนัยน์ตาสีฟ้าที่โผล่ออกมาจากผ้าห้ม มือทั้งสองค้างเต่งอยู่กลางอากาศ ก่อนจะมืออ่อนยวบยามปล่อยคทาให้ตกลงมา เพราะเห็นคนที่ตัวเองเที่ยวหามาตั้งนาน กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ บนเตียงของเธอ!!!
“คาโล!!!” เธอพูดด้วยน้ำเสียงแสนตื้นตัน น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย จากหัวใจที่อาวรณ์ ได้เจอคนที่ตนเพรียกหา ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะโผเข้ากอดชายตรงหน้า
“ฉันหานายตั้งนานรู้มั้ย นายหายไปไหนมา รู้บ้างมั้ยว่าฉันเป็นห่วง!” ถึงน้ำเสียงยังคงสั่นเครือ แต่เธอก็พูดออกมาด้วยความตื้นตัน “แล้วทำไม นายไม่ไปดูฉันแข่งหมากรุก”
จบประโยคเธอก็ผละออกจาตัวเขา น้ำตายังคงไหลไม่หยุด แต่สายตาก็จับจ้องไปที่คนตรงหน้า ที่ตอบออกมาด้วยสีหน้านิ่งเฉย
“ไม่ว่าง ประชุม…”
“นายเป็นแค่เสนาธิการฝ่ายซ้าย แล้วทำไมถึงได้ไปประชุม แล้วทำไมโรมันยังมาดูได้ มันเป็นถึงหัวหน้าป้อม”
เธอเถียงขัดอย่างมีเหตุผล เพราะเธอก็เห็นโรมันอยู่ที่โรงอาหาร ถ้ามันไม่ได้ไป แล้วใครจะมีตำแหน่งสูงไปกว่ามันหละ
“ประชุมลับ ของคาโนวาล”
จบถ้อยคำสั้นๆที่เป็นคำแก้ตัวของเจ้าชายคนสำคัญ ทำเอาเธออารมณ์เสีย ก่อนจะเริ่มอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยโทสะ และน้ำตา...
“นายไปได้แต่ประชุมบ้าบอ แต่นายไม่เป็นคิดถึงความรู้สึกของฉันเลย ว่าฉันจะตะ....”
ความเงียบเริ่มต้นขึ้น ด้วยเหตุที่เธอโดนคนไม่เข้าใจความรู้สึกโผกอด ความอบอุ่นจากร่างชายหนุ่ม ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจยิ่งการกระทำใดๆ มือทั้งสองข้างของเธอขยับขึ้น เพื่อโอบกอดของเขาด้วยเช่นกัน ฝ่ามือกระทบแผ่นหลังที่แผ่กว้าง ส่วนใบ้หน้าก็แนบไปกับหน้าอกที่สมกับเป็นชายชาตรี ความรู้สึกที่แสนสวยนี้เธอจะไม่มีวันลืมตลอดไป เธอจะจดจำมันไว้ชั่วชีวิต
“ฉันขอโทษ”
เสียงแผ่วเบามาจากชายหนุ่มอีกครั้ง น้ำตาที่ยังรินไหลหยุดชะงักลง... เธอไม่เคยมีความสุขไปมากกว่านี้อีกแล้ว... คำขอโทษของเขาเปรียบเสมือนกาววิเศษที่เหนียวแน่นมั่นคง ต่อหัวใจที่ร้าวไปกลับมาเป็นสภาพที่ดีเหมือนเดิม... แถมบางที ใจนี้อบอุ่นกว่าเดิมด้วยซ้ำไป...
“ไม่เป็นไร ฉันให้อภัย แต่คืนนี้อย่าจากฉันไปไหนนะ ฉันอยากอยู่กับเธอ... สองคน”
คางของเจ้าชายที่กระแทกเบาๆที่หัวไหล่ของเธอเป็นเพียงคำตอบที่ได้รับ
ค่ำคืนที่แสนอบอุ่นของเฟลิโอน่า ค่ำคืนเดียวที่เธอรู้สึกมีความสุขที่สุดเท่าที่เคยผ่านมา เวลาอันยาวนานที่ทั้งสองโอบกอดกัน ทำเอาฝนฟ้าเริ่มเบื่อ เปลี่ยนสภาพอากาศกระทันหัน เสียงฟ้าร้องดังขึ้น เกือบจะพร้อมๆกับที่เม็ดฝนเริ่มร่วงหล่นลงมา
เปรี้ยง !
เสียงสายฟ้าฟาดพื้นใกล้มากเสียจนแสบแก้วหู สิ่งที่เธอเห็นต่อมาผ่านแก้วตาทะลุหน้าต่าง ก็คือ ควันไฟ....แล้วก็เปลวไฟ ทำเอาเธอตาเบิกโพลงแล้วผละออกจากร่างของช่ายหนุ่มแล้วรีบชี้ไม้ชี้มือไปที่นอกหน้าต่าง ที่ตอนนี้ไฟกำลังลุกลามเข้ามาใกล้เรื่อยๆแล้ว
“อยู่ที่นี่นะ ฉันจะไปดับไฟ”
คาโลพูดออกมาก่อนจะรีบวิ่งพรวดไปที่ประตูก่อนจะเปิดออก แล้ววิ่งหายไปจากสายตาเธออย่างรวดเร็ว
“ไหนบอกจะไม่หายไปไหนไงหละ จะอยู่กับฉันแค่สองคนไม่ใช่หรือไง”
เสียงบ่นพึมพำเบาๆดังขึ้น หน้าบิ้ง แต่ปากยิ้มของเธอทำให้ไม่รู้ว่ามีความรู้สึกยังไงกันแน่ เธอฉีกยิ้มอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินช้าๆไปที่หน้าต่าง ที่ตอนนี้ไฟกำลังลุกไหม้อย่างรวดเร็ว
เวลาผ่านไปไม่นาน ร่างของเจ้าชายผมสีอ่อนก็วิ่งผ่านเข้าไปในกองไฟ แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นต่อมาก็ขึ้น
.....ไอน้ำเกาะเต็มที่หน้าต่างของเธอ ก่อนจะกลายเป็นน้ำแข็งภายในเวลาชั่วพริบตา... จนเธอไม่สามารถมองสิ่งที่อยู่ภายนอกได้อีกต่อไป....
เธอจึงเดินออกมาจากริมหน้าต่าง ก่อนจะล้มตัวข้างเตียง….
น้ำตาที่ไหลรินออกมา พร้อมๆกับท้องฟ้าจากดวงหน้าของเจ้าหญิง ด้วยความรู้สึกเศร้าเสียใจปนสุขจนกลั่นออกมาเป็นน้ำตา ตาที่แดงก่ำลืมขึ้น ส่วนตัวนั่งอยู่ที่ข้างเตียงสายตามองไปนอกหน้าต่าง ที่แสงดาวในวันนี้ มืดมนมากกว่าวันไหนๆ อาจเป็นเพราะว่าก้อนเมฆจะบดบังไปจนหมด หรือฝนเม็ดโตที่ร่วงลงมาอย่างไม่ขาดสาย แต่ทั้งสองสิ่งก็ถูกบดบังอีกที ด้วยน้ำแข็งอันเย็นยะเยือก
‘คาโล’
เจ้าหญิงที่แสนงดงามพร่ำนึกในใจถึงชายที่ตนรัก จิตใจสมัยก่อนที่เคยชินกับร่างชายหนุ่มแตกสลายกลายเป็นหญิงจนหมดสิ้น คำสาปที่ใครก็แก้ไม่ได้ ถูกปลดผนึกโดยยาเพียงเม็ดเดียวจากโลกต่าง ทำให้ตอนนี้เธอมีจิตใจที่อ่อนโยนไม่แข็งกร้าวเหมือนเช่นแต่ก่อนต่อไปอีกแล้ว แถมยาชนิดใหม่ ที่ทำให้ใจอ่อนยวบ ยาที่เธอได้รับมาจาก...
‘เจ้าชายที่รักแห่งคาโนวาล’
ถึงเรื่องเมื่อตอนบ่ายของวันนี้ เธอจะมีความสุขมาก การที่ได้เล่นหมากรุกกับคู่แข่งที่เหมือนกับตัวเองแสวงหามาตลอด คนที่อายุเท่าๆกัน แล้วฝีมือเก่งกาจ และเป็นที่ยอมรับของเธอ…
และหลังจากนั้น เรื่องที่เธอหนักใจก็ถูกคลี่คลายได้อีก จากคำสารภาพ(อีกครั้ง)ของเฮอร์ไมโอนี่ ที่เธอบอกว่า ศาสตราจารย์ที่โรงเรียนเธอ ได้ให้ยาที่แปลกประหลาดที่ทำให้ดั้งของเธอไม่สูญสลายไปจากโลกนี้ แต่สิ่งที่ทำให้เธอมีความสุขมากกว่านั้น คือเรื่องทีเกิดขึ้นหลังที่เธอเดินกลับมาที่ห้องนี้ด้วยความเหนื่อยอ่อนต่างหาก... หลังจากที่เธอก้าวเข้ามาในห้อง แล้วรู้ว่าคนที่เธอตามหาอยู่ไม่ได้อยู่ที่ไหนไกลเลย.... เขาไม่ได้หายไปไหนเลย เขาคนนั้น....เจ้าชายที่หายไป กลับมาอยู่ใกล้ๆตัวเธอนี่เอง
‘เงาราชบุตรเขยแห่งเดมอส’
ราชบุตรเขยคนเดียวที่เธอตามหา คนเดียวที่เธอต้องการ คนเดียวที่เธออยากให้เขามาเป็นคู่ครองของ....
‘เฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะ ปริ้นเซส ออฟ เดมอส’
ถ้าเป็นได้... ถ้าเขารอดมาได้จากไฟที่ตอนนี้ยังคงสาดสีแดงฉานผ่านห้องเธอ อัคคีมรณะจากสายฟ้าที่ตอนนี้ละลายน้ำแข็งที่เกาะหน้าต่างของเธอ อัคคีนรกที่เริ่มลุกลามเข้ามาในห้องของเธอแล้วหลังจากทีมันทำกระจกของเธอแตก...
“คาโล ม่ายยยยยย!!!” เสียงโหยหวนจากเจ้าหญิงดังขึ้นอย่างไม่เป็นศัพท์ เธอลุกพรวดแล้ววิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว... แต่ปากยังตะโกนก้องเรียกหาเขาอยู่... ทิ้งห้องที่เต็มไปด้วยเปลวไฟที่กำลังเผาไหม้ทุกสิ่งทุกอย่าง ให้เกิดความว่างเปล่า และความหลังที่แสนสุขของเธอไว้เป็นเพียงอดีต...ที่ไม่รู้ว่าจะมีขึ้นอีกหรือเปล่า
‘คาโล’
เจ้าหญิงที่แสนงดงามพร่ำนึกในใจถึงชายที่ตนรัก จิตใจสมัยก่อนที่เคยชินกับร่างชายหนุ่มแตกสลายกลายเป็นหญิงจนหมดสิ้น คำสาปที่ใครก็แก้ไม่ได้ ถูกปลดผนึกโดยยาเพียงเม็ดเดียวจากโลกต่าง ทำให้ตอนนี้เธอมีจิตใจที่อ่อนโยนไม่แข็งกร้าวเหมือน้ช่นแต่ก่อนต่อไปอีกแล้ว เธอจึงปล่อยหัวใจให้นึกคิดถึงแต่เจ้าชายแห่งคาโนวาล
‘คาโล วาเนบลี’
เรื่องเมื่อตอนบ่ายของวันนี้ เธอมีความสุขมาก การที่ได้เล่นหมากรุกกับคู่แข่งที่เหมือนกับตัวเองแสวงหามาตลอด คนที่อายุเท่าๆกัน แล้วฝีมือเก่งกาจ และเป็นที่ยอมรับของเธอ…
หลังจากนั้น เรื่องที่เธอหนักใจก็ถูกคลี่คลายได้อีก จากคำสารภาพ(อีกครั้ง)ของเฮอร์ไมโอนี่ ที่เธอบอกว่า ศาสตราจารย์ที่โรงเรียนเธอ ได้ให้ยาที่แปลกประหลาดที่ทำให้ดั้งของเธอไม่สูญสลายไปจากโลกนี้ แต่สิ่งที่เธอต้องสูญเสียไปตลอดกาลคือ...
‘เฟริน เดอเบอโรว์ เดอะ ทีฟ ออฟ บารามอส’
ด้วยพลังยาที่เฮอร์ไมโอนี่บอก มันทำให้’ทุกอย่างกลับสู่สภาพเดิม’ ตั้งแต่ดั้งของเธอ ไปจนร่างที่เป็นผู้ชายของเธอ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เสียใจกับเรื่องนี้แม้แต่น้อย ในใจตอนที่ได้รู้ความจริง มีเพียงความต้องการที่อยากให้คาโลเห็นร่างนี้ของเธออีกครั้ง หลังจากที่เธอไม่ได้กลายเป็นเฟลิโอน่าตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว ด้วยเหตุที่ว่า... ตกน้ำหายไป
หลังจากที่เธอออกมาจากโรงอาหารในร่างของหญิงสาวแล้ว เธอก็เที่ยวตามหาคาโลไปจนทั่ว ตั้งแต่ที่ห้องของเขา สนามหญ้า ห้องสมุด ไปจนถึงห้องเรียนต่างๆ เพียงเพื่อถามว่าเขาทำอะไรอยู่ ถึงไม่ได้มาดูเธอแข่งที่โรงอาหาร และอยากจะให้เห็นหน้า... ใบหน้าที่เป็นหญิงของเธอ ใบหน้าที่เป็น...
‘เฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะ ปริ้นเซส ออฟ เดมอส’
แต่ก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า เสียงตะโกนเพรียกหาของเธอ หรือคำถามที่ถามชาวบ้านเขาไปทั่ว ไม่เกิดผลอะไร เธอไม่เห็นแม้แต่เงาของคาโล... เธอจึงตัดสินใจกลับห้องของตัวเอง เมื่อยามค่ำเริ่มมาเยือน......
แต่สิ่งที่ทำให้เธอร้องไห้อย่างมีความสุขจนถึงตอนนี้ คือเรื่องราวที่เกิดขึ้น หลังจากนั้น.........
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ตะวันชิงพลบ แสงอาทิตย์สีส้มแดงสวยงามสาดส่องมาที่ดวงหน้าของหญิงสาว ที่มีเม็ดเหงื่อเล็กๆท่วมกาย
แฮก แฮก แฮก
เสียงหอบเบาๆของเธอ ทำให้นกพิราบตรงลานข้างหน้าบินหนีไป สู่ท้องฟ้าที่เริ่มมืดขึ้นทีละน้อยๆ
หลังจากที่นั่งบนสนามหญ้าได้สักพัก หญิงสาวก็เอนกายลงนอน ตรงที่เธอเคยเล่นควิดดิชกับพวกเพื่อนๆเมื่อสองวันก่อน ตาจ้องมองไปที่ขอบฟ้า ดูพระอาทิตย์ตกอย่างช้าๆ เหมือนเวลาในขณะนี้กำลังจะหยุดนิ่ง.... แต่ก็เป็นไปไม่ได้ เวลาทุกวินาทีมีค่า เธอเริ่มคิดจะตามหาคาโลอีกครั้ง... แต่ความอ่อนเพลียก็ชนะ จนเธอตัดสินใจลุกขึ้น เดินตรงไปที่ห้องพักของตัวเอง
เส้นทางที่ใช้เดินไปเหมือนเดินอ้อมรอบเอเธนส์รอบนึง จนในที่สุด เมื่อท้องฟ้ามืดสนิท เธอก็เดินมาถึงประตูห้องของตัวเอง ที่เปิดแง้มอยู่เล็กน้อย...
‘เอ๋ แง้มอยู่นิดนึงหรอ แต่ตอนออกมาเรา... เออ ปิดไม่สนิทแหงม รีบร้อนวิ่งตามไอคิลซะขนาดนั้นนี่หว่า’
แล้วเธอก็ปัดความคิดว่ามีเพื่อนสมัยก่อน(ขโมย)มาบุกรุกห้องส่วนตัวของเธอออกไป แต่จิตใจก็ยังเป็นกังวลว่าจะมีใครแอบเข้ามาในห้องเธอ เว้นแต่...!!!
หลังจากที่เธอเปิดประตูเข้ามาในห้อง เตียงนอนที่ตั้งเด่นเป็นสง่ามีสิ่งผิดปกติดิ้นขลุกขลักอยู่ เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด เธอปิดปากตัวเองก่อนที่จะกรีดร้องออกมาทัน แล้วเธอก็ตั้งสติได้ ก่อนจะเดินไปหยิบคทาเก๊ที่พิงอยู่ข้างผนังมาไว้ในมือ แล้วเดินไปที่ข้างๆเตียง ก่อนจะหวดเต็มแรงไปที่ส่วนที่คิดว่าน่าจะเป็นลำตัวของผู้บุกรุก...
หมับ ! เสียงคทาของเขากระทบกับฝ่ามือที่อยู่ในผ้าห่มของบุคคลลึกลับ เธอรีบกระชากออกมา ก่อนจะฟาดไปที่ต่างๆอีกครั้ง แต่ก็ถูกรับไว้ได้จนหมด
“ใครหนะ!!!” เธอตะโกนถามด้วยเสียงดังลั่น ในขณะที่มือทั้งสองยังไม่หยุดหวดไปที่ส่วนต่างๆของ.....!!!
เธออ้าปากค้างทันที หลังจากเห็นนัยน์ตาสีฟ้าที่โผล่ออกมาจากผ้าห้ม มือทั้งสองค้างเต่งอยู่กลางอากาศ ก่อนจะมืออ่อนยวบยามปล่อยคทาให้ตกลงมา เพราะเห็นคนที่ตัวเองเที่ยวหามาตั้งนาน กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ บนเตียงของเธอ!!!
“คาโล!!!” เธอพูดด้วยน้ำเสียงแสนตื้นตัน น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย จากหัวใจที่อาวรณ์ ได้เจอคนที่ตนเพรียกหา ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะโผเข้ากอดชายตรงหน้า
“ฉันหานายตั้งนานรู้มั้ย นายหายไปไหนมา รู้บ้างมั้ยว่าฉันเป็นห่วง!” ถึงน้ำเสียงยังคงสั่นเครือ แต่เธอก็พูดออกมาด้วยความตื้นตัน “แล้วทำไม นายไม่ไปดูฉันแข่งหมากรุก”
จบประโยคเธอก็ผละออกจาตัวเขา น้ำตายังคงไหลไม่หยุด แต่สายตาก็จับจ้องไปที่คนตรงหน้า ที่ตอบออกมาด้วยสีหน้านิ่งเฉย
“ไม่ว่าง ประชุม…”
“นายเป็นแค่เสนาธิการฝ่ายซ้าย แล้วทำไมถึงได้ไปประชุม แล้วทำไมโรมันยังมาดูได้ มันเป็นถึงหัวหน้าป้อม”
เธอเถียงขัดอย่างมีเหตุผล เพราะเธอก็เห็นโรมันอยู่ที่โรงอาหาร ถ้ามันไม่ได้ไป แล้วใครจะมีตำแหน่งสูงไปกว่ามันหละ
“ประชุมลับ ของคาโนวาล”
จบถ้อยคำสั้นๆที่เป็นคำแก้ตัวของเจ้าชายคนสำคัญ ทำเอาเธออารมณ์เสีย ก่อนจะเริ่มอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยโทสะ และน้ำตา...
“นายไปได้แต่ประชุมบ้าบอ แต่นายไม่เป็นคิดถึงความรู้สึกของฉันเลย ว่าฉันจะตะ....”
ความเงียบเริ่มต้นขึ้น ด้วยเหตุที่เธอโดนคนไม่เข้าใจความรู้สึกโผกอด ความอบอุ่นจากร่างชายหนุ่ม ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจยิ่งการกระทำใดๆ มือทั้งสองข้างของเธอขยับขึ้น เพื่อโอบกอดของเขาด้วยเช่นกัน ฝ่ามือกระทบแผ่นหลังที่แผ่กว้าง ส่วนใบ้หน้าก็แนบไปกับหน้าอกที่สมกับเป็นชายชาตรี ความรู้สึกที่แสนสวยนี้เธอจะไม่มีวันลืมตลอดไป เธอจะจดจำมันไว้ชั่วชีวิต
“ฉันขอโทษ”
เสียงแผ่วเบามาจากชายหนุ่มอีกครั้ง น้ำตาที่ยังรินไหลหยุดชะงักลง... เธอไม่เคยมีความสุขไปมากกว่านี้อีกแล้ว... คำขอโทษของเขาเปรียบเสมือนกาววิเศษที่เหนียวแน่นมั่นคง ต่อหัวใจที่ร้าวไปกลับมาเป็นสภาพที่ดีเหมือนเดิม... แถมบางที ใจนี้อบอุ่นกว่าเดิมด้วยซ้ำไป...
“ไม่เป็นไร ฉันให้อภัย แต่คืนนี้อย่าจากฉันไปไหนนะ ฉันอยากอยู่กับเธอ... สองคน”
คางของเจ้าชายที่กระแทกเบาๆที่หัวไหล่ของเธอเป็นเพียงคำตอบที่ได้รับ
ค่ำคืนที่แสนอบอุ่นของเฟลิโอน่า ค่ำคืนเดียวที่เธอรู้สึกมีความสุขที่สุดเท่าที่เคยผ่านมา เวลาอันยาวนานที่ทั้งสองโอบกอดกัน ทำเอาฝนฟ้าเริ่มเบื่อ เปลี่ยนสภาพอากาศกระทันหัน เสียงฟ้าร้องดังขึ้น เกือบจะพร้อมๆกับที่เม็ดฝนเริ่มร่วงหล่นลงมา
เปรี้ยง !
เสียงสายฟ้าฟาดพื้นใกล้มากเสียจนแสบแก้วหู สิ่งที่เธอเห็นต่อมาผ่านแก้วตาทะลุหน้าต่าง ก็คือ ควันไฟ....แล้วก็เปลวไฟ ทำเอาเธอตาเบิกโพลงแล้วผละออกจากร่างของช่ายหนุ่มแล้วรีบชี้ไม้ชี้มือไปที่นอกหน้าต่าง ที่ตอนนี้ไฟกำลังลุกลามเข้ามาใกล้เรื่อยๆแล้ว
“อยู่ที่นี่นะ ฉันจะไปดับไฟ”
คาโลพูดออกมาก่อนจะรีบวิ่งพรวดไปที่ประตูก่อนจะเปิดออก แล้ววิ่งหายไปจากสายตาเธออย่างรวดเร็ว
“ไหนบอกจะไม่หายไปไหนไงหละ จะอยู่กับฉันแค่สองคนไม่ใช่หรือไง”
เสียงบ่นพึมพำเบาๆดังขึ้น หน้าบิ้ง แต่ปากยิ้มของเธอทำให้ไม่รู้ว่ามีความรู้สึกยังไงกันแน่ เธอฉีกยิ้มอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินช้าๆไปที่หน้าต่าง ที่ตอนนี้ไฟกำลังลุกไหม้อย่างรวดเร็ว
เวลาผ่านไปไม่นาน ร่างของเจ้าชายผมสีอ่อนก็วิ่งผ่านเข้าไปในกองไฟ แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นต่อมาก็ขึ้น
.....ไอน้ำเกาะเต็มที่หน้าต่างของเธอ ก่อนจะกลายเป็นน้ำแข็งภายในเวลาชั่วพริบตา... จนเธอไม่สามารถมองสิ่งที่อยู่ภายนอกได้อีกต่อไป....
เธอจึงเดินออกมาจากริมหน้าต่าง ก่อนจะล้มตัวข้างเตียง….
น้ำตาที่ไหลรินออกมา พร้อมๆกับท้องฟ้าจากดวงหน้าของเจ้าหญิง ด้วยความรู้สึกเศร้าเสียใจปนสุขจนกลั่นออกมาเป็นน้ำตา ตาที่แดงก่ำลืมขึ้น ส่วนตัวนั่งอยู่ที่ข้างเตียงสายตามองไปนอกหน้าต่าง ที่แสงดาวในวันนี้ มืดมนมากกว่าวันไหนๆ อาจเป็นเพราะว่าก้อนเมฆจะบดบังไปจนหมด หรือฝนเม็ดโตที่ร่วงลงมาอย่างไม่ขาดสาย แต่ทั้งสองสิ่งก็ถูกบดบังอีกที ด้วยน้ำแข็งอันเย็นยะเยือก
‘คาโล’
เจ้าหญิงที่แสนงดงามพร่ำนึกในใจถึงชายที่ตนรัก จิตใจสมัยก่อนที่เคยชินกับร่างชายหนุ่มแตกสลายกลายเป็นหญิงจนหมดสิ้น คำสาปที่ใครก็แก้ไม่ได้ ถูกปลดผนึกโดยยาเพียงเม็ดเดียวจากโลกต่าง ทำให้ตอนนี้เธอมีจิตใจที่อ่อนโยนไม่แข็งกร้าวเหมือนเช่นแต่ก่อนต่อไปอีกแล้ว แถมยาชนิดใหม่ ที่ทำให้ใจอ่อนยวบ ยาที่เธอได้รับมาจาก...
‘เจ้าชายที่รักแห่งคาโนวาล’
ถึงเรื่องเมื่อตอนบ่ายของวันนี้ เธอจะมีความสุขมาก การที่ได้เล่นหมากรุกกับคู่แข่งที่เหมือนกับตัวเองแสวงหามาตลอด คนที่อายุเท่าๆกัน แล้วฝีมือเก่งกาจ และเป็นที่ยอมรับของเธอ…
และหลังจากนั้น เรื่องที่เธอหนักใจก็ถูกคลี่คลายได้อีก จากคำสารภาพ(อีกครั้ง)ของเฮอร์ไมโอนี่ ที่เธอบอกว่า ศาสตราจารย์ที่โรงเรียนเธอ ได้ให้ยาที่แปลกประหลาดที่ทำให้ดั้งของเธอไม่สูญสลายไปจากโลกนี้ แต่สิ่งที่ทำให้เธอมีความสุขมากกว่านั้น คือเรื่องทีเกิดขึ้นหลังที่เธอเดินกลับมาที่ห้องนี้ด้วยความเหนื่อยอ่อนต่างหาก... หลังจากที่เธอก้าวเข้ามาในห้อง แล้วรู้ว่าคนที่เธอตามหาอยู่ไม่ได้อยู่ที่ไหนไกลเลย.... เขาไม่ได้หายไปไหนเลย เขาคนนั้น....เจ้าชายที่หายไป กลับมาอยู่ใกล้ๆตัวเธอนี่เอง
‘เงาราชบุตรเขยแห่งเดมอส’
ราชบุตรเขยคนเดียวที่เธอตามหา คนเดียวที่เธอต้องการ คนเดียวที่เธออยากให้เขามาเป็นคู่ครองของ....
‘เฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะ ปริ้นเซส ออฟ เดมอส’
ถ้าเป็นได้... ถ้าเขารอดมาได้จากไฟที่ตอนนี้ยังคงสาดสีแดงฉานผ่านห้องเธอ อัคคีมรณะจากสายฟ้าที่ตอนนี้ละลายน้ำแข็งที่เกาะหน้าต่างของเธอ อัคคีนรกที่เริ่มลุกลามเข้ามาในห้องของเธอแล้วหลังจากทีมันทำกระจกของเธอแตก...
“คาโล ม่ายยยยยย!!!” เสียงโหยหวนจากเจ้าหญิงดังขึ้นอย่างไม่เป็นศัพท์ เธอลุกพรวดแล้ววิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว... แต่ปากยังตะโกนก้องเรียกหาเขาอยู่... ทิ้งห้องที่เต็มไปด้วยเปลวไฟที่กำลังเผาไหม้ทุกสิ่งทุกอย่าง ให้เกิดความว่างเปล่า และความหลังที่แสนสุขของเธอไว้เป็นเพียงอดีต...ที่ไม่รู้ว่าจะมีขึ้นอีกหรือเปล่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น