อาจารย์อา ท่านอย่ารังแกข้า

คำโปรย

ในอดีตข้าเคยทำร้ายท่านจนกลายเป็นหนี้กรรมต่อกัน หนี้ที่ติดค้างท่านไว้ ข้าไป๋ลู่เสียนยินดีใช้ทั้งชีวิตเพื่อชดใช้และติดตามท่านอยู่ไม่ห่าง แม้ต้องจากกันนับสิบชาติ แต่ก็หวังเพียงสักชาติได้จับมือเคียงคู่ไปด้วยกัน

****

ผ่านไปราวครึ่งชั่วยามพ่อบ้านของจวนก็เดินนำสตรีผู้หนึ่งเข้ามายังโถงรับรอง มู่หนิงเฉิงแทบสำลักน้ำชาที่เพิ่งดื่มไปเมื่อได้เห็นรูปโฉมของหญิงสาวผู้นั้น เขาอ้าปากค้างไปชั่วอึดใจก่อนจะหุบปากฉับทันทีที่รู้สึกตัวว่าทำกิริยาไม่เหมาะสม ทว่าสายตากลับอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองคนตรงหน้าอีกครั้ง ดรุณีน้อยใบหน้าหมดจดงดงามผู้นี้คือเจ้าตัวป่วนนั่นอย่างนั้นหรือ

เจ้าบ้านจางถึงกับอุทานออกมาเบาๆ ยามเห็นหญิงงามในชุดสีอิงเถาส่งยิ้มหวานหยดย้อยมาให้ “ไม่ทราบว่าแม่นางท่านนี้มีธุระอันใดกับข้าหรือ”

ไป๋ลู่เสียนหัวเราะฮ่าๆ พอใจอย่างยิ่ง “ข้าเองเจ้าบ้านจาง เป็นไง งามจนจำไม่ได้เลยใช่หรือไม่”

“…ไป๋เซียนเซิง?” ชายวัยกลางคนเบิกตากว้างตกใจ จุ๊ปากติดๆ กันหลายครั้งด้วยความเสียดาย “นี่ นี่…อา นี่มันช่าง…”

มู่หนิงเฉิงกระแอมไอสองสามที มองศิษย์หลานด้วยสายตาเรียบเฉย “นี่หรือความคิดดีๆ ของเจ้า”

“ใช่แล้ว” ไป๋ลู่เสียนเชิดหน้ายืดอกขึ้นอย่างมั่นใจ “ในเมื่อพวกเรามิอาจให้สตรีธรรมดาทั่วไปติดตามไปยังหออวี้หลันได้ เช่นนั้นก็เหลือเพียงการปลอมตัวเท่านั้น อาจารย์อา หรือว่าท่านอยากเป็นคนแต่งหญิงเสียเอง”

“เป็นเจ้าแหละดีแล้ว” มู่หนิงเฉิงขนพองสยองเกล้ายามคิดภาพตัวเองแต่งกายเป็นหญิง ใบหน้าที่เรียบเฉยเย็นชาเป็นนิตย์ประหนึ่งน้ำแข็งนั่นเหยเกขึ้นมาแวบเดียวก่อนจางหายไป

“ใช่ไหมล่ะ ข้าคิดดีแล้วว่าอาจารย์อาคงไม่ทำ ดังนั้นข้าจึงเสียสละตัวเองอย่างไรเล่า เห็นหรือไม่ว่าข้าจริงจังกับภารกิจครั้งนี้เพียงใด” ไป๋ลู่เสียนขยับเข้าไปใกล้ก่อนจะหมุนตัวสองสามรอบ ขยิบตาใส่เขาหนึ่งที ถามเสียงกลั้วหัวเราะ “อาจารย์อา อาจารย์อา ท่านว่าข้าน่ามองหรือไม่ น่ามองไหม”

กล่าวจบก็ใช้สองมือดันหน้าอกปลอมที่ทำจากหมั่นโถวให้เข้าที่เข้าทาง

มู่หนิงเฉิงมุมปากกระตุก เสียงเลี่ยงหวงถูกชักออกจากฝักดังชิ้ง “ไสหัวไปทำงานเดี๋ยวนี้”

“ไสหัวไปแล้ว ไสหัวไปเดี๋ยวนี้แหละ” ไป๋ลู่เสียนแลบลิ้นใส่เขา หมุนตัวหลบเสี่ยงหวงที่หมายจะฟาดขาตนไปได้อย่างหวุดหวิด “อาจารย์อา ท่านรังแกข้าอีกแล้ว”

มู่หนิงเฉิงเค้นเสียงลอดไรฟัน เรียกเลี่ยงหวงกลับมา “รีบๆ ไส-หัว-ไป”

“ท่านพี่มู่ ท่านอย่าใจร้ายกับข้านักเลย” แม้จะเกือบถูกตีขาหักแต่ไป๋ลู่เสียนก็ยังมิวายหยอกเย้าอีกฝ่าย จะว่าเขาเจ็บแล้วไม่รู้จักจำก็อาจจะใช่ ก็ใบหน้าหล่อเหลายามยกยิ้มมุมปากน้อยๆ แล้วถลึงตามองเขาของอาจารย์อานั้นน่ามองยิ่งนัก

สวัสดีค่ะผู้อ่านทุกท่าน ไรท์เพิ่งจะหัดเขียนนิยายวายนะคะ หากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยจ้า ทุกอย่างในเรื่องเป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลหรือสถานที่ใด โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

ยังไม่มีกำหนดอัพที่แน่นอนเพราะไรท์เขียนพร้อมกันหลายเรื่อง ลงตามสะดวกจ้า

ป.ล. ทุกกำลังใจและคอมเมนต์ของนักอ่านคือกำลังใจของไรท์นะคะ หากชอบผลงานของไรท์อย่าลืมกดหัวใจด้วยน้า เพื่อความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของนักหัดเขียนตัวน้อยๆ คนนี้

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2558 ห้ามมิให้ผู้ใดทำการคัดลอก ดัดแปลงเนื้อหาบางส่วนหรือทั้งหมด เพื่อผลิตเป็นรูปเล่ม ไฟล์ pdf และ / หรือสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์เพื่อการใด ๆ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น