ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เจ้าแห่งพิษ
ตอนนี้สั้นๆนะครับ และช่วงนี้ผมจะไม่ว่างแบบดับเบิ้ลเลยครับ ที่มหาลัยมีกิจกรรม แล้วผมก็ต้องเข้าร่วมซะด้วย กราบขออภัยล่วงหน้าครับ
_______________________________________________________________
หลังจากเดินทางกลับถึงเมืองซึ่งใช้เวลาพอๆกับตอนที่ผมเข้ามา ทำให้กว่าจะถึงเมืองก็ฟ้ามืดซะแล้ว พอกลับไปที่โบสถ์ก็เจอแม่แม่ของผมยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้าโบสถ์ พอผมไปถึงก็โดนบ่นหูหาเลยล่ะครับ ว่าเข้าป่าคนเดียวมันอันตราย อย่างน้อยๆก็ควรให้ผู้ใหญ่ไปด้วย แล้วก็พูดเรื่องเกี่ยวกับความปลอดภัยของผมต่างๆ ผมเข้าใจว่าแม่เป็นห่วงผม ผมเลยได้แต่นั่งก้มหน้ารับผิด
ส่วนเรื่องที่แม่ผมรู้ว่าผมไปเข้าป่าเพราะว่าพี่ยามที่ผมบอกก่อนว่าจะเข้าป่าไปหาสมุนไพรคงมาบอกแม่ของผม แล้วพอผมนึกถึงสมุนไพร ผมก็นึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ส่งสมุนไพรให้หญิงชราในร้านยาภายในเมืองเลย แต่คงต้องเป็นพรุ้งนี้แล้วล่ะครับ เพราะถ้าแอบออกไปแล้ว เกิดโดนจับได้ละก็...บรึ๋ย ไม่อยากคิดเลย
ค่ำคืนนั้นจึงไม่ไม่อะไรเป็นพิเศษนอกจากต้องเล่าเรื่องที่ผมไปเจอมาวันนี้ในป่าให้แม่สั่ง แต่ผมก็ไม่ได้เล่าเรื่องของคุณเฟลดัสหรอกนะครับ คงต้องไปเจอหญิงชราก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที หลังจากเล่าเรื่องในป่าเสร็จ แม่ของผมก็ร่ายมนตร์รักษาเบื้องต้นให้ผม มันเป็นเวทย์ธาตุแสงให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนอยู่ในอกมารดาผู้ที่สามารถปกป้องเราจะทุกสิ่งที่เป็นอันตรายได้ ความรู้สึกเป็นแบบนั้นเลยละครับ
เช้าวันนี้ผมตื่นเช้ากว่าทุกวันเลยครับ อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อวานเหนื่อยจัดเลยหลับสนิทไร้รอยต่อ พอตื่นขึ้นมาผมก็เริ่มกิจวัตรเดิมคือการออกกำลังกายตอนเช้า โดยวันนี้ผมเพิ่มการออกกำลังกายอย่างละ 1 เซ็ท ในท่าออกกำลังกายที่ใช้การยืดตัว เพราะในโลกเก่ามันคือท่าออกกำลังที่ส่งผลต่อความสูงอย่างมาก จำพวกกระโดดเชือก ดันพื้น และโหนบาร์ โดยบาร์ใช้ราวคานประตูทดแทนกันไปก่อนครับ
หลังจากออกกำลังกายเสร็จ ผมก็อาบน้ำและแต่งตัวเพื่อออกไปส่งสมุนไพรซักที
“ขอโทษครับ มีใครอยู่ไหมครับ”
“...”
“ขอโท…”
“อ้าว เจ้าหนู ได้มาไหม หญ้าอสรพิษ”
“ครับ คุณเฟลดัสให้ผมมา”
“โฮ่ะ โฮ่ ข้าว่าแล้วอย่างอาจารย์ต้องยอมช่วยข้า”
“อาจารย์? คุณเฟลดัสหรอครับที่เป็นอาจารย์คุณ”
“ใช่แล้ว เฟลดัสเป็นอาจารย์ของข้า ทำไมรึ”
“อ้อเปล่าครับ แค่คิดว่าคุณเฟลดัสหน้าตาดูเด็กกว่าอายุจริงนะครับ”
“เรื่องมันานมาแล้วล่ะนะ แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ ตกลงว่าเจ้าสนใจจะเรียนเรื่องยาวิเศษไหม”
“สนใจครับ”
“งั้นมาฟังข้าอธิบายคราวๆก่อนละกันนะ เจ้าว่าพิษกับสมุนไพรเหมือนหรือแตกต่างกัน และตรงไหนด้วย”
“อืม ถ้าสมุนไพรคือการรักษา พิษคือการทำลายใช่ไหมครับ”
“นั้นเกือบถูก แต่ถ้าจะถูกจริงๆคือ พิษและสมุนไพรคือสิ่งเดียวกัน ไม่มีความต่าง แต่ประเด็นหลักของพิษและสมุนไพรคือทำลายและรักษาน้ันแหละ”
“แล้วมันคือสิ่งเดียวกันยังไงหรอครับ”
“ถ้าให้พูดมันคล้ายกับเวทมนตร์เอกลักษณ์ พอรู้ใช่ไหมว่า แสงทำให้เกิดเงา และเพราะมีเงาแสงจึงจะสามารถเกิดได้ มันเหมือนกับพิษและสมุนไพรที่ทำลายและเสริมสร้างซึ่งกันและกัน พูดตอนนี้เจ้ายังคงไม่เข้าใจหรอก แต่หากได้มาปรุงยาดู เจ้าจะพบว่าในยาพิษต้องมีสมุนไพรรักษาเสมอ และในยาวิเศษจะมีพิษด้วยเช่นกัน”
ผมว่าทฤษฏีที่หญิงชราอธิบายมาผมชักจะงงงง แต่ก็พอเข้าใจว่ายาทุกอย่างมีดีก็ต้องมีร้าย มีร้ายก็ต้องมีดี อย่างพวกยาแก้ปวดในโลกเก่าของผม ถ้ารับในปริมาณที่พอดีก็ดีไป แต่ถ้ารับมากหรือน้อยไปก็ายเป็นพิษละนะ
“ว่าแต่ ‘อาจารย์’ ชื่ออะไรครับ ผมจะได้เรียกถูก”
“ข้าชื่อ’นาตาชา’ แต่เจ้าเรียกว่าอาจารย์เถอะ ข้าชินกับมันนมากกว่า”
“ได้ครับอาจารย์”
“แล้วอาจารย์ของข้าได้บอกอะไรกับเจ้าอีกรึเปล่านอกจากให้กลับมาหาข้าที่นี้”
“ไม่ได้บอกอะไรมากกว่านี้ครับ แค่บอกว่าถ้าจะไปหาให้ไปเจอกันที่บ่อน้ำพิษ เดี๋ยวเขาจะออกมารับเอง”
“อืม งั้นหรอ แสดงว่าเจ้าสามารถขอให้อาจารย์ข้าสอนเรื่องพิษให้กับเจ้าได้นะ ถ้าเป็นเช่นนั้นเจ้าจะเป็นศิษย์คนที่2ของเจ้าแห่งพิษเชียวนะ”
“เจ้าแห่งพิษ? คุณเฟลดัสหน่ะหรอครับ แล้วมันคืออะไรหรือครับ”
“ใช่แล้ว อาจารย์ข้าคือเจ้าแห่งพิษนั้นแหล่ะ แต่จริงๆมันก็แค่ฉายาที่ผู้คนตั้งให้ละนะ”
“มาเถอะข้าจะสอนทุกๆอย่างที่ข้ารู้ให้แก่เจ้าเลย ส่วนเจ้าจะไปเรียนกับอาจารย์ของข้าไหมนั้นเรื่องของเจ้า แต่โอกาศแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆหรอกนะ”
แล้วคุณนาตาชาก็ไปตั้งป้ายที่ร้านว่าหยุดชั่วคราว และนำผมไปห้องปรุงยาของร้าน โดยที่ผมไม่รู้เลยว่าการกระทำเช่นนี้จะส่งผมต่อหายสิ่งหลายอย่างเหลือเกิน….
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น