ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : อาจารย์!? 100%
ตอนนี้ผมเดินเข้ามาถึงเขตป่าชั้นนอกของฝั่งตะวันออกของเมืองแล้ว วันนี้ผมไม่ได้ตั้งใจจะมาเก็บสมุนไพรเลยหรอกครับ เพราะว่าผมไม่รู้ว่าหญ้าอสรพิษมันอยู่ตรงไหน รู้แค่ว่ามันอยู่ในเขตป่าชั้นใน ผมเลยคาดว่าวันนี้คงได้แค่สำรวจเส้นทางและสัตว์อื่นๆ แล้ววันหลังค่อยมาก็ยังไม่สาย
เรื่องของสมุนไพรผมอ่านมาเกือบหมดแล้วแหละครับ แต่ที่ไม่รู้ว่าหญ้าอสรพิษคืออะไรเพราะว่าที่โบสถ์ไม่มีหนังสือเกี่ยวกับสิ่งอันตรายเลยซักอย่างหน่ะสิครับ ฉะนั้นเรื่องพิษนี้ต้องขอบาย… ป่าตะวันออกไม่มีอะไรมากครับ เป็นป่าสน ช่วงต้นปีจะร้อนชื้น แต่ปลายปีจะหนาวเย็นและแห้งแล้ง พืชแถวนี้ส่วนมากเลยเป็นไม้ยืนต้นแบบป่าโปร่ง สมุนไพรแถวนี้ไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไหร่ แต่พืชมีพิษเต็มไปหมดเลยละครับ
ผมเดินมาเกือบจะหนึ่งชั่วโมงก็เริ่มเข้าสู่เขตป่าด้านใน นี้ขนาดผมไม่ได้หยุดพักเพราะว่าการที่ออกกำลังมาแต่เล็กๆทำให้ร่างกายของผมแข็งแรงกว่าเด็กทั่วไปเล็กน้อยนะครับ ป่าเขตในและนอกเรียกได้ว่าต่างกันราวคนละที่ เพราะป่าเขตในมันเหมือนป่าดิบชื้นที่มีต้นไม้ต่างๆเต็มไปหมด บ่อน้ำที่ผมคาดว่าเป็นแหล่าเกิดของหญ้าอรสพิษ มันเป็นเพียงเบาะแสเดียวของผม อยากให้โลกนี้มีอินเตอร์เน็ตโว้ย จะได้เสิร์ชแล้วจบๆไป
ผมกำลังเดินไปที่บ่อน้ำอย่างช้าๆ เพราะว่าในหนังสือบอกว่ามันเป็นแหล่งใช้น้ำของเหล่าสัตว์มีพิษ ถึงตอนนี้จะอากาศจะหนาว แต่ผมก็ไม่อยากประมาทหรอกนะ ชีวิตที่2นี้ผมต้องใช้ให้คุ้ม
แต่การที่ผมจะเดินไปที่บ่อน้ำมีชายคนนึงกำลังตักน้ำในบ่อขึ้นมากิน
“เดี๋ยวครับ อย่าเพิ่งกิน!”
“เห้ย!!”
“น้ำในบ่อนี้มีพิษนะครับ ถ้าหิวน้ำเอาของผมไปทานก่อน นี่ครับ” แล้วผมก็ยื่นกระติกน้ำแบบทหารในโลกเก่าของผม ให้กับชายคนนั้น
“อ่า ขอบใจเจ้าหนู ว่าแต่เข้ามาทำอะไรในนี้ละ”
“ผมมาหาหญ้าสรพิษครับ แล้วไม่ดื่มน้ำหรอครับนั้น”
“อ่อ แล้วมาหาหญ้าอสรพิษทำไมละ”พูดจบชายคนนั้นก็ดื่มน้ำในกระติกของฮิปนอส
“ผมหาให้เจ้าของร้านยาวิเศษในเมืองครับ พอดีผมอยากเรียนวิชาปรุงยา เจ้าของร้านเลยให้ผมมาหาหญ้าอสรพิษเป็นการตอบแทน มั้งครับ”
“หึหึ ยัยแม่มดนั้น แล้วเจ้าหนู เจ้าจะเรียนวิชาปรุงยาไปทำไมล่ะ”
“ฮ่ะ ฮ่ะ ผมกลัวว่าตัวเองใช้เวทมนตร์ไม่ได้หน่ะครับ ก็เลย..เผื่อไว้ก่อนละมั้งครับ”
ชายคนนั้นเงียบไม่ตอบอะไร แต่เขายื่นกระจิกน้ำคืนให้ผม
“ขอบใจเจ้ามากมาก เอาเถอะ ข้ามีที่ๆหญ้าอสรพิษขึ้นเต็มไปหมด ตามมาสิ”
“ขอบคุณมากครับ”
แล้วผมก็เดินตามชายคนตรงหน้าไป เขาดูอายุ 30 นิดๆหน้าตาคม ผมและนัยย์ตาสีดำสนิท ผิวขาวซีดราวกับคนป่วย แต่กลับมีกล้ามเนื้อสมบูรณ์ เฮ้อ คนบนโลกนี้น่าอิจฉาชะมัดเลย
เขาพาผมเดินเป็นเส้นตรงไปเรื่อยๆ ผมเลยไม่ได้ทำสัญลักษณ์ไว้ แต่ผมก็ไม่ได้ไว้ใจเขา ผมเดินจนรู้สึกเหนื่อยเลยหยิบกระติกขึ้นมาดื่ม
“รู้ไหม พิษหน่ะ รวมหับอะไรก็แล้วมันก็จะกลายเป็นพิษด้วย”
“อึก อึก คุณพูดเรื่องอะ...ราย...ค ค้าบ”
“หลับเถอะเจ้าหนู แล้วเจอกันใหม่”
แล้วผมก็สลบไป...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมกำลังทำอะไรอยู่นะ...หืม? ผมสลบไปนี่หว่า!!! ผมเด้งตัวลุกขึ้นมาในท่าพร้อมสู้ (พร้อมไว้ก่อน พ่อสอนไว้)
“โว้ว โว้ว เจ้าหนู ใจเย็น ใจเย็นๆ”
“คุณจับผมมาทำไม”
“หึ ข้าไม่ได้จับเจ้ามา แต่เจ้ากินน้ำของเจ้าแล้วสลบต่างหาก”
“แล้วตอนคุณกินทำไมไม่สลบล่ะ ถ้าเป็นน้ำของผม”
“นั้นเพราะข้าทำให้น้ำของเจ้ากลายเป็นพิษ”
ตอนนี้ผมถอยหลังออกมาอีกหนึ่งก้าวและกำลังพยายามมองหาทางออกอยู่ แต่ห้องนี้มันเหมือนปิดตายเอาไว้ มีแค่ตรงกลางห้องที่ชายคนนั้นอยู่มีเทียนให้ความสว่างเพียงเล่มเดียว ถ้าผมหนีไม่ได้คงมีแต่วิธีเจรจาสินะ
“เจ้านี่ก็แปลก ปรกติเด็กมันควรจะร้องไห้นี่ หรือว่าเจ้าไม่ใช่เด็กกันแน่”
“คุณอย่าเฉไฉครับ ตกลงคุณจับ ไม่สิ ผมมาที่นี้ได้ยังไง”
“ก่อนอื่นเรามาแนะนำตัวอีกทีดีไหม”
“ผม ฮิปนอส อารากัส เป็น ‘เด็ก’ อายุ 3 ขวบ”
“โอเค ข้า เฟลดัส เป็น ‘คนที่ทางการต้องการตัว’ อายุ 72”
หึ อายุ 72 แต่หน้านี่เด็ก รูปร่างสูง ยืนมั่นคง ผมสีเขียวอ่อน หน้ารูปไข่ มีริ้วรอยเล็กน้อย มองยังไงก็ 30นิดๆ
“งั้นคุณพาผมมาที่นี้ทำไม”
“งั้นเจ้ามาที่ป่านี้ เพื่ออะไร”
“ผมว่าผมบอกคุณแล้ว ว่ามาเอาหญ้าอสรพิษ”
“แล้วเจ้าแปลกใจมั้ย ในเมื่อหนังสือที่อ่านมันระบุว่าอยู่ใกล้แหล่งน้ำที่สัตว์มีพิษอยู่ แต่ตอนที่เจ้าไปที่แหล่งนำ้กลับไม่เจอซักต้น”
“...”
จะว่าไปมันก็จริงของตาลุงนี่ ตอนไปห้ามแกไม่ให้กินน้ำจากบ่อก็ไม่มีสีเขียวสว่างของหญ้าอสรพิษเลย แถมผมสงสัยมานานแล้วว่าหญ้าโลกไหนมีสปอร์ด้วย
“นั้นเพราะว่าหญ้าอสรพิษจะอยู่ในที่ความชื้นพอเหมาะ ไม่มากและไม่น้อยเกินไป ในขณะเดียวกัน ระหว่างที่เจริญเติบโตจะต้องมีพิษหล่อเลี้ยงตลอดเวลา แล้วรู้ไหมว่าทำไมในหนังสือบอกว่าหลังจากเด็ดไปแล้ว จะเหี่ยวและตายอย่างรวดเร็ว”
“ผมไม่รู้”
“นั้นเพราะว่ามันต้องหาพิษมาหล่อเลี้ยงตลอดเวลาหน่ะสิ และระหว่างที่ลำต้นถูกถอน หากไม่มีพิษไปหล่อเลี้ยงระหว่างนั้น พิษในลำต้นหญ้าอสรพิษจะออกมา หากเก็บไว้ในกล่องเก็บสมุนไพรที่เจ้าถือมา หลังจากเก็บเสร็จแล้วมันคงกลายเป็นกล่องหายนะเลยล่ะ”
“แล้วผมจะไปหาได้ที่ไหนละ”
“ที่ข้ารู้ มันขึ้นอยู่ที่ที่เดียว... ‘บ้าน’ ของข้าเอง”
อยู่ๆห้องที่เคยมืดๆสลัวๆก็สว่างวาบขึ้นมา ผมสังเกตุรอบตัวก็พบว่าตัวเองยืนอยู่ที่ห้องๆนึง เหมือนห้องปรุงยาที่เคยเห็นในหนังในโลกเก่า
“นั้น หญ้าอสรพิษ ข้าปลูกไว้เอา เจ้าจะเอาไปเท่าไหร่ก็ได้ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันมีค่าใช้จ่ายนะ”
“คุณทำแบบนี้ทำไม แล้วสมมติว่าผมจะเก็บต้นอสรพิษไปซัก 20 ต้น ผมต้องจ่ายเท่าไหร่”
“ถามว่าข้าทำทำไม อาจจะเป็นเพราะว่าข้าเบื่อมั้ง อีกเรื่องนึง ในเมื่อยัยแม่มดนั้นส่งเจ้ามา เจ้าสนใจจะเรียนเกี่ยวกับพิษไหม ”
“...”
“ข้าไม่ได้หมายความว่าให้เจ้าเอาไปใช่ฆ่าคนอื่นเลย แต่หากให้รู้ไว้เพื่อป้องกันตัว รู้ไหมว่าพิษหน่ะมีประโยชน์กว่าที่เจ้าคิดนะ”
“แล้วผมจะเชื่อใจคุณได้ยังไงล่ะ”
“งั้นเอาอย่างนี้ ข้าจะช่วยเจ้าเก็บหญ้าอสรพิษไปให้ยัยแม่มด เดี๋ยวพอยัยนั้นเห็นก็บอกเจ้าเองแหละ ส่วนวิธีมาหาข้าก็ไปรอตรงบ่อน้ำที่เจอกันวันนี้”
พอเฟลดัสพูดจบ เขาก็เริ่มเก็บหญ้าอสรพิษให้ผม โดยพอถอนหญ้าอสรพิษออกก็เอาไปแช่ในน้ำสีขาวๆสักพักนึงแล้วใส่ลงกล่องเก็บสมุนไพรของผม หลังจากนั้นผมก็พบว่าตัวเองยืนอยู่ข้างบ่อน้ำพิษซะแล้ว ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่ามาได้ยังไง พอรับกล่องจากเฟลดัสเสร็จก็มาโผลที่นี้แล้ว แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาหาคำตอบแล้วครับ เพราะมันเริ่มเย็นเกือบจะคำ่แล้ว ต้องรีบกลับเมืองแล้วว...
_____________________________________________________________
ทีหลังผมจะเขียนแล้วลงทีเดียวนะครับ ผมแต่งสดเลยกำหนดความยาวไม่ได้ ตอนนี้ 50% สั้นมากกกกกก ขอโทษด้วยครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น