คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 18 การตั้งรับ VIII
บทที่ 18 ารั้รับ VIII
ะที่เรเน่าและเ็สาววิ่ลาัวอาาร ับมีเสียเรื่อยน์ัระหึ่มึ้นาทาประูเมือ เสียหนัแน่นและเป็นัหวะนั้นัึ้นเรื่อย ๆ นทั้สอสาวหยุะัและหันไปมอ รถี๊ปทาทหารสอันอทหารวิ่ทะยานเ้ามาทาประูเมือ ทหารบนรถทั้สอันับอาวุธพร้อมันอย่าเร่รั
้าหลัพวเายัมียานเราะนาให่ทีู่แ็แร่และมีลัษะุัน เลื่อนัว้า ๆ ่อนะหยุลอย่ามั่นที่บริเวทาเ้าประูเมือที่ถูทำลายไป่อนหน้านี้
เ็สาวหันไปมอเรเน่า สายาเ็มไป้วยวามสสัยและประหลาใ "นั้นืออะไรนะ?" เธอถามเบา ๆ
เรเน่ามอาม้วยวามื่นเ้นเล็น้อยในใ ่อนะอบ "้า็ไม่รู้"
ทหารหลายนระโลารถ พร้อมอาวุธในมือ พวเาัเรียมำแหน่อย่ารวเร็ว ในะเียวัน าวบ้านที่ยัหลบ่อนอยู่่ามอออมาที่พวเา ะที่ทหารไทยบาส่วนเ้า่วยเหลือาวเมือและเหล่านัรบที่บาเ็บ
เรเน่าและเ็สาวยัยืนอยู่รนั้น มอูเหุาร์เบื้อหน้า้วยวามหวัและวามประหลาใ อนนี้พวเธอมั่นใแล้วว่านพวนี้มาเพื่อ่วยพวเธอ
เรเน่าหายใถี่เมื่อเธอัสินใวิ่รไปยัลุ่มนในุเียวลายพราทีู่เหมือนะเป็นผู้บัาาร เายืนสั่ารอยู่ท่ามลาวามเลื่อนไหวอเหล่าทหารที่ำลัรวสอบวามเสียหาย ้าายอเรเน่ามีนัรบสอนายที่อยเฝ้าระวั พวเาับอาวุธแน่นพร้อม่อสู้ลอเวลา
เมื่อเรเน่าเ้ามาใล้นายทหาร เธอ็รีบเอ่ยถาม้วยน้ำเสียที่ยัปนไป้วยวามสสัยและวามัวล
“พวท่านเป็นใรัน ทำไมถึไ้มา่วยพวเรา?”
นายทหารหันมามอเรเน่าอย่าเร่รึม แ่แฝไป้วยวามสุภาพ เาหยุสั่ารสัรู่ ่อนะอบ้วยน้ำเสียมั่น
“เราแ่ไ้รับำอวาม่วยเหลือ ึมาที่นี่เพื่อ่วยเหลือามที่ไ้รับำสั่...็แ่นั้นเอ” เาล่าวอย่าเรียบ่าย
เรเน่ามวิ้วเล็น้อย เธอไม่เยไ้ยินเรื่อราวอนพวนี้มา่อน และำอบนั้น็ไม่ัเนพอสำหรับเธอ
“่วยเหลือ? ...แล้วพวท่านเป็นใร?” เธอถาม่อ
นายทหารยิ้มเล็น้อย ่อนะอบลับ้วยวามหนัแน่น “พวเราือำลัพลออทัพไทย หน้าที่อเราือารรัษาสันิภาพและวามปลอภัยอประาน”
เรเน่ามอไปยัเ็สาวที่ยืนอยู่ไม่ไล สายาอเธอแสออถึวามุน พวเธอไม่เยไ้ยินื่อ 'อทัพไทย' มา่อน นัรบที่ยืนอยู่้าายเรเน่า็มีสีหน้าแสวามแปลใเ่นัน เพราะนพวนี้ ทั้เรื่อแบบและอาวุธ ูไม่เหมือนอทัพไหนที่พวเาเยเอมา่อน
"ทะ-ไทย...ไม่เยไ้ยินมา่อนเลย" เรเน่าพึมพำเบา ๆ ่อนะหันลับไปมอทหารลุ่มนั้นที่ยัปิบัิหน้าที่อย่าำนา เธอรู้สึสับสน แ่็เ็มไป้วยวามหวั เพราะเห็นไ้ัว่าพวเามาเพื่อ่วยเหลือ
ทหารในุเียวลายพราอบอย่าสบ "ร้อยโทิเป็นนอให้เรามา่วยที่นี่" เาล่าว่อนะหันไปมอ้านหลั
ไม่นานนั ร่าอนายทหารอีนปราัวึ้นาเามื ร่าสูในุเรื่อแบบทหารเ็มยศเินเ้ามาอย่ามั่น เรเน่า้อมอายผู้นั้นที่เ้ามาใล้ เมื่อเามาถึ เธอึไ้เห็นใบหน้าัเน
เาเินเ้ามา้วยสีหน้าที่เ็มไป้วยวามโล่ใ "ทุอย่าูะเรียบร้อยีนะ" ร้อยโทิล่าวเบา ๆ พร้อมับสำรวรอบ ๆ ้วยสายาที่มริบ เาเหลือบมอไปยัเรเน่าและนัรบในเมือที่ยัยืนระวัภัย
เรเน่ารู้สึถึวามสบในัวร้อยโทิ เธอเผลอถอนหายใออมาอย่าผ่อนลาย แม้ว่ายัมีวามสสัยมามายในใ แ่็้อยอมรับว่าารมาออทัพไทย่วยีวิพวเธอไว้ริ ๆ
"ะ-อบุ...ร้อยโทิ" เรเน่าพูึ้น้วยเสียที่เ็มไป้วยวามาบึ้ ะที่เหล่าทหารไทยเริ่มทยอยรวสอบวามเสียหายและให้วาม่วยเหลือนในเมือ
ร้อยโทิยิ้มเล็น้อยเมื่อไ้ยินำอบุาเรเน่า "ไม่้ออบุผมหรอ พวเรา็แ่ทำหน้าที่อเรา็แ่นั้น" เาพู้วยน้ำเสียที่แฝวามเินอายเล็น้อย สายาเาเบี่ยไปทาอื่นั่วรู่เหมือน้อารหลีเลี่ยารสบา านั้นเา็รีบหันไปรวเ็สถานาร์รอบ ๆ เมือทันที
ะที่เาเินสำรวสถานที่ที่เ็มไป้วยร่อรอยวามเสียหายและนัรบที่บาเ็บ เรเน่า็เฝ้ามอเาอยู่เป็นระยะ ๆ แม้ว่าเธอะพยายามั้สมาธิับสิ่ที่อยู่รหน้า
แ่สายาอเธอ็มัะเผลอเหลือบมอไปที่ร้อยโทิอยู่เรื่อย ๆ เธอรู้สึถึวามแปลใหม่และวามอบอุ่นที่แผ่ออมาาายผู้นี้ วามรู้สึที่ทำให้หัวใอเธอเ้นไม่เป็นัหวะ
ในะที่ร้อยโทิเินไปมา รวสอบสภาพอเมือและเหล่าทหาร เาเอ็เผลอเหลือบมอลับไปที่เรเน่าเป็นบารั้ แม้ว่าเาะพยายามรัษาท่าทีใหู้เป็นมืออาีพ แ่็ไม่อาปิบัวามรู้สึเินอายที่แสออทาแววาไ้
นระทั่เวลาเอ็ำเนินผ่านไปอย่ารวเร็ว ทั้วันเ็มไป้วยเสียทุบอและารเลื่อนไหวอ่าฝีมือที่ร่วมับเหล่าทหารไทย่อมแมประูเมือและำแพรอบ ๆ เมือเ็มไป้วยลิ่นอฝุ่นและไม้ที่ถูัึ้นมาใหม่ นระทั่เมื่อถึเย็น
ประูเมือที่ถูทำลาย็สร้าเสร็สมบูร์อย่าแ็แร ส่วนำแพรอบ ๆ เมือ็ถู่อเิมนเสร็เรียบร้อย แสไฟาบเพลิและโมไฟภายในเมือเริ่มสว่าไสว ่วยเิมบรรยาาศทีู่อบอุ่นึ้นา่วบ่ายที่เ็มไป้วยวามเรียและวามัวล
เมื่อทุอย่าลับสู่วามสบ เหล่าทหารไทย็เรียมัวเินทาลับ ร้อยโทิเอ็ำลัรวเ็รอบสุท้าย่อนออเินทา แ่ในอนนั้นเรเน่าและเ็สาว็เินเ้ามาหาเา
พวเธอหยุอยู่รหน้าเาและเริ่มพูุยันอย่าสบาย ๆ ร้อยโทิมอูทั้สอ้วยวามสนใ เธอทั้สอูอ่อนวัย
หลัาารสนทนาผ่านไปสัพั เรเน่า็แนะนำัวเออย่าเป็นทาาร "้าื่อเรเน่า เป็นหัวหน้านัรบเผ่าระ่ายส่วนเ็นนี้ื่อฟีร่า เราสอนอบุที่ท่านมา่วยเรา" เสียอเธอเ็มไป้วยวามาบึ้และริใ
ร้อยโทิยิ้มรับเล็น้อย พร้อมอบลับ้วยน้ำเสียที่เป็นันเอ "อืม ยินีที่ไ้รู้ัทั้สอน พวเราแ่ทำหน้าที่อเราเอ" เามอทัู้่้วยวามเารพ ะที่แสอาทิย์ที่เหลือเพียเล็น้อยในยามเย็น
นระทั่เวลาผ่านไปสัพั เหล่าทหารไทย็เริ่มเรียมัวสำหรับารเินทาลับ บาส่วนแยย้ายึ้นเฮลิอปเอร์ที่่อย ๆ ลอยัวึ้นไปสู่ท้อฟ้า พร้อมับเสียใบพัที่ัึ้นเรื่อย ๆ
ในะที่พลทหารบาลุ่ม็ึ้นยานพาหนะที่ออยู่้านนอประูเมือ านั้น็ับออไปามทาที่พวเามา ทาร้อยโทิเอ็อยู่ในลุ่มยานพาหนะ ไ้ับเลื่อนออไปอย่ารวเร็ว
เรเน่าและฟีร่าึ่ยืนอยู่บนำแพเมือ มอามบวนทัพที่ำลัเินทาออาเมือ สายาอทัู้่เ็มไป้วยวามาบึ้และโล่ใ พวเธอเฝ้ามอนระทั่เฮลิอปเอร์ทั้หลายลอยหายไปับอบฟ้าและยานพาหนะที่หายลับไปับทาไล
เรเน่าหันมามอฟีร่า่อนะยิ้มให้ านั้นทัู้่็ยมือึ้นมาโบมือลาอย่า้า ๆ ส่สัาอบุและอำลาเหล่าทหารไทยที่มา่วยเหลือพวเธอในเวลาวิฤ เสียลมเบา ๆ พัผ่าน ในะที่แสอาทิย์สุท้ายอวัน่อย ๆ ลับลนเหลือเพียวามเียบสบอ่ำืนที่เริ่มเ้ามาแทนที่
ความคิดเห็น