เรื่องของฉันเเละเธอ-Forever-

"น่าสงสารจริงๆ"

"น่าเวทนา"

"เเล้วหล่อนจะเลี้ยงลูกของหล่อนไหวหรอ?"

"เหอะ! เเค่ค่าจัดงานส่งผัวมันยังเเทบจะหมดตัวเลย..จะไปมีปัญญาอะไร"

"ญาติก็ไม่มีสักคน"

"สมน้ำหน้า! ฮ่าๆ"

"ลูกไม่มีพ่อ"

.

.

.

.

ฉันไม่อยากได้ยินเสียงพวกนั้น น้ำเสียงที่น่ารังเกียจมีทั้งเห็นใจเเละดูถูก พิธีงานศพของพ่อฉันถูกจัดอย่างเรียบง่าย เนื่องจากบ้านฉันไม่ได้ร่ำรวยอะไรอยู่กันอย่างพอมีพอกิน

ฉันอยากจะร้องไห้เเต่ต้องกลั้นเอาไว้ ฉันต้องคอยเป็นที่พึ่งให้เเม่ของฉัน ฉันจะต้องเข็มเเข็งเข้าไว้ภายใต้รอยยิ้มนี้..

"เเม่ค่ะ อย่าร้องไห้เลยนะคะพ่อคงไม่อยากเห็นเเม่ร้องไห้หรอกนะคะ"

"ฮึก..เเม่ขอโทษนะลูก..ฮึกที่เเม่ไม่ทำตัวเข็มเเข็งเลย ฮึก..ฮือขอโทษที่ทำให้ลูกต้องขาดพ่อเเบบนี้นะ....เเม่ขอโทษ.."

ไม่หรอกค่ะ เเม่ไม่ผิดสักหน่อย

.

.

ถ้าไม่ใช้เพราะฉันพ่อก็คง ไม่ต้องมาตายหรอก

หลังจากนี้ฉันกับเเม่คงต้องคอยระคบประงมกันไปเเม้จะลำบากเเต่ฉันก็ไม่ยอมเเพ้ หนูจะพยายามค่ะคุณพ่อ...

.

.

.

.

.

1ปีผ่านไป

ทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว เเม่ของฉันได้เเต่งงานใหม่กับเศรษฐีคนหนึ่งทามกลางเสียง

วิพากษ์วิจารณ์ของพวกสื่อ เเละคนรอบข้าง...คุณเเม่บอกว่าเขาจะเป็นคุณพ่อคนใหม่ของฉัน

วิวข้างนอกตัวรถ เต็มไปด้วยตึกรถคันนี้กำลังเเล่นไปที่

คฤหาสน์หลังใหม่...ที่จะเป็นบ้านใหม่ของฉันกับคุณเเม่

"ดีใจไหมจ๊ะ..เรากำลังจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่เเล้วนะจ๊ะ" คุณเเม่พูดกับฉันพร้อมกับเอามือมาลูบหัวฉันด้วยความรักใคร่

"หนูก็หวังว่ามันจะดี..ค่ะ"  ฉันตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มบางๆ หวังว่านะ

ใช่เเล้วหละฉันกำลังจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ค่ะ

ตัวฉัน ลิลลี่ ที่อายุ 13 ปี

//เริ่มได้//

..............................

คุยกับหน่อยน๊า ไรท์เป็นนักเขียนมือใหม่อาจจะยังเรียบเรียงสำนวนคำพูดยังไม่ค่อยเก่ง

เเต่ไรท์จะพยายามทำให้ดีที่สุดน๊า ไรท์อาจจะไม่ได้อัพบ่อยอาจจะหายไปนานหน่อย

ถ้ามันตันอ่ะนะ555 ซึ่งเเรงในการเขียนของไรท์ขึ้นอยู่กับจำนวนคนอ่านเเละกำลังใจ

จากรีดนะคะ ถ้าไม่มีคนอ่านไรท์คงต้องทิ้งนิยายเรื่องนี้ค่ะ ไรท์ท้อ

อะๆ นิยายเรื่องนี้ก็เเนวรักอะเเหละเเต่ออกจะเป็นเเนวดราม่านิดๆ(เเล้วเเต่อารมณ์55)

ไรท์ดมกาวก่อนเเต่งเสมอจ๊ะ555