คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : บทที่ 25 การช่วยเหลือ VII
บทที่ 25 าร่วยเหลือ VII
เมื่อลุ่มผู้หลบภัยลุ่มแรถูพาออมาสำเร็ ทหารอีหลายนายที่แยย้ายออสำรวไปทั่วปราสาท็เริ่มทยอยพบับลุ่มผู้หลบภัยที่ระัระายอยู่ในห้อและมุมอับ่า ๆ บ้า็่อนัวอยู่ในเามื บ้าอยู่ในสภาพอ่อนแรเหลือเพียแรใ
ทหารแ่ละนาย่วยันนำผู้หลบภัยเหล่านั้นออมาอย่าระมัระวั บาน้อพยุ บาน้อ่วยอุ้มออมา เพราะพวเาอยู่ในสภาพที่อิโรยาาร่อนัวและาอาหาร
เมื่อพวเา่อย ๆ พาผู้หลบภัยออมารวมัวันที่ลานหน้าปราสาท วามเียบสบที่เยมีในพื้นที่นั้นลับถูแทนที่้วยเสียระิบอผู้นและเสียฝีเท้าที่้าวไป้าหน้าอย่าระมัระวั
ร้อยโทิที่ยืนเฝ้ามอภาพที่ปราอยู่เบื้อหน้า เหล่าผู้หลบภัย่าทยอยันออมาาปราสาททีละน สายาอเาับ้อไปยันเหล่านั้นที่อยู่ในสภาพอ่อนล้า เหนื่อยหอบ และมอมแมม
าารหลบ่อนเป็นเวลานาน หลายนมีใบหน้าอิโรย ผิวีเียว วาลึโหลบ่บอถึวามออยาและวามทุ์ยาที่พวเา้อเผิ เส้นผมยุ่เหยิ ผิวที่เยสใสลับแห้ผาและเ็มไป้วยฝุ่นินที่เาะแน่นนแทบำสีเิมไม่ไ้
ร้อยโทิรู้สึถึวามหนัอึ้ที่แทรึมอยู่ในบรรยาาศ เาอไม่ไ้ที่ะสสารและเห็นใเหล่าผู้หลบภัยที่้อใ้ีวิอย่าทุ์ทน
่อนที่เสียฝีเท้าะัึ้นา้านหลัทำให้ร้อยโทิหันลับไป เาพบับทหารหนุ่มผู้หนึ่ยืนรทำวามเารพ ่อนะเอ่ยถาม้วยน้ำเสียเร่เรียว่า
“หัวหน้ารับ เราะทำยัไัน่อไปีรับ”
ร้อยโทิมอไปยัผู้หลบภัยที่อ่อนแรอีรั้ ่อนที่ะเยหน้าึ้นมอท้อฟ้า สีหน้าแน่วแน่
"็ะ้อพาพวเาลับไปที่่ายล่ะนะ" เาล่าว้วยน้ำเสียหนัแน่น านั้นึหยิบวิทยุสื่อสารึ้นมา พลาปรับวามถี่อย่ารวเร็ว
"นี่ ร้อยโทิพู แ้ถึอบัาาร... เราพบผู้หลบภัยำนวนมาในพื้นที่ทาอนเหนือ ่วยส่หน่วย่วยเหลือมา้วย" ่อนที่เสียปลายสายะเียบล
"เอาล่ะ อนนี้็พาพวเาลไป้าล่าัน่อนเถอะ"
.
.
เมื่อ่าวารพบผู้หลบภัยถูแ้ไปยัหน่วย่า ๆ ใน่าย เสียสัาเือนเร่่วน็ั้อไปทั่ว ทหารทุนาย่ารีบเลื่อนไหว ทหารที่ไ้รับำสั่่าิ่อสื่อสารันอย่ารวเร็วเพื่อเรียมวามพร้อมในารออ่วยเหลือ
ไม่นานนั ทหารลุ่มหนึ่รีบวิ่ไปยัลานอเฮลิอปเอร์ที่อเรียรายเป็นระเบียบ พวเาสวมใส่อุปร์อย่ารบรัน รวเ็อาวุธและสัมภาระอีรั้อย่าเร่รั ่อนที่ทุนะ้าวึ้นไปประำำแหน่ในเฮลิอปเอร์ ทันทีที่ทุอย่าพร้อม เรื่อยน์็ัำราม ใบพัเริ่มหมุนสร้าลมพัแรนเศษินลอยฟุ้ึ้น
เหล่าเฮลิอปเอร์ยัวึ้นทีละลำ บินออา่ายมุ่หน้าสู่ำแหน่ที่ไ้รับ
เหล่าผู้หลบภัยถูพามารวมัวันอย่าเป็นระเบียบ ทุนะมีสภาพเหนื่อยล้าและมอมแมม ทหารทุนาย่าทำหน้าที่อนอย่าเ็มวามสามารถ บ้า็รวเ็อาารบาเ็บ บ้า่อย ๆ ทำแผลให้ับผู้ที่ไ้รับบาเ็บเบื้อ้นอย่าเบามือ ะที่อีส่วนหนึ่่วยันแ่ายน้ำและอาหาร
ร้อยโทิที่ยืนมอภาพรหน้า วาอเาเ็มไป้วยวามั้ใและวามรับผิอบ มอไปยัผู้นที่ำลัไ้รับารูแล แม้ว่าแววาอพวเายัแฝไป้วยวามัวล แ่ารไ้รับวาม่วยเหลือาเหล่าทหารทำให้พวเารู้สึอุ่นใึ้นทีละน้อย
นระทั่ทหารหนุ่มที่ยืน้าร้อยโทิพูึ้น้วยน้ำเสียเป็นัวล
“แล้วเราะทำยัไับปราสาทเ่านั้นแหละรับ?” ร้อยโทิเยหน้าึ้นมอปราสาทเ่าบนเนินเาอีรั้
ัวปราสาทยัยืนสูระห่าน แม้ะมีร่อรอยแห่วามทรุโทรมและสภาพแวล้อมที่ลึลับวนให้หวาระแว เารุ่นิอยู่รู่หนึ่ ่อนะพยัหน้าอบ
“ะปล่อยไว้แบบนี้็ไม่ไ้…ถ้าปรับปรุสัหน่อยแล้วใ้เป็น่ายั่วราว็ะเป็นไปไ้อยู่ล่ะนะ”
เสียอเาแฝ้วยวามมุ่มั่นและระมัระวั ะที่เาไร่รอถึประโยน์อปราสาทในารเสริมสร้าวามปลอภัยในอนา
นหลายนาทีผ่านไป เสียเรื่อยน์อใบพัเฮลิอปเอร์ัใล้เ้ามาาท้อฟ้า้านบน สายลมาใบพัพัโหมแรนฝุ่นลุ้ึ้นไปทั่วบริเว ลุ่มทหารและผู้หลบภัย่าเยหน้ามอึ้นฟ้า
มอเห็นเฮลิอปเอร์ลำแร่อย ๆ ลระับลสู่พื้นลานว้าอย่ามั่น เสียเรื่อยน์ยัำรามสะท้อนลับไปมาระหว่าผนัภูเารอบ้า เสียและแรลมาเรื่อทำให้เหล่าผู้หลบภัยอันแน่น้วยวามใและสับสน
ความคิดเห็น