ORDER OF ROYALTY

ลำดับตอนที่ #5 : กำเนิดใหม่

หลังจากที่ดูนิกซ์เล่นมายากลเปลี่ยนร่างร้อยแปดแบบ ผมเลยสงสัย(อีกแล้ว!?) นิกซ์สามารถแยกร่างไปชำระล้างเหล่าวิญญาณได้ แถมโดนตอกกลับมาว่าเรื่องแบบนี้มันควรจะรู้

'คุณนิกซ์ครับ มันผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วครับตั้งแต่ผมโดนบังคับให้อยู่ในสภาพนี้'

"ทำไมเจ้าหนู เบื่อข้าแล้วรึไง"

ถึงน้ำเสียงคุณนิกซ์จะร่าเริงเหมือนพูดเล่น แต่แววตาเขาดูเศร้าๆแฮะ เห็นแบบนี้แล้วไม่สบายใจเลย

'เปล่าครับ ผมแค่อยากรู้วันรู้คือเท่านั้นแหละ แล้วเลิกเรียกผมว่าเจ้าหนูได้แล้วนะครับ ถึงผมจะอายุน้อยกว่าคุณมาก แต่ให้มาถูกเรียกว่าเจ้าหนูนี่มันก็กระไรอยู่นะครับ'

"งั้นเจ้าเรียกข้าว่าละลุ...ไม่สิ พ่อได้ไหม"

'... ทำไมครับ'

"ข้าก็อยากมีลูกเหมือนกันน่า อยู่คนเดียวมันเหงามาตั้งนานแล้ว ได้ไหม?"

'อืมม มันก็ไม่มีอะไรเสียหาย อีกอย่างอยู่กันแค่สองคน ตกลงครับ คุณพ่อ'

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ดี ดี เจ้าลูกรัก ข้าใฝ่ฝันมาตลอดเลยนะ"

'ค้าบ ค้าบ'

จริงๆแล้วผมรู้สึก...จั๊กจี้แปลกๆละ อายุผมปาไป 40 นิดๆมันเรียกนิกซ์ที่หน้าดูพอๆกับผมว่าพ่อ แต่มันก็เป็นความฝันของผมเหมือนกัน พ่อ...

'แล้วพ่อจะตอบผมได้หรือยังว่าผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว'

"ถ้าเทียบบนโลกของเจ้าก็เกือบ10ปีแล้ว บนนี้เวลาผ่านไปรวดเร็วกว่าบนเทอรารัม"

'โห แล้วผมอยู่อย่างนี้ไม่เป็นอะไรหรอครับ หมายถึง..'

"ไม่หรอก ข้าไม่ยอมให้เจ้าเป็นอะไรหรอกลูกพ่อ"

ฮ่วย!  ทำไมผมตั้งมาเขินด้วยนะ แค่คำว่าลูกพ่อเนี่ย 

ทุกๆวัน ผมก็คุยกับคุณนิกซ์เอ้ย พ่อของผม มันก็สนุกดีนะครับ พ่อมักเล่นเรื่องต่างๆบนดินแดนแห่งนี้ ว่าบางครั้งมีวิญญาณบางตนเกรงกลัวต่อเทพเจ้าที่มี4ขา 3 มือ สว่นผมเล่าถึงประสบการณ์ชีวิตบนโลก 40 ปีให้ฟัง พอเล่าจบในแต่ละช่วงอายุ ผมเองนี้แหละที่พบว่าชีวิตมันสนุกกว่าที่คิดเยอะ ผมแค่ลืมเลือนมันไปตอนอายเยอะขึ้น ตอนเด็กๆมีคนตดให้ดมผมมองว่ายังเป็นเรื่องตลกขำขัน แต่พอโตขึ้นมาแค่เสียงดังผมก็จริงจังกับมันไปเสียแล้ว

"เจ้าอยากไปเกิดใหม่รึเปล่า ลูกพ่อ"

'อยู่ๆก็ถามอะไรครับเนี่ย ข้าอยู่บนนี้ก็ปกติสุขดี หรือท่านเบื่อข้าแล้วละ ท่านพ่อ'

"ฮ่าฮ่าฮ่า นี้เจ้ายอกย้อนข้ารึ "

'เปล่าครับ แค่สงสัยว่าทำไม'

"ข้ารักเจ้า อยากเฝ้ามองเจ้าตลอดนั้นแหละ แต่มันจะดีกว่าหากข้ามองเจ้าจากตรงนี้ ส่วนเจ้า จงไปใช้ชีวิตให้คุ้ม 40 กว่าปีในโลกใบเก่าข้าขอให้เจ้าลืมมันไปซะ หากเจ้าประสงค์จะเกิดใหม่ข้าก็เต็มใจ"

'ถ้าพ่อเห็นสมควรข้าก็ไม่ขัดข้องหรอก แต่ข้าขอว่ายังไม่ใช่ตอนนี้ นะครับ'

"ได้สิ ได้ หากอยากไปเมื่อไหร่มาบอกข้าละกัน เดี๋ยวข้าของไปทำงานก่อน"

พูดเสร็จก็ไปเลยแฮะ อ้อ ข้า เอ้ย ผมลืมบอกไป ผมยังไม่รู้เวลาอยู่ดี แต่ทุกๆครั้งที่เราพ่อลูกคุยกัน จะมีช่วงหนึงที่พ่อออกไปทำงาน(ชำระล้างวิญญาณ) แล้วปล่อยข้าไว้ที่เดิม ตอนแรกผมก็ตามไปด้วยหรอก แต่หลังๆมานี่ท่านพ่อเสกหอสมุดมาจากไหนไม่รู้ มันเป็นตึกสูงลิบฟ้าอีกที ในหอสมุดก็มีเรื่องราวของทั้ง2โลก พอผมถามว่าหนังสือพวกนี้มาจากไหน ท่านพ่อก็บอกว่ามันเป็นหนังสือที่พวกมนุษย์หรือเผ่าพันธ์ต่างๆทำขึ้นมา แค่ท่านพ่อคัดลอกมาไว้(จริงๆมันเป็นของท่านพ่อ พ่อบอกว่าก่อนผมมา อยู่ว่างๆเลยคัดลอกเก็บไว้) ส่วนเรื่องที่ผมสนใจส่วนมากจะเป็นเรื่องของอีกโลกนึง โลกที่เต็มไปด้วยเวทมนต์และคาถา

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตลอดเวลาที่ลูกข้ามีชีวิตอยู่บนโลก ข้าไม่เคยช่วยเหลือะไรแก่เขาเลย ยิ่งตอนพบกันตอนเป็นวิญญาณและประสงค์ความดับสูญข้ายิ่งคิดว่า ปล่อยเอาไว้ไม่ได้เสียแล้ว

ข้าสลายวิญญาณของลูกข้ามาไว้กับตัว ความจริงข้ากังวลใจมากหากวิญญาณของลูกข้าสลายไปเพราะอยู่ในดินแดนแห่งนี้นานเกินไป แต่เหมือนองค์ยูเรนัสจะเห็นใจ เขาไม่ได้สูญเสียพลังวิญญาณแม้แต่น้อย 

ข้าคอยช่วยเยียวยาเขา และเฝ้ามองหาร่างใหม่ที่ดีและเหมาะสมแก่ลูกข้าที่สุด อย่างมองว่าลำเอียง แต่ถ้าวิญญาณของเขารอจนได้ร่างที่เหมาะสมแล้วยังคงอยู่ข้าก็สนับสนุน 

ทุกๆวันข้าจะปลีกตัวออกมา เพื่อมองหาสามีภรรยาที่มีร่างกายสมบูรณ์ที่เมื่อมีบุตรแล้ว ร่างกายของบุตรพวกเขาจะเป็นร่างที่รองรับวิญญาณของลูกข้าได้ดีที่สุด จนวันที่ข้าเกือบถอดใจกับโลกแห่งเวทมนต์ ข้าได้พบกับสามีภรรยาคู่นึง พวกเขาแข็งแรงและระดับพลังสูงมาก หากมีบุตรคงมีร่างกายที่เหมาะสมกับลูกของข้าที่สุด

ข้าตัดสินใจถามลูกข้าว่าเขาประสงค์ที่จะไปจุติไหมเพราะข้าไม่อาจถ่วงเวลาได้นานนัก แม้ใจหายแต่เหมือนลูกข้าจะยินดีกับการไปจุติใหม่ ใจจริงของข้าอยากอยู่กับเขาไปตราบนานเท่านาน แต่หากวันใดวิญญาณของเขาสลายไปเหมือนกับแม่ของเขา ข้าเนี่ยแหละจะเสียใจที่สุด

เมื่อโอกาศครั้งที่สองในการดูแลเขามาถึง ข้าจะทุ่มสุดกำลังของข้า แม้หลังจากให้การจุติไปแล้วข้าไม่อาจช่วยเหลืออะไรได้อีกก็ตาม

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ทางตอนใต้ของอาณาจักรแลนสล็อต

   โอ้ย อ๊าก เงี๊ยวว ใครมันเอาอะไรมาตีผมเนี่ย รู้สึกตัวอีกทีก็เจอการต้อนรับซะดืบดีเลย โอ็ย อ๊ากก

"อุแว้ อุแว้ อุแว้ " 

"ลูกชายลูก อารีอานน่า ลูกได้ลูกชาย"

"แล้ว แล้ว เขาเหมือนใครคะ คุณพ่อ"

"อ่า เขาช่าง...งดงาม ได้พ่อและแม่มาอย่างละครึ่งนะ ว่าไงเจ้าตัวเล็ก"

ชายคนนี่นี้เองที่ตีผม อย่างกับเอาไม้มาฟาดกันเลย ให้ตายเหอะ ที่อุ้มผมคุยกับผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง(ขาหยั่ง...)น่าจะเป็นแม่ของผมละมั้ง แล้วชายคนที่ตีผมนี้คือ...อย่าบอกนะว่าพอ แก่ เอ้ย อายุน่าจะ 50 ปีแล้วนะ แล้วคุยอะไรกันเนี่ย ผมไม่รู้เรื่องเลย

"ดูสิ อารีอานน่า เขามี3เผ่าพันธ์ละ ดาร์กเอลฟ์ ผิวนี่คงเป็นมังกรเหมือนพ่อของเขา ส่วนใบหน้าช่างคล้ายมนุษย์สิจริง"

"ขอ ขอข้าดูเขาใกล้ๆหน่อยเถอะเจ้าค่ะ"

อ่า ง่วงจังแฮะ ไม่ไหวแล้ว ผมไม่เคยง่วงขนาดนี้มาก่อนเลย ฮาว แจ่บ แจ่บ

"เจ้าตัวน้อยหลับแล้วค่ะ เกิดมาก็หลับต่อเสียแล้ว ฮิ ฮิ "

"อารีอานน่า เอ่ออ... ลูกจะบอกพ่อของเจ้าหนูนี่ไหม ยังไงเสียเขาก็เป็นพ่อเด็กนะ"

"ข้า...คงไม่บอกเขาหรอกค่ะ ตอนนี้เขามีภาระหน้าที่มากเกินไป คงไม่มีเวลาใส่ใจเรื่องนี้หรอกเจ้าค่ะ คุณพ่อ"

"เอาเถอะ พ่อคงไม่ยุ่งเกี่ยวในเื่องนี้หรอก แต่มีปัญหาอันใด ขอให้บอกพ่อ อย่าได้เกรงใจ ลูกและพ่อยังไงเราก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน"

"ขอบพระคุณเจ้าคะ พระคุณเจ้า"

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ก่อนหน้านี้

"ลูกพ่อ เจ้าคงต้องไปแล้วละ"

'เอ๋ ทำไมไวอย่างนี้ละครับ ข้าขอเวลาก่อนไม่ได้หรอ'

"ข้าไม่อาจรั้งเจ้าได้อีกต่อไป ไปเถอะ ไปทำตามในสิ่งที่เจ้าใฝ่ฝัน"

'...'

หลังจากนั้นผมก็มาอยู่ที่ลานหินสำหรับพิธีกรรมชำระล้างและจุติใหม่ ตอนนี้ผมอยู่ ณ จุดกึ่งกลางหินรูปวงกลมพอดิบพอดี

"เจ้าเคยถามข้า ว่าวิญญาณทำไมถึงเปลี่ยนเวลาจุติใหม่ นั้นก็เพราะว่า ร่างวิญญาณเก่าไม่อาจจุติในร่างใหม่ได้หากเผ่าพันธ์เปลี่ยนไป ก่อนเกิดใหม่เจ้าเป็นมนุษย์ เจ้าจะไปเกิดในร่างที่เป็นเผ่าพันธ์อื่นไม่ได้ อย่างไรก็แล้วแต่ หากเจ้าไปเกิดในเผ่าพันธ์เดิมด้วยระดับพลังเท่าเดิม ร่างภาชนะตอนทารกก็ไม่อาจทนไหว เจ้าอาจจะต้องมาพบข้าอีกครั้งไวขึ้นมากเลยละ"

'แล้วข้าจะได้เกิดใหม่เป็นอะไรละ ท่านพ่อ'

"แล้วแต่ดวงของเจ้าละนะ ข้าไม่อาจบอกได้เช่นกัน"

'แล้วทำไมท่านถึงรีบร้อนให้ข้าไปจุติใหม่นักละ'

"... วิญญาณทุกดวงจะได้รับพร 1 ข้อ ปรกติข้าจะกำหนดเอง แต่เขาเจ้า ข้าให้เจ้ากำหนดเองได้ แต่ข้าจะควบคุมให้เหมาะสมเอง"

'ท่านพ่อ ทำไมไม่ตอบข้าละ บอกข้าเถอะ...นะ'

"ข้าจะถือว่าเจ้าไม่ได้ขอละกันนะ เอาละ ข้อจะส่งเจ้าไปแล้วนะ"

'เดี๋ยว! ก็ได้ ข้าขอ ขอให้ข้าไม่ลืมเรื่องราวทั้งหมดนี้ ตั้งแต่ชาติที่แล้วจนถึงตอนนี้ ข้าขอแลกกับทุกสิ่งทุกอย่าง   ข้าขอเพียงเท่านี้ ได้โปรด'

"ย่อมได้ หึ หึ ฮ่า ฮ่า"

ผมสาบายว่านิกซ์ยิ้ม แล้วผมก็ดำดิ่งสู่ความมืดมิดอันอบอุ่น....

"ด้วยอำนาจของข้า เทพบรรพกาล ฮีฟีรอส นิกซ์ ข้าขอวิวอนต่อพลังแห่งการกำเนิด ของเทพีไกอา และ อำนาจอันไร้ขีดจำกัดของมหาเทพยูเรนัส ขอให้ลูกชายข้า ฮิปนอส จงมีพลังเฉกเช่นเดียวกับเมล็ดของอิกดาซีล ต้นไม้แห่งเทอรารัมด้วย..."

เมื่อนิกซ์กล่าวบทอวยพรเสร็จก็เกิดแสงสีขาวนวลสว่างไปทั่วลานหินแห่งการก่อกำเนิด มันเป็นพิธีที่คล้ายกับการกำเนิดใหม่ของเหล่าเทพ เพื่อ"ถ่ายโอน"อำนาจไปยังร่างใหม่

"แฮก แฮ่ก ข้าช่วยเจ้าได้เพียงเท่านี้ ลูกรักของข้า"

เทพเจ้านิกซ์พูดกับตนเองอย่างเหนื่อยอ่อน การทำพิธีเช่นนี้ปรกติผู้ทำพิธีจะเกิดใหม่ และพลังที่ถูกย้ายจะค่อยเติบโตเฉกเช่นกับอิกดาซีล แต่ไม่ใช่กับเทพเจ้าบรรพกาลเช่นนิกซ์ เขาสูญเสียพลังแต่...แค่ต้องพักผ่อน นานขึ้นสามถึงสี่ร้อยปี เท่านั้น 

___________________________________________________________________________________________________________

เกิดใหม่แล้วววว  หลังจากนี้คือมหกรรมการเติบโต อาจจะน่าเบื่อไปบ้างแต่เพื่อปูทางครับ