ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Sickness [yun/jae]
ใครกันนะที่เป็นคนคิดว่าการตากฝนแค่แป๊บเดียว หรือไม่ก็การเข้านอนโดยไม่เช็ดผมให้แห้งจะทำให้เป็นหวัดได้น่ะ- - -มันน่าหัวเราะจะตายไม่ใช่รึไง- - -กะอีแค่ฝนนิดๆหน่อยๆกับผมชื้นๆมันจะไปทำให้ใครซักคนไม่สบายได้เชียวเรอะ??? ฮ่าฮ่าฮ่า ขอหัวเราะหน่อยเหอะ
.
.
.
“ ฮ๊าดดดดด~~~ด ชิ่ว~ว!!!!! “
เสียงจามของพี่โตของวงเรียกให้อีก 4 คนที่เหลือซึ่งกำลังดูทีวีอยู่เพลินๆหันมามองกันเป็นตาเดียว แจจุงหน้าเจื่อนเมื่อทั้งหมดที่มองมาทางเขาพากันหัวเราะออกมาอย่างพร้อมเพรียงเพราะจังหวะที่เขาจามออกมานั้นมันตรงกับนางเอกสาวในละครทีวีที่กำลังดูอยู่พอดี
คนสวยหันไปค้อนใส่เจ้าพวกสมาชิกวงใหญ่- - -มีอะไรน่าขำไม่ทราบ ไม่รู้จักคำว่าบังเอิญกันรึไง???
“ ไม่สบายเหรอ? “ ยุนโฮถามอย่างเป็นห่วง ยกหลังมือขึ้นทาบหน้าผากเนียนใส
คนถูกถามปัดมือใหญ่ออกเร็วๆ “ ไม่ได้ไม่สบายซักหน่อย ก็แค่มีอะไรเข้าจมูกเท่านั้นแหละ “ เถียงอย่างดื้อดึงพร้อมกับสูดจมูกแรงๆ
“ เมื่อวานนี้นายตากฝนนิดนึงไม่ใช่เหรอ? “ ยูชอนทักขึ้นมา
“ อืม- - -แล้วเมื่อวานนายก็สระผมด้วย “ จุนซูเสริมให้อีกคนโดยมีเจ้าน้องเล็กช่วยต่อประโยคให้ “ แถมก่อนนอนก็ไม่ไดร์ให้แห้งก่อนอีกต่างหาก “
เดี๋ยวสิ- - -นั่นมันเข้าข่ายละครรักน้ำเน่าเป๊ะเลยไม่ใช่รึไง??? แล้วเมื่อกี๊เขาก็เพิ่งจะหัวเราะเยาะเจ้าของทฤษฎีนี้ไปหยกๆ จะให้มาเป็นเองเนี่ยนะ ตลกตายล่ะ
“ ชั้นไม่ได้เป็นอะไร~! “
“ นายตัวอุ่นๆนะ “ คราวนี้เป็นยูชอนที่ยกมือขึ้นวัดไข้เพื่อนคนสวย
แจจุงรีบยกมือขึ้นทาบหน้าผากและแก้มของตัวเองบ้าง ก่อนจะเอื้อมไปทาบแก้มของยุนโฮ แล้วกลับมาทาบหน้าผากของตัวเองอีกครั้ง- - -เวร- - -อุ่นจริงๆด้วย
หัวหน้าวงขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นคนตรงหน้าท่าทางจะไม่สบายจริงๆ “ พรุ่งนี้ไม่ต้องไปทำงานนะ เข้าใจมั้ย “ สั่งเสียงเฉียบขาด
“ อ๊า~~~าาา~~~!!! “ จู่ๆเจ้าน้องเล็กก็ร้องออกมา
“ ผมเองก็รู้สึกไม่สบายเลย ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว~~~! “ ชางมินร้องโวยวาย ยกมือขึ้นกุมขมับก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอนกลิ้งซ้ายกลิ้งขวากับพื้น “ ขอผมหยุดด้วยนะ “ ประโยคหลังหยุดกลิ้งแล้วหันมากระพริบตาปริบๆใส่คุณพ่อ
ชายหนุ่มหรี่ตามองน้องเล็กอย่างชั่งใจก่อนจะพูดออกมาเบาๆด้วยน้ำเสียงละเหี่ยใจ “ งั้นนายก็รีบเข้านอนได้แล้ว “ หยุดส่งยิ้มเย็นให้แล้วจึงว่าต่อ “ เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า!!! “
- - -คืนนั้นไม่รู้เพราะโกรธที่คุณพ่อใจร้ายหรือเพราะนอนละเมอกันแน่ ชางมินถึงได้นอนกัดฟันกรอดๆไปตลอดคืน- - -
.
.
.
“ ฮ๊าดดดดด~~~ด ชิ่ว~ว!!!!! “
เสียงจามของพี่โตของวงเรียกให้อีก 4 คนที่เหลือซึ่งกำลังดูทีวีอยู่เพลินๆหันมามองกันเป็นตาเดียว แจจุงหน้าเจื่อนเมื่อทั้งหมดที่มองมาทางเขาพากันหัวเราะออกมาอย่างพร้อมเพรียงเพราะจังหวะที่เขาจามออกมานั้นมันตรงกับนางเอกสาวในละครทีวีที่กำลังดูอยู่พอดี
คนสวยหันไปค้อนใส่เจ้าพวกสมาชิกวงใหญ่- - -มีอะไรน่าขำไม่ทราบ ไม่รู้จักคำว่าบังเอิญกันรึไง???
“ ไม่สบายเหรอ? “ ยุนโฮถามอย่างเป็นห่วง ยกหลังมือขึ้นทาบหน้าผากเนียนใส
คนถูกถามปัดมือใหญ่ออกเร็วๆ “ ไม่ได้ไม่สบายซักหน่อย ก็แค่มีอะไรเข้าจมูกเท่านั้นแหละ “ เถียงอย่างดื้อดึงพร้อมกับสูดจมูกแรงๆ
“ เมื่อวานนี้นายตากฝนนิดนึงไม่ใช่เหรอ? “ ยูชอนทักขึ้นมา
“ อืม- - -แล้วเมื่อวานนายก็สระผมด้วย “ จุนซูเสริมให้อีกคนโดยมีเจ้าน้องเล็กช่วยต่อประโยคให้ “ แถมก่อนนอนก็ไม่ไดร์ให้แห้งก่อนอีกต่างหาก “
เดี๋ยวสิ- - -นั่นมันเข้าข่ายละครรักน้ำเน่าเป๊ะเลยไม่ใช่รึไง??? แล้วเมื่อกี๊เขาก็เพิ่งจะหัวเราะเยาะเจ้าของทฤษฎีนี้ไปหยกๆ จะให้มาเป็นเองเนี่ยนะ ตลกตายล่ะ
“ ชั้นไม่ได้เป็นอะไร~! “
“ นายตัวอุ่นๆนะ “ คราวนี้เป็นยูชอนที่ยกมือขึ้นวัดไข้เพื่อนคนสวย
แจจุงรีบยกมือขึ้นทาบหน้าผากและแก้มของตัวเองบ้าง ก่อนจะเอื้อมไปทาบแก้มของยุนโฮ แล้วกลับมาทาบหน้าผากของตัวเองอีกครั้ง- - -เวร- - -อุ่นจริงๆด้วย
หัวหน้าวงขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นคนตรงหน้าท่าทางจะไม่สบายจริงๆ “ พรุ่งนี้ไม่ต้องไปทำงานนะ เข้าใจมั้ย “ สั่งเสียงเฉียบขาด
“ อ๊า~~~าาา~~~!!! “ จู่ๆเจ้าน้องเล็กก็ร้องออกมา
“ ผมเองก็รู้สึกไม่สบายเลย ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว~~~! “ ชางมินร้องโวยวาย ยกมือขึ้นกุมขมับก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอนกลิ้งซ้ายกลิ้งขวากับพื้น “ ขอผมหยุดด้วยนะ “ ประโยคหลังหยุดกลิ้งแล้วหันมากระพริบตาปริบๆใส่คุณพ่อ
ชายหนุ่มหรี่ตามองน้องเล็กอย่างชั่งใจก่อนจะพูดออกมาเบาๆด้วยน้ำเสียงละเหี่ยใจ “ งั้นนายก็รีบเข้านอนได้แล้ว “ หยุดส่งยิ้มเย็นให้แล้วจึงว่าต่อ “ เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า!!! “
- - -คืนนั้นไม่รู้เพราะโกรธที่คุณพ่อใจร้ายหรือเพราะนอนละเมอกันแน่ ชางมินถึงได้นอนกัดฟันกรอดๆไปตลอดคืน- - -
แจจุงลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างยากลำบาก รู้สึกหนังตาจะหนักว่าปกติยังไงอยู่- - -ไม่อยากจะเชื่อเลย นี่เขากลายเป็นเหมือนนางเอกละครพวกนั้นแล้วรึไงเนี่ย- - -หงุดหงิดจริงๆ เจ้า 4 คนนั้นก็เหลือเกิน ถึงเขาจะรู้สึกไม่ค่อยสบายแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไปทำงานไม่ไหวซักหน่อย ทั้งหมดก็เพราะเจ้าบ้ายุนโฮนั่นแหละ เห็นเขาเป็นสาวน้อยแบบบางรึไง!?! ถึงได้เที่ยวสั่งให้นอนจมอยู่บนเตียงทั้งวันอย่างนี้น่ะ
ร่างบางหันหน้าไปมองหานาฬิกา ตอนนี้สิบเอ็ดโมงกว่าแล้ว ชายหนุ่มตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงไปหาอะไรกิน แต่พอก้าวขาลงพื้นแล้วลุกขึ้นยืนก็เซไปแผละบนเตียงอีก- - -รู้สึกเวียนหัวอย่างแรง- - -ว้อย~! นี่เขาไม่สบายเพราะเรื่องขี้ปะติ๋วอย่างนั้นจริงๆเหรอเนี่ย ไม่อยากจะยอมรับเล้ย~~ย!
คนสวยคลานกลับไปนอนต่ออย่างเซ็งๆ ไหนๆก็ลุกไม่ขึ้นแล้วก็นอนมันต่อเลยก็แล้วกัน- - -
!!!!!!!!!!RRRRRRRRRRR!!!!!!!
โทรศัพท์มือถือแผดเสียงลั่นจนคนที่กำลังจะเคลิ้มหลับสะดุ้งขึ้นสุดตัว
“ ฮัลโหล? “
“ แจ ตื่นรึยัง? “ เป็นเจ้าหัวหน้าวงนั่นเองที่โทรมา
“ ตื่นแล้ว แล้วก็กำลังจะนอนต่อแล้ว “ ตอบกลับเสียงงัวเงีย
“ อ้าวเหรอ งั้นชั้นไม่กวนละ นอนต่อแล้วกัน “
“ อืม “ รับคำสั้นๆแล้วก็กดวางสายไป
!!!!!!!!!!RRRRRRRRRRR!!!!!!!
‘ !?! ‘ แจจุงผุดลุดขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอนอย่างตกใจ มือควานหาโทรศัพท์ไปทั่วเตียง
“ ฮาโหล- - -? “
“ แจ ชั้นทำข้าวต้มไว้ให้แล้ว วางอยู่บนโต๊ะในครัวนะ “ เสียงที่ตอบกลับมายังคงเป็นเสียงของยุนโฮเหมือนเดิม
“ อา- - -อืม- - - “
“ ชั้นไม่กวนแล้ว นอนต่อเถอะ “
“ อืมๆ “ แล้วก็กดวางสายไปอีกครั้ง
!!!!!!!!!!RRRRRRRRRRR!!!!!!!
‘ !?! ‘ ชายหนุ่มสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมารับโทรศัพท์อีกครั้ง ชักรู้สึกรำคาญขึ้นมาหน่อยๆ อะไรกันนักหนานะ “ ฮัลโหล “
“ แจ ข้าวต้มน่ะ ก่อนจะกินอย่าลืมอุ่นนะ “ คนที่โทรมาก็ยังเป็นยุนโฮอีกนั่นแหละ
“ อือ!!! “ รับคำอย่างรีบๆ แล้วก็กดวางสายไป อยากนอนจะตายอยู่แล้ว
!!!!!!!!!!RRRRRRRRRRR!!!!!!!
‘ !?! ‘ ร่างบางทะลึ่งพรวดขึ้นมาอีก คราวนี้ชักเริ่มฉุนแล้ว ใครกันฟะ โทรตอนไหนไม่โทร ดันโทรมากวนตอนคนกำลังจะนอน “ ฮัลโหล! “
“ แจ กินเสร็จแล้วก็ทานยาด้วย วางอยู่บนโต๊ะในครัวเหมือนกันนั่นแหละ “
“ เออ! “
“ - - -งั้นชั้นไปละนะ นอนให้มากๆล่ะ “
คราวนี้ชายหนุ่มกดสายทิ้งไปทันทีโดยไม่แม้แต่จะตอบรับอะไรก่อน- - -จะให้ชั้นนอนมากๆแต่ดันโทรมาตอนกำลังจะหลับทุกครั้งเนี่ยนะ!?! คิดอย่างโมโหแล้วก็ล้มตัวลงแรงๆอย่างขัดใจ
!!!!!!!!!!RRRRRRRRRRR!!!!!!!
คราวนี้เจ้าตัวลืมตาขึ้นมาจ้องโทรศัพท์เขม็ง เพ่งดูชื่อที่ปรากฏบนจออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ พอเห็นว่าเป็นยุนโฮอีกแล้วก็รีบรับสายแล้วตะโกนใส่เจ้าอุปกรณ์สื่อสารเครื่องจิ๋วนั้นไปอย่างเดือดดาลสุดชีวิต
“ !!!!!ชั้นจะนอน เลิกโทรมากวนได้แล้ว!!!!! “
แล้วก็กดวางสายก่อนจะปิดเครื่องทันที แล้วก็หลับไม่รู้เรื่องจนถึงหัวค่ำ
ร่างบางหันหน้าไปมองหานาฬิกา ตอนนี้สิบเอ็ดโมงกว่าแล้ว ชายหนุ่มตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงไปหาอะไรกิน แต่พอก้าวขาลงพื้นแล้วลุกขึ้นยืนก็เซไปแผละบนเตียงอีก- - -รู้สึกเวียนหัวอย่างแรง- - -ว้อย~! นี่เขาไม่สบายเพราะเรื่องขี้ปะติ๋วอย่างนั้นจริงๆเหรอเนี่ย ไม่อยากจะยอมรับเล้ย~~ย!
คนสวยคลานกลับไปนอนต่ออย่างเซ็งๆ ไหนๆก็ลุกไม่ขึ้นแล้วก็นอนมันต่อเลยก็แล้วกัน- - -
!!!!!!!!!!RRRRRRRRRRR!!!!!!!
โทรศัพท์มือถือแผดเสียงลั่นจนคนที่กำลังจะเคลิ้มหลับสะดุ้งขึ้นสุดตัว
“ ฮัลโหล? “
“ แจ ตื่นรึยัง? “ เป็นเจ้าหัวหน้าวงนั่นเองที่โทรมา
“ ตื่นแล้ว แล้วก็กำลังจะนอนต่อแล้ว “ ตอบกลับเสียงงัวเงีย
“ อ้าวเหรอ งั้นชั้นไม่กวนละ นอนต่อแล้วกัน “
“ อืม “ รับคำสั้นๆแล้วก็กดวางสายไป
!!!!!!!!!!RRRRRRRRRRR!!!!!!!
‘ !?! ‘ แจจุงผุดลุดขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอนอย่างตกใจ มือควานหาโทรศัพท์ไปทั่วเตียง
“ ฮาโหล- - -? “
“ แจ ชั้นทำข้าวต้มไว้ให้แล้ว วางอยู่บนโต๊ะในครัวนะ “ เสียงที่ตอบกลับมายังคงเป็นเสียงของยุนโฮเหมือนเดิม
“ อา- - -อืม- - - “
“ ชั้นไม่กวนแล้ว นอนต่อเถอะ “
“ อืมๆ “ แล้วก็กดวางสายไปอีกครั้ง
!!!!!!!!!!RRRRRRRRRRR!!!!!!!
‘ !?! ‘ ชายหนุ่มสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมารับโทรศัพท์อีกครั้ง ชักรู้สึกรำคาญขึ้นมาหน่อยๆ อะไรกันนักหนานะ “ ฮัลโหล “
“ แจ ข้าวต้มน่ะ ก่อนจะกินอย่าลืมอุ่นนะ “ คนที่โทรมาก็ยังเป็นยุนโฮอีกนั่นแหละ
“ อือ!!! “ รับคำอย่างรีบๆ แล้วก็กดวางสายไป อยากนอนจะตายอยู่แล้ว
!!!!!!!!!!RRRRRRRRRRR!!!!!!!
‘ !?! ‘ ร่างบางทะลึ่งพรวดขึ้นมาอีก คราวนี้ชักเริ่มฉุนแล้ว ใครกันฟะ โทรตอนไหนไม่โทร ดันโทรมากวนตอนคนกำลังจะนอน “ ฮัลโหล! “
“ แจ กินเสร็จแล้วก็ทานยาด้วย วางอยู่บนโต๊ะในครัวเหมือนกันนั่นแหละ “
“ เออ! “
“ - - -งั้นชั้นไปละนะ นอนให้มากๆล่ะ “
คราวนี้ชายหนุ่มกดสายทิ้งไปทันทีโดยไม่แม้แต่จะตอบรับอะไรก่อน- - -จะให้ชั้นนอนมากๆแต่ดันโทรมาตอนกำลังจะหลับทุกครั้งเนี่ยนะ!?! คิดอย่างโมโหแล้วก็ล้มตัวลงแรงๆอย่างขัดใจ
!!!!!!!!!!RRRRRRRRRRR!!!!!!!
คราวนี้เจ้าตัวลืมตาขึ้นมาจ้องโทรศัพท์เขม็ง เพ่งดูชื่อที่ปรากฏบนจออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ พอเห็นว่าเป็นยุนโฮอีกแล้วก็รีบรับสายแล้วตะโกนใส่เจ้าอุปกรณ์สื่อสารเครื่องจิ๋วนั้นไปอย่างเดือดดาลสุดชีวิต
“ !!!!!ชั้นจะนอน เลิกโทรมากวนได้แล้ว!!!!! “
แล้วก็กดวางสายก่อนจะปิดเครื่องทันที แล้วก็หลับไม่รู้เรื่องจนถึงหัวค่ำ
“ อ๊ะ~! ตื่นแล้วๆ “
เสียงแรกที่แว่วเข้าสู่โสตประสาทของคนที่เพิ่งตื่นคือเสียงทุ้มนุ่มของชางมิน แจจุงกระพริบตาถี่ๆอยู่หลายครั้งภาพที่ปรากฏจึงชัดขึ้น ดูเหมือนทุกคนกำลังยืนรุมเขาอยู่- - -เดี๋ยวนะ- - -ไม่ใช่ทุกคนนี่นา
“ ยุนโฮล่ะ? “ ถามเสียงงัวเงีย
“ อะน้า~! ตื่นขึ้นมาก็ถามถึงกันเลย “ เจ้าลิงน้อยแซวขำๆ ใบหน้ายิ้มแย้มผิดกับยูชอนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ หมอนั่นขอแวะสวนสาธารณะ ตอนนี้ยังไม่กลับ “ ชายหนุ่มตอบเสียงเครียด
“ เอ๋? “
“ พี่ยุนโฮยังไม่อยากกลับน่ะ เพราะถูกใครบางคนก็ไม่รู้ดุใส่เสียงดังจนคนเค้าได้ยินกันทั่วทั้งตึก “ เจ้าน้องเล็กตอบให้เมื่อเห็นพี่ชายคนสวยทำหน้าเป็นเครื่องหมายคำถาม
“ หา? “
“ อ้าว- - -คนเรา ทำอะไรไปไม่รู้ตัวซะแล้ว ท่าทางอย่างนี้คงลืมแล้วละสิ “ จุนซูกอดอก ตีหน้าเครียดขึ้นมาบ้าง
“ ชั้นดุอะไรหมอนั่น? “
“ ชั้นจะนอน เลิกโทรมากวนได้แล้ว!!! “ เจ้าลิงน้อยเลียนเสียงได้เหมือนจนร่างสูงที่ยืนเก๊กขรึมอยู่ข้างๆเหยียดยิ้มออกมาบางๆ
“ หา??? “ คนสวยถามเสียงเหวอ “ อ๊า~! “ ร้องลั่นเมื่อนึกขึ้นได้- - -ตอนนั้นกำลังง่วง พอถูกคนโทรมากวนก็เลยหงุดหงิดจนเผลอตะโกนใส่ไป คิดได้อย่างนั้นแล้วก็รีบลุกพรวดพราดออกจากเตียง วิ่งผ่านทั้งสามคนไป เปิดประตูห้องออกแล้วก็พุ่งลงลิฟต์ไปอย่างรวดเร็ว
ชิงช้าเก่าๆส่งเสียงครางดังเอี๊ยด- - -ร่างสูงของยุนโฮโยกมันไปมาเบาๆพร้อมกับฮัมเพลงไปด้วย ไม่สนใจสายฝนที่ปรอยลงมาว่าอาจจะทำให้เขาป่วย
ชายหนุ่มรู้สึกใจหวิวๆ ไม่บ่อยนักหรอกนี่เขาจะโดนแจจุงทำเสียงดังใส่ โทรไปครั้งนั้นว่าจะกล่าวราตรีสวัสดิ์ซักหน่อยแท้ๆ ดันเป็นการไปกวนอีกฝ่ายซะได้ พอรู้ตัวว่าถูกโกรธก็หงอยจนไม่กล้าสู้หน้า เลยหลบมาทำใจแป๊บนึงแล้วถึงจะกลับไปง้อ
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าที่แว่วมาทำให้ร่างสูงหันหน้าไปทางต้นเสียง
“ แจ! “ ตะโกนเรียกอย่างแปลกใจเมื่อเห็นว่าใครวิ่งมา แล้วก็รีบวิ่งเข้าไปหาอีกฝ่ายทันที
“ ชั้นขอโทษ! “
ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันอย่างแปลกใจเมื่อพูดคำๆเดียวกันออกมาพร้อมกัน
“ นายจะขอโทษทำไม? “
ถามพร้อมกันอีก
“ อ่า- - -นายก่อน “ ยุนโฮผายมือให้ร่างบาง
ไม่พูดพร่ำทำเพลง แจจุงรีบบอกออกไปทันที “ อา- - -ขอโทษนะที่ตะโกนใส่นาย “ พูดจบก็โค้งให้อย่างรู้สึกผิด เห็นอย่างนั้นอีกฝ่ายเลยรีบโค้งกลับให้ทันที “ นายไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก ชั้นสิผิดที่โทรไปกวนนาย “
“ ไม่ๆ ชั้นรู้นะว่านายโทรมาเพราะหวังดี แต่ตอนนั้นชั้นง่วงมากเลยเผลอใส่อารมณ์ไปหน่อย ขอโทษจริงๆนะ “
“ ไม่ได้นะ เงยหน้าขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ชั้นเนี่ยแหละที่ผิด โทรไปกวนนายอยู่ได้ตั้งหลายรอบ “
“ ชั้นต่างหาก “
“ ไม่ใช่ ชั้นนี่แหละ “
“ ชั้น “
“ ชั้น “
“ ชั้น! “
“ เออ!! นายก็นายวะ!!! “ ร่างสูงสรุปอย่างยอมแพ้แล้วก็หัวเราะออกมาดังๆ ขำที่เถียงอะไรกันก็ไม่รู้ เรื่องไร้สาระแท้ๆ แต่แล้วก็รู้สึกตัวว่ากำลังยืนตากฝนอยู่ “ นายออกมาทำไมเนี่ย!? ร่มก็ไม่ได้พกมา เดี๋ยวก็ไม่ได้หายหรอก “
“ ออกมาหานายน่ะสิ กลัวนายจะโกรธชั้นจนไม่ยอมกลับบ้าน “ ตอบขำๆ ไม่สนใจที่ถูกติงเรื่องออกมาหาเรื่องให้กลับไปป่วยต่อนั่น
ได้ยินอย่างนั้นก็ส่งยิ้มหวานให้แล้วยกมือขึ้นลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ “ วันหลังก็หัดพกร่มมาด้วย นี่ยังไม่หายดีเลยนะ “
“ โอ๊ย ชั้นไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นนางเอกในละครซักหน่อย “
“ เหรอออออออออออ- - - - -??? “ ถามเสียงล้อๆ
“ ที่ไม่สบายคราวนี้ไม่เกี่ยวกับตากฝนหรือหัวชื้นซักหน่อย! ชั้นไม่อยากเป็นอย่างนางสาวบอบบางพวกนั้นหรอกนะ มันน้ำเน่า ชั้นรับไม่ได้ “
“ อา- - -แต่ชั้นชอบนะ แล้วก็อยากให้นายเป็นด้วย “
“ อยากให้ชั้นไม่สบายเนี่ยนะ? “
ยุนโฮพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วก็ก้มลงจูบคนตรงหน้าเร็วๆ
“ จะได้ช่วยให้นายหายด้วยวิธีนี้ไงล่ะ! “ พูดไม่ทันจบประโยคดีก็ใส่วิญญาณหลวงพ่อโกยวิ่งหนีกลับอพาร์ทเมนต์ไปอย่างรวดเร็ว
ร่างบางหน้าแดงซ่านอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะเริ่มวิ่งไล่คนฉวยโอกาสอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ใช่การ์ตูนน่ะเฟ้ย! ที่พอจูบแล้วจะรับเอาหวัดของคนที่ไม่สบายไปได้น่ะ!!!
THE END
เสียงแรกที่แว่วเข้าสู่โสตประสาทของคนที่เพิ่งตื่นคือเสียงทุ้มนุ่มของชางมิน แจจุงกระพริบตาถี่ๆอยู่หลายครั้งภาพที่ปรากฏจึงชัดขึ้น ดูเหมือนทุกคนกำลังยืนรุมเขาอยู่- - -เดี๋ยวนะ- - -ไม่ใช่ทุกคนนี่นา
“ ยุนโฮล่ะ? “ ถามเสียงงัวเงีย
“ อะน้า~! ตื่นขึ้นมาก็ถามถึงกันเลย “ เจ้าลิงน้อยแซวขำๆ ใบหน้ายิ้มแย้มผิดกับยูชอนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ หมอนั่นขอแวะสวนสาธารณะ ตอนนี้ยังไม่กลับ “ ชายหนุ่มตอบเสียงเครียด
“ เอ๋? “
“ พี่ยุนโฮยังไม่อยากกลับน่ะ เพราะถูกใครบางคนก็ไม่รู้ดุใส่เสียงดังจนคนเค้าได้ยินกันทั่วทั้งตึก “ เจ้าน้องเล็กตอบให้เมื่อเห็นพี่ชายคนสวยทำหน้าเป็นเครื่องหมายคำถาม
“ หา? “
“ อ้าว- - -คนเรา ทำอะไรไปไม่รู้ตัวซะแล้ว ท่าทางอย่างนี้คงลืมแล้วละสิ “ จุนซูกอดอก ตีหน้าเครียดขึ้นมาบ้าง
“ ชั้นดุอะไรหมอนั่น? “
“ ชั้นจะนอน เลิกโทรมากวนได้แล้ว!!! “ เจ้าลิงน้อยเลียนเสียงได้เหมือนจนร่างสูงที่ยืนเก๊กขรึมอยู่ข้างๆเหยียดยิ้มออกมาบางๆ
“ หา??? “ คนสวยถามเสียงเหวอ “ อ๊า~! “ ร้องลั่นเมื่อนึกขึ้นได้- - -ตอนนั้นกำลังง่วง พอถูกคนโทรมากวนก็เลยหงุดหงิดจนเผลอตะโกนใส่ไป คิดได้อย่างนั้นแล้วก็รีบลุกพรวดพราดออกจากเตียง วิ่งผ่านทั้งสามคนไป เปิดประตูห้องออกแล้วก็พุ่งลงลิฟต์ไปอย่างรวดเร็ว
ชิงช้าเก่าๆส่งเสียงครางดังเอี๊ยด- - -ร่างสูงของยุนโฮโยกมันไปมาเบาๆพร้อมกับฮัมเพลงไปด้วย ไม่สนใจสายฝนที่ปรอยลงมาว่าอาจจะทำให้เขาป่วย
ชายหนุ่มรู้สึกใจหวิวๆ ไม่บ่อยนักหรอกนี่เขาจะโดนแจจุงทำเสียงดังใส่ โทรไปครั้งนั้นว่าจะกล่าวราตรีสวัสดิ์ซักหน่อยแท้ๆ ดันเป็นการไปกวนอีกฝ่ายซะได้ พอรู้ตัวว่าถูกโกรธก็หงอยจนไม่กล้าสู้หน้า เลยหลบมาทำใจแป๊บนึงแล้วถึงจะกลับไปง้อ
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าที่แว่วมาทำให้ร่างสูงหันหน้าไปทางต้นเสียง
“ แจ! “ ตะโกนเรียกอย่างแปลกใจเมื่อเห็นว่าใครวิ่งมา แล้วก็รีบวิ่งเข้าไปหาอีกฝ่ายทันที
“ ชั้นขอโทษ! “
ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันอย่างแปลกใจเมื่อพูดคำๆเดียวกันออกมาพร้อมกัน
“ นายจะขอโทษทำไม? “
ถามพร้อมกันอีก
“ อ่า- - -นายก่อน “ ยุนโฮผายมือให้ร่างบาง
ไม่พูดพร่ำทำเพลง แจจุงรีบบอกออกไปทันที “ อา- - -ขอโทษนะที่ตะโกนใส่นาย “ พูดจบก็โค้งให้อย่างรู้สึกผิด เห็นอย่างนั้นอีกฝ่ายเลยรีบโค้งกลับให้ทันที “ นายไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก ชั้นสิผิดที่โทรไปกวนนาย “
“ ไม่ๆ ชั้นรู้นะว่านายโทรมาเพราะหวังดี แต่ตอนนั้นชั้นง่วงมากเลยเผลอใส่อารมณ์ไปหน่อย ขอโทษจริงๆนะ “
“ ไม่ได้นะ เงยหน้าขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ชั้นเนี่ยแหละที่ผิด โทรไปกวนนายอยู่ได้ตั้งหลายรอบ “
“ ชั้นต่างหาก “
“ ไม่ใช่ ชั้นนี่แหละ “
“ ชั้น “
“ ชั้น “
“ ชั้น! “
“ เออ!! นายก็นายวะ!!! “ ร่างสูงสรุปอย่างยอมแพ้แล้วก็หัวเราะออกมาดังๆ ขำที่เถียงอะไรกันก็ไม่รู้ เรื่องไร้สาระแท้ๆ แต่แล้วก็รู้สึกตัวว่ากำลังยืนตากฝนอยู่ “ นายออกมาทำไมเนี่ย!? ร่มก็ไม่ได้พกมา เดี๋ยวก็ไม่ได้หายหรอก “
“ ออกมาหานายน่ะสิ กลัวนายจะโกรธชั้นจนไม่ยอมกลับบ้าน “ ตอบขำๆ ไม่สนใจที่ถูกติงเรื่องออกมาหาเรื่องให้กลับไปป่วยต่อนั่น
ได้ยินอย่างนั้นก็ส่งยิ้มหวานให้แล้วยกมือขึ้นลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ “ วันหลังก็หัดพกร่มมาด้วย นี่ยังไม่หายดีเลยนะ “
“ โอ๊ย ชั้นไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นนางเอกในละครซักหน่อย “
“ เหรอออออออออออ- - - - -??? “ ถามเสียงล้อๆ
“ ที่ไม่สบายคราวนี้ไม่เกี่ยวกับตากฝนหรือหัวชื้นซักหน่อย! ชั้นไม่อยากเป็นอย่างนางสาวบอบบางพวกนั้นหรอกนะ มันน้ำเน่า ชั้นรับไม่ได้ “
“ อา- - -แต่ชั้นชอบนะ แล้วก็อยากให้นายเป็นด้วย “
“ อยากให้ชั้นไม่สบายเนี่ยนะ? “
ยุนโฮพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วก็ก้มลงจูบคนตรงหน้าเร็วๆ
“ จะได้ช่วยให้นายหายด้วยวิธีนี้ไงล่ะ! “ พูดไม่ทันจบประโยคดีก็ใส่วิญญาณหลวงพ่อโกยวิ่งหนีกลับอพาร์ทเมนต์ไปอย่างรวดเร็ว
ร่างบางหน้าแดงซ่านอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะเริ่มวิ่งไล่คนฉวยโอกาสอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ใช่การ์ตูนน่ะเฟ้ย! ที่พอจูบแล้วจะรับเอาหวัดของคนที่ไม่สบายไปได้น่ะ!!!
THE END
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น