ORDER OF ROYALTY

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

สีขาว นี่คือสิ่งแรกที่ผมเห็น รอบตัวผมตั้งแต่พื่นที่ผมยืนจนถึงท้องฟ้าที่คอของผมสามารถเงยมองได้มีเพียงสีเดียวคือสีขาว ราวกับที่แห่งนี้ไม่มีอาณาเขต มันดูกว้างจนไม่อาจคำนวณได้ว่ามันจะสิ้นสุดที่ไหน หลังจากผมยืน พื้นที่แห่งนี้ไม่มีใครเลยนอกจากผม แม้แต่เฟอร์นิเจอร์สักชิ้นก็ไม่มี ผมได้แต่เดินไปเรื่อยๆโดยหวังว่าจะเจอกับอะไรซักอย่าง

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนผมก็ไม่อาจรู้ได้ ผมเดินมาเรื่อยๆแต่ก็แทบไม่รู้สึกเหนื่อย ไม่สิ แทบไม่มีความรู้สึกอะไรเลยต่างหาก ระหว่างที่ผมเดินอยู่ ก็ทบทวนว่าตัวเองมาที่นี้ได้ยังไง แต่นึกแทบตายก็นึกไม่ออก ผมเลยได้แต่เดินไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่รู้ว่าการเดินครั้งนี้มันจะพาผมไปที่ไหน

เหมือนเวลาผ่านไปนานมาก แต่ก็ไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานขนาดไหน ผมยังเดินอยู่ ระหว่างนั้นผมก็พยายามนึกว่าตัวมามาที่นี้ได้ยังไง แต่... ยิ่งผมเดินเหมือนผมจะเริ่มลืมว่า ผมเดินทำไม ผมคือใคร แม้ว่าตอนแรกผมก็นึกไม่ออก แต่ตอนนี้เหมือนผมได้ลืมมันไปจริงๆ แปลกแฮะ

ผมยังคงเดินต่อไป แต่ดีกว่านั่งหรือนอนเฉยๆละนะ นานเท่าไหร่ชักจำไม่ได้ แต่ตอนนี้เหมือนผมจะมีจุดหมายแล้วละ ข้างหน้าผม มีแสงสีเหลืองริบๆห่างจากตัวผม มันไกลมากจนผมต้องเร่งความเร็วเพราะกลัวเหลือเกินว่าจุดหมายข้างหน้าของผมมันจะหายไป  ยิ่งผมเข้าไปใกล้แสงนั้นมากเท่าไหร่ความรู้สึก ความทรงจำ ทุกๆอย่างมันเริ่มกลับมา แต่มันเป็นการเริ่ม...ที่เริ่มจากจุดจบ

ความทรงจำแรกของผมคือความมืด แต่มันร้อน ร้อนจนทรมาน ความรู้สึกนี้ผมเหมือนไฟเผา ใช่!ผมกำลังถูกเผา เพราะภาพถัดมาคือผมที่นอนคว่ำหน้าท่ามกลางกองไฟ ไฟเริ่มลามมาถึงปลายเท้าของผม ตรงหน้าผมในความทรงจำมีผู้ชายที่น่าจะอายุพอๆกับผมละมั้ง พยายามฉุดแขนผมให้ลุกขึ้น แต่เหมือนตัวผมจะไล่เขาไป 

ภาพถัดมา น่าจะเป็นคู่สามีภรรยาละมั้ง เขาและเธอนั่งชิดติดกัน โดยมีเด็กผู้ชายตัวเล็กน่ารักน่าชังนั่งระหว่างตักของชายหญิงคู่นั้น มันดูเป็นภาพที่น่ายินดี แต่ความรู้สึกคืออิจฉา แต่ปนไปกับความเศร้าและความยินดี

ภาพต่อมาเป็นภาพของผู้หญิงคนนั้น! เธอนอนอยู่บนเตียง มีผ้าพันศีรษะของเธอ ลามเลียไปถึงตาข้างซ้ายมันช่างน่าหดหูและเศร้าจนผมอยากร้องไห้ ข้างๆเธอมีชายที่น่าจะเป็นสามีโอบไหล่อยู่ เขามีหน้าตาที่ซูบผอมจนความทรงจำก่อนหน้านี้เหมือนเป็นคนละคน

นั้นมัน! ภาพของผมนี้ ในภาพผมกอดคอกับชายที่เป็นภรรยาของผู้หญิงคนนั้น แต่ตัวผมกับผู้ชายคนนั้นดูเด็กมาก อายุตัวผมในภาพไม่น่าเกิน 20เลยละมั้ง

เอ๋~ ทำไมผมอยู่กลางฝน แล้วผู้อาวุโสขอคนนี้ใคร แล้วทำไมผมตัวเล็กจัง สูงไม่ถึงเอวของเขาทั้ง 2 เลย ทั้งคู่ยื่นมือมาให้ผมจับคนละข้าง ความรู้สึกของผมมันโหยหา เหมือนตัวผมถูกเติมเต็มเลย

มืด ความทรงจำแรกสุดของผมละมั้ง มันเหมือนกับความทรงจำแรกที่ผมจำได้เลย แต่ความทรงจำแรกของผมมันทรมานกว่ามาก มันไม่ได้เจ็บปวดเหมือนโดนไฟเผา แต่มันคล้ายกันจนแม้แต่ตัวผมเองก็อธิบายไม่ได้ ผมเศร้าเหลือเกิน เหมือนตัวผมตอนนี้ไม่มีอะไรเลยเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในหุบเขาอันมืดมิด...เพียงลำพัง

ผมน้ำตาไหลออกมา ผมพยายามจะหยุดร้องไห้นะ แต่เหมือนเด็กๆที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมร้องออกมาพร้อมน้ำตา มันมากซะจนเนื้อตัวผมเปียกไปหมด ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ น้ำตาผมไม่เหลือออกมาอีกแล้วแต่ตัวผมยังคงสะอื้นอยู่ ผมได้แต่ภาวนาขอให้ความรู้สึกนี้มันออกไปซักที

ฉับพลัน ความรู้สึกของผมเหมือนหนังเรื่องนึงที่ถูกดำเนินไปข้างหน้า ความทรงจำทั้งหมดของผมกลับมา มันไล่ตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กทารกจนถึงการตายของผม

!!!

ผมสะดุ้งสุดตัว แล้วนี้ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ความรู้สึก คำถาม ทุกอย่างมันตีกันมั่วไปหมดในหัวผม จนผ่านไปซักพัก ผมเริ่มจัดระบบความคิด และสิ่งแรกที่เข้ามาในหัวของผมคือ...ผมตายไปแล้วจากการโดนไฟคลอก...

"ตื่นแล้วเรอะ"

!!!!