คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Zarry: แย่ง Part 1
เซน มาลิค เป็นแค่แบดบอย เพลย์บอย หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ยอมกลับตัวกลับใจ ถอดเขี้ยวเล็บเพื่อผู้หญิงคนเดียวที่ตัวเองรัก
ส่วนแฮร์รี่ สไตล์ส ก็เป็นแค่เด็กดื้อรั้นเอาแต่ใจ และต้องได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ตัวเองอยากได้
ไม่ว่าอะไร...แฮร์รี่ก็ต้องได้ และนั่น รวมถึงเซน มาลิคด้วย!
.
.
.
หืม...เปิดเทอมวันแรก ก็มีเรื่องให้ประหลาดใจเลยหรอเนี่ย??
ทางเดินยาวในโซนล็อคเกอร์ปรากฎชายร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียนไฮสคูลสีกรมท่า ผมที่ถูกเซ็ตมาอย่างดีรับกับใบหน้าคมคายและสันจมูกโด่ง สิ่งที่ดูแปลกไปคงจะมีเพียงแค่คิ้วหนาที่ขมวดมุ่น กับดวงตาคมสีเฮเซลที่เบิกกว้างเล็กน้อยอย่างฉงน เมื่อพบบางสิ่งบางอย่างที่ถือเป็นสิ่งแปลกปลอมถูกแปะอยู่หน้าตู้ล็อคเกอร์ของตัวเองในเวลาเช้าอย่างนี้ มือหนาดึงกระดาษโพสอิทแผ่นบางออกมาดูใกล้ๆอย่างพินิจพิจารณา ไม่ต้องอาศัยตัวช่วยอย่างอื่นก็บอกได้เลยว่าคนที่เขียนบนกระดาษแผ่นนี้ไม่เหมือนใครที่เคยเขียนให้เขามาก่อนเป็นแน่
จะเรียกว่าแปลกได้ไหมนะ
เพราะอย่างน้อยๆ ตั้งแต่เรียนไฮสคูลที่นี่มาจนถึงตอนนี้ที่เป็นปีสุดท้าย เซน มาลิค ก็ยังไม่เคยพบเจออะไรที่แปลกประหลาดเท่านี้มาก่อน
ข้อความประหลาดๆ...
ไหนจะนมรสสตรอเบอร์รี่กล่องสีชมพูน่ารักที่ถูกเอามาแขวนไว้อย่างนี้อีก...
ปกติมันต้องเป็นพวกดอกไม้สื่อรัก ไม่ก็ช็อคโกแลตอะไรพวกนั้นไม่ใช่รึไง?
ถึงจะเปลี่ยนตัวเองมาเป็นผู้ชายแสนดีแล้วยังไง มันก็ไม่ใช่ว่าคนอย่างเขาจะต้องยอมมากินของหวานแปลกประหลาดสีหวานแหววอย่างนี้ซะหน่อย
“เฮ้ย ไรวะ”ใบหน้าคมคายเผลอคลายคิ้วที่ขมวดมุ่นอย่างคนใช้ความคิดก่อนจะหันไปหาต้นตอของความวุ่นวายเล็กๆที่เกิดขึ้นเมื่อครู่อย่างลูอี ทอมลินสันที่ยืนยิ้มร่า มือหนาโชว์กระดาษเจ้าปัญหาที่เจ้าตัวคงจะโอ้อวดอย่างทุกครั้งว่าต้องใช้ความเร็วแสงแบบที่เจ้าตัวเท่านั้นที่ทำได้ในการขโมยมันมา
“ว้าววว ไอ้เพลย์บอยเขี้ยวกุดโดนสารภาพรักอีกแล้วเว้ยเฮ้ย”เสียงแหลมติดแหบเอ่ยล้อๆ ท่าทางที่ดูโอเวอร์จนน่าถีบทำให้เซนคันไม้คันมืออยากจัดซักเปรี้ยง
“ไม่ต้องเลยไอ้ลู อิจฉารึไง”
“โหย ระดับฉันมีหรอจะต้องอิจฉา ไหนวะ คราวนี้จะหวานเลี่ยนแบบของน้องแม็กกี้ตอนนั้นอีกรึป่าว”ปากก็พูดส่วนตาก็อ่านเนื้อความที่ถูกเขียนด้วยลายมือเป็นระเบียบ ตัวหนังสือเล็กๆน่ารักที่มีใจความกะทัดรัดในแบบที่คาดไม่ถึงทำให้เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าซีดเบิกกว้าง ปากอ้าค้าง ก่อนระเบิดหัวเราะเสียงดัง
“เวร...แล้ว...ไหมล่ะมึง เพอร์รี่เจอคู่แข่งแล้วโว้ย ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“อะไรเวร แกต้องทำเวรวันนี้หรอลู”เสียงงึมงำดังมาจากไนออล ฮอแรนผู้มาใหม่ที่เดินสะโหลสะเหลเหมือนคนยังไม่ตื่นดี มืออวบๆจับแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นใหญ่เข้าปาก ผมสีบลอนด์ทองชี้ฟูไม่เป็นทรงชนิดที่ว่าถ้าสาวๆในสังกัดมาเห็นมันตอนนี้คงรีบเขียนใบลาออกกันแทบไม่ทันแน่
“พอเลยๆ เลิกยุ่งเรื่องฉันได้แล้ว สนใจเรื่องตัวเองเหอะ”มือหนาคว้ากระดาษในมือของลูอีกลับคืนมา
“เฮ้ยยยย นมชมพู”เจ้าของผมบลอนด์พุ่งตรงเข้าหากล่องนมที่เซนไม่คิดจะแตะแล้วเอาไปกินหน้าตาเฉย เซนส่ายหน้าอย่างระอาก่อนที่จะถูกลูอีกระชากไปกระซิบกระซาบ
“น่าสนใจดีนะเว้ยคนนี้ ตรงๆดี ฉันชอบ”
“อย่ามาไอ้ลู แกก็รู้ว่าฉันไม่มีทางทำอย่างที่แกคิด”
“ฉันสืบให้เอาป้ะ รับรองวันนี้รู้เลยว่าเป็นใคร”
“แล้วแกคิดว่าฉันจะอยากรู้ไปทำไมวะ”
“เอ้า กว่าเพอร์รี่จะกลับมาเรียนก็อาทิตย์หน้าโน่น ช่วงนี้ก็หาไรทำแก้เซ็งไง”พูดถึงประโยคนี้ไอ้ตัวแสบประจำกลุ่มก็ทำหน้าเจ้าเล่ห์แบบไม่ปิดปัง
“ถนัดยุยงให้เพื่อนทำเรื่องชั่วๆว่างั้น?”
“เซน ทำไมแกพูดงี้วะ ไอ้เราก็อุตส่าห์หวังดี”
“หวังดีกับผีน่ะสิ แล้วไม่ต้องมาทำหน้างอน แม่งตุ๊ดชิบหาย”คนที่ทำหน้างอนจนหน้าแทบหักรีบปรับสีหน้าแทบไม่ทัน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นส่งค้อนวงโตมาให้
“จำไว้เลยไอ้เซน จำไว้นะ ถ้าน้องเค้าน่ารักฉันเอาเลยด้วย”
“เรื่องของแกดิ อยากหาเรื่องก็เอา”
“หาเรื่องไร? แหนะ มีทำหวง ยังไม่ทันรู้จักน้องเค้าเลย”
“โว๊ะ ไอ้นี่กวนตีน”มือหนาเตรียมจะประเคนฝ่ามือให้เพื่อนสุดที่รักอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่า...
“ไหนๆใครจะมีเรื่องกับใครเดี๋ยวฉันช่วย”
แล้วไนออลเจ้าเก่าที่ยังมึนไม่เลิกก็ทำการจบบทสนทนาลงด้วยประการฉะนี้
“ให้ตาย กลับไปแดกต่อไป๊ไอ้ไนล์!”
...ผมคิดว่าผมรักพี่ครับพี่เซน...
...แล้วผมจะแย่งพี่มาให้ได้ครับ...
ปล.รักใครให้ดื่มนมนะครับ x H.
เสียงออดที่บอกเวลาพักเที่ยงเป็นตัวกระตุ้นชั้นดีที่ทำให้เด็กๆที่ตั้งใจเรียนบ้าง แอบหลับบ้างต้องกระตือรือร้นเก็บของเพื่อพาตัวเองออกจากสถานที่ที่เรียกว่าห้องเรียนให้เร็วที่สุด
เขาเองก็เคยเป็นหนึ่งในนั้น
ใช่...แค่เคย เพราะวันนี้เขาไม่ได้ทำอย่างนั้น แล้วเมื่อวานมันก็เป็นอดีต จะใช้คำว่าเคยก็ไม่แปลก
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องอีก มือเล็กก็หยิบกระดาษโพสอิทแผ่นน้อยออกมาก่อนจะบรรจงเขียนบางอย่างลงไปในนั้น ใบหน้าขาวดูขะมักเขม้นซะจนไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนมายืนมองอยู่ซักได้พักแล้ว
“พี่เซนครับ ผม...”
“เฮ้ย!”เสียงหวานตะโกนออกมาอย่างตกใจเมื่อเสียงปริศนาอ่านออกเสียงตามอักษรที่เขาเขียน มือเล็กๆตะครุบกระดาษปิดเข้าหากันก่อนถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าคนที่มารบกวนเป็นใคร
“เลียม ฉันบอกกี่ทีแล้วว่าอย่ามาเงียบๆ”
“ดูจากที่นายเพ่งสมาธิไปกับการเขียนขนาดนั้น มันคงไม่แปลกถ้าประสาทการรับรู้ด้านอื่นของนายจะแย่ลง แล้วก็...”
“โอ๊ย พอๆ ฉันผิดเองแหละ ไม่ต้องเอาหลักการอะไรมาทั้งนั้น ว่าแต่ นายไม่ไปกินข้าวหรอ”
“ก็ไม่เห็นนายที่โรงอาหารเลยขึ้นมาดู”เจ้าของร่างสูงขยับแว่นที่เลื่อนลงมาตรงปลายจมูกให้กลับเข้าที่ก่อนจะย้ายตัวมานั่งข้างๆคนผมหยิกที่มือยังไม่ปล่อยจากกระดาษสื่อรักนั่น
“ก็ฉันมีเรื่องต้องทำไง”
“ตกลงนายเอาจริงหรอ”
“แล้วมีอะไรบ้างที่ฉันไม่เอาจริง”
“มันก็ใช่ ยกเว้นแต่เรื่องแย่งแฟนคนอื่น ที่ข้อนี้ฉันเองก็คิดไม่ถึง”คำพูดตรงๆแบบขวานผ่าซากเล่นเอาจุกไปถึงอก
ก็ใช่ไง... ไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าเหมือนกัน
“ก็กำลังจะทำให้ดูอยู่นี่ไง”
“มันไม่ถูกต้องนะแฮร์รี่ นายควรเว้นไว้ซักเรื่องนึง”เลียมท้วง
“ฉันรักพี่เขา แค่นั้นล่ะที่ฉันสนใจ”ใบหน้าสวยเชิดอย่างไม่ยอมแพ้
“นายรักเขา แต่พี่เซนกับพี่เพอร์รี่เค้ารักกัน นายจะไปแทรกตรงไหน”
“ฉันหาทางเอาจนได้แหละน่า”
“ทั้งหมดที่พูดเนี่ย ฉันเป็นห่วงนายนะแฮร์รี่ นายมันยังอ่อนต่อโลก”
“ตรงไหนกัน? การที่นายเป็นหนอนหนังสือไม่ได้หมายความว่านายรู้จักโลกดีหรอกนะ”
“เฮ้อ ฉันหมดปัญญาจะพูด”ที่เลียมทำคือการถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายด้วยรู้ว่าคำพูดของเขาคงไม่มีทางแทรกซึมลงไปในสมองของแฮร์รี่ได้ง่ายๆแน่
“เอาน่าเลียม ฉันแค่อยากพยายามดูซักตั้ง”แฮร์รี่พูดให้เลียมมั่นใจ เพราะอย่างน้อยก็ยังดีกว่าอยู่เฉยๆแล้วไม่ลงมือทำอะไรเลย
“งั้นฉันคงทำอะไรไม่ได้นอกจากช่วยอวยพรให้นายไม่ต้องเจ็บตัวกลับมานะแฮร์รี่”
เชื่อมือเถอะน่า... แฮร์รี่ สไตล์สซะอย่าง มากกว่านี้ก็ทำได้!
“เออๆ ได้ เดี๋ยวแกเลิกแล้วโทรหาฉันละกัน เออ แค่นี้แหละ”ร่างสูงโปร่งกดตัดสายก่อนเดินก้มหน้าก้มตาเช็คข้อความในโทรศัพท์ ร่างสูงโปร่งพาตัวเองไปยังลานจอดรถของโรงเรียน ก่อนจะพบว่ามีใครบางคนถือวิสาสะมานั่งบนบิ๊กไบค์คันโปรดของเขาอยู่ก่อนแล้ว
...ใครวะ...
ร่างสูงโปร่งขยับเข้าไปใกล้ก่อนจะเห็นนักเรียนคนหนึ่งที่ดูไม่คุ้นหน้าคุ้นตากำลังทำอะไรซักอย่างกับโทรศัพท์ในมือ คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น ริมฝีปากสีแดงสดขมุบขมิบบ่นบางอย่างกับตัวเอง ดูแล้วเจ้าตัวคงไม่ได้อารมณ์ดีเท่าไหร่นัก
“เอ่อ โทษนะครับ พอดีรถคันนี้ของพี่ แล้วพี่ก็จะกลับแล้ว น้องช่วย...”เซนจงใจละประโยคไว้ให้คนฟังคิดเอง เสียงของเขาเรียกให้คนตรงหน้าหันมา เจ้าตัวทำหน้างงอยู่ชั่วครู่ก่อนจะทำท่าเหมือนนึกได้
“อ้อ ขอโทษทีครับ”เจ้าของผมหยิกเป็นลอนสวยกระโดดลงจากรถของเขา แต่ดูท่าทางจะไม่ได้สำนึกผิดเท่าไหร่กับการมานั่งบนรถคนอื่นแบบนี้
เซนไม่ได้สนใจอะไรมาก ร่างสูงเดินผ่านคนที่สูงกว่าไหล่เขานิดหน่อยไปยังรถของตัวเอง มือหนากำลังจะหยิบหมวกกันน็อคมาสวมเมื่อเสียงหวานของคนข้างๆหันมาเรียกเค้าไว้
“เอ่อคือ พี่ครับ พอดีโทรศัพท์ผมมีปัญหานิดหน่อย ขอยืมของพี่ก่อนได้ไหมครับ”เซนหันมามองด้วยความแปลกใจ แต่เมื่อประกอบกับสิ่งที่เห็นเมื่อครู่ทำให้เชื่อได้ไม่ยากว่าโทรศัพท์ของคนตรงหน้าดูจะมีปัญหาจริงๆ
“ได้สิ แต่อย่านานล่ะ พอดีพี่รีบ”มือหนาส่งโทรศัพท์เครื่องหรูของตนให้แต่ไม่วายกำชับทิ้งท้าย คนผมหยิกตรงหน้าไม่พูดอะไร ทำเพียงแค่คว้าโทรศัพท์ไปจากมือเขาก่อนจะกดเบอร์แล้วโทรออก
Everybody wanna steal my girl…
เสียงริงโทนปริศนาดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลก่อนจะเงียบลง มือบางยื่นโทรศัพท์คืนให้เขา ใบหน้าใสที่ก่อนหน้านี้ดูไม่สบอารมณ์กลับมีรอยยิ้มระบายเต็มหน้า ร่างโปร่งชะงักไปชั่วครู่ ใบหน้าคมคายฉายแววสับสนก่อนจะรับโทรศัพท์คืนแบบงงๆ
“อ้าว ไม่โทรแล้วหรอ”
“ก็โทรแล้วนี่ไงครับ”ไม่พูดเปล่า เจ้าตัวยังหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาโชว์มิสคอลที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอ เห็นคนโตกว่ายังมีเครื่องหมายคำถามกระจายอยู่เต็มหน้าก็หัวเราะคิกคักก่อนจะหมุนตัวพลางออกวิ่งแต่ไม่วายหันกลับมาตะโกนด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“ผมแฮร์รี่นะครับ แล้วจะโทรไปหานะพี่เซน”เจ้าเด็กประหลาดยิ้มเต็มแก้ม แถมยังโบกมือให้หยอยๆ
แฮร์รี่???
แล้วจะโทรไปหา???
คิดได้เท่านี้ก็แทบจะเพ่นกบาลตัวเอง คุยนักคุยหนาว่าเป็นแบดบอยกลับใจ นี่คงกลับใจมานานไปหน่อยเลยมาพลาดท่าเสียรู้เด็กอย่างนี้
ไอ้เด็กนี่ก็ประหลาดซะจริง
พูดถึงประหลาด...
เซนย้อนคิดไปถึงเรื่องกระดาษปริศนาเมื่อเช้า ความรู้สึกบางอย่างบอกกับเขาว่าต้องเป็นไอ้เด็กคนนี้ไม่ผิดแน่ คิดได้อย่างนั้นก็ส่ายหัวเบาๆ มือหนายกหมวกกันน็อคขึ้นมาสวมหัวก่อนจะขี่มอเตอร์ไซค์คู่ใจออกไป
ชินแล้วนะกับการมีคนมาชอบ
เจอมาเกือบทุกรูปแบบของการถูกสารภาพรัก
แต่ไอ้ที่มาประกาศโต้งๆว่าจะแย่งเขามาให้ได้เนี่ย
เด็กคนนี้ คงต้องยกให้เป็นคนแรก!
.
.
.
แต่เอาเข้าจริงๆ แฮร์รี่กลับไม่กล้าทำอะไรเลย...
ดวงตาสีมรกตใสแจ๋วจับจ้องไปยังโทรศัพท์มือถือเครื่องหรู... เป็นเวลากว่าชั่วโมงแล้วที่มือบางกดโทรออกแล้วตัดสาย แล้วกดโทรออกแล้วก็ตัดสายอยู่อย่างนั้น
ถ้าเขาโทรไป พี่เซนจะรับสายไหม?
ถ้าเขาโทรไป พี่เซนจะรำคาญไหม?
ถ้าพี่เซนเปลี่ยนเบอร์ไปแล้วล่ะ?
ถ้า... ถ้า... ถ้า...
“โอ๊ยยยยย ตะคริวจะกินแขนกินสมองหมดแล้วเนี่ย เอาวะ โทรก็โทร กล้าๆหน่อยแฮร์รี่”เรียกความมั่นใจให้ตัวเอง สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะตัดสินใจกดโทรออก
เสียงรอสายฟังดูยาวนานในความรู้สึก เข้าใจอารมณ์พวกเพื่อนผู้หญิงเวลาโทรหาคนที่ชอบก็ตอนนี้แหละ หัวใจมันเต้นตึกตัก ลุ้นว่าเค้าจะรับไม่รับอยู่นั่น...
คำว่า ‘ถ้า’ เริ่มกลับเข้ามาวนเวียนในหัว ความตื่นเต้นทำให้คนตัวบางเผลอกัดเล็บตัวเอง
ถ้าพี่เซนรับสายแล้วจะพูดอะไรดีนะ?
ถ้าพี่เซนไม่พอใจที่เค้าโทรไปล่ะ?
ถ้าพี่เซนนอนแล้วล่ะ?
แล้ว... เสียงพี่เซนเวลาโทรศัพท์จะเป็นยังไงนะ?
ก่อนที่จะคิดอะไรได้มากกว่านี้ เสียงกดรับสายก็ดังขึ้นเรียกสติของแฮร์รี่ให้กลับคืนมา
“..........ฮัลโหลครับ...”เสียงงัวเงียของเซนส่งผลให้หัวใจของแฮร์รี่เต้นระรัว เลือดสูบฉีดจนใบหน้าแดงก่ำ ทำไมนะทำไม ตอนที่ใจกล้าหน้าด้านไปเอาเบอร์กับพี่เขายังไม่เป็นถึงขนาดนี้เลย
“พะ...พี่เซนหรอครับ”ถามคำถามที่รู้อยู่แล้วด้วยสมองยังไม่ค่อยสั่งงาน คนอับจนคำพูดทำได้แค่อ้าปากพะงาบๆรอคนอายุมากกว่าตอบกลับมาเท่านั้น
“.....ครับ...นั่นใครครับ”เงียบไปซักพักก่อนที่เสียงง่วงๆจะตอบกลับมาอีกครั้ง
“แฮร์รี่ครับ... พี่เซนจำได้ไหม”
“........อืมม... ว่าไงครับ”เสียง อืม เบาๆทำให้แฮร์รี่ใจชื้น แม้จะไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ว่าคนตัวสูงจำเขาได้จริงๆ
“ผมแค่จะโทรมาบอกว่า... ฝันดีนะครับพี่”พูดเองก็เขินเอง สาบานต่อหน้าหมอนสกรีนลายพี่เซนเลยเอ้า ว่าตั้งแต่เกิดมาแฮร์รี่ไม่เคยทำอะไรแบบนี้!
“........ครับ... ฝันดีครับ...”เสียงทุ้มเงียบหายไป แทนที่ด้วยเสียงหายใจสม่ำเสมอ เซนหลับไปโดยที่ยังไม่ได้กดตัดสายด้วยซ้ำ ใบหน้าใสจ้องมองโทรศัพท์อึ้งๆ
เมื่อกี้พี่เซนพูดว่า ฝันดีครับ...
ถึงจะพูดแบบไม่มีสติเท่าไหร่ก็เถอะ
รอยยิ้มสวยปรากฏขึ้นเต็มใบหน้า มือบางยกโทรศัพท์แนบหูก่อนจะเอนตัวลงนอนฟังเสียงลมหายใจของใครบางคนที่คงเป็นยาชั้นดีที่ช่วยขับกล่อมให้แฮร์รี่นอนหลับฝันดีได้ในคืนนี้...
To be continue...
สวัสดีค่าาา จบไปแล้วหนึ่งตอนกับฟิคสั้นๆกากๆเรื่องนี้ 555555 บอกเลย พยายามที่สุดแล้วก็ได้แค่นี้จริงๆค่ะ >< ยังไงก็ติชมกันได้เต็มที่เลยนะคะ เราไม่ค่อยได้แต่งฟิคด้วย เราจะได้เอาคอมเม้นมาปรับปรุงให้ดีขึ้นค่ะ^^
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาติดตามฟิคเรื่องนี้มากๆเลยนะคะ สนใจตามไปคุยกันได้เลยในทวิต @ammjanice ^^ เราชื่อแอ้มค่ะ
ถ้าจะเม้นเรื่องนี้ในทวิตรบกวนติด #แย่งZarry นะคะ ขอบคุณค่าาาา
ความคิดเห็น