ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่6(Love colors white)
“มีอะไรว่ะ?” ผมถามมันไปพลาใส่เ็มัาเนัเรียนไป้วย
“ไอ้โฟมพี่ไอ้โฟม!”
“ไอ้โฟมทำไม?” ผมถามมันอย่าร้อนรนใ เพราะไอ้โฟมือเพื่อนอไอ้ไฟรุ่นน้อผมเหมือนันและพวมันสอน็นับถือผมมา
“ไอ้โฟมมีเรื่อับเ็โรเรียนลีอีแล้วพี่!” เ็โรเรียนลีหรือลีนุูลที่ไอ้ไฟพูถึือโรเรียนู่อริผมนั้นแหละเป็นโรเรียนายหิรวมันไม่ใ่โรเรียนายล้วนเหมือนผม พวมันั้ัวเป็นอริับพวผมมาั้แ่สมัยรุ่นพี่สืบทอนมาถึรุ่นผม และผม็ถูเลือให้เป็นหัวโอโรเรียน
พรึบ
“ไปสิว่ะรอไร!” ผมบอไอ้ไฟพร้อมับถือระเป๋านัเรียนวิ่นำหน้าไอ้ไฟไป้วยวามเป็นห่วไอ้โฟม
“ที่ไหนว่ะ?” ผมหันไปถามไอ้ไฟที่วิ่ามหลัผมมาิๆ
“หลัลาพี่!” ไอ้ไฟะโนอบผม ผมพยัหน้ารับรู้
“เออ!!” ผมมุ่หน้าใส่เียร์หมาวิ่อย่าไม่ิีวิ และผม็มาถึหลัลาที่มีเ็โรเรียนาเำนับสิบนยืนถือไม้หน้าสามพลาำลัรุมระทืบใรสันที่อยู่ลาวล้อมอพวมัน
“ไอ้พวหมาหมู่!!” ผมะโนไปอย่าโมโห พลาทิ้ระเป๋านัเรียนลบนพื้นและวิ่เ้าไปลุยับพวมัน
“มึยัอยู่อีเหรอว่ะไอ้ไบรท์?”
“นอย่าูนรไม่รับหรอเว้ย!!” ผมะโนสุเสียพร้อบับำหมัแน่นและวิ่เ้าไปในวล้อมอเ็าเำและ็เิาระลุมบอนันเิึ้น โยผมอยู่รลานนับสิบ ปล่อยหมัปล่อยเท้าอย่าไม่ิีวิำว่าพี่น้ออผมมันสำัเสมอ
ุ๊บ ั๊บ ุ๊บ ั๊บ
“โอ้ย!!”
“โอ้ย!!”
พลั๊ว พลั๊ว
ผมใ้เวลาไม่ถึสิบนาที็ทำให้เ็าเำนับสิบนล้มลไปนอนร้อโอโอยอยู่บนพื้นอย่าทรมานาวามเ็บ บานหัวแ บานปาแ บานิ้วแ เพราะผมใ้ไม้หน้าสามที่พวมันเรียมมาฟาลไปอย่าไม่ยั้มือ้วยอารม์รุ่นโรธ
พรึบ
“ไอ้โฟม!” ผมหันไปมอร่าที่นอนสลบเหมืออรุ่นน้อผมที่ร่าอมันเ็มไป้วยเลือโยมีไอ้ไฟเ้าไปพยุร่าอเพื่อนรัมันอย่าเป็นห่วน้ำาลูผู้ายอเราสอนไหลรินออมา
“มันไม่หายใแล้วพี่” ไอ้ไฟเยหน้าึ้นมามอผมพลาร้อไห้ออมา ผม็ยับเ้าไปนั่ยอๆ รร่าอไอ้โฟม
“ทำไมมึอ่อนแอยัี้ว่ะไอ้โฟม….มึะทิู้ับไอ้ไฟไปไม่ไ้น่ะเว้ย!”
“ลุึ้นมาุยับูเี๋ยวนี้!!” ผมะโนแหปาพลาเย่าร่าอไอ้โฟม นในที่สุผม็เห็นรอยยิ้มที่มุมปาอไอ้โฟม
“ไอ้สัสมันแล้พี่!!” ไอ้ไฟว่าพลาปล่อยร่าอไอ้โฟมทิ้ลพื้นอย่าไร้เยื่อใย
พรึบ โพล๊ะ
“โอ้ยสัสไฟ!!” ไอ้โฟมร้อโอโอยึ้นมาพลาเอามือไปลำท้ายทอยอัวเอและหันไปมอไอ้ไฟอย่าาโทษ ทำให้ผมเผลอยิ้มออมาอย่าีใที่ไอ้โฟมมันปลอภัย
“ลั้นหายใหลอู!!” ไอ้ไฟว่าพลาลุึ้นยืนและใ้เท้ายึ้นหมายะถีบไปที่ร่าอไอ้โฟมแ่็โนสายาุๆ อผมห้ามไว้่อนเท้าอไอ้ไฟึหยุ้าลาอาาศไ้ทันท่วที
“ไหวไหมไปโรบาลป่ะ?” ผมถามไอ้โฟมไปอย่าเป็นห่วพลาเ้าไปพยุร่าอมันให้ลุึ้นยืนเพื่อะออไปารนี้
“ไหวพี่ไม่้อไปหรอ…ีนะพี่มา่วยผมไว้ไ้ทัน…ไม่ั้นผมายริๆ แน่” ไอ้โฟมมอหน้าผมแววาอมันบ่บอว่าาบึ้ในน้ำใอผมมา วันแรที่ผมเอมัน็เอมันในสภาพแบบนี้แหละรับ มันมีเรื่อ่อยผม็เ้าไป่วยมันและนับั้แ่วันนั้นมัน็ยให้ผมเป็นศิษย์พี่มันไปเลย ผมไม่รู้ะพูอะไรึเอ่อออรับเป็นศิษย์พี่มันไปเลย
“ไม่เหมือนไอ้ห่าไฟ…ที่ทิ้ผมให้โนยำีนนเียว!” ไอ้โฟมว่าพลามอไปที่ไอ้ไฟอย่าน้อยใและหมั่นไส้มัน แ่ผมรู้ว่าพวมัน็เป็นแบบนี้แหละรับ เถียันบ้าีันบ้าแ่พวมันโรรัันอ่ะ
“ูไปามพี่ไบรท์มา่วยมึ่าหาล่ะ” ไอ้ไฟเถียลับพลาเินมานั่นาบ้าผมที่นั่อยู่บนม้านั่หินอ่อน้าทาโยมีไอ้โฟมที่เอามือับแผลัวเออย่าทุ์ทรมานนั่อยู่้าผมอี้าน
“เหอะ!” ไอ้โฟมหันไปแยเี้ยวใส่ไอ้ไฟและไอ้ไฟ็ทำท่าล้อเลียนไอ้โฟม โยมีผมที่นั่อยู่รลาระหว่าพวมันสอนและผม็นั่ำับท่าทาอพวมัน เ็น้อยริๆ
“เร็วๆ สิอบเย!!”
“เร็วแล้วนะ” เสียอันแสนหวานที่ผมำไ้แม่นว่าเสียใรัมาาทา้าน้ายอผม ผมหันวับมอไปยั้นเสียทันที็พบับเ็ผู้หิสอนที่น้าหลัผมำไ้ีว่าเธอือใร วันนี้เธอน่ารััแ้มป่อๆ ผิวาวอมมพู ริมฝีปามพูับผมที่ถัเปียเียวผู้วยโบว์สีาวุเอี๊ยมยีนส์อเธอเวลาเธอใส่่าน่ารัเหลือเิน^//^
“โรน่ารัเยยย^_^” ผมพูพลาทำหน้าเพ้อฝันเมื่อเห็นรอยยิ้มหวานๆ อเธอ็ทำให้ผมยิ้มามเธอไป้วย นอะไรยิ้มทีโลเป็นสีมพูเลย
“พี่ไบรท์…เป็นไรพี่?” ไอ้ไฟเยหน้าถามผมอย่าสสัยโยที่ผม็ไม่ไ้สนใอะไรมัน เพราะสายาอผมำลั้อไปที่ร่าบาอเธอนนั้นอยู่ เธอโนเพื่อนอเธอูแนให้เินามไปที่ไหนสัแห่อย่าเร่รีบ
พรึบ
“เห้ย!พี่ไปไหนพี่?” เสียไอ้โฟมร้อเสียหลทัถามผมทันทีที่ผมลุึ้นยืนเ็มวามสู
“ไปามีบหิ!”
“ไปามีบหิ!!” ทั้ไอ้ไฟทั้ไอ้โฟม่าะโนึ้นมาเสียัพร้อมๆ ันนผม้อหันลับมาหามันและทำหน้าุๆ ใส่มันเพราะเธอนนั้นหันมามอน่ะสิ
“พวมึะะโนทำพ่อ!”
“็ั้แ่พวผมรู้ัพี่มา…ไม่เยเห็นพี่สนใผู้หินไหนเลยหนิรับทั้ๆ ที่ผม็ยุให้พี่ีบน้อส้มๆ ลูสาวเ้าอร้าน๋วยเี๋ยวพี่็ไม่สน้วย้ำ” ไอ้ไฟหันไปอวามิเห็นาไอ้โฟมแล้วพวมัน็พยัหน้าอย่าเ้าใันและหันลับมามอหน้าผมอย่าสนใและุนปนแปลใปะปนัน
“็นนีู้สนอย่าถามมาไ้ป่ะ!” ผมว่าอย่ารำาแ่็ลบเลื่อนอาารเินอผมเอ้วยแหละ^//^
“ั้นพวผมไป้วย” ไอ้ไฟะโนึ้นพลาเินามหลัผมมาิๆ แทบะสิร่าผมไ้ ผมึเอือมระอาับพวมันึ้อำใให้พวมันามมา้วย ว่าแ่นน่ารัอผมโเรียนเหรอ มอเธอไม่ใ่นแบบนั้นเลยนะ? แ่นน่ารัแบบเธอะยอมมารู้ัับนแบบผมรึเปล่า เพราะเมื่อวานเธอยัวิ่หนีผมเลย….แล้ววันนี้ล่ะ…เธอะวิ่หนีผมอีไหม…
“ไอ้โฟมพี่ไอ้โฟม!”
“ไอ้โฟมทำไม?” ผมถามมันอย่าร้อนรนใ เพราะไอ้โฟมือเพื่อนอไอ้ไฟรุ่นน้อผมเหมือนันและพวมันสอน็นับถือผมมา
“ไอ้โฟมมีเรื่อับเ็โรเรียนลีอีแล้วพี่!” เ็โรเรียนลีหรือลีนุูลที่ไอ้ไฟพูถึือโรเรียนู่อริผมนั้นแหละเป็นโรเรียนายหิรวมันไม่ใ่โรเรียนายล้วนเหมือนผม พวมันั้ัวเป็นอริับพวผมมาั้แ่สมัยรุ่นพี่สืบทอนมาถึรุ่นผม และผม็ถูเลือให้เป็นหัวโอโรเรียน
พรึบ
“ไปสิว่ะรอไร!” ผมบอไอ้ไฟพร้อมับถือระเป๋านัเรียนวิ่นำหน้าไอ้ไฟไป้วยวามเป็นห่วไอ้โฟม
“ที่ไหนว่ะ?” ผมหันไปถามไอ้ไฟที่วิ่ามหลัผมมาิๆ
“หลัลาพี่!” ไอ้ไฟะโนอบผม ผมพยัหน้ารับรู้
“เออ!!” ผมมุ่หน้าใส่เียร์หมาวิ่อย่าไม่ิีวิ และผม็มาถึหลัลาที่มีเ็โรเรียนาเำนับสิบนยืนถือไม้หน้าสามพลาำลัรุมระทืบใรสันที่อยู่ลาวล้อมอพวมัน
“ไอ้พวหมาหมู่!!” ผมะโนไปอย่าโมโห พลาทิ้ระเป๋านัเรียนลบนพื้นและวิ่เ้าไปลุยับพวมัน
“มึยัอยู่อีเหรอว่ะไอ้ไบรท์?”
“นอย่าูนรไม่รับหรอเว้ย!!” ผมะโนสุเสียพร้อบับำหมัแน่นและวิ่เ้าไปในวล้อมอเ็าเำและ็เิาระลุมบอนันเิึ้น โยผมอยู่รลานนับสิบ ปล่อยหมัปล่อยเท้าอย่าไม่ิีวิำว่าพี่น้ออผมมันสำัเสมอ
ุ๊บ ั๊บ ุ๊บ ั๊บ
“โอ้ย!!”
“โอ้ย!!”
พลั๊ว พลั๊ว
ผมใ้เวลาไม่ถึสิบนาที็ทำให้เ็าเำนับสิบนล้มลไปนอนร้อโอโอยอยู่บนพื้นอย่าทรมานาวามเ็บ บานหัวแ บานปาแ บานิ้วแ เพราะผมใ้ไม้หน้าสามที่พวมันเรียมมาฟาลไปอย่าไม่ยั้มือ้วยอารม์รุ่นโรธ
พรึบ
“ไอ้โฟม!” ผมหันไปมอร่าที่นอนสลบเหมืออรุ่นน้อผมที่ร่าอมันเ็มไป้วยเลือโยมีไอ้ไฟเ้าไปพยุร่าอเพื่อนรัมันอย่าเป็นห่วน้ำาลูผู้ายอเราสอนไหลรินออมา
“มันไม่หายใแล้วพี่” ไอ้ไฟเยหน้าึ้นมามอผมพลาร้อไห้ออมา ผม็ยับเ้าไปนั่ยอๆ รร่าอไอ้โฟม
“ทำไมมึอ่อนแอยัี้ว่ะไอ้โฟม….มึะทิู้ับไอ้ไฟไปไม่ไ้น่ะเว้ย!”
“ลุึ้นมาุยับูเี๋ยวนี้!!” ผมะโนแหปาพลาเย่าร่าอไอ้โฟม นในที่สุผม็เห็นรอยยิ้มที่มุมปาอไอ้โฟม
“ไอ้สัสมันแล้พี่!!” ไอ้ไฟว่าพลาปล่อยร่าอไอ้โฟมทิ้ลพื้นอย่าไร้เยื่อใย
พรึบ โพล๊ะ
“โอ้ยสัสไฟ!!” ไอ้โฟมร้อโอโอยึ้นมาพลาเอามือไปลำท้ายทอยอัวเอและหันไปมอไอ้ไฟอย่าาโทษ ทำให้ผมเผลอยิ้มออมาอย่าีใที่ไอ้โฟมมันปลอภัย
“ลั้นหายใหลอู!!” ไอ้ไฟว่าพลาลุึ้นยืนและใ้เท้ายึ้นหมายะถีบไปที่ร่าอไอ้โฟมแ่็โนสายาุๆ อผมห้ามไว้่อนเท้าอไอ้ไฟึหยุ้าลาอาาศไ้ทันท่วที
“ไหวไหมไปโรบาลป่ะ?” ผมถามไอ้โฟมไปอย่าเป็นห่วพลาเ้าไปพยุร่าอมันให้ลุึ้นยืนเพื่อะออไปารนี้
“ไหวพี่ไม่้อไปหรอ…ีนะพี่มา่วยผมไว้ไ้ทัน…ไม่ั้นผมายริๆ แน่” ไอ้โฟมมอหน้าผมแววาอมันบ่บอว่าาบึ้ในน้ำใอผมมา วันแรที่ผมเอมัน็เอมันในสภาพแบบนี้แหละรับ มันมีเรื่อ่อยผม็เ้าไป่วยมันและนับั้แ่วันนั้นมัน็ยให้ผมเป็นศิษย์พี่มันไปเลย ผมไม่รู้ะพูอะไรึเอ่อออรับเป็นศิษย์พี่มันไปเลย
“ไม่เหมือนไอ้ห่าไฟ…ที่ทิ้ผมให้โนยำีนนเียว!” ไอ้โฟมว่าพลามอไปที่ไอ้ไฟอย่าน้อยใและหมั่นไส้มัน แ่ผมรู้ว่าพวมัน็เป็นแบบนี้แหละรับ เถียันบ้าีันบ้าแ่พวมันโรรัันอ่ะ
“ูไปามพี่ไบรท์มา่วยมึ่าหาล่ะ” ไอ้ไฟเถียลับพลาเินมานั่นาบ้าผมที่นั่อยู่บนม้านั่หินอ่อน้าทาโยมีไอ้โฟมที่เอามือับแผลัวเออย่าทุ์ทรมานนั่อยู่้าผมอี้าน
“เหอะ!” ไอ้โฟมหันไปแยเี้ยวใส่ไอ้ไฟและไอ้ไฟ็ทำท่าล้อเลียนไอ้โฟม โยมีผมที่นั่อยู่รลาระหว่าพวมันสอนและผม็นั่ำับท่าทาอพวมัน เ็น้อยริๆ
“เร็วๆ สิอบเย!!”
“เร็วแล้วนะ” เสียอันแสนหวานที่ผมำไ้แม่นว่าเสียใรัมาาทา้าน้ายอผม ผมหันวับมอไปยั้นเสียทันที็พบับเ็ผู้หิสอนที่น้าหลัผมำไ้ีว่าเธอือใร วันนี้เธอน่ารััแ้มป่อๆ ผิวาวอมมพู ริมฝีปามพูับผมที่ถัเปียเียวผู้วยโบว์สีาวุเอี๊ยมยีนส์อเธอเวลาเธอใส่่าน่ารัเหลือเิน^//^
“โรน่ารัเยยย^_^” ผมพูพลาทำหน้าเพ้อฝันเมื่อเห็นรอยยิ้มหวานๆ อเธอ็ทำให้ผมยิ้มามเธอไป้วย นอะไรยิ้มทีโลเป็นสีมพูเลย
“พี่ไบรท์…เป็นไรพี่?” ไอ้ไฟเยหน้าถามผมอย่าสสัยโยที่ผม็ไม่ไ้สนใอะไรมัน เพราะสายาอผมำลั้อไปที่ร่าบาอเธอนนั้นอยู่ เธอโนเพื่อนอเธอูแนให้เินามไปที่ไหนสัแห่อย่าเร่รีบ
พรึบ
“เห้ย!พี่ไปไหนพี่?” เสียไอ้โฟมร้อเสียหลทัถามผมทันทีที่ผมลุึ้นยืนเ็มวามสู
“ไปามีบหิ!”
“ไปามีบหิ!!” ทั้ไอ้ไฟทั้ไอ้โฟม่าะโนึ้นมาเสียัพร้อมๆ ันนผม้อหันลับมาหามันและทำหน้าุๆ ใส่มันเพราะเธอนนั้นหันมามอน่ะสิ
“พวมึะะโนทำพ่อ!”
“็ั้แ่พวผมรู้ัพี่มา…ไม่เยเห็นพี่สนใผู้หินไหนเลยหนิรับทั้ๆ ที่ผม็ยุให้พี่ีบน้อส้มๆ ลูสาวเ้าอร้าน๋วยเี๋ยวพี่็ไม่สน้วย้ำ” ไอ้ไฟหันไปอวามิเห็นาไอ้โฟมแล้วพวมัน็พยัหน้าอย่าเ้าใันและหันลับมามอหน้าผมอย่าสนใและุนปนแปลใปะปนัน
“็นนีู้สนอย่าถามมาไ้ป่ะ!” ผมว่าอย่ารำาแ่็ลบเลื่อนอาารเินอผมเอ้วยแหละ^//^
“ั้นพวผมไป้วย” ไอ้ไฟะโนึ้นพลาเินามหลัผมมาิๆ แทบะสิร่าผมไ้ ผมึเอือมระอาับพวมันึ้อำใให้พวมันามมา้วย ว่าแ่นน่ารัอผมโเรียนเหรอ มอเธอไม่ใ่นแบบนั้นเลยนะ? แ่นน่ารัแบบเธอะยอมมารู้ัับนแบบผมรึเปล่า เพราะเมื่อวานเธอยัวิ่หนีผมเลย….แล้ววันนี้ล่ะ…เธอะวิ่หนีผมอีไหม…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น