เซมีน่า นักเวทย์จอมป่วน

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1:: จาก

บทที่ 1

 ยามราตรีอันเงียบสงัด   ของบ้านหลังไม่เล็กไม่ใหญ่ใจกลางเมืองเกอล็อบ   แสงไฟสีทองลอดผ่านบานหน้าต่างเป็นความหมายว่าคนในห้องยังไม่หลับ   ภายในชายวัยกลางคนกำลังรัวนิ้วลงกับแป้นพิมพ์พร้อมกับคิ้วหนาที่ขมวดมุ่นก่อนจะละมือลงเหมือนกับพยายามตัดสินใจบางสิ่งบางอย่าง  

 "พ่อๆๆๆๆ"

 เสียงใสๆดังขึ้นนอกห้องทำให้เซตถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับปิดหน้าจอคอมลง   โดยไม่ได้ตอบคำถามที่ค้างคาในคอมพิมเตอร์    หันไปมองร่างหญิงสาวที่โพล่ออกมาจากประตูไม้บานใหญ่อย่างไม่สนใจกับคำว่ามารยาท   ใบหน้าเล็กนั้นงอเหมือนกับไม่พอใจอะไรอย่างรุนแรง   เธอสวมชุดนอนสีขาวเข้ากับใบหน้าหวาน   ในมือถือแผ่นกระดาษ   อืม…   คงต้องเรียกว่าก้อนกระดาษขนาดพอมือที่เด็กๆส่วนมากเอาไปปาเล่น

 และเขาก็เดาไม่ผิด

 ก้อนกระดาษก้อนเล็กถูกปาหวือข้ามห้องตกลงที่เขาพอดีแป๊ะ   ชายวัยกลางคนเลิกคิ้วขึ้นสูง   แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไร   เจ้าลูกสาวตัวดีก็ขยับปาก

 "ไอ้กระดาษนี่มันหมายความว่ายังไง!"เซมีนตะโกน   ขยับเท้าเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาตัวโปรด  แล้วส่งสายตาให้คนเป็นพ่อเป็นความหมายที่รู้กันอยู่สองคนว่า   'เปิดสิ'

 เซตหยิบก้อนกระดาษบนตักขึ้นคลี่อย่างงงงวย   ก่อนริมฝีปากได้รูปจะขยับยิ้มน้อยๆ

 "พ่อว่าพ่อสอนลูกอ่านหนังสือมาดีแล้วนะ   นี่มันเขียนว่าใบสมัคร"พูดจบชายวัยกลางคนก็ชูกระดาษให้ลูกสาวดูเหมือนจะให้อ่านตาม"แล้วลูกก็ต้องกรอกข้อมูลของตัวเองลงตรงนี้   หมดนี่เลย"

 "หนูไม่ได้บอกว่าอ่านไม่รู้เรื่อง   แต่ไม่พอใจที่พอเอามันมาให้หนู"เจ้าตัวพูดเสียงเครียด"หนูจะไม่เข้าโรงเรียนนั้น"

 "อ้าว   ก็ไหนลูกบอกว่าอยากเรียนเวทมนต์   พ่อก็หาโรงเรียนมาให้แล้วไง"

 "แล้วทำไมต้องเป็นโรงเรียนนี้ด้วย"

 "ลูกถามหาเหตุผล   ได้   เดี๋ยวพ่อจะพูดให้ฟัง"เซตพูดพลางพลิกใบสมัครไปหน้าที่สอง   กระแอมขึ้นมาหนึ่งครั้งแล้วอ่านออกเสียง"คาวอส  ซาราเกีย กำเนิดขึ้นในวันที่ 9  กันยายน  ในศตวรรษที่ 9โดยหัวหน้าผู้จัดตั้งคือศาสตราจารย์จอมเวทย์แรมบรีซ   โกวเซอร์   เนื่องจากท่านมีปณิธะ - -"

 "โอ้ย   จะร่ายอีกยาวมั้ยเนี่ย"เซมีนโวย"นี่มันไม่ใช่ประเด็นเลยนะ   ถึงมันจะดียังไงเซมีนก็ไม่อยากเข้าหรอก"หญิงยาวยกมือขึ้นมาประสาน   จ้องมองบิดาด้วยสายตาขอร้อง"ให้เซมีนอยู่โรงเรียนแถวนี้เถอะนะ"

 คนถูกขอร้องขมวดคิ้ว"ทำไมล่ะ   ไม่มีโรงเรียนไหนที่ดีเท่าคาวอส  ซาราเกียอีกแล้วนะ   ผู้อำนวยการก็เก่ง   อาจารย์แต่ละคนก็คัดกันเลือดตาแทบกระเด็นกว่าจะได้มาสอน   อาณาเขตก็กว้างใหญ่   นักเรียนทุกคนที่จบมาถ้าขี้เกียจหางานทำก็มีสำนักงานที่ขึ้นตรงต่อกษัตริย์รอรับอยู่  แล้วยัง - -"

 "- -เป็นโรงเรียนประจำ"เซมีนแทรก"หนูไม่อยากอยู่โรงเรียนประจำ"

 "อ้าว   ทำไมล่ะ"

 "ก็.."

 "…"

 "ก็….."

 "……"

 "โธ่โว้ย!"หญิงสาวร้อง"อยากรู้มากนักรึไง"

 "อืม"

 "เซมีนอยากอยู่กับพ่อ"พูดจบคนเป็นลูกก็ก้มหน้า   โอย…   อยู่กับพ่อมาเกือบสิบปี  ไม่เคยพูดอะไรแบบนี้มาก่อนเลย

 "อยากอยู่กับพ่อ"เซตทวนคำ   มองหน้าลูกสาวด้วยความตกตะลึง   ก็แน่ล่ะ   ตั้งแต่เดเรียตายไป   เขากับเซมีนก็ไม่เคยได้พูดจาดีๆกันซักครั้ง  คงจะเป็นเพราะเขานั่นแหละ   ที่ทุ่มเทกับงานมากเกินไป   จนไม่ค่อยได้สนใจลูกสาว   ไม่ได้สังเกตเห็นว่าลูกของเขาโตเป็นสาวขนาดนี้

 "อยู่ที่นี่ก็แทบจะไม่ได้เจอพ่ออยู่แล้ว    เกิดให้เซมีนไปเรียนที่นั่นอีก   มีหวังถูกพ่อลืมได้สบายๆเลยน่ะสิ"ลูกสาวบ่นอุบ

 เซตขยับยิ้ม   ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน   แล้วเข้าไปนั่งโซฟาติดกับลูกสาวคนเดียว   มือหนายกขึ้นลูบหัวเด็กสาวอย่างเบามือ"พ่อขอโทษนะ   พ่อขอโทษ"

 "พ่อ"

 "หือม์"เซตตอบรับ

 "ขอโทษให้มันได้อะไรขึ้นมา   ปัญหาก็คือ   พ่อต้องไม่ให้เซมีนเข้าโรงเรียนนั่น"

 "โธ่  ลูกพ่อ"

 "ธ่ง  โธ่  อะไรอีก  บอกว่าไม่เข้าก็ไม่เข้าสิ"

 "คือว่าเดือนหน้าพ่อต้องไปทำงานที่ซานเทียร่าน่ะ"

 "หา?"เซมีนหูผึ่ง   ซานเทียร่าเป็นดินแดนที่อยู่สูงที่สุดในอาณาจักร   เป็นเมืองบนหุบเขาที่ไม่มีความเจริญ   วิถีชีวิตของคนที่อาศัยอยู่ในนั้นค่อนข้างที่จะวุ่นวาย  ยุ่งยาก   แต่ซาเทียร่ากลับเป็นที่แห่งเดียวที่มีประวัติศาสตร์ที่ลึกลับที่สุดในอาณาจักรเมื่อคนในดินแดนแห่งนั้นไม่ค่อยสุงสิงกับใคร  โธ่…  แล้วพ่อเธอก็เป็นถึงข้าราชการชั้นสูงของอาณาจักรออเทรเซีย   ไหงได้ไปอยู่ที่ทุระกันดานแบบนั้นล่ะ

 "เซมีนจะไปด้วย"หญิงสาวตัดสินใจ

 "ไม่ได้"คนเป็นพ่อรีบห้าม"ที่นั่นอันตรายมาก"

 "รู้ว่าอันตรายทำไมถึงไปล่ะ"

 "มันเป็นงาน   เซมีน…  พ่อสัญญาว่าถ้างานเสร็จแล้วพ่อจะไปเยี่ยมลูก   อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ   เอางี้   ไปอยู่ที่นั้นแล้วเงินค่าขนมอาทิตย์ละพันครูเซอร์   เอ้า   พ่อจะซื้อชุดใหม่ให้โหลหนึ่งเลยก็ได้"เซตพูด

 "สอง"เซมีนต่อรอง

 "บวกกับคทาอันใหม่เลยเอ้า"

 "ตกลง"

----------------------------------------

 ตึกสูงตั้งตระหง่านอยู่ภายในขอบรั้วสูงกว่าสิบเมตร   ล้อมรอบด้วยข่ายอาคมโบราณที่ใช้เวลาสร้างหลายสิบปี   บัดนี้ประตูใหญ่หน้าโรงเรียนเปิดออกในรอบหนึ่งปี   พร้อมกับรถนับร้อยที่เคลื่อนเข้าสู่โรงเรียนประจำที่ชื่อว่า  คาวอส  ซาราเกีย

 แสงแดดสาดส่องกระทบสายน้ำที่พวยพุ่งออกมาจากน้ำพุใจกลางสระหน้าโรงเรียน   ตึกอำนวยการตั้งอยู่ด้านหน้าสุดเพื่อใช้ในการต้อนรับนักเรียนใหม่ที่ยังไม่รู้จักโรงเรียนนี้อย่างคุ้นเคย   เหล่าอาจารย์ต่างสวมเสื้อผ้าที่ดีที่สุดเพื่อสร้างความประทับใจแรกให้แก่นักเรียน   เช่นเดียวกันกับสถานที่ด้านหน้าที่ถูกตบแต่งไว้อย่างสวยงาม

 "ผู้ปกครองส่งนักเรียนแค่นี้แล้วกรุณาเคลื่อนรถออกไปเลยนะคะ"เสียงหญิงผู้มีวัยย่างสู่วัยทองดังขึ้นมาท่ามกลางความวุ่นวาย    เธอมีดวงตาคมรีอยู่ภายใต้แว่นตากรอบสี่เหลี่ยมดูล้าสมัย   ไม่เข้ากับเรือนผมพองฟูที่คาดว่าคงใช้เวลานานกว่าจะได้ทรงผมเช่นนี้ได้

 "อะไรกัน  ทำแบบนี้ได้ยังไง   อีกตั้งสามปีกว่าจะได้เจอหน้าพ่อกับแม่อีก   จะไม่ให้ล่ำลากันเลยรึไง"เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้น   พร้อมกับการสนับสนุนจากคนหลายคน

 "งั้นก็เชิญออกไปลากันข้างนอก   และกรุณาอย่าสร้างความวุ่นวายที่นี่"หญิงคนเดิมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอาจริง   พร้อมกับตวัดสายตาให้คนฟังขนลุกซู่"อีกหนึ่งนาทีเราจะปิดประตูใหญ่   หากยังไม่มีใครออกไป   เราจะถือว่าลูกของพวกคุณถูกตัดสิทธิ์"

 "งั้นพ่อไปก่อนนะ"เซต   ฮาฟีมีลัส   พูดกับลูกสาวคนเดียวด้วยน้ำเสียงสบายๆ" แล้วพ่อจะมาเยี่ยม"

 "ไปอยู่ที่ซานเทียร่าคิดเหรอว่าจะปลีกตัวมาได้"คนเป็นลูกสาวพูดดักคอ"แล้วอีกอย่าง   พ่อก็น่าจะรู้ว่าที่นี่เขาไม่ให้เข้า   ไม่ให้ออก   จนกว่าจะเรียนจบ"

 ชายวัยกลางคนขยับตัวเข้าใกล้ลูกสาว   พร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม"พ่อก็ไม่ต้องทำตามกฏที่นี่สิ"พูดจบคนเป็นพ่อก็ยืดตัวขึ้น   พร้อมกับอ้าปากหาว"ยังไงก็แล้วแต่    รักษาตัวนะ   บาย"

 เซมีน่า   ฮาฟีมีลัสพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการรับรู้    เธอคอยมองรถคันเก่งของพ่อค่อยๆเคลื่อนตัวห่างออกไปเรื่อยๆเพื่อที่จะออกจากโรงเรียนด้วยแววตาที่เศร้าสร้อย   ก่อนสูดหายใจลึกเมื่อรถหายออกไปจากรั้ว

 "เอาล่ะ    ไหนๆก็มาอยู่ที่นี่แล้ว    คงต้องมีจุดมุ่งหมายในชีวิตซะก่อน"ว่าพลางหันซ้ายหันขวา  เหมือนคิดว่าจุดมุ่งหมายจะเขียนอยู่ตรงป้ายไหนซักแห่ง"ต้องเป็นอะไรที่พอได้ออกไปแล้วต้องภูมิใจอย่างสุดซึ้ง"

 "หาแฟนให้ได้สักคนสิ"

 "ความคิดเยี่ยม"เจ้าตัวเห็นด้วย"เฮ้ย!!"เซมีนซะดุ้งโหยงเมื่อรู้ตัวว่าตนไม่ได้ยืนอยู่คนเดียวอีกต่อไป  เพราะบัดนี้    มีหญิงสาวอีกคนหนึ่งเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยนัยน์ตาเปล่งประกายระยิบสีเดียวกับท้องฟ้าที่มืดมิดเต็มไปด้วยหมู่ดาว"เธอเป็นใครน่ะ"

 "ฉัน ?"หญิงแปลกหน้าถามย้อน"ใครก็ได้ที่รู้ว่าเธอเข้ามาในโรงเรียนนี้เพื่อที่จะหาคนรักไง"

 "บ้า"คนถูกว่าเริ่มร้อนตัว"ไร้สาระ    แฟนไม่จำเป็นต้องหาฉันก็มีย่ะ"

 "ดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่าโกหก"เธอว่าพลางหัวเราะ"เธอนี่แปลกดีนะ     ฉันแอสลิน     โคลิท    ยินดีที่ได้รู้จัก"

 "เซมีน่า   ฮาฟีมีลัส    ไม่มีความยินดีแม้แต่น้อย"

 "คาดว่าคงเป็นเช่นนั้น"แอสลินโต้พร้อมรอยยิ้มกว้าง

 "ทุกคนฟังทางนี้"เสียงประกาศดังกึกก้องเรียกร้องความสนใจของคนทุกคนออกจากวงสนทนาเพื่อที่จะตามหาต้นเสียง   หากแต่กลับไม่มีวี่แววของผู้พูด"ตอนนี้ทุกคนได้เข้ามาเป็นนักเรียนของคาวอส   ซาราเกียอย่างเต็มตัวแล้ว    และแน่นอนว่าหากพวกเธอไม่สามารถเรียนจบจากที่นี่ได้   พวกเธอย่อมไม่มีศิษย์ที่จะออกจากเขตรั้วโรงเรียนนี้   ซึ่งทุกปีสถิติคนเรียนไม่จบก็มากพอๆกับคนที่เรียนจบ"

 เกิดเสียงอื้ออึงขึ้นราวกับมีการนัดหมาย   ก่อนจะเงียบหายไปอีกครั้งเมื่อเสียงประหลาดนั้นดังขึ้น"การเรียนของเราจะแบ่งออกเป็นสามช่วง  คือ ปีหนึ่ง  ปีสอง   ปีสาม   โดยแต่ละชั้นปีก็จะมีหลักสูตรการสอนแตกต่างกันไป    แต่พวกเธออยู่ปีหนึ่งฉันก็ขออธิบายเรื่องทุกเรื่องของปีหนึ่งให้รู้ก่อนก็แล้วกัน

  ปีหนึ่งจะเป็นปีที่มีการเรียนการสอนที่ง่ายที่สุด   แต่ก็ต้องแลกกับการที่ต้องปฎิบัติตามกฎที่เคร่งครัดที่สุดเช่นกัน    โรงเรียนของเราจะมีบ้านให้พวกเธอสองคนต่อหนึ่งหลัง    โดยแต่ละหลังจะมีโซนต่างๆกันไป    มีทั้งหมด 3 โซน  คือ  เอ  บี   ซี    แต่ละโซนนี้ก็จะมีแบบแปลน   กฎ   และข้อบังคับแตกต่างกันไป   แล้วแต่อาจารย์บ้านพัก  แต่คณะกรรมการจะเป็นผู้ออกกฎ   ซึ่งจะมีคนบอกแก่พวกเธอในภายหลัง

 ตอนนี้สิ่งที่พวกเธอต้องทำคือ   เดินไปลงทะเบียนตามที่ๆมีรายชื่อตนเองติดอยู่    พร้อมกับรับข้าวของเรื่องใช้ ที่จำเป็นและกุญแจบ้าน   เสร็จแล้วก็กลับเข้าโซนที่ตนเองอยู่   โดยพวกเราจะมีพี่สต๊าฟคอยดูแลให้"

 "แล้วจะให้ลงทะเบียนที่ไหนล่ะ"เสียงๆหนึ่งดังขึ้น   และเหมือนจะเป็นคำตอบ   โต๊ะมากมายก็โพล่ออกมาจากอากาศ   พร้อมกับกระดาษ   ปากกา    และข้าวของวางสุมรวมกัน   โดยมีชายหนุ่มและหญิงสาวหลายคนที่คาดว่าเป็นพี่สต๊าฟนั่งประจำที่อยู่แล้ว  
 "งั้น    แยกกันตรงนี้เลยก็แล้วกัน"เซมีนพูดพร้อมกับเริ่มออกเดินตามหารายชื่นตนเอง  

 "ชื่อเธออยู่นี่"แอสลินพูดพร้อมกับชื้อไม้ชี้มือไปที่กระดาษตรงหน้า"อยู่บ้านเดียวกับฉัน"

 "หา  จริงน่ะ?"

 "ไม่จริงมั้ง"หญิงสาวประชด"ไม่เชื่อก็แหกตาดูเองสิ   เฮ้อ…   ทำตัววุ่นวายจริงๆ"

 คนทำตัววุ่นวายถลึงตาใส่คนพูด   ก่อนจะหันไปสนใจรายชื่อของตนที่เขียนติดไว้บนกระดาษ   พลันนัยน์ตาสีฟ้าใสต้องไปหยุดอยู่ที่ชื่อของคนที่พักอยู่ข้างบ้าน

 "เคฟาริท   นีฟาร์"

 "หือม์"แอสลินลากเสียงยาวพร้อมกับมองไปที่ใบรายชื่ออีกครั้ง    รอยยิ้มแปลกปรากฎขึ้นบนใบหน้าสวยก่อนเจ้าตัวจะเอ่ยปาก"คงต้องไปทำความรู้จักกับเพื่อนบ้านซักหน่อยแล้ว"


------------------------------

สวัสดีค่ะ ^^

ยังมีคนอ่านอยู่มั้ยเนี่ย 5555+++

พอดียุ่งอ่าค่ะ    พอว่างก็รีบแต่ง   รีบลง

ไม่ได้แม้แต่จะทวน   ตรงไหนไม่ดีก็ช่วยบอกหน่อยก็แล้วกันนะคะ

ขอบคุณค้า