คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [RE]บทที่1: เสียงเพรียกจากราชาแห่งมวลไม้
บทที่ 1 เสียงเพรียกจากราชาแห่งมวลไม้
ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนักยามค่ำคืน ใครบางคนกำลังวิ่งฝ่าสายฝนราวกับหนีอะไรบางอย่าง...บางอย่างที่อันตรายถึงชีวิต...ร่างนั้นอุ้มเด็กทารก...เด็กน้อยหลับอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่...หากไม่รู้เลยว่า...การที่ตนเกิดมา คือสิ่งที่ทำให้บุคคลหลายคนต้องพรากจากกัน...
...ไม่มีคำบ่นพำจากผู้เป็นแม่...
"เจ้า! ผู้ทรยศแห่งตระกูล" เสียงทรงอำนาจดังลงมาจากฝากฟ้า ร่างที่วิ่งอยู่สะดุ้งอย่างตกใจ
"ท่านพ่อ!" ร่างนั้นร้องเสียงสั่นอย่างหวาดกลัว เธอหยุดวิ่ง เงยหน้าหาต้นเสียง
"ข้าขอสาปเจ้า....."
"ได้โปรดท่านพ่อ อย่าสาปข้า เห็นแก่ลูกของข้าเถิด" น้ำเสียงแตกพร่า กลั้นน้ำตาไว้ แต่ถึงอย่างไรก็ไม่อาจกลั้นต่อไปได้..
"...เจ้าคือผู้แรกที่จะมีวิญญาณแห่งอสูร...นับตั้งแต่บัดนี้...ตราบชั่วกาล!!!"
แสงสีส้มพุ่งปะทะนาง...เสียงกรีดร้องดังก้องราวกับถูกไฟยมทูตผลาญเผา
เด็กน้อยในอ้อมกอดลอยกระเด็นไป...หายลับ...
“มิเลน่า!! จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน ตื่นได้แล้ว วันเกิดตัวเองแล้วยังจะอืดอาดนะ” ผ้าห่มผืนบางถูกกระชากออกด้วยฝีมือของผู้เป็นพี่สาว
“ค่า...”มิเลน่าลุกขึ้นอย่างงัวเงีย พลางสบถด่าในใจ ...ก็เธอฝันร้าย จะให้นอนหลับอย่างเต็มอิ่มได้อย่างไร...
“พี่บ้า...”
วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ13ปีของมิเลน่า เด็กสาวที่มีหน้าตาหน้ารัก ซึ่งมีลักษณะแปลกกว่าเด็กวัยรุ่นส่วนใหญ่ของประเทศนี้ ดวงตาสีโลหิตดูเข้ากันได้ดีกับ เรือนผมที่ยาวประมาณบ่าสีน้ำตาลเบจที่หยักศกนิดๆ มันถูกมัดไว้เป็นหางม้าจุกเล็กๆด้านหลัง ผิวพรรณที่ผุดผ่องดูมีน้ำมีนวลราวกับเจ้าหญิง อาจจะทำให้คุณเข้าผิดว่าเธอเป็นนางฟ้าหรือเจ้าหญิงผู้เลอโฉมก็เป็นไปได้ หากเธอได้ใส่ชุดที่ดีกว่าเสื้อและกางเกงหลวมโครกที่มีรอยปะนับสิบ
มิเลน่าเป็นเด็กกำพร้า อาศัยอยู่ในกระท่อมเล็ก ๆ ในป่าชายแดนประเทศลาไอรีกับพี่สาว นาม มิเรียมและน้องชาย เมติส ทั้งสามเลี้ยงตัวเองจากการเก็บของป่าไปขายในตลาด ได้เงินพอกินไปวัน ๆ มิเรียม ซึ่งเป็นพี่โต รับผิดชอบงานทุก ๆ อย่าง อย่างจำใจ...ป่าแห่งนี้ขาดการสำรวจอย่างทั่วถึง ห่างไกลความเจริญจากตัวเมือง อยู่แถวนี้ก็เหมือนขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง แต่มิเลน่าก็ไม่ได้ขาดการศึกษา ถึงแม้ว่าจะอยู่ห่างไกลจากที่เจริญ ก็ยังมีมิเรียม เป็นครูให้แก่เด็กทั้งสอง...
"มาช้านะ"มิเรียมผู้มีผมสีน้ำตาลอมส้มเอ่ยเสียงดุ เมื่อมิเลน่าเดินมาจากห้องนอน
"ค่ะๆหนูขอโทษ"มิเลน่ารีบก้มหัวหงึกๆขอโทษพี่สาว
“ดูเมติสเป็นตัวอย่างบ้างนะ”มิเรียมว่า แล้วหันกลับไปทำอาหาร
เมติสแสยะยิ้มให้พี่สาว มิเลน่าขึงตาใส่ ...เออ ไอ้น้องที่แสนดี...
“มิเล”
“ห๊า?”
“ไม่มีอะไร...”เมติสเมินหน้าไปทางอื่นอย่างเรียบเฉย
มิเลน่าเม้มปาก อยากจะเตะก้านคอ ไอ้คนที่มีศักดิ์เป็นน้องอยู่รอมร่อ หากแต่เกรงใจผู้เป็นพี่สาว เด็กสาวกระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้ เมติสนั่งตามอย่างรวดเร็ว
“ทำตามทำไม”
“ไม่ได้ทำตามซะหน่อย ใคร ๆ จะนั่งก็ได้”
“ไอ้...”
“อาหารเสร็จแล้วเด็ก ๆ “มิเรียมขัดขึ้นมา มิเลน่าคาดโทษเมติสอยู่ในใจ เธอกัดกับเมติสได้ทุกวี่ทุกวัน ไม่รู้จะกวนประสาทเธอไปถึงไหน...คงจะไปเรื่อย ๆ จนกว่าเธอจะตายมั้ง...สะบัดความคิดแย่ ๆ ออกไปจากหัว แล้วตั้งต้นกินข้าวอย่างแค้นเคือง
ตีหนึ่งแล้ว....แต่มิเลน่าก็ยังนอนไม่หลับ ฟูกนอนนุ่นและฟางที่เธอนอนเป็นประจำ บัดนี้กลับแข็งทื่อไปหมด แถมจิตใจของเธอก็ไม่ยอมผ่อนคลายเสียที อาจเป็นเพราะเธอได้ของขวัญวันเกิดสุดโหดจากน้องชายมากมายก็เป็นได้
นัยน์ตาสีเลือดฉายถึงความง่วงนอน มิเลน่าตัดสินใจลุกขึ้น เดินไปดื่มน้ำในห้องนั่งเล่นแคบๆเพื่อเป็นการผ่อนคลายน้อยๆ
"เฮ้อ ทำไมไม่หลับซักทีนะ ทั้งๆที่ง่วงจนแถบน็อคอย่างนี้"
"ดื่มน้ำตอนกลางคืนไม่ดีต่อสุขภาพนะจ๊ะ มิเล"
พรูด!
คนดื่มน้ำพ่นพรวดใส่ผู้มาเยือนเต็มหน้า มิเรียมลูบหน้าตัวเองอย่างปลงๆ
"พี่มิเรียม อย่าทำให้ตกใจสิ คราวหน้าอย่ามาแบบเงียบๆอีกนะ"มิเลน่ากล่าวแล้วไอค่อกแค่ก
มิเรียมเดินไปใกล้ๆแล้วเอ่ยปาก
"ตอนนี้เมติสก็หลับแล้ว มากับพี่สิ พี่มีของขวัญจะให้ "
"เอ๋? จริงหรือคะ? ไหนล่ะไหนเอาของขวัญมาให้ดูหน่อยสิ"
"เดี๋ยวก็ได้ทำไมต้องดู มาเร็วๆ"คำพูดชาๆทำให้มิเลน่าหน้าบูดด้วยความขัดใจ
มิเรียมมองหน้ามิเลน่าด้วยหางตาอย่างขมขื่น
...พี่ขอโทษนะ มิเลน่า...
ร่างบางๆของมิเรียมเดินปราดออกไปนอกกระท่อมพร้อมกับฉุดมือมิเลน่ามุ่งตรงไปยังป่าฟอเรนซ์หรืออีกชื่อหนึ่งว่าป่าแห่งอสูร เดนตายต่ำต้อยไร้ค่า...ที่อยู่ติดๆกับป่าแห่งชีวิตที่พวกเธออาศัยอยู่
"แล้วทำไม พี่ถึงคิดจะให้ของขวัญหนูที่น่ากลัวอย่างงี้ด้วย หนูรู้สึกขนลุกชอบกล"มิเลน่าเอ่ยถามหลังจากมิเรียมวิ่งมาหยุดที่ต้นไม้ใหญ่เก่าแก่
สายลมอ่อนๆโชยมาจากต้นไม้...
...มิเลน่าลูกรักของแม่...
เสียงกระซิบที่ลอยผ่านหูของมิเลน่าไปพร้อมสายลม ฉับพลันร่างของเธอก็ถูกตรึงไว้ด้วยเถาวัลย์ล่องหน
เลือดสด ๆ ไหลซึมออกมาตามเนื้อตัวของมิเลน่า...
อยากจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่อะไรบางอย่าง...อะไรบางอย่างที่กลืนเสียงของเธอไป
มิเรียมมองอย่างเย็นชา...ข่มจิตใจที่ปวดร้าวไว้ภายใน
คำสั่งของท่านผู้นั้น...ข้าต้องทำให้สำเร็จ ...แล้วเริ่มร้องเพลงที่มีท่วงทำนองที่อ่อนหวานและหนักแน่นคล้ายกับนกร้อง
ทันใดนั้น สายฟ้าก็ฟาดเปรี้ยงลงที่ต้นไม้ใหญ่ ไฟค่อยๆลามไปตามกิ่งไม้อย่างรวดเร็ว แล้วเหล่าปีศาจก็เดินออกมาจากต้นไม้...
ร่างของมิเลน่าที่ถูกพันธนาการไว้เริ่มอ่อนแรงแขนขาที่มีเลือดไหลซิบๆไม่ไหวติง ลมหายใจถี่บอกถึงความเหนื่อยอ่อน
แล้วมิเลน่าก็สลบไป...
...เลือดที่หยดลงบนพื้นกลายเป็นของ 3 สิ่ง ลูกแก้ว เข็มกลัด และจี้สร้อยคอ...
"ข้า! ในนามผู้แทนจากมารดาแห่งอสูร สั่งให้เหล่าปีศาจนำผู้กำหนดโชคชะตาแห่งเซล่าไปยังธารีเลส ดินแดนแห่งความมืดภายในพรุ่งนี้" สิ้นเสียงของมิเรียม เหล่าอสูรก็แกะพันธนาการให้มิเลน่าพาขึ้นเกวียนสีทองไป
___________________________________
สวัสดีค่า
เป็นไงบ้างสายเลือดโฉมใหม่
ชอบกันไหมคะ?
ยังไงก็ตาม
เราพร้อมที่จะรับฟังคำติชมเสมอค่ะ
ความคิดเห็น