คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : น่าขายหน้า
ลีนิแพทย์แผนีนระูลหว
“ุหมอหว ่วยูอาารหลานายผมหน่อยเถอะรับ ่วนี้หุหิ่าย โมโหร้ายนนที่บ้านเ้าหน้าไม่ิันหมแล้ว แถมยัมีุ่มหนอึ้นามหน้าาเนื้อัวเ็มไปหม”
ายรานหนึ่เินนำเ็หนุ่มวัยรุ่นอายุราวๆ17-18 ปี เ้ามารหน้าเาน์เอร์ภายในลีนิ
หมอหวเยหน้าึ้นาสมุบัีมอไปยัทิศทาอเสียพร้อมับส่รอยยิ้มเปี่ยมไป้วยเมาให้ับายรา ่อนะมอเลยไปยัเ็ายวัยรุ่นที่มีสีหน้าไม่่อยเ็มในัทา้านหลั
“ไ้ๆ พาเ้าไปที่ห้อรว้านในไ้เลย” หมอหวอบรับอย่าใี
ลีนิแพทย์ทาเลือเล็ๆแห่นี้ เป็นธุริรอบรัวเพียหนึ่เียวอระูลหว นอาหมอหวที่ไ้รับสืบทอวิาแพทย์แผนีนมาาบรรพบุรุษแล้ว รุ่นลูรุ่นหลาน่า็ไม่มีใรสนใอีเลย
้วยยุสมัยที่เปลี่ยนไป ทำให้แพทย์แผนีนถูมอว่าเป็นาร้มุ๋นหลอลว หาินับวามไม่รู้อนสูอายุ ึทำให้วามนิยมลน้อยถอยลไปมา
ถึแม้ว่าะรับาละพยายามรื้อฟื้นวิาแพทย์แผนีนเพื่อให้เป็นศาสร์ประำาิอย่าหนึ่ แ่ที่ไ้รับวามนิยม็เห็นะมีแ่ในโรพยาบาลให่ๆที่บรรุแพทย์แผนีนเป็นทาเลือในารรัษาเท่านั้น
สำหรับลีนิเล็ๆอเาแห่นี้ ที่ยัอยู่รอมาไ้็เพราะมีลู้าประำในละแวนี้ รวมไปถึลู้าาโรพยาบาลเล็ๆหลายแห่ในบริเวใล้เียส่มา าสัาวามร่วมมือที่หลานสาวอเาเยไปเินเรื่อเอาไว้
พูถึหลานสาวนนี้แล้ว หมอหว็ไ้แ่ถอนหายใ้วยวามเสียาย
เนื่อาอนนี้ในระูลหวทั้ระูล ผู้ที่พอะมีแววสืบทอศาสร์แพทย์แผนีนอบรรพบุรุษไ้นั้น ็เห็นะมีแ่ผิอันแล้ว
เพียแ่ว่า หวผิอันนนี้นั้น หาะนับว่าเป็นเ็สาวอัริยะ็ไม่ผิ วามรู้ในารรัษาทั่วไปเพียแ่เยผ่านหูผ่านา็นับว่าทำออมาไ้อย่ายอเยี่ยม แู่เหมือนว่าเธอะไม่ไ้สนใทา้านนี้อย่าริั
ส่วนที่เธอเ็มใเรียนและำนาที่สุือิ้นยาประหลาเอาไว้แล้น หรือเรียอีอย่าว่ายาพิษนั่นแหละ ึ่็มีั้แ่ยาถ่าย ยาทำให้ัวเหม็นนนไม่ล้าเ้าใล้ ไปนถึยาพิษร้ายแร
ส่วนยารัษาน่ะเหรอ ็มีบ้าไม่มีบ้า แล้วแ่อารม์ ถ้าหาว่าเธอหายโรธนที่เธอิะแล้ เธอ็อาะิ้นยารัษาให้ แ่ถ้าไม่น่ะเหรอ นนนั้น็ทรมาน่อไปะเถอะ
แ่ถึอย่าไรเ็นนี้็ยัรู้อบเอยู่บ้า ยาพิษร้ายแรที่เธอิ้นไม่เยนำมาใ้ับน เพียแ่เอาไว้ใ้ำัหนูและแมลร้ายภายในบ้านเท่านั้น
ระนั้น วามสามารถอเธอ็ยัทำให้หมอหวทึ่ไม่น้อย หาว่าเธอเอาีทา้านารรัษา ะเป็นหมอเทวานหนึ่เลย็ว่าไ้
“เฮ้อ” หมอหวถอนหายใออมาแรๆอีรั้ ่อนะเินามเ้าไปในห้อรัษาที่อยู่้านใน
หลัาที่ับีพรและสัเอาารอเ็หนุ่มแล้ว หมอหว็เอ่ยยิ้มๆับายราผู้มีสีหน้าเ็มไป้วยวามัวลว่า
“ไม่้อห่ว ไม่มีอะไรร้ายแร”
่อนะหันไปสอบถามับเ็หนุ่มว่า
“หนุ่มน้อย เธอมีอาารท้อผูและนอนไม่หลับมาหลายวันแล้วใ่ไหม?”
เ็หนุ่มเม้มปา้วยวามอึอัใ ่อนะพยัหน้าเบาๆ หามีใรรู้ว่าเามาหาแพทย์แผนีน แถมยัมาเพราะท้อผู เา็ไม่รู้เลยริๆว่าะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
“วัยรุ่น็เป็นแบบนี้แหละ เลือลมแปรปรวน ทำให้ร่าายทำานผิปิไปบ้า ไม่ไ้มีอันรายร้ายแรอะไร เพียแ่เมื่อไม่ถ่ายนานเ้า พิษ็สะสมในลำไส้ ทำให้เิุ่มหนอึ้นามผิวหนั รวมถึวามรู้สึอึอัไม่สบายใน่อท้อ ึทำให้นอนไม่หลับไป้วย พอมีหลายๆอาารรวมันเ้า ็ย่อมหุหิ่ายเป็นธรรมา” หมอหวอธิบายอาารอโรให้ทั้สอนฟั
“วันนี้หมอะัยาที่่วยระบายให้ ะไ้ถ่ายไ้่ายึ้น หลัานี้้อพยายามเลื่อนไหวร่าายให้มา เพื่อเป็นารระุ้นลำไส้ให้ทำาน อย่านั่นานเินไป” หมอหวเอ่ย่อ
“อ้อ ไ้ๆๆ อบุมานะหมอหว” ายราอบรับ
่อนะหันไปเอ็หลานายเสียเียวว่า “เห็นไหม วันๆเอาแ่นั่เล่นเมอยู่หน้าอมพิวเอร์ไม่ลุเินไปไหน แล้วยัะอายไม่ยอมมาหาหมออี แนี่มันน่าีริๆ”
ปา็บ่น มือ็บหัวหลานายไม่หยุ
“โธ่ปู่ พอไ้แล้วน่า” หลานายปัป้ออย่าหุหิรำาใ
เมื่อหันไปเห็นหมอหวที่ำลัยิ้มมอมา หลานายหัวไว็สบโอาสพูึ้นมาว่า
“บหัวมาๆเี๋ยว็โ่ันพอี ไม่เื่อปู่็ลอถามหมอูสิ”
เ็หนุ่มหันไปยิบาให้หมอหว รอยยิ้มอหมอหวึว้าึ้นอย่าเอ็นู
“อืม” หมอหวอบรับเสียหนึ่ เมื่อเห็นว่าายราหันหน้ามามออย่า้อารำยืนยัน
นั่นแหละ ปู่หลานึไ้เลิทะเลาะัน ่อนะเินามหมอหวออไป้านนอเพื่อรับยา
หมอหวัยาระบายสำหรับสามวันให้สอปู่หลานเสร็ ็เรียทั้สอนมาฟัำอธิบายเี่ยวับยา
“ห่อนี้เป็นยาระบาย ่วยับอเสียที่้าในลำไส้ออมา ทั้ยัมีัวยาที่่วยทำใหุ้่มหนอแห้ลอี้วย ส่วนห่อนี้เป็นยาระับวามัวล ่วยให้นอนหลับสบายยิ่ึ้น ้มินทุวันวันหลัอาหารเย็น ำไว้ว่า้อ้มแยัน ฤทธิ์ยาะไ้ไม่ีัน” หมอหวำับ
ายราพยัหน้า ส่วนหลานายเไมอออไปนอร้าน ไม่ไ้สนใเลยสันิ
พอีันับที่หวผิอันวิ่เหยาะๆเ้ามาในร้าน เพื่อหลบฝนที่ำลัโปรยปรายลมา
ภาพอหิสาวหน้าาสะสวยที่ัวเปียฝนเล็น้อย สร้าวามะลึให้ับเ็หนุ่มในร้านทันที
ไม่ิเลยว่าร้านยาโบราแบบนี้ะมีสาวสวยมาใ้บริาร้วย ถ้ารู้แบบนี้เาะไม่อิอออยู่นาน่อนะมา
เ็หนุ่มทำหน้าเลิบเลิ้ม ส่รอยยิ้มเพ้อฝันให้ับหิสาวที่ำลัเินมารหน้า ภาพวามเลื่อนไหวทุอย่าลายเป็นภาพสโลโมั่น
หิสาวเยหน้าึ้น ่อนะสะบัผมที่มีหยน้ำฝนเาะอยู่เบาๆ เผยให้วาลมโสุสาวน่าึูใ มูเล็ๆโ่รั้นน่าเอ็นู ริมฝีปาอิ่มสีแอมมพูเผยอน้อยๆ
“ุปู่”
เสียหวานๆพร้อมับร่าปราเปรียวที่มีลิ่นหอมอ่อนๆเพาะัวเินสวนเ้าไปรหน้าเาน์เอร์อย่ารวเร็วราวับสายลม ึหนุ่มน้อยให้ออาภวั์ทันที
เห็นเธอเผยอปานึว่าะยิ้มให้เาะอี ที่ไหนไ้ เรียุปู่นี่เอ ฮึ!
ายหนุ่มลอามอบนอย่าอ่อนใ ่อนะหันลับมามอเธออีรั้
“อันเอ๋อร์ มาแล้วเหรอ หิวรึเปล่า?” หมอหวเอ่ยปาถามหลานสาวที่เพิ่ลับาโรเรียน
“อันเอ๋อร์” ายหนุ่มเผลอเรียื่อเธอออมาเบาๆ
สามนที่เหลือึหันไปมอหน้าเาราวับะถามว่า
‘รู้ัันเหรอ?’
เมื่อเห็นสายาอทุน เ็หนุ่มึไ้สิ พลาลูบหัวแ้เ้อ ่อนะหันไปเร่เร้าปู่อัวเอว่า
“ุปู่ เสร็รึยั ลับเหอะ” เาายหน้าะายอยู่แล้ว ประโยหลัเาไม่ไ้พูออไป
“เหอะ!” ผิอันส่เสียูแลนในลำอเสียหนึ่ ผู้ายหน้าม่อแบบนี้น่าแล้ที่สุแล้ว
ผิอันวาามอายหนุ่มั้แ่หัวรเท้า ูาหน้าาที่มีุ่มหนอเล็ๆผุึ้นมาหลายุ แถมหน้าท้อยัป่อะนานั้น ฟันธไ้เลยว่า
ไอ้หมอนี่ ท้อผู! ฮ่าๆๆๆ โป่านนี้แล้วยัปล่อยให้ท้อผูอี น่าายหน้าริๆ ผิอันิพลาส่ายศีรษะอย่าระอาใ
ท่าทาทั้หมอเธออยู่ภายใ้สายาที่อยับ้ออายหนุ่ม เารู้สึอับอายนอยาะมุรูหนีไปะแย่อยู่แล้ว
นานๆะไ้เอสาวสวยถูใ แ่สายาที่เธอมอมาราวับะมอทะลุไปถึอาารป่วยอันน่าายหน้าอัวเอ นี่มัน ยาะทำให้นรับไหวริๆ
“อา้าว แะรีบไปไหน ไม่เห็นรึไว่าฝน นั่รอให้ฝนหยุ่อน็ไ้” ายราไม่รีบร้อน ยิ่เมื่อเห็นสายาที่หลานายมอหลานสาวอหมอหว เา็รู้สึยินีอยู่ลึๆ
“ไม่เอาน่าปู่ เินไปแป๊บเียว็ถึแล้ว อย่ารบวนหมอเลย” ายหนุ่มหา้ออ้า พลาหันไปสบาอวามวิวอนาหมอหว
หมอหวหัวเราะหึๆ พลาเอ่ยว่า “นั่รอ่อนเถอะ ไม่เป็นไร ฝนปรอยๆแบบนี้ทำให้เป็นหวัไ้่าย นหนุ่มร่าายแ็แรอาะไม่เป็นอะไร แ่นแ่น่ะไม่เหมือนัน”
สอปู่หลานึพาันเินไปนั่รที่นั่สำหรับรอรวเียบๆ โยที่ปู่มีสีหน้ายิ้มริ่ม ส่วนหลานาย้มหน้าุ แ่ไม่วายเหลือบาแอบมอหิสาวอยู่หลายรั้
นระทั่ฝนหยุึลาาไป
……
ความคิดเห็น