คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 12 ฟอนจูนน่า เทลเลอร์ 100%
บทที่ 11 ฟอนจูนน่า เทลเลอร์
กลิ่นแสงตะวันลอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่กระทบกับร่างที่นอนอย่างมีความสุขอยู่ใต้ผ้านวม ในห้องหมายเลข........ซึ่งคาเรียเป็นเจ้าของ
ตั้งแต่ 20 นาทีที่แล้ว เธอพยายามปลุกมิเลน่าที่นอนอยู่ แต่ผลที่ได้คือ เฉย ทุกครั้งไป เด็กสาวจึงตัดสินใจปล่อยให้เพื่อนสาวนอนต่อไป จนกว่าเธอจะเดินทางไปปฐมนิเทศการเข้าค่ายที่ใจกลางป่ากรีนบลัด ตามที่จดหมายจากเชลล่าส่งมาตั้งแต่เมื่อเช้า
....เฮ้อ ไนล์รีนะไนล์รี ดันพาเดินช็อปซะตะวันตกดินเชียว กว่าจะลากกลับมาได้ก็ปาเข้าไปเกือบ 3 ทุ่ม ไหนจะต้องอาบน้ำอาบท่า ก็เป็น3ทุ่มพอดี แถมเรนดันชวนไปเล่นไพ่อีก มิเลน่าก็ไปเล่น กว่าจะได้นอนเกือบเที่ยงคืน พอกลับมาถึงห้องพักก็สลบเป็นตายทันที....
คาเรียยิ้มบางๆให้กับเพื่อนสาว ก่อนจัดเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ต่างๆที่ขนมาจากบ้านทั้งหมดลงกระเป๋า จะเหลือก็แต่ผ้านวมที่มิเลน่าใช้อยู่นั่นแหละ
เอ...แต่จะว่าไปมันก็เริ่มจะสายแล้วสิ
"นี่ มิเล ตื่นเถอะจ้ะ จะได้เวลาไปรวมที่โดมเพื่อไปปฐมนิเทศแล้วนะ" คาเรียว่า พลางเขย่าตัวมิเลน่าเบาๆ
เด็กสาวที่นอนอยู่ลืมตาขึ้นเล็กน้อยก่อนเอาหน้าไปซุกที่ผ้านวม พลางพึมพำว่า
"อืม ขออีก 1 นาทีก็แล้วกันนะ คร่อก..."
"ไม่ได้นะ รู้มั๊ยนี่จะหกโมงแล้วนะ เดี๋ยวไปโดมสายจะเป็นเรื่องเอา"
"น่า ห้าว...โดมมันไม่เดินหนีไปไหนหรอก อีกสักพักละกัน ฉันยังง่วงอยู่" พูดจบ มิเลน่าก็ทำท่าจะน็อคอีก แต่ประตูห้องพักเปิดผ่างออก ทำให้คาเรียสะดุ้งเล็กน้อย แล้วหันกลับไปทางประตู พบว่าไนล์รีและเรนวิ่งเข้ามาหาด้วยท่าทีร่าเริงสดใส
"อรุณสวัสดิ์จ้า ไปโดมกันเถอะ!" ไนล์รีทักเสียงใส "อ้าว มิเล ยังไม่ตื่นอีกเหรอ?"
"จ้ะ ปลุกหลายทีแล้วแต่ก็ไม่ยอมลุกซักที" คาเรียเล่า เด็กสาวผมสีม่วงทำหน้ากลุ้มเล็กน้อย ก่อนหันไปกระซิบกับเรนสองสามคำ
เรนพยักหน้าเบา ๆ เป็นเชิงตอบ แล้วเดินไปที่กระจกบานสวยของคาเรีย ปากของเธอขมุบขมิบเล็กน้อย ทันใดนั้นใบหน้าของเรนที่ดูเหมือนเป็นเด็กหนุ่ม คราวนี้กลายเป็นเด็กหนุ่มไปเลย!
ไนล์รีสะกิดคาเรีย เพื่อให้เลิกจ้องหน้าเรน
“หน้าเธอ เรน....”
“เออ จ้องหน้าฉันเข้าไป คราวนี้ถ้าไม่ตื่นให้มันรู้กันไป”
ทันทีที่เรนยื่นหน้าหล่อๆของตัว เข้าไปใกล้กับมิเลน่า เด็กสาวที่นอนอยู่เผยอตาขึ้นมาเล็กน้อย แล้วถึงกับกรี้ดลั่นทันที มิเลน่ากระเด้งขึ้นมาจากผ้านวมที่นอนอยู่ แล้วเอาเท้าถีบพุงเรนอย่างรวดเร็ว สาวผู้เคราะห์ร้ายถึงร้อง “โอ๊ย” คาเรียกับไนล์รีจึงรีบมาบอกความจริง ก่อนที่มิเลน่าจะวีนแตกไปซะก่อน
“โธ่เอ๊ย! ทำให้ตกใจหมด ถ้าช้ากว่านี้นะ เรนได้กลายเป็นยำแน่”
“น้อยๆหน่อย ใครจะอยู่เฉยๆให้ยำละ แม่คุณ” เรนเอ่ย แล้วหันกลับไปหน้ากระจกอีกครั้ง ร่ายมนต์เบา ๆ ให้ใบหน้ากลับเป็นอย่างเดิม
คาเรียดุนหลังมิเลน่าให้เข้าห้องน้ำ พร้อมกับบอกว่าให้รีบๆหน่อย สาวผมสีน้ำตาลเบชหาวหวอดๆ เดินดุ่มๆเข้าห้องน้ำ แต่จู่ๆ ผ้าเช็ดตัว กางเกงสามส่วนสีขาว เสื้อยืดสีเขียวอ่อนก็ลอยมากระแทกหัวของเด็กสาวหัวน้ำตาลเข้าอย่างจัง มิเลน่าหันขวับกลับไปข้างหลัง เรนเห็นยืนยิ้มอย่างสะใจอยู่ มิเลน่าชี้หน้าเรน อ้าปากพะงาบๆ แล้วก้มลงเก็บเสื้อผ้า เดินงอนเข้าห้องน้ำไป
* * * *
“นี่ แน่ใจนะว่าใช่ที่นี่ คาเรีย มันดูพิกลๆ” มิเลน่าถาม เพื่อความแน่ใจ
“แน่นอนก็แผนที่มันเขียนให้มาทางนี้ ตรงนี้แหละ” คาเรียว่า ก้มมองดูแผนที่ที่พี่เชลล่าให้มา ตอนไปโดม ไนล์รีจึงพูดขึ้นว่า
“ไม่ใช่ๆ เราต้องไปตรงนี้ต่างหากล่ะ คาเรีย”
“เป็นไปไม่ได้หรอกไนล์รี ที่ที่ตรงนั้นมันเป็นห้องน้ำรวมของผู้ชาย แล้วเขาบอกมาว่าสถานที่จัดค่ายมันอยู่ในป่า อีกอย่างสถานที่จัดค่ายมันก็ควรใหญ่หน่อย คงไปเบียดกันอยู่แถวนั้นหรอก จะไปทำซากให้เสียเวลาทำไม” เรนค้านทันที ทำให้ไนล์รีหน้ามุ่ย ส่งสายตาไปสบกับมิเลน่า ทำไม้ทำมือบุ้ยใบ้ให้ช่วยอีกแรง
เด็กสาวผมสีเบชลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่นัยน์ตาสีโลหิตตวัดไปเห็นอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่แถวๆพุ่มไม้...อะไรบางอย่างที่อยากจะทำให้เธอออกไปจากที่โดยเร็วที่สุด...
“นี่ๆ คาเรียฉันว่าเรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ”มิเลน่าเอ่ย พลางสะกิดคาเรีย
“มิเลน่า ! เห็นรึเปล่าว่าฉันทำอะไรอยู่” คาเรียตวัดเสียงอย่างไม่พอใจในขณะที่มองแผนที่อย่างเอาเป็นเอาตาย คราวนี้ไนล์รีมาสะกิดคาเรียบ้าง
"คาเรีย รีบไปที่ฉันบอกเดี๋ยวนี้เลย"
"ไม่!!!!"
เด็กสาวผมสีม่วงเลยไม่รู้จะทำอย่างไร เธอกับมิเลน่าหันมามองกันอย่างรู้ความหมาย แล้วพร้อมใจกันฉุดเรนที่ก้มหน้าก้มตาช่วยคาเรียดูแผนที่ไปข้างหลังคาเรียพร้อมพวกเธอทันที
คาเรียซึ่งยังไม่รู้ว่าเพื่อนๆมาแอบกันข้างหลังตัวเอง เพราะอะไรบางอย่างนั้น ยังคงดูแผนที่ไปสถานที่จัดค่าย จนเธอได้ยินเสียง....
"ขอโทษนะจ๊ะ เธอรู้จักทางไปสถานที่เข้าค่ายคนรับใช้ใต้อำนาจกษัตริย์แห่งธารีเลสมั๊ย?"
เด็กสาวที่สวยที่สุดในกลุ่มตอนนี้ เงยหน้าจากแผนที่ เพื่อจะมองหน้าคนถาม
ภาพที่ปรากฎต่อสายตาของเธอ คือ เด็กสาวผมยาวสีนิลไว้หน้าม้า สาวแว่นตากลมอันใหญ่ ทำให้ดูเหมือนว่าดวงตาสีมรกตของเจ้าตัวใหญ่กว่าปกติสองเท่า ท่าทางที่ดูไร้เดียงสาจนบอกได้ว่าบ๋อง เธออยู่ภายใต้กระโปรงสีน้ำตาลยาวกรอมข้อเท้า ทั้งๆที่เป็นฤดูร้อน เสื้อสีเดียวกันกับประโปรงตัวใหญ่ รองเท้าแตะสีชมพูที่ใหญ่กว่าขนาดเท้าของตนประมาณสี่เบอร์ และกำไลข้อมือและสร้อยที่มากมายตามข้อมือข้อเท้าและคอ
"มันซ่อนอยู่"เธอพูดขึ้นลอยๆ คาเรียซึ่งอึ้งกับท่าทางของเด็กสาวอายุพอๆกันตรงหน้า นี่มันคนไม่เต็มบาทชัดๆ!!!!
"ทำอะไรซักอย่างสิ คาเรีย"ไนล์รีกระซิบเบาๆ แต่ไม่มีการตอบสนองจากเพื่อนสาว เรนซึ่งเริ่มรำคาญ และเริ่มรู้สึกตัวเองว่ากำลังอะไรโง่ๆ แบบที่ผู้ชายเขาไม่ทำกัน เลยกระซิบอะไรบางอย่างกับไนล์รี ซึ่งคุณเธอได้แต่ยิ้มแห้งๆตอบผู้กระซิบ แล้วส่ายหน้าเบาๆ จนเรนต้องใช้สายตาพิฆาต
ไนล์รีก้าวออกมาจากหลังคาเรีย แล้วคว้าข้อมือของเด็กสาวเจ้าของนัยน์ตาสีมรกต
"เธอชื่ออะไร?"
"ฉัน? ฟอนจูนน่า เทลเลอร์ เจ้าของลูกแก้วดวงดาว" เด็กสาวที่ชื่อฟอนจูนน่าเอ่ยตอบเสียงลอยๆ
มิเลน่ากระพริบตาปริบๆ สองสามที เขาก็เป็นคนเหมือนเรา จะกลัวไปทำซากอะไร(ติดมาจากเรนอย่างรวดเร็ว) ขนาดไนล์รียังไม่กลัวเลย
"ฟอนจูนน่า ฮีโร่ในดวงใจของเธอคือใคร" ไนล์รียิงคำถาม ฟอนจูนน่าเอียงคอคิด แล้วฉีกยิ้มกว้าง
"มารองซัวว์ ผู้ที่สติไม่เต็ม"
มิเลน่านึกขำ เอาเข้าไป คนสติไม่เต็ม ปลื้มคนสติไม่เต็ม สมกันดีจริงๆ หวังว่าไนล์รีคงไม่คิดไปปลื้มกับเขาด้วยหรอกนะ
"อุ๊ย!! คนเดียวกัน"คำพูดของไนล์รี ทำให้มิเลน่าค้างไปเลย ไม่น่าเชื่อ!!! แต่สาวเจ้าตัวก็ไม่สนใจการตกตะลึงของเพื่อนๆ กลับลากฟอนจูนน่าออกไปให้ไกลจากระยะการได้ยินของเพื่อนเล็กน้อย
"นี่ๆ เขาเป็นนักเล่นกลใช่ไหม เอ๊ะ! หรือว่าเป็นหมอโรคจิต อึ๋ย! เป็นนักรบมากกว่า อ๋อ! เป็นพ่อเธอนั่นเอง" ไนล์รีถามเด็กสาวผู้มาใหม่อยากมั่วซั่ว แค่นี้ก็รู้แล้วว่า ไนล์รีโกหกยัยสติไม่เต็ม
"เขาเป็นนักพยากรณ์ต่างหาก" ฟอนจูนน่าตอบเสียงเย็น
"จริงด้วย!! ฉันลืมไปได้ไง แล้วถ้าฉันจำไม่ผิด เขาอยู่ประเทศ... เอ่อ...ประเทศคามองค์ฟลาวน์ ใช่ไหม? เมืองของการพยากรณ์ และ...เอ่อ...นางไม้ใช่มั๊ย?"
"ใช่! อย่างน้อยเธอก็จำได้ว่าเขาอยู่ประเทศอะไร ฉันน่ะ ชอบที่เขาทำนายเกี่ยวกับพื้นที่ราบสูงบนภูเขาเออาซูเรียว่าจะถูกยึดครองโดยพวกปีศาจกอดอน และก็การทำนายชะตาชีวิตของหญิงสาวคนหนึ่งที่มาสลบอยู่หน้าหมู่บ้านของเขา ว่าจะตายภายใน 28 ชั่วโมงน่ะ ฉันพยายามทำลายชะตาชีวิตให้น้องของฉันหลายทีแล้ว แต่ก็ทำไม่สำเร็จ แล้วเธอล่ะ?"
ไนล์รียิ้มแหยๆส่งไปให้ฟอนจูนน่า ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องด้วยคำถามมั่วๆซั่วๆต่อ ส่วนฟอนจูนน่าก็สาธยายไปเรื่อยๆด้วยอาการเลื่อนลอย
มิเลน่าซึ่งหลุดจากการค้างแล้ว สะกิดถามเรนเบาๆ
"ไนล์รีเขาทำอะไรน่ะ"
"อ้อ"เรนเปรย แล้วหันหน้ามาทางมิเลน่า "ไนล์รีเป็นนักล้วงความลับ ฉันกำลังสงสัยว่า ยัยต๊องนั่น ต้องปิดบังอะไรอยู่ ก็เลยบอกให้ไนล์รีลองไปล้วงมาน่ะ"
คาเรีย ผู้ได้ยินการสนทนาของเรนและมิเลน่านั้น ก็อดสงสัยอะไรบ้างอย่างไม่ได้
"แล้วไนล์รีจะถามเกี่ยวกับฮีโร่ในดวงใจของฟอนจูนน่า ทำไมล่ะจ๊ะ"
"เอ๋! ก็บอกไปแล้วไงว่าล้วงความลับ"เรนเอ่ย น้ำเสียงฟังดูหงุดหงิด คาเรียจึงไปไม่คำตอบที่ตนสงสัยเลย... ท่าทางเธอกับเรนคงเข้กันไม่ค่อยได้เป็นแน่...
***********
เม้นกันด้วยน้า~~ จะได้มีกำลังใจเขียนต่อ
ความคิดเห็น