คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Catch Me : Chapter1 => New Member
ติ๊กต๊อกๆ
เสียงเข็มนาฬิกาที่กำลังคืบคลานอย่างช้าๆบนหน้าปัดนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาผนังเสียงดังจนเป็นที่น่ารำคาญของคนตัวเล็กที่นั่งเท้าคางรอใครบางคนอยู่บนโต๊ะ
" อีก 5 นาที บยอนแบคฮยอนนายต้องใจเย็นๆ โอ๊ย เย็นไม่ไหวแล้ว ใครก็ได้ไปตามลากตัวไอ้พี่น้องอู๋กลับมาสักที
" ร่างเล็กเริ่มออกอารมณ์แรงๆ
เหมือนมีคนคุยด้วยอีกแล้ว ในขณะที่คนตัวเล็กกำลังอาละวาดอยู่นั้น
เจ้าหน้าที่พนักงานต่างก็เดินหลบเหมือนร่างเล็กเป็นคนบ้า
" อื้อหือ
นี่มันโรงพักหรือบ้านร้างเงียบอย่างกับป่าช้าเชียว "
ร่างเล็กหน้าหวานเดินยิ้มอย่างอารมณ์ดีเข้าไปหาร่างเล็กที่หน้าตาบูดบึ้ง
" หายไปไหนมา
" ร่างเล็กยืนกอดอกเชิดหน้าตั้ง จนชายหนุ่มหน้าหวานยืนกลั้นขำแทบไม่ไหว
ไปเอาความมั่นใจมากจากไหน สงสัยคิดว่าที่ทำอยู่นี่น่ากลัวมาก
" นี่นายคุยคนเดียวอีกแล้วเหรอ
" คริสมองไปรอบๆตัวที่ไม่มีคนอื่นเลยนอกจากพวกเขา
ทำเอาแบคฮยอนหน้าเจื่อนลงไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มให้พี่ชายตัวโตที่จ้องมองมาแบบดุๆ
" เวลาฉันโมโหก็ลืมแบบนี้ทุกทีแหละน่า
ว่าแต่ไปไหนกันมา ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะทั้งพี่ทั้งน้องเลย"
แบคฮยอนสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆกับลู่หาน
" ก็ไปดูเด็กคนนั้นมา
" สิ้นคำพูดของคริส แบคฮยอนก็กระโดดเข้าไปเขย่าแขนของคริส
" ไปมาแล้วเหรอ
เป็นไงบ้าง น่ารักป่าว " คริสขมวดคิ้วกับคำพูดของแบคฮยอนเล็กน้อย
ก่อนจะผลักหัวแบคฮยอนไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้ ในขณะที่ลู่หานหัวเราะเบาๆ
" ถามอะไรให้มันเกี่ยวกับเรื่องงานบ้างสิแบคฮยอน
แล้วขอเตือนไว้เลยนะ ไม่มีใครเชื่อนายเหมือนพวกพี่หรอกนะว่านายเห็นวิญญาณหน่ะ
" แบคฮยอนหน้ามุ่ยก่อนจะเดินไปนั่งกระแทกตัวลงที่โต๊ะอย่างแรง
" ไม่ต้องมานินทาพี่ในใจเลย
จะว่าพี่ก็ว่าตรงไปเลย พี่ไม่ชอบได้ยินเอง "
คริสพูดก่อนจะเดินไปหยิบแฟ้มงานบนโต๊ะของตัวเองขึ้นมาดู
" ใครใช้ให้พี่ได้ยินเสียงความคิดของคนอื่นล่ะ
ความผิดของผมซะที่ไหน " คริสเตรียมยกแฟ้มจะวางลงบนหัวคนตัวเล็ก
แต่กลับมีคนผลักประตูเข้ามาก่อนอย่างรุนแรง
ก่อนจะมีชายหนุ่มใส่แว่นกันแดดแฟชั่นเดินก้าวขาเข้ามาอย่างมั่นใจ
เดินกวาดสายตาภายในห้องทำงานของพวกเขา
" ขอโทษครับไม่ทราบว่าคุณมาหาใคร
ทำไมไม่ติดต่อฝ่ายประชาสัมพันธ์ก่อนจะเข้ามาที่นี่ก่อนละครับ "
ลู่หานที่ตั้งสติได้ก่อนคนแรกเดินเข้าไปแล้วถามคำถาม
ก่อนจะได้เห็นใบหน้าของฝ่ายตรงข้ามที่ทำสีหน้าหงุดหงิดก่อนจะถอนแว่นกันแดดออกจากใบหน้าเรียวรูปไข่
เผยให้เห็นแววตาคมดุจพญาอินทรี
" ผมถูกส่งให้มาทำงานที่หน่วยงานนี้
ทำไมจะต้องติดต่อฝ่ายประชาสัมพันธ์ด้วยไม่ทราบ "
ลู่หานเบ้ปากใส่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ
" อ่า
ยินดีตอนรับเข้าสู่หน่วยลับพิเศษของพวกเรานะครับ "
แบคฮยอนที่เริ่มมองเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี
จึงรีบต้อนรับบุคลที่มาใหม่ด้วยรอยยิ้มที่คิดว่าดูดีที่สุด
" หึ
หน่วยลับพิเศษ พูดมาได้ยังไง พวกคุณอยู่เข้าไปได้ไง
ห้องก็เล็กซะจนจะเดินชนกันอยู่แล้ว "
แบคฮยอนเริ่มหน้าเสียกับคนที่มาใหม่จนต้องหันไปขอความช่วยเหลือจากพี่ชายตัวสูงที่ทำเพียงแค่ยืนมองหน้าคนมาใหม่
" พวกเราไม่ค่อยมีความจำเป็นต้องใช้ห้องทำงานสักเท่าไหร่
อีกอย่างงบประมาณของรัฐบาลก็มีไม่มากนักหรอกครับคุณอดีตCIA หวังว่าคุณโอเซฮุนจะชินกับที่นี่เร็วๆนี้นะครับ
" คริสก้มหน้าก้มตาอ่านแฟ้มงานที่ถูกส่งเข้ามาใหม่
" ผมยังไม่ได้ส่งแฟ้มประวัติมาที่นี่
รวมถึงยังไม่ได้แนะนำตัวไม่ทราบว่า คุณอู๋อี้ฟานรู้ได้ไงครับว่าผมชื่อโอเซฮุน
" คำพูดของเซฮุนทำเอาคริสถึงกับหยุดชะงักไปสักครู่ ก่อนจะทำสีหน้าปกติ
" ก็เราทำงานอยู่หน่วยลับพิเศษยังไงละครับ
ถึงได้รู้ข้อมูลรวดเร็วกว่าคนอื่น "
คริสเปิดแฟ้มงานโดยไม่ใส่ใจร่างสูงตรงหน้ามากเท่าไหร่นัก
" ได้ข่าวว่าหน่วยเรามีคนทำงานรวมผมที่มาใหม่แล้วด้วยเป็นทั้งหมด
5 คนไม่ใช่เหรอ อีกคนหายไปไหนซะละ "
เซฮุนนั่งลงบนโต๊ะของลู่หาน ทำเอาลู่หานโมโหแทบควันออกหู
" หมายถึงไคนะเหรอ
อ้อ นึกออกแล้ว
จำได้ว่าไคเคยบอกว่ารู้จักคุณอยู่เหมือนกันเห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกันนี่ นู่นๆ
โต๊ะคุณอย่าไปกวนประสาทลู่หานเถอะผมขอร้อง "
แบคฮยอนพูดก่อนจะชี้ปลายนิ้วไปโต๊ะตรงข้ามกับโต๊ะลู่หาน
เซฮุนจึงลุกเดินไปนั่งที่ของตัวเองอย่างเงียบๆ ก่อนที่ไฟจะดับหมดทั้งห้องทำงาน
" เอาเข้าไปนี่โรงพักเราลืมจ่ายเงินค่าไฟเหรอ
เอาเป็นว่าผมจะเข้ามาอีกทีวันพรุ่งนี้ละกันนะ "
เซฮุนเดินออกไปอย่างไม่สนใจลู่หานที่อ้าปากค้างกับการกระทำของเขา
" ใครเป็นคนส่งจดหมายไปขอมันมาช่วยงานหน่วยเราวะ
" ลู่หานเอามือขยี้หัวตัวเองอย่างอารมณ์เสีย
" พี่ว่านายน่าจะเข้าใจมากกว่าใครเลยนะ
หน่วยงานเราแทบจะไม่เคยบู๊ ไม่สิ เรียกว่าไม่เคยบู๊ เลยจะดีกว่า
ทางสำนักงานตำรวจเขาเห็นเลยยิ่งเพ่งเล็งพวกเรา
เลยส่งโอเซฮุนมาเป็นหน่วยสอดแนมพวกเราแทนนะสิ
แล้วยิ่งเราเพิ่งจะส่งจดหมายไปขอเพิ่มคนทำงานอีก
ซึ่งคนๆนั้นไม่ได้มีอะไรโดดเด่นในสายตาของคนทั่วไปเลย "
คริสนั่งกอดอกพิงพนักเก้าอี้แล้วถอนหายใจเบาๆ
" พี่ก็รู้ว่าถ้าเราบอกใครไปว่า
พวกเรามีพลังจิตพิเศษ ใครจะไปเชื่อละครับ แบคฮยอนบอกเพื่อนนายออกไปเล่นข้างนอกเถอะ
อากาศยิ่งร้อนๆ ฉันเริ่มจะหงุดหงิดจริงๆแล้วนะ วันหลังฉันจะไม่ซื้อขนมให้แล้วด้วย
" ทันทีที่ลู่หานพูดจบ ไฟติดขึ้นมาทันที
" เขาแค่หงุดหงิดโอเซฮุนหน่ะ
เขาฝากขอโทษนายด้วย " ลู่หานยกมือปัดๆ ก่อนจะนั่งยกมือกุมขมับ
" ผมไปสอบสวนคุณยายของผู้ตายมาแล้ว
แต่คุณยายไม่ให้คำตอบอะไรผมเลย ทั้งๆที่ผมพยายามควบคุมจิตใจคุณยายแล้ว
แต่เหมือนคุณยายจะปิดกั้นซะแน่นเลยหล่ะพี่คริส ผมว่าเราต้องเร่งแล้วนะพี่คริส
ไม่งั้นเราจะจับคนร้ายไม่ได้เลย " คำพูดของลู่หาน ทำให้คริสเงยหน้ามองหน้าแบคฮยอน
" ผู้หญิงคนนั้นบอกอะไรนายบ้างไหมแบคฮยอน
" แบคฮยอนส่ายหน้า
" จนปัญญา
เธอเอาแต่ร้องไห้ และบอกกับผมว่าอย่าตามอีกเลย
แต่พี่รู้ใช้ไหมสิ่งของที่ใช้ฆาตกรรมเหยื่อมันไม่โกหก มันจะบอกความจริง "
" พี่รู้
เพราะฉะนั้นตอนนี้พี่ว่าทางเดียวที่เราจะเข้าถึงฆาตกรได้อย่างเร็วที่สุด
คือตามตัวจางอี้ชิงมาช่วยงานเราให้เร็วที่สุด "
คริสลุกขึ้นพร้อมเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
" นายรออะไรอยู่ละเสี่ยวลู่ รีบตามออกไปเร็ว
อ้อคนอื่นๆไม่ต้องตามมานะไม่งั้นงดขนม "
แบคฮยอนที่พูดจบรีบลุกตามพี่ชายไปพร้อมๆกับเพื่อนสนิทร่วมรุ่นร่วมหน่วยงานเดียวกันไป
ลงครบ 100% แล้วนะคะ
ใครที่สงสัยอะไร ต้องรอติดตามไปเรื่อยๆนะคะ
อย่าลืมสกรีมฟิคให้ด้วยนะคะ
#FicCatch
ตัวละครจะค่อยๆทยอยกันออกมานะคะ
ฝากคอมเม้นท์และก็ติดตามด้วยนะคะ
ความคิดเห็น