คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : บทที่ 21 การช่วยเหลือ III
บทที่ 21 าร่วยเหลือ III
ระหว่าที่ร้อยโทิและทหารนอื่น ๆ ยัออสำรวพื้นที่ที่เหลือ ้วยวามหวัว่าะพบเอผู้รอีวิเพิ่มเิม โยปล่อยให้ทหารหิที่เหลือไ้รับมอบหมายใหู้แลหิสาวทั้สามนอย่าใล้ิ
ทหารหินหนึ่นั่ล้าพวเธอ นำผ้าุบน้ำเย็นอย่าเบามือเพื่อเ็ราบสปรและเหื่อไลที่เาะอยู่บนร่าายที่บอบบา
“อทนไว้นะ เี๋ยวแพทย์็มาแล้ว” เธอล่าว้วยน้ำเสียอ่อนโยน ะที่เ็ัวให้หิสาวที่ยัหมสิ วาอทหารหิเ็มไป้วยวามสสารและวามั้ใที่ะ่วยให้พวเธอฟื้นืนสู่สภาพเิมโยเร็วที่สุ
ผ้าทีุ่่มน้ำเย็น่วยบรรเทาวามร้อนและรอยแผลไหม้าไฟ เ่นเียวับทหารหิอีนที่อยรวสอบีพรและารหายใอพวเธออยู่เป็นระยะ ๆ เพื่อให้แน่ใว่ายัปลอภัย ะเียวัน พวเธอ็สัเเห็นว่าร่าายอหิสาวเริ่มผ่อนลายลเล็น้อย
เสียอร้อยโทิัอยู่ห่า ๆ ะเาับทหารนอื่น ๆ ยัออสำรวพื้นที่อย่าระมัระวั ในอนนี้าร่วยเหลือผู้รอีวิเป็นสิ่สำัที่สุ
นระทั่หิสาวนหนึ่ที่นอนหมสิมานาน็เริ่มไอออมา เสียไอนั้นั้อในวามเียบ เหล่าทหารหิที่ำลัูแลอยู่สะุ้เล็น้อย่อนะรีบ้มลไปูอาาร หิสาว่อย ๆ เปิาึ้นอย่าอ่อนแร วาอเธอสั่นไหวและเ็มไป้วยวามสับสน เธอพยายามมอไปรอบ ๆ แู่เหมือนะยัไม่เ้าใว่าเิอะไรึ้น
"ไม่้อห่ว เธอปลอภัยแล้ว" ทหารหิล่าว้วยน้ำเสียนุ่มนวล พลาบีบมืออหิสาวเพื่อให้วามมั่นใ
หิสาวมอไปรอบัวอย่ามึน เห็นเหล่าลุ่มนในุประหลาำลัเินไปรอบ ๆ เธอหายใเ้าลึ ๆ พยายามรวบรวมสิ พลามอไปยัทหารหิที่อยูแลอย่าใล้ิ รอยแผลและรอยไหม้บนร่าายทำให้เธอรู้สึถึวามเ็บปว แ่็ยัไม่เ้าใว่าทำไมัวเอถึมาอยู่ที่นี่
“พวเธอ...ือใร...” หิสาวพยายามเอ่ยำถาม้วยน้ำเสียแหบแห้
ทหารหิพยัหน้าเบา ๆ ่อนอบว่า "พวเราือทหารออทัพไทย ไม่้อห่ว พวเธอปลอภัยแล้ว"
ะที่ทหารหิประอหิสาวึ้นมานั่ เสียเรื่อยน์อรถลำเลียพล็ัึ้นาระยะไล เสียนั้น่อย ๆ ใล้เ้ามาเรื่อย ๆ ่อนที่รถลำเลียพละปราัวึ้น
รถันให่แล่นเ้ามาอใล้ ๆ ุที่หิสาวทั้สามนอนอยู่ ทันทีที่รถหยุล พลทหารที่นั่อยู่ท้ายรถ่าทยอยลมาอย่ารวเร็ว พวเาเรียมพร้อมเ้าุมันพื้นที่โยรอบทันที รวราทุทิศทาอย่าระมัระวั
ในะเียวัน ายนหนึ่ที่สวมุาวน์สีาวึู่ท่าทาะเป็นหมอประำหน่วย วิ่รเ้ามาทาหิสาวทั้สามน
เมื่อมาถึ็ไม่รอ้า รีบรวอาารอเหล่าหิสาวที่ยันอนหมสิบนพื้นิน เาสั่ให้ทหารหิ่วยเปิทาให้เาเ้ารวูีพร และเ็สภาพร่าายอพวเธอ
"าที่ผมู อาารอเธอน่าะปลอภัยแล้วรับ แ่ยัไพวเธอ็้อารารรัษาอย่าเร่่วนเ่นันรับ" ายหนุ่มพูะรวอาารหิสาวนแร ่อนะหันไปรวูอีสอนที่ยันอนหมสิอยู่
หลัาที่เหล่าทหารและร้อยโทิไ้สำรวพื้นที่ทั้หมอย่าละเอีย ็พบว่าไม่มีสิ่มีีวิหลเหลืออยู่ในบริเวหมู่บ้านที่ถูเผาไหม้ ทั่วทั้พื้นที่เ็มไป้วยาบ้านเรือนที่พัทลายและเถ้าถ่าน แ่ไร้ึ่สัาอผู้รอีวิอื่น ๆ ่อนะลับมารวมัวันทีุ่เิม
ทหารแ่ละนายอุ้มร่าอหิสาวทั้สามนที่ยัอ่อนแรึ้นรถลำเลียพลอย่าระมัระวั ทีละน พลทหาร่า่วยันประอและัที่นั่ให้พวเธออยู่ในสภาพที่สบายที่สุ ่อนที่ะปิประูรถ
เมื่อทุอย่าพร้อมแล้ว รถลำเลียพล็เริ่มเลื่อนัวออาพื้นที่มุ่หน้าลับไปยัานทัพ ท่ามลาบรรยาาศที่เียบันและแสแที่สาส่อผ่านาหมู่บ้านอันรร้าแห่นี้
ทุนยืนมอรถลำเลียพลที่ับออไปไลึ้นเรื่อย ๆ ภายใ้แสแยามเ้า สายลมเย็นพัผ่านเบา ๆ เสียสภาพแวล้อมเียบันนไ้ยินเสียใบไม้ระทบันเบา ๆ
แ่แล้ว็มีนายทหารหนุ่มนหนึ่็เินเ้ามา้า ๆ ร้อยโทิ้วยสีหน้าประหลาใ
"หัวหน้ารับ ุเห็นเหมือนที่ผมเห็นมั้ยรับ?" เาถาม้วยน้ำเสียที่ไม่แน่ใ แ่เ็มไป้วยวามื่นเ้น
ร้อยโทิยืนนิ่อยู่รู่หนึ่่อนะพยัหน้า
“ใ่ ัน็เห็นเหมือนัน พวเธอเป็นเอลฟ์แน่ ๆ” ำอบนั้นทำให้นายทหารที่ยืน้า ๆ ้อมอไปทารถลำเลียพล้วยสายาะลึเ่นัน
หิสาวทั้สามนที่พวเา่วยเหลือออมานั้นมีใบหูยาวเรียวและแหลมเล็น้อย เป็นเอลัษ์ที่ไม่สามารถพบไ้ในมนุษย์ธรรมา พวเาระหนัว่าพวเธอเป็นเอลฟ์ สิ่มีีวิาำนานที่หลายนเยอ่านในหนัสือหรือฟัในนิทาน
ความคิดเห็น