คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ☿ หม่าม๊า : 4 100%
4
ปาร์คจินยองไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองเมื่อกี้นี้เขาทำอะไรลงไป มันเหมือนไม่ใช่ตัวเขาเลยแม้แต่น้อยพอเห็นหน้าคุณเจบีก็เหมือนสติหลุดลอยความเป็นตัวเองก็หายไป ไม่รู้ว่าสำนึกส่วนไหนมันสั่งให้เขาทำแบบนั้น หรือจริงๆแล้วอาจจะเป็นจิตใต้สำนึก ?
ไม่ใช่นะ จริงๆแล้วจินยองใสๆจิตใต้สำนึกพรรค์นั้นไม่มีหรอก
ฮะ อะไรนะไม่เชื่อหรอ...
ก็ได้เอาจริงๆก็รู้ตัวอยู่แหละ แต่ก็ลืมตัวไปหน่อยไม่คิดว่าจะอ่อยคุณเจบีแรงขนาดนั้นตั้งใจจะหยอกเล่นๆแต่แถวบ้านเรียกลื่น พวืดไปไกลแต่คุณเจบีเองก็ไม่ได้คัดค้านหรือปฎิเสธสักหน่อยไม่งั้นจินยองไม่กล้าหรอก แต่ที่ทำไปจินยองจริงจังนะเขาปลื้มคุณเจบีมาตั้งแต่ยังไม่เคยเห็นหน้าพอวันนี้เห็นตัวจริงแล้วก็ยิ่งชื่นชมแต่ทั้งหมดทั้งมวลก็ต้องกล่าวถึงแบมแบมเพื่อนรักจะกล่าวโทษหรือขอบคุณก็แล้วแต่ ถ้าแบมแบมไม่ได้คอยมานั่งไซโคคุณเจบีให้เขาฟังทุกวันเขาก็คงจะรู้จักคุณเจบีในฐานะเจ้าของบริษัทเพลงชื่อดังลูกชายคนเดียวของนักธุรกิจอิมผู้กอบโกยรายได้จาอุตสาหกรรมเพลงไปได้เป็นร้อยๆล้าน
ไม่ค่อยรวยเลย...คุณเจบีไม่รวยเลยจริงจริ๊งง
แต่เขาก็แค่ปลื้มและชื่นชมจริงๆนะ ส่วนไอ่ปฏิกริยาสะท้อนกลับเมื่อครู่นี้สงสัยจะเป็นจิตใต้สำ
นึกจริงๆนั้นแหละ
“นี่นยอง ชอบพี่แจบอมเขาหรือไง” แบมแบมหันไปสะกิดถามเพื่อนซี้ตัวขาวหลังจากที่พี่มาร์ค
หนีบแบมแบมจูเนียร์ไว้ข้างเอวแล้วหิ้วกลับไปนั่งที่โต๊ะแล้ว
“ไม่ได้ชอบแค่ปลื้มไงแบม ไอดอลนะเข้าใจไหมไอดอล”
“ชอบไอดอลต้องอ่อยแรงขนาดนั้นไหม” นั้นสิ ต้องอ่อยแรงขนาดนี้ไหม...
“เผื่อได้ไง” จินยองตอบมาก่อนจะบิดม้วนเขินอายจนตัวเป็นเกลียวส่วนแบมแบมเพื่อนรักที่นั่ง
มองอยู่ก็ได้แต่ส่งสายตาละห้อยมองเพื่อนที่เข้าขั้นโคม่าไหนบอกแค่ปลื้มแค่ปลื้มนี่ต้องบิดจนเบี้ยวขนาดนี้ไหมจินยอง ?
สองเพื่อนซี้นั่งเม้าท์มอยฝอยแตกกันอยู่สักพักหนึ่งจนยองแจเสร็จจากงานในครัวทุกคนก็กลับมานั่งรวมกันที่โต๊ะใหญ่ขนาดวีไอพีที่จะมีก็แต่กลุ่มเขาที่ได้นั่งอยู่เป็นประจำเพราะยองแจจะไม่ค่อยเปิดให้จองถ้าไม่ใช่ลูกค้ารายสำคัญหรือกรุ๊ปใหญ่จริงๆเพราะกว่าจะบริการแต่ละทีต้องเกณฑ์พนักงานในร้านมาช่วยที่โต๊ะวีไอพีเสียจนแทบหมดร้าน
“อี้เนียร์ อี้เนียร์ป้อนพิซซ่าแบมหน่อยยย” จินยองก้มลงไปหาเด็กน้อยที่วิ่งจากตักพ่อมาหาเขา
พร้อมกับสรรพนามที่อี้แบมเพิ่งจะสอนไปหยกๆแต่เจ้าตัวเล็กกลับจำได้ดีโดยไม่ต้องให้ย้ำ แต่กับคนถูกเรียกกลับยังไม่ค่อยคุ้นชินแถมยังจั๊กกะจี้หูพิลึกทุกทีที่แบมแบมน้อยเรียกตนแบบนั้น
จินยองคว้าเด็กตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตักตัวเองแล้วใช้แขนทั้งสองข้างล็อกพุงกลมๆนั้นไว้เพื่อไม่
ให้แบมแบมขยับไปมาจนตกลงไปได้
“คนเก่งอยากทานอันไหนครับ อันนี้ไหมน่าอร่อยนะ” นิ้วเรียวยาวชี้ไปที่พิซซ่าแผ่นบางที่มีแผ่น
เปปเปอโรนี่กลมๆสีแดง สายตาของแบมแบมน้อยเองก็จับจ้องไปที่พิซซ่าชิ้นนั้นไม่วางตาเหมือนกัน
“อื้ออ” แบมแบมไม่ตอบนอกจากพยักหน้ากลมๆนั้นหลายที จินยองหัวเราะในท่าทางน่าเอ็นดู
ของเด็กน้อยบนตักก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าพิซซ่าชิ้นนั้นขึ้นมา
“อี้เนียร์ใจดี ใจดีเหมือนหม่าม๊าเลยแบมอยากมีหม่าม๊างะ”
กริบ...
หลังจากที่แบมแบมเอ่ยประโยคอันตรายเมื่อกี้ออกมาทั้งโต๊ะก็พร้อมใจกันเงียบกริบมองหน้ากันเลิ่กลั่กโดยเฉพาะอิมแจบอมที่เมื่อได้ฟังประโยคเมื่อกี้จากลูกชายตัวน้อยก็เหมือนเดินเตะขาเตียง
เล็กน้อย...แต่เจ็บมาก
แต่แบมแบมไม่ได้เอ่ยออกมาด้วยความน้อยใจเพราะแบมแบมเองก็ไม่เคยมีหรอกหม่าม๊า เขาแค่รูว่าถ้ามีหม่าม๊า หม่าม๊าจะต้องดูแลเขาเหมือนกับที่จูเนียร์ทำเมื่อกี้ แต่เด็กก็คือเด็กคิดอะไรได้ก็พูดออกมาเท่านั้นต้องโทษแจบอมมันต่างหากที่ไร้น้ำยาหาแม่ให้ไม่ได้สักที
“เอ่อ...แบมมานั่งกับป๊ามา” อิมแจบอมเรียกลูกชายตัวเองกลับมาเขากลัวว่าจินยองจะอึดอัดหลังจากที่แบมแบมพูดไปเมื่อกี้ จินยองอาจจะคิดเองไปไกลและเขาไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นแต่เจ้าตัวเล็กเอาแต่ส่ายหัวดิกๆสนใจแต่พิซซ่าในมือของจินยองต่อไป
“ถ้าพี่แจบอมไม่ว่าอะไร....ให้แบมแบมเรียกเนียร์ว่าหม่าม๊าได้ไหม”
“เอ่อ...เนียร์มั่นใจหรอ” เป็นแบมแบมเพื่อนซี้ที่สะกิดถาม จินยองหันไปพยักหน้าให้เพื่ออย่าง
มั่นใจว่านี้จะไม่ใช่แผนอ่อยพี่แจบอมอะไรทั้งนั้น การที่แบมแบมมีแม่มันน่าจะเป็นเรื่องดีไม่ใช่หรอ
“มั่นมากด้วย พี่แจบอมยังไม่มีใครใช่ไหมครับ”
ถ้าตอบว่ายังไม่มีจะดูกากมากไหม
“ยังครับ แล้วถ้าน้องเนียร์คิดว่าจะเป็นแม่ที่ดีของลูกพี่ได้พี่ก็ไม่ขัดขืนครับ”
“จริงหรอครับ ขอบคุณพี่แจบอมมากเลยครับ” แจบอมมองคนตัวเล็กที่ดีใจจนจับแบมแบมไป
หอมฟอดใหญ่หลายๆที เอาจริงๆเขาก็แอบกลัวอยู่ไม่ได้กลัวว่าจินยองจะไม่สามารถทำตามที่พูดได้แต่เขากลัวใจตัวเอง
กลัวว่านอกจากแบมแบมจะได้แม่ แล้วเขาจะได้เมียด้วย
“หม่าม๊าาา หม่าม๊าา แบมมีหม่าม๊าแล้วเจ่ก”
“มีหม่าม๊าแล้วห้ามลืมเจ่กนะ ไม่งั้นเจ่กจะจับหม่าม๊าไปขัง”
“งืออ จับหม่าม๊าไปขังไม่ได้นะ” แบมแบมหันไปเบะปากใส่เจ่กแจ็คคนขี้แกล้งก่อนจะหันกลับมากอดหม่าม๊าคนใหม่ไว้แน่นซุกหน้ากับไหล่ขาวนั้นไว้จนตอนนี้จินยองมีสภาพไม่ต่างจากแม่ลิงที่มีลูกลิงเกาะคอไว้ไม่ยอมปล่อย
“ต้องบอกว่ามีหม่าม๊าแล้วห้ามลืมป่าป๊าต่างหากสิวะไอ่แจ็ค มึงนี่เสนอหน้าจริง”
“ไม่ต้องมีหม่าม๊าหลานกูก็ไม่สนใจป่าป๊าอย่างมึงหรอกไอ่แจบอม ไอ่ไร้น้ำยา”
“เอ้านี่ ไปต่อยกันข้างนอกไหมละ เขาจะกินข้าวกัน” เป็นยองแจเมียโหดของหวังแจ็คสันที่ดังขึ้นห้ามทัพเกาหลีที่จะตีกับฮ่องกงด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรต่อแก้วหูตามแบบฉบับยองแจ
หลังจากที่ทุกอย่างลงตัวแล้วทุกคนก็เริ่มรับประทานอาหารอิตาเลียนฝีมือยองแจที่คุ้นเคยเป็น
อย่างดี บรรยากาศไปเป็นอย่างเคยทุกคนกินกันอย่างเฮฮาปาร์ตี้กลายๆว่าจะเป็นการกินเลี้ยงต้อนรับสมาชิกกลุ่มคนใหม่ แบมแบมเองก็เกาะหม่าม๊าไม่ยอมปล่อยทำเอาป่าป๊างอนไปก็หลายทีแต่ตัวเล็กก็วิ่งไปง้อป่าป๊าก่อนจะกลับมานั่งกับหม่าม๊าต่อวิ่งไปวิ่งมาจนทั้งอาอี้อาเจ่กปวดหัวกันไปหลายตลบ
“บ๊ายบายหม่าม๊าก่อนเตี้ย”
“ฮือออ หม่าม๊าา” อิมแจบอมเขย่าแบมแบมในอ้อมแขนเบาๆ ลูกชายเขากำลังร้องไห้งอแงไม่
ยอมกลับบ้านเหมือนอย่างทุกทีที่เจออาเจ่กกับอาอี้แต่คราวนี้จะหนักหน่อยที่มีหม่าม๊าคนใหม่พวงด้วยแบมแบมเลยงอแงหนักกว่าทุกครั้ง
“อย่างอแงนะแบมแบม พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนรู้ไหม”
“ไม่ไปฮืออออ จะหาหม่าม๊า” ยิ่งได้ยินคำว่าโรงเรียนยิ่งหนักเข้าไปใหญ่แต่จะให้ทำยังไงได้เมื่อโรงเรียนเพิ่งโทรมาแจ้งเขาว่าให้แบมแบมไปเรียนซัมเมอร์ก่อนเปิดเทอมหนึ่งอาทิตย์
“ไหนคนเก่งของหม่าม๊า ไม่ร้องไห้นะครับถ้าแบมแบมยอมกลับบ้านกับป่าป๊าหม่าม๊ากับอี้แบม
จะไปรับที่โรงเรียนพรุ่งนี้ดีไหมครับ”
☿30%
หลังจากใช้เวลาหว่านล้อมลูกชายตัวดีอยู่สักพักแบมแบมก็ยอมทำตามข้อตกลงของหม่าม๊าที่ว่าถ้ายอมกลับบ้านดีๆหม่าม๊าจะไปรับที่โรงเรียนพรุ่งนี้ซึ่งนั้นก็เป็นผลพลอยได้ของอิมแจบอมที่ได้แลก เบอร์โทรศัพท์ของคนตัวเล็กมาเองโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ…
เพราะอิมแจบอมจำชื่อโรงเรียนแบมแบมไม่ได้ไม่ใช่ว่าไม่ใส่ใจเหมือนที่โดนไอ่มาร์คด่าแต่มันก็อยู่ตรงทางผ่านคอนโด จะจำทำไมละ อีกอย่างถ้าจำได้เขาก็ไม่ได้เบอร์โทรศัพท์ของหม่าม๊าลูกมาหรอกไอ่เด็กยักษ์เมียมาร์คมันหวงเพื่อนไม่ยอมให้แจบอมขอเบอร์จินยองมันบอกว่าโทรหามันก็ได้ทำไมต้องเอาเบอร์จินยองไปด้วย
เอ้า!กูอยากคุยกับเพื่อนมึงไม่ใช่มึงไหม
หืม..
“ป๊าแบมคิดถึงหม่าม๊าาา” เสียงงุ้งงิ้งของแบมแบมดังขึ้นมาจากเบาะหลังรถคันหรูของแจบอมแบมแบมนั่งอยู่ในคาร์ซีทเหมือนตอนขามาต่างกันก็แค่ใบหน้างัวเงียจากการตื่นนอน แจบอมหันไปหาลูกชายที่นั่งทำหน้าหงอยเป็นตูดแล้วขำออกมาเสียงดัง
“ห่างกันไม่ถึงชั่วโมงก็คิดถึงแล้วนี่ลืมป๊าแล้วจริงๆใช่ไหมเนี่ย”
“อื้อ
คิดถึงหม่าม๊า”
เด็กน้อยวัยสี่ขวบไม่พูดอะไรต่อ แต่เหม่อมองออกไปนอกรถด้วยสีหน้าหม่นหมอง แจบอมรู้ว่าแบมแบมเห่อจินยองอยู่มากจินยองเองก็คงเห่อลูกชายเขาไม่ต่างแต่จะให้บอกยังไงดี ทั้งจินยองและแบมแบมก็เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรกถึงจินยองจะทำหน้าที่แม่ให้แบมแบมได้แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้แจบอมคิดไม่ตกคือเขากับน้องจินยองต่างหากละ
พึ่งเคยเจอกันครั้งแรกแต่น้องก็เสนอตัวเองขอเป็นหม่าม๊าของแบมแบม มันคงไม่ใช่ปัญหาเลยถ้าแจบอมกับจินยองรู้จักมักจี่กันมานมนานแล้ว แต่นี่พึ่งจะเป็นครั้งแรกในเวลาไม่ถึงวันด้วยซ้ำถ้าเกิดวันหนึ่งจินยองต้องจากไปก็คงจะเป็นไอ่เด็กสี่ขวบนี่แหละที่จะเป็นปัญหาที่สุด
แจบอมเลยไม่อยากให้แบมแบมเทใจให้หม่าม๊าคนใหม่ไปหมดเสียก่อน
รอป๊าจีบติดก่อนลูก
เมกชัวร์ว่าเขาจะเป็นหม่าม๊าเอ็งตลอดไป...
“แบมตื่นก่อนเร็วถึงบ้านแล้ว อาบน้ำกับป๊าก่อนจะได้นอนสบายๆ” อิมแจบอมตบก้นลูกชายที่อุ้มอยู่ในวงแขนเบาๆให้ตื่นขึ้นหลังจากที่เขาพาแบมแบมลงจากรถจนขึ้นมาถึงชั้นสิบเจ็ดแล้วไอ่ลูกชายตัวแสบยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น นี่ก็พึ่งจะทุ่มกว่าปกติแบมแบมจะนอนเวลาสองทุ่มเกือบๆสามทุ่มจริงๆก็ดึกไปสำหรับเด็กสี่ขวบแต่แจบอมพยายามแล้ว...ลูกชายเขาไม่สามารถนอนก่อนเวลานั้นได้จริงๆ
“แบมแบมถึงห้องแล้วนะ
ตื่นมาอาบน้ำก่อนเร็ว”
“งื้ออ ไม่อาบได้มั้ยป๊า” เสียงงัวเงียง๊องแง๊งของแบมแบมดังอยู่ข้างหู อิมแจบอมก็ไม่อยากจะปลุกแบมแบมให้ตื่นขึ้นมาปะป๊าเลยจัดการวางลูกชายลงบนเตียงใหญ่ก่อนจะหายเข้าไปในห้องตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่แล้วกลับออกมาพร้อมชุดนอนลายหมีตัวเล็กของแบมแบม จะว่าไปให้แบมแบมนอนเร็วก็ดีเหมือนกันพรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องมานั่งสู้รบกันแต่เช้า
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แบมแบมเสร็จเรียบร้อยแจบอมก็ไสตัวเองไปอาบน้ำก่อนจะมานั่งแผ่แขนแผ่ขาอยู่ในห้องนั่งเล่นตั้งใจว่าจะหยิบเอกสารมานั่งอ่านนั่งเซ็นให้เสร็จแต่เจ้ากรรมดันคว้าโทรศัพท์เครื่องหรูมานั่งเปิดไลน์ที่ค้างไว้กว่าร้อย ซึ่งหลักๆแล้วก็มาจากกลุ่มไอ่เพื่อนนรกสองคนกับเมียซึ่งรวมแล้วก็มีแต่ความไร้สาระเช่น แบมแบมตามไอ่มาร์คลงมากินข้าวทั้งๆที่แม่งอยู่บ้านเดียวกันแจ๊คสันบอกรักเมียมันซึ่งพวกกูจำเป็นต้องรู้มั้ยทำไมมึงไม่ไปคุยกันเองสองคนทำไมต้องให้กูอิจฉาริษยาเดี๋ยวปั๊ดตามฆ่าทิ้งแม่งให้หมด
☿
“ป๊าเร็ววๆ แบมอยากเจอเพื่อนๆแล้วว” แบมแบมในชุดนักเรียนอินเตอร์ลายสก็อตกำลังยืนส่ายเป็นลูกหมาเพราะปะป๊าทำอะไรไม่ทันใจ นี่ก็ถึงโรงเรียนแล้วแต่ปะป๊ามัวแต่หาของอะไรก็ไม่รู้ในรถแบมแบมยืนรอนานแล้วอยากเจอเพื่อนใหม่ใจจะขาด
“แป๊ปนึงๆ ขอป๊าหาของแป๊ป”
“หลายแป๊ปแล้วปะป๊า
แบมอยากเจอเพื่อนแล้ว!”
ไอ่ลูกหมายังยืนโวยวายไม่ยอมหยุดส่วนอิมแจบอมก็ยังหาโทรศัพท์เครื่องหรูของตัวเองไม่เจอช่างแม่งก็ได้เดินไปส่งแบมแบมก่อนแล้วค่อยกลับมาหาแล้วกัน อิมแจบอมปลดกระดุมแขนเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกก่อนจะพับมันขึ้นไปรูดเนกไทด์ที่ติดคออยู่ให้คลายแล้วก็คว้าแบมแบมที่ยืนสะดีดสะดิ้งอยู่ขึ้นมาอุ้มไว้เพราะกลัวว่าขืนให้เดินไปเองจะวิ่งพล่านไปทั่วต้องมาเหนื่อยวิ่งตามอีก
อิมแจบอมในมาดชุดผู้บริหารไม่เคยทำให้ตัวเองผิดหวังขายาวๆกับแสล็คสีเทาทำให้ร่างสูงยิ่งดูสูงโปร่งขึ้นไปอีกไหนจะเสื้อเชิ้ตสีขาวกับเนกไทด์ก็ทำให้แจบอมดูฮอตเว่อร์ๆ แม้สาวๆหลายคนจะต้องผิดหวังเพราะเขามาส่งลูก...
“คุณเจบีไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ น้องแบมแบมดิฉันจะดูแลอย่างดีเลยค่ะ” คุณครูสายพูดแต่ไม่วายส่งสายตาหวานเยิ้มให้แจบอม คนตัวสูงกว่าพยายามจะหลบสายตาที่น่าขนลุกนั้นมองข้ามผ่านไปยังลูกชายที่ได้เพื่อนใหม่เรียบร้อยแล้ว
“ขอบคุณมากครับ คุณครูครับเย็นนี้อาจจะเป็นคุณแม่ของแบมแบมมารับยังไงก็ให้เขากลับไปกับคุณแม่เขาได้เลยนะครับ”
“ค่ะๆ ได้ค่ะ” คุณครูสาวเมื่อได้ยินคำว่าคุณแม่ของแบมแบมก็หน้าเจื่อนลงไปอิมแจบอมก็ได้แต่แอบยืนขำอยู่เบาๆปกติแล้วจะมีแต่แบมแบมที่ทำให้สาวๆหลายคนผิดหวังจากเขา ตอนนี้หม่าม๊าของแบมแบมก็ทำได้ด้วยเหมือนกันถึงจะเป็นแค่หม่าม๊าแบมแบมก็เถอะ
“แบมแบมป๊าไปแล้วนะ” แจบอมเดินมาที่ประตูหลังห้องพร้อมกับตะโกนเรียกลูกชายที่กำลังทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ดูเหมือนแบมแบมจะฮอตไม่แพ้ป๊าเพราะมีแต่เพื่อนล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด ไอ่ตัวเล็กหันมาหาป๊าที่ยืนโบกมือหยอยๆอยู่แหวกฝ่าวงล้อมเพื่อนๆออกมาหยุดอยู่ตรงนั้นแล้วชูมือขึ้นก่อนจะบอกปะป๊าว่า
“อื้อ
ป๊ารีบไปเถอะ” พร้อมกับโบกมือให้ ไม่ใช่บ๊ายบายแต่เป็นโบกมือไล่ต่างหากละ
หลังจากโดนแบมแบมไล่กลับมาแจบอมก็บึ่งไปที่บริษัททันที สูทสีเทาถูกสวมอย่างลวกๆระหว่างที่เขากำลังเดินเข้าตึกหลังจากที่โยนกุญแจรถคันหรูให้ลูกน้องเอาไปจอดสองยาวๆก็รีบก้าวเดินไปที่ลิฟท์หัวก็ผงกรับพนักงานหลายคนที่โค้งทักทายเขา เช้านี้แจบอมมีประชุมแต่เขายังไม่เห็นเอกสารหรือหัวข้อการประชุมเลยแม้แต่น้อย แจบอมเดินผ่านลิฟท์สี่ตัวด้านข้างไปเพราะมีพนักงานหลายคนยืนรออยู่เต็มเหล่าพนักงานหันมาโค้งทักทายให้คุณเจบีกันอย่างพร้อมเพรียง ใครๆก็รู้ดีว่าคุณเจบีไม่ใช่คนน่ากลัวออกจะเป็นคนตลกและเฮฮาเป็นผู้บริหารที่ใครๆก็นับถือ
ที่บริษัทจะมีลิฟท์แก้วผู้บริหารอยู่หนึ่งตัวตรงกลางตึกปกติแล้วแจบอมก็จะขึ้นลิฟท์สี่ตัวนั้น เหมือนๆกับพนักงานทั่วไปเขาไม่ชอบความเว่อร์วังอลังการนักหรอก จะขึ้นก็เฉพาะว่าจำเป็นหรือรีบๆแล้วดูเหมือนวันนี้เขาจะต้องรีบเสียด้วย นิ้วเรียวกดไปที่ปุ่มสีทองก่อนที่ประตูลิฟท์จะเปิดออกในทันทีแจบอมก้าวเข้าไปในลิฟท์กดอีกทีที่ชั้นยี่สิบซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องทำงานเขา
“คุณเจบีสวัสดีค่ะ
แบมแบมไม่มาด้วยหรอคะวันนี้”
“ไปเรียนซัมเมอร์ที่โรงเรียนนะครับ ไปส่งมาเมื่อเช้า” แจบอมตอบเลขาสาวที่เป็นเพื่อนเล่นของแบมแบมเวลาที่เขาหิ้วลูกชายตัวเล็กมาทำงานด้วย แบมแบมเป็นเด็กเฟรนลี่เข้ากับทุกคนได้ดีโดยเฉพาะกับลูกน้องของเขาเนี่ยแหละ ชวนกันเล่นจนเสียการเสียงานตลอด
“เรียนอนุบาลแล้วหรอคะเนี่ยเร็วจังถ้าไม่ติดอะไรคุณเจบีต้องพาแบมแบมมาอีกนะคะดิฉันคิดถึงแก”
“ครับคุณโบรัม แต่ก่อนจะคิดถึงแบมแบมผมว่าเราคิดถึงประชุมในอีกชั่วโมงดีไหมครับ ผมยังไม่ทราบหัวข้อเลยนะ”
“ตายจริงค่ะคุณเจบี
รอแปปนะคะเดี๋ยวดิฉันไปเอามาให้”
เลขาสาวปาร์ค โบรัมพูดจบก็วิ่งเปิดตูดออกไปนอกห้องทำงาน แจบอมส่ายหัวหัวเราะให้กับความโก๊ะนิดๆของเลขาตัวเอง เวลาธรรมดาก็ออกจะงงๆชีวิตไปหน่อยแต่ถ้าแจบอมจริงจังขึ้นมาเลขาสาวก็ไม่ทำให้เสียหน้าได้จริงๆ
ว่าแต่นี่ก็จะสิบโมงแล้ว น้องจินยองยังไม่โทรมาถามชื่อโรงเรียนแบมแบมเลยว่ะ หรือว่ารู้แล้วอิมแจบอมหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูของตัวเองขึ้นมาเช็คสายมิสคอลเผื่อจินยองจะโทรมาแล้วเขาไม่ได้รับแต่ก็ไรซึ่งมิสคอลใดๆ ชั่งใจนั่งมองเบอร์จินยองอยู่นานว่าจะโทรไปหรือไม่โทรไปดีแต่อิมแจบอมคนกากก็ทำได้แต่คิดไปเองว่า เดี๋ยวบ่ายๆเขาคงจะโทรมาเอง
ไม่งั้นก็โทรชวนแจ็คสันไปรับแบมแบมเองก็ได้วะ
☿
“มึงกับกูนี่น่าขนลุกชะมัด
ทำไมมึงไม่พาเมียมึงมาด้วยว่ะไอ่แจ็คสัน”
“ก็ว่าที่เมียมึงแหละ ชวนเมียกูกับเมียไอ่มาร์คไปแสล่นที่ไหนก็ไม่รู้ไหนบอกจะมารับแบมแบมไง โด่!หายจ๋อมไปเลยนะหม่าม๊าใหม่”
นึกสภาพผู้ชายบึกบึนสองคนในชุดสูทสีเทาเต็มยศเดินเถียงกันงุ้งงิ้งอยู่ในโรงเรียนอินเตอร์
อนุบาลสิครับ...
ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะชวนไอ่แจ็คสันออกมารับแบมแบมด้วยกันเฉยๆแต่ไหงพอเดินคู่กันมา
หลายสายตาแม่งมองเหมือนผิดหวังแล้วก็แปรเปลี่ยนเป็นเหมือนจอแอลอีดีที่มีตัวอักษรวิ่งไปมาว่า
‘น่ากินทั้งคู่
แต่มึงไม่รู้เขากินกันเอง’
พลาดมาก พลาดมากๆที่ชวนไอ่มะขามข้อเดียวออกมานี่นอกจากแบมแบมและจินยองแล้วยังมีไอ่แจ็คสันอีกคนที่ทำให้เขาหมดความนิยมได้
แต่กูขนลุกโว้ยยยยย
“เขาอาจจะไปทำธุระก็ได้
ทำไมไม่ถามเมียมึงวะว่าพากันไปไหน”
“ถ้าแจแจบอกกูก็ไม่มายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้หรอกโว้ย”
“งั้นก็โทรถามไอ่มาร์คสิ”
“แม่งก็ไม่รู้เหมือนกูนี่แหละ
โดนหลอกกันหมดนี่แหละใครพาสามคนนั้นไปสนิทกันวะถามจริง”
หลังจากที่นั่งฝอยแตกแบบแมนๆจนเสียงกริ่งเลิกเรียนดังผู้ปกครองหลายร้อยคนก็พากันทยอยไปตามห้องเรียนของลูกตัวเอง อิมแจบอมก็เช่นเดียวกันเขาเดินชิวๆมากับแจ็คสันเพื่อนรักมาที่ห้อง 1/1ที่มาส่งแบมแบมเมื่อเช้าแต่แถวผู้ปกครองที่ต้องเซ็นชื่อรับเด็กก็ยาวเป็นหางว่าว แจบอมเลยลากไอ่หวังเดินไปที่ประตูหลังเพื่อสอดส่องสายตาแอบดูลูกชาย
“มึง
กูหาแบมแบมไม่เจอว่ะ”
“ทุเรศไอ่เจบี ลูกมึงแท้ๆมันจะหายไปไหนละ” แจ๊คสันที่ยืนกอดอกเหล่คุณแม่ยังสวยหลายคนอยู่เอ่ยกวนประสาทเพื่อนรักหนึ่งทีก่อนจะเดินตามมาช่วยหาแบมแบมให้ เพื่อนเขามันตาถั่วหาอะไรดีๆไม่ค่อยจะเจอหรอกไม่งั้นป่านนี้มีเมียไปนานละ
“เออวะ
กูไม่เห็นแบมแบมเลยว่ะแจบอม”
“ชิบหาย
ลูกกูหายไปไหนวะเนี่ย”
อิมแจบอมปลดกระดุมเสื้อสูทของตัวเองออกก่อนจะรีบเดินไปที่ประตูหน้าที่มีคิวผู้ปกครองยาวเหยียดแจบอมไม่ได้แทรกแถวใครแต่อย่างใดแต่เขาเดินไปหาคุณครูอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ริมประตู
“คุณครูครับ
แบมแบมไปไหนผมไม่เห็นเขาอยู่ในห้องเลย”
“อ่าวคุณพ่อสวัสดีค่ะ
น้องอยู่ที่ห้องคุณผอ.ไงคะ”
ผอ.ไหนวะ
ผัวคนอื่นงี้หรอ แรงเงาไหม...
“ครับ?
ห้องผอ.เนี่ยนะลูกผมไปก่อเรื่องอะไรไว้หรือเปล่าครับ”
“อ๋อ ท่านแจ้งไว้ค่ะว่าถ้าคุณเจบีมาให้ไปที่ห้องเลยห้องผอ.ขึ้นไปชั้นสองห้องโถงใหญ่ๆซ้ายมือจะเป็นห้องของท่านค่ะ”
“ขอบคุณมากครับ”
อิมแจบอมเอ่ยขอบคุณคุณครูสาวสวยก่อนจะเดินมาหาแจ็คสันที่ยืนเหล่ไม่เลิก เดี๋ยวเถอะไอ่สั้นกูจะฟ้องเมียมึง!
“ว่าไงวะ
ตกลงแบมแบมไปไหน”
“ห้องผอ.”
“ห้องผอ.!
นี่ลูกมึงมาโรงเรียนวันแรกก็เข้าห้องผอ.เลยหรอวะ”
“มึงเอาไมค์ไหม
ประกาศเขาเลยว่าลูกกูอยู่ห้องผอ.”
อิมแจบอมรีบลากคอเพื่อนรักไปตามทางที่คุณครูคนสวยบอกเขาเลือกขึ้นบันไดแทนที่จะใช้ลิฟท์ที่อยู่ข้างๆเพราะยังไงก็แค่ชั้นเดียวจะยืนรอลิฟท์ทำไมให้เสียเวลา เดินมาตามทางเรื่อยๆแจบอมกับแจ็คสันก็มาหยุดอยู่หน้าบานประตูใหญ่ที่มีกรอบป้ายสีทองแปะเป็นสง่าว่า Director แล้วถ้าหูไม่เพี้ยนแจบอมก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของแบมแบมเล็ดลอดออกมา
“ลูกมึงกำลังแฮปปี้เชียว เคาะประตูก่อนดีไหมเพื่อน” แสดงว่าเขาไม่ได้หูเพี้ยน แจ็คสันก็ได้ยินเสียงหัวเราะของแบมแบมเหมือนกัน
“ก็ได้วะ”
แจบอมกระแทกข้อนิ้วทั้งสี่นิ้วลงกับประตูไม้เบาๆสามที แล้วก็จัดการบิดลูกบิดสีเดียวกับป้ายเข้าไปทันที
“ปะป๊าาาาาาาา” ทันทีที่ประตูเปิดออกก็เป็นแบมแบมที่วิ่งเข้ามาเกาะขาแจบอมไว้ แจบอมย่อตัวลงไปหาลูกชายแต่แจ็คสันเพื่อนรักก็เอ่ยเรียกบุคคลที่ไม่น่าจะอยู่ในห้องนี้ขึ้นมาได้
“เมียจ๋า! มาอยู่นี่ได้ไง”
แจ๊คสันรีบวิ่งเข้าไปหายองแจที่นั่งอยู่ที่โซฟาสีขาวก่อนจะมีอีกเสียงที่คุ้นหูเอ่ยขึ้นมา
“แล้วพี่มาร์คเค้าละพี่แจบอม
ทำไมไม่ชวนมาด้วยละ!”
“อ่าวแบม
น้องจินยอง! เห้ยอะไรวะเนี่ย”
“ทักทายผอ.โรงเรียนยังพี่แจบอม” แบมแบมเอ่ยแซวแจบอมที่ยังยืนงงเป็นไก่ตาแตกสลับมองไปมาระหว่างหน้าสวยๆของจินยองกับป้ายสีทองบนโต๊ะที่เขียนเหมือนกันกับป้ายหน้าห้อง
ปาร์คจินยองยิ้มหวานให้แจบอมเสียเต็มที่ เมื่ออีกฝ่ายยังคงยืนมองเขาไม่วางตา
ก็จะให้วางทำไมละแม่ง
น่ารักซะขนาดนี้..
“ป๊าา
หม่าม๊าเป็นไดเร็คเทอร์ไงเลิกงงได้แล้ว”
“จริงหรอครับน้องจินยอง”
“ครับ เนียร์เป็นผู้อำนวยการที่นี่เองขอโทษที่ไม่ได้บอกนะครับเนียร์เองก็ไม่รู้ว่าแบมแบมเรียนอยู่ที่นี่”
“กรีดร้อง
หม่าม๊าของลูกมึงเป็นเจ้าของโรงเรียนว่ะไอ่แจบอม”
เป็นจังหวะที่อิมแจบอมหันไปสบสายตากับจินยองพอดี ทันทีที่สบเข้ากับดวงตากลมสวยแจบอมก็เหมือนถูกดูดพลังชีวิตอยากจะเข้าไปจับฟัดมันเสียตรงนี้
“ไหนๆก็เจอกันแล้ว
ไปหาอะไรกินกันไหมแบมจะได้โทรตามพี่มาร์คออกมา”
“ก็ดีนะแบม กินที่ไหนละ” ทันใดนั้นแจบอมและแจ็คสันก็หันมามองกันในทันทีส่งสายตาภาวนาอย่างรู้กันขอให้สิ่งที่แบมแบมจะพูดเป็นอย่างที่ตัวเองคิด
อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ร้านยองแจ
แดกติดๆกันมาเป็นเดือนแล้ว เบื่อครับเบื่อ!
“นยองรู้จักร้านอาหารแถวนี้อร่อยมากๆ ไปทานที่นั้นก็ได้นะ” เสียงสวรรค์ของแจบอมและแจ็คสันก็ประทานลงมาเป็นหม่าม๊าของลูกเขาที่ชี้ทางสว่างให้แบมแบมและยองแจ
“โอเคไหมพี่แจบอม
รีบกลับไปไหนหรือเปล่า” ยองแจเอ่ยถาม
“ก็หม่าม๊าลูกจะไป
พี่ไม่ไปได้หรอวะ”
ความคิดเห็น