ณเวท

ผมชื่อ “ณเวท”

เด็กกำพร้าที่ลุงดำ สัปเหร่อประจำวัด เก็บผมมาเลี้ยง วัดของเราไม่เป็นที่รู้จักมานัก ไม่สิ! ต้องเรียกว่า วัดของเราไม่มีใครในโลกนี้รู้จัก พวกเราหลบซ่อน ซ่อนตัว อาศัยอยู่ในป่าลึก ถึงจะเรียกที่นี่ว่าวัด แต่ก็มีพระสงฆ์แค่ 4 รูปเท่านั้น คือ หลวงตา หลวงน้า และหลวงพี่อีก 2 รูป มาถึงตรงนี้ คุณหลายคนอาจจะคิดว่า วัดของเรา อยู่ในสังกัดศาสนาพุทธ อันที่จริง ผมไม่แน่ใจหนักว่าวัดเราจะมีสังกัดเป็นศาสนา ผมไม่ค่อยรู้เรื่องศาสนาซะด้วยสิ ไว้คุณอ่านคุณจะรู้เองว่าเราเป็นอะไร

ตลอด 14 ปีที่ผมเติบโตขึ้นมา วัดเราไม่เคยมีคนนอกเข้ามาก่อน จนกระทั่ง คืนนั้น มีเสียงฝีเท้าจำนวนมากเดินฝ่าผืนป่าเข้ามาภายในวัด ชายร่างใหญ่หลายคนแบกกล่องสี่เหลี่ยมขนาดเท่าคนนอนไว้บนคานหาม ผมว่าผมเห็นคนนอนอยู่ด้วยนะ หลวงลุงรีบนำทางพวกเขาไปยังลานอภิธรรมท้ายวัด และให้หลวงพี่กับลุงดำ ตั้งเขตพิธีไสย โดยใช้ตะปูสังฆวานร ตอกลงบนไม้ไผ่กับพื้นดินทั้งสี่ทิศรอบกล่องสี่เหลี่ยม แล้วโยงสายสิญจน์รอบเขตพิธีไสย ผูกปลายไม้ไผ่เข้าด้วยกันตรงกลางแล้วร้อยสายสิญจน์สลับไปมาเป็นรูปลักษณ์ของยันต์บารมีพระพุทธเข้า

และนี่แหละ คือ จุดเริ่มต้นของความวุ่นวาย และการเข้าไปเกี่ยวพันกับศาสตร์ที่ทุกคนหลงลืม