คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ๒
๊อ ๊อ
“ใรรับ” ผมะโนถามออไปเมื่อรู้สึว่ามีนมาเาะประู
๊อ ๊อ
“ผมเอ”
นั่นมันเสียุานยอล
ผมรีบลุึ้นาเียวิ่ไปหน้าประูทันที เมื่อเปิประูออ็เอับุานยอลำลัยืนยิ้มอยู่หน้าประู
“ุานยอล
มีอะไรหรือ...”
อึ
ไม่ทันทีะพูบ
ุานยอล็โผเ้าอผมอย่ารวเร็ว เาโอบอผมแน่น ผมีในเผลอุใบหน้าไปในอ้อมออุานยอล
แนผมยึ้นไปโอบอแผ่นหลัแร่เา ... ทำไมมันอบอุ่นแบบนี้
ผมิถึเาเหลือเิน
“ฮึ” ละ็เป็นผมที่ลั้นน้ำาไว้ไม่อยู่
ผมีใที่เาเินมาหาผม ุานยอลยัำห้ออผมไ้
ุานยอลยมือึ้นมายีศีรษะผมนยุ่เหยิ ผมึผละัวเอออมาาอ้อมอนั่น
“ร้อไห้ทำไมแบฮยอน”
ุานยอลยยิ้มถาม
“ผมิถึุานยอลมาไปมั้รับ”
ผมรีบสูน้ำมู เ็น้ำา่อนะอบแบบิลไป
“ิถึเหมือนัน
ไม่รู้ะิ่อนายยัไ้วย”
“เ้าไปนั่้าใน่อนไหมรับ”
เห็นว่าเรายืนันอยู่หน้าห้อ ผมเลยเอ่ยวนุานยอลเ้าไปนั่้าใน
“อื้ม”
ุานยอลยิ้มให้ผม่อนะใ้มือมาเอื้อมับมือผมแล้วเินเ้าไปในห้อพร้อมัน
“อ่ะนี่
อนาย” ุานยอลยื่นถุระาษใบให่ให้ผมทันทีที่นั่ลบนโฟาัวเล็
“อะไรรับ”
“อฝา”
“เยอะเินไปแล้วมั้รับุานยอล”
ผมเห็นว่าในถุมีทั้เสื้อเิ๊สีาวัวบา เสื้อล้ามลายาร์ูนราฟฟิ เสื้อยืยี่ห้อัสามัว
หมวไหมพรมสีเ้ม น้ำหอมยี่ห้อแพอีสอิ้นและที่สำัโมเลสนามฟุบอลับเสื้อบอลอนับอลในทีมที่ผมอบ
“ที่ริันะประมูลลูบอลที่มีลายเนมาให้นายละ
แ่ไม่ทันน่ะสิ น่าเสียาย” ุานยอลเอ่ยมาอย่าหน้าระรื่น
“มันแพๆทั้นั้นเลยนะรับ
ผมรับไว้ไม่ไ้หรอ” แม้ว่าในใผมอยาะไ้โมเลสนามบอลับเสื้อบอล็ามที
“ไม่ไ้แบฮยอน
นายะให้ันหิ้วมาฟรีๆหรือไ” ุานยอลีหน้าผาผมเบาๆหนึ่ทีหลัเห็นผมันถุระาษลับืนใหุ้านยอล
“แ่ว่า..”
“ไม่มีแ่
เป็นำสั่อันว่านาย้อใส่้วย”
“ุานยอล
ผมเสียาย”
“เสื้อน่ะ
นเาื้อมาเพราะเห็นว่ามันใส่แล้วสวย ไม่ใ่ื้อมาอัใส่รอบรูปนะ”
ุายยอลยีหัวผมอีแล้ว
“...”
ผม้มหน้าเผลอพอลมในแ้มไม่รู้ัว
(Hey!) Tender love
Tender love baby (Give it to me)
Tender love
Tender love baby
ู่ๆเสียเรียโทรศัพท์อุานยอลัึ้น
แถมเป็นเพลTender Loveอี่าหา
มันหมายถึรัที่อ่อนโยนั้นหรอ ผมแอบลอบมอในหน้าอโทรศัพท์ว่าใรโทร.มา และมัน็เียนว่า...ลู่หานนี่
เห็นแล้ว็นึน้อยใในสถานะัวเอเหลือเิน
“ลู่หาน
มีอะไรรับ” ุานยอลรับสายโทรศัพท์ที่โทรเ้ามา
“...”
ผมมอหน้าุานยอล
“ไ้รับ
เี๋ยวผมไปหา” แล้วุานยอล็วาโทรศัพท์ไป
“ันไป่อนนะ”
ุานยอลเอ่ยบอผม่อนะลุึ้นยืนเินไปเปิประูออาห้อผมไป
“แล้วถ้าผมบอไม่ให้ไปล่ะ”
พูพึมพำับัวเอเบาๆ แล้วุานยอละไ้ยินไหมเล่า บยอนแบฮยอน
“เฮ้อ”
“แบฮยอน
ันะไปแล้วนะ” ุานยอลพูึ้นะที่สอาน้อยๆอเราเินไปรลำธาร
“ไปไหนรับุานยอล
ปิเทอมนีุ้านยอลมาอยู่ที่นี่ไม่ถึเือนเลยนะรับ”
“ุพ่อส่ันเรียน่อ่าประเทศ”
“อายุแ่สิบห้าเอนะ
ุท่านใหุ้านยอลไปอยู่นเียวไ้ไ” ผมโวยวายไปอย่าลืมัว ผมไม่เ้าใุท่านึานเลย
“ันไม่อยาไปเลยแบฮยอน”
ุานยอลถอนหายใออมา
“อีนานไม่ใ่หรอ...ว่าะเปิภาเรียน”
ผมถามอย่าสสัย
“ใ่
มัน็อีนาน แ่ท่านอยาให้ันไปปรับัว่อนน่ะสิ” ุานยอลหุหิแหละ
เพราะผมเห็นุานยอลเ็ใบไม้ใบห้าไปลอทา
“ัน้อเหาแน่ๆเลยแบฮยอน
อยู่ที่นั่นแล้วันะเ้าับใรไ้ไหม” ุานยอลพูเสียเบา
“....”
ผมไม่อยาใหุ้านยอลไปเลย
“ไปอยู่ับันไหมแบฮยอน
เี๋ยวันบอพ่อให้” ุานยอลหยุเินแล้วหันมาับไหล่ผมไว้พร้อมพูออมา
“ะเป็นไปไ้ยัไรับุานยอล
่าใ้่ายสูะาย” ผมไ้แ่ัพ้อออไปแม้ว่าในใ็อยาามไป
“ไม่รู้ล่ะ
ันะอให้นายไปับัน นายเป็นเพื่อนรัเพื่อนสนิทันนะ”
“ไม่รับ
ุานยอล ถ้าุานยอลทำแบบนี้ ผมะโนุนะรับ”
“ุเรื่ออะไร”
ุานยอลถาม
“ผม้อโนแม่ีแน่เลย
้อหาไปอ้อนวอนุานยอลให้พาผมไป้วย”
“แ่นายไม่ไ้อ้อนวอน”
“็นั่นแหละรับ
ผมเป็นใร อยู่ในานะอะไร ุานยอล็รู้” ผมพูใหุ้านยอลเ้าใ
“เฮ้อ”
ุานยอลถอนหายใออมา เาปล่อยมือาบ่าผม่อนเปลี่ยนมาเป็นูมือผมเิน
เราเินลัเลาะไปเรื่อยๆ เ้าไปยัส่วนลาอเาะ เส้นทา่อน้าลำบา
อีทั้้อปีน้อนหิน้อนให่ที่วาอยู่รหน้า
“เินีๆนะแบฮยอน”
ทำไมผมถึรู้สึื่นเ้น
“รับ”
ผมับมือุานยอลแน่นแล้ว้าวปีนามุานยอลึ้นไป
และในที่สุเรา็มายืนอยู่บน้อนหิน้อนให่
ที่รนี้ะเห็น่วที่วอาทิย์ินอย่าาม
เราสอนนั่ลบนพื้นพร้อมันทั้ๆที่ในมือยัับันอยู่
ผมไม่อยาปล่อยมือุานยอลไปเลย
“แบฮยอน”
ผมหันหน้ามาามเสียเรียอุานยอล
แุ่านยอลลับทอสายาไปมอท้อฟ้าสีส้มที่ัับสีน้ำทะเลสีราม
“...”
ผมไม่อบ ผมลับระับมือุานยอลแน่นเป็นเิใหุ้านยอลพู่อไ้เลย
“นี่อาะเป็น่วเวลาที่เรามานัู่พระอาทิย์้วยันเป็นรั้สุท้ายนะ”
“รั้สุท้ายอ่วอายุสิบห้า”
ผมเอ่ย่อาุานยอล เพราะไม่อยาพูว่าะเป็นรั้สุท้าย
“นายว่าที่ที่ันะไป...วอาทิย์ะสวยแบบนี้ไหม”
“แน่นอนรับ
เราเห็นวอาทิย์วเียวันนะรับ” ถึะพูแบบนั้นแ่ผม็ไม่ไ้สนใวอาทิย์รหน้าเลย
ผมเอาแ่มอุานยอลที่นั่อยู่้าๆผม
“ั้นหรอ”
ุานยอลเอ่ยึ้น่อนะหันหน้ามาหาผม
เราสอนมอหน้าัน
เรายิ้มให้ัน ผมมอเ้าไปในวาอุานยอล นัยน์านั้นมันูเศร้า
ผมไม่อยาใหุ้านยอลเศร้า ผมอยาใหุ้านยอลมีวามสุ
ในวาอเราสะท้อนใบหน้าอันและัน บาทีผม็อยาะรั้ใหุ้านยอลไม่ให้ไป
แ่ผมไม่ไ้มีสิทธิ์นานั้น ผมรู้สถานะัวเอและุานยอลี
แ่หัวใอผมมันไม่ฟัสิ่ที่สมอผมสั่เลย ผมโมโหัวเอที่
ที่...ผมอบุานยอล
อันที่ริมัน็ีเหมือนันทีุ่านยอละไปอยู่ในที่ไลๆ
ผมะไ้ยอมรับไ้่ายและัใไ้เร็วึ้นว่า
ัวผมเป็นแ่นๆนึที่ไม่ไ้หน้าาทาสัมเลย
ส่วนุานยอลที่เป็นที่ับามอในานะทายาทนเียวอระูลปาร์
เราสอน้อมอันอยู่นาน
เหมือนมีแรึูระหว่าเรา ผมและุานยอลยับเ้าหาัน มันเหมือนิใ้สำนึอเราหรือว่ามันเป็นิไร้สำนึ็ไม่รู้
ผมรู้สึถึระยะห่าอใบหน้าเราที่่อยๆลระยะห่าล
ผมรู้สึถึลมหายใร้อนอุานยอล และสุท้ายุานยอล็ยื่นหน้าเ้ามาประทับริมฝีปาลบนอวัยวะเียวันับผม
มันแผ่วเบาและผมรู้สึถึวามสุมามาย ุานยอลูบผม ... ไม่ใ่สิ
เราูบัน
แม้เป็นเพียารทาบริมฝีปาึ่ันและัน แ่ผม็รู้สึว่า่อท้อผมมันโหวไปหม
ผมรู้สึเหมือนะบินไ้ เราประทับริมฝีปาันอยู่เนิ่นนาน
ราวับว่าไม่อยาให้่วเวลานี้มันผ่านไป ผมำมือ้าที่ปล่อยว่าไว้แน่น เราสอน่ารู้ีว่าถ้าหาเราถอนูบันออมา
เรื่อราวอพวเรา็ะหยุ้าลเหมือนปุ่มPOUSEไว้
ึ่ไม่มีใรล่วรู้เลยว่าะไ้ปุ่มPLAYวันไหน
ผมรู้สึราวับผมบินไ้
ผมหลับาพริ้มปล่อยใไปามแรปรารถนา และผมรู้สึถึแรอ่อนยวบบนเียนอน ฝ่ามืออุ่นำลัลูบไล้ามใบหน้าอผม
ผมึัสินใลืมาึ้นมา
เฮือ
ผมสะุ้ื่นึ้นมา
ออาเรื่อราวที่เยเิึ้นในอีทันที และในปัุบัน็เอับ...
“ุานยอล”
“ทำไมไม่นอนบนเียีๆ
หืม” ุานยอลนอนอยู่บนเียผม เายัวทิ้น้ำหนับนศอ้าหนึ่แล้วหันมาทาผม
“....”
ผมในพูไม่ออ
“ผม้ออุ้มแบฮยอนมาาโฟาเนี่ย”
พูเสร็ุานยอล็้มลใ้ริมฝีปาูบลหน้าผาผม่อนะใ้มือปัไรผมหน้าม้าให้มอหน้าันไ้่ายึ้น
ผมยันัวเอึ้นาเีย
แ่ฝ่ามือที่ให่ว่าลับรั้ผมไว้
ผมึเหมือนโนล็อลับไปนอนบนเียท่าเิม และัวอุานยอล็ยัวึ้นมาทาบทับผมทันที
“ผมิถึ
แบฮยอนล่ะ ิถึผมไหม” แววาอเามัน่าหวานยิ่นั
ผมยอมรับโยสัย์ริ
ผมึพยัหน้า้าๆ่อนะเอ่ย “ิถึรับ”
“แบฮยอน”
และุานยอลเรียื่อผมแผ่วเบา
ุานยอล้มลมาูบผมอย่าแผ่วเบา
ผมิถึรสูบนี้เหลือเิน ผมรู้สึราวับะโบยบินอีรั้
ในเวลานี้เราสอนไม่ใ่เ็น้อยนนั้นอีแล้ว มันะ้อไม่เหมือนับูบเมื่อรั้อนอายุสิบห้า
ผมยอมรับอีรั้ว่าผมยัอบเาอยู่ ผมเผยอปารับุมพิอเาโยอัโนมัิ ผมปรารถนาในรสูบับุานยอล
โอ้ทะเลแสนาม ฟ้าสีรามสใส
ทั้านยอลละแบฮยอนนอนอัน้วยวามรู้สึโหยหาในันและัน
านยอลลอบมอน้าัวที่่าหอมหวาน ละมุนละไม มอใบหน้าหวานหลับาพริ้ม เลื่อนสายาลมา็มีแ่รอยรัสีเ้มที่เาทำเอาไว้ทั้รอบลำอและลำัวาว
เาิไม่ผิที่อทนรอแบฮยอน ่อนะเ้าไประิบเสียหวานที่้าหูนัวเล็ “ให้พัสอนาทีนะ
เพราะืนนี้ยัอียาวไล”
เวลาผ่านไปว่าสอสัปาห์
หลัาเหุาร์ใน่ำืนแรไ้ผ่านไป เราสอน็ลัลอบมีวามสัมพันธ์ทาายทุืน
เราสอนเสพิึ่ันและัน สลับันรัที่ห้อผมบ้า ุานยอลบ้าแล้วแ่โอาส
ผมเยแอบไปร่วมแสบทรับนสปีโบ๊ทัน้วย
ผมิว่าใน่ำืนนั้นมัน่าแ่าและื่นเ้นเหลือเิน
ส่วนเรื่อุลู่หาน
เาไม่ใ่แฟนอุานยอล เาเป็นเพียเพื่อนที่หนีรัาโลแล้วไปพัที่ลอนอน
ุานยอลึไ้พบับุลู่หานที่นั่น ุานยอลึหอบหิ้วพาุลู่หานมาพัผ่อนิใที่เาะนี้้วย
แล้ววันนี้็เป็นอีหนึ่วันที่ผมื่นึ้นมาในอ้อมออุ่นอุานยอลบนโฟาในห้อผมเอ
ผมเยหน้าึ้นมาูบที่ปลายาอุานยอล ุานยอลน่าหลไหลเป็นอย่ามา เาเร่าร้อนั่เพลิพายุทุรั้ที่เราร่วมบทรั้วยัน
ุ๊บ
“ื่นแล้วหรอ”
ุานยอนเอ่ยถาม เมื่อถูผมรบวนแ่เ้า
“ยัไม่ื่นรับ”
ผมเอ่ยเย้าุานยอล่อนะหลับา้มลบบนอแร่เหมือนเิม
๊อแ๊
ู่ๆ็มีเสียนไุแที่หน้าประู
“ุานยอล มีนมา” ผมเอ่ยึ้นอย่าลนลาน เพราะไม่มีใรรู้เรื่อวามสัมพันธ์อเราเลย
“ไม่้อลัว อยาเปิ็เปิ” เาไม่พูเปล่า ุานยอลศีรษะผมให้ไปบเาเหมือนเิม ผมวานหาาเบ๊อเอร์้าโฟา่อนะใส่อย่ายาลำบาเพราะุานยอลรัผมแน่น ผมึ้อใส่าเ ในะที่ร่าายัวเอยัเยอยู่บนัวุานยอล
๊อแ๊
เสียหัวใผมัแ่ับเสียไประู และแล้วประู็เปิออ ผม้มหน้าบุานยอลลไปไม่อยารับรู้ว่าใรมาทั้นั้น ผมไม่ล้าสู้หน้าใรๆ
ผมำลัลัว
ความคิดเห็น