ORDER OF ROYALTY

ลำดับตอนที่ #7 : นิทานเรื่องหญิงเผ่าเอลฟ์และเจ้าชายมังกร

ตอนที่แต่งตอนนี้ ไม่คิดว่ามันจะยาวขนาดนี้ ตอนแรกว่าจะตัดจบคึ่งนึก แต่ก็สั้นไป เลยลงมันทั้งหมดนี่แหละ พรุ้งนี้อาจจะลงไม่ทัน ไม่ก็อาจจะลง 50% นะครับ ผมแต่งไม่ทันจริงๆ 

-ขอบคุณที่ติดตามครับ กราบ-

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

"เฮ้ออ~"

ผมถอนหายใจรอบที่สามหลังจากอ่าน"ประวัติศาสตร์อาณาจักรแลนสล็อต"จบเป็นรอบที่สาม ผมสามารถพูดได้เลยว่าหนังสือที่ประชาชนทั่วไปมีสิทธ์เข้าอ่านได้ผ่านอ่านมาหมดแล้ว ถึงผมจะจำเนื้อหาบางส่วนไม่ได้แต่รับรองว่าแค่ได้เห็นก็รู้แล้วว่าหนังสือเล่มนั้นเกี่ยวกับอะไร

หนังสือส่วนใหญ่ที่มีให้อ่านส่วนมากก็จะเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ การปกครอง ระบบเศรษฐกิจ มีบางที่เกี่ยวกับสัตว์อสูร ยาวิเศษ(จำพวกยาห้ามเลือด ฟื้นพลัง) และเวทมนต์ แต่ก็เป็นเวทมนต์ในชีวิตประจำวัน จำพวกเวทย์ยกของ เวทย์ที่ทำให้สิ่งของเคลื่อนที่อัตโนมัติอย่างง่ายเช่นสั่งให้ไม้กวาดปัดซ้ายขวา เลื่อนขึ้นลง แต่ก็ถ้าจะเป็นการเคลื่อนที่ที่เรื่องมีการเลี้ยวจัดจัดเป็นเวทย์พื้นฐานขั้นกลาง 

แต่สิ่งที่เป็นประโยชน์กับผมมากที่สุดก็คงเป็นเรื่องของประวัติและการปกครองละครับ

ที่โลกนี้เรียกว่า'รันเทม' มีตำนานเกี่ยวกับรันเทมคู่ขนานโดยมีชื่อเรียกว่า'โอ๊กเกิร์ล' โดยทั้งสองโลกนี้หากพ้นความมีชีวิต(ตายนั้นแหละ)ก็สามารถเดินทางไปมาระหว่างกันได้ 

ที่โลกนี้หรือรันเทมนี้แหละครับมีปฏิทิน เดือนละ 40วัน จำนวน 10เดือน โดยปีจะเรียกว่าปีรันเทม ปัจจุบันปีที่3312 ระบบการปกครองส่วนมากเป็นแบบราชาธิปไตย แต่ก็มีบางเมืองเป็นรัฐอิสระไม่ขึ้นตรงต่ออาณาจักรใดอาณาจักรหนึ่ง ส่วนค่าเงินเป็นเรื่องที่ผมทึ่งมากที่สุด ที่นี้ไม่มีธนบัตรแทนค่าเงิน แต่มีเหรียญตามมูลค่าของแต่ละเหรียญ โดยมีมาตราฐานของอัตราส่วนผสมของโลกหะที่เท่ากันทั่วโลก ที่สำคัญมีการใช้เหรียญแบบนี้ตั้งแต่สามพันปีที่แล้ว โดย เหรียญทองแดงทำจากนิกเกิลผสมกับดีบุก เหรียญเงินทำงานเงินบริสุทธ์ผสมกับดีบุก และเหรียญทองทำจากทองบริสุทธ์ 58% ผสมกับดีบุกเช่นเดียวกับเงิน เพื่อที่เวลาตรวจสอบสามารถใช้การหลอมละลายที่อุณหภูมิค่าเดียวได้ ส่วนค่าความบริสุทธ์ของเหรียญทองแดงต้องมีทองแดงผสมอยู่ที่ 75% ขึ้นไป(ใครใส่น้อยไม่ผ่านมาตราฐาน ใครใส่เยอะกว่านี้ขาดทุน) 

โดยที่ 1,000 เหรียญทองแดง มีมูลค่าเทียบเท่า 1เหรียญเงิน 100เหรียญเงินมีมูลค่าเทียบเท่า1 เหรียญทอง

โดยค่าใช้จ่ายในแต่ละวันจะตกที่เป็นมาญ 50-200เหรียญทองแดงต่อวัน โดยเงินเดือนของทหารยศต่ำที่สุดจะอยู่ที่เดือนละ 10 ดหรียญเงิน (นี่ยังไม่รวมค่าสวัสดิการ แถมอาหารกองทัพฟรี) เรียกได้ว่า ระบบสาธารณูปโภคจัดว่ามีคุณภาพพอสมควรเลยทีเดียว

ตอนนี้สิ่งที่ผมสนใจคือเรื่องของ'การสื่อสารกับพระเจ้า' ไม่ใช่เพราะว่าผมคิดถึงคุณนิกซ์เขาหรอกนะครับ แต่ผมแค่อยากรู้ว่าทำไมต้องรีบส่งผมมานัก นี่ขนาดผมขอเวลาทำใจหน่อยนะ รีบส่งมาซะงั้น

แต่ในหนังสือที่ผมอ่านเจอ ในนั้นมันบอกว่า

'ผู้ที่สามารถติดต่อกับเหล่าเทพเจ้าได้มักจะเป็นผู้ที่ถูกเลือก เพราะพวกเขาเหล่านั้นจะมีพลังแห่งเวทมนต์บริสุทธ์ในปริมาณมหาศาล พวกเขาถูกเรียกว่า 'เซซาดอล' ซึ่งแปลในอีกความหมายคือเหล่านักบวช ผู้ที่จะสามารถเป็นเซซาดอล จะต้องเป็นเหล่านักบวชขั้น 3 ขึ้นไป ......'

ตกลงว่า ผมต้องเป็นนักบวชสินะ แล้วขั้น 3 นี่มันระดับไหนเนี่ย ไปถามแม่ดีกว่า อ้อ! แม่ผมจริงๆแล้วทำหน้าที่รักษาบาดแผลเล็กน้อยหรือแก้พิษเบื้องต้นให้กับคนในเมืองหน่ะครับ ส่วนบาดแผลสาหัสจะเป็นหน้าที่ของเหล่าท่านคาดินัลเอาเถอะ

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

ระหว่างที่ผมกำลังขึ้นบันได้ไปที่ชั้น 3 ซึ่งเป็นส่วนของอาคารและที่พักของคนที่ทำงานในโบสถ์แห่งนี้ 

โบสถ์แห่งนี้เป็นโบสถ์ประจำเมืองโรแลน ชื่อว่า'แบมเบิร์ก' โดยเมืองโรแลนเป็นเมืองขนาดกลาง มีประชากรประมาณ 5-6พันคน เมืองโรแลนจัดได้ว่าเป็นเมืองยอดนิยมที่ผู้คนมักมาพักผ่อน เพราะมีภูมิอากาศที่แตกต่างกันถึง 4 แห่ง เปรียบเสมือน 3 ฤดูเลยทีเดียว

เอ๋~ วันนี้ผมลืมอะไรไปรึเปล่านะ มันติดอยู่ที่หัวผมนี่แหละ ผมขอนึกซักครู่นะครับ ออกกำลังกายเราออกไปแล้วตอนเช้า ตัดไป สำรวจเมือง เดินไปถึงประตูทางเหนือแล้ววันนี้ ตัดไป เข้าเรียนวิชาภาษาเวทย์โบราณแล้ว ตัดไป เอ๋ ผมลืมอะไรไปนะ อ้ะ! ถึงห้องละ

"แฮปปี้เบิร์ดเดย์! สามขวบแล้วนะ ยินดีด้วยนะจ้ะลูกแม่ เขายาวขึ้นอีกหน่อยแล้วนะ"

อ๋า~ วันนี้วันเกิดผมนี่นา 

"ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ขอบคุณครับ คุณแม่ ผมเกือบลืมไปแล้วนะเนี่ย"

"ไม่ใช่ว่าลืมไปแล้วหรอจ้ะ มานี่มา มาให้แม่กอดหน่อย"

แล้วผมก็ค่อยๆเดินเข้าไปหาแม่ของผมให้ท่านกอดแต่โดยดีละครับ 

จริงๆแล้วผมกับคุณแม่พอเราเจอหน้ากันจะไม่ค่อยพูดคุยอะไรกันมากหรอกครับ จะเป็นการแสดงออกทางร่างกายมากกว่า เช่นการกอด แต่บางทีไอ้การกอดเนี่ย มันก็มีอันตรายกับเด็กอย่างผมมากโขเลยละครับ

.

.

.

ย้อบกลับไปเมื่อวันที่ 06 เดือน 5 ปีรันเทม 3310

คืนนี้เป็นอีกคืนที่ผมนอนบนตักของคุณแม่ที่เอนหลังพิงพนักเตียงเพื่อฟังนิทานก่อนเข้านอน 

"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีหญิงสาวชาวบ้านเอลฟ์ที่หน้าตางดงามราวกับเจ้าหญิง ได้เดินทางเข้าไปในป่าเพื่อเล่นกับเหล่าสัตว์อสูรตัวเล็กตัวน้อย จนได้พบกับเจ้าชายมังกร..."

อืมม เสียงของแม่ผมนี่ช่างไพเราะเสียจริง นี่ขนาดอายุจริงของผมใกล้เลข 5 เข้าไปทุกที แต่ฟังทีไรก็เคลิ้มทุกทีละน่า อุ๊บ!!!

"อื้อ อื้อ อุณแอ้"

"ฟี้.....ฟี้"

"แฮก แฮก แฮก..."

กว่าผมจะคลานออกมาจากตักของแม่ได้ก็เกือบตายเลยละครับ ขนาดหลับยังร้ายกาจจริงๆแม่ของผมเนี่ย

.

.

.

ย้อนกลับไปอีกครั้งเมื่อวันที่ 32 เดือน 8 ปีรันเทม 3311

หลังจากคุณแม่กลับเข้ามาในห้องพักในตอนหัวค่ำ ซึ่งผมกำลังสัปหงกจากการอ่านหนังสือเล่มเดิมอยู่ คุณแม่ก็คว้าตัวผมไปกอดแน่น แนบ ชิดกับหน้าอกคู่นั้น

"มาให้แม่กอดหน่อยสิ๊ ฮิปนอส~"

"เดี๋ยวคร...อื้ออ "

"ตัวลูกนี่ชักโตกว่าลูกคนอื่นแล้วน้า พอๆกับเด็ก 5 ขวบแล้วนะเนี่ย"

"..."

"ฮิปนอสจ้ะ ฟังแม่อยู่ไหม"

"...."

"ว๊ายย ฮิปนอส ฮิปนอส"

ครับ ผมหลับ ไม่สิ สลบคาอกมารดาครั้งแรกของผม

.

.

.

กลับมาปัจจุบัน

ด้วยประสบการณ์อันค่อนข้างโชกโชนของผมในโลกนี้ ทำให้การกอดครั้งนี้ ผมรอดมาได้จากการฆาตรกรรมโดยไม่เจตนาจากแม่ผมได้

"เอาหล่ะ ในเมื่ออายุครบ 3 ขวบแม่จะให้ของขวัญกับลูกนะ แต่แม่ขออุบไว้ก่อนนะ ว่ามันคืออะไร"

แม่ของผมพูดเสร็จก็หันไปหันไก่งวงเป็นชิ้นพอดีคำให้กับผมต่อ งานวันเกิดของผมถูกจัดขึ้นเรียบๆ อาหารสองสามอย่าง ไม่มีแขกเรือย มีแค่แม่กับผม แค่ 2 คน ส่วนบาทหลวงไลท์ออนแนลกับซิลเตอร์ฟลอร่ากำลังสวดขอพรต่อพระเจ้า ซึ่งกว่าจะเสร็จน่าจะดึกดื่น คุณแม่ผมเลยบอกว่าพรุ้งนี้ท่านจะมาอวยพรพร้อมกับของขวัญเช่นกัน

"คุณแม่ครับ พ่อไปไหนหรอครับ ผมไม่เคยเห็นเลย ผมขอดูรูปก็ได้นะครับ"

นี่ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ผมสงสัยมาตั้งแต่เกิดแล้ว จริงๆผมถามคุณแม่ในวันเกิดของผมทุกปี แต่ปีแรกผมพูดไม่ชัด คุณแม่ผมเลยฟังไม่รู้เรื่อง(รู้เรื่องก็แปลก มีแต่เสียง อ อ่าง) ปีที่สองผมถามแต่ก็โดนบ่ายเบี่ยง ปีนี้แหละผมจะต้องรู้ให้ได้

"แม่ว่าวันนี้ก็ดึกแล้วนะ นอนก่อนดีไหมจ้ะ พรุ้งนี้เช้าเราค่อยคุยกันดีกว่านะ"

"ไม่เอาครับ ผมอยากรู้จักคุณพ่อ ถ้าคืนนี้ผมไม่รู้ผมไม่นอน"

"..."

"..."

"แม่จะเล่านิทานให้ฟังนะ เอาเป็นหญิงสาวเอลฟ์กับเจ้าชายมังกรละกันนะ"

"โถ่ คุณแม่ครับ ผมไม่อย..."

ไอ้นิทานเรื่องนี้ แม่ของผมเล่าให้ฟังจนผมแทบจะจำได้อยู่แล้ว แต่ก็เผลอหลับไปทุกที คราวนี้แหละ ผมจะไม่หลับ และต้องถามให้รู้เรื่อง

"กาลครั้งหนึ่ง นานแสนนานมาแล้ว หญิงสาวเผ่าเอลฟ์ตนหนึง เธอเป็นลูกผสมของชายผู้เป็นเผ่ามนุษย์และหญิงผู้เป็นเผ่าเอลฟ์ หญิงสาวเป็นคนจิตใจดี ชอบช่วยเหลือผู้คนและเหล่าสัตว์ต่างๆแม้เธอจะมีพลังเวทมนต์น้อยนิดก็ตาม 

ทุกวันหลังจากช่วยงานที่บ้านเสร็จแล้ว เธอจะนำอาหารของเธอมาแบ่งให้เหล่าสัตว์น้อยใหญ่ที่หิวโหยในป่าใกล้หมู่บ้านของเธอทุกวัน และวันนี้ก็เช่นกัน เธอนำอาหารมาแบ่งให้เหล่ากวางและกระต่ายที่คุ้นเคยกับเธอ เธอเริ่มแกะห่ออาหารให้แก่กระน้อยน้อย ในขณะที่กำลังจะนำไปให้เจ้ากวางหนุ่ม ลูกธนูก็พุ่งเข้ามาปักที่ลำตัวของมันอย่างฉับพลัน

หญิงสาวรีบดึงลูกธนูออกและร่ายเวทมนต์แสงแห่งชีวิตเพื่อช่วยเหลือกวางหนุ่มตัวนั้น หลังจากรักษาเจ้ากวางหนุ่มเสร็จแล้ว เธอและเจ้ากวางหนุ่มเหนื่อยเกินกว่าจะขยับตัวได้ จู่ๆก็มีชายรูปร่างใหญ่โตควบกิเลนตรงดิ่งเข้ามาหาหญิงสาว ชายคนนั้นกล่าวถามถึงกวางที่เขากำลังล่า หญิงสาวหลังจากได้ฟังคำถามเสร็จก็เลือดขึ้นหน้าต่อว่าชายคนนั้นอย่างไม่เกรงกลัว

ชายคนที่ถูกต่อว่าไม่ได้กล่าวอะไรกับหญิงสาว แต่เขายิ้มอย่างพึงใจ ชายหนุ่มเริ่มพูดคุยกับหญิงสาว ตอนแรกหญิงสาวก็หวาดกลัวชายตรงหน้านี้เหลือเกิน แต่พอพูดคุยกันได้พักใหญ่ เธอก็ไม่หลงเหลือความกลัวต่อชายร่างใหญ่ข้างหน้าธออีกแล้ว

พวกเขาทั้งคู่ต่างนัดเจอเพื่อพูดคุยเรื่องราวในชีวิต จนพวกเขาก็ได้ตกลงใจคบกันอย่างลับๆ วันคืนผ่านไป จนฝ่ายหญิงจับได้ว่าฝ่ายชายคือเจ้าชายเผ่ามังกรของอาณาจักรที่เธออาศัยอยู่ "

แม่ของผมหยุดเล่านิทาน แล้วมองหน้าผม ไม่รู้ทำไมคราวนี้ผมถึงได้รู้สึกว่า นิทานเรื่องนี้มันช่างแปลกไปจากเดิม มือข้างหนึ่งของท่านกำลังกำสร้อยคอที่ผมเห็นแม่ใส่ตลอดเวลา ส่วนมืออีกข้างลูบหัวผมพร้อมกับยิ้มน้อยๆก่อนละเล่าต่อว่า

"ทั้งคู่ยังคงรักกันเหมือนเดิม จนวันที่เกิดสงคราม เจ้าชายต้องไปออกศึกทำสงครามเพื่อปกป้องอาณาจักร ในค่ำคืนสุดท้ายก่อนที่เจ้าชายจะออกไปทำศึก พวกเขาทั้งคู่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน หลังจากนั้นเจ้าชายก็ไปทำสงครามรวมกับทหารในอาณาจักร 

สงครามยืดเยื้อผ่านไปจนเกือบจะครบปี หญิงสาวพบว่าตนเองกำลังตั้งครรภ์! หญิงสาวทั้งดีใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน เธอดีใจมากที่ตนเองกำลังจะมีบุตร แต่อีกใจหนึ่ง เธอเป็นห่วงเจ้าชายเหลือเกิน สงครามยังคงยืดเยื้อจวนจนครบ 1 ปี กับอีก 1 เดือน

สงครามจบลงที่ฝ่ายอาณาจักรของเธอเป็นฝ่ายชนะ แต่...หญิงสาวเผ่าเอลฟ์ไม่ได้รับข่าวคราวของเจ้าชายเลยแม้แต่ข่าวเดียว หญิงสาวเสียใจมาก เธอได้แต่อ้อนวอนพระเจ้าขอให้เจ้าชายปลอดภัย จนเกือบจะครบ 1 เดือน พระองค์ก็ปรากฏตัว หญิงสาวดีใจมากที่องค์ชายปลอดภัย เธอพยายามที่จะไปหาองค์ชายแต่ถูกปฏิเสธจากเหล่าทหาร 

หญิงสาวเฝ้ารอที่ป่า ที่เธอและเจ้าชายได้พบกัน แต่จนแล้วจนรอดเจ้าชายก็ไม่ปรากฏตัวมา จนวันหนึ่งก่อนวันคลอดบุตรของเธอ 1 เดือน เจ้าชายทรงประกาศอภิเษกสมรสกับหญิงสาวที่ได้ช่วยชีวิตของเจ้าชายไว้ตอนสงคราม หญิงสาวเสียใจมาก แต่เธอคิดว่าคงเป็นเพราะหน้าที่ของเจ้าชาย แต่เธอต้องการการอธิบายจากเจ้าชายคนรักของเธอ

หญิงสาวเขียนจดหมายพร้อมของให้ทหารที่สนิทกับเธอที่สุดนำจดหมายไปให้เจ้าชายกับมือพระองค์ หญิงสาวรอเจ้าชายตั้งแต่เช้าถึงดึกดื่นตามสถานที่ที่หญิงสาวนัดกับเจ้าชายในจดหมายซึ่งก็คือป่าที่หญิงสาวพบกับเจ้าชายครั้งแรก แต่เจ้าชายก็ไม่มา...

หญิงสาวตัดสินใจออกเดินทางพร้อมกับขนวบของพ่อค้าที่จะออกเดินทางไปเมืองอีกในวันมะรืน หญิงสาวคิดว่าเจ้าชายคงติดธุระและออกมาหาเธอไม่ได้ในวันนั้น ดังนั้นทุกๆวันหญิงสาวจะออกไปรอเจ้าชายจนมืดค่ำ แต่เจ้าชายก็ยังไม่มา หญิงสาวจึงตัดสินใจออกเดินทางมากับขบวนพ่อค้า เพื่อออกจากเมืองที่เธอรัก แต่ก่อนไปเธอทิ้งความหวังสุดท้ายไว้ที่ป่าที่เธอพบกับเจ้าชาย เธอทิ้งลูกกุญแจสำหรับไขล็อกเก็ตที่เธอพกติดตัวไว้ตลอดเวลา โดยหวังว่าซักวันหนึ่ง เจ้าชายจะนำลูกกุญแจเพื่อมาไขล็อกเกตที่มีเพียงชิ้นเดียวนี้  กับเธอ..."

____________________________________________________

ตอนนี้ต้องของขอบคุณ CHM 231 และ SOC 143 มากๆครับ รื้อหนังสือกระจาย