คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Destination #1
"หวาน ลูกเป็นผู้หญิง จะอยู่ที่นี่คนเดียวได้ยังไง" แม่เอ่ยขึ้นระหว่างเวลาอาหารเย็น คำพูดนี้ฉันได้ยินแม่พูดเป็นร้อยครั้งแล้ว
"ไม่ต้องเป็นห่วงหวานหรอกค่ะ หวานอยู่คนเดียวได้จริง ๆ"
"ในเมื่อเขาอยากอยู่ก็ปล่อยเขาสิค่ะ" เสียงของเจนดังขึ้น ทำให้ฉันต้องหันไปมอง เจน เป็นน้องสาวของฉัน แต่หล่อนเป็นน้องสาวคนล่ะพ่อ เราห่างกัน 4 ปี เราทั้งคู่เติบโตมาพร้อมกัน มีแม่คนเดียวกัน แต่น่าแปลก เราทั้งสองกลับไม่รู้สึกผูกพันธ์กันเลยแม้แต่นิดเดียว ฉันรู้สึกว่าเจนไม่ค่อยชอบฉัน ในขณะที่ฉันรู้สึกเฉย ๆ
"เราไม่เปลี่ยนใจจริง ๆ เหรอ ลุงเห็นด้วยกับแม่น่ะ เป็นผู้หญิง อยู่คนเดียวมันอันตราย" ลุงมาร์คกล่าวขึ้น ลุงมาร์คคือพ่อของเจน และเป็นสามีใหม่ของแม่ฉัน ฉันเรียกลุงมาตลอด ฉันไม่เคยเรียกลุงมาร์คว่าพ่อเลย
"หวาน เอ็นท์ติดที่นี่ หวานไม่อยากทิ้งโอกาส หวานไม่อยากไปอเมริกาจริง ๆ ค่ะ" ฉันตอบเบา ๆ
"พ่อค่ะ ในเมื่อหวานเขาอยากอยู่ จะไปยุ่งกับเขาทำไมค่ะ ถ้าอยู่ไม่ได้ เขาก็ตามเราไปเองแหล่ะ"
"เจน จริง ๆ แล้ว เธอก็ไม่อยากให้ฉันไปด้วยไม่ใช่เหรอ จะพูดทำไมล่ะ" ฉันกล่าวเบา ๆ เราสองคนมักจะเป็นแบบนี้เสมอ เจนมักจะคอยหาเรื่องฉัน ถ้าฉันทนได้ ฉันก็มักจะเป็นฝ่ายหลบเลี่ยง แต่ถ้ามันไม่ไหวจริง ๆ ฉันก็ตอกกลับไปบ้าง อย่างเช่นครั้งนี้ "เธอก็น่าจะดีใจนี่ ที่จะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ โดยที่ไม่ต้องมีฉัน ยังจะพูดทำไมอีกล่ะ"
"พอแล้ว หวาน" เสียงแม่ดังขึ้น "เหลวไหล พูดแบบนี้กับน้องได้ยังไง เราสองคน เป็นพี่น้องกันน่ะ"
"แม่กับลุงมาร์คไม่ต้องเป็นห่วงหวานหรอกค่ะ หวานพูดจริง ๆ หวานโตแล้ว ดูแลตัวเองได้ หวานไม่อยากเป็นภาระของใคร ไว้หวานเรียนจบ 4 ปี แล้วหวานจะตามไปแล้วกันน่ะค่ะ" นี่เป็นคำตอบสุดท้ายของฉัน อาหารมื้อนั้นผ่านไปอย่างยากเย็น ฉันรู้สึกอึดอัดเป็นที่สุด และฉันก็รู้สึกว่าทุกคนก็เช่นกัน
นับตั้งแต่ฉันรู้ข่าวว่าลุงมาร์คได้ทำเลที่จะเปิดร้านอาหารไทยที่ อเมริกา ตั้งแต่ 4 เดือนที่แล้ว ฉันก็รู้สึกหนักใจมาโดยตลอด ฉันไม่อยากไปอยู่ที่ไหนทั้งนั้น ฉันอยากอยู่ที่นี่ ที่เมืองไทย แต่ตรงกันข้ามกับพวกเขา ทั้งแม่และเจน ต่างก็รู้สึกตื่นเต้น โดยเฉพาะเจน อยากไปเรียนเมืองนอกอยู่แล้ว แม่แปลกใจมากที่ฉันปฏิเสธที่จะไปด้วย แต่ไม่ว่าจะยังไง คำตอบฉันก็เหมือนเดิม คือ "ไม่ไป"
"หวาน รักษาตัวดี ๆ น่ะลูก แม่จะโทรหาเราบ่อย ๆ " แม่กอดฉัน และร้องไห้ แต่ฉันกลับยืนนิ่ง
"อย่าลืมน่ะหวาน ถ้ามีอะไร บอกลุง อย่าเกรงใจ" ลุงมาร์คกล่าวพร้อมทั้งยิ้มให้ฉัน ฉันก็ยิ้มตอบ เสียงประกาศขึ้นเครื่องทำให้แม่ ผละจากฉัน ทั้งสองโบกมือให้ฉัน ก่อนที่จะหันหลังแล้วเดินจากไป ส่วนเจน ไม่ต้องพูดถึง ลากกระเป๋าไปตั้งนานแล้ว ฉันมองด้านหลังแม่ด้วยสายตาว่างเปล่า ในใจฉันมันกำลังร่ำร้องว่า "แม่ค่ะ อย่าไป อย่าไปเลย กลับมาอยู่กับหวานเถอะ เราสองคนกลับไปอยู่บ้านพ่อกัน หวานรักแม่นะค่ะ" น้ำตาค่อย ๆ ไหลออกมาจากทั้งสองตาของฉัน
ฉันเดินคิดมาเรื่อย ๆ จนถึงทางออกได้อย่างไรก็ไม่รู้ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันมีแรงเดินได้ยังไง หลังจากเห็นเครื่องบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ไม่ว่าจะไปอเมริกา หรือไม่ไป ยังไงฉันก็ต้องอยู่อย่างโดดเดียวอยู่ดี ฉันยอมอยู่อย่างโดดเดี่ยว ดีกว่า ที่จะต้องไปเป็นส่วนเกินของใคร
"หวาน เธอต้องเข้มแข็ง ต่อจากนี้ไปเธอต้องอยู่ให้ได้ อย่าร้องไห้อีก" ฉันบอกตัวเองเบา ๆ แต่ตอนนี้มันกำลังตรงกันข้าม เพราะฉันกำลังร้องไห้
ฉันมองบ้าน 2 ชั้น หลังเล็กตรงหน้า บ้านที่อบอุ่นสำหรับฉัน ถึงแม้ว่าฉันจะต้องอยู่คนเดียว แต่ถ้าฉันได้อยู่บ้านหลังนี้ฉันก็ยินดี เพราะว่าบ้านหลังนี้ฉันอยู่มาตั้งแต่เกิด ฉันรู้สึกผูกพันธ์ กลิ่นอายของความอบอุ่นมันยังคงหลงเหลืออยู่ แม้ว่าฉันจะไม่ได้มาเหยียบที่นี่มานานแล้ว จริง ๆ แล้ว ฉันอยู่ที่นี่ตั้งแต่เกิด จน 2 ขวบ พ่อตาย หลังจากนั้นอีก 1 ปี แม่ก็แต่งงานใหม่กับลุงมาร์ค นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันต้องจากที่นี่ไป
ตอนนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน ที่จะต้องเก็บกวาดบ้านหลังนี้ ความจริงแล้ว เมื่อสองวันก่อน ฉันก็มาทำความสะอาด แต่ฉันทำเฉพาะห้องที่ฉันต้องนอน ฉันเหนื่อยจริง ๆ ฉันยืนอยู่กลางห้องนั่งเล่น ห้องนี้ยังมีเฟอร์นิเจอร์เก่าอยู่ บางชิ้น มันถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว แต่บัดนี้ผ้าสีขาวแปรเปลี่ยนเป็นสีเท่าหม่น ๆ แล้ว มันเต็มไปด้วยฝุ่น และ หยาดไย่ ฉันเดินผ่านมันไป จนไปหยุดอยู่ที่เปียโน ฉันดึงผ้าคลุมออก ก่อนที่จะไล่นิ้วทีละนิ้วช้า ๆ สีเปียโนลอยเข้าหูฉัน น้ำตาฉันก็ไหลออกมาช้า ๆ
"ถ้าพ่อยังอยู่ หวานคงไม่ต้องเป็นแบบนี้ พ่อใจร้าย ทำไมพ่อต้องรีบจากหวานไป พ่อรู้มั้ยค่ะ แม่ไม่ได้รักหวานเลย แม่ให้ความสำคัญแต่ครอบครัวแต่ครอบครัวใหม่ หวานไม่เคยมีตัวตนเลย" และฉันก็ร้องไห้มาอย่างกลั้นไม่อยู่
ความคิดเห็น