คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ขอกอดหน่อยได้ไหม
อนที่ 6
โย แยมนมปั
@ะบริหารธุริ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เสียหัวเราะอบใประสานันลั่นอายหนุ่มทั้สี่น ัระมไปทั่วเมื่อไ้ยินเรื่อเล่าอันน่าหวาเสียวาปาเพื่อนอมะล่อน โยเพาะเ็ทที่ำนัวโย ส่วนผู้เล่าอย่าเลออน็ทำไ้เพียนั่หน้าเ็
“เออ หัวเราะันให้พอใ” เลออนพูประ
“ฮ่าๆๆ โอ๊ย ูำนท้อเร็หมแล้ววะ ฮ่าๆๆ” เ็ทพูึ้นทั้ๆที่ยัหัวเราะอยู่
“เป็นไละมึ แผนพระเอีรีส์เอนาเอเ้าไปสมใเลยไหมล่ะ ฮ่าๆๆๆ” ธีมพูำๆ
“ูว่าแทนที่มึะไ้เมีย เือบไ้ผัวลับมาแล้วไหม ฮ่าๆ” เพ้นท์พูำๆอีน
“เออๆ ้ำเิมูเ้าไป แม่ พวมึไม่เอเหมือนูนี่ ูยันลุเสียวสันหลัไม่หาย” เลออนพูพร้อมลูบแนัวเอปรอยๆอย่านลุนัน
“ุเลาฯ อมึ็แสบิบหาย หลอมึไ้ะสนิท” โฟนพูยิ้มๆ
“ูัะอยาเห็นหน้าแล้วิ นานๆมึะไ้เอู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อแบบนี้นะเว้ย” ธีมีไหล่เลออนแล้วหัวเราะเบาๆอย่าอบใ
“รั้นีู้พลา แ่รั้่อไป าูเอาืนแน่” เลออนพู้วยสีหน้ามุ่มั่น
“แ่ระวัหน่อยละัน ะโนเาลบหลัเอาอี ฮ่าๆ” เ็ทพูำ
เลออนรู้สึหุหิเป็นอย่ามา ไม่ิว่าัวเอะหลุมพราอร่าโปร่อีนไ้ แ่เา็ิไ้ว่า ยิ่ร่าโปร่แสบมาเท่าไหร่ ยิ่ทำให้เาอยาะไ้ร่าโปร่มารอบรอมาึ้นเท่านั้น
นแบบนี้ ้อโนปราบพยศถึะเ็หลาบ
ารเรียนอเลออนในวันนี้ แทบไม่สามารถึวามสนใาเาไปไ้เลย เพราะในหัวอเา ิแ่เรื่อวาแผนที่ะเอาืนนหน้าสวยให้ไ้ ยิ่ยา เา็ยิ่อยาะำราบให้อยู่หมั เลออนไม่เยิอยาะไ้ใรมาเท่านี้มา่อน
ารเรียนในวันนี้ ผ่านไปไ้อย่ารวเร็ว โยที่ไม่มีวามรู้เ้ามาผนึอยู่ในหัวอเลออนเลย เมื่อเรียนเสร็ เา็อแยัวออมา่อน เพราะอยาะอยู่นเียวเพื่อใ้วามิว่าะใ้แผนารใให้ทอยมาอยู่ในเื้อมมืออเาี
ร่าแร่ที่ึ้นรถำลัะับออไป็้อะั เมื่อเสียโทรศัพท์ัึ้นเสีย่อน พอหยิบึ้นมาู็พบว่าเป็นเบอร์อแม่ึรับ
“รับม๊า....พึ่เลิเรียนรับ....โธ่ม๊า ผมไม่อยาลับ ี้เียลับไปฟัป๊าบ่น....็ไ้รับ.....รับผมลับไปทาน้าวที่บ้าน็ไ้...รับๆแล้วเอันรับม๊า” เลออนพูเสียอ่อย ่อนวาสายแล้วถอนหายใ ถึเาะไม่อยาลับไปที่บ้านแ่สุท้ายเวลาที่แม่โทรมา เา็ปิเสธไม่ไ้อยู่ี เลออนับรถออามหา'ลัย เพื่อรลับบ้านอย่าเลี่ยไม่ไ้
@บ้านเลออน
“แ่มาทาน้าวที่บ้าน ็้อให้ม๊าแโทรามลอหรือไ”
เลออนเินเ้ามาที่โ๊ะอาหารไม่ถึ้าว ็เอับเสียทุ้มอายภูมิานเอ่ยเหน็บแนม แ่เลออน็ยัทำสีหน้าปิราวับไม่ไ้ยินำพูเหน็บานพ่อ่อนะนั่ลที่เ้าอี้ฝั่ร้ามนแม่
“็ุอบบ่นลูแบบนี้ไะ เลเาถึไม่อยาลับบ้าน”
“ุ็ามใมันลอ”
“แล้วเป็นไบ้าลู ไปเรียนรู้านที่บริษัทป๊า”
“็ีนะรับม๊า” เลออนอบลับ
“เห็นป๊าบอม๊าว่า วิรารเป็นนสอนานให้ลูเหรอ”
เลออนพยัหน้ารับ
“ีแล้วล่ะ พี่เาเป็นนเ่ มีวามสามารถ ลู็ั้ใเรียนรู้านาพี่เานะ”
“แม่รู้ัทอย้วยเหรอรับ” เลออนถามึ้นอย่าสนใ ไม่รู้ทำไมเพียแ่ไ้ยินื่ออร่าโปร่็สามารถึูวามสนใาเาไ้ทุรั้
“แไปเรียพี่เาแบบนั้นไ้ไ เาแ่ว่าแนะ” ทรพลพูำหนิลูาย ทำเอาเลออนหน้ามุ่ย
“ทอยเาไม่ถือหรอรับ เราสนิทันะาย” เลออนพู้วยสีหน้าทะเล้น แล้วยยิ้มมุมปาเมื่อนึถึใบหน้าสวยอร่าโปร่ที่วันนี้ยัไม่ไ้เอันเลย
“ม๊า็้อรู้ัเลาฯอป๊าเราสิ วิรารเป็นนเ่ สุภาพ ถ้าม๊ามีลูสาวะยให้วิรารแล้วละ ฮ่าๆ”
“ถึมีลูาย็ยให้ไ้นะม๊า” เลออนพูยิ้มๆ แ่ลับทำเอาทั้พ่อและแม่ะัไปนิ
“เลหมายถึยให้พี่เาสอนานไรับ” เลออนพูทีเล่นทีริ ทั้พ่อและแม่เลยไม่ไ้รู้สึิใอะไร
“ถ้าว่าๆ็วนพี่เามาทาน้าวที่บ้านเราสิลู แม่็อยาะอบแทนที่พี่เา่วยสอนานเรา”
“ไ้สิรับ ไว้อาทิย์นี้เลเ้าบริษัท เละบอทอยให้นะรับ” เลออนพูยิ้มๆ านั้นทั้สามนึทานอาหาร โยยัพูุยันบ้าเล็น้อย
-------------------
วันนี้ทอยเินเ้าบริษัท้วยสีหน้าหน่ายๆ เาถอนหายใั้แ่ออาอนโ มานถึบริษัทไม่รู้ี่สิบๆรั้ ็เพราะว่าวันนี้เป็นวันที่เลออนะ้อเ้ามาเรียนรู้าน
่วเวลา 5 วันที่ทอยไม่ไ้เอับเลออน เหมือนับเาไ้ึ้นสวรร์ ที่ไม่มีัวมารเ้ามา่อวน เารู้สึสบายใเป็นอย่ามา แ่สุท้ายเา็หนีเลออนไม่พ้นริๆ
เมื่อทอยเอาอไปเ็บบนโ๊ะทำานอัวเอเรียบร้อย ็เินเ้าไปในห้อทำานอเลออนทันที ห้อที่เาเห็นเพียแ่บานประู็รู้สึหุหิไม่อยาะเ้าไปแล้ว แ่สุท้ายเา็้อเ้ามาอยู่ี พอเ้ามาถึ ทอยถึับถอนหายใอย่าเนือยๆอีรั้ เมื่อเห็นนที่อยู่ภายในห้อ
“สวัสีรับ ไม่เอันั้หลายวัน ิถึผมบ้าไหมเอ่ย” เลออนพูทัทาย้วยท่าทียียวน แ่ทอยลับทำสีหน้านิ่เย
“วันนี้ผมะพาุไปเินูานแ่ละแผนนะรับ ยัไเรียมัว้วย อี 10 นาที ผมะเ้ามาาม”
เาไม่ไ้สนใำทัทายอเ็หนุ่ม แล้วพูบอเรื่อูานแทน เมื่อพูบทอย็รีบเินออไปาห้อทันที เลออนเอ็ไม่ไ้มีทีท่าว่าะเินามออไปแ่อย่าไร ลับยิ้มำับท่าทาอร่าโปร่เสียมาว่า ถึแม้ในใอนนี้ เลออนะนึถึเรื่อที่ทอยใหลอหมายเลห้อพัที่อนโ แ่เา็ิว่า ไว้ทบ้นทบอทีเียวเลยแล้วัน
นเวลาผ่านไปรบ 10 นาที ทอย็มาเาะประูแล้วเ้ามาามเ็หนุ่ม เลออน็เินามออไปโยี ึ่บริษัทอรอบรัวเลออน ะเป็นธุรินำเ้าและส่ออเฟอร์นิเอร์ยัษ์ให่ แ่ถึรอบรัวะมีธุริให่โแ่ไหน เลออน็เลือที่ะแอบไปเปิธุริสปาเป็นอัวเอโยไม่ไ้บอับนในรอบรัวอยู่ี
“เี๋ยวผมะพาุเินูั้แ่ฝ่าย้อนรับนรบทุแผน ามนี้นะรับ” ทอยพูบอร่าวๆ
“นีุ่ พูับผมสบายๆ็ไ้ ทำไม้อูเป็นทาารลอเวลานานั้น้วย”
“ยัไผม็เป็นลู้าอพ่อุ ผม็้อให้เียริุเ่นัน”
“แ่ผมอยาสนิทับุมาว่าลู้าับลูายนาย้านะ” เลออนพูยิ้มๆ มอร่าโปร่้วยสายารุ้มริ่ม
“ผมว่าเลิพูเรื่อไร้สาระแล้วไปูานันเถอะรับ ะไ้ไม่เสียเวลา” ทอยพูับท้วยสีหน้าิหุหิเล็น้อย ทำเอาเลออนยิ้มำ ทั้สอนึลลิฟ์มายัั้นแร ทอย็อยเินพาเลออนแนะนำับพนัาน และสอนานเลออนไป้วย
“แๆ ันหัวใะวาย”
“ัน้วยแ อ๊ายยย”
“นั่นสิเนอะ มีผู้ายหล่อถึสอนมาเินให้เห็นเป็นอาหารา ันละสื๊น สื่น”
เสียเหล่าพนัานสาวที่หันไปุบิบ รี๊ร๊าันเมื่อเห็นเลออนและทอยเินเ้ามายัแผนอัวเอ แ่็ไม่ไ้เสียัมานั ส่วนเลออน็มีหันไปส่สายาหวานโปรยเสน่ห์ให้เหล่าพนัานสาวบ้า ทำเอาทอยส่ายหน้าอย่าเอือมระอา
/“ผมว่าุเอาเวลาที่เหล่มอสาว หันมาสนใานที่ผมสอนีว่านะรับ” ทอยระิบบอไม่ัมานั
/“ไม่้อหึหรอ ถึะมีผู้หิเยอะนาไหน ็ึวามสนใาผมที่มอแุ่ไม่ไ้” เลออนพูหยอเสียนุ่ม ่อนะเป่าลมร้อนใส่หูเรียวอทอย ทำเอาทอยรีบผละัวถอยออาเลออนทันที แล้วหันมอร่าแร่าุ แ่เลออนลับยืนยิ้มหน้ามึน เหมือนไม่มีอะไรเิึ้น วามอุ่นร้อนที่ยัิอยู่ที่ใบหูอทอย ทำเอาทอยรู้สึแปลๆ อย่าบอไม่ถู
“เลิไร้สาระ แล้วสนใานเถอะรับ” ทอยพูเสียเ้มึ้นนิๆ ่อนะเินนำเลออนไปยัแผนบัี เลออน็ยิ้มอย่าอบใที่ทำให้ร่าโปร่หุหิไ้ ่อนะเินามออไป
------------------------
“ทอย มาถึนี่มีอะไรหรือเปล่า” เวเพื่อนสาวนสนิทอทอยถามึ้น เมื่อเห็นทอยเินเ้ามายัแผนอเธอ ่อนะะั เมื่อเห็นเลออนเินามเ้ามา้วย
“พอีันพาุเลออนมาเินูารทำานอแ่ละแผนนะ” ทอยอบอย่าเป็นันเอ ่าาเวลาทีุ่ยับเลออน ทำเอาเ็หนุ่มหันมอหน้าร่าโปร่สลับับหิสาวอย่า้อใในอะไรบาอย่า
“สวัสี่ะ ุเลออน” หิสาวพูทัึ้น
“รับ” เลออนอบรับยิ้มๆ
“ถ้าแมีอะไรให้ัน่วย็บอนะ แล้วอย่าลืมที่นัันไว้เย็นนี้ล่ะ” เวหันมาพูับทอย
“รู้แล้วนะ”
“ะยืนุยันอีนานไหม วันนี้ผมะไ้เินูแผนนี้หรือเปล่า” เลออนพูึ้น ทำเอาหิสาวะั ่อนะยิ้มเื่อนๆ ส่วนทอย็ปรายามอเลออนนิๆ
“เอ่อ ั้นเิามสบายเลยนะะ” เวพู้วยรอยยิ้มอ่อน ่อนะอัวลับไปทำาน ส่วนทอย็ยัมอเลออน้วยสายานิ่ๆ
“อะไร ไม่้อมามอผมแบบนั้นเลยนะ ไหนุบอไม่อบอะไรที่เสียเวลาไ ไปไ้แล้วผมะไ้ไปแผนอื่น่อ” เลออนพูบ ็เินเ้าไปูานในแผนบัี ทอยถอนหายใหนัๆ รู้สึเหนื่อยใับายนนี้เหลือเิน
--------------------
“ุะไปทาน้าวที่ไหน” เลออนถามึ้นเมื่อไ้เวลาพัทาน้าวแล้ว ึ่อนนี้ทั้สอนเอาเอสารมาเ็บที่ห้อทำานอเลออน
“ห้ออาหารบริษัทรับ”
“ไปทาน้าว้านอัน”
“ไม่เป็นไรรับ เิุเลออนามสบายเลยรับ” ทอยปิเสธทันวันอย่าไม่้อิ
“โธ่ ทำไมรีบปิเสธนัล่ะ ไปทานเป็นเพื่อนผมหน่อยนะ หรือ.......ถ้าไม่อยาไปทานเป็นเพื่อน ะไปทานในานะอื่น็ไ้นะ” เลออนพูยิ้มริ่ม ส่วนทอย็ถอนหายใหนัๆ เาไม่เ้าใริๆเลยว่า ทำไมเลออนถึอบพูาแปลๆับเาแบบนี้
“ผมสะวะทานที่นี่นะรับ”
“ุออไปทาน้านอบ้าเถอะ มัน็ไม่ไ้เสียหายอะไรนี่ นะรับ นะ นะทอย นะรับ” เลออนใ้ลูอ้อนเ้า่วย ่อนะเินเ้าไปหาร่าโปร่เรื่อยๆ ทำเอาาเรียวเินผละถอยหลัไปโยอัโนมัิ
ปึ
แผ่นหลัว้าอนร่าโปร่ถอยนิำแพห้อ แ่็ไม่ทันไ้ผละหนี เลออน็รีบเินเ้ามาประิัวร่าโปร่ แล้วยแนแร่ทั้สอ้ายันไว้ับำแพ เพื่อันไว้ไม่ให้ร่าโปร่ไ้ยับหนีไปไหน ึ่อนนีู้เหมือนว่าทอยอยู่ในอ้อมแนอเลออนอย่าไรอย่านั้น ทอยลืนน้ำลาย้วยวามประหม่านิๆ เมื่อเลออน่อยๆเอนหน้าเ้ามาใล้ใบหน้าอเา
“ุะทำอะไร ่วยออไปห่าๆาผม้วย” ทอยพูห้วน แล้วพยายามถอยหลัให้ิำแพมาที่สุนแทบะทะลุเ้าไปในำแพเสียให้ไ้
“ุ็อบลไปทาน้าวับผม่อนสิ ผมถึะยอมถอย” เลออนพู้วยรอยยิ้มเ้าเล่ห์
“ุอย่ามาพูเล่นลิ้นับผมนะ ผมบอใหุ้ถอยไป” ทอยพู้วยน้ำเสียที่เ้มึ้นิะหุหิ
“ผมยัไม่ไ้เล่นลิ้นับุเลยนะ ถึอยาะลอเล่น็าม”
เลออนพูาำวม ่อนะเลียริมฝีปาัวเอแล้วมอมาไปยัริมฝีปาสีมพูอทอยที่มันูล่อาล่อใเาเสียเหลือเิน ทำเอาทอยหันหน้าหลบสายารุ้มริ่มอเลออนทันที เลออนถึับยิ้มำอย่าอบใ
“ละไปับผมไหม ถ้าุไม่ไปผม็ะยืนับุอยู่แบบนี้นี่แหละ ” เลออนพูอย่าเอาแ่ใ ทอยเอ็เริ่มิหนั ่อนะถอนหายใ
“ลรับ ผมะไปทานับุ” ทอยอบรับอย่าเลี่ยไม่ไ้ เพราะเา็ไม่อยามายืนใล้ิับเลออนแบบนี้ ส่วนเลออนเอเมื่อไ้ยินำอบ็ยยิ้มอย่าพอใ
“ทีนี้็ถอยไปไ้แล้วรับ” ทอยพูบอ ้วยอารม์ุ่นมัว
ฟอ
ทอยาเบิว้า้วยวามใ เมื่ออยู่ๆเลออน็โมยหอมแ้มเาฟอให่เ็มปอ ่อนะผละออาเาอย่ารวเร็ว มือเรียวยึ้นลูบแ้มอัวเอที่ยัสัมผัสไ้ถึวามอุ่นาริมฝีปาหนา ส่วนเลออน็ยิ้มล้ออย่านี้แล้
“นีุ่!!.....”
“รีบไปันเถอะเี๋ยวรถิ”
เลออนพูแทรึ้นโยที่ไม่เปิโอาสให้ร่าโปร่ไ้โวยวายอะไร แล้วเินนำออไปาห้อทันที ส่วนทอย็ทำไ้เพียยืนัฟันรอ้วยวามโมโหที่ร่าแร่มาทำับเาแบบนี้อีแล้ว ี่รั้แล้วนะที่เา้อเสียแ้มนิ่มๆให้เ็ะล่อนนนี้
-------------------
เลออนับรถพาทอยมาทาน้าวที่ห้าแห่หนึ่ที่ไม่ไลาบริษัทมานั เมื่อมาถึ เา็พาทอยเินเ้าไปในห้า โยที่ระหว่าเินทอยะทิ้ระยะห่าาเลออนพอสมวร
“ทำไม้อเินห่าผมนานั้น้วย หรือว่า........ลัวอะไรหรือเปล่า” เลออนทำทีลาเสียยาวถามยิ้มๆ เล่นเอาทอยทำสีหน้าไม่ถู เพราะยันึถึเหุาร์ที่เลออนวยโอาสับเาที่บริษัท
“ผมไม่ไ้ลัวอะไรทั้นั้นแหละรับ” ทอยพยายามพู้วยน้ำเสียปิ ทำเอาเลออนยิ้มำ
“แล้วุอยาทานอะไร”
“แล้วแุ่เลยรับ ุเป็นนอยามาทานที่นี่เอนี่” ทอยแอบพูประนิๆ ึ่เลออน็รู้ี
“็ผมเป็นนวนุมาแล้ว ผม็อยาามใใหุ้เลือร้านบ้าสิ” เลออนพูเอาใ ทอยนิ่เียบไปสัแป๊บ็ยิ้มริ่ม เมื่อนึอะไรไ้บาอย่า
“ั้นามผมมา”
พูบทอย็เินรมาทาร้านหนึ่ เลออนึเินามไปิๆ นมาหยุอยู่ที่หน้าร้าน ึ่ทำให้เลออนะัไป ส่วนทอย็ยยิ้มอย่าพอใที่เห็นสีหน้าอร่าแร่
“ุะทานร้านนี้ริๆเหรอ” เลออนถามย้ำึ้น เพราะร้านอาหารที่อยู่รหน้าเาับร่าโปร่ ือร้านอาหารอีสานที่เปิสาาอยู่ในห้า
“ใ่ผมอยาทานที่นี่ ุมีปัหาอะไรหรือเปล่ารับ” ทอยถามพร้อมยยิ้มนิๆ
“เอ่อ ือ ผมไม่ทานอาหารรสันะ”
ไ้ยินแล้วทอย็ยิ้มำในใ สาเหุที่เาเลือมาทานร้านนี้ เพราะรู้ีว่าเลออนไม่ทานเผ็ สัเไ้าอนรั้่อนที่เลออนไปทานอาหารับเาที่ห้ออาหารอบริษัท เลออนะอยเี่ยพริที่อยู่ในานอัวเอลอ แล้วื่มน้ำบ่อย ทั้ๆที่อาหารที่ทอยสั่ให้เลออนทานรั้นั้นไม่ไ้เผ็มามายอะไรนานั้น
“ผมันอยาทานะ้วยสิ พอุบอว่าะามใผม ผมเลยมาร้านนี้...แ่ถ้าุไม่อยาทาน็ไม่เป็นไรรับ ถ้าไุเลือร้านเลย” ทอยพู้วยน้ำเสียเรียบๆ แ่สายา็ทำทีมอเ้าไปในร้านาละห้อย เ็หนุ่มที่เห็นสายาอทอย ถึับิหนั
“ทานร้านนี้็ไ้ ็ผมบอะามใุ” เลออนำใยอมเพราะเาเป็นนบอให้ร่าโปร่เลือร้านเอ
“ั้นเ้าไปในร้านันเถอะรับ”
นหน้าสวยเินนำเ้าไปภายในร้าน โยมีเลออนเินามเ้ามาอย่าเลี่ยไม่ไ้ เมื่อเ้ามาถึ พนัาน็นำเมนูมาให้ ทอย็ัารสั่อาหารทันที โยไม่ไ้สนใร่าแร่ที่นั่หน้าเื่อนอยู่ร้ามเาเลย
“เอาส้มำปูปลาร้า ลาบหมู ลาบปลาุ น้ำหมู ้มแ่บระูอ่อน แล้ว็้าวเหนียว 2 ระิ๊บ ส่วนเรื่อื่มอเป็นโล่า นะรับ อ้อ อเผ็ๆทุเมนูเลยนะรับ แ่นี้แหละรับ”
ทอยสั่ออมายาวหลายเมนู แ่ละเมนูล้วนเป็นอาหารรสัทั้นั้น โยที่ไม่ไ้ถามวามิเห็นอเลออนเลยแม้แ่น้อย พอเลออนะสั่อาหารที่ไม่เผ็เพิ่ม ทอย็ให้พนัานเ็บเมนูไปแล้ว เ็หนุ่มไ้แ่แอบบ่นในใว่ามื้อนี้เาไ้ิน้าวเหนียวับโล่าแน่นอน
ทั้สอนนั่รอไม่นาน พนัาน็ทยอยนำอาหารมาเสิร์ฟนรบ เลออนที่เห็นอาหารที่มีสีูารหน้า ็ถึับลืนน้ำลายอย่ายาลำบา ส่วนทอยพอเห็นสีหน้าเื่อนอเลออน็แอบยิ้มำ แ่็พยายามทำสีหน้าให้เป็นปิ
“ทานเลยรับุเลออน นี่เมนูโปรอผมทั้นั้น อร่อยทุอย่ารับ” ทอยพูวน ่อนะัส้มำที่ิพริเม็โไป้วย วาลในานอเลออน
“เอ่อ ือ...” เลออนอึอั ้มมออาหารที่ทอยัให้อย่าลัเล
“หรือุไม่อยาทานรับ ผมอโทษนะรับถ้าทำใหุ้ลำบาใ ุะแยไปทานร้านอื่น็ไ้นะรับ ทานเสร็แล้ว่อยไปเอันที่รถ” ทอยเสนอ เพราะเาิว่ายัไเลออน็ทานอาหารเหล่านี้ไม่ไ้แน่ๆ
ึ
แ่แล้วทอยลับิผิ เมื่ออยู่ๆเลออน็ยอมทานอาหารที่เาัให้เ้าไปเ็มๆำ อนนี้ใบหน้ามเริ่มึ้นสีนิๆาอาารเผ็ร้อนออาหารในปา
“ี๊ น้ำๆ อน้ำหน่อย!”
เลออนพูอลิ้นพัน เมื่ออนนี้เารู้สึเผ็ร้อนนลิ้นา ส่วนทอยเมื่อไ้ยินำอ็รีบรินน้ำใส่แ้วให้เลออน เลออน็ยแ้วึ้นื่มรวเียวหมิัน 3 แ้ว อนนี้ริมฝีปาหนาแเ่อึ้นนิๆ้วยวามเผ็
“ุทานเผ็ไม่ไ้ แล้วะฝืนทานเ้าไปทำไมรับ” ทอยพูุ
“็ผมอยาทานับุ” ำพูที่แสนะธรรมาอเลออน แ่ลับทำให้ทอยรู้สึใระุแปลๆ เาไม่เ้าใเลยริๆว่าทำไมเ็หนุ่มรหน้าถึ้อเ้ามาวุ่นวายับเา้วย
“อโทษนะรับ ผมอสั่อาหารเพิ่มหน่อย” ทอยหันไปเรียพนัาน
“ะรับอะไรเพิ่มรับ”
“เอาไ่ย่า ับอหมูย่ามาอย่าละุแล้วันรับ” ทอยพูบอ พนัาน็รายาร แล้วเินออไป ใ้เวลาไม่นานอาหารที่พึ่สั่็มาเสิร์ฟ
“ทานะ” ทอยเลื่อนานไ่ย่าและอหมูย่าไปรหน้าอเลออน ทำเอาเลออนเลิิ้วอย่าไม่เ้าใ
“มันไม่เผ็ ุทานไ้”
เลออนลี่ยิ้มทันทีเมื่อไ้ยินสิ่ที่ทอยพูบอ เลออนอแอบเ้า้าัวเอหน่อยแล้วันว่าทอย็เป็นห่วเาเหมือนัน ทั้สอนนั่ทานันไปเรื่อยๆ ุยันบ้าเล็น้อย ึ่ส่วนให่ะเป็นเลออนเสียมาว่าที่เป็นนวนุยอยู่ลอ เมื่อทานเสร็ เลออน็ะอเป็นน่าย แ่ทอยไม่ยอม เลย้อ่ายันนละรึ่ พอำระเินเรียบร้อย เลออน็พาทอยลับบริษัท
----------------------
“พอหลัาไปูแผนารลาเรียบร้อย ผมะใหุ้ลอูแฟ้มโรารใหม่อบริษัทนะรับ”
ทอยพูบอ ะที่ำลัพาเลออนไปยัแผนารลา เมื่อไปถึสายาอนในแผน็หันมามอเลออนเป็นาเียว ึ่อนนี้เลออน็เริ่มะินแล้ว เพราะลอทั้วันที่ไปในแ่ละแผน ทุสายา็ะับ้อมาที่เา สำหรับสายาื่นมหรือื่นอบ เลออน็ไม่เท่าไหร่ แ่ไอ้สายาูถูเหน็บแนมนี่สิ เาพยายามะทำเป็นไม่สนใ แ่็สัเเห็นทุที
“สวัสีรับุวิราร” ายหนุ่มนหนึ่เินเ้ามาทัร่าโปร่เสียนุ่ม แ่แววาอายนนั้นที่มอทอย ลับทำให้เลออนรู้สึิใ
“สวัสีรับุนิภัทร พอีผมพาุรรมาูารทำานอแผนุนะรับ”
นิภัทรหันมอหน้าเลออนนิๆ
“ุเลออนรับ นีุ่นิภัทร ผู้ัารแผนารลานะรับ” เลออนไม่ไ้พูทัทายอะไร เพียแ่ยิ้มให้นิๆ เพราะเารู้สึไม่อบี้หน้าายนนี้สัเท่าไหร่
“ถ้าุวิรารมีอะไรให้ผม่วย็บอนะรับ ผมพร้อม่วยุเสมอ” นิภัทรพูับทอยยิ้มๆ ทำเอาเลออนมวิ้ว
“ุไปันเถอะ อย่าเสียเวลาอยู่เลย” เลออนพูพร้อมทั้ับแนเรียวอทอยไว้ ทำเอานิภัทรมอไปที่มือแร่อเลออนที่ับแนทอยอยู่ แล้วหันลับมามอหน้าเลออน้วยสายานิ่ๆ
“ผมอัวนะรับ”
ทอยบอับนิภัทร ่อนะผลัมืออเลออนออาแนัวเอ แล้วเินนำเ้าไปในแผน โยมีเลออนเินามเ้าไป ึ่ในัวะที่เลออนเินผ่านนิภัทร ทั้สอน็หันมอหน้าัน้วยสายาเรียบนิ่ โยที่ทอยไม่ทันไ้สัเเห็นรัสีเทาๆที่แผ่ออมาปะทะันระหว่าายหนุ่มทั้สอ
“นี่ๆ ผมไ้่าวมาาแผนอื่น ว่าวันนีุ้วิราร พาลูายท่านประธานมาเินูทุแผนเลยนะ”
“ริเหรอ แล้วะมาแผนเราไหมเนี่ย ผมละไม่อยาให้มาเลย รู้สึไม่อบสัเท่าไหร่”
“ทำไมละะ ิันว่าลูท่านประธานออะูีนะะ”
“ีแ่หน้าานะสิ แ่อย่าอื่นไม่ไ้เรื่อสัอย่า ที่ไ้เ้ามาในบริษัท็เพราะเป็นลูท่านประธานหรอ”
“ใ่ๆ ผมเห็น้วย ผมละนึไม่ออริๆ ว่าถ้าบริษัทเราไ้นแบบลูายท่านประธานมาบริหาร บริษัทล้มไม่เป็นท่า”
เสียพูนินทาลูเ้านายอเหล่าพนัานัออมาาห้อาแฟอแผนันอย่าสนุปา โยที่ไม่รู้เลยว่า นที่อยู่ในบทสนทนาอพวเายืนอยู่ใล้ๆับห้อนั้น
ระหว่าที่เินเ้ามาในแผน ทอยและเลออน็เินูานเรื่อยๆ โยที่มีทอยอยแนะนำานให้เลออนฟัอยู่ลอนทั้สอนเินผ่านห้อาแฟ เสียพูุยอพนัานที่พูันอย่าออรส ทำเอาเลออนะัเท้ายืนนิ่ไป ส่วนทอยที่เินมาพร้อมับเ็หนุ่ม็หันมอน้าๆที่ยัยืนนิ่อยู่้วยวามรู้สึที่หลาหลาย ทอยึะเินเ้าไปำหนิพนัานที่เอาเรื่ออเ้านายมาพูลับหลัแบบนี้
พรึบ
ทอยะัเท้าที่ำลัะเินเ้าไปหาพนัานลุ่มนั้น เมื่ออยู่ๆ มือแร่อเลออน ็ว้า้อมืออเาไว้ ทอยึหันลับมามอเลออนอย่าไม่เ้าใ ส่วนเลออน็ส่ายหน้าเป็นเิห้าม
“เราลับห้อทำานันเลยไ้ไหมรับ” เลออนถามเสียนิ่ ทอยที่นิ่เียบไป็พยัหน้าอบรับ เลออนึปล่อยแนอทอย แล้วเินลับไปยัประูทาอออแผนทันที โยมีทอยเินามออไป
ั้แ่เินออมาาแผนารลานเ้าลิฟ์ เลออน็เียบมาลอ ไม่ไ้พูหยอล้อหรือพูหยอเาเหมือนอย่าเย เมื่อลิฟ์เปิออยัั้นสูสุอึ เลออน็เินออาลิฟ์ทันที ทอยึเินามออไปเ่นัน พอเ้ามาภายในห้อ เลออน็ยืนนิ่หันหลัให้ทอย ่อนะถอนหายใหนัๆ
“ุไม่เป็นไรนะรับ” ทอยถามึ้น เมื่อเห็นท่าทาอเลออน
“ผมไม่เป็นไรมาหรอ ผมวระทำัวให้ินับำพูพวนั้นสินะ” เลออนพูเสียแผ่ว
“ผมเยบอุแล้วไรับ ว่าใระิอะไร็ปล่อยให้เาิไป เราทำัวเราให้ี็พอ อย่าิมาเลยนะรับ” ทอยพยายามพูให้ำลัใเ็หนุ่มที่ะเ็บเอาำพูอพวปาหอยปาปูมาิให้หนัใ หาเลออนยัเป็นแบบนี้ เาเอ็ทำัวไม่ถูเหมือนัน อาเป็นเพราะเาินับารที่เลออนวนประสาทมาว่านิ่เียบแบบนี้
“ผมออุหน่อยไ้ไหม”
ทอยนิ่เียบไปเมื่อไ้ยินำอาร่าแร่
“ไม่ไ้สินะรับ ไม่เป็นไรรับ ผมเ้าใ ุเอ็ไม่อบใที่้อมาสอนานให้นไม่เอาไหนแบบผม” เลออนพูบอ ทำเอาทอยมวิ้ว ร่าโปร่ึเินเ้าไปยืนประันหน้าับเลออนทันที
อึ่
ทอยที่มายืนรหน้าเลออน็้อะั รู้สึใวูบไหวแปลๆ เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าหมอ เ็บปว และิ้วหนาที่มวนันนแทบะเป็นปมอเลออน ึ่ทอยไม่เยเห็นเ็หนุ่มเป็นแบบนี้มา่อน
หมับ
เลออนถึับสะุ้นิๆ เมื่ออยู่ๆ ร่าโปร่็เ้ามาสวมอเา โยที่เาไม่าิ
“ุอย่ามาิแทนผม ผมไม่เยพูสัำว่าไม่พอใที่้อสอนานุ ถึแม้บารัุ้ะทำให้ผมเหนื่อยใเพราะวามวนประสาทอุไปหน่อย็เถอะ แ่ผมไม่เยมอว่าุเป็นนไม่เอาไหน ใระูถูุยัไ็ั่ แุ่ห้ามูถูัวเอรู้ไหม ุมีีมาว่าที่นอื่นเห็น”
เลออนะัไปนิับำพูที่เหมือนะปลอบเา ่อนที่มือแร่ะยึ้นออบร่าโปร่เ่นัน ใบหน้ามุลที่ออาวอทอย ส่วนทอยเอ็ลูบหลัแร่อเลออนอย่าปลอบโยน ึ่นอาน้อายแล้ว ทอย็ไม่เยทำแบบนี้ให้ใรมา่อน แ่ถึอย่าไรทอย็เ้าใวามรู้สึอเลออนี ว่าารโนูถูเหยียหยามมันเป็นยัไ
เาเ้าใมันีว่าใร......
“ืนนีุ้ไปื่มเป็นเพื่อนผมที่อนโผมหน่อยไ้ไหม” เลออนถามเสียแผ่ว
“ารื่มไม่ไ้่วยแ้ปัหาอะไรนะุ” ทอยพูบอโยที่ยัอับร่าแร่อยู่
“ผมรู้ แ่บาทีมัน็่วยเยียวยาวามรู้สึอผมไ้บ้า แ่ถ้าุไม่สะว็ไม่เป็นไร”
เสียหม่นอนัวโ ทำทอยนิ่เียบอย่าใ้วามิ
“็ไ้รับ เี๋ยวผมไปื่มเป็นเพื่อนุเอ” ทอยอบรับ เพราะเาเ้าใว่าเวลาแบบนี้ เลออนอยามีใรสันอยู่เป็นเพื่อน
“อบุมานะรับ” เลออนระับอร่าโปร่แน่นึ้น
หึหึ ่ายว่าที่ิไว้แฮะ
.
.
.
.
เลออนิะทำอะไร ????????
ร้ายนันะ
โปริามอน่อไป......
1 อมเมน์ีๆ = ร้อยำลัใ <3
ความคิดเห็น