ORDER OF ROYALTY

ลำดับตอนที่ #2 : การ'สลายวิญญาณ'

"ตื่นแล้วเรอะ"

"..."

ผมมองชายตรงหน้า เขาเป็นคนผิวขาว ผมเริ่มมีขาวขึ้นแซมเล็กน้อย หน้าตาคมเข้ม พอรวมกับเสียงที่นุ่มทุ้ม มันรู้สึกอบอุ่นแปลกๆเลย

"คุณเป็นใครครับ?"

เอาตรงๆผมก็พอรู้แล้วละว่าชายตรงหน้าผมนี่เป็นใคร แต่ผมพูดอะไรไม่ออกเลยถามโง่ๆออกไปก่อน

"ถ้าให้พูดก็...ตัวตนที่เผ่าพันธ์พวกเจ้าเรียกเราว่า พระเจ้า กระมัง"

"ในอีกความหมายคือผมตายแล้วใช่ไหมครับ?"

"ใช่ ถ้านั้นหมายความว่าร่างเดิมของเจ้าไร้ซึ่งวิญญาณละนะ แต่เจ้าดูไม่ตกใจเลยนี่"

"..."

ผมพูดอะไรไม่ออกละครับ ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าตัวเองหน่ะตายไปแล้ว แต่ก็มีหวังเล็กๆว่าผมอาจแค่ฝันไป แต่คงผิดหวัง...อีกครั้งละมั้ง

"อืมม...ท้อแท้ แต่ยอมรับได้ จิตของเจ้าแปลกดีนะ เหมือนเป็นขั้วลบและบวกในตัวเอง"

"หมายความว่าอะไรครับ?"

"ช่างเถอะ มาทำพิธีดีกว่า"

ทำพิธี? สงสัยต้องไปฟังผลกรรม อะไรแน่เลยตามที่ผมเคยรู้มาก่อนตายละนะ

ผมไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เดินตามชายคนนั้นไปจนถึงลานหินทรายที่ตรงกลางลานนั้น มีหินทรงกลมที่มีลวดลายประหลาดๆอยู่ พระเจ้าบอกชี้ให้ผมไปยืนกลางลานหินนั้น

"ข้ามี 2 ทางเลือก ข้อแรก เจ้าจะไปเกิดใหม่ที่ไหนซักแห่งดินแดนที่ข้าปกครองอยู่ หรือ ข้อสอง มาเป็นกำลังให้แก่ข้า"

"เป็นกำลังให้คุณ?"

"ใช่ ข้าถูกใจเจ้านะ จิตวิญาณของเจ้ามันไม่ไปทั้งลบหรือบวก ไม่มีความต้องการหรือเสียสละ ส่วนเรื่องเป็นกำลังให้ข้าก็ไม่มีอะไร แค่คอยช่วยข้าดูแลดินแดนที่ข้าครอบครองอยู่"

"ถ้าคุณถูกใจผม ผมขอทางเลือกที่ 3 ได้ไหมครับ"

"...ว่ามา"

"ผมขอให้จิตวิญญาณของผมสลายไปเลยได้ไหม"

"นั้นมันยิ่งกว่าสิ่งที่พวกเจ้าเรียกว่าความตายอีกนะ ไม่ไปเกิดใหม่เสียละ หายเกิดใหม่ ทุกความทรงจำของเจ้าจะถูกชำระล้างแล้วเริ่มใหม่"

"ผมขอทางเลือกของผม ได้ไหมครับ"

"เฮ้ออ คำขอของเจ้าแม้แต่จิตวิญญาณที่ชั่วช้าที่สุดยังไม่ขอในสิ่งที่เจ้าขอเลย ได้ หากเจ้าประสงค์เช่นนั้น"

จบคำพูดของตัวตนที่เรียกว่าพระเจ้า ผมรู้สิ่งเหมือนโดนดูดเข้าไป...ที่ไหนซักแห่ง มันมืด แต่ผมเห็นรอบๆตัวผมได้ เหมือนมีสปอตไลท์ส่องลงมาที่ผมคนเดียว ไอ้การดับสูญไม่ใช่ตัวว่าวิญญาณผมหายไปรึไง

"ใช่ ดั่งเจ้าว่านั้นแหละ การดับสูญดวงวิญญาณ คือการทำลายวิญญาณนั้นแหละ"

'คุณ! เฮ้ย ทำไมไม่มีเสียงละ'

"วิญญาณของเจ้าสลายไปแล้ว จะสื่อสารเหมือนเดิมไม่ได้หรอกนะ"

'คุณ ไหนบอกว่าจะสลายวิญญาณผมไง'

"ก็ข้าสลายให้แล้วไง เจ้าบอกให้สลาย ไม่ใช่ทำให้ดับสูญซะหน่อย ฮ่าฮ่าฮ่า"

ผม...พูดไม่ออกจริงๆทำไมพระเจ้าถึงได้เจ้าเล่ห์อย่างงี้ แล้วแขนขาผมหายไป แถมมืดเหมือนเดิมอีกต่างหาก

"เฮ้~ เห็นแก่ข้าเถอะนะ ข้าอยู่ที่นี้คนเดียวมานานเกิดไป ถือว่ามาเป็นเพื่อนคุยข้าเถอะ เดี๋ยวข้าพอใจแล้วข้าจะดับสูญวิญญาณเจ้าให้เอง"

'งั้นช่วยทำให้เป็นเหมือนเดิมได้รึเปล่าครับ อยู่มืดๆแบบนี้ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่'

"เห็นที่จะไม่ได้ ข้าสลายวิญญาณเจ้าไปแล้ว รูปลักษณ์เดิมก็เลยหายไป แต่ถ้าทำให้เจ้ามองเห็นก็ไม่ใช่เรื่องยาก"

ฉับพลัน ทุกอย่างก็เหมือนเดิม ชายที่เรียกว่าพระเจ้าอยู่ข้างหน้าผม ในระดับใกล้มาก จนแทบจะชิดกันอยู่แล้ว!

'แล้วแขนขาผมไปไหนละ ตอนนี้ตัวผมเป็นอะไรเนี่ย'

"เจ้ากลายเป็นดวงวิญญาณไงละ วิญญาณของพวกเจ้าจะแปรรูปไปตามภาชนะ หรือที่พวกเจ้าเรียกว่าร่างกายนั่นแหละ แต่ตอนนี้เข้าเป็นวิญญาณ ไม่มีรูปร่างเพราะไม่มีภาชนะที่รองรับ มันเลยเป็นทรงกลมยังไงละ"

'แล้วผมต้องอยู่ในสภาพนี้อีกนานไหม แล้วคุณได้ยินเสียงผมได้ไง ผมยังไม่ได้ยินเสียงตัวเองเลย'

"ข้ารับรู้ถึงกระแสความคิดของวิญญาณได้ ส่วนเรื่องที่เจ้าถามว่าจะอยู่ในสภาพนี้อีกนานแค่ไหน ข้าคงบอกได้แค่ว่า จนกว่าข้าจะพอใจละมั้ง"

'เฮ้ออ ตามใจครับ'

___________________________________________________________________________

ผมมีพล็อตเรื่องวางในหัวแล้วครับ แต่ทักษะการเขียนของผมมันแย่ถึงขั้นเลวร้าย ถ้าใครสนใจรับต่อก็ติดต่อมาได้นะครับ