คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ๓ (END)
“ผมลับมาแล้ว”
น้ำเสียสใสนี้ผมุ้นเยเป็นอย่าี
เสียน้อายอผม...เฮุน
ผมเยหน้าึ้นมาาอแรุ่านยอล่อนะยันัวเอลุึ้นแล้วเินไปหาเฮุนที่พุ่เ้ามาในห้อ
และอนนี้เา็ยัยืนนิ่ับสิ่ที่เห็น
“เอ่อ...เฮุน”
ผมเินไปับมือน้อาย สายาอเามอั้แ่ใบหน้าผมรปลายเท้า
“พี่แบฮยอน
นานหรือยั” เฮุนเอ่ยถามเบาๆ ผมรู้สึไ้ถึวามผิหวั เฮุนลอบไปมอุานยอล
่อนะหันมามอผม
“็นานแล้ว”
ุานยอลโพล่อบเฮุนแทนผม
“ผมเ้าในะเรื่อแบบนี้
แ่สัวันทุน็้อรู้ พี่เ้าใผมใ่ไหม...แ่ยัไผม็ยินี้วยนะรับ”
แล้วเฮุน็เินออาห้อผมไป
“เฮุน
เฮุน” ผมวิ่ไปหยุรหน้าประู ะโนเรียื่อเฮุน แ่เฮุน็ไม่หันลับมา
“แบฮยอน” ุานยอลเินมาสวมอผม้านหลั
“ผมทำน้อายผิหวั”
ผมรู้สึเสียใ
ุานยอลูบแ้มผมเป็นารปลอบ ผมหันไปามแรุานยอลที่เาับผมหันลับไปมอเา
ุ๊บ
“ันรันายแบฮยอน”
เาเอ่ยเสียหวาน สายาอุานยอลเผยถึวามริใที่มอบให้ผม
แ่ผมลับรู้สึลัว
ผมยปลายเท้า
ใ้แนโอบรอบลำอแร่่อนะเริ่มบรรูบุานยอล ผมเอ็รัุานยอล
ผมอยาูบุานยอลอีรั้
ูบรั้นี้ผมอยามอบใหุ้านยอลไ้รู้ว่าผมเอ็รัเาไม่่าัน
ุานยอลอบรับูบผมอย่าร้อนแร ผมูบุานยอลปานประหนึ่ว่าูบนี้ะเป็นูบสุท้ายเพราะผมลัวเหลือเินว่าเรื่ออเราะ้อบลที่นี่ แุ่านยอลยัเหมือนเิม เาส่ลิ้นเ้ามาในโพรปาผม ผม็อบรับลิ้นเาอย่ามัวเมา นไ้ยินถึเสียูบที่ัลอออมา
“อืม”
ุานยอลเผลอร้อรา ผมึ่อยๆละริมฝีปาออมาอย่านุ่มนวล
“ุานยอล”
ผมเรียเา่อนะส่สายาละห้อยไปใหุ้านยอล
“แบฮยอน
ามผมมา” ุานยอลเอ่ยึ้น่อนะเินไปหยิบเสื้อมาใส่ให้ผมและัวเาเออย่าลวๆ
“ไปไหนรับุานยอล”
แล้วผม็โนลาออมา
“ทุนรับ ผมับแบฮยอนรััน และผมะพาแบฮยอนไปอยู่ับผม้วยันรับ” ุานยอลเอ่ยเสียัเมื่อเินเ้าไปยับริเวห้อทานอาหาร เาับมือผมแน่น แ่ผมลัว ผมึทำไ้แ่้มหน้ามอปลายเท้าัวเอ ในห้ออนนี้มีทั้แม่ พ่อ ุลู่หาน และนอื่นๆอี
“อะไรนะะ” แม่เอ่ยถาม้วยน้ำเสียใในะที่ำลัั้าวใส่านใหุ้ลู่หาน
“ผมอโทษรับแม่”
ผมเยหน้าึ้นอโทษแม่ แ่ไม่ทันทีที่ะไ้รู้สึผิ แ่ผม็ถูึออมา มืออเราึปล่อยาันามแรึ
“โอ๊ย
พ่อ ผมเ็บนะ” ผมโนพ่อระาออห่าาุานยอล
“เราเป็นอันและันแล้ว
ผมะ้อรับผิอบแบฮยอน” ุานยอลเอ่ยอย่าหนัแน่น
“่ามันรับุานยอล
แบฮยอนมันบ้า อโทษนะรับ” พ่อหาว่าผมบ้าั้นหรอ
“ฮึ”
น้ำาแห่วามน้อยใไหลอาบแ้มทันที
“แบฮยอน”
ุานยอลเินเ้ามาว้าัวผมมาาพ่อ แล้วโผเ้าอผมอย่ารวเร็ว
“ฮึ
ุานยอล” ผมรวในอ้อมอุานยอล ผมไม่อยาให้เป็นแบบนี้เลย
“แบฮยอน
ทำบ้าอะไรหน่ะ” แม่เินเ้ามาแยผมออาุานยอล ทำไม..ทำไมไม่มีใรเ้าใผมเลย
“มินอ
แมา่วยน้าับุานยอลไว้่อน ส่วนเฮุนมาับพี่ายแไปไว้้านอ”
ทำไมแม่ใร้ายแบบนี้
“แบฮยอน
แบฮยอน ปล่อยผมนะพี่มินอ พี่แ”
แล้วผม็ยินเสียุานยอลที่โวยวายเสียัน่อยๆเบาลเรื่อยๆเพราะผมโนเฮุนลาออมา
“เฮุน
ปล่อยพี่เถอะ” ผมเอ่ยับเฮุนเมื่อเาพาผมเินออมานอัวบ้าน
“ใเย็นๆ่อนพี่แบฮยอน
อันที่ริผม็มีเรื่อสารภาพับพี่ ผมเอ็อบผู้าย” เฮุนปล่อยผมให้เป็นอิสระ
“อะไรนะ”
“ุลู่หานไ
เราบัน...แล้ว็มีเ็์ัน แ่นั่นแหละเรื่อสถานะเรา ไอ้เรามัน็แ่นใ้ ผม็เลยหนีลู่หานมา ผมไม่ล้าสู้หน้าเา...แ่ไม่ิเลยว่าลับมาบ้านแล้วะมาเอลู่หานนั่ิน้าวอยู่ในบ้าน”
“เฮุน”
ผมเรียเฮุนเบาๆ ผมสสารในโะาัวเอับน้อายเหลือเิน
“รอพ่อับแม่ให้ใเย็น่อนแล้ว่อยไปุยับท่านันนะพี่”
เฮุนมอหน้าผม่อนะโผเ้าอผม นานเท่าไหร่แล้วนะที่เราสอพี่น้อไม่ไ้อันแบบนี้
“พี่ะรอ”
ผมอบเฮุนไป
“แบฮยอน
เฮุน ามแม่ไปที่บ้าน เรามีเรื่อ้อุยัน ” แม่เินมาเรียผมให้ไปที่บ้าน
“แล้วุานยอล”
ผมถามแม่ไป้วยน้ำเสียเป็นห่ว
“อยู่ับุลู่หาน”
แม่บอแ่นั้น่อนะหันหลัเินไป แ่ผมอยาไปหาุานยอล
“ไปเถอะ”
เฮุนึผมออาวามัวลเรื่อุานยอลโยารับมือผมลาเินามแม่ไปที่บ้าน
“แม่”
ผมเรียแม่เบาๆ่อนะเินไปโผเ้าอ “ฮึ ... ผมรัุานยอล
เรารัันริๆนะรับ” ผมร้อไห้สารภาพไปามร ผมแ่อยาให้แม่เ้าใ
“ผมรู้ัวเอีว่าผมเป็นใร
อยู่ในานะอะไร ... มันผิ้วยหรอที่เรารัันนมอ้ามสิ่เหล่านั้นไป ฮึ”
ผมสะอื้นไห้บอแม่ไป
“แบฮยอน
เ็บระเป๋า ลู้อออาที่นี่” แม่เอ่ยเสียเรียบ แ่ว่าอะไรนะ แม่้อาระทำอะไร
“อะไรนะแม่”
ผมผละอ้อมอาแม่ ถามแม่อย่าสสัย
“เ็บระเป๋า”
แม่ไม่อบผม มันเิอะไรึ้น
“แม่ะทำอะไร
แม่พาพี่แบฮยอนไปไหน พ่อใ่ไหมที่บอ” เฮุนที่นิ่เียบมาลอ ถามแม่ออไปบ้า
“ผมะไปุยับพ่อให้รู้เรื่อ”
ผมโพล่ออมา เินไปหยิบรอเท้าึ้นสวมใส่ทันที
“แบฮยอน
ุานยอลเายืนยันที่ะพาลูไปอยู่ับเา ุานยอลเาร้อไห้้มราบเท้าพ่อับแม่อย่าเวทนาอแบฮยอนไปอยู่ับเาในโล้วย
แล้วแม่ะทำยัไ...ฮึ แม่ไม่อยาให้ลูไป” น้ำาอแม่ไหลลมา ผมึลุึ้นยืน่อนะโผเ้าออีรั้
“แม่..ฮึ
อบุรับ” ผมร้อไห้ออมาอีรั้ “ผมรัแม่นะ”
“ุานยอล
ุานยอลอยู่ไหนรับ” ผมะโนลั่นลาหุบเาเรียุานยอล
หลัาเลียร์เรื่อผมเสร็
ผม็ลับไปที่ห้อแ่่อนะไ้เปิประู็เอับระาษใบเล็ที่สอไว้ใ้ประู
เนื้อวามเียนไว้ว่า
ที่ที่เราูบันรั้แร..อนนี้
หัวใผมเ้นออมาอย่ารุนแร
ผมยัำที่นั่นไ้ี มันอยู่ในใลาเา ที่ๆสามารถมอเห็นวิวทิวทัศน์อทะเลไ้รอบ้าน
แ่อนนี้วอาทิย์็เริ่มหย่อนล้อยแล้ว ผมลัวะเป็นอันรายับุานยอล
หวัว่าุานยอละไม่ไ้รับอันราย ผมึรีบวิ่ออมาาอบเบ้านหลัโทันที
โยไม่ลืมที่ถือระบอไฟายิมือไป้วย
“ุานยอล...ถ้าุานยอลไ้ยินผม
อบผม้วยนะรับ” ผมใ้ไฟายนำทาไป แม้ผมะเยินับป่าที่นี่
แ่ผม็ยัเินไปอย่าทุลัทุเล แล้วุานยอลที่ไม่ไ้มาที่นี่ั้นาน
ุานยอละปลอภัยใ่ไหม
แล้วสอาอผม็มาหยุในที่ๆเราูบันรั้แร
เบื้อหน้าผม็มีุานยอลที่ำลันั่อยู่บนผ้ารอนั่ผืนให่หันหลัมอผืนน้ำที่สว่าไสวสวยาม้วยแสอวันทร์
ผมยยิ้มีใทีุ่านยอลปลอภัย
ผม้าวเินไปนั่้อนหลัุานยอลแล้วโอบอเอวอเาไว้
แล้วุานยอล็ยมือึ้นมาอบุมมือผมไว้หลวมๆ
“โีทีุ่ปลอภัย”
ผมุหน้าระมูบแผ่นหลัเา่อนะระิบับแผ่นหลัแร่
“แบฮยอน
มานั่้าหน้าสิ” ไ้ยินันั้นผมึลุึ้นยืนเินไปามทีุ่านยอลบอ
“มานี่มา”
ุานยอลึผมไปนั่ัอเา ุานยอละรู้ัวไหมเนี่ยว่าเาทำผมเิน
“แบฮยอน
นายะ้อไปอยู่ับันในโลนะ ันรันาย ันอยู่ไม่ไ้ถ้าไม่มีนาย”
ุานยอลเอ่ยเสียหวานเบาๆ ผมยยิ้มเพราะวามเินแถมยันลุันทั้ัว
“อื้อ”
ผมราออมาอย่าน่าอาย ็ุานยอล้มลูลำอผม่อนะใ้ลิ้นเลียเบาๆ
“แบฮยอน
นายรู้ไหมนายหวานแ่ไหน” ุานยอลทำผมเินอีแล้ว
แล้วผม็ถูุานยอลยัวึ้นาัแล้วเอนหลัให้นอนไปบนผ้าปูผืนบา
่อนที่ะามทาบมา้วยร่าอุานยอล ุานยอล..นบ้า
มาเปลี่ยนบรรยาาศหรอเนี่ย ผมเินนะ
“เป็นไ
ที่นี่ โรแมนิีไหม” ุานยอลยยิ้มริ่มถามผม
“าวสวยีรับ”
ผมแล้เไุานยอลพลามอวาวบนฟ้าที่ส่อประายาม แ่อันที่ริในใผม็ื่นเ้นไม่น้อยเลย
ไม่พูพร่ำทำเพลุานยอล็ทาบริมฝีปาลมาอย่ารวเร็ว
ผมเผยออบรับูบเาในทันที ผมลอส่ปลายลิ้นเ้าไปทัทายุานยอลบ้า
ุานยอล็อบรับผมอย่าี เราูบันอย่าูื่มท่ามลาเสียธรรมาิ
ผมแอ่นัวึ้นามวามปรารถนา ็ปลายนิ้วมืออุานยอลเ้าไปหยอล้อเอวบาอผมน่ะสิ
“อืม...”
เสียราออมาาริมฝีปาใรนหนึ่
ผมยมือึ้นแะระุมอุานยอลทีละเม็
แล้วแหวสาบเสื้อแยออ่อนะใ้ปลายนิ้วมือยึ้นลูบไปามร่าแร่อุานยอล
ุานยอลมีร่าายที่าม แ็แรราวับนัีฬา และมีหน้าท้อที่ไ้รูปเป็นลอนล้ามเนื้ออย่าเห็นไ้ั
“อื้อ...อือ”
ผมไ้ยินเสียราที่ัลอออมา
“อ่ะ..อ๊ะ..”
แ่นั่นไม่ใ่เสียผม
“อึ”
แล้ว็ไม่ใ่เสียุานยอล ผมึลุึ้นนั่ันัวุานยอลออ
มันัน่าลัวไปแล้วนะ
“ุานยอลไ้ยินไหมรับ”
ผมมอหน้าถามุานยอลอย่าสสัย แุ่านยอลไม่อบผม เาลับลุึ้นยืนเ็มวามสูแล้วับมือผมึึ้นไปให้ยืนู่ับเา
แล้ว้าวเท้าออเิน
“ุานยอละทำไรรับ
ผมลัวนะ” ผมเอ่ยเสียเบา ่อยๆเินย่อามุานยอลไปอย่าล้าๆลัวๆ
“ู่ว
.. แบฮยอน ลอฟัสิ” ุานยอลหันมาเอ็ผมอย่าไม่ริั
“อื้อ...เร็วอี อือ” เสียนั้นมัน่าวนิให้เห็นภาพเหลือเิน
แล้วผมเินไปอีไม่ี่้าว
็เห็นเาอนสอนที่ำลัร่วมบรรเลบทรัอยู่ไม่ไลาที่ผมยืนมานั
แ่ผมไม่เห็นหน้าน่ะสิ อยารู้เหลือเินว่าเป็นใร แ่เหมือนฟ้าเป็นใไม่น้อยเมื่อ้อนเมบนท้อฟ้า่อยๆเลื่อนนเห็นแสันทร์ระทบหน้าสอนนั้นัเน
เราหันไปมอหน้าัน่อนะพูออมาเสียเบาพร้อมๆัน
“พี่มินอ/พี่แ”
END
SFนี้อาะบแบบๆ็อโทษรีเอร์ทุน้วยน้าา T.T
P.S. ิามเรื่อใหม่้วยนะะ >>> BYUL:별 (chanbaek) ้า
ความคิดเห็น