คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
“โว้ย! สอบติดแล้วเว้ยยยย ฮ่าๆๆ”ฉันตะโกนเหมือนคนบ้า เมื่ออาจารย์ประกาศผลผู้มีสิทธิ์เรียนต่อที่เกาหลี โดยมีชื่อฉัน ‘ฮามาโนะ อักษรพิเศษไพบูรณ์ ’ อยู่ในรายชื่อนั้นด้วย เก่งไหมล่ะ ฮ่าๆๆ ß เริ่มจะบ้าของแท้
“เหอะ! ยัยบ้า แกสอบติดคนเดียวนะสิ แงแง”ส่วนนี้ เพื่อนฉัน ยัยปังปัง หล่อนเหมือนแทบขาดใจ เมื่อไม่มีชื่อหล่อนอยู่ในนั้น เลยอารมณ์ต่างกับฉันในตอนนี้ ฮ่าๆๆๆ
“คนเดียวที่ไหน ยังมีเพื่อนๆอีกสี่คนที่ได้ทุนนะย่ะ”อ้อ ฉันลืมบอกไป นอกจากฉันแล้วยังมีเพื่อนๆ อีกสี่คนที่ได้ทุนเรียนต่อที่เกาหลีด้วย ร่วมหนึ่งปี
“ฮือ แต่ฉันไม่ได้นิ แงแง”ยัยปังปังร้องให้ฟูมฟายแล้ววิ่งมาหาฉันพลางกอดแล้วร้องหนักขึ้น จนน้ำตาเปียกเสื้อฉันหมดแล้ว
“เป็นอะไรมากป่ะเนี่ย?”ฉันถาม พร้อมดันตัวหล่อนขึ้นจากอก(เดี๋ยวฉันจะกลายเป็นพวกโดนน้ำฝนครึ่งท่อน)แล้วเช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ
“แกก็พูดได้อ่ะดิ ก็แกสอบติดนี่หว่า”หล่อนพูด แล้วน้ำตาก็แตกเหมือนเขื่อนถล่มอีกครั้ง
“โอ๋ ไม่เป็นไรหรอกน่า แม่แกไม่ว่าอะไรหรอก แล้วแกสอบได้มหาวิทยาลัยชื่อดังด้วยนี่ ไปเรียนที่นั้นซะสิ”ฉันว่า ก็นะ ยัยปังปัง นี่ก็เก่งใช่ย่อยแต่เธอนะ มาเรียนภาษาเกาหลีช้าไป ถึงได้ตามไม่ทันเพื่อน เลยสอบไม่ติด
“ฉันไม่ได้กลัวไม่มีที่เรียน แต่ฉันคิดถึงแกมากกว่า โฮ เพื่อนรัก ToT”หล่อนว่า ก่อนจะกระโดดกอดฉันแน่ๆจนเกือบทำให้ฉันหายหลังล้ม อ๋อ นี่มันรักฉันมากจนขาดฉันไม่ได้เลยหรือไง ก็นะ ฉันกับปังปังก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้วนี่หน่า
“โอ๋ ไม่เป็นไรน่า คุยกันทางไลน์ก็ได้นิ”ฉันพูดปลอบใจยัยขี้ร้องอย่างปังปัง พลางลูบหัว
“แล้วแบบนั้นมันจะได้กอดแบบนี้เหรอ ฮือ!”ฉันว่า ยัยนี้อาการหนักแฮะ - -
“หยุดร้องได้แล้ว ไปฉลองกันเถอะ เนอะ เย้ๆ”ฉันว่า ก่อนจะชูมือแล้วหมุนรอบตัว ทำให้ยัยปังยิ้มขึ้นมาทันที
ณ ผับ บี.เค.บี
“วู้ว ชนแก้ว”
เคร้ง
ณ ตอนนี้ ฉันกับยัยปังและเพื่อนอีกสองสามคนก็มาฉลองให้สำหรับเรียนจบโดยการมาผับเพื่อนดื่มพวกแอลกอฮอร์แล้วกลับ
“อ้วกกกกก”เอาแล้วไง ณ ตอนนี้ยัยปังโครตหมดสภาพ อย่างกับผีเดินได้ อ้วกแตกอ้วกแตนอยู่ที่โคนไม้โคนหนึ่ง หลังจากแยกกับพวกเพื่อนๆ อ้อ บ้านฉันกับบ้านปังอยู่หมู่บ้านเดียวกันนะ ฉันเลยต้องมารอยัยนี้อ้วกให้เสร็จแล้วค่อยกลับ
“เสร็จยังจ้ะ เพื่อนเลิฟ”ฉันพูด ก่อนจะเดินไปดูอาการยัยปังที่ตอนนี้ นอนงายอย่างกับพึ่งถูกรถชน
“โอ้ย มึนหัวว่ะแก”ยัยปังมา ก่อนจะลุกขึ้นมาเกาะบ่าฉัน
“เอ้าๆ ระวังหน็อย นี่ถ้าฉันไม่ได้มากับแกแล้วแกมาเที่ยวที่แบบนี้คนเดียว มีหวัง โดยฉุดทำเมียแน่ แกเอ้ย”ฉันพูด ก่อนจะเดินไปที่ริมฟุตบาส ชะเง้อมองหารถแท็กซี่แต่ก็ไม่มีวี่แววจะมาสสักคันเลย ให้ตายเหอะ
“ไฮ น้องสาว จะไปหนายเหร๋อจ้ะที่รัก”มีกลุ่มวัยรุ่นชายคนหนึ่ง ที่น่าจะเมามากๆด้วย เดินมาที่ฉันกับปังที่นั่งอยู่ริมฟุตบาตแล้วเอ่ยถาม แล้วบังอาจมาก มาเรียกฉันว่าที่รักงั้นเหรอ ไอ้หน้าปลาตีน!
“ให้พวกพี่ไปส่งมั้ยจ้ะ”อีกคนหนึ่งพูด พร้อมกับเอามือมาจับเบ่าฉันให้ลุกขึ้นแล้วกระชากเข้าหาตัว ฉันเปิดตาโพลง ก่อนจะรีบพักอกหมอนั่นออก
“อย่าบังอาจเอานิ้วโสโครกนั่นมาถูกตัวฉัน!”ฉันชี้หน้าด่ามัน โดยไม่กลัวพวกสวะพวกนี้เลยสักนิด
“โห่วว ห่วงตัวด้วย ฮ๋าๆ แบบนี้ พี่ชอบ”พูดจบมันก็บึ่งเข้ามาหาตัวฉันก่อนจะเอามือร้อนๆ มาจับหน้าฉันไว้ แล้วหน้ามันก็ซุกลงซอกคอของฉันอย่างหื่นกระห่าย ฉันกรี๊ดลั่น แต่บ้าชิบ ที่ตรงนี้มันเปรี่ยวชิบเลย ฉันไม่ยอมให้มันทำตามอำเภอใจหรอก ไอ้ขี้เมา!
อึก
ฉันถีบเข้าเป้ามันเต็มๆ จนมันต้องพลักห่างตัวฉันแล้วเอามือกำตรงจุดที่ฉันเสียบเข้าไปเมื่อกี้
“ไปเร็ว ปัง”พูดจบ ฉันก็ขว้ามือยัยปังที่บัดนี้ เอาแต่ยืนอึ้งมองฉันโดนลวมลามแบบ ไม่คิดจะช่วยกันเลย เพนอะ เพื่อนเลิฟ
“จะไปไหน!”ไอ้หน้าปลาขี้เหล็ก วิ่งมาเสร็จก็จับมือยัยปังแล้วกระชากอย่างแรง ทำให้ฉันที่จับข้อมือยัยปังอีกข้างนั้น ก็พลอยถูกแรงกระชากไปด้วย
“เก่งนักใช่มั้ย ยัยตัวแสบ”ไอ้ขี้เมาที่ลวมลามฉันเมื่อกี้ ถึงกับเดินมาด้วยใบหน้าแดงจัด แล้วโถมเข้ามาจับตัวฉันไว้อีกรอบ
“เห้ย ทำอะไรนะ”ในเมื่อฉันคิดว่าจะต้องเสียเวอร์จิ้นแล้ว ก็มีเสียงสวรรค์ดังมาจากข้างในผับและฝีเท้านับสิบ ก็กำลังเดินมาทางนี้
“เห้ย ไปเร็ว”ไอ้พวกขี้เมารีบปล่อยฉันกับยัยปังให้เป็นอิสระแล้วรีบวิ่งหนีไปทางซอกซอยมืดๆนั่น อย่างรวดเร็ว
“เธอ เป็นอะไรรึเปล่า?”เขาคนนั้นที่มาช่วยฉันไว้ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ก่อนจะยื่นมือมาให้ ฉันมองมือนั่นอย่างชั่งใจ ก่อนจะยืนมือสั่นๆของฉันไปจับมือเขาไว้
“เฮ้อ นี่ถ้าฉันมาไม่ทันพวกเธอคงเสร็จพวกนั่นไปแล้วล่ะ”เขาว่า ก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้ฉัน เอ๊ะ! น้ำตาเหรอ นี่ ฉันร้องไห้ เมื่อไหร่กัน
“เอ่อ เราต้องขอตัวกลับก่อน ขอบคุณมากที่ช่วยพวกฉันไว้”ฉันยกมือปัดมือเขาที่กำลังเช็ดน้ำตาให้ ก่อนจะโค้งให้ แล้วเดินออกมา แต่ทว่า
“ถ้าเธอคิดจะไปยืนโบกแท็กซี่ล่ะก็ แถวนี้นะ ไม่มีหรอก”เขาคนนั้นคนที่ช่วยฉันเอาไว้ พูดขึ้น พร้อมเดินเข้ามาใกล้
“หมายความว่ายังไงค่ะ?”ยัยปังที่เงียบอยู่นานเอ่ยถามขึ้น
“ก็ที่นี่มันเป็นซอย คงไม่มีแท็กซี่ผ่านมาหรอก”เขาพูด ก่อนจะกระดิกนิ้วเรียกชายชุดดำมาใกล้ๆ
“ให้ลูกน้องฉันไปส่งพวกเธอเถอะ ถ้าลูกค้าเป็นอะไรไป คงจะแย่”เขาพูดจบ ก็ยิ้มมาให้อย่างอ่อนโยน แล้วก็ให้ชายชุดดำสองคนเดินมาเพื่อนำไปที่รถเก๋งคันหรูคันหนึ่ง
“เอ่อ เราคงไม่…”
“ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าเป็นบริการพิเศษจากทางผับเราล่ะกัน”เขาว่า ก่อนจะกระพริบตาข้างหนึ่งแล้วเดินจากไป
“เชิญครับ คุณผู้หญิง”ชายชุดดำ เอ่ยขึ้น พร้อมเผยมือไปทางรถเก๋งคันหรู ฉันกับปังมองหน้ากันอย่างชั่งใจ เฮ้อ ช่วยไม่ได้ เขาอุสาสมัครใจช่วยเราเอาไว้ งั้นไปก็ไป
เหมียว หง่าว พุยพุย
ความคิดเห็น