คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Zarry: แย่ง Part 2
อิมเมจของเซนกับแฮร์รี่ในเรื่องจะเป็นประมาณนี้นะคะ (ภาพหามาจากกูเกิ้ล ไม่ได้ใส่เครดิต ต้องขอโทษด้วยนะคะ ><)
“เฮ้ย เป็นไงบ้างวะ ตกลงรู้ยังว่าใครที่จะแย่งแกไปจากเพอร์รี่”น้ำเสียงกวนประสาทของไอ้ลูอีเพื่อนตัวแสบทำให้เซนต้องส่ายหน้าอย่างระอา มือหน้ารับจานข้าวจากมือคนขายก่อนเดินตรงไปจับจองหาที่นั่ง
“รู้แล้ว...”เสียงทุ้มตอบเบื่อๆ จะไม่รู้ได้ยังไงในเมื่อคนที่เป็นหัวข้อสนทนาในตอนนี้เพิ่งจะหลอกเอาเบอร์เขาไป แถมยังโทรมาหาเมื่อคืนอีก ถึงจะจำไม่ได้ว่าคุยอะไรกันไปบ้างก็เถอะ
“แล้วเป็นไงวะ ชื่ออะไร น่ารักมั๊ย”เซนไม่ตอบแต่ยื่นกระดาษโพสอิทที่ได้รับมาเมื่อเช้าให้ดูแทน
“เมื่อคืนหลับฝันดีไหมครับ ผมฝันถึงพี่ด้วยนะ จาก แฮร์...”ไม่ทันที่ลูอีจะพูดจบ เจ้าของชื่อที่ว่าก็เดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนที่ดูเนิร์ดๆคนหนึ่งก่อนจะถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามกับเซน คนมาใหม่ส่งยิ้มสวยให้เซนก่อนจะแจกจ่ายมาถึงลูอีที่ยังนั่งมองด้วยความงง มือบางรื้อๆคุ้ยๆหาบางอย่างในกระเป๋าก่อนจะหยิบกล่องข้าวออกมาสี่กล่อง
“อันนี้ของผม อันนี้ของพี่ลูอี พี่ไนออลไม่อยู่ เลียมนายเอาไปเพิ่ม ส่วนอันนี้... ของพี่เซนครับ”ท้ายประโยคหันไปพูดพลางยิ้มยิงฟันใส่คนหน้าคมที่ยังดูเหมือนจะยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์
“เอ๊ะ มีของพี่ด้วย แล้วน้องก็รู้จักพี่?”ลูอีถามงงๆ เพราะเท่าที่จำได้ เค้าเองก็ใช่ว่าจะเคยรู้จักกับเด็กคนนี้เสียเมื่อไหร่
“พี่เป็นเพื่อนพี่เซน ผมก็ต้องรู้จักพี่อยู่แล้วครับ แต่เอ้อ ผมนี่แย่จริง ผมชื่อแฮร์รี่นะครับ ส่วนนี่เพื่อนผม เลียม เอ้า กินเลยครับ อร่อยแน่นอน ผมทำมาสุดฝีมือ”พูดรับประกันอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ ก่อนที่คนผมหยิกจะส่งสายตาเร่งเร้าให้เซนกับลูอีเปิดกล่องออกมาดู ทั้งคู่หันหน้ามาปรึกษากันทางสายตาก่อนที่มือหนาของลูอีจะเปิดกล่องออกอย่างกระตือรือร้น
“ว้าววว น่ากินจังเลย นี่น้องแฮร์รี่ทำเองจริงๆหรอเนี่ย ไอ้เซน แกเปิดดูๆ”เสียงที่แสดงอาการตื่นเต้นจนโอเวอร์ของลูอีส่งผลให้เซนส่ายหน้าช้าๆ ก่อนที่จะเปิดกล่องของตัวเองดูบ้าง
อาหารหน้าตาน่ากินที่ถูกจัดเรียงมาอย่างประณีต
แครอทรูปหัวใจชิ้นโต
ไหนจะปริมาณที่ต่างกับกล่องของลูอีลิบลับ!
“ไรว้า แกได้เยอะกว่าอีกอ่ะ ไม่แฟร์ๆ น้องแฮร์รี่ทำไมลำเอียงงี้ล่ะครับ”คำพูดของลูอีทำให้ใบหน้าใสของแฮร์รี่ขึ้นสีจางๆ ก่อนพูดเสียงอ้อมแอ้ม
“ก็...พี่เซนเป็นคน...สำคัญ ...ก็เลยอยากให้มัน...พิเศษ”
น่าแปลก ที่คำพูดเพียงไม่กี่คำของแฮร์รี่กลับทำให้อดีตแบดบอยบางคนใจกระตุก สายตาคมจ้องมองใบหน้าที่ขึ้นสีอย่างน่ามอง ก่อนจะสบเข้ากับสายตาที่ฉายชัดว่าเค้า ‘พิเศษ’กับคนตรงหน้าจริงๆ
“อิจฉาจริงเว้ยย”เสียงของลูอีดังขึ้นดึงทั้งคู่กลับสู่ปัจจุบัน ดวงตาสีมรกตตวัดมองเจ้าของเสียงอย่างเคืองๆ... อุตส่าห์ได้สบตากับพี่เซนแล้วเชียว
“เอ่อ.. เอ้า กินสิกิน น้องแฮร์รี่เค้าอุตส่าห์ทำมาให้”ลูอีที่ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าไปขัดจังหวะคนจะสวีทกันก็รีบหันไปเร่งคนข้างตัวเอาใจคนตัวขาว
ก็ดูสายตาที่จ้องมองมาสิ
ถ้าลูอีไม่ทำนี่น่ากลัวจะโดนจ้องจนตัวทะลุไปซะก่อนจริงๆครับ
“เอาไว้พี่จะกินทีหลังแล้วกันนะ พี่ซื้อของพี่มาแล้ว ยังไงก็ขอบใจที่เราอุตส่าห์ทำมาให้”คำตอบของร่างสูงทำให้แฮร์รี่หน้าหงอยลงอย่างเห็นได้ชัด สายตาที่มองเซนละห้อยทำให้ลูอีอดไม่ได้ที่จะยื่นมือเข้ามาช่วย
“ได้ไงวะไอ้เซน น้องเค้าทำมาเพื่อแกเลยนะเว้ย แกอ่ะกินของน้องไป เดี๋ยวฉันกินของแกเอง”พูดจบก็จัดแจงยกจานที่เซนซื้อมาก่อนหน้านี้เทรวมกับส่วนที่แฮร์รี่ทำมาให้เขาแล้วลงมือกินทันที นั่นทำให้เพื่อนหน้าคมหมดโอกาสที่จะทวงกลับ
เซนที่เตรียมจะโวยหันมาเห็นสายตาที่เริ่มมีความหวังของแฮร์รี่ก็ได้แต่ทอดถอนใจ มือหนาหยิบช้อนขึ้นมาตักกินแล้วพูดคำพูดที่ทำให้คนตัวขาวต้องยิ้มแก้มปริ
“ก็...อร่อยดี”
ไม่เสียแรงเลยที่แฮร์รี่อุตส่าห์ตื่นแต่เช้ามาทำให้
แต่ก่อนที่แฮร์รี่จะเริ่มลงมือกินของตัวเอง เสียงของบุคคลที่เงียบมาตลอดการสนทนาก็ดังขึ้นเรียกความสนใจของทุกคน
“ต่อให้พี่ยัดเข้าไปแบบนั้นผมก็ไม่คิดว่าพี่จะกินหมดนะ”เสียงเนิบๆตามสไตล์ของเลียม เพนย์ทำให้คนที่รีบกินอยู่ถึงกับชะงัก ดวงตาสีฟ้าซีดเงยขึ้นมามองสบดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่ถูกบดบังด้วยแว่นสายตาอย่างฉงน
“แล้ว?...”
เลียมทำหน้าเบื่อหน่ายเล็กน้อย ก่อนจะตอบข้อข้องใจของคนตรงหน้า
“ดูจากขนาดตัวพี่แล้ว อาหารปริมาณขนาดนี้มันก็มากไปอยู่ดี แล้วการที่พี่ยัดเข้าไปแบบนั้นมันจะทำให้พี่จุกได้ หลังจากนั้นพี่จะรู้สึกอึดอัดไม่สบายตัวเพราะอาหารไม่ย่อย”
“ทำไม ขนาดตัวฉันมันทำไม?!”
ดูเหมือนคำพูดที่เลียมพยายามอธิบายจะเข้าสมองคนตรงหน้าได้แค่ประโยคนี้เองสินะ...
“ก็พี่ตัวเล็กแค่นี้เอง แล้วถ้าพี่กินอย่างนี้ทุกมื้อ กระเพาะอาหารของพี่จะเริ่มปรับตัวและชินกับการกินในปริมาณที่เยอะ หลังจากนี้พี่ก็จะเริ่มอ้วนเพราะร่างกายเผาผลาญได้ไม่หมด เตี้ยแล้วอ้วนนี่คงไม่ดีนะครับ”เลียมยังพูดต่อโดยไม่สนใจสีหน้าที่เริ่มฉายแววเอาเรื่องของลูอี
“พูดงี้ได้ไงวะ เตี้ยแต่ก็ต่อยหนักนะเว้ย”ลูอีทำท่าจะกระโจนเข้าหาคนพูด เดือดร้อนเซนกับแฮร์รี่ต้องดึงคนของตัวเองไว้ไม่ให้มีเรื่องกัน
“ความจริงเป็นสิ่งไม่ตายครับ ที่เตือนนี่เพราะผมหวังดี ถ้าพี่ไม่รับก็ไม่เป็น อุ๊บ..”
“เลียมพอก่อนๆ”แฮร์รี่หันไปอุดปากไม่ให้เลียมพูดอะไรไปมากกว่านี้
“แกก็ใจเย็นเว้ยไอ้ลู น้องมันก็หวังดี”เซนพูดพลางกลั้วหัวเราะ ด้วยรู้ดีว่าเพื่อนของเขาเซ้นซิทีฟกับเรื่องขนาดตัวมากแค่ไหน
“ขอโทษพี่ลูอีด้วยนะครับ เพื่อนผมมันเป็นคนจริงจังกับชีวิตมากไปหน่อย”เห็นใบหน้าหวานที่เจื่อนลงก็ทำให้ลูอีระงับสติอารมณ์ได้ดีขึ้น... ก็ไม่ได้อยากให้คนที่ไม่เกี่ยวต้องมารู้สึกผิดไปด้วยเพราะเด็กบางคน
...ไอ้เด็กปากหมา...
“เออ ไม่กินแล้วก็ได้”เอาเข้าจริงลูอีก็ยังกลัวตัวเองจะอ้วนเตี้ยเหมือนที่เด็กนั่นบอกอยู่ดีนั่นแหละ
“มา ฉันกินต่อเอง หิวพอดี”ไนออลที่โผล่มาจากไหนก็ไม่อาจทราบได้คว้าจานไปกินต่อหน้าตาเฉย
“อะไร??”เจ้าของผมบลอนด์เงยหน้าขึ้นจากจานข้าวมาก็พบว่าตัวเองตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งโต๊ะ ไนออลมองสบตาทุกคน แต่เมื่อไม่ได้คำตอบอะไรก็ไหวไหล่อย่างไม่สนใจแล้วก้มลงกินต่อ
เอ่อ... ไนออลมันมาเพื่อแดกอย่างเดียว... ใช่ไหม??
กึก กึก กึก
เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นดังขึ้นในโถงทางเดินที่เชื่อมไปยังที่จอดรถของโรงเรียน ร่างสูงโปร่งของเซน มาลิคก้าวเดินไปอย่างช้าๆ ราวกับเขาเองก็ไม่มั่นใจในแต่ละก้าวที่ก้าวเดินมากนัก คิ้วหนาบนใบหน้าคมคายขมวดยุ่ง สุดท้ายแล้วเจ้าตัวก็ทนความอึดอัดไม่ไหวหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนที่คอยเดินตามมาไม่ห่าง
“มีอะไรรึเปล่าแฮร์รี่”ด้วยความที่ร่างสูงหันกลับมากะทันหันทำให้แฮร์รี่ชนเข้ากับแผงอกแข็งแรงนั้นเต็มๆ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของเซนทำให้คนตัวเล็กกว่าเผลอสูดหายใจเข้าเต็มปอด แฮร์รี่ถอยออกมาตั้งหลัก พลางยกมือบางขึ้นลูบจมูกของตัวเองเบาๆ
“เปล่านี่ครับ”
“แล้วตามพี่มาทำไม”แฮร์รี่ไม่ได้ตอบคำถาม สิ่งที่เจ้าตัวทำมีแค่ส่งสายตาใสซื่อให้คนตรงหน้าไปตีความเอาเองเท่านั้น
เซนที่เห็นว่าคงไม่ได้คำตอบอะไรอย่างเคยก็หันหลังเดินออกไปยังลานจอดรถ โดยที่มีคนผมหยิกวิ่งตามไปอีกครั้ง เมื่อถึงรถร่างสูงก็หยิบหมวกกันน็อคขึ้นมาสวม แต่ก่อนจะได้ออกรถอย่างใจคิดก็ต้องหันกลับมามองด้านหลังเมื่อรู้สึกถึงน้ำหนักที่ทิ้งลงมา และก็ไม่ได้แปลกใจเลยที่เห็นหน้าคนที่เริ่มจะคุ้นเคยขึ้นทุกวันมานั่งยิ้มแฉ่งอยู่บนรถเขา
“อะไรอีกแฮร์รี่”เซนถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจอีกครั้ง ให้ตาย ตั้งแต่เด็กคนนี้เข้ามาวุ่นวายในชีวิต เขาต้องถอนหายใจไปกี่รอบแล้วเนี่ย
“พี่ไปส่งผมหน่อยนะ”คนตัวเล็กพูดออกมาราวกับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
“ไม่ได้แฮร์รี่ พี่มีธุระต่อ”
“ก็แวะส่งผมแปปเดียวเอง”ไม่ได้อยากยอมรับหรอกว่าการที่มือขาวๆของคนด้านหลังมาดึงชายเสื้อเขาแล้วแกว่งไปมาอย่างอ้อนๆแบบนี้มันก็ดูน่ารักดี เพียงแต่การกระทำแบบนี้นี่มันนิสัยเด็กเอาแต่ใจชัดๆ
“ไม่ได้ ลงไปก่อนแฮร์รี่”เซนพูดด้วยเสียงแข็งขึ้นนิดหน่อย
“พี่เซนอย่าใจร้ายกับผมเลยนะ นี่ก็เย็นแล้ว เลียมก็กลับบ้านไปแล้ว ถ้าพี่ไม่ไปส่งผม ผมคงต้องไปรอรถที่ไม่รู้เมื่อไหร่จะมา แล้วมันก็อันตรายเพราะป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนตอนนี้ก็คงไม่มีใครแล้วก็... ”แฮร์รี่ที่พยายามพล่ามซะยาวก็ต้องหยุดชะงักเมื่อคนด้านหน้าไม่มีทีท่าว่าจะใจอ่อนแม้แต่น้อย
คนตัวขาวเม้มริมฝีปากแน่น ความน้อยใจที่ไม่รู้มาจากไหนพากันตีขึ้นมาจนจุกอกจนน้ำตาคลอ แฮร์รี่ก้าวลงจากรถก่อนจะเดินหงอยๆจากไป เซนได้แต่มองร่างนั้นเดินไปจนลับสายตา
นี่เขาควรต้องรู้สึกผิดไหมเนี่ย?
“พี่เซนใจร้ายยยยยยย”เสียงหวานตะโกนออกมา สองเท้าพาตัวเองมาจนถึงป้ายรถเมล์ที่ไม่มีใครผ่านไปมาแล้ว ด้วยเวลาที่ดวงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าไปทุกที
อุตส่าห์รอพี่เซนจนเย็นขนาดนี้ แต่ดูสิ่งที่ได้กลับมาสิ!
ถึงเขาจะเป็นคนชอบตื๊อ แต่ที่บอกว่าตอนนี้มันอันตรายที่จะมารอรถคนเดียว เขาก็ไม่ได้โกหกนะ...
นัยน์ตาคู่โตหันมองบรรยากาศรอบข้างที่เงียบสงัดแล้วก็ต้องก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ ถ้ารู้ว่าพี่เซนจะใจร้ายขนาดนี้เขาคงไม่อยู่รอหรอก...
แต่อย่างว่า... พี่เขาไม่ได้ชอบเราซะหน่อยนี่นา จะมาแคร์ทำไม
คิดมาถึงตรงนี้ น้ำใสๆก็เริ่มคลอหน่วย มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว กักเก็บความน้อยใจทั้งหมดไว้ในส่วนลึก เขาจะมาท้อไม่ได้ นี่เพิ่งผ่านมาไม่กี่วันเองนะ...
“นี่! จะกลับไหมบ้านน่ะ กลัวจนต้องร้องไห้เลยรึไง”เสียงทุ้มดังขึ้นไม่ไกลทำให้แฮร์รี่สะดุ้งเล็กน้อย ตาคู่โตหันไปทางต้นเสียงก็พบกับร่างสูงโปร่งที่คร่อมอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์
ไม่รู้ตัวหรอกว่ายิ้มออกไปกว้างแค่ไหน
รับรู้ได้แต่หัวใจที่เต้นแรงจนแทบระเบิดออกมาเท่านั้นแหละ
สองขาเรียวพาเจ้าของร่างวิ่งไปหาคนตัวสูงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกระโดดขึ้นซ้อนด้านหลัง เซนส่ายหัวเล็กน้อยให้กับความตื่นเต้นของคนตัวเล็ก ถ้าไม่ติดว่ามันเย็นขนาดนี้แล้ว เขาคงไม่ใจอ่อนให้กับเด็กคนนี้ง่ายๆหรอก...
ร่างสูงของเซนกำลังจะออกรถแต่ก็รู้สึกได้ถึงสองมือที่ขยำชายเสื้อเขาจนแน่น
เด็กน้อยจริงๆ
เซนยกยิ้มเล็กน้อยให้กับความคิดนั้นก่อนจะถอดหมวกกันน็อคของตัวเองส่งให้คนด้านหลัง
“เอ้า ใส่ซะ แล้วก็เกาะดีๆล่ะ”
แฮร์รี่รับหมวกมาใส่ ก่อนจะเพิ่งรู้ตัวถึงสิ่งที่ได้เรียนรู้ไปในวันนี้...
เรียนรู้ว่ายิ้มจนปวดแก้มนี่มันเป็นยังไง...
แฮร์รี่ไม่อยากให้ถึงบ้านเร็วๆเลย...
To be continue...
Talk: มาแล้วค่าาาา สำหรับตอนนี้สั้นไปนิดแต่เราก็พยายามปั่นเพื่อได้เอามาลงให้เร็วที่สุด คอมมีปัญหานิดหน่อยอ่ะค่ะ ไม่รู้เคยเป็นกันไหม เวลาลงแล้วแบบหน้ามันค้างๆยังไงไม่รู้อ่ะค่ะ อาจจะเว้นวรรคได้ไม่ค่อยดีน้าาา ส่วนเรื่องฟิคเป็นยังไงบ้างคะ ชอบกันรึป่าวเอ่ยยย ถ้ายังไงอย่าลืมไปเวิ่นกันได้ในแท็ก #แย่งZarry นะคะ หรือไปคุยกับเราได้ที่ @ammjanice เราไม่ดุค่ะ 55555 ขอบคุณทุกคนที่มาอ่านกันนะคะ ติชมกันได้เต็มที่เลย รักทุกคนนนน^^
ความคิดเห็น