ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : นางจากไปแล้ว (NC)
นาเลื่อนัวึ้นลบนายเาอย่า้าๆ ใบหน้าเล็อนาึ้นสีมพูระเรื่อ วาอนา่ำปรือหวานหยาเยิ้ม ปาเล็อนาบวมแ ทรวออวบเ้อนายับยั่วยวน แผ่นหลัอนาเหยียร นาล้ายำลัวบี่อยู่บนัวเา แม่ทัพหนุ่มมอูภาพแสนเย้ายวนรหน้า้วยวามลุ่มหลมัวเมา วาม้อารทะยานึ้นอย่ารวเร็ว
้าวือือ รับรู้ถึอารม์อายหนุ่มเร่ยับสะโพบเบียรุนแร เอื้อมมือไปับมือ้า้ายอเานิ้วเรียวเล็ประสานับนิ้วเรียวยาว ส่วนมืออี้ายึ้นมาับที่ทรวอัวเอ นิ้วเรียวเล็บีบเน้นปลายยอสลับับเล้นลึทรวออวบอย่าร่านร้อน วาปรือหวาน้อเ้าไปในวาอเา านั้นยับสะโพย่มึ้นลรวเร็ว ่อทารัอ่อนนุ่ม ับแน่น อเธอมิบอรััวนอเาอย่ารุนแร
"อ๊า!..ลู่หยา!..อ๊า!..อ๊า..!ท่านีที่สุ..อ๊า!"
ริมฝีปาเล็ส่เสียหวานรวรายั่วยวน
แม่ทัพหนุ่มถูโมีาทุทา ร่าายสะท้านวาบ้วยแรระุ้นอันหนัหน่ว ราวับมีลื่นวามร้อนแล่นไปทั่วร่า เลือลมพลุ่พล่านอเหลวุ่น้นพุ่ทะลัาแ่นายราวับน้ำพุ
"อ่าส์!.อืม!..เ้ามันปิศาิ้อ..อ่าส์"
เสียราระเส่าแหบพร่าที่ยา้านทาน รวมับวามร้อนลวที่พุ่เ้ามา ร่าายอนาพลันระุสุสมไปพร้อมัน
"อ๊า!..อ๊า!..อ้าา" หิสาวรวราอ่อนหวาน พลาทิ้ัวลนอนบนออแม่ทัพหนุ่ม
ายหนุ่มยมือ้าที่ประสานันอยู่ึ้นมา ุมพิเบาๆที่หลัมืออนา
"เหนื่อยหรือไม่?"
เสียุ้ม่ำถามึ้น พลาลูบไล้ที่เอวบาแผ่วเบา
หิสาวส่ายศีรษะไปมา ผมยาวสยายอนาแผ่ระายบนหน้าออเา แม่ทัพหนุ่มรู้สึว่าบริเวนั้นาเล็น้อย!
"เมื่อรู่ท่านเรีย้าว่าอย่าไร?"
้าวือือระิบถามบุรุษใ้ร่า
" ้าเรียเ้าว่าปิศา..ิ้อ"
เสียทุ้ม่ำวนหลใหลระิบ้าหูนา
"ิ!..ิ!"
นาหัวเราะอีรั้
"??"
ายหนุ่มมอไปที่แววานา เลิิ้วสสัย
"้าใ้เวลาเพียรึ่เือนแปลายาิ้อน้อยเป็นปิศาิ้อ"
เสียหวานใสเอ่ยึ้นล้ายโอ้อว
"หึ!หึ!"
เสียหัวเราะแผ่วเบาในลำอล้ายมีล้ายไม่มี ร่าเล็ไ้ยินเาหัวเราะริใเป็นรั้แร
แม่ทัพหนุ่มยับัวพลินาไว้ใ้ร่าอีรั้ มอ้อไปที่วาู่สวย
"้า้อารอีไ้หรือไม่?"
เสียุแม่เหล็เอ่ยถามวามสวยายแววอออ้อน ลิ่นอายบุรุษเพศแผ่ระายไม่สามารถ้านทานไ้ ร่าเล็พยัหน้ารับอย่าอ่อนโยนเื่อฟั
"เ็ี!!"
วามสวยายแววยินีวูบผ่าน ้อมอไปที่ริมฝีปาเล็บวมแอนา ลอบลืนน้ำลายอย่าื่นเ้น ่อนะ้มลไปทาบริมฝีปาหยัับริมฝีปานุ่มนิ่มหอมรุ่นอนา ฝ่ามือเรียวยาวลูบลำปาทาเ้าสีหวาน่ำเยิ้มใ้ปลายนิ้วแหวอ้าปาทา ับอวัยวะแ็ึ่อเ้าับุที่เพิ่แหวอ้าเมื่อสัรู่แทรส่วนหัวเ้าไปพลายับสะโพันพรวเียวเ้าไปนสุทานนใ้ร่าราสะท้าน
"อ๊า..ลู่หยา.."
ร่าเล็ราสั่นพร่า่อทาบีบรันสัมผัสไ้ถึรูปร่าลัษะและนาอันให่โออีฝ่ายนวามเสียวพุ่วาบเผลอบิัวอย่าอรนทนไม่ไหว่อทาบีบรัอย่า่อเนื่อราวับะอ้อนวอนให้สัมผัสมาว่านี้
'อ่าส์..นารัแน่นยิ่นั'
แม่ทัพหนุ่มลอบบฟันนสันรามรามนูนเ่นับาเรียวสวยทัู้่แยอาัน ฝ่ามือให่้อนใ้เ่าเพื่อรั้เรียวายึ้นนถึหัวไหล่ยับสะโพสอบแทเ้าออ้วยวามุันใเสียสีุไวสัมผัสในส่วนลึ้ำๆ ร่าเล็เร็สะท้านสอมือเรียวเล็ยุ้มผ้าปูที่นอนนยับยู่ ส่วนที่เื่อมโยันบีบรัอย่าเร่าร้อนสะโพระุเสร็สมอย่ารวเร็ว
"อ๋าา..ลู่หยา..ท่านียิ่"
ร่าเล็หอบราเสียหวาน ทรวออวบให่สะท้านึ้นลามัหวะหายใ ลู่หยามอภาพสุวาบหวาม้วยวามระทึใในที่สุ็อใไม่ไหวโน้มัวล แนบริมฝีปาหยัสวยรอบปลายยอสีหวาน ยออเล็แ็ันถูลิ้นหนาวัเลียปลุอารม์าบ่านนลมหายใอหิสาวถี่ระั้น ฝ่ามือเรียวเล็ทั้สอ้าบีบไหล่ำยำนนิ้วแทบฝัลไปสอาเรียวเี่ยวสะโพอเาโยไม่สวนทีท่า
'อ่าส์..นา่า..ใล้าียิ่'
ลู่หยาสะท้านาสัมผัสบีบรัาเรียวานาร่าอเาเลื่อนไหวสะโพรุนแรึ้น เ่นเียวับสีหน้าที่บอให้รู้ว่าื่นัวนแทบทนไม่ไหว
้าวือือใ้สอมือประอยประอใบหน้าหล่อเหลาอเาึ้นมา มอสบเ้าไปในวามสวยึ่อนนี้สั่นระริ้วยวาม้อารปลปล่อย ริมฝีปาเล็ยึ้นเล็น้อยเปล่วาาไร้เสีย
"ลู่หยา..้าอบท่าน"
ลู่หยาสะท้านวาบไปทั้ัววามรู้สึท่วมท้นไม่ใ่แ่ผิวายแ่ลึลไปถึหัวใ ส่รอยยิ้มผ่านวามสวยให้สรีใ้ร่า ระแทายเ้าออโยไม่ยั้แรใๆ ้าวือือใ้ทั้ัวและหัวใึมับวามสุาารปรนเปรอแสนเร่าร้อนาเา
ยามื่อ
้าวือือลืมาื่นึ้นมาในวามมื ร่าเปลือยเปล่าามอนานอนอยู่ในอ้อมแนอแม่ทัพหนุ่ม หิสาวยัวึ้นพลา้มมอใบหน้าหล่อเหลาที่ำลันอนหลับ ลมหายใสม่ำเสมอนายมือึ้นสัมผัสาสาและริมฝีปาหยัสวยอเา แม่ทัพหนุ่มพลันลืมาื่นเาพลิัวเล็น้อยพลาเลื่อนฝ่ามือเรียวยาววาไว้ที่เอวนารูปไล้แผ่วเบา
"เ้า้อารอันใ?"เสียแหบ่ำอู้อี้เล็น้อยอย่านเพิ่ื่นนอน
หิสาวยยิ้มอ่อนโยนแฝวามเศร้าโศ นาัไปที่ถุเล็ๆบริเวอฟันราม พลันยานอนหลับไร้สีไร้ลิ่นนิหนึ่ระายไปทั่วโพรปาอนา ร่าเล็้มลทาบริมฝีปาเล็บนริมฝีปาหยัสวยอเา ูบับแผ่วเบาานั้น่อยๆอนไปลายลิ้นเล็ส่เ้าไปในโพรปาอเา
หนึ่เ่อผ่านไป
หิสาวสวมอาภร์เรียบร้อยแล้ว นั่ลบนเียอีรั้้อมอใบหน้าหล่อเหลาอเาึ่ยามนี้นอนหลับสนิทอีรั้ ราวับะสลัลึลไปในวามทรำ
"เราแ่าันมาเินไป!"
หิสาวทอถอนรำพันฝ่ามือเรียวเล็สัมผัสใบหน้าหล่อเหลา
'้าทะลุมิิมาึทราบียิ่ว่าในยุโบราเ่นนี้ ารีประเพียศถาบรราศัิ์สำัเพียใ'
นา้มลนอนบนแผออเาอีรั้ฟัเสียหัวใอเา หาานาเปียื้นเล็น้อย 'ถึเวลาแล้ว'
"ลา่อน..ลู่หยา!"
น้ำาเม็เล็ใสวาวราวไ่มุล่วหล่น ้าวือือลุึ้นับพลันโยไม่หันหลัลับทะยานออาระโมโยไร้เสีย
ภายในระโมแม่ทัพหนุ่มลืมาึ้น้าๆ วามสวยมืหม่นเล็น้อย แววามืำแผวามเ็บปวระนหมอเศร้า
'นา..าไปแล้ว'
น้ำาอนาหยลบนทรวอเาทะลุผ่านผ้าห่ม ระายึมลึลไปในหัวใอเาเิเป็นวามรู้สึปวร้าวยาบรรยาย
ปลายยามื่อ
"สถานาร์เป็นอย่าไรบ้า?"
เสียเรียบเย็นล่าวถามอย่าเร่รีบ แม่ทัพหนุ่มนั่อยู่ที่โ๊ะเียนำรา้านหน้าอเาือลุ่มอรัษ์เา 'หยู่เหยียน'
"เรียนุายแม่นา้าวออเินทาโยใ้เส้นทาลับ มุ่หน้าลับไปเทือเาเหลา หู่ เี่ย และ ามอารัาอย่าลับๆามำสั่อุายแล้วอรับ"
ิวล่าวรายานพลาแอบเหลือบมอใบหน้าเร่เรียอผู้เป็นนาย
"อืม!สั่ารลไปห้ามไม่ให้นารู้ัว และห้ามนาเป็นอันรายแม้เพียปลายเล็บ!!"
ลู่หยาสั่ำับเสียึเรียเารู้อยู่แล้วว่านาิาไป ึเรียมารไว้แ่แรแ่าไม่ถึว่าพอนาาไปแล้วเาะทนไม่ไหวถึเพียนี้
"อรับุาย!!"
ุน ิว านรับอย่าพร้อมเพรียในใลอบบิสรีนานั้นมีอิทธิพลมาเพียใ่อุายอพวน
"ส่วนพวเ้าลับมาอารัา้าัเิม"
ล่าวพลายมือเาำสอสายพุ่หายไปในุมืมิภายในระโม
"ริ๊" เสียระิ่ัึ้น
"อรับท่านแม่ทัพ"
ทหารยามหน้าระโมทำวามเารพ
"เวรยาม้าน้าระโม้านที่ิภูเาเป็นอย่าไร"เสียเรียบเย็นเอ่ยถาม
"เรียนท่านแม่ทัพเวรยามทา้านนั้นัเปลี่ยนามำสั่อท่านแม่ทัพเมื่อสิบวันที่แล้วอรับ"
ทหารยามรายานสถานาร์ามริ
"สั่ารลไปให้ลับมาัเวรยามเหมือนเิม ห้ามปล่อยให้มี่วเวลาผิพลาเิึ้นอีอี"
ลู่หยาเห็นว่าเรียบร้อยีแล้วพลันสะบัแนเสื้อ ทหารยามเรียมถอยหลัออไป
"อ้อ!!พรุ่นี้สั่หน่วยยุทโธปร์ให้มาเลื่อนย้ายเีย และเรื่อเรือนในระโม้าทุิ้น ลับไปที่วนสุลหนิรอผิหยวนเรือนุ้ยฮวา"
แม่ทัพหนุ่มำับเสียเ้ม
"อรับท่านแม่ทัพ" ทหารยามรับำสั่แล้วาไป
ุน ิว ลอบสบาันในวามมืวามรู้สึื่นระหนระนแปลใ ายัในแววาันและัน 'ุายอาลัยนา?'
้าวือือ รับรู้ถึอารม์อายหนุ่มเร่ยับสะโพบเบียรุนแร เอื้อมมือไปับมือ้า้ายอเานิ้วเรียวเล็ประสานับนิ้วเรียวยาว ส่วนมืออี้ายึ้นมาับที่ทรวอัวเอ นิ้วเรียวเล็บีบเน้นปลายยอสลับับเล้นลึทรวออวบอย่าร่านร้อน วาปรือหวาน้อเ้าไปในวาอเา านั้นยับสะโพย่มึ้นลรวเร็ว ่อทารัอ่อนนุ่ม ับแน่น อเธอมิบอรััวนอเาอย่ารุนแร
"อ๊า!..ลู่หยา!..อ๊า!..อ๊า..!ท่านีที่สุ..อ๊า!"
ริมฝีปาเล็ส่เสียหวานรวรายั่วยวน
แม่ทัพหนุ่มถูโมีาทุทา ร่าายสะท้านวาบ้วยแรระุ้นอันหนัหน่ว ราวับมีลื่นวามร้อนแล่นไปทั่วร่า เลือลมพลุ่พล่านอเหลวุ่น้นพุ่ทะลัาแ่นายราวับน้ำพุ
"อ่าส์!.อืม!..เ้ามันปิศาิ้อ..อ่าส์"
เสียราระเส่าแหบพร่าที่ยา้านทาน รวมับวามร้อนลวที่พุ่เ้ามา ร่าายอนาพลันระุสุสมไปพร้อมัน
"อ๊า!..อ๊า!..อ้าา" หิสาวรวราอ่อนหวาน พลาทิ้ัวลนอนบนออแม่ทัพหนุ่ม
ายหนุ่มยมือ้าที่ประสานันอยู่ึ้นมา ุมพิเบาๆที่หลัมืออนา
"เหนื่อยหรือไม่?"
เสียุ้ม่ำถามึ้น พลาลูบไล้ที่เอวบาแผ่วเบา
หิสาวส่ายศีรษะไปมา ผมยาวสยายอนาแผ่ระายบนหน้าออเา แม่ทัพหนุ่มรู้สึว่าบริเวนั้นาเล็น้อย!
"เมื่อรู่ท่านเรีย้าว่าอย่าไร?"
้าวือือระิบถามบุรุษใ้ร่า
" ้าเรียเ้าว่าปิศา..ิ้อ"
เสียทุ้ม่ำวนหลใหลระิบ้าหูนา
"ิ!..ิ!"
นาหัวเราะอีรั้
"??"
ายหนุ่มมอไปที่แววานา เลิิ้วสสัย
"้าใ้เวลาเพียรึ่เือนแปลายาิ้อน้อยเป็นปิศาิ้อ"
เสียหวานใสเอ่ยึ้นล้ายโอ้อว
"หึ!หึ!"
เสียหัวเราะแผ่วเบาในลำอล้ายมีล้ายไม่มี ร่าเล็ไ้ยินเาหัวเราะริใเป็นรั้แร
แม่ทัพหนุ่มยับัวพลินาไว้ใ้ร่าอีรั้ มอ้อไปที่วาู่สวย
"้า้อารอีไ้หรือไม่?"
เสียุแม่เหล็เอ่ยถามวามสวยายแววอออ้อน ลิ่นอายบุรุษเพศแผ่ระายไม่สามารถ้านทานไ้ ร่าเล็พยัหน้ารับอย่าอ่อนโยนเื่อฟั
"เ็ี!!"
วามสวยายแววยินีวูบผ่าน ้อมอไปที่ริมฝีปาเล็บวมแอนา ลอบลืนน้ำลายอย่าื่นเ้น ่อนะ้มลไปทาบริมฝีปาหยัับริมฝีปานุ่มนิ่มหอมรุ่นอนา ฝ่ามือเรียวยาวลูบลำปาทาเ้าสีหวาน่ำเยิ้มใ้ปลายนิ้วแหวอ้าปาทา ับอวัยวะแ็ึ่อเ้าับุที่เพิ่แหวอ้าเมื่อสัรู่แทรส่วนหัวเ้าไปพลายับสะโพันพรวเียวเ้าไปนสุทานนใ้ร่าราสะท้าน
"อ๊า..ลู่หยา.."
ร่าเล็ราสั่นพร่า่อทาบีบรันสัมผัสไ้ถึรูปร่าลัษะและนาอันให่โออีฝ่ายนวามเสียวพุ่วาบเผลอบิัวอย่าอรนทนไม่ไหว่อทาบีบรัอย่า่อเนื่อราวับะอ้อนวอนให้สัมผัสมาว่านี้
'อ่าส์..นารัแน่นยิ่นั'
แม่ทัพหนุ่มลอบบฟันนสันรามรามนูนเ่นับาเรียวสวยทัู้่แยอาัน ฝ่ามือให่้อนใ้เ่าเพื่อรั้เรียวายึ้นนถึหัวไหล่ยับสะโพสอบแทเ้าออ้วยวามุันใเสียสีุไวสัมผัสในส่วนลึ้ำๆ ร่าเล็เร็สะท้านสอมือเรียวเล็ยุ้มผ้าปูที่นอนนยับยู่ ส่วนที่เื่อมโยันบีบรัอย่าเร่าร้อนสะโพระุเสร็สมอย่ารวเร็ว
"อ๋าา..ลู่หยา..ท่านียิ่"
ร่าเล็หอบราเสียหวาน ทรวออวบให่สะท้านึ้นลามัหวะหายใ ลู่หยามอภาพสุวาบหวาม้วยวามระทึใในที่สุ็อใไม่ไหวโน้มัวล แนบริมฝีปาหยัสวยรอบปลายยอสีหวาน ยออเล็แ็ันถูลิ้นหนาวัเลียปลุอารม์าบ่านนลมหายใอหิสาวถี่ระั้น ฝ่ามือเรียวเล็ทั้สอ้าบีบไหล่ำยำนนิ้วแทบฝัลไปสอาเรียวเี่ยวสะโพอเาโยไม่สวนทีท่า
'อ่าส์..นา่า..ใล้าียิ่'
ลู่หยาสะท้านาสัมผัสบีบรัาเรียวานาร่าอเาเลื่อนไหวสะโพรุนแรึ้น เ่นเียวับสีหน้าที่บอให้รู้ว่าื่นัวนแทบทนไม่ไหว
้าวือือใ้สอมือประอยประอใบหน้าหล่อเหลาอเาึ้นมา มอสบเ้าไปในวามสวยึ่อนนี้สั่นระริ้วยวาม้อารปลปล่อย ริมฝีปาเล็ยึ้นเล็น้อยเปล่วาาไร้เสีย
"ลู่หยา..้าอบท่าน"
ลู่หยาสะท้านวาบไปทั้ัววามรู้สึท่วมท้นไม่ใ่แ่ผิวายแ่ลึลไปถึหัวใ ส่รอยยิ้มผ่านวามสวยให้สรีใ้ร่า ระแทายเ้าออโยไม่ยั้แรใๆ ้าวือือใ้ทั้ัวและหัวใึมับวามสุาารปรนเปรอแสนเร่าร้อนาเา
ยามื่อ
้าวือือลืมาื่นึ้นมาในวามมื ร่าเปลือยเปล่าามอนานอนอยู่ในอ้อมแนอแม่ทัพหนุ่ม หิสาวยัวึ้นพลา้มมอใบหน้าหล่อเหลาที่ำลันอนหลับ ลมหายใสม่ำเสมอนายมือึ้นสัมผัสาสาและริมฝีปาหยัสวยอเา แม่ทัพหนุ่มพลันลืมาื่นเาพลิัวเล็น้อยพลาเลื่อนฝ่ามือเรียวยาววาไว้ที่เอวนารูปไล้แผ่วเบา
"เ้า้อารอันใ?"เสียแหบ่ำอู้อี้เล็น้อยอย่านเพิ่ื่นนอน
หิสาวยยิ้มอ่อนโยนแฝวามเศร้าโศ นาัไปที่ถุเล็ๆบริเวอฟันราม พลันยานอนหลับไร้สีไร้ลิ่นนิหนึ่ระายไปทั่วโพรปาอนา ร่าเล็้มลทาบริมฝีปาเล็บนริมฝีปาหยัสวยอเา ูบับแผ่วเบาานั้น่อยๆอนไปลายลิ้นเล็ส่เ้าไปในโพรปาอเา
หนึ่เ่อผ่านไป
หิสาวสวมอาภร์เรียบร้อยแล้ว นั่ลบนเียอีรั้้อมอใบหน้าหล่อเหลาอเาึ่ยามนี้นอนหลับสนิทอีรั้ ราวับะสลัลึลไปในวามทรำ
"เราแ่าันมาเินไป!"
หิสาวทอถอนรำพันฝ่ามือเรียวเล็สัมผัสใบหน้าหล่อเหลา
'้าทะลุมิิมาึทราบียิ่ว่าในยุโบราเ่นนี้ ารีประเพียศถาบรราศัิ์สำัเพียใ'
นา้มลนอนบนแผออเาอีรั้ฟัเสียหัวใอเา หาานาเปียื้นเล็น้อย 'ถึเวลาแล้ว'
"ลา่อน..ลู่หยา!"
น้ำาเม็เล็ใสวาวราวไ่มุล่วหล่น ้าวือือลุึ้นับพลันโยไม่หันหลัลับทะยานออาระโมโยไร้เสีย
ภายในระโมแม่ทัพหนุ่มลืมาึ้น้าๆ วามสวยมืหม่นเล็น้อย แววามืำแผวามเ็บปวระนหมอเศร้า
'นา..าไปแล้ว'
น้ำาอนาหยลบนทรวอเาทะลุผ่านผ้าห่ม ระายึมลึลไปในหัวใอเาเิเป็นวามรู้สึปวร้าวยาบรรยาย
ปลายยามื่อ
"สถานาร์เป็นอย่าไรบ้า?"
เสียเรียบเย็นล่าวถามอย่าเร่รีบ แม่ทัพหนุ่มนั่อยู่ที่โ๊ะเียนำรา้านหน้าอเาือลุ่มอรัษ์เา 'หยู่เหยียน'
"เรียนุายแม่นา้าวออเินทาโยใ้เส้นทาลับ มุ่หน้าลับไปเทือเาเหลา หู่ เี่ย และ ามอารัาอย่าลับๆามำสั่อุายแล้วอรับ"
ิวล่าวรายานพลาแอบเหลือบมอใบหน้าเร่เรียอผู้เป็นนาย
"อืม!สั่ารลไปห้ามไม่ให้นารู้ัว และห้ามนาเป็นอันรายแม้เพียปลายเล็บ!!"
ลู่หยาสั่ำับเสียึเรียเารู้อยู่แล้วว่านาิาไป ึเรียมารไว้แ่แรแ่าไม่ถึว่าพอนาาไปแล้วเาะทนไม่ไหวถึเพียนี้
"อรับุาย!!"
ุน ิว านรับอย่าพร้อมเพรียในใลอบบิสรีนานั้นมีอิทธิพลมาเพียใ่อุายอพวน
"ส่วนพวเ้าลับมาอารัา้าัเิม"
ล่าวพลายมือเาำสอสายพุ่หายไปในุมืมิภายในระโม
"ริ๊" เสียระิ่ัึ้น
"อรับท่านแม่ทัพ"
ทหารยามหน้าระโมทำวามเารพ
"เวรยาม้าน้าระโม้านที่ิภูเาเป็นอย่าไร"เสียเรียบเย็นเอ่ยถาม
"เรียนท่านแม่ทัพเวรยามทา้านนั้นัเปลี่ยนามำสั่อท่านแม่ทัพเมื่อสิบวันที่แล้วอรับ"
ทหารยามรายานสถานาร์ามริ
"สั่ารลไปให้ลับมาัเวรยามเหมือนเิม ห้ามปล่อยให้มี่วเวลาผิพลาเิึ้นอีอี"
ลู่หยาเห็นว่าเรียบร้อยีแล้วพลันสะบัแนเสื้อ ทหารยามเรียมถอยหลัออไป
"อ้อ!!พรุ่นี้สั่หน่วยยุทโธปร์ให้มาเลื่อนย้ายเีย และเรื่อเรือนในระโม้าทุิ้น ลับไปที่วนสุลหนิรอผิหยวนเรือนุ้ยฮวา"
แม่ทัพหนุ่มำับเสียเ้ม
"อรับท่านแม่ทัพ" ทหารยามรับำสั่แล้วาไป
ุน ิว ลอบสบาันในวามมืวามรู้สึื่นระหนระนแปลใ ายัในแววาันและัน 'ุายอาลัยนา?'
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น