คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ 11 ห้องลับ
บทที่ 11 ห้องลับ
“แสง! นั่นไง แสง อยู่ตรงนั่น ฉันเจอทางออกแล้ว”
มิเลน่ารีบวิ่งตรงไปหามัน มือเล็กๆยังคงกำของ 3 สิ่งไว้อย่างแน่นหนา ร่างบางวิ่งจนมาถึงจุดหมาย ตอนนี้เด็กสาวกำลังยืนอยู่บนทางยาวๆแคบๆทางหนึ่ง ซึ่งรายล้อมไปด้วยชั้นที่วางของไว้เต็มแน่น ทั้งของที่เธอเห็นอยู่ทุกวัน ถึงของที่เธอก็ไม่สามารถบอกได้ว่าคืออะไร มิเลน่ากระพริบตาปริบๆ พยายามปรับสายตาให้ชินกับแสง เด็กสาวเดินมองของต่างอย่างพิศวง มิเลน่าเดินไปเรื่อยๆ จากทางแคบๆก็ค่อยขยายเป็นห้องลักษณะคล้ายถุงเงิน แต่ก็ไม่วายที่จะมีชั้นที่เต็มไปด้วยของรายล้อม กลางห้องมีโต๊ะตัวใหญ่ ที่ตรงนั้น ชายชราผมขาวโพลนท่าทางใจดียืนเหมือนรอใครซักคนอยู่ เด็กสาวเดินตรงไปหาชายชรา เพื่อจะถามหาทางออก ป่านนี้เพื่อนๆจะเป็นห่วงขนาดไหนนะ
“คุณลุงคะ คุณลุงรู้จักทางออกของที่นี้มั๊ยคะ”
“มิเลน่า ทราซินลีน่า ใช่มั๊ย”ชายชราถามขึ้น เด็กสาวฉงนเล็กน้อย แล้วตอบคำถามของชายชรา
“ใช่ค่ะ คุณคือ...” มิเลน่าหรี่ตา ใบหน้านี้คุ้นๆแฮะ
“ผู้เฒ่าเลเดท ไงล่ะ”
“ผู้ที่เป็นจอมเวทสีทองคนแรกของลาไอรีนั่นหรือคะ?” แล้วฉันไปรู้จักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“ใช่แล้ว”
ตาสีโลหิตเบิกกว้าง เธอกำลังคุยอยู่กับบุคคลในประวัติศาสตร์เชียวนะ!
“แล้วท่านรู้จักชื่อของหนูได้ยังไงคะ?”
“แม่ของหนูเคยมาที่นี่ มาเอาของบางอย่าง ฉันจำสีผมของนางได้ น้ำเสียงด้วยเหมือนแม่มากๆ”
มิเลน่ากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ขนาดบุคคลสำคัญของประเทศลาไอรียังเคยเจอแม่ของเธอ แล้วเธอล่ะ แม้แต่ความอบอุ่นที่แม่ให้ยังจำไม่ได้
“ของอะไรคะ?”
“ลูกแก้ว เข็มกลัดที่มีดอกไม้เพชรติดไว้ และจี้สร้อยคอ”
ลูกแก้ว เข็มกลัดที่มีดอกไม้เพชรติดไว้ และจี้สร้อยคองั้นเหรอ...เด็กสาวคิด มือน้อยๆค่อยๆคลายมือที่กำของไว้ แล้วนัยน์ตาสีโลหิตก็เบิกกว้างอีกครั้ง เธอกำพวกมันไว้นี่!
“ส่งมาให้ฉันสิ”ชายชราว่า
มิเลน่ารีบส่งของทั้งหมดให้ท่านผู้เฒ่า เขาหลับตาลงเมื่อได้รับของแล้ว ปากของเขาเริ่มขมุบขมิบ พลันกระแสลมอุ่นๆก็พัดหมุนวนรอบๆร่างทั้งสอง ผมสีเบชและสีขาวพลิ้วไปตามกระแสลม ของ 3 สิ่งในมือของชายชรา ลอยคว้างอยู่กลางอากาศ หมุนเป็นวงกลม แสงสีทองเกิดขึ้นจากกลางวง กลุ่มแสงเริ่มกลืนกินของทั้งหมด ชายชรายื่นมือที่เหี่ยวย่นไปข้างหน้าทำท่าปั้นกลุ่มแสงสีทองให้เป็นก้อนกลมๆ แสงสีทองส่องสว่างขึ้นทันทีที่มันเป็นก้อนกลมจนมิเลน่าต้องปิดตา ฉับพลันทุกอย่างก็เหมือนดับวูบลง มิเลน่าลืมตาขึ้น มองเห็นท่านผู้เฒ่าเลเดทยืนยิ้มให้แสงสีทองหายไปแล้วเหลือแต่เพียงสร้อยคอที่มีจี้สีดำตรงกลางเป็นลูกแก้วสีใสที่เธอหยิบมาจากเกวียน ทั้งหมดถูกประดับประดาด้วยดอกไม้เพชรจากเข็มกลัด แต่ที่แปลกไปคือข้างในลูกแก้วมีดาบสีโทนฟ้าอันเดียวกับที่เธอเห็นในตู้กระจกที่ผ่านเข้ามา สร้อยลอยลงมาที่มือของมิเลน่า
“ใส่มันซะนะ ดาบข้างในน่ะเอาออกมาใช้ได้เพียงพูดชื่อของตนเอง …”สิ้นเสียงร่างของชายชราก็หายวูบไป
“เดี๋ยว!” มิเลน่าร้องเรียก แต่ไม่ทัน “เฮ้อ...แล้วเราจะออกไปยังไงเนี่ย ลองกลับทางเก่าดูก็แล้วกัน” เด็กสาวเดินกลับไปที่ประตูทางเข้าพลางสวมสร้อยคอ แต่โชคร้ายที่ประตูปิดล็อก มิเลน่าพยายามหมุนลูกบิดประตูให้เปิดออก ซึ่งไม่สำเร็จ
“โธ่เว้ย! แล้วจะออกกันยังไงเนี่ย”มิเลน่าตะโกนด้วยความอารมณ์เสียกำปันเล็กทุบลงที่ประตูไม้
...อ๊ะ ประตูไม้นี่ หาของมาฟันประตูให้ออกไปได้ดีกว่า...
พอคิดได้ เด็กสาวก็วิ่งวุ่นไปทั่วห้อง หาของบนชั้นว่างของอย่างอลมาน จนเหนื่อย แต่ก็ยังไม่ได้ของที่ต้องการ
เธอนั่งกอดเขาอย่างหมดหวัง สมองตื้อไปหมด คิดได้แต่สิ่งร้ายกาจที่อาจเกิดขึ้นกับตัวถ้าเกิดติดอยู่ที่นี่ ขณะนั่งจมอยู่กับความทุกข์ จี้สร้อยก็ส่องแสงขึ้น
...จริงสิ เราเรียกดาบ แล้วเอามาฟันประตูก็ได้...
มิเลน่าไม่รอช้า เธอรีบลุกขึ้น ปากเอ่ยว่า
“มิเลน่า !” สิ้นคำจี้สร้อยของเธอก็ส่องแสงสีทอง สายลมอุ่นๆพัดผ่านไปครั้งหนึ่ง ในที่สุด ดาบเล่มสวยก็ปรากฏอยู่เหนือหัวของเด็กสาว สันของดาบสลักอักษรประหลาด ด้ามจับทำด้วยเงิน ฝังอัญมณีโทนสีฟ้า สลักเสลาลวดลายอันงดงาม
มิเลน่ากระโดดขึ้นคว้าดาบมาถือไว้ในมือ เธอรู้สึกทันทีว่ามีอะไรอุ่นๆไหลผ่านดาบมาสู่ร่างของเธอ เด็กสาวรวบรวมพลังทั้งหมด เงื้อดาบฟันไปกลางประตู มิเลน่ายังคงพยายามฟันประตูให้พอที่จะผ่านไปได้ จนในที่สุดมิเลน่าก็พอใจกับช่องที่ประตู เธอถือดาบไว้ในมือขวา เอียงตัวลอดผ่านออกไปอย่างง่ายดาย
มิเลน่าเดินอยู่ในทางมืดๆแคบๆอีกครั้ง คราวนี้ เธอเดินไปได้โดยสะดวก เพราะแสงสีฟ้าสว่างที่เรืองออกมาจากดาบ เมื่อถึงทางตัน มิเลน่าอุทานขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด
“แย่จริง! ทางตัน เอาดาบฟันให้หมดเรื่องดีกว่า”พูดจบมิเลน่าก็เงื้อดาบฟันกำแพงอีกครั้ง แล้วเธอก็หลุดผ่านกำแพงกลับมาที่ร้านขายของแฟชั่นดังเดิม ส่วนดาบที่ถือนั่นก็หายกลับเข้าไปในจี้สร้อยเรียบร้อยแล้ว
“อ้าว มิเล อยู่ที่นี่เอง”เสียงเรียกแจ้วๆของไนล์รีดังขึ้น “มิเล เค้ามาดูสร้อย คาเรียนี่ก็”
“ฉันไปตั้งนานนะ”มิเลน่าเอ่ยเบาๆ
“อะไรกัน คาเรียเพิ่งบอกฉันเองเมื่อ 5 นาที ที่ผ่านมาว่า เธอหายไปน่ะ”ไนล์รีเถียง มิเลน่าหันหน้าไปหาเรนเพื่อช่วยหาคำยืนยันคำพูดของไนล์รี ซึ่งก็ได้คำตอบคือการพยักหน้า
“ฉันต้องขอโทษทุกคนด้วยนะที่ทำให้ลำบาก”คาเรียว่า ก้มหัวขอโทษเพื่อนๆ
“ไม่เป็นไรๆ ไปซื้อของให้มิเลกันได้แล้ว”ไนล์รีเอ่ยปลอบคาเรีย แล้วฉุดเพื่อนๆไปโซนเสื้อผ้าทันที
***************************
ความคิดเห็น