Remember จำฉันไว้

บท 1 ชีวิตที่เลือก

เวลา 11.47 น. อุณหภูมิ 38 องศา ในฤดูร้อน เสียงรถยนต์ เสียงผู้คนกับความวุ่นวายในเวลาใกล้เที่ยงของเมืองหลวง แต่มีบ้านหลังหนึ่งอยู่ท้ายซอย ก็ไม่ห่างจากบ้านอื่นมากนัก บรรยากาศเต็มไปด้วยต้นไม้ดอกไม้ ทำให้ลดความร้อนของอากาศในฤดูร้อนเป็นอย่างดี บ่งบอกถึงเจ้าของบ้านเป็นคนรักต้นไม้ดอกไม้และชอบใช้ชีวิตสันโดด ไม่ค่อยสนโลกภายนอก

[เสียงโทรศัพท์มือถือ] ...............กริ่ง......กริ่ง.......กริ่ง......ดังในห้องนอน สภาพห้องเต็มไปด้วยเสื้อผ้าที่ใส่แล้ว และพึ่งซื้อมาใหม่ กระเป๋าถือ กระเป๋าเดินทาง รองเท้า เกลือดกลาดเต็มห้องนอน บนเตียงนอนมีหญิงสาว ผิวขาว ผอมบาง อายุ 30 ปี นอนหลับอยู่ เธอคือดาราสาวสวย มีนามว่า เจน ดารารัตน์ สหวงค์ ที่เคยโด่งดังมาก แต่นิสัยเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง เรื่องมาก และเลือกมาก โน่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่เอา จึงทำให้ไม่ค่อยมีงานในวงการบันเทิง

เจนยื่นมือควานหาโทรศัพท์มือถือ ซึ่งตกอยู่บนพื้นข้างๆ เตียงนอน

สเตล่า [ผู้จัดการส่วนตัวดารา เพศที่สาม]: ทำไมถึงรับช้า ทำไรอยู่ไม่ทราบ

เจน : ไม่ได้ทำอะไร [น้ำเสียงงัวเงีย] 

สเตล่า : นี่ อยากบอกนะว่าหล่อนพึ่งตื่น 

เจน : ไม่ใช่พึ่งตื่น แต่หลับอยู่

สเตล่า : โอ๊ย!!! ฉันจะบ้า หล่อนอยู่ไหนเนี่ย ฉันมาดอนโด เขาบอกว่าเธอย้ายออกไป 5 วันแล้ว

แล้วตอนนี้หล่อนอยู่ไหน

เจน : อยู่บ้าน

สเตล่า : อะไรนะ นี่หล่อนกลับบ้านแล้วเหรอ ทำไมไม่โทรบอกฉัน คืนดีกลับพ่อแล้วเหรอ แล้วไงไหนเล่ามาซิ เรื่องเป็นไง ฉันบอกแล้วไม่มีพ่อแม่คนไหนเกลียดหรือไม่รักลูกหรอกนะ

เจน : นี่พี่ล่า พูดจบยัง

สเตล่า : นี่!!! ฉันชื่อ สเตล่า พูดให้เต็มยะ

เจน : ใช่ตอนนี้หนูบ้าน แต่เป็นบ้านเช่า ไม่ใช่บ้านพ่อ

สเตล่า : อะไรนะ!!! บ้านเช่า!!! เจนเอ้ย ทำไมไม่กลับบ้านหล่อนห๊ะ ชอบนักเหรอ เป็นคนเรร่อนแบบนี้นะ

เจน: บ้าเหรอ ใครจะชอบแบบนี้ละคะ ก็หนูไม่มีเงินจ่ายค่าคอนโดแล้ว เลยออกมาเช่าบ้าน ก่อนที่เจ้าของคอนโดคนจะไล่ออก หนูต้องชิงออกก่อนสิ เดี๋ยวถ้าเขารู้ว่าหนูไม่ตังจ่าย พวกนักข่าวเขาก็เอาไปลงข่าว พวกชาวบ้านเขาก็เอาไปเม้ากันสนุกปากนะสิ โดยเฉพาะยัยหนิง [ดารานักแสดง] อีนี่ร้ายทั้งในจอ นอกจอ หาเรื่องจับผิดหนูอยู่นั้นนะ

สเตล่า : ก็หล่อนไม่มีงานเลยไง นี่ ปีหนึ่งแล้วมั้ง งานก็ไม่มี เงินก็ไม่มี

เจน : อ๊าย!!! 9 เดือนยะ ไม่ถึงปีซะหน่อย

สเตล่า : แล้วนี่มีตังเช่าบ้านเหรอ

เจน : นี่เป็นเงินก้อนสุดท้ายของหนูแล้วนะ แล้วเจ้าของบ้านเขาก็ให้เช่าถูกมาก บ้านสวยมากเลยพี่สเตล่า อยู่ท้ายซอย แถมเป็นซอยตัน ไม่ค่อยมีคนหรือมีรถผ่านให้ปวดหัว ซึ่งก็หนูชอบมาก

สเตล่า : แล้วนี่หล่อนมีตังใช้มั้ยนั้น

เจน : เหลือติดตัวนิดหน่อย พี่สเตล่ามีให้ยืมมั้ย เดี๋ยวหนูได้งานจะคืนให้

สเตล่า : มีซะที่ไหนละ ฉันเป็นผู้จัดการหล่อน ในเมื่อหล่อนไม่มีงาน แล้วฉันจะมีเงินให้มั้ย คิดซิ

เจน : แล้วนี่ โทรมามีอะไรค้า

สเตล่า : มีงานเข้า ฉันว่าหล่อนเหมาะกับงานนี้มาก 

เจน : จริงเหรอ โอเค เจอกันที่ไหน เดี๋ยวหนูไปหา

สเตล่า : บ้านหล่อนก็ได้นี่ เดี๋ยวฉันไปหา จะได้รู้ด้วยว่าบ้านหล่อนอยู่ตรงไหน เผื่อมีอะไรจะได้ตรงไปที่บ้านหล่อนเลย

เจนมองไปรอบๆบ้าน ซึ่งก่อนที่เจนจะย้ายเข้ามาในบ้านของทุกอย่างจัดเป็นระเบียบเรียบร้อย สะอาด แต่พอเจนย้ายเข้าก็รก ซึ่งเจนเป็นคนไม่เคยทำความสะอาด เนื่องจากเจนเป็นลูกคุณหนู ฐานะทางบ้านค่อนข้างดี คุณพ่อมีอาชีพเป็นทหารมียศเป็นพลเอก คุณแม่เป็นศาสตราจารย์และเป็นอาจารย์สอนในระดับมหาวิทยาลัย มีพี่ชายก็เป็นทหารมียศพันโท จึงทำให้เจนตั้งแต่เล็กๆ ไม่เคยทำงานบ้านเลย เพราะที่บ้านมีพ่อบ้านแม่บ้านค่อยดูแลบ้านให้ พอมาเป็นดารานักแสดงมาอยู่ดอนโดก็จ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดให้ พอมาเช่าบ้านก็เลยไม่รู้จะเริ่มทำความสะอาดยังไง

เจน : อย่าพึ่งเลย พอดีหนูย้ายเข้ามาใหม่ บ้านรกมาก ข้าวของยังไม่ได้จัดนะ

สเตล่า : งั้น 3 โมงเจอกันที่ร้านกาแฟในพารากอน

เวลา 16.13 น. ณ ห้างสรรพสินค้าพารากอน

เจนลงจากแท็กซี่แล้วก็วิ่งไปยังร้านกาแฟ

สเตล่า : [น้ำเสียงตะคอก] ถ้ามาช้าอีก 5 นาที ฉันกลับจริงๆนะเจน ทำไมมาช้าขนาดนี้ห๊ะ นี่ถ้านัดคุยงานกับผู้จัด เขายกเลิกแล้วนะยะ

เจน : อย่าพึ่งโมโน หนูขอดื่มน้ำก่อน [เจนดื่มน้ำหมดแก้วด้วยความเหนื่อย] 

สเตล่า : จะดื่มรนักหนา เดี๋ยวก็สำลักหรอก

เจน : นี่หนูก็รีบสุดๆแล้วนะ กว่าหนูจะเดินออกมาจากบ้านมาปากซอย เดินหาป้ายรถเมย์ มาเรียกแท็กซี่อีก แท็กซี่ก็ใช่ว่ามาถึงป้ายบอกจุดหมายแล้วจะไปนะคะ ไม่ค่ะ รู้มั้ยเขาบอกว่าอะไร ส่งรถ เติมแก๊ส บางทีมีคนมาตัดหน้าซะงั้น มาถึงเวลานี้ก็บุญขนาดไหนแล้วคะ พี่สเตล่า

สเตล่า : แล้วรถหล่อนละ ทำไมไม่ขับรถหล่อนมาห๊ะ

เจน : ขายแล้ว

สเตล่า : อะไรนะ!!! ขายแล้ว

เจน : อืม ก็เอาตังจากการขายรถนี่แหละไปจ่ายค่าคอนโด แล้วก่อนค่าเช่าบ้านนะ

สเตล่า : [ถอนหายใจ] เจนเอ้ย ทำไมชีวิตหล่อนมันตกต่ำขนาดนี้ห๊ะ แต่ก่อนดังขนาดไหนไ ปที่ไหนก็มีแต่คนตาม แต่ดูตอนนี้สิ บ้านรถยังไม่มีเลย

เจน : ก็หนูพักผ่อนอยู่ไงคะ

สเตล่า : พักผ่อนหรือไม่มีใครจ้างงานยะ เงินก็ไม่มีใช้

เจน : ไหนละคะ งานที่จะจ้างหนู

สเตล่า : อ่อ นี่ โฆษณาอาหารหมา เหมาะกับเธอที่สุด

เจน : อะไรนะ!!! อาหารหมา[คนในร้านหันมามอง]

สเตล่า : จะพูดอะไรดังนักหนา คนในร้านมองกันใหญ่แล้ว

เจน : ไม่รับ จะให้หนูไปถ่ายโฆษณาอาหารหมาเนี่ยนะ จะบ้าเหรอ หนูดาราระดับนางเอกนะคะ จะให้ลดตัวไปถ่ายโฆษณาอาหารหมา ไม่เอาอะ ชาวบ้านจะว่าหนูตกอับนะสิ  ไม่เอา ไม่เอา

สเตล่า : เจน แล้วตอนนี้ไม่ตกอับหรือไงห๊ะ ยอมรับความจริงบ้างสิ เป็นเพราะหล่อนเรื่องมากอย่างนี้ไง นั้นก็ไม่เอา นี่ก็ไม่เหมาะ เพราะงี้ถึงไม่มีใครจ้างงานหลอนนะ นี่เป็นเจ้าแรกในรอบปีเลยนะที่เขาติดต่อมานะ

เจน : 9 เดือนค่ะ แก้ด้วย

สเตล่า : เออ 9 เดือน นี่เขาให้ค่าจ้างเจ็ดหมื่นแซวนะ

เจน : อะไรนะ แค่เจ็ดหมื่น นี่หนูระดับนางเอกแถวหน้าของวงการเลยนะ

สเตล่า : แค่เหรอ ต้องพูดว่าตั้งเจ็ดหมื่นสิ แล้วตอนนี้หลอนมีเงินถึงเจ็ดหมื่นมั้นละ เขาเห็นหล่อนเคยเป็นนางเอกหรอกเขาถึงเสนอให้เจ็ดหมื่นนะ เขาบอกว่าปรกติเขาให้คนอื่นห้าหมื่นถือว่าแพงมากแล้วนะยะ ไปคิดให้ดีนะ ยังดีกว่าไม่งานเลย อย่างน้อยก็ให้ผู้คนเห็นหลอนออกทีวีบางสิ เผื่อจะมีงานจ้างเข้ามาบาง

เจน : ขอหนูไปคิดซักอาทิตย์นึงได้มั้ย

สเตล่า : อาทิตย์นึง!!! จะบ้าเหรอ ถ้ามีดาราคนอื่นตัดหน้าละ เงินจะกินข้าวยังไม่มีอยู่ ยังมาขอเวลาคิดอาทิตย์นึง

เจน : เอาน้า หนูรู้ว่าพี่สเตล่ามีวิธีพูดให้เขายอมแหละ นะคะ ให้เวลาหนูคิดหน่อยสิ

สเตล่า : ดอเค โอเค ก็ได้ ก็ได้ ให้เวลาหล่อนคิดอาทิตย์นึง อาทิตย์หน้าฉันโทรมาฉันต้องได้คำตอบนะ

เจน : เจ้าค่ะ

สเตล่า : นี่สตอรี่ บทโฆษณา เอาไปอ่านแล้วทำความเข้าใจด้วย แล้วก็ค่อยให้คำตอบฉันว่ารับหรือไม่รับ ไป๊ กลับบ้านเดี๋ยวฉันจะไปส่ง

เจน : เดี๋ยวค่ะ ยังไม่ต้องไปส่งหนูที่บ้าน ไปส่งหนูที่ร้านขนมหวานพี่แอนให้หนูหน่อย

สเตล่า : พี่แอน!!! อ๋อ พี่สะใภ้หล่อนนะเหรอ

เจน : ค่ะ นัดกับพี่เจมส์ที่ร้านนะ

พี่เจมส์เป็นชายของเจน

ณ ร้านขนมหวาน เวลา 17.05 น.

เจนมาถึงร้านแต่มีป้ายเขียนว่าหยุด 1วัน เลยโทรหาเจมส์

เจน : พี่เจมส์ น้องมาถึงร้าน แต่ร้านปิดอะ อยู่ไหนคะ

เจมส์ : อ๋อ...ใช่ วันนี้พี่แอนเขาปิด ทำความสะอาดร้านนะ เข้ามาหลังร้านเลย ประตูเปิดอยู่

เจน : ค่ะ

เจมส์ [พี่ชายเจน] : เป็นไงบ้างเรา ผอมลงรึเปล่าเนี่ย ทำไมไม่กลับบ้านบ้าง รู้มั้ยพ่อกับแม่เป็นห่วงเรามากนะ

เจน : คือ...ตอนนี้น้องย้ายออกจากคอนโดแล้วนะพี่เจมส์

เจมส์ : ย้ายออกแล้ว แล้วเราไปอยู่ที่ไหน กลับไปอยู่บ้านเถอะ

เจน : ไม่เอาอะ ขี้เกียจไปเถียงกับพ่อ เดี๋ยวก็หาว่าน้องจนตรอก ไม่มีทางไปอีก น้องไม่กลับ

เจมส์ : เจน...นั้นพ่อนะ ท่านไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก อีกอย่างแม่ก็เป็นห่วงมาก โทรไปหาท่านบ้าง หรือไม่ก็แวะไปที่บ้าน ท่านจะได้หายเป็นห่วง

เจน : เป็นห่วงเหรอ น้องว่าพ่อกับแม่ดีใจต่างหาก ที่น้องไม่อยู่ที่บ้านนะ ลูกไม่เอาไหน ไม่เชื่อฟัง ไม่ทำตามที่พ่อแม่ที่สั่งอย่างน้อง ท่านไม่สนใจหรอก

เจมส์ : ก็เราคิดซะแบบนี้ไง ต่างคนต่างมีทิฐิ เมื่อไหร่จะเข้าใจกัน

เจน : ก็ต้องเริ่มที่พ่อกับแม่นั้นแหละ ต้องเข้าใจลูกสาวคนนี้บ้างสิ น้องชอบแบบนี้ น้องเลือกชีวิตแบบนี้ ชอบที่จะเป็นนักแสดง ชอบชีวิตที่อิสระ พ่อก็บังคับให้รับราชการ น้องไม่ชอบนี่ ดูอย่างพี่สิ ตัวเองชอบดนตรี ชอบร้องเพลงแท้ ๆ แต่กลับทำตามใจพ่อให้เป็นทหาร ไม่เห็นพี่จะมีความสุขเลย ไม่ต้องเถียงน้องนะ น้องดูออก

เจมส์ : แต่มันก็มั่นคงไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่เป็นแบบเรา วันนี้มีงาน พรุ่งนี้ไม่มี แล้วเดี๋ยวนี้ละ ไม่เห็นเรามีผลงานเลยนิ

เจน : อ่อ....คือ...น้อง...ช่วงนี้พักงานอยู่

เจมส์: พักงาน หรือว่าไม่มีงาน

เจน : มันก็ใกล้เคียงนั้นแหละ 

เจมส์ : คือไร ใกล้เคียง อย่างบอกนะว่า เราไม่มีเลย โห...เป็นปีแล้วมั้งเนี่ย ไม่เห็นเราออกทีวีเลย

เจน : ปีที่ไหน!!! 9 เดือนต่างหาก

เจมส์ : ห๊ะ!!! 9 เดือน มันก็เกือบปีมั้ยละ แล้วมีเงินใช้ มีข้าวกิน แล้วอยู่ไหนตอนนี้ อยู่กับใคร ห๊ะ!!!

เจน : พี่เจมส์ใจเย็นๆ น้องยังอยู่ ยังไม่เป็นไรเลย

เจมส์ : ก็ตอบคำถามมาสิ

เจน : คือตอนนี้น้องเช่าบ้านอยู่ มีข้าวกิน อยู่คนเดียว แล้วก็มีเงินนิดหน่อย โอเคอยู่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ

เจมส์ : ไม่ให้เป็นห่วงได้ไงห๊ะ อยู่บ้านเช่า แถมเราเป็นผู้หญิงอีก ถ้ามีโจรหรือมีคนคิดไม่ดีมาทำร้ายเราละ จะทำไง อยู่คอนโดก็อยู่แล้ว มี รปภ. ค่อยดูแลความปลอดภัยให้ ย้ายออกเถอะ เดี๋ยวพี่หาคอนโดให้ พี่พอรู้จักกับเจ้าของคอนโดอยู่บ้าง

เจน : ไม่เอา น้องไม่ย้ายออกแน่ จ่ายค่ามัดจำแล้วด้วย ถ้าออกก่อนกำหนด เขาไม่ให้คืนด้วย เรื่องไรจะย้ายออก แถมบ้านสวยมาก บรรยากาศที่บ้านต้นไม้ดอกไม้เต็มบ้านเลย อยู่ในซอยด้วย ไม่มีผู้คน สบายใจตั้งเยอะ

เจมส์ : แล้วอยู่แถวไหน?

เจน : พัฒนาการค่ะ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีบ้านที่สงบๆ อยู่ในซอย ไม่ค่อยมีรถผ่าน น้องชอบมาก เอาเป็นว่าพี่เจมส์ไม่ต้องเป็นห่วงน้องหรอก น้องเอาตัวรอดได้

เสียงเด็กอายุประมาณ 7 ขวบ ตะโกนเรียกชื่อ เจน และก็วิ่งมาหา เด็กคนนั้นก็คือ กัปตัน เป็นลูกชายของเจมส์ มาพร้อมกับแอนภรรยาของเจมส์ พึ่งกลับมาจากโรงเรียน

กัปตัน : น้าเจน สวัสดีครับผม

เจน : อะ!!! สวัสดีค่ะ เจ้าอ้วน มานี่ซิ มาให้น้ากอด ให้หายคิดถึงหน่อย 

แล้วเจนก็หันไปสวัสดีแอน

เจน : พี่แอน สวัสดีค่ะ

แอน : สวัสดีค่ะ เจนผอมลงหรือเนี่ย ไม่ได้เจอนานแล้วนะ

เจน : ป่าวนะคะ น้ำหนักก็เท่าเดิม เป็นเพราะว่าเราคงไม่เจอกันนาน เลยแปลกตานะค่ะ

แอน : คงจะเป็นอย่างนั้นแหละ

กัปตัน : น้าเจน ไม่เห็นมาหากัปตันเลย โกรธน้าเจนแล้วด้วย

เจน : เออ...คือ...น้าเจนงานยุ่งมากๆนะคะ เลยไม่ค่อยมาหากัปตันเลย น้าเจนขอโทษนะคะ

เจนหยิบของบางอย่างออกจากถุง

เจน : นี่!!! ของไถโทษ น้าเจนตั้งใจเลือกให้กัปตัน เอาแบบดีที่สุดเลยนะ

กัปตัน : อะไรนะ!!! รถบังคับ

เจน : ชอบมั้ยค่ะ ยกโทษให้น้าเจนนะคะ

กัปตัน : ชอบครับ ยกโทษให้ก็ได้ครับ

แอน : ขอบคุณน้าเจนหรือยัง

กัปตัน : ขอบคุณครับผม รักน้าเจนที่สุดเลย

เจน : น้าเจนก็รักกัปตันนะคะ

แอน : กัปตัน วันนี้มีการบ้านมั้ยลูก

กัปตัน : มีคร้าบ

แอน : ไปทำการบ้านก่อน แล้วค่อยมาเล่น

เจมส์ : ไม่เห็นจะต้องซื้อมาเลย ของเล่นกัปตันมีเยอะแยะแล้ว

แอน : นั้นซิคะ น้องเจนไม่เห็นจะต้องซื้อเลย เดี๋ยวกัปตันจะเคยตัว

เจน : ไม่เป็นค่ะ นานๆที เจนจะมาหา

กัปตัน : คุณแม่.... มาสอนการบ้านให้กัปตันหน่อย

แอน : เจนคุยกับพี่เจมส์ไปก่อนนะคะ พี่ไปสอนการบ้านกัปตันก่อน

เจน : อ๋อ...ค่ะ ตามสบายเลยค่ะ เดี๋ยวเจนก็จะกลับแล้วเหมือนกัน

เจมส์ : จะกลับแล้วเหรอ ขับรถดีๆละ 

เจน : คือน้องมาแท็กซี่ค่ะ

เจมส์ : แล้วรถเราละ 

เจน : น้องขายแล้ว

เจมส์มองบน ถอนหายใจ รู้เลยว่าตอนนี้น้องสาวของตัวเองกำลังตกอับ

เจมส์ : เดี๋ยวพี่ไปส่ง

เจน : ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวน้องต้องแวะไปซื้ออีกหลายที่ เดี๋ยวพี่ต้องพากัปตันกับพี่แอนกลับบ้านอีก เดี๋ยวจะดึก พรุ่งนี่กัปตันต้องไปโรงเรียนไม่ใช่รึคะ น้องกลับเองได้

เจมส์ : รอแป๊บนะ

เจมส์วิ่งเข้าไปในร้าน แป๊บหนึ่งก็วิ่งออกมา แล้วยื่นเงินให้เจน 20000 บาท

เจมส์ : เอาไป

เจน : อะไรค่ะ น้องไม่เอา

เจมส์ : เอาไป มันเป็นเงินเล็กน้อย ไม่ได้มากหรอก แต่อย่างน้อยในฐานะพี่ชาย พี่ขอได้ช่วยอะไรน้องสาวคนนี้บ้างก็ยังดี

เจน : ขอบคุณค่ะ แล้วน้องจะคืนให้ทีหลังนะคะ

เจมส์ : อืม

เจมส์เอามือลูบหัวเจน ความรู้สึกทั้งรัก ทั้งสงสาร และเป็นห่วงน้องสาว แต่จะบอกอะไรมากไม่ได้ เพราะรู้ว่าน้องสาวเป็นคนดื้อ เอาแต่ใจตัวเอง และหยิ่งในศักดิ์ศรีมาก

เจนขึ้นแท็กซี่แล้วกล่าวลาพี่ชาย

เวลา 21.35 น. เจนกลับถึงบ้าน

ที่บ้านไฟเปิดทั่วบ้าน เจนตกใจมาก แล้วเดินไปหยุดที่ประตูหน้าบ้าน

เจน [พูดกับตัวเอง]  : นี่เราลืมเปิดไฟก่อนออกจากบ้านเหรอ ไม่นะ!!! ก็ตอนออกมาบ่ายสอง เราไม่ได้เปิดไฟนะ แล้วใครเปิด หรือว่า โจร!!! ไม่นะ ทำไงดี เดี๋ยวนะ!!! ถ้าเป็นโจร มันเปิดไฟทำไม

แล้วเป็นใครละ ใครวะ ทำไงดี หาอะไรป้องกันตัว ใช่!!! ไม้ หาไม้

เจนมองไปรอบๆ เห็นกิ่งไม้เล็กๆ ขนาดจับพอมือเล็กๆของเจน ที่ตกอยู่ใต้ต้นไม้ ถือมาแล้วค่อยๆเปิดประตู เดินเข้าไปในบ้าน ได้ยินเสียงน้ำไหลในห้องน้ำ เจนเดินตรงไปที่ห้องน้ำ หยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้องน้ำ ภายในใจเต้นแรง ใจนึงก็กลัว อีกใจนึงก็อยากรู้ว่าเป็นใคร 

เสียงน้ำหยุดไหล แล้วมีเสียงคนเดิน เปิดประตูห้องน้ำออกมา เจนหลับตา ยกกิ่งไม้พลาดไปยังคนนั้น 

ชายหนุ่มเห็นตกใจ หันมาทัน แต่ด้วยไหวพริบจาก เลยคว้ากิ่งไม้จากมือเจน แล้วจับแขนทั้งสองของเจนไขว้หลัง ผลักตัวเจนเข้ากับผนังบ้าน ทำให้เจนขยับตัวไม่ได้

เจน : นายเป็นใคร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี่นะ ช่วยด้วย