คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Destination #2
"บรื้น บรื้น" เสียงมอเตอร์ไซด์ดังขึ้น ทำให้ฉันต้องรีบวิ่งไปที่ระเบียงทันที ฉันดีใจที่ได้ยิน ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับมันมากเพราะฉันได้ยินทุกคืน อีกอย่างซอยนี้ค่อนข้างเปลี่ยว แต่ยังมีรถมอเตอร์ไซด์วิ่ง มันก็แปลว่ายังมีคนที่อยู่เป็นเพื่อน ฉันเคยลองมองว่ามอเตอร์ไซด์คันนี้ขับไปไหน แต่ฉันก็ไม่ได้คำตอบ แต่พอจะเดาได้ว่า ต้องอยู่ท้ายซอยแน่ ๆ
วันนี้ฉันตื่นแต่เช้า ฉันคิดว่าจะออกไปหาซื้อของแต่งบ้านและก็จะไปหาซื้อชุดนักศึกษาด้วย หลังจากที่เข้าห้างนู้น ออกห้างนี้ ฉันก็ได้มาหลายถุง เหมือนโชคจะไม่ดี ฉันมัวแต่ชอปปิ้งอยู่ในห้าง พอจะกลับ ฝนดันตกหนัก ฉันต้องรอให้ฝนหายตก ...............................................................นี่ก็ 3 ท่มกว่าแล้ว แต่ฝนก็ไม่มีทีท่าที่จะหยุดตก ฉันจึงตัดสินใจเรียกเท็กซี่ แต่เท็กซี่ก็หายากเหลือเกิน แต่ดูเหมือนโชคจะเข้าข้างฉันเมื่อเท็กซี่คันหนึ่งตกลงรับฉัน
"ไปสุขุมวิท 101 ค่ะ"
"ครับ"
ฉันนั่งเงียบตลอดทาง ฝนเริ่มซาแล้ว บนถนน รถไม่ติดเท่าไหร่นัก เวลานี้ฉันคิดถึงแม่จริง ๆ ป่านนี้แม่จะทำอะไรอยู่น่ะ ฉันมัวแต่คิดเรื่อยเปื่อย รู้ตัวอีกที ฉันไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
"สุขุมวิท 101 น่ะค่ะ" ฉันบอกกับคนขับ
"ทางนี้ มันทางลัดครับ"
"เอ่อ ช่วยไปทางเดิมได้ไหมค่ะ ฉันไม่อยากไปทางลัด"
"น้องครับ ข้างหน้านี้แล้วครับ ซอยน้อง ไม่ต้องกลัวหรอก"
ฉันเริ่มใจคอไม่ดีแล้ว ฉันหันมองซ้ายมองขวา มันมืดไปหมด มีแค่ไฟส่องทาง ฉันพลาดไปจริง ๆ ที่ไม่ยอมดูทาง .............แล้วรถก็หยุดกระทันหัน ทำเอาฉันหน้าทิ่ม คนขับเท็กซี่ก้าวลงจากรถ
"พี่ ทำอะไรค่ะ" ฉันตะโกนถาม เท็กซี่คนนั้นหันกลับมามองฉันด้วยสายตาที่น่ากลัวมาก เขาค่อยค่อยเดินมาหาฉัน ฉันรีบกดล็อคประตูทันที
"เปิดประตูเดี๋ยวนี้" คนขับเท็กซี่ตะคอกฉัน "บอกให้เปิด"
"ไม่" ฉันหนีมาอีกฝั่ง
"ไม่เปิดใช่ไหม" แล้วเขาก็โชว์กุญแจให้ฉันดู ก่อนที่จะไข ฉันรีบเปิดประตูอีกด้านแล้ววิ่งไปทันที
"ว้าย" แท็กซี่คนนั้นตระครุบตัวฉันไว้ได้
"ปล่อยฉัน ปล่อย"
"อย่าดิ้นสิน้อง อย่าให้พี่ต้องใช้กำลัง"
"ปล่อยฉัน ปล่อย ปล๊อยยยยย" ฉันกรีดร้องเสียงดัง ในขณะที่เขาทั้งกระชาก ทั้งลากถูกฉันไปตามทาง
"ฮือ ฮือ ปล่อยฉัน" ฉันเริ่มร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว แท็กซี่คนนั้นลากฉันไปยังบ้านร้าง ฉันทั้งดิ้น ทั้งถีบพัลวัล
"ฤทธิ์มากนักน่ะ^_^" เขาพูดจบก็ต่อยเข้าที่ท้องฉัน ฉันทรุดลงไปกองกับพื้นทันที มันจุกมากจริง ๆ ฉันไม่มีแรงดิ้นเลย
"ต้องให้ใช้กำลัง ไม่ดิ้นแต่แรกก็สิ้นเรื่อง" เขาก้มหน้ามาที่ฉัน ก่อนที่จะลูกผมฉัน ฉันร้องไห้ด้วยความกลัวและความเจ็บ เขากดฉันลงกับพื้น ฉันพยายามใช้แรงที่มีเฮือกสุดท้ายต่อสู้กับเขา แต่มันก็ไม่เป็นผล ฉันสู้แรงเขาไม่ไหว
"พี่ค่ะ ขอเถอะ ปล่อยหนูไปเถอะ" ฉันยกมือขึ้นไหว้ทั้งน้ำตา
"แป๊บเดียวน่า เดี๋ยวน้องก็ได้ขึ้นสวรรค์"
"ปล่อย" ฉันร้องเมื่อเขาขึ้นคร่อมฉัน ก่อนที่จะกระชากเสื้อฉันซะจนขาดวิ่น แต่ยังไม่ทันที่จะทำอะไรได้มากกว่านั้น ฉันก็ได้ยินเสียง
"ตุ้บ ผลั่ก" แล้วร่างแท็กซี่ก็กระเด็นออกจากตัวฉัน
"ไอ้เลว คิดจะข่มขืนผู้หญิง"
ฉันไม่รู้ว่าใครมาช่วยฉัน แต่ฉันรู้สึกขอบคุณมาก ฉันพยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้น และฉันก็เห็นลาง ๆ ผู้ชายคนหนึ่งสวมแจ็คเก็ตสีดำ เขาหันหลังให้ฉัน และตอนนี้เขากำลังทั้งกระทืบ ทั้งซ้อม แท็กซี่คนนั้นอยู่ ดูเหมือนแท็กซี่คนนั้น จะสู้ไม่ได้
"พอเถอะค่ะ" ฉันพยายามเปล่งเสียงออกมา เหมือนได้จังหวะ แท็กซี่คนนั้น รีบวิ่งหนีไปทันที
"ฉันจำ กท รถแกไว้แล้ว หนีให้รอดล่ะ" เขาตะโกนจบก็หยิบหมวกกันน็อคขึ้นมาใส่ ฉันค่อย ๆ ยันตัวเองให้ลุกขึ้นแต่มันก็ยากเต็มที เขาเข้ามาช่วยผยุงฉัน แล้วก็สวมแจ็กเก็ตให้
"ใส่ซะ" ฉันรับมาอย่างว่าง่าย "ไป ฉันจะไปส่ง" ขาผยุงฉันเดินมายังรถมอเตอร์ไซด์ ฉันรู้ว่าไม่ควรที่จะไว้ใจใครอีก แต่ฉันก็เลือกที่จะไปกับเขา ฉันร้องไห้มาตลอดทาง
"ฮือ ทำไมฉันถึงได้โชคร้ายแบบนี้" ฉันพึมพำเบา ๆ พร้อมทั้งกอดชายแปลกหน้าคนนั้นไว้แน่น แล้วฉันก็หลับไปทั้งอย่างนั้น
"ถึงแล้ว" เขาเรียกฉัน ฉันเบลอ ๆ งงๆ แต่เมื่อเห็นบ้านตัวเองก็เริ่มรู้สึกตัว ฉันลงจากรถ แล้วจากนั้นเขาก็สตาร์ทรถออกไปทันที ฉันไขประตูเข้าบ้านด้วยความยากลำบาก ฉันเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ตกใจ
"คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่" แล้วฉันก็รีบวิ่งหน้าบ้านทันที แต่มอเตอร์ไซด์คันนั้นหายไปแล้ว
ความคิดเห็น