คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความกลัว
อนที่ 3 วามลัว
“โอ๊ะ! ึ้นไปอาบน้ำนอนเถอะเี๋ยวโอบไปนอนเป็นเพื่อน”
โอบเอื้อยิ้มให้ผม่อนะเินึ้นห้ออัวเอ ไม่เป็นไรใ่ไหมที่โอบเอื้อมานอน้วย มัน็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่ัวโอบ็บอบบาเหมือนผมนั่นแหละ (เี้ยว่าโอบเอื้อ 4เนิเมร) ระหว่าิอะไรเพลินๆ ผม็ไม่ไ้สัเว่าในห้ออัวเอนั้นมีผู้ายนั่อยู่บนเีย
ผมฮัมเพลไปเรื่อยๆ เรียมัวอาบน้ำนอนเพราะออไปรับลมทำให้ัวูเหนียวๆ ผมปลเสื้อหน้าห้อน้ำแล้วถือเพียแ่ผ้าเ็ัวเ้าไปส่วนุเ่า็เอาไว้ในะร้า พออาบน้ำเสร็วาม่ว็เริ่มรอบำผมรีบแ่ัวเรียบๆ เน้นสบายๆ าเายาวและเสื้อล้าม
วาที่ปรือปรอย่วัหวะ้าวเินวาลมโ็ปิสนิทระโึ้นเียทันทีแล้วสั่ระบบปิไฟ แ่...อะไรแ็บนที่นอนอะ ผมลูบลำๆ ็เอับหน้าท้อแ็เป็นั้นๆ และไร้เสื้อปปิ ะ...ใรวะ หรือว่าเ้าห้อผิ็ไม่ใ่เพราะทุอย่า็มีแ่เสื้อผ้าอผมเป๊ะๆ
“อืม”
เสียฮึมฮัมเรือราแผ่วเบาทำให้ผมยมือออาิแพแน่นๆ เสียนี้ฟั็รู้ว่าใร ออสิน!ทำไมเาถึมาอยู่ห้อผมล่ะ แ่ไม่้อสสัย็ไ้นี่ นี่มันฤหาสน์อเาะเ้าออห้อไหน็ไ้
หรือว่าเาอยาะทำ...
“ุย่ะ..อยาทำเหรอรับ”
ผู้ายแมนๆ เาไม่พูเสียสั่นะุะัันหรอแ่อนนี้อพั่อน ผมยอมรับว่าผมลัว แ่แ่ใ้มือ็พอทำไ้แ่ถ้าะทำมาว่านั้น...
“อืม”
ผมลัเลอยู่น้อยเพราะาที่เยทำแ่อัวเอแ่อนนี้้อทำให้นอื่น ผมหายใเ้าลึอย่าให้ำลัใัวเอมอสีหน้าอนรหน้าผ่านวามมื
อืม...ไม่เห็นอะไรเลย ือมันมืไผ้าม่านผม็ไม่ไ้เปิไว้
ผมึวามเป็นายอออสินออมาแล้วใ้มือปรนเปรอให้เา ไม่มีเสียอะไรอบลับมา ผมรู้สึเหมือนับว่าเา้อมอารระทำอผมลอเวลา วามเป็นายผาพร้อมับปริ่มน้ำใสๆรส่วนหัว ทั้แ็และร้อน ถึแม้ะมอไม่เห็นแ่ผมิว่า้อให่มาแน่ๆ เพราะมือผมยัำไม่รอบเลย้วย้ำ
“ใ้ปา”
“ผม...ผมไม่”
ผมที่อบปิเสธทันทีทำให้เาไม่พอใว้าท้ายทอยผมไปูบอย่ารุนแร บัวา้อนวามหวานในโพรปานพอใออสิน็ปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ผมหายใหอบแฮ่เพราะไม่มีประสบาร์้านนี้เลยึทำให้เป็นรอเ่นนี้
“รับ...นายท่าน”
ผมรอบริมฝีปาลปรนเปรอให้เ้าอท่อนเนื้อยัษ์ เสียเรือราแผ่วเบาบ่บอว่าเาำลัรู้สึี้วยโพรปานุ่มอุ่น ถึแม้ะมีลิ่นาววามเป็นายผม็เลือที่ะปิเสธว่าอบเ้าสิ่นี้
ูเหมือนว่าเาใล้ะถึฝั่ฝันอยู่รอมร่อ็ำเส้นผมไว้แล้วบัับให้โพรปาเล็รอบำ ออสินสวนเอวระแทถี่รัวพร้อมับเสียราฮึมฮัมที่ใล้ะเสร็สม ระหว่าที่ทั้สอำลัหลอยู่ในภวั์ิามอยู่นั้น็มีเสียเาะประูเบาๆ สอสามรั้
“เนร นี่โอบเอนะ”
ออสินแสยะยิ้มร้ายาพร้อมับบรรยาาศที่เริ่มุัน เ็นี่เป็นเพียเรื่อบรราารเื่อมวามสัมพันธ์แท้ๆ ทำไมถึล้ามายุ่ับลูเลี้ยอเาไ้ เ็ที่ื้อ้านไม่ฟัำอผม ย่อมโนีแน่
“ลับห้อไปะ! โอบเอื้อ”
เ้าอื่อที่ยืนอยู่หลับานประูสะุ้เฮือให่เมื่อไ้ยินเสียผู้ที่รับเลี้ยนในานะลูเลี้ยและพ่อเลี้ย เาำหมัแน่นเมื่อรู้ว่านิลเนรนั้นำลัปรนเปรอให้ับพ่อเลี้ยอเาอยู่ อนนี้ ออสินไม่ทำร้ายเพื่อนนใหม่อผมใ่ไหม
หลัาที่ไร้เสียอบโ้ลับมา ออสิน็เพ่มอไปที่เ็น้อยที่ไอโรราน้ำาลอเบ้าอยู่เบื้อล่าอน น้ำเื้อาว้นถูนเ็ว่าลืนไปส่วนหนึ่นอนั้นายออมานเลอะเียนอน ัวสั่นเทาราวับลูแมวเสียริ
....น่ารำา
“พรุ่นี้เรียมัวะ”
ผมไ้แ่อ้าปาพะาบๆเพราะอยู่ๆ ุพระเอ็เอ่ยออมาโยไร้ำอธิบายอื่นๆ ือผมิว่าัวเอนี่แปลวามหมายอะไรไ้หลายๆ อย่านะ แ่เล่นพู" พรุ่นี้เรียมัว” ไม่ทราบให้ผมเรียมัวไปไหนรับ ามบทืออีาพระเอะปิบันายบำเรออนเอไว้ไม่มีใรไ้เห็นหรือรู้ั
.....อิหยัวะ
ผมไม่ไ้อบอะไร็เพราะเอาแ่ับำพูอออสินอยู่ หรือว่าผมหูับลืมฟัประโย่อนหน้านี้เหรอ พอะเยหน้าไปถามออสิน็เล่นใส่าเนอนไปแล้วอีทั้ยัรวบผมไปอไว้มอนรู้สึไ้ถึไอร้อนาแผ่นอแร่
เาไม่อาบน้ำเหรอ (?)
ลิ่นหอมเย็นะเป็นเพราะน้ำหอมที่ใ้เป็นำอเา ือี้นะ...ออสินไม่ไปอาบน้ำหรอ ไม่เป็นอะไรหรอมัน็ไม่ใ่เรื่ออผมอยู่แล้ว ผมยอมนอนให้เาอเพื่อที่พรุ่นี้ะไ้ื่นเ้าเ้าเรียนพิเศษับโอบเอื้อ
......แ่เหมือนผมะลืมอะไรบาอย่า....
“เนร...ื่นไ้แล้ว”
ผมพลิัวหนีเสียรบวนเพราะิานิสัยอยู่นเียวมานอนารนอนื่นสายโยไร้นปลุเป็นอะไรที่ผมินา พอมีเสียรบวน็ทำให้ผมเริ่ม...หุหิ
็ผมนอนน้อยน่ะสิพออนึๆ ผมอบสะุ้ื่นเพราะเห็นาที่พวโรพวนั้นเอาท่อนเหล็ฟาที่มับอผม แ่อย่าน้อยที่ออสินนั้นน่าะลับห้ออเาไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าเาออไปอนไหนเพราะผมสะุ้ื่น็ไม่เห็นเาแล้ว
“เนรลืมแล้วเหรอ” ทุนว่าเสียุ้นๆ ไหมรับ เสียอ่อนหวานอ่อนโยนแบบนี้
“โอบเอื้อ!”
ผมสะุ้ื่นทันที อนนี้าสว่าเลยล่ะไม่่วแล้วเพราะผมนึออแล้วว่าวันนี้ผมะไปนั่เรียนเป็นเพื่อนโอบเอื้อ ผมหันหน้าไปมอโอบเอื้อที่อใเพราะผมะโนื่อเานลัวว่าน้านอไ้ยิน แ่รู้สึปวรามแปลๆ
“อือ โอบเอ เนรื่นสายนโอบ้อึ้นมาปลุ”
“ือ...ืออโทษนะ แบบว่า...ไม่ไ้ั้ใที่ะื่นสายเลยนะ!”
ผมทั้พูะุะัเพราะเห็นสีหน้าโอบเอื้อทีู่หมอๆ ล เนรนะเนรทำไมลืมไ้เนี่ย ทั้รู้สึผิทั้ไปไม่เป็นเลยือผมไม่เยมีแฟนหรือเพื่อนเลย ือแบบผม็ไม่รู้ไว่า้อ้อยัไ
“ไม่เป็นไรหรอโอบให้อภัย”
ทุนออร่านายเอนี่มันเิรัสนผมแสบาไปหม ะแสนีอะไรนา็ว่าอยู่ทำไมุมาเฟียอย่าออสินทั้รัทั้หล ผมโนุนายเอเ็มเปาเลยล่ะ ฮืออยาหอมหัว อยาุพุ (มโนว่าโอบเอื้อเป็นแมว)
“อนนี้ยัไปทันใ่ไหม”
“อืม...นี่มันเที่ยแล้ว รูะมาอีอนบ่ายนู่นเลย”
“เที่ยแล้ว!!”
ผมะโนโหวเหวโวยวายทันทีเพราะเบี้ยวนัเรียนุนายเอ ผมรีบเ้าห้อน้ำ อาบน้ำแ่ัวอย่าไวนโอบเอื้อยัยนิ้วโป้ให้เลยเพราะผมอาบน้ำแ่สิบนาที ไม่อยาะโม้หรอเพราะผมน่ะอาบน้ำเร็วสุๆ แล้วไม่มีใรสู้ผมไ้สัน
“ไปันเถอะ ไปิน้าวัน”
“แ่...”
“แ่อะไรหรอ”
“แ่อนนีุ้ออสินทำหน้าุอยู่บนโ๊ะอาหาร เนรทำให้เาไม่พอใอะไรหรือเปล่า”
โอบเอื้อพู้วยน้ำเสียเป็นห่วเป็นใยพร้อมับสีหน้าไม่สู้ีหรือว่าอีาพระเอมันใส่อารม์ใสุ่นายเอผู้อ่อนหวาน ัว็เล็แ่นี้ (มโนว่าโอบเอื้อัวเท่าเ้าเหมียวนปุย)
ผมทำหน้าสสัยเพราะผม็ไม่รู้ว่าทำอะไรให้เาไม่พอใ ผม็่วยให้เาสบายัวแล้วนะ หรือว่าผมยัเล่นามบทยัไม่สมานะนายบำเรอ อืม..้อนี้็น่าิ หรือว่าผมลืมอะไรหรือเปล่านะถึทำให้เาไม่พอใ
“ไม่เป็นไร เราลไปันเถอะ”
ผมับมือโอบเอื้อลมา้วย มือนุ่มมาเลยอะ!แล้วแ้มะนุ่มนิ่มแ่ไหนันนะ เอ็นูเอ็นูุนายเอัถ้าเราเินู่ันิว่าโอบเอื้อเป็นแฟนผมแน่ๆ เล่นน่ารัะนานี้
“อโทษที่ลมา้ารับ”
ผมับโอบเอื้อทีู่ยันั่ไม่แะเ้าอีุ้พระรอ็พูแะะอย่านั้น หรือว่าเป็นบุลิ่อนะอ่อนโยนอีสอปี้าหน้าเพราะนิยายไม่ไ้บรรยายอะไรมาเี่ยวับอีอนายเอเลย
“เสียมารยาท ้อให้เ้าอบ้านรอนาน” ิว่าผมะยอมหรอรับ
...ใ่ผมยอม็ผมผิริๆ นี่นะ
ผมนั่สบเี่ยมรอเ้าอบ้านัอาหารเ้าปาเพราะท้อผมส่เสียร้อว่าหิวแล้ว ผมไ้แ่นั่ลืนน้ำลายเียบลืมหมแม้ระทั่ารว่าัวผู้ีเ่าทีุ่แม่เยสอนไว้
อนนี้ผมไม่แม้ระทั่ะสบาออสินเลยเพราะผมลัวเา แววาุร้ายพร้อมับบรรยาาศมาุเหมือนมีไอสีำๆ รอบัว ผมทำอะไรผิ...ผมบินสมอเริ่มรวน ทำไีผมิไม่ออ สมอผมมันมีอะไรไหมเนี่ย!ลืมทุอย่าเลย!!
“ันบอว่าอะไร นิลเนร”
น้ำเสียราบเรียบแ่สร้าวามน่าเราม ผมรู้สึว่ามือัวเอสั่นน้อยๆ เพราะผม็อ่านนิยายเรื่อนี้มาหลายรอบแล้วไ นิสัยุพระเอผม็ำไ้ี ถ้าเาไม่พอใเา็่าอย่าเียวเลยไะไม่ให้ผมลัวไ้ไ นอะไรอำมหิราวับปีศาาาน
“ผม...ผม” ผมอึอัเพราะพูอะไรไม่ออ เริ่มหายใิัเพราะบรรยาาศเริ่มอึอั พออยู่ร่วมับเาผม็ไม่ล้า่าอีเลย ผมิถึแม่ ผมอยาออไปานิยายบ้าๆ นี่ ผมลัวออสิน
“อย่าว่าเนรเลยนะรั-”
“หุบปา!”
ผมสะุ้เฮือสีหน้าอโอบเอื้อ็ีเผือึ้นมา ถึแม้เาะลัว็ยัุมมือผมไว้แล้วบีบเบาๆ ให้ผมรู้สึผ่อนลายบ้าไม่มา็น้อย ออสินทำไมน่าลัวแบบนี้ัน อนอ่าน็แบบผม็บออบพระเอร้ายๆ น่าลัวๆ พอมาเอริผมันลัวะั้น
“หืม เ็น้อยลัวนะร้อไห้เลยเหรอเนี่ย”
โลแนพูยิ้มๆ แ่รอยยิ้มนั้นไม่ถึวาเหมือนเาะรู้สึพอใที่เห็นผมนั่สั่นราวับลูนแบบนี้ ทั้พี่ทั้น้อเลยน่าลัวไปหม ผมเรื่อที่ะเียบแล้วิทบทวนนลืมวามหิวไปเสียสนิท
“ุบอให้ผมเรียมัว...”
“แล้วอะไรอี”
“แ่นี้รับ...”
ผมแอบเห็นออสินแสยะยิ้มร้ายเหมือนผมพูอะไรผิไป ผมลัวนมืออผมที่ถูุมไว้อยู่เหื่ออนโอบเอื้อรู้สึไ้ ที่นี่ไม่ใ่นิยายแล้วมันือโลแห่วามริ
“ันห้ามให้เธอยุ่ับนในบ้าน แ่ลับ-”
“ูบับผมใ่ไหมรับพี่าย”
โลแนัประโยพี่ายอนแล้วส่ยิ้มมาให้ผม ผมูบับุโลแนอนไหนทำไมผมไม่รู้เรื่ออะไรเลย ผมแะมือโอบเอื้อออเพราะผมัำสั่เาที่มายุ่ับนในบ้าน โอบเอื้อเป็นลูเลี้ยนั่น็แสว่าเาือนในบ้านในรอบรัวออสิน
ออสินหน้าแ่ำเหมือนผมะเป็นฝ่ายยั่วโมโหเาแ่ไม่ใ่ เป็นโลแนที่พูยั่วยุพี่ายอย่าอสิน เาพูยุนออสินแทบุมัวเอไม่อยู่ ออสินำลัโนน้อายปั่นหัว
“ผมไม่เย-”
“รอยที่ปายัเห็นัอยู่เลย พูแบบนี้พี่แลน์เสียหายนะรับ”
หรือว่ารอยแผลที่ปาอผมที่ผมเห็นอนส่อระที่โรพยาบาลเมื่อวาน.....
ความคิดเห็น