องค์หญิงต้องสาปในโลกเวทมนต์

แสงจากพระอาทิตย์ที่สาดส่องรอดเข้ามาในช่องหน้าต่างส่องผ่านทะลุผ้าม่านที่มีความหนาไม่มากนัก แสงกระทบใบหน้าของหญิงสาวเยาว์วัย เธอหลี่ตาขึ้นมาเล็กน้อย ค่อยๆลืมตาขึ้น เธอลุกขึ้นมาจากเตียงพร้อมกับบิดขี้เกียจ เธอมองไปยังร่างหญิงสาวที่อายุมากกว่าเธอแค่สองปี ที่ตอนนี้ลืมตามองเธอด้วยสีหน้าที่งัวเงียไม่ใช่น้อย

"เช้าแล้วหรอ"หญิงสาวผู้เป็นพี่ถามน้องที่ตอนนี้จ้องมองเธออยู่

"อื้ม แสงส่องมาขนาดนี้ คิดว่าเย็นรึ"ผู้น้องยอกย้อนพี่สาวด้วยน้ำเสียงขี้เล่น พร้อมกับดึงแขนให้พี่สาวลุกตามเธอ

ก๊อกๆ!

เสียงเคาะประตู กระตุกให้ทั้งคู่สดุ้งพร้อมกัน เธอทั้งสองเพ่งมองไปที่ประตู 

"องค์หญิงคีเร็น องค์หญิงพลูเพิล ราชีนีเฟร่ารอท่านทั้งสองอยู่ที่ท้องพระโรงขอรับ"

"ข้าจะรีบตามไป"

"ขอรับ"

สิ้นเสียงตอบรับจากวิเกล คีเร็นผู้เป็นพี่รีบลุกจากเตียงเดินดิ่งเข้าห้องน้ำคนแรก พลูเพิลทิ้งตัวลงบนเตียงต่อโดยไม่สนใจคำพูดใครทั้งนั้น"วันนี้สิน่ะ"เธอพึมพำออกมา เธอรู้อยู่แล้วว่าท่านแม่เรียกไปพบด้วยเรื่องอะไร เธอไม่ได้ตื่นเต้นกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นเลยสักนิด เธอไม่ได้ดีใจ แต่เธอกับรู้สึกว่ามันไม่ควรจะเกิดขึ้น พลูเพิลเป็นเทพหยั่งรู้ เธอมักจะรู้อนาคตก่อนผู้อื่น และสิ่งที่เธอนับรู้..ไม่ใช่เรื่องดี..สำหรับเธอ

"พลูเพิล ไปอาบน้ำ พี่จะลงไปหาท่านแม่ก่อนนะ รีบตามมา เลิกดูอนาคตได้แล้ว"เธอเดินมาลูบหัวพลูเพิลอย่างเอ็นดู เธอรู้ว่าพลูเพิลไม่ต้องการสิ่งที่จะเกิดขึ้น เธอเป็นคนขี้น้อยใจ หลายครั้งที่คีเร็นพาเพื่อนมาที่ปราสาทเธอมักจะคิดเสมอว่าพี่รักเธอน้อยลง เธอพยักหน้าให้ผู้เป็นพี่ แล้วลุกขึ้นเดินตรงไปยังห้องน้ำทันที

[ท้องพระโรง]

คีเร็นเดินเข้าไปก็พบกับบุคคลมากมายนั่งเรียงรายกันเป็นระเบียบ ทุกคนหันมามองที่หญิงสาวที่กำลังเดินเข้าไป ดูเหมือนว่าทุกท่านจะรอแค่หญิงสาวทั้งสองดูท่าว่าจะนานพอควร หญิงสาววัยกลางคนส่งยิ้มให้เธอเพื่อให้เธอจะได้รู้สึกไม่เกร็งนัก คีเร็นก้มมองช่วงท้องของเธอซึ่งตอนนี้ท้องได้พองโตเต็มแก่แล้ว บุตรข้างในพร้อมที่จะออกมาสู่โลกเต็มที เธอยิ้มตอบหญิงสาวที่ยังมีใบหน้าเยาว์วัยราวกับอายุเพียงยี่สิบต้นๆ ผู้นี่คือท่านแม่ของเธอเอง คีเร็นเดินไปนั่งข้างเธอ

"น้องล่ะ?"เธอเปิดบทสทนาถามขึ้นมาก่อนเพราะนี่ก็เลยเวลานัดมามากแล้วผู้อวุโสบางท่านก็เริ่มเก็บอาการสีหน้าท่าทางไม่อยู่ แต่สิ้นเสียงคำถาม บุตรน้องก็เดินตรงดิ่งมานั่งข้างๆชายวัยกลางคนที่ยังคงความหนุ่มไว้เช่นนั้น "ขอโทษที่ลูกช้านะคะท่านพ่อ"เธอกล่าวบอกชายวัยกลางคนที่เธอนั่งข้างๆ เขาพยักหน้ารับคำขอโทษจากเธอ พระราชายืนขึ้นพร้อมกับหยิบแก้วยกขึ้นเหนือหัว 

"คราวนี้ก็มาพร้อมหน้าแล้ว ข้าขอโทษแทนลูกๆของข้าทั้งสองที่มาช้า ไว้คราวหน้าข้าจะชดใช้ให้ ในวันนี้ เรามาฉลองให้กับบุตรคนสุดท้ายของข้าด้วยกันเถิด!"

ทุกคนลุกขึ้นพร้อมกับหยิบแก้วของตนยื่นแก้วไปข้างหน้า เพื่อที่จะชนแก้ว

เป่ง!

เสียงแก้วกระทบกันสนันไปทั่วท้องพระโรง ทุกคนกระดกดื่มเครื่องดื่มในแก้วจนหมด จากนั้นทุกคนก็นั่งลง เริ่มเสวยกันอย่างเอร็ดอร่อย

ไม่นานนักราชินีก็มีอาการที่แปลกไป เธอกุมที่ท้องของเธอ สีหน้าของเธอแสดงถึงความเจ็บปวด พระราชาเห็นดังนั้น จึงรู้ได้ทันที จากที่ทุกคนพึ่งได้รับประทานอาหารถึงกับต้องหยุด แล้วเพ่งมองไปทางราชินี พระราชาเห็นท่าไม่ดี จึงอุ้มราชินีเข้าไปยังห้องที่เตรียมไว้เพื่อคลอดบุตร สีหน้าของราชินีแสดงถึงความเจ็บปวดที่ไม่เคยเห็นมาก่อน พระราชาทรงเป็นกังวลมาก ท่านได้แต่ยืนมองราชินีด้วยใบหน้าที่เจ็บปวด

.

.

ทันทีที่บุตรองค์ที่สามเปร่งเสียงร้อง น้ำเสียงนั้นชั่งนุ่มราวกับปุยเมฆแต่นั้นคือสิ่งที่เธอได้รับ กลับกัน ภายอาณาจักรเวรมนต์จากที่บรรยากาศครึ่งวัน ที่มีแสงอาทิตย์อ่อนๆลมพัดผ่านยั่งกับเอาลมหนาวมาด้วย บรรยากาศที่กำลังพอดี กลับกลายเปลี่ยนเป็นพายุมาพร้อมกับความร้อน ระอุ ต้นไม้ ใบไม้ ที่เขียวชอุ่มดอกไม้ที่พลิบานกับห่อเหี่ยว แทบไม่เหลือโครง ทุกอย่างจากหน้ามือเป็นหลังมือ ทว่าไม่จบแต่เพียงเท่านี้ เมื่อเธอลืมตาขึ้น จากพระจันทร์ในยามบ่ายสีขาวนวล แปลเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดสด ท้องฟ้ามืดมน ราวกับยามค่ำคืน ทุกคนตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ถึงกระนั้น พระราชาและราชินีไม่ได้สนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย แต่กับสนใจเด็กน้อยตรงหน้าของพระองค์ ไม่ว่าจะเป็นผู้ใด ที่ได้พบเจอเธอ ล้วนแต่เอ็นดูและให้ความใส่ใจกับเธอเป็นพิเศษ พลูเพิลจ้องมองเด็กทารกในอ้อมอกราชินี พวกท่านจะรู้ไหมน่ะ ว่าเธอคือหายนะของเมือง เธอโดนต้องสาป