นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
เศษเสี้ยวแห่งโลก
ในช่วงเวลาที่มนุษยชาติถูกลืมเลือนดาวเคราะห์ที่เคยเป็นบ้าน กลุ่มผู้รอดชีวิตล่องลอยอยู่ในยานอวกาศขนาดมหึมาแห่งหนึ่ง เคย์ ชายหนุ่มผู้มีความมุ่งมั่นและความฝันอันยิ่งใหญ่ รู้ดีว่าโลกยังมีความหวังซ่อนอยู่
ผู้เข้าชมรวม
23
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
23
หมวด : วิทยาศาสตร์
อัปเดตล่าสุด : 24 ต.ค. 67 / 21:29 น.
วิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี อวกาศ Scifi ผจญภัย จักรวาล โลกอนาคต scifi นิยายไซไฟ เอาชีวิตรอด เรื่องสั้น นิยายวิทยาศาสตร เอาตัวรอด วิทยาการล้ำสมัย มิตรภาพ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
แนะนำตัวละครหลักในนิยาย “เศษเสี้ยวแห่งโลก”
เคย์
บทบาท: ตัวเอก ผู้ริเริ่มแผนการฟื้นฟูโลก
ลักษณะ: ชายหนุ่มอายุประมาณ 25 ปี มีแววตาเฉียบขาดและเต็มไปด้วยความมั่นใจ มักใส่เสื้อผ้าที่สะดวกสบาย เน้นความเรียบง่าย สวมแว่นตากรอบดำ
จุดอ่อน: มีความเชื่อมั่นในตัวเองมากเกินไป จนอาจมองข้ามความคิดเห็นของผู้อื่นในบางครั้ง
บทบาทสำคัญ: เป็นแรงผลักดันให้กลุ่มออกเดินทางไปฟื้นฟูโลก แม้ต้องเผชิญกับความไม่เห็นด้วยจากคนรอบข้าง
เรน
บทบาท: เพื่อนร่วมทีมที่มีความสงสัยและกลัวความเสี่ยง
ลักษณะ: ชายหนุ่มอายุประมาณ 24 ปี ร่างใหญ่และมีกล้าม เน้นการแต่งกายที่สบายและไม่ยุ่งยาก มีเส้นผมสั้นและเข้ม
จุดอ่อน: ความกลัวที่ทำให้ไม่กล้าตัดสินใจ อาจขัดขวางการพัฒนาของกลุ่ม
บทบาทสำคัญ: ทำหน้าที่เป็นเสียงที่เตือนภัยในกลุ่ม สุดท้ายเปลี่ยนใจมาเป็นผู้สนับสนุนแนวทางของเคย์
เอวา
บทบาท: นักวิทยาศาสตร์สาวที่สนับสนุนการฟื้นฟูโลก
ลักษณะ: หญิงสาวอายุประมาณ 23 ปี มีบุคลิกกระตือรือร้นและมีความคิดสร้างสรรค์ สวมแว่นตาและเสื้อผ้าแบบวิทยาศาสตร์
จุดอ่อน: บางครั้งมีความใจร้อน ทำให้ตัดสินใจเร็วเกินไป
บทบาทสำคัญ: ใช้ความรู้ทางวิทยาศาสตร์เพื่อช่วยเหลือในการฟื้นฟูโลกและเสนอข้อมูลที่สำคัญต่อการตัดสินใจ
ลูคัส
บทบาท: วิศวกรหนุ่มผู้ช่วยในการกู้เทคโนโลยี
ลักษณะ: ชายหนุ่มอายุประมาณ 26 ปี สวมแว่นตากรอบเล็ก มีรูปร่างผอมและส่วนสูงปานกลาง ชอบแต่งตัวแบบเรียบง่าย
จุดอ่อน: ขาดประสบการณ์ในการนำทีม อาจรู้สึกกดดันเมื่อมีคนคาดหวังจากเขา
บทบาทสำคัญ: เป็นผู้เชื่อมโยงข้อมูลเทคโนโลยีเก่าที่อาจช่วยในการฟื้นฟูโลก
เรย์
บทบาท: ทหารในทีม สำคัญในการคุ้มครองกลุ่ม
ลักษณะ: ชายร่างใหญ่ อายุประมาณ 30 ปี มีความแข็งแกร่งและกล้าหาญ แต่งตัวด้วยชุดทหารที่ใช้งานได้จริง
จุดอ่อน: มีความกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของกลุ่มจนบางครั้งทำให้ไม่สามารถมองเห็นภาพรวมได้
บทบาทสำคัญ: ทำหน้าที่ในการรักษาความปลอดภัยของกลุ่มในระหว่างการสำรวจโลก
ผู้นำของยาน
บทบาท: ผู้นำที่เคยเชื่อว่าโลกไม่สามารถฟื้นฟูได้
ลักษณะ: ชายชราอายุประมาณ 60 ปี มีผมขาวและรอยย่นเต็มใบหน้า ใส่เสื้อผ้าที่ดูมีอำนาจ
จุดอ่อน: มีความเชื่อมั่นในแนวคิดเก่าที่ส่งผลกระทบต่อการตัดสินใจ
บทบาทสำคัญ: หลังจากเห็นความสำเร็จของกลุ่มเคย์ เริ่มเปิดใจรับแนวคิดใหม่ๆ และเปลี่ยนมุมมองเกี่ยวกับอนาคต
…………………………………………………………………………………………
บทนำ
ในช่วงเวลาที่มนุษยชาติถูกลืมเลือนดาวเคราะห์ที่เคยเป็นบ้าน กลุ่มผู้รอดชีวิตล่องลอยอยู่ในยานอวกาศขนาดมหึมาแห่งหนึ่ง ซึ่งมีชีวิตอยู่ภายใต้ระบบที่เข้มงวดและการควบคุมอย่างสมบูรณ์ ในขณะที่โลกด้านล่างถูกทำลายและกลายเป็นเพียงความทรงจำที่เลือนลาง บนยานนี้ ผู้คนต่างใช้ชีวิตไปตามกฎระเบียบที่ถูกกำหนดขึ้นเพื่อรักษาความอยู่รอดของพวกเขา แม้ว่าทุกอย่างจะดูเหมือนจะปลอดภัย แต่ภายในหัวใจของผู้คน ยังคงมีเสียงกระซิบที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจและความคิดถึง
เคย์ ชายหนุ่มผู้มีความมุ่งมั่นและความฝันอันยิ่งใหญ่ รู้ดีว่าโลกยังมีความหวังซ่อนอยู่ เขาเชื่อว่ามันไม่ใช่เพียงเศษซากที่ไม่มีชีวิต แต่เป็นสถานที่ที่อาจฟื้นคืนชีพได้อีกครั้ง ด้วยความกล้าหาญและความมุ่งมั่น เขาตัดสินใจที่จะก้าวออกจากกรอบที่มีอยู่ และนำกลุ่มคนออกไปสำรวจโลกเก่า เพื่อค้นหาความเป็นไปได้ในการฟื้นฟูสิ่งที่เคยเป็นบ้านของพวกเขา
แต่การเดินทางนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ในขณะที่เขาต้องเผชิญกับการต่อต้านจากผู้ที่ยึดมั่นในความคิดที่ว่า โลกนั้นตายไปแล้ว และไม่มีหนทางกลับคืน เคย์จะต้องพึ่งพาความเชื่อมั่นในตัวเองและความสามารถของเพื่อนร่วมทีม เพื่อพิสูจน์ว่าความหวังยังคงมีอยู่ แม้ในโลกที่เคยถูกทำลาย
การเดินทางสู่อนาคตที่ไม่แน่นอนเริ่มต้นขึ้นที่นี่ ในขณะที่กลุ่มของเขาก้าวไปข้างหน้า เพื่อตามหาความหวังและโอกาสในการสร้างชีวิตใหม่ให้กับโลกที่เคยหมดสิ้นไป
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
บทที่ 1: ุเริ่ม้นแห่วามหวั
บนยานอวาศนามหึมา ผู้นไ้ำรีวิอยู่ในสภาพที่ถูวบุมอย่าสมบูร์ ทุอย่าทำานามระบบที่ออแบบมาเพื่อวามอยู่รออมนุษยาิหลัาโลถูทำลาย ผู้รอีวิลุ่มแรไ้หลบหนีาวามโลาหลบนโลหลายร้อยปี่อน และนับานั้น พวเาอาศัยอยู่ในยานที่ลอยอยู่ท่ามลาัรวาลเียบัน
ในห้อประุมให่อยานที่เ็มไป้วยแสสีาวสะอาา ลุ่มผู้นำาทุภาส่วนอยานนั่ล้อมวในบรรยาาศเร่รึม พวเาำลัหารือเรื่อสำัที่เี่ยว้อับอนาอมนุษยาิ
เย์ ายหนุ่มผู้มีแววาเียบา ยืนอยู่ลาห้อ้วยท่าทามั่นใ แม้ว่าเสียสนทนารอบัวะเ็มไป้วยารั้าน
“โลนั้นายไปแล้ว” เสียทุ้ม่ำอหนึ่ในผู้นำล่าว “ไม่มีทาที่เราะลับไปที่นั่นไ้ ยานอวาศนี้ือบ้านอพวเรา มันถูสร้าึ้นมาเพื่อให้เราอยู่รอ ไม่ใ่เพื่อให้เราลับไปสู่าวเราะห์ที่ไม่มีอะไรเหลือ”
เย์ยันิ่อยู่ แ่ในใเารู้ีว่านี่ือสิ่ที่เา้อทำ
“เราทำไ้!” เย์ล่าวเสียเ้ม “โลนั้นยัมีวามหวั! มันไม่ใ่แ่เศษาที่ลอยเว้ในอวาศ แ่เป็นบ้านอเรา หาเราไม่ลอฟื้นฟูมัน เราะไม่มีวันรู้”
เสียโ้เถียยััึ้นรอบๆ ห้อ บานพยัหน้าเห็น้วยับเย์ แ่นส่วนให่ส่ายหน้าไม่เห็น้วย
“แล้วะเอาอะไรไปฟื้นฟูโล?” ายรานหนึ่ถามึ้น “เราไม่มีทรัพยาร ไม่มีเทโนโลยีที่เพียพอ วามินี้เป็นแ่ฝันเพ้อเ้อ”
เอวา นัวิทยาศาสร์สาวที่นั่อยู่ในมุมห้อยมือึ้น เธอเป็นผู้สนับสนุนหลัอเย์และมี้อมูลสนับสนุนแนวิอเา “ริอยู่ที่เทโนโลยีอเราบนยานอวาศนี้มีีำั แ่าารศึษา้อมูลที่เหลือาาวเราะห์เ่า โลยัมีศัยภาพในารฟื้นฟู เพียแ่เรา้อล้าที่ะ้าวออไปและลอู”
“ล้าเหรอ?” เรน ายหนุ่มอีนในลุ่ม ึ่นั่อออยู่้านหลั พูแทรึ้น “มันไม่ใ่แ่เรื่อวามล้า มันือวามเสี่ย หาเราล้มเหลว ะเิอะไรึ้น? เราสูเสียทุอย่าที่เหลืออยู่”
บรรยาาศในห้อประุมเ็มไป้วยวามเียบเมื่อเรนพูบ ทุนในห้อ่ารู้ีว่าวามเสี่ยนั้นสูมา ารัสินใรั้นี้อาหมายถึีวิและวามายอมนุษยาิ
เย์มอไปที่เรน ่อนะล่าวอบ้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามเื่อมั่น “ใ่ มันมีวามเสี่ย แ่ารที่เราะอยู่รอไ้ ไม่ใ่แ่ารอยู่บนยานนี้่อไป โลนั้นมีทรัพยารที่เราสามารถนำลับมาใ้ไ้ มันือโอาสเียวที่เรามี”
เรนส่ายหน้า “มันไม่ใ่แ่วามเสี่ยสำหรับัวเรา แ่สำหรับทุนบนยาน ถ้าพวเราล้มเหลว ไม่เพียแ่เราะเสียีวิ แ่ยานนี้อา้อสูเสียทรัพยารไป้วย”
“ันเ้าใวามัวลอนาย” เย์อบ้วยน้ำเสียสบ “แ่ถ้าเราไม่้าวออไป เราะไม่มีวันรู้ว่าอนาอเราะเป็นอย่าไร”
บทที่ 2: ารเินทาสู่โลใหม่
หลัารประุมทีุ่เือ เย์และลุ่มอเาไ้ัสินใออเินทาไปยัโลเ่า แม้ะมีเสียั้านมามาย พวเาไ้รับอนุาให้ใ้ยานลำเล็สำหรับารเินทารั้นี้
ในะที่พวเาำลัเรียมารเินทา เย์, ลูัส, เอวา, เรย์ และเรนยืนล้อมวอยู่รอบยานสำรวรุ่นเ่าที่ถูใ้านรั้สุท้ายเมื่อนานมาแล้ว
“ุแน่ใไหมว่าะไปันหมนี่?” เรย์ ทหารร่าให่เอ่ยถาม ะเ็อุปร์บนยาน “เราไม่รู้ว่าอะไระรอเราอยู่้านอ”
“เราไม่มีทารู้นว่าะไปถึ” เย์อบ “เรา้อเรียมัวให้พร้อมสำหรับทุสถานาร์ แ่ันเื่อว่าเราสามารถทำไ้”
ลูัส วิศวรหนุ่มหัว้าวหน้าเอ่ยเสริมึ้น “า้อมูลที่ผมรวบรวมไ้ เรายัมีโอาสเอทรัพยารที่ใ้านไ้อยู่ ถ้าเราสามารถเื่อม่อับเทโนโลยีเ่าบนโลไ้ มันอา่วยเราไ้”
เรนที่ยืนฟัอยู่็ยัแสท่าทีสสัย “แ่ถ้าเราไปถึแล้วพบว่าไม่มีอะไรเหลือเลยล่ะ? ุพร้อมะเสี่ยนานั้นเหรอ?”
เอวาล่าวแทร้วยน้ำเสียที่พยายามให้ำลัใ “ทุารเินทามีวามเสี่ย แ่ถ้าเราทำอะไรสัอย่า เราอาะสร้าโอาสใหม่ให้ับโลไ้ ุเอ็รู้นี่เรน ว่าโลนี้ยัมีอะไร่อนอยู่อีมา”
เรนถอนหายใและเียบไปั่วรู่ “ผมไม่่อยแน่ใเหมือนพวุ แ่ผมะไปับุเพื่อให้แน่ใว่าพวุะลับมาไ้อย่าปลอภัย”
“อบใมา” เย์ยิ้ม “วามล้าอนายะ่วยเราทุน”
บทที่ 3: าร้นพบที่ไม่าิ
เมื่อยานลำเล็ลอบนเศษาอโล พวเาพบว่าสภาพแวล้อมนั้นเลวร้ายยิ่ว่าที่พวเาิไว้ เศษาาึสูระห่านรั้หนึ่ลับลายเป็นเพียโรเหล็พัทลาย ท้อฟ้าที่เยสใสลายเป็นสีเทาุ่นล้ำ มีลมหนาวพัผ่านที่เ็มไป้วยฝุ่น
“พระเ้า...” ลูัสพึมพำะที่มอไปรอบๆ “ผมไม่ิว่าโละเสียหายมานานี้”
เย์ยืนนิ่ มอูภาพที่อยู่รหน้า แม้ว่ามันะูสิ้นหวั แ่เายัเื่อในโอาสที่ะฟื้นฟู “นี่ือุเริ่ม้นอารเปลี่ยนแปล” เาล่าว้วยวามมุ่มั่น “เราะ้อทำให้ีที่สุ”
ะที่ลุ่มออสำรวพื้นที่ พวเาไ้้นพบาานวิัยเ่าอมนุษย์่อนยุล่มสลาย ้าในนั้นเ็มไป้วยเทโนโลยีโบราที่ถูทิ้ร้า ลูัสเริ่มรวสอบและพบบาอย่าที่อาเป็นุแสำัในารฟื้นฟูโล
“เย์ ูนี่สิ” ลูัสพูพลาี้ไปที่หน้าออมพิวเอร์ที่เาำลัเื่อม่อ “นี่ือ้อมูลเี่ยวับเทโนโลยีที่ใ้ในารวบุมสภาพอาาศ พวเาเยพยายามทำให้โลลับมาฟื้นฟู แ่้อหยุไปเพราะสราม”
เอวาหันไปมอเย์้วยแววาื่นเ้น “ถ้าเราสามารถู้้อมูลนี้มาไ้ เราอาะสามารถใ้เทโนโลยีนี้เพื่อฟื้นฟูสิ่แวล้อมอโลไ้”
“นี่อาเป็นโอาสอเรา” เย์ล่าวอย่ามั่นใ “ถ้าเราใ้มันอย่าถู้อ เราสามารถทำให้โลลับมาเป็นเหมือนเิมไ้”
บทที่ 4: วามัแย้และารเปลี่ยนแปล
เมื่อลุ่มอเย์เริ่มทำานเพื่อู้เทโนโลยี เรน็เริ่มั้ำถามอีรั้
“เราไม่รู้ว่าารเปิระบบพวนี้อาทำให้เิอะไรึ้น” เรนล่าว้วยวามเป็นห่ว “ถ้ามันล้มเหลว โลอาะยิ่พัทลายมาว่าเิม”
“แ่นี่ือโอาสเียวที่เรามี” เย์อบ “ุเอ็เห็นว่าเราไม่มีทาเลืออื่น”
“ทาเลืออื่นือารลับไปที่ยาน เราอยู่รอไ้ที่นั่น” เรนเถีย
เรย์ที่เียบมาลอพูึ้น “ารอยู่รอไม่ใ่แ่ารเอาัวรอไปวันๆ เรา้อารบ้านที่แท้ริ และนี่ือโอาสอเรา”
หลัาถเถียัน เรนเริ่มรู้สึว่าัวเอำลัวาวามพยายามอเพื่อนร่วมทีม แ่เมื่อเาเห็นเพื่อนพ้อทุ่มเททุอย่าในารทำาน เาเริ่มเปลี่ยนใ “ผมอาะไม่เห็น้วยในอนแร แ่ถ้าพวุเื่อในสิ่นี้ ผม็ะเื่อ้วย”
บทที่ 5: ารฟื้นฟูโล
หลัาารทำานอย่าหนัและฝ่าฟันอุปสรรมามาย ลุ่มสำรวอเย์็ประสบวามสำเร็ในารเปิใ้านระบบฟื้นฟูสภาพอาาศและสิ่แวล้อมบนโลที่เยายไปแล้ว พวเายืนมอูารเปลี่ยนแปลอย่า้าๆ ทว่าเป็นไปอย่ามั่น ้นไม้เริ่มเิบโาินแห้ผา แม่น้ำที่เยแห้อ็เริ่มไหลอีรั้ ลมพัพาลิ่นอาาศบริสุทธิ์เ้ามาแทนที่อาาศที่เ็มไป้วยฝุ่นวัน
เย์ หันมามอที่เรน ึ่ยืนอยู่้าๆ ้วยสีหน้าแปลใ เรนเยเป็นนที่ั้านารเินทานี้มาโยลอ แ่เมื่อเห็นธรรมาิเริ่มฟื้นืนมา เา็พู้วยเสียอ่อนนุ่ม
“ผมไม่อยาะเื่อเลย...” เรนล่าวะมอไปยัทุ่ห้าที่เริ่มมีสีเียว “ผมิผิมาลอ เรา... เราทำไ้ริๆ”
เย์ยิ้มบาๆ ่อนะอบลับ "ไม่เป็นไรหรอเรน มันไม่สายเินไปที่ะเปลี่ยนใ ทุน่า็มีวามลัว และารทีุ่อยู่ที่นี่ับเรา แสว่าุล้าพอที่ะเผิับมันแล้ว"
ในระหว่านั้น ยานอวาศที่ยัลอยอยู่ในวโรอโลไ้รับสัาาทีมสำรว ผู้นำที่เยล่าวว่าาวโลนั้น "ายไปแล้ว" ยืนอยู่ในห้อวบุม เามอูภาพาล้อที่ส่มาายานสำรว โลที่เาิว่าไม่มีวันฟื้นืน ลับเริ่มมีีวิอีรั้
“เป็นไปไ้ยัไ...” เาพึมพำับัวเอ มอูภาพที่เาเยปิเสธ
เอเลน่า หนึ่ในที่ปรึษาอเา หิวัยลานที่เยสนับสนุนาร่อ้านแผนอเย์ เินเ้ามาในห้อ้วยสีหน้าะลึ "ท่านผู้นำ ท่านเห็นสิ่เียวับที่ันเห็นหรือเปล่า?"
ายราผู้เยแน่วแน่ับวามเื่อว่าโลนี้ไม่มีทาฟื้นลับมาอีไ้ ถอนหายใหนั "ใ่ ันเห็น... ันิผิมาลอ"
“ท่าน็แ่้อารปป้อพวเรา” เอเลน่าพู้วยน้ำเสียปลอบประโลม “ไม่มีใราิว่าโละฟื้นฟูไ้ริๆ ันเอ็ไม่เื่อเ่นัน”
ผู้นำนนั้นยัมอูภาพอโลที่เปลี่ยนแปลไปอย่า้าๆ “ันทำพลาไป เย์พูถูมาลอ บาทีเราไม่วรปล่อยให้วามลัวรอบำิใเรา...”
บนโล ลุ่มอเย์เริ่มเรียมัวลับสู่ยานอวาศ แ่่อนที่พวเาะออเินทา ลุ่มผู้รอีวิบนยานเริ่มิ่อมาเพื่อแสวามยินี
เสียาระบบสื่อสารในยานอพวเาัึ้น พร้อมับ้อวามาผู้นำนนั้น "เย์ ้าอยอมรับ... ้าเยบอว่าโลนั้นายไปแล้ว แ่สิ่ที่พวเ้าไ้พิสูน์ มันทำให้้า้อิใหม่"
เย์รับสาย้วยรอยยิ้ม "ผมไม่เยิะพิสูน์ว่าุผิ ผมเพียแ่เื่อในสิ่ที่เป็นไปไ้ และอนนี้เรามีอนาที่สใสรออยู่"
ผู้นำเียบไปั่วรู่ ่อนะล่าว้วยเสียที่เ็มไป้วยวามาบึ้ "พวเ้าือวามหวัอเรา... เมื่อพวเ้าลับมา ้าะให้าร้อนรับพวเ้า้วยเียริที่สมวรไ้รับ อบุที่ทำให้เราทุนมีวามหวัอีรั้"
หลัาารสนทนานั้น เย์หันไปมอเพื่อนๆ อเาในลุ่มที่เหน็เหนื่อยาารเินทา แ่็เ็มไป้วยวามสุ
"ทุอย่าที่เราทำไป มันไม่เสียเปล่า" เอวาพูึ้น "ันไม่เยิว่าเราะไ้เห็นโลที่ฟื้นืนมาแบบนี้ริๆ"
"พวเราทำไ้" ลูัสเสริม "ทุนร่วมมือัน และนั่นือสิ่ที่ทำให้ทุอย่าเป็นไปไ้"
เรนหันมามอเพื่อนๆ ทุน ่อนะล่าวึ้น "ถ้าไม่มีพวนาย ผมไม่ไ้เรียนรู้ว่าารฟันอื่นและลอเสี่ยในสิ่ที่เราไม่เยิมา่อน มันสำัแ่ไหน อบุทุนที่ไม่เยละทิ้วามหวั"
ลุ่มอเย์เินลับึ้นยานสำรวที่เรียมพร้อมะพาพวเาลับไปสู่ยานแม่ และในะที่พวเาออเินทาลับ พวเามอูโลที่ฟื้นฟูึ้นอย่า้าๆ ึ่เป็นสัลัษ์อโอาสใหม่ที่มนุษยาิะไ้ลับมาเริ่ม้นอีรั้บนโลที่พวเาเยิว่าสูสิ้นไปแล้ว
……………………………………………………………บบริบูร์………………………………………………………………………
ฝาาม้วยนะ่ะ
อบุ่ะ
ผลงานอื่นๆ ของ Jaspera ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Jaspera
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น