คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หลุมพราง
หลังจากตกลงวิธีดำเนินภารกิจต่อ หญิงสาวผมดำที่ดูเหมือนจะสุขุมที่สุดในกลุ่มก็หาทางเดินอ้อมมาทางด้านหลังคฤหาสน์อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะง่ายกว่าครั้งก่อน เพราะปืนกลที่เคยถูกติดตั้งไว้ทั้งหมดได้ถูกปลดออกหมดแล้ว
เมื่อมาถึงด้านหลังคฤหาสน์อีกครั้ง พีโกะก็ก้มลงมองดูตามพื้นหญ้าเป็นอันดับแรก หลังจากเดินดูอยู่ได้สักพัก พีโกะก็พบรอยแยกบาง ๆ ตามพื้นหญ้า เธอจึงหยิบปืน M79 มาประกอบ พร้อมกับขึ้นไปยืนบนกำแพงด้านหลังคฤหาสน์ และระดมยิงปืนใส่พื้น
ตูม! ตูม!
กลไกประตูที่พื้นทนการระดมยิงของพีโกะไม่ไหว ระบบของประตูกลไกทั้งหมดจึงหยุดลง ประตูจึงเปิดค้างไว้ เมื่อสามารถเปิดประตูกลไกที่พื้นได้แล้ว เธอจึงมองลงไปในพื้นกลไกนั้น เมื่อไม่พบใคร เธอจึงตะโกนลงไปในหลุมนั้น
“เอมิ! จีอุน! อยู่ข้างในรึเปล่า ถ้าได้ยินก็ตอบหน่อย”
ณ ห้องใต้หลังคาของคฤหาสน์ผู้ครอบครอง L1JK ชายหนุ่ม 4 คนนั่งอยู่บนโซฟาตัวหรู ทั้ง 4 นั่งมองจอมอนิเตอร์ที่ฉายภาพผู้บุกรุกทุกคนที่อยู่ภายในบริเวณคฤหาสน์
“ขออนุญาตครับ” เจ้าหน้าที่รายหนึ่งเดินเข้ามาในห้องพร้อมคำนับเหล่าบุรุษที่อยู่ในห้องอย่างสุภาพ
“ขอรายงานสถานการณ์ล่าสุดครับ ตอนนี้ผู้บุกรุกรายหนึ่งสลบอยู่ในห้องที่เราวางกับดักยาสลบดอกไม้ และผู้บุกรุกสองรายที่ตกลงไปในเขตพื้นที่รับผิดชอบของทหารรับจ้างโค้ดเนม กามเทพ ศัตรูกำจัดกามเทพได้สำเร็จ และเข้าไปแฮ็กข้อมูลในห้องปฏิบัติการใต้ดิน แต่ทั้งสองยังออกมาจากห้องใต้ดินไม่ได้ครับ”
“สถานการณ์ที่ห้องใต้ดินหลังคฤหาสน์ไม่ค่อยสู้ดีเลยนะ”
“ได้เวลากำจัดแมวดำที่หลงเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์แล้วมั้ง” พูดจบ FBI หนุ่มทั้งสองก็เดินออกจากห้องใต้หลังคาไป
“งั้นผมขอไปจัดการกับผู้บุกรุกที่สลบอยู่ในห้องยาสลบดอกไม้แล้วกันนะครับ” สารวัตรหนุ่มโค้งให้บุรุษผู้เป็นเจ้าของบ้านอย่างนอบน้อมก่อนจะเดินออกจากห้องใต้หลังคาสุดหรูไป
“อย่าทำให้ผมผิดหวังล่ะ สารวัตรฮยอนจุง” ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบ้านพูดด้วยรอยยิ้มอันเยียบเย็น ก่อนที่สารวัตรฮยอนจุงจะตอบรับอย่างหวั่น ๆ เล็กน้อย และปิดประตูห้องใต้หลังคานี่ไป
ระหว่างที่กำลังเดินไปยังห้องโถงด้านในคฤหาสน์ที่ผู้บุกรุกผู้หนึ่งหลับใหลอยู่ เขาก็ได้แต่คิดถึงภารกิจที่เขาได้รับ เขาตามจับองค์กรลึกลับนี้มานานมากแล้ว แต่ก็ยังไม่คืบหน้าเสียที สิ่งที่เขารู้มีเพียงองค์กรนี้มีคนใหญ่คนโตสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง และจะขโมยเฉพาะอัญมณีที่มีชื่อเสียงเท่านั้น โดยผู้ปฏิบัติการโจรกรรมทั้งหมดเป็น ‘ผู้หญิง’
“นั่นพีโกะใช่ไหม? พวกเราอยู่ในนี้~” จีอุนตะโกนตอบหลังจากละออกจากเกราะกำบังแถว ๆ นั้น
“ฉันจะไปสำรวจแถวนี้อีกหน่อย พวกเธอขึ้นมากันเองได้ใช่ไหม?”
เมื่อความรู้สึกถึงลางร้ายกำลังมาเยือน สองชีวิตในหลุม(?) ก็ร้องประท้วงกันยกใหญ่ แต่หญิงสาวผมดำก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก พร้อมกับหยิบเชือกและโยนลงไปอย่างไม่ใยดี
“ฉันไปก่อนนะ ฉันรู้ว่าเรื่องแค่นี้คงทำกันได้”
“เฮ้ย~ เดี๋ยวก่อน... อย่าเพิ่งไป” ...ไม่มีเสียงตอบรับ...
หลังจากถกเถียงกันได้ซักพัก สองสาวที่ยังคงต้องดิ้นรนต่อไปก็เริ่มวางแผนภารกิจอันยิ่งใหญ่ คือ “ขึ้นจากหลุม”
“จะเอาไงดีอะ จีอุน”
“พีโกะก็จริง ๆ เลย จะโยนเชือกลงมาทั้งทีทำไมมันไม่ผูกกับอะไรสักอย่างข้างบนก่อนนะ แบบนี้จะทำไงล่ะ”
“นึกออกล่ะ รอเค้าอยู่ข้างล่างก่อนนะ เดี๋ยวเค้าเอาเชือกไปผูกให้”
“แล้วจะผูกยังไง?”
“ก็ใช้ปืนของฉันไงล่ะ” ร่างบางผมสีน้ำตาลพูดพร้อมกับคว้าปืนที่มีขนาดใหญ่กว่าปืนพกเล็กน้อยออกมา
“อ่อ! อย่างนี้แกก็สบายกว่าน่ะสิ ฉันต้องปีนขึ้นนะ”
“โอ๋ ๆ ออกกำลังกายนิดหน่อย ช่วงนี้น้ำหนักขึ้นไม่ใช่เหรอ”
“ลองมาแลกกันสิ ฉันอยากลองใช้บ้าง”
“ไม่ได้อะ ปืนฉันเสียหมดพอดี”
จบการสนทนาเอมิก็จัดแจงเล็งตอไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ นั้น (โดน M79 ถล่ม) ก่อนจะยิงลูกกระสุนชนิดพิเศษซึ่งจะแตกออกเป็นตะขอและติดเชือกกันความร้อนสูงขึ้นไปยึดกับตอไม้นั้น เมื่อกดยิงอีกรอบร่างของเธอก็ถูกดึงขึ้นและถึงข้างบนอย่างปลอดภัย
“อากาศข้างนอกนี่มันสดชื่นจังเลย” ร่างบางบิดขี้เกียจไปพลาง รู้สึกผ่อนคลายกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาในไม่กี่ชั่วโมงนี้
“เอมิ ถึงข้างบนหรือยัง? หย่อนเชือกลงมาซักทีสิ” อีกหนึ่งชีวิตที่ยังอยู่ในหลุมตะโกนเรียก
“เออใช่ ลืมไปเลย แปปนะจีอุน” เอมินำเชือกที่พีโกะให้มาผูกติดกับตอไม้ตอเดิม แต่แล้วยังไม่ทันได้หย่อนเชือกลงไป จู่ ๆ แผ่นดินที่เคยถูกเปิดด้วยปืนก็เคลื่อนเข้าหากันอย่างรวดเร็ว แล้วกลายเป็นพื้นดินราบเรียบราวกับว่าไม่เคยมีหลุมอยู่ตรงนี้...
ความคิดเห็น