เซมีน่า นักเวทย์จอมป่วน

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

บทนำ  

"นั่นลูกกำลังทำอะไรน่ะ"

 " - - อ๊ะ   เปล่านี่"

 "ซ่อนอะไรไว้ข้างหลัง"

 "หา?  อะไร  ไม่มี้   ไม่มีอะไรทั้งนั้น"

 "เอามานี่"

 คำสั่งเสียงเฉียบขาด   ดังมาจาก  เซต   ฮาฟีมีลัส    ชายวัยกลางคนเจ้าของนัยน์ตาสีเขียวกับเรือนผมสีน้ำตาลไหม้   พร้อมๆกับมือหนาที่คว้าเอาของที่ลูกสาวซ่อนเอาไว้ออกมา

 นัยน์ตาสีเขียวตวัดมองของในมือที่คว้ามาได้อย่างสงสัย   ก่อนจะต้องเบิกตากว้าง  ใช้มือหนาลูบๆ  คลำๆ   ให้แน่ใจว่ามันเป็นของที่คิดไว้จริงๆหรือเปล่า   แล้วสัญชาตญาณส่วนลึกก็สั่งให้ละสายตาจากของตรงหน้าแล้วตวัดมองหญิงสาวตรงหน้าแทน

 เซมีน่า   ฮาฟีมีลัส   ทายาทคนเดียวของตระกูลฮาฟีมีลัส  เธอเป็นหญิงสาวอายุ 17 ปี   ใบหน้ามนรูปไข่รับกับนัยน์ตาสีฟ้าใสที่ดูไร้เดียงสา   ริมฝีปากรูปกระจับสีกุหลาบเข้ากับใบหน้างามนั้นอย่างลงตัว   เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนถูกปล่อยให้คลอเคลียดวงหน้าหวานเสริมให้หญิงสาวโดดเด่นกว่าหญิงคนอื่นในหมู่บ้าน

 เซมีน่ากลืนน้ำลายอึกใหญ่   แสร้งมองไปยังห้องครัวห้องเล็กที่รกรุงรังยิ่งกว่ารังหนูเมื่อในบ้านนี้มีคนเพียงสองคน   หนึ่งเป็นชายวัยกลางคนที่มีงานท่วมหัวอยู่ทุกวี่ทุกวัน  ส่วนอีกหนึ่ง  เป็นหญิงสาวที่ไม่เคยประสบผลสำเร็จในการทำความสะอาดบ้าน   คิดได้ดังนั้นก็ผุดลุกขึ้นก่อนเปรยกับคนเป็นพ่อด้วยท่าทางใสซื่อ

 "เฮ้อ…   ห้องครัวรกจังเลย   เดี๋ยวเซมีนไปทำความสะอาดครัวก่อนนะ"

 พูดจบเจ้าตัวดีก็รีบจ้ำอ้าวออกจากจุดที่เคยอยู่   หากแต่มือบางกลับถูกคนเป็นพ่อคว้าเอาไว้อย่างรู้ทัน 
 
 "จะไปไหน"

 "กะ…  ก็ไปทำความสะอาดห้องครัวไง"คนถูกถามยิ้มแห้ง

 "พ่อว่า.."เซตเปรย"เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ"

 "เข้าใจแล้วๆ   แล้วเซมีนจะทำความสะอาดห้องนอนด้วยแล้วกัน"หญิงสาวเฉไฉ

 "ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง"

 "อ้าว   พี่สาวคนสวย"

 "หา!   อยู่ไหน"ชายวัยกลางคนร้อง

 เซมีนสะบัดข้อมือ    รีบคว้าเอาหลักฐานสำคัญในมือพ่อแล้ววิ่งขึ้นห้องแล้วปิดประตูทันที   หญิงสาวถอนหายใจ   ก้มหน้ามองอดีตไม้คทาแสนรักแสนหวงของพ่อแล้วก็ใจหาย   ก็เธอแค่อยากจะลองใช้เวทมนต์ดู     แค่นั้นเอง   ใครจะไปรู้ล่ะ   ว่าแค่ร่ายมนต์ไปบทเดียว   ดันหักเป็นเสี่ยงๆ  

 เฮ้อ…   ไม้คทาของพ่อนี่ไม่มีคุณภาพเลยจริงๆ

 ปัง  ปัง  ปัง

 "เซมีน  เปิดประตู"

 คนก่อเรื่องหันซ้ายหันขวา   ตัดสินใจสอดเศษไม้กับลูกแก้วอันเล็กไว้ที่ตู้เสื้อผ้า   ลุกขึ้นให้กำลังใจตัวเองอยู่พักหนึ่งก็ฉีกยิ้มกว้าง   แล้วเปิดประตูออก

 "พ่อมีอะไรหรือคะ"

 "ไม่ต้องนอกเรื่อง   คทาพ่ออยู่ไหน"

 คนถูกถามเอียงหัว"เอ…   แล้วพ่อเอาเก็บไว้ไหนล่ะคะ"

 "เซมีน    นั่นคทาอันละสองหมื่นครูเซอร์นะ"

 หญิงสาวเลิกคิ้ว   เดินไปนั่งบนเตียงตัวเอง   หันไปเผชิญหน้ากับพ่อตัวเอง"มาบอกหนูทำไมล่ะคะ" 

 คนเป็นพ่อหลับตา   พยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ"นี่มันครั้งที่สิบแล้วนะ   ที่ลูกทำคทาของพ่อพัง   ก็รู้ๆอยู่ว่ามันไม่ใช่ของที่หากันง่ายๆ   แล้วทำไมถึงได้ทำแบบนี้!"

 "ก็ได้ๆ   เย็นนี้หนูจะยอมทำข้าวเย็นให้ทาน"เซมีนนอกเรื่อง

 "เซมีน!!"

 "พ่อก็"เซมีนยกมือขึ้นปิดหู"ไม่เห็นต้องเสียงดังเลย"บ่นเสร็จเจ้าตัวต้นเรื่องก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่"ผู้ใหญ่นี่น้า   เอาแต่ใจตัวเองชะมัด"

 "ใครกันแน่ที่เอาแต่ใจ"เซตพูดพลางทรุดตัวนั่งลงข้างลูกสาว"ไหน   บอกพ่อมาซิ   จะเอายังไงกันแน่"

 "นี่เรากำลังจริงจังกันอยู่รึเปล่า"คนเป็นลูกย้อนถามเสียงใส

 "อืม.."

 "งั้น   ตอนนี้เซมีนจริงจังแล้วนะ"พูดจบหญิงสาวก็ขยับตัวนั่งขัดสมาธิ   หันมาเผชิญหน้ากับพ่อตัวเองอย่างจริงๆจังๆ   ยังไม่วายคว้าตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ขึ้นมากอดก่อนจะตีสีหน้าขรึม"โอเค   ที่เซมีนต้องการคือคทาส่วนตัวหนึ่งอัน   กับครูสอนเวทมนต์หนึ่งตัว  เอ้ย  เซมีนหมายถึงหนึ่งคน   สอนกังฟูอีกหนึ่ง   แล้วก็ให้พ่อสละเวลามาคุยกับเซมีนอย่างน้อยวันละหนึ่งชั่วโมง   ขอหมาซักตัวหนึ่งเล่นด้วยเวลาที่พ่อไปทำงาน   เค้กช็อคชิฟติดบ้านทุกหนึ่งอาทิตย์  กับคุกกี้ที่ซื้อมาเติมอย่างสม่ำเสมอ  พรมหน้าห้องฝืนใหม่   แล้วก็วีซ่าเที่ยวนอกอาณาจักร"

 "ไม่ขอคฤหาสน์หนึ่งหลังพร้อมที่ดินห้าสิบไร่ซะเลยล่ะ"คนเป็นพ่อประชด   แต่คนถูกประชดกลับพยักหน้าหงึกหงักกล่าวเสริมว่า

 "ถ้าเพิ่มคนใช้อีกซักหนึ่งโหลแล้วเยี่ยมเลย"

 เซตยกมือขึ้นกุมขมับ   นี่เขาจะทำยังไงกับลูกสาวตัวดีคนนี้ดี

 "เซมีน"

 "ขา"เจ้าตัวรับเสียงใส

 "อยากเรียนเวทมนต์ใช่มั้ยลูก"

 "นี่คือสิ่งที่หนูอยากจะบอกพ่อตั้งแต่หนูเกิดมา"

 "งั้นก็ดี"เซตตัดสินใจ   พร้อมกับผุดลุกขึ้นไม่มองหน้าลูกสาวตัวเอง"พ่อจะส่งเราเข้าคาวอส  ซาราเกีย    เตรียมตัวให้ทันก่อนวันอาทิตย์นี้นะ"

 แล้วชายวัยกลางคนก็เดินออกไปจากห้อง   ปล่อยให้หญิงสาวตื่นตะลึงกับการตัดสินใจของพ่อตัวเอง
 ไปอยู่ที่คาวอส  ซาราเกีย   ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ได้เจอพ่อห้าปีเต็มๆสิเนี่ย  ห้าปี  ห้าปี   ห้าปีที่ออกนอกโรงเรียนไม่ได้   แถมยังต้องทำตามกฎไร้สาระอีก

 โอ้ว   ม่ายยยยจริง!!!!~

 "พ่อจ๋า    กลับมาพูดกันก่อน!!"

----------------------

อ่า  สั้นจัง(เอาเข้าไป   แต่เองบ่นเอง)

ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจนะคะ^^

แล้วจะพยายามแต่ต่อ