คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : มหาธาตุต่างมิติ : ศึกอมตะธาตุ.....ภาระกิจสุดระทึก
เนื่องจากตึก F.C.SET. เป็นที่ตั้งขององค์กรลับซึ่งต้องรับภาระปกป้องมนุษย์ โดยยังต้องปกปิดเรื่องราวไว้ไม่ให้มีผู้คนพบเห็น องค์กรนี้จึงใช้ปรัชญาของโจร - ที่ใดมีคนมาก ที่นั่นย่อมปลอดภัย- ตัวตึกส่วนล่างจึงถูกเปิดเป็นห้างสรรพสินค้า Fabulous Commodity Set เป็นที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวนับล้านในทุกๆปี แต่ไม่มีใครรู้ความลับ... ตัวตึกชั้นบนมีพนักงานเพียงน้อยนิดทำงานอย่างเคร่งเครียดปะปนอยู่กับหุ่นยนต์กระจายอยู่ทั่วทุกห้อง ส่วนตึกชั้นบนสุดที่มีหลังคาเป็นกระจกใสโค้งตัวเป็นโดมเลื่อนเปิดปิดได้ และเป็นศูนย์ควบคุมแนวแถบเลเซอร์รอบๆเกาะ ถูกเลือกให้เป็นห้องทำงานรวมของหัวหน้าหน่วยงานทั้งห้าในองค์กรนี้
Extraterrestrial Elements : The Immortal Element ' s War
มหาธาตุต่างมิติ : ศึกอมตะธาตุ
ตอน ภาระกิจสุดระทึก
ตึก F.C.SET. ชั้น 59 - -
ตึกชั้นนี้เป็นเขตงดการขายของ ทั่วทั้งชั้นจึงมีแต่ความว่างเปล่า และ ห้องน้ำมากมาย แต่สำหรับพนักงานองค์กรไม่ได้เป็นเพียงแค่ห้องน้ำ - เครื่องเคลื่อนย้ายวัตถุทุกขนาดพร้อมโปรแกรมระบุ Password และสถานที่ปลายทาง ถูกติดตั้งไว้ที่ห้องน้ำหมายเลข 592 - มันคือลิฟท์ที่มีน้อยคนนักรู้วิธีใช้งานต่างหากล่ะ
ในเวลานั้น - - วันศุกร์ ที่ 14 มกราคม ค.ศ. 2508 ราวๆ 9 โมงเช้า - -
หญิงสาวเรือนร่างงามได้สั_ดส่วน สูงโปร่ง ผมหยักศกดำขลับยาวจดหลัง ผิวขาวนวล ดวงตาสีน้ำตาลสุกปลั่งเปล่งประกาย อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีน ดวงหน้างามผุดผ่องเป็นที่ต้องใจของหนุ่มๆหลายราย เธอคือหนึ่งในพนักงานองค์กร และเป็นหนึ่งในผู้ที่รู้วิธีใช้ลิฟท์ขององค์กร ดังนั้นหญิงสาวที่เหงื่อแตกพลั่ก แววตาส่อความรีบเร่ง วิ่งไปหยุดยืนอยู่หน้าห้องน้ำ 592 ทันที
หญิงสาวผลักประตูห้องน้ำให้กางเปิดออก แล้วแบฝ่ามือไปยังบริเวณที่เคยมีประตูอยู่เมื่อกี้นี้ ผ่านไปชั่วครู่ พลันปรากฏแสงสีเขียววาบสว่างขึ้นที่ฝ่ามือเธอและแผ่กระจายออกเป็นตัวอักษรมากมาย หญิงสาวชักมือกลับแล้วยืนมองตัวอักษรเหล่านั้น
กรุณาป้อน Password
" ไซบอร์ก คอนโทรลิสต์ อีโมร่า เฟล็อบ หก เก้า ห้า เอ็นดับบริว ดอท โฟแรพเพอร์" หญิงสาวกระซิบเสียงแผ่ว ตัวอักษรกระจายออกอีกครั้งเรียบเรียงได้ว่า
O.K. Password ถูกต้อง
จากนั้นตัวอักษรอีกมากมายก็ทยอยปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว ความว่า
นางสาว เครสท์ วอลท์
รหัสประจำตัว 9628 F.C.66
หน่วยงานอุปกรณ์ฝ่ายผลิต
ตำแหน่ง : หัวหน้าหน่วยงาน
ผลงาน : คุมการบังคับ-ตัดต่อแนวแถบเลเซอร์
ประดิษฐ์อุปกรณ์ อิเล็กทรอนิกส์ชั้นแนวหน้านับพันชิ้นได้อย่างไม่มีที่ติ
ผลงานดีเด่นด้านเชี่ยวชาญในงานผลิต
---
- ระบุจุดหมายปลายทาง –
เชื่อมโยงเครือข่ายทั่วอาณาบริเวณย่าน Af-Deat
xxx-xxxxx-xxx
"ห้องประจำ ปฏิบัติการรวม" เครสท์พูด
ตกลง รับคำสั่ง
....ร่างของเธออันตรธานไปในชั่วพริบตา ตัวอักษรเหล่านั้นกระจาย และจางหายไปในบัดดล ประตูห้องน้ำดีดผึงกลับโดยอัตโนมัติ เครสท์ วอลท์ ปรากฏตัวที่ชั้นบนสุดของตึก ณ ห้องปฏิบัติการรวม ภายในห้องล้วนมีแต่วัตถุที่ทันสมัยทั้งอุปกรณ์ต่างๆ มากมาย โต๊ะทำงานแถว 5 ตัว เรียงกันเป็นขบวนริมสุดผนังห้องที่เป็นแก้วใสโค้งตัวขึ้นเป็นครึ่งทรงกลมครอบยอดตึกเอาไว้ บุคคล 3 คน กำลังล้อมวงอยู่รอบๆโต๊ะกลมสีเงินกลางห้อง ส่วนอีกหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตูลิฟท์ลักษณะเดียวกับที่เครสท์ใช้ เขาเป็นผู้ชายสูงวัย ใบหน้าประพิมพ์ประพายคล้ายเครสท์เป็นอย่างมาก ผมดำสั้นปนไปด้วยผมหงอกประปราย สวมแว่นกรอบกลมสีทองอร่าม ดวงตาสีเขียวแววโรจน์ ส่งใบหน้ารีบเร่งไม่แพ้กันให้อีกฝ่าย
"มีอะไรเร่งด่วนหรือคะพ่อ เรียกหนูมารอบสองแล้วนะคะ" เครสท์เอ่ยกับบุคคลตรงหน้า
"วัตถุประหลาดใหญ่กว่ายานร่อนบุกผ่านอาณาเขตเหนืออาฟเดธเมื่อกี้นี้เอง มันลงไปอยู่ที่ปล่องไฟยอดเขาเบลาส พ่อไม่รู้ว่ามันคืออะไรเลยรีบติดต่อลูก" หัวหน้าหน่วยงานสืบค้น ทำหน้าที่ค้นหาวัตถุประหลาดที่จะมายังเมืองอาฟเดธทางอวกาศ นามว่า คริมโบว์ วอลท์ ตอบลูกสาวแล้วคว้าข้อมือหญิงสาวเดินนำไปยังโต๊ะที่มีคนล้อมอยู่ "รีบมาดูเร็วเข้า"
ผู้เป็นพ่อจับมือลูกสาวได้ก็ดึงพาไปยังที่ที่คนรายล้อมอยู่ทันที ชั่วครู่ก็มีคนหันหลังมามองยังเครสท์แล้วทักทายด้วยการเลิกคิ้ว ชายผู้หันมาประจันหน้ากับเธอเป็นหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน หน้าตาดีอยู่ในเกณฑ์สะกดสาวๆที่เดินผ่านได้ ส่วนสูงราว 175 เซนติเมตร ผมสั้นสีดำหยักศก ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ผิวออกโทนคล้ำ ชื่อของเขาคือ แม็กซ์ ไรอัน ทอดสายตานิ่งจับร่างของเครสท์เอาไว้
ฝ่ายหญิงสาวเริ่มสอบถามทันที
"เกิดอะไรขึ้น แม็กซ์"
"ก็อย่างที่พ่อเธอว่าแหละ" ว่าแล้วหันไปมองทางคริมโบว์ก่อนจะพูดต่อ "ดร.ครับ วัตถุนั่นมันกำลังจะ.."
ไม่ทันพูดจบ เครสท์แทรกตัวผ่านพ่อและแม็กซ์ พุ่งตรงไปยังวัตถุโลหะขนาดใหญ่เบื้องหน้า แล้วดันร่างชายหนุ่มอีกคนที่ชื่อว่า แจ็ค โครเวอร์ และหญิงสาวผมบลอนด์ชื่อ แอนนี่ อัลเบอร์ค ที่ยืนขวางอยู่ให้ถอยห่างออกไป ก่อนเพ่งมองไปยังกลุ่มเลเซอร์สีแดงที่ตัดกันเป็นรูปปล่องภูเขาไฟ และที่ยอดนั้น ยานประหลาดทรงกลมตั้งตระหง่านอยู่ - - แต่ทว่า - - มันกำลังจมลงไปในดิน!!
"มันมุดลงไปในดินแล้ว แม็กซ์"
"จริงเหรอ !! ตายล่ะ"
ในเสี้ยววินาที มนุษย์ทั้งห้าต่างมารุมล้อมโต๊ะนั้นอีกครั้ง
"หัวหน้าหน่วยตรวจสอบ ฉันว่านายต้องไปตรวจเรื่องนี้นะ" ดอกเตอร์วอลท์พูดกับแม็กซ์ซึ่งพยักหน้ารับในทันที "ถ้าให้ฉันพูด ยานนั่นไม่ได้มาจากที่ไหนไกลหรอกแต่ฉันก็บอกไม่ได้ เมื่อกี้นี้ไม่มีสัญญาณ ในเครื่องตรวจจับของฉันเลย"
"หรือว่าเครื่องจะขัดข้องคะพ่อ" เครสท์ถาม
"ฉันว่า เธอคงไม่สร้างอุปกรณ์ที่เจ๊งง่ายขึ้นมาหรอกนะ" แจ็คพูดบ้าง เขาเป็นชายหนุ่มผมสีน้ำตาล สูงกว่าแม็กซ์เล็กน้อย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ผิวขาว ทำงานเป็นหัวหน้าหน่วยงานปราบปรามให้องค์กร "อยากรู้ว่ามันเป็นอะไรก็ต้องไปสืบดูสิ"
"ใช่เลย ฉันขอไปในฐานะหัวหน้าหน่วยอุปกรณ์ แม็กซ์ แจ็ค พวกนายต้องไปกะฉัน ส่วนแอนนี่.." เครสท์มองไปยังหญิงสาวผมบลอนด์ที่สูงไล่เลี่ยกับเธอ ดวงตาสีฟ้าสุกสว่าง ใบหน้ากลมมล ผิวสีขาวถูกหุ้มอยู่ในเสื้อยืดชมพู และกางเกงยีนสุดโก้ ไม่น่าเชื่อว่าหญิงสาวที่น่ารักเช่นนี้จะเป็นหัวหน้าหน่วยงานฝ่ายซ่อมแซมขององค์กร "แอนนี่ เธออยู่กับพ่อที่นี่นะ ถ้าเกิดอะไรเรียกฉันผ่านเครื่องสื่อสารได้ทันที"
"ตกลงเครสท์" แอนนี่ตอบกลับ ส่วนคริมโบว์พยักหน้าให้ลูกสาว
"ฉันเตรียมยานให้เอง" แจ็คพูดแล้ววิ่งตรงไปที่ผนังห้อง กดปุ่มอะไรบางอย่าง บนหน้าจอแก้วที่ฝังตัวลึกลงในผนังโลหะหนา ชั่วพริบตา ยานร่อนคันเล็กสีทองหลังคาเปิดประทุนปรากฏตัวข้นเบื้องหน้าเขา "ขึ้นยานเลย ดร.ครับ ช่วยเปิดเพดานห้องให้หน่อยได้มั๊ยครับ"
"ได้เลย" แล้วดร.วอลท์ก็เดินไปที่โต๊ะอีกตัวริมห้องและกดปุ่มสีส้มบนโต๊ะ ฉับพลันหลังคากระจกรูปโดมแยกตัวออกเป็นห้าแฉกจากยอดโดมแล้วเลื่อนตัวลงเรื่อยๆจนหายไปในตัวตึกรอบๆด้าน ลมหนาววูบผ่านไปพร้อมความเย็นยะเยือกชั่วขณะหนึ่ง แจ็คติดเครื่องยานร่อน แม็กซ์กับเครสท์นั่งประจำอยู่ที่เบาะหลัง ไอพ่นสีน้ำเงินพยุงยานให้ลอยตัวขึ้นจากใต้ท้อง และยานก็ตะบึงออกจากห้องทำงานไปในฟากฟ้าสีคราม ไอพ่นน้ำเงินเปลี่ยนเป็นแดงส่องฉาบฉายไปตามแรงลมที่พัดผ่าน จากนั้นไม่นาน ยานร่อนถูกลดระดับลงต่ำตามถนนคือลอยเหนือพื้น 1 เมตรซึ่งเป็นระดับการขับขี่ตามปกติของอาฟเดธ หลังจากพ้นช่วงที่การจราจรคับคั่ง เส้นทางก็วกวนบ่ายเบี่ยงไปทางทิศเหนือ ในที่สุดก็แลเห็นเขาทะมึนเบื้องหน้า แจ็คนำยานออกนอกเส้นทางแล้วเลียบขึ้นไปตามหุบเขา ไม่นาน ปล่องไฟขนาดมหึมาก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า
เมื่อแจ็คนำยานลงจอดแล้ว ทั้งสามกระโดดลงจากยานแล้วเดินไปยังปากปล่องไฟเบื้องหน้า ที่เป็นหินแกร่งสีน้ำตาลเรียงตัวเป็นวงกลม รวมความกว้างกว่า 30 เมตร หากมองลึกลงไป จะแลเห็นเพียงความมืดมิดดังที่มนุษย์ทั้งสามกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้
"จะลงไปยังไงเนี่ย" แม็กซ์ถามเป็นคนแรก
"กระโดดเลยไหม" แจ็คเสนอ ใบหน้าแสดงรอยยิ้มบ่งบอกว่าเป็นการพูดเล่น
"แล้วถ้ามีอะไรแหลมๆ ปักอยู่เธอไม่โดนแทงตายซะพอดีเหรอจ๊ะ" เครสท์พูดบ้าง "เออ..ยานนั่นหายไปแล้ว ตอนที่ฉันดูที่องค์กรเห็นมันกำลังมุดลงไป"
"ฉันชักเสียวสันหลังยังไงไม่รู้แฮะ ไอ้ยานนั่นมันมาจากไหนกันแน่" แม็กซ์เอ่ยขึ้นอีกครั้ง
"แล้วฉันจะลงไปดูให้"
ว่าแล้วผู้พูดก็ล้วงเอาลูกแก้วกลมเล็กๆขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงโดยไม่มีใครถามอะไรได้ทัน แล้วหญิงสาวก็ขว้างลูกแก้วลงไปยังเบื้องล่างอันมืดมิด
"เธอจะลงไปทั้งมืด ๆ อย่างนั้นหรือ" แม็กซ์ถาม
เครสท์ไม่ตอบ ทันใดนั้นบังเกิดแสงสว่างจ้าส่องขึ้นมาจากปล่องไฟราวภูเขาไฟกำลังระเบิด เมื่อแสงจางลงและคงอยู่ในระดับที่ไม่สว่างมากและไม่มืดมาก - - ( ประมาณ 300 ลักซ์ ) - - ทำให้มองเห็นสภาพต่างๆ ของบริเวณนั้นได้ชัดถนัดตา ทั้งสามอ้าปากค้างตามๆกันเมื่อเห็นว่าลึกลงไปประมาณสิบเมตรเมตรมีชิ้นส่วนโลหะสีเทามหึมาฝังตัวอยู่ในก้อนดินดำเละๆ ที่กระจายอยู่ทั่ว วัตถุนั้นนิ่งไม่ขยับเขยื้อนใดๆ แม้แต่นิดเดียว
"ว้าว...เจ๋งเลยเครสท์ เธอทำยังไงน่ะ" แม็กซ์ถาม
"ก็ไม่ยากหรอกนะ" หญิงสาวยิ้มแล้ววิ่งไปที่ยานของแจ็ค เปิดประตูแล้วคว้าเอาโซ่เหล็กเส้นเล็กแต่แข็งแรงคงทนขึ้นมา เธออธิบายต่อขณะเดินกลับ "ข้างในลูกแก้วที่ฉันบังเอิญหยิบติดมือมาบรรจุอะตอมธาตุโฟโตไซร์ผสมกับเศษฟลูริกัสเล็กน้อย"
"ธาตุสังเคราะห์นี่" แจ็คพูด
"ก็นั่นแหละ ฉันค้นพบว่าถ้าอะตอมทั้งสองรวมกันในปริมารที่พอดี เมื่อสัมผัสกับก๊าซออกซิเจนจะเกิดการกระตุ้นให้อะตอมปล่อยแสงสว่างอณุภาพเท่าเทียมแสงอาทิตย์ออกมาได้ แสงจะคงอยู่ในระยะสามสิบถึงสี่สิบห้านาที ดังนั้นเราคงต้องรีบลงไปสำรวจข้างล่างนั่นแล้วล่ะก่อนที่มันจะหมดฤทธิ์"
"แล้วจะรออะไรอีกล่ะ"
แม็กซ์พูดแล้วยักไหล่พร้อมยิ้มให้ เครสท์พยักหน้า เธอนำตะขอเกี่ยวที่ปลายโซ่ไปเกี่ยวไว้กับร่องผาหินเรียบร้อยแล้วและเธอก็หย่อนโซ่ลงไปในปล่องไฟ ปลายโซ่แตะถึงพื้นอย่างพอดี
"ฉันจะลงก่อนเอง" แม็กซ์พูดแล้วคว้าโซ่แต่มือเครสท์ไวกว่า เธอจับมันไว้แล้วพูดว่า " เลดี้เฟิร์สท์ค่ะ"
แล้วหญิงสาวก็รูดตัวลงไปอย่างรวดเร็วก่อนตะโกนกลับมาว่า
"รออะไรอยู่อีกล่ะ รีบตามมาสิ"
ดังนั้นแม็กซ์กับแจ็คก็ห้อยตัวมาตามโซ่เส้นนั้น สุดท้ายก็ลงมายืนเคียงข้างเครสท์บนแผ่นโลหะข้างล่าง ทั้งสามก้มลงพิจารณาที่พื้นทันที
"ประตูนี่" แม็กซ์พูดพลางมองหากลอนประตูบนพื้น "ถอยหน่อย ฉันจะเปิด"
แจ็คและเครสท์ถอยห่างจากแม็กซ์ที่กำลังดึงแท่งโลหะที่ติดอยู่บนพื้นโลหะสุดแรง
"หนักจัง อื้ดดด"
ผลัวะ !! ฝาช่องประตูกลม ๆ กระเด็นออกจากที่เคยปิดไว้ เผยช่องว่างขนาดใหญ่ แม็กซ์ก้มลงมอง ห้องที่สว่างไสวด้วยแสงจากอุปกรณ์ของเครสท์ แต่พบเพียงความว่างเปล่า เขาจึงกระโดดลงไปโดยไม่พูดกับใครซักคำ
แจ็คกับเครสท์มองหน้ากันแล้วกระโดดตามลงไป เมื่อลงยืนบนพื้นมองห้องโถงเล็กนั้น เครสท์ก็พูดว่า
"ตรงนี้อากาศยังถ่ายเท อยู่"
แม็กซ์พยักหน้ารับ สายตากวาดไปรอบห้องที่เรียนเผินไม่มีอะไรเกะกะตามจุดต่างๆ แต่มีช่องประตูอยู่ห้าช่องที่สุดปลายโถงทางเดิน
"ว่างเปล่า" แม็กซ์พูด สีหน้าผิดหวังเล็กน้อย "แต่ถ้าไปตามทางนั่นอาจเจออะไรเข้าก็ได้"
"ฉันเกรงว่าทางจะดิ่งลงไป ปริมาณอากาศคงเบาบางลง ฉะนั้นถ้าจุดใดไม่มีแสงสว่างก็อย่างลงเสี่ยงไปดีกว่า" เครสท์กล่าว "งั้น ฉันไปทางนี้นะ" หญิงสาวชี้นิ้วไปทางประตูช่องขวามือสุดแล้ววิ่งหายลับไป แม็กซ์และแจ็คมองหน้ากัน
"ฉันไปบานนี้เอง" แจ็คกล่าวแล้ววิ่งเข้าช่องซ้ายมือสุด ส่วนแม็กซ์ ถอนหายใจแล้วเดินตรงไปที่ช่องตรงกลาง หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ -จะพบอะไรก็พบ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด- เขาคิด ถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่แล้วเดินจากไป - หวังว่าสิ่งที่ฉันคิดไว้คงไม่เกิดขึ้นนะ หรือถ้าเกิด ก็ให้เกิดที่ฉัน อย่าเกิดขึ้นกับ คนที่ฉันรัก เลย –
ลึกลงจากปล่องภูเขาไฟประมาณ 100 เมตร เครสท์ยืนอยู่ในห้องหินสีแดงอิฐเล็กๆห้องหนึ่ง เท้าเหยียบอยู่บนแผ่นหินสีเดียวกับผนัง กลางห้องมีแท่นหินตั้งอยู่ คล้ายอ่างล้างหน้าแถว ๆ สวนสาธารณะ บนแท่นมีลูกแก้วเท่ากำปั้นวางอยู่บนผ้าสักลาดที่พับไว้ อย่างประณีตบรรจง และรอบห้อง นอกจากช่องประตูที่เครสท์เดินเข้ามา ยังมีช่องประตูอีก5 ช่องแต่ถูกกั้นไว้ด้วยกระจกฝ้าทั้งหมด
เครสท์ก้าวไปหยิบลูกแก้วบนผืนผ้าพับขึ้นมาดู มองเห็นกลุ่มแสงสีเขียวมรกตและขาวกลุ่มเล็กๆลอยคว้างอยู่ภายใน ลูกแก้วเบาราวยางลบก้อนหนึ่ง หญิงสาวมีท่าทีสนอกสนใจกับแสงนั้นมากเป็นพิเศษแต่สุดท้ายก็วางมันกลับลงบนผ้าก่อนจัดทรงให้เป็นดังเดิม
แต่แล้ว เครสท์รู้สึกคันบริเวณจมูกขึ้นมา – ไม่น่า อย่าจามตอนนี้ – เธอคิด – อย่านะ อย่า............ –
ทว่า...ความคิดก็คือความคิด
"ฮัดเช้ย!!!!"
เครสท์จามอย่างรุนแรงจนฝุ่นที่เกาะบนพื้นลอยละลิ่วปลิวฟุ้งราวมีมนตร์รังสรรค์ให้มันมีชีวิตขึ้น ลูกแก้วกลิ้งออกจากจุดที่เคยอยู่แล้วหล่นลงพื้นห้อง...
กึก !!! โชคดีที่ความเบาช่วยไว้ ปรากฏแค่รอยร้าวเล็ก ๆ บนแก้ว
- - ราวกับยกภูเขาออกจากอก แล้วเขาลูกนั้นหล่นทับร่างผู้ยกแทบจะทันที - -
แสงที่แต่เดิมลอยนิ่งเริ่มมีอากัปกิริยาที่วุ่นวายขึ้น มันหมุนวนพุ่งไปมาอย่างรวดเร็วจนแทบจะมองเห็นลูกแก้วกลายเป็นสีเขียวอ่อน ด้วยใจที่สั่นสะท้าน เครสท์รวบรวมกำลังใจเพ่งไปที่ลูกแก้ว พระเจ้าช่วย!!! แสงนั่นกำลังดันออกมาตามรอยร้าว ส่งผลถึงรอยร้าวใหม่ๆ ที่เกิดขึ้นตามมาพร้อมเสียงลั่นเปรี๊ยะเบา ๆ รอยร้าวขยายวงออกทุกที ๆ จนในที่สุด...
เพล้ง !!!!!!!!!
โปรดติดตาม อ่าน ตอนต่อไปนะครับ
Jack P. Sparrow
ความคิดเห็น