Millennium รักนิรันดร์ +fic Wenrene+

ตอนที่ 17 : 十七 คนของใจ (end) 100% พูดคุยกับไรท์&แจ้งเรื่องตอนสเปเชียล

   

คู่ชีวิต(piano)-cover by ตองพี

十七

Iที่ๆเดิมก็ต้องมีคนๆเดิมยืนอยู่ จึงจะรู้สึกมีความสุขเหมือนเดิมI

          ข่าวการตายของคิมคังอินแพร่สะพัดไปชั่วข้ามคืนจนเป็นข่าวหน้าหนึ่งเนื่องจากเป็นคนๆหนึ่งที่มีที่ยืนในสังคม ตำรวจตั้งข้อสันนิษฐานว่าเป็นการฆาตกรรมจากความขัดแย้งด้านผลประโยชน์โดยฝีมือของหุ้นส่วนทางธุรกิจที่เสียชีวิตในวันเดียวกันจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ซึ่งดูเหมือนเป็นการลอบสังหาร  ปิดตำนานนักธุรกิจผู้มีเบื้องหลังเป็นนักค้าโคเคนไว้เพียงเท่านั้น ส่วนจงอินลูกชายของเขาบาดเจ็บสาหัสจากกาตกจากที่สูงคงต้องพักฟื้นเป็นปีๆ

เวลาผ่านไปเข้าปีที่ห้า เวนดี้ก็เรียนจบไปได้เกือบปี ตอนนี้เธอก็กำลังฝึกงานในสาขาย่อยของร้านเบเกอรี่ที่แทยอนเป็นเจ้าของ ตอนแรกอาซังกิลจะให้เธอเข้าไปทำงานในบริษัทส่งออกสินค้าขนาดใหญ่ที่อาเป็นเจ้าของ แต่เธอก็เลือกที่จะทำขนมอยู่ในร้านของแทยอนแทนเพราะเป็นสิ่งที่เธอรัก แถมยังได้มีเวลาว่างแต่งเพลงอีกด้วย… อ้อ…ลืมบอกไป พอดีว่าตอนเรียนจบอาจารย์ประจำคลาสก็แนะนำให้เธอรู้จักกับนักแต่งเพลงชื่อดัง พอนักแต่งเพลงคนนั้นเห็นผลงานของเธอก็รีบจองตัว ทีแรกก็ปฏิเสธไปเพราะคิดว่าเธอคงไม่มีความสามารถพอที่จะทำงานอะไรแบบนี้แน่ แต่เขาก็บอกว่าอย่างน้อยก็ช่วยเขาแต่งก็ยังดี

            วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดครบรอบ25 ปีของเธอ ตลอดเวลาที่ผ่านมาได้แต่อธิฐานว่าขอให้ใครบางคนกลับมาเสียที…

            วันนี้ก็อีกเช่นเคย ครอบครัวของเธอจัดงานเซอร์ไพรท์กันเหมือนเดิม บ้านของเรายังอบอุ่นไม่เปลี่ยน จะเปลี่ยนไปก็ข้าวของเครื่องใช้และการตกแต่ง คนถือเค้กไม่ใช่ไอรีนเช่นเคย…แม้จะรู้สึกปวดหนึบในหัวใจแต่ก็ฝืนยิ้มในวันเกิดที่ไร้ซึ่งคนที่คิดถึงเหลือเกิน

            เวนดี้ยืนมองหน้าเค้กที่ปักเลข 25 อย่างเหม่อลอยก่อนจะหยิบมีดพลาสติกขึ้นมาเพื่อตัดเค้กให้แขกเช่นทุกครั้ง มือเล็กถือมีดพลาสติกไว้ในมือ ในใจคิดถึงวันที่มีใครคนหนึ่งประคองมือตนให้กดปลายมีดลง…

            กึก…

          เจ้าของมือเล็กเบิกตากว้างเมื่อมีมือๆหนึ่งกุมมือเธอไว้แล้วบังคับให้กดปลายมีดลงบนหน้าเค้กอย่างช้าๆ เวนดี้วางหลังมือขาวสะอาดที่ช่างคุ้นตาแต่ก็ไม่หันไปมองเจ้าของของมันจนกระทั่งตัดเค้กจนเสร็จ ที่ไม่อยากหันไปก็เพราถ้าเกิดว่าเธอหันหลับไปแล้วไม่ใช่อย่างที่คิดล่ะ…

            ไม่หรอก…เขาคงไม่มา…

          “สุขสันต์วันเกิดนะคะ…อายุยี่สิบห้าแล้วสินะ”

            เสียงนุ่มกระซิบข้างใบหูทำให้คนตัวเล็กรีบหันขวับไปหาผู้มาเยือนที่ประชิดตัวเธอจนแทบจะเรียกว่ากอดเลยก็ว่าได้ หญิงสาวเรียวตาสวยใบหน้าได้รูปที่ยิ้มจางๆให้เธอทำให้เจ้าของวันเกิดอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง

            “อารีน!!!”

            ไอรีนในลุคที่เปลี่ยนไปแถมรอยยิ้มก็เปลี่ยนรับกอดจากเด็กน้อยที่ยังคงเป็นเด็กน้อยอยู่วันยันค่ำสำหรับเธอ เรือนผมที่เคยเป็นสีเขม่าควันกลับกลายเป็นสีน้ำตาลอ่อนเห็นแล้วทำให้หวนนึกถึงเบจูฮยอนเจ้าของรอยยิ้มทรงเสน่ห์เมื่อหนึ่งพันปีก่อน เด็กน้อยผละตัวออกจากคนที่ได้ชื่อว่าอาแล้วพินิจใบหน้าของคนที่คิดถึงจนใจจะขาดแล้วเอื้อมมือขึ้นไปกุมมันไว้

            “คิดถึง…ฮึก คิดถึงอารีนจะตายอยู่แล้ว รู้ตัวบ้างมั้ย”

            เวนดี้ขี้แยเสมอเมื่อคิดถึงใครซักคน ไอรีนตัวสูงขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาเล็กน้อย เรื่องนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร…สงสัยมีไว้จูบหน้าผากเจ้าตัวเล็กง่ายขึ้นล่ะมั้ง

            ไอรีนจูบซับน้ำตาให้คนตัวเล็กแล้วโอบเอวบางไว้แต่ก็ต้องตกใจเมื่อหญิงสาวในอ้อมแขนเงยหน้าขึ้นมาจูบบนริมฝีปากของตนเองแบบไม่ทันให้ได้ตั้งตัว เวนดี้ถอนจูบออกมาแล้วก้มหน้างุดเมื่อถูกคนรอบข้างส่งเสียงเชิงแซวเล่น ไอรีนยิ้มหวานให้คนที่ก้มหน้าไม่หยุดแถมซบใบหน้าลงบนอกอย่างเขินอาย เขย่าไหล่ให้เงยหน้ามาก็ไม่ยอม

            “คิดถึงก็ต้องมองนานๆสิคะ” ไอรีนเอ่ยเสียงเบาข้างๆใบหูที่แดงเถือกของคนตัวเล็ก เวนดี้ค่อยๆเงยหน้ามองคนอายุมากกว่าด้วยดวงตาที่รื้นน้ำตาน้อยๆ อารีนของเธอไม่ได้ยิ้มแบบที่มีเลศนัยเหมือนก่อน รอยยิ้มของอารีนดูสดใสกว่าเมื่อก่อนแถมสายตายังดูอบอุ่นเหมือนกับว่าไม่มีความทุกข์ใดๆแล้ว

            “อ้อจริงสิ!..หนูมีอะไรบางอย่างให้อาดู” เวนดี้พูดขึ้นเหมือนคิดอะไรออกก่อนจะจูงมืออีกคนให้เดินขึ้นบันไดตามมาแต่ทว่าเสียงเล็กที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

            “แหม-เจอหน้ากันไม่ถึงสิบนาทีนี่ดึงมือขึ้นห้องเลยหรอ” เยริมยิ้มร้ายทำให้คนเป็นพี่ค้อนใส่ทีหนึ่งแต่ก็เดินนำคนข้างหลังให้ตามมา ไอรีนหัวเราะเบาๆกับท่าทางที่น่ารักนั้นแต่ก็ยอมโดยจูงขึ้นบันไดไป

มือเล็กยกขึ้นบิดลูกบิดเปิดประตูห้องเข้าไปภายในห้องของไอรีน เจ้าของห้องมองรอบๆตัวด้วยรอยยิ้ม ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยู่ที่นี่แต่มันก็สะอาดสะอ้านเหมือนถูกทำความสะอาดอยู่ตลอดเวลา แต่สิ่งที่ทำให้สะดุดตานั่นคือหลายๆสิ่งที่เปลี่ยนไป

            ‘สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังหลายๆปีนะคะ,อารีน’

          กระดาษสีที่ถูกแปะบนฝาผนังและนกกระดาษที่ห้อยลงมาจากเพดานทำให้ฝ่ามือเรียวยื่นเข้าไปประคองมันเบาๆ ไอรีนมองมันด้วยรอยยิ้มที่คลี่ออกด้วยความตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก เด็กคนนี้พับนกกระดาษเองเป็นพันๆตัวงั้นหรอ…กว่าจะได้มากขนาดนี้ต้องใช้เวลาอยู่กับมันมากเท่าไหร่กัน

            “อ๊ะ…” ไอรีนเอ่ยขึ้นอย่างตกใจเมื่อจู่ๆก็ถูกมือเล็กๆเอื้อมมาปิดดวงตาทั้งสองข้างแต่ก็ไม่ได้ขืนตัวออกแต่อย่างใด

            “หลับตาไว้นะคะ หนูอยากให้ของขวัญบางอย่าง” เด็กน้อยที่บัดนี้เป็นเป็นหญิงสาวเต็มตัวกระซิบแผ่ว ไอรีนหลับตาตามคำบอกแม้หลานที่แสนน่ารักจะคลายมือออกไปแล้ว ใจเต้นรัวเมื่อคิดว่าเด็กคนนี้จะเซอร์ไพรท์อะไรอีกแล้ว

            “ลืมตาได้แล้วค่ะ อารีน”

            เรียวตาสวยค่อยๆเปิดเปลือกตาตามคำสั่ง ปรากฏภาพตรงหน้าที่เป็นของมากมายกองอยู่บนเตียง เสื้อกันหนาวไหมพรมที่คงจะเป็นฝีมือของเจ้าตัวทำเองลายสวยสีโปรดของเธอ… ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่แบบที่ไอรีนเคยซื้อให้ก่อนที่เวนดี้จะไปแดนาดา และของอีกมากมายที่ทำให้ไอรีนนึกถึงวันเก่าๆที่เด็กคนนี้ยังอยู่ให้เธอกอดทุกวัน…

            “ห่อของขวัญเตรียมให้ทุกปีเลย…รออากลับมา”

            หญิงสาวตาโตกอดคนเป็นอาจากด้านหลังก่อนจะคลายอ้อมกอดแล้วหยิบบางอย่างขึ้นมา ไอรีนมองตามมือเล็กๆนั้นก็พบกับสร้อยคอที่มีจี้เป็นทับทิมสีแดงสดขนาดเล็กส่องประกายเมื่อมีแสงตกกระทบ

            “หนูเก็บเงินซื้อมันมา…คุณอาชอบสีแดงทับทิมมาก ก็เลย-“

            เวนดี้พูดยังไม่ทันจบก็ถูกดึงเข้าไปกอดแน่นจนพูดไม่ออก มือเล็กยกขึ้นลูบแผ่นหลังของอีกคนพลางหลับตาลงยอมให้อีกคนกอดตัวเองแน่นจนไอรีนคลายอ้อมกอดออกมามองคนในอ้อมแขน ใบหน้าสวยๆนั้นทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แต่ก็ยังทำเป็นหัวเราะออกมาเบาๆแบบกลบเกลื่อน

            “ยัยตัวเล็ก…ชอบทำให้อาร้องไห้อยู่เรื่อยเลย”

            “อารีนก็ด้วยนั่นแหล่ะ ชอบทำให้หนูร้องไห้อยู่เรื่อย” คนอายุอ่อนกว่ายังคงค้อนใส่

            “แล้วรักมั้ยล่ะ?...”

ไอรีนถามสบตากับคนที่ตัวเล็กกว่าต้องการคำตอบ เวนดี้แกล้งยิ้มไม่ตอบแล้วเลิกคิ้วสูงแต่ก็ถูกจี้เอวจนต้องยอมพูดออกมา

            “รักสิคะ ไม่รักอาแล้วจะให้ไปรักใครเล่า”

            “ถ้าเผลอไปรักคนอื่นล่ะน่าดู!” คนเป็นอายังคงไม่คลายความโหด ทำเสียงดุใส่คนตัวเล็ก จนคนโดนดุต้องกลั้นหัวเราะเอาไว้ ไอรีนหยิบโบว์ที่ติดอยู่บนหัวของหมีตัวใหญ่บนเตียงก่อนจะเอามาผูกบนคอของร่างน้อยๆตรงหน้า ตอนแรกดูเหมือนเวนดี้จะตกใจที่จู่ๆก็เอาอะไรมามัดคอแบบนี้แต่คนเป็นอาก็หัวเราะออกมาก่อนจะเอ่ยยิ้มๆ

            “มีอย่างหนึ่งที่อาอยากได้….”

            “ขอให้เวนดี้เป็นของขวัญของอาตลอดไป…ทุกๆปีเลยได้มั้ยคะ?”

            คนถูกถามหน้าแดงเถือกยกมือขึ้นตีแขนคนเป็นอาเบาๆด้วยความที่เขินจนทำอะไรไม่ถูก ไอรีนมองปฏิกิริยาที่แสนจะน่ารักของคนในอ้อมแขนแล้วยิ้มกว้างก่อนจะกระตุกโบว์ที่มัดอยู่บนคอของร่างเล็กเบาๆ

            “อยู่ในสภาพแบบนี้แล้วเหมือนลูกแมวเลย”

            “เอาออกไปเลยนะ อื้อ~”

            “ตอบมาก่อนสิ…ได้หรือไม่ได้”

            คราวนี้คุณอาคนสวยเริ่มเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ปลายจมูกโด่งของคนตัวเล็กมากขึ้น สองมือก็รั้งเอวบางไว้ไม่ให้อีกคนหนี ถึงยังไงก็ต้องตอบว่าได้สินะ…

            “ถ้าตอบว่าไม่ได้แล้วคุณอาจะทำยังไง”

            “คุณอาก็จะ…ไม่ยอมให้ลงไปกินเค้กเลย คอยดูสิ”

            “เลือกเอาว่าอยากให้คุณอากินเค้ก…หรือกินหนู”

            แววตาเจ้าเล่ห์เริ่มกลับมาฉายแววบนนัยน์ตาสีดำสนิทอีกครั้ง นี่ห่างหายกันไปห้าปีไม่ได้ทำให้อารีนของเธอลดความหื่นได้เลยใช่มั้ยเนี่ย เวนดี้ยกมือขึ้นดันใบหน้าของอีกคนให้ออกห่างก่อนจะเอ่ยออกมาตะกุกตะกัก

            “เอาแต่ใจจัง…ได้สิคะ…จะเป็นของขวัญของอารีนตลอดไปเลย”

            “สัญญานะ” เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนเอ่ยพร้อมยกนิ้วก้อยขึ้นมาตรงหน้าคนตัวเล็กกว่า เวนดี้ก็ยกนิ้วก้อยเล็กๆขึ้นเกี่ยวพร้อมกับเอ่ยวาจาในขณะที่มองหน้าอีกคนไปด้วย

            “สัญญาค่ะ…”

            “ตลอดไปนะ…”

            “ค่ะ,ตลอดไป :)”

            ช่วงเวลาที่แสนอบอุ่นเปรียบเสมือนผ้าห่มผืนหนาที่ปกคลุมหัวใจในวันที่เหน็บหนาว เรื่องราวร้ายๆที่ผ่านมาขอให้มันเป็นเพียงอุปสรรคที่ทดสอบความรักของคนสองคนว่ามั่นคงมากเพียงไหน หนทางที่ไม่ได้ถูกโรยด้วยหลีบกุหลาบไม่ใช่ปัญหาหากว่าเรามีคนที่พร้อมเดินไปด้วยกัน…

            ไม่รู้หรอก…ว่าวันพรุ่งนี้ มะรืนนี้ เราจะยังมีลมหายใจอยู่ร่วมกันบนผืนดินนี้หรือไม่ ขอแค่วันนี้ได้รู้ว่ารักกันมากแค่ไหนก็เพียงพอ…บอกรักกันในวันที่ยังเห็น แสดงความรักในวันที่ได้อยู่ คุณเคยได้ยินไหมล่ะ…คำว่า ‘พรุ่งนี้ไม่มีจริง’ นั่นแหล่ะ-คือสิ่งที่ย้ำเตือนว่า ตราบใดที่เรายังมีคนที่รักอยู่ข้างกาย เราก็ควรจะแสดงให้เขาเห็นว่าเรารักเขามากเท่าไหร่

            ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้าไปชั่วกาล ร่างกายยอมเสื่อมสลายตามเวลา…แต่ความรักที่ตราตรึงอยู่ในใจจะยังคงเป็นนิรันดร์ ตราบวันที่ร่างจะกลับคืนสู่ผืนดิน…

            นี่แหล่ะ…รักนิรันดร์

          คุณล่ะ…มี รักนิรันดร์ ที่ฝากไว้กับใครสักคนหรือยัง?

            ถ้ามี-ก็รักษาคนๆนั้นไว้ให้ดี ให้สมกับที่เขาเป็น ‘คนของหัวใจ’

{END}

:Talk กับคุณไรท์:

*สำคัญมากสำหรับคนอยากอ่านต่อ*

ฮัลโล่! จบกันไปแล้วกับอารีนและน้องเวนนะค้า ไรท์ก็ไม่ได้แต่งเป็นเรื่องที่ยาวแบบเป็นยี่สิบสามสิบตอนเนอะเพราะว่าส่วนตัวแล้วชอบให้เป็นเรื่องสั้นๆกระชับๆไปเลย ส่วนจะแต่งฟิคเวนรีนอีกมั้ยจะลองคิดดูอีกทีนะคะ 555 ในใจก็อยากแต่งอยู่ ก็ต้องดูๆก่อน คิดเห็นยังไงเม้นได้เลยค่ะ

 แต่ๆๆๆ แต่!! ยังมีตอนสเปเชี่ยลของอารีนและน้องเวน พ่วงมาด้วยจอยและเยริเนอะ สำหรับใครที่อยากติดตามผลงานของไรท์ต่อก็สามารถรอตอนสเปเชี่ยลกันได้ เนื้อหาก็จะมีทั้งตอนหลังจากตอนจบนี่แล้วและตอนก่อนหน้าตอนจบ (งงมั้ยเอ่ย 555) ตอนสเปเชี่ยลของเวนรีนจะเป็นเรื่องราวหลังจากตอนจบ ส่วนจอยเยริจะเป็นเรื่องราวตอนที่เยริถูกยิงและเรื่องราวหลังตอนจบเนอะ

สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณทุกวิวทุกเม้นทุกกำลังใจที่ทำให้นิยายเรื่องนี้จบลงด้วยดีนะคะ ตอนจบอาจสั้นไปนิด ติดตามต่อตอนสเปเชี่ยลเนอะ 555 สำหรับคนที่สงสัยว่าตอนสเปเชี่ยลจะลงเมื่อไหร่ คงเป็นหนึ่งเดือนหลังจากนี้เนอะเพราะว่าไรท์ต้องไปเข้าค่ายที่ต่างประเทศเป็นเวลาเกือบเดือน แล้วประเทศที่ไรท์ไปก็ค่อนข้างจำกัดเรื่องเวปไซต์ที่สามารถเข้าได้ สัญญาว่ากลับมาจะลงนิยายต่อแน่นอนค่ะ คิดถึงจังงง Q-Q

ขอให้ผู้อ่านทุกคนโชคดีมีความสุขเนอะ อยากติดตามผลงานเรื่องอื่นๆก็สามารถทำได้ค่ะ ไรท์ไม่ทิ้งรีดไปไหน วันนี้ก็ขอกราบลา สวัสดีค่าา