คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ❤ The Warm cozy [04] 100 %
เซฮุนปรายตามองหามินซอกซึ่งตอนนี้อยู่ฐานของพี่ชายของเขา
ร่างสูงอดยิ้มไม่ได้
“(ติ๊ด) กูจะยิ้มทำ (ติ๊ด) อะไรวะ”
เซฮุนส่ายหัว
“มึงยิ้มหรอเซฮุน”แบคฮยอนถามยิ้มๆ
เขาสังเกตพฤติกรรมเพื่อนของเขา
“กูยิ้มที่ไหน กูไม่ได้ยิ้ม”
“แต่กูเห็นว่ามึงยิ้มไง”
“กูก็ยิ้มให้น้องๆไง”
“อย่ามาแถ...พวกนั้นปิดตาไม่เห็นมึงยิ้มหรอก...ว่าแต่ทำไมมึงมองมินซอกแล้วมึงที่ยิ้มแบบนั้น
รอยยิ้มของมึงแบบนี้มันเหมือน...” แบคฮยอนหรี่ตามองเซฮุน
เขาเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างและกลืนคำพูดไป
“มึงจะสื่ออะไร กูไม่เข้าใจ”
“กูไม่รู้...มึงถามใจตัวเองให้ดีเหอะ”
ชานยอลซึ่งตอนนี้เขากำลังอยู่ในฐานของเซฮุน
เขาเองได้ยินบทสนทนานั้นพอดี ร่างสูงเค้นหัวเราะเบาๆนึกหงุดหงิดในใจ
“กูก็แค่ตลกมินซอก
ยัยคุณหนูนั้นทำท่าแบบนั้นมันตลก มึงไม่ตลกหรอแบคฮยอน”
“มันก็ตลกจริงอยู่นะ...แต่มันไม่ใช่แบบนั้นไง”
“กูไม่เข้าใจมึงพูดมาเหอะ”
“ความรักมันก็เหมือนรูบิทกว่าจะเจอมุมที่เหมือนกันมันต้องใช้เวลา และประสบการณ์
บางคนชำนาญก็จะเรียนรู้และแก้ไขได้รวดเร็วแต่บางคนไม่มีประสบการณ์ก็คงยังต้องหมุนไปเรื่อยๆจนกว่าจะเจอมุมที่ใช่”
“กูไม่เข้าใจอยู่ดี”
“มึงนี้ซื่อหรือโง่กันแน่วะ...เซฮุน
เฮ้อออ”แบคฮยอนส่ายหัวพลางถอนหายใจ
เซฮุนขมวดคิ้วงงงวยกับสิ่งที่เพื่อนรักของเขาสื่อ
“มันจะยากอะไรหนักหนาวะ
มึงชอบมินซอกไง มึงชอบมินซอก
หุ้ววว”จงอินที่นั่งฟังอยู่นานลุกขึ้นมาโอบไหล่เพื่อนของเขาและบีบเบาๆ
“มึงชอบมินซอกไง
ง่ายๆแค่นี้”แบคฮยอนยกยิ้มมุมปาก
“หือ...กู....อย่างกูนี้นะจะชอบยัยคุณหนูป่าเถื่อนนั้นไม่มีทาง”
“กูเป็นเพื่อนมึงมานานทำไมกูจะดูไม่ออก”
“กูไม่ได้ชอบเว้ย ไม่คิดจะชอบด้วย”
“ปากแข็งไปเหอะ...กูจะคอยดู”จงอินหันไปแตะมือกับแบคฮยอน
“เดี๋ยวๆหุ้ววว มึงทำหน้ายิ้มแบบนั้น”
“เอาเป็นว่ากูไม่จีบน้องมินซอกแข่งมึงหรอกไอ้หนวด”
“จีบเจิบบ้าบออะไรของมึง...อย่างกูนี้นะจะจีบยัยคุณหนูป่าเถื่อนนั้น”
“โอเคกูไม่แซวมึงละ...แต่มึงเจอคนที่จะมาปราบความกากของมึงได้ละ”
“กูกากตรงไหนแบคฮยอน กูออกจะหล่อ”
“มึงหล่อกูยอมรับ
แต่มึงกากอย่างไรก็กากอยู่วันยันค่ำทั้งซึน ทั้งโง่ ทั้งซื่อบื้อ”
“ว่ากูพอยังไอ้จงอิน”
“จนกว่ามึงจะยอมรับว่ามึงชอบน้องมินซอกไง”
“กูไม่ชอบยัยคุณหนูนั้นเว้ย
ไม่ได้ชอบบบ”
“ทำไมหูแดงแปร๊ดเลยวะเพื่อน”แบคฮยอนชี้ไปยังหูของเซฮุน
“กูร้อน กูร้อนไงหูมันเลยแดง”
“เหตุผล? เหตุผลอะไรของมึงเนี่ย”จงอินถามยิ้มๆ
“มึงเลิกเซ้าซี้กูสักทีได้มั้ยกูจะไปเตรียมด้านสำคัญ”เซฮุนเดินนำหน้าพวกเพื่อนๆไป
“เอ่อ..ใช่กูลืมเลย”แบคฮยอนรีบเดินตามเซฮุนไป
พวกมินซอกเวียนกันไปจนหมดฐานได้เวลาอาหารกลางวันแต่พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ถอดผ้าปิดตาออก
พวกเขาต้องมานั่งรับประทานอาหารตรงกลางสนามหญ้า
“โอ๊ย...คันจะแย่แล้ว”มินซอกบ่น
“คนอื่นเขาไม่เห็นบ่นนายจะบ่นทำไม”เซฮุนดุมินซอก
“ก็ฉันคันนี้
ทั้งคันทั้งเหนียวแถมเหม็นอีก”
“จะโวยวายทำไมก็ถือซะว่ามาส์กส่วนผสมจากธรรมชาติไม่ผ่านการปรุงแต่งใดๆ”
“เมื่อไรจะกิจกรรมจะเสร็จฉันอยากอาบน้ำจะแย่แล้วนะ”
“เฮ้อ....นายนี้มันมากเรื่องจริงๆ”เซฮุนถอนหายใจอย่างนึกรำคาญใจ
“พี่ครับพวกผมคันจริงๆนะครับ”แทยงเอ่ยพลางเกาไปด้วย
“เอาเป็นว่าอดทนอีกหน่อยนะเด็กๆ
เดี๋ยวก็ได้ไปอาบน้ำกันละ”
“อาจารย์ครับผมหิวแล้วอ่า”แดเนียลทำเสียงอ้อนๆ
“เดี๋ยวอาจารย์จะให้พวกนายไปอาบน้ำ 1
ชั่วโมงครึ่งแล้วมารวมตัวกันที่ห้องประชุมนะ
เราจะทานข้าวและมีกิจกรรมต่อ”อาจารย์ลีจุนกิเปิดโทรโข่งอธิบาย
พวกเขาแยกย้ายกันไปอาบน้ำตามอัธยาศัย หลังจากพวกปีหนึ่งแยกย้ายกันไปอาบน้ำ
พวกรุ่นพี่ก็รีบไปทำฐานรับน้องต่อไป และบางส่วนไปเตรียมห้องประชุม
บางส่วนไปเตรียมอาหารว่างให้น้องๆ
หลังจากพวกเขาจัดเตรียมทุกอย่างเสร็จพวกเขาแยกย้ายกันไปพักผ่อน
เซฮุนเองก็เลือกจะกลับห้องไปอาบน้ำซะหน่อยหวังว่ายัยคุณหนูป่าเถื่อนนั้นจะอาบน้ำเสร็จแล้ว
เขาเดินเข้ามาในห้องพบความว่างเปล่า เขาไม่ได้สนใจอะไร ร่างสูงเดินไปเปิดกลอนห้องน้ำ
“อีตาบ้าใครใช้ให้เข้ามา”มินซอกปาขวดแชมพูแต่เซฮุนรับได้ทัน
“แล้วทำไมไม่ล๊อกประตูละ
อุจาดลูกตากูหมด”เซฮุนแสยะยิ้ม
เขาไม่ได้สนใจมินซอกที่นอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำฟองสบู่ฟู่ฟอง
มินซอกรีบโกยเอาฟองสบู่มาปกปิดร่างตัวเอง เซฮุนหรี่ตามองพฤติกรรมของมินวอกถึงกับส่ายหัว
“จะทำไร...”
“กูปวดฉี่”ไม่พูดเปล่าเซฮุนปลดกางเกงและทำธุระเบาต่อหน้ามินซอก
ดวงตาของมินซอกเบิกโตขึ้น
เขาเองไม่เจตนามองแต่กับมองไปตรงส่วนนั้นของคนตัวสูงที่กำลังทำธุระเบาอยู่
“มึงจ้องน้องจู๋กูทำไม
อิจฉาหรอ”
“จะบ้าหรอฉันจะไปอิจฉาอะไรแบบนั้น
ออกไปได้แล้ว คนโรคจิต”
“รีบๆอาบกูจะได้อาบบ้าง”
“นี่ๆสระผมเป็นป่ะ สระให้หน่อยสิ”
“เห็นกูเป็นคนใช้หรอ
ยัยคุณหนูป่าเถื่อน”
แต่แล้วก็ยอมจำนวนเซฮุนเลิกกางเกงวอร์อมของเขาขึ้น
ร่างสูงพับแขนเสื้อ มินซอกเอนคอออกจากอ่างอาบน้ำ เซฮุนลากเก้าอี้มาสระผมให้มินซอก
ศีรษะของมินซอกอยู่ระหว่างขาของเขา ผิวขาวสะอาด
นวลเนียลของมินซอกภายใต้ฟองสบู่นั้น ทำให้เซฮุนอดมองไม่ได้
เขากลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดคอ มินซอกหลับตาพริ้มรู้สึกสบาย
“ทำไมสระผมเก่งจัง เคยสระให้ใครบางหรอ
ชินเฮด้วยสินะ”
“เคยสระให้แต่คุณแม่อ่า”
“อือ..สบายจังเกาแรงๆแบบนั้นแหละ”
“มึงใช้กูจัง”
เซฮุนเผลอมองริมฝีปากของมินซอก
ริมฝีปากสีแดงเชอรี่ เผยอออกเผยให้เห็นฟันกระต่าย
เซฮุขบปากล่างของเขาข่มอารมณ์ที่รู้สึกพุ่งพล่านภายในใจ
เซฮุนเหมือนสติหลุดลอยไปเขาเผลอเอาน้ำฟังบัวรดหน้ามินซอก
“โอ๊ย....นายทำอะไรอ่า
ฟองเข้าตาหมดแล้ว”
เสียงโวยวายของมินซอกเหมือนเรียกสติของเซฮุนให้กลับมา
เขาสลัดความคิดแสนฟุ้งซ่านเกือบเลยเถิดไปไกล
“สระเองเลยกูไม่สระให้มึงแล้ว
รีบๆอาบได้แล้วจะถึงเวลาเรียกรวมแล้วเร็วๆเลย”
“เอ่อๆนายออกไปก่อนเดี๋ยวล้างตัวก็เสร็จแล้ว”
“กูออกไปก่อนนะนับ 1-10
ถ้ามึงไม่ออกมากูจะอก้ผ้าอาบกับมึงนี้แหละ ไหนๆก็ผู้ชายเหมือนกันนิ”
“ก็รีบออกไปสิพูดมากอยู่ได้”
เซฮุนออกมาจากห้องน้ำ
เขากลืนน้ำลายลงคอ เขารู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วร่างไปหมด
เขารีบไปควานหาน้ำเย็นๆดื่มในตู้เย็น จู่ๆเขารู้สึกตึงๆตรงส่วนตรงกลางร่างกาย
“เห้ย...มึงจะมายืนทำไมตอนนี้
มึงยืนไม่ได้นะ มึงนอนไปเดี๋ยวนี้”
เซฮุนเดินวนไปทั่ว
เขารีบทำท่าออกกำลังกายทั้งวิดพื้นและซิทอัพแต่ก็ไม่ได้มีท่าที่ว่ามันจะนอนลงเลย
“กูขอร้องมึงนอนก่อนนะ
กูขอร้องมึงนะเดี๋ยวกูกลับบ้านกูจะจัดมิยาบิให้มึงนะ มึงนอนก่อน”เซฮุนรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วร่าง
ปกติเขาเองก็เคยช่วยตัวเองบ้าง ในบางครั้งแต่ทว่าครั้งนี้จู่ๆตรงส่วนนั้นของเขากลับแข็งขืนมาเสียดื้อๆ
“นายบ่นพึมพำอะไรอ่า”
มินซอกออกมาพร้อมชุดคลุมอาบน้ำ
และผมที่เปียกหยดน้ำหยดไปตามซอกคอขาว ไหลไปตามแผงอกขาวนวลผ่านร่องของเสื้อคลุมอาบน้ำ
นั้นยิ่งทำให้ใบหน้าของเซฮุนร้อนฉ่าไปหมด
“นายหน้าแดงจังไม่สบายหรอ”
มินซอกจะเดินเข้าไปใกล้เซฮุนแต่เขารีบถอยห่างและรีบวิ่งเขาห้องน้ำไป
“เป็นอะไรของนายเนี่ย แอร์ก็เย็นปกติทำไมถึงหน้าแดงแบบนั้น
สงสัยจะเพลียแดด”
“เกือบไปแล้วกู”
เซฮุนถอดเสื้อผ้าเพื่อจะอาบน้ำ
ส่วนนั้นของเขายังคงแข็งขืนอยู่
“แม่งเอ้ย
ทำไมกูต้องมาทำอะไรแบบนี้ตรงนี้ด้วย”
“อ่า..อืมม อือ” เสียงของเซฮุนแลดลอดออกมาจากห้องน้ำ
เสียงกระเส่าแหบพร่า ทำเอามินซอกเบิกตาโตตกใจ
“นะ...นายเป็นอะไร”
“ชะ-ช่วยกูหน่อยได้มั้ย”
“ชะ-ช่วยอะไร”มินซอกรีบแต่งตัวให้เร็วที่สุด
“ชะ-ช่วย...อะ..อืม”เสียงของเซฮุนกระเส่าขาดๆหายๆ
มินซอกตกใจไปถึงตาตุ่มเขาต้องรีบออกจากห้องให้เร็วที่สุด
แต่ทว่ามินซอกกำลังจะหันหลังออกไปปรากฏว่าเซฮุนเปิดประตูออกพร้อมร่างเปลือยเปล่า
ร่างทั้งร่างของมินซอกแข็งทื่อไปหมด มินซอกเบิกตาโตเหวอกับเหตุการณ์ตรงหน้า
ใบหน้าของเซฮุนเหอแดง ดวงตาของเขาจดจ้องมายังมินซอก
มินซอกเลื่อนสายตาไปยังส่วนกลางตัวของเซฮุน มินซอกรีบคว้าหมอนมาขว้างใส่เขา
แต่ทว่าเซฮุนกลับเดินมาหาเขาเรื่อยๆ และเรื่อยๆมินซอกปาของทุกอย่างใส่เซฮุน
“อย่าเข้ามาในไอ้โรคจิต”
“มามะ มาหาพี่นะ” เซฮุนกดเสียงต่ำ
ใบหน้าดูหน้ากลัวแปลกๆ
“นายเป็นอะไรของนาย”
หมั่บ!
เซฮุนคว้าตัวมินซอกมากอดแน่น
มินซอกตกใจตัวสั่นสะท้านไปหมด
“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันขอร้อง”
“กูไม่ไหวแล้ว มาเป็นเมียกูเหอะ”
“ไม่เอา ไม่เอาปล่อยฉันนนน”
เซฮุนกดจูบมินซอก
มินซอกเบิกตาขึ้นตกใจ เซฮุนผละจูบออก
“หวานจัง ปากมึงทำไมหวานแบบนี้
อยากรู้จังว่าตัวมึงจะหวานแค่ไหน มามะอย่าให้เสียเวลามาเป็นเมียกูซะดีๆ”
เซฮุนยกยิ้มเจ้าเล่ห์
เขาโยนร่างของมินซอกไปยังบนเตียงมินซอกถอยกรูติดกำแพง พยายามปิดร่างของตัวเองไว้
เซฮุนลากข้อเทาของมินซอกเพียงแค่กระตุกร่างของมินซอกก็ไปไหลไปตามแรงของเขาแล้ว
เซฮุนขึ้นควบร่างของมินซอก เขาดันแขนของมินซอกให้อยู่เหนือหัวของมินซอกด้วยมือข้างเดียว
“ไหนกูขอชิมปากของมึงอีดครั้งสิ”
“ม่ายยยยยยย”
มินซอกโวยวาย
ตื่นจากวังค์แห่งความคิด ปรากฏว่าตัวเองยังอยู่ในอ่างอาบน้ำโดยมีเซฮุนกำลังนั่งสระผมให้ตัวเอง
ร่างสูงขมวดคิ้วสับสน เขาตกใจเสียงมินซอกจนเผลอเอาฝักบัวรดหน้าของมินซอกอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“มึงจะแหกปากทำไม กูตกใจเลยเห็นมั้ย”เซฮุนโววาย
มินซอกมองรอบๆ ปรากฏเหตุการณ์ยังปกติดี
“ฉันหลับไปหรอ”
“อืม...กูเห็นมึงหลับกูเลยไม่ได้เรียกว่าแต่มึงฝันอะไรทำไมหน้ามึงแดงแปร๊ดแบบนั้น”
“ฝะ-ฝัน”
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในฝันเมื่อสักครู่มินซอกก็อดสยองไม่ได้
โชคดีที่มันเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น มินซอกถอนหายใจอย่างรู้สึกโล่ง
“ไม่ใช่ฝันว่ากำลังจูบกูนะ หน้ามึงแดงเชียว”เซฮุนยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไม่ใช่ซะหน่อย ออกไปได้แล้วอีตาบ้า”มินซอกทำท่าเลิกลั่ก
“มึงหน้าแดงหรอวะ”
“หันไปก่อน”
“จะให้กูหันทำไมผู้ชายเหมือนกันหรือว่ามึงไม่ใช่ผู้ชาย”
“ผู้ชายเว้ยยย”
“หรือมึงมีปานที่ก้น
แหม่มึงไม่ต้องอายกูหรอก”
“โอเซฮุนออกไป!”
“กูเป็นพี่มึงนะเรียกซะ
กูออกไปก็ได้มึงรีบๆละคนอื่นเขารอจะอาบน้ำบ้าง”
“เอ่อๆออกไปสิ”
มินซอกดันเซฮุนออกไป
มินซอกรีบล็อกกลอนประตู ร่างบางพิงประตูพลางถอนหายใจ ส่ายหน้าเชิงโล่งอก
แต่ทว่าทำไมเขาถึงฝันอะไรแบบนั้นไปได้หน้าอายจริงๆ ไม่นานมินซอกก็อาบน้ำเสร็จเซฮุนเองก็รีบไปอาบน้ำ
พวกเขาลงมายังห้องรับประทานอาหาร พวกเขาทั้งหมดนั่งทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
“เอาล่ะ
เด็กหลังจากทานอาหารกันเสร็จต่อจากกลางวันเราจะมีกิจกรรมกันนิดหน่อย
เพราะฉะนั้นทานให้อิ่มๆเลยนะ”อาจารย์โซจีซบอธิบาย อาจารย์เดินตรวจเช็คนักศึกษา
“ครับบ”พวกเขาตอบรับพร้อมกัน
“นี่ๆมินซอกเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมเห็นนายทานอะไรน้อยๆ”แทยงถามด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นมินซอกเอาแต่จ้องอาหารแทบจะไม่แตะมันเลย
“นั้นนะสิ
นายไม่สบายหรือเปล่า”คยองซูเอามืออังหน้าผากมินซอก
“นายไม่สบายหรือเปล่ามินซอก”ชานยอลถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ตัวก็ไม่ร้อนนิ..นายจะไม่ทานอะไรหน่อยหรอ”คยองซูถามมินซอกด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ค่อยหิวอ่า”
“ไม่หิวก็ต้องทานหน่อยนะ”แทยงตักคีบเนื้อไปวางบนข้าวของมินซอก
พลางทำหน้าคะยั้นคะยอเชิงบังคับให้มินซอกทาน
มินซอกเลยจำใจทาน
“เอาล่ะถ้าพวกนายอิ่ม
เชิญที่ห้องประชุมเลยนะ”จงอินตบมือเรียกน้องๆ
พวกเขาทยอยไปทำธุระส่วนตัวนิดหน่อยและเดินไปยังห้องประชุม
พวกเขาเข้ามานั่งเรียงแถวกันภายในห้อง
คยองซูเองมองหามินซอกขอตัวไปเข้าห้องน้ำก็ไม่เห็นมาซะที
“เอาล่ะมาครบกันแล้วใช่มั้ย”
“ยังครับรุ่นพี่แบคฮยอนมินซอกยังไม่มา”คยองซูมองหามินซอกซ้ายขวา
“งั้นหรอกหรอ....เอาเป็นว่ากิจกรรมนี้ชื่อว่า
‘ของหายหาให้เจอ’
”แบคฮยอนพยามทำสีหน้าเป็นปกติ
“รุ่นพี่ครับยูคยอมก็ยังไม่มาเหมือนกัน”แดเนียลมองซ้ายมองขวา
“งั้นเราจะทำไงกันดีนะ...”แบคฮยอนยกยิ้มนิดๆ
“ให้ผมไปตามเพื่อนๆมั้ยครับ”ควานลินอาสา
“เอาเป็นว่าสองคนนี้กลับมาจะให้ตามไปแล้วกันนะ
พวกนายแบ่งกลุ่มกัน กลุ่มที่หนึ่งชานยอล , แทยง , มินโฮ ,ฮันบิน กลุ่มที่สอง
ควานลิน , แดเนียล , โดยอง , คยองซู โดยพวกเราจะไปทำกิจกรรมที่เขาวงกตพวกนายต้องไปตามหาของที่หายไป”
“แต่พี่ครับเขาวงกตของโรงแรมใหญ่มากเลยนะครับแถมยังเชื่อมต่อกับป่าอีกมันจะไม่อันตรายหรอครับ”โดยองถาม
“ป่าที่นี้ไม่มีสัตว์ร้ายพวกนายไม่ต้องกลัว
พวกรุ่นพี่บางส่วนอยู่ในเขาวงกตพร้อมกล่อง พยาบาลหากพวกนายไม่ไหว
ให้จุดพุสีขาวขึ้นบนฟ้า พวกนายจะมีกันคนละ 1 อัน หรือว่าเจอเพื่อนของพวกนายแล้วให้จุดพุหากใครพบเพื่อนก่อนจะได้สิทธิพิเศษผ่านกิจกรรมค่ายโดยไม่ต้องมาร่วมกิจกรรม
3 ครั้ง”แบคฮยอนอธิบาย พวกกลุ่มหนึ่งถูกปล่อยให้ลงไปก่อนโดยมีนัมจูฮยอกนำลงไป กลุ่มสองจงซอกทำหน้าที่รับผิดชอบ คยองซูเดินดุ่มๆไปหาแบคฮยอน
“นายเล่นอะไรของนายเนี่ยแบคฮยอน”คยองซูจิ๊ปากใส่แบคฮยอน
“มันเป็นธรรมเนียมคราวก่อนโบมีก็ได้เป็นตัวประกัน
ปรากฏว่าเธอกับนั่งทานขนมรอพวกเรามาเจอ”แบคฮยอนอธิบาย
“แต่ว่า...”คยองซูทำสีหน้าไม่ค่อยดี
“ลอร์ดโวลเดอมอร์ไม่ออกมาหรอกนะคยองซู
น่าสนุกออก”ควานลินบีบไหล่คยองซูเบาๆ เขายิ้มน่ารัก
“มันตลกหรอควานลิน”คยองซูถลึงตาใส่ควานลิน
เขาถอยกรูไปอยู่หลังอยู่หลังแดเนียล
“รุ่นพี่ครับคือว่า...”คยองซูอ้ำอึ้ง
“มีอะไรหรอคยองซู”จงอินถาม
“คือว่า...มินซอกเคยมีประสบการณ์ไม่ได้ดีเกี่ยวกับเขาวงกตน่ะครับ”
“อย่างไรหรอ”จงอินถามต่อเขาหันไปมองหน้าแบคฮยอน แบคฮยอนขมวดคิ้วเชิงสงสัย
“คือว่าตอนเด็กเราไปทัศนศึกษากันมินซอกเดินหลงเข้าไปในเขาวงกลด
แถมยังถูกเพื่อนๆแกล้งจับไปขังไว้ในกระท่อมแห่งหนึ่งกล่าวคุณครูจะเจอมินซอกก็ผวามากๆ”
“เรื่องใหญ่แล้วละสิ”
“ใช่ครับ”
“ไอ้ฮุนอยู่ไหน”จงอินโทรหาเซฮุน
(มีอะไรหรอกูมาพบลูกค้าพอดี
ขอโทษนะเว้ยที่ไปร่วมกิจกรรมไม่ได้)
ตู๊ด ตู๊ด
“เห้ย! ไอ้ฮุนมึงเดี๋ยวก่อน”
“ทำไมหรอวะ”แบคฮยอนถามจงอิน
“ไอ้ฮุนติดลูกค้า”
“งั้นโทรหาพี่ยอนซอก”
“พี่ยอนซอกติดประชุมกับลูกค้าญี่ปุ่น”
“เอาเป็นว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ
อย่าคิดมากเลยคยองซูอาจารย์โซกับอาจารย์ลีก็อยู่ไหนเขาวงกตเหมือนกัน”จงอินบีบไหล่คยองซูเชิงให้กำลังใจ
“พวกนายไปร่วมกิจกรรรมเถอะไม่ต้องห่วงมินซอกที่นี้ปลอดภัยหายห่วง”
“แน่นะครับรุ่นพี่”คยองซูทำหน้าไม่ไว้วางใจ
“แน่สิ...ไม่ต้องกลัวนะ”จงซอกยิ้มให้คยองซู
พวกเขาเดินลงมายังจุดเริ่มต้นและกำลังเขาไปยังจุดสตราท์โดยกลุ่มหนึ่งนำหน้าไปก่อนคยองซูพยายามคลายกังวลเรื่องมินซอก
และเพลิดเพลินกับเขาวงกตที่ตกแต่งอย่างสวยงาม
พวกเขาเริ่มค้นหาตามคำใบ้ที่ได้
จริงอย่างที่รุ่นพี่จงอินบอกมีพี่สตาฟอยู่ตามจุดจริงๆ คยองซูถอนหายใจอย่างนึกโล่ง
ว่าแต่ทำไมถึงไม่ได้ยินเสียงโวยวายของมินซอกเลยนะคยองซูรู้สึกแปลกใจ
จู่ๆท้องฟ้าเริ่มมืดเนื่องจากฝนใกล้ตก
ทำให้บริเวณโดยรอบเหมือนฉากประลองเวทย์ในหนังเรื่องแฮรี่
พอตเตอร์ไม่มีผิด พวกคนในกลุ่มของคยองซูต่างพากันตื่นเต้น ผ่านไปไม่นานพวกกลุ่มหนึ่งก็เจอยูคยอมนั่งรอโดยการนั่งทานขนมอยู่
พวกกลุ่มสองรู้สึกหัวเสียนิดๆ ว่าแต่มินซอกไปอยู่ที่ไหนกันนะ
นี้ก็จะบ่ายสามโมงแล้วกว่าจะได้มาร่วมกิจกรรมช่วงบ่ายก็ทำกิจกรรมอยู่ในห้องประชุมถึงบ่ายสอง
“มินซอกอยู่ไหนนะ” คยองซูเริ่มร้อนลน
“ใจเย็นๆนะ เดี๋ยวเราก็เจอมินซอกแล้วอย่าเพิ่งเครียดนะ”แดเนียลให้กำลังใจคยองซู
“หวังแบบนั้นเหมือนกัน”
“แต่ฉันแปลกใจ
ทำไมไม่ได้ยินเสียงโวยวายของมินซอก”
“นั้นนะสิ
ฉันว่ามันไม่แปลกไปหน่อยหรอระดับมินซอกจะไม่โวยวาย
และตอนนี้คือเสียงเงียบมาก”โดยองเองก็รู้สึกสงสัย เขาเดินมองรอบๆ
“หวังว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้นนะ”ควานลินพ่นลมหายใจนึกเป็นห่วงมินซอกเหมือนกัน
“เรารีบหามินซอกกันเถอะ
เหมือนฝนจะตกแล้ว แถวนี้ทำไมไม่เห็นพวกรุ่นพี่เลย”โดยองบอกทุกคนให้เร่งหามินซอก
พวกเขาเดินตามทางแผนที่ที่ได้ ทางเข้ามีสองทางซึ่งกลุ่มหนึ่งเดินเข้าทางเข้าที่หนึ่งและออกไปแล้ว
พวกเขาเองยังไม่เห็นมินซอกเลยแถมไม่มีพวกรุ่นพี่อีก
“พี่จงซอกครับ พวกรุ่นพี่ไปไหนกันหมด”
“นั้นนะสิ...หายไปไหนกันหมดนะจนจะทางออกแล้ว
พวกนั้นเอามินซอกไปซ่อนไว้ไหนกันนะ”
“เห้ย! พวกเราทางนี้”แดเนียลเรียกทุกคน
พวกเขารีบไปตามเสียงเรียกของแดเนียล
ทุกคนวิ่งไปตามเสียงของแดเนียล
ย่อตัวลงเขาหยิบผ้าพันคอเหมือนจะเป็นของมินซอกหล่นไปไกลจากเก้าอี้
“มีคนพามินซอกไปแล้วหรอ”ควานลินถาม
“จะเป็นไปได้ไงอ่านี้มันเส้นทางของเรานะ
ใครจะพามินซอกไปได้”คยองซูมีสีหน้าสลดลงทันที่เขาเป็นห่วงมินซอกมาก
“แล้วพวกพี่ๆหายไปไหนกันนะ
พวกน้ำพวกขนมก็ยังอยู่มินซอกไม่ได้แตะมันสักนิดเลย”โดยองเปิดกล่องใส่พวกขนม
เขาขมวดคิ้วสงสัย
“พี่ว่าเราจุดพุลสีขาวกันเถอะ”จงซอกเท้าสะเอวเชิงกำลังคิดอะไรบางอย่างกิจกรรมนี้ปีที่แล้วพวกเขาสนุกกันมาไม่มีใครหายไปแถมพวกเขายังเล่นกันตอนมืดอีก
ปีนี้เซฮุนเป็นคนบอกให้เล่นตอนบ่ายแทน ไม่นานพวกจงอินก็วิ่งกันมา
“พี่ครับมินซอกหายไปครับ”แดเนียลลุกขึ้น
“กูบอกให้พวกมึงเฝ้าน้อง
พวกออกมากันทำไม!!” จงอินยืนเท้าสะเอวหันไปดุพี่สตาฟผู้ชายอีกสามคน
พวกเขาตกใจก้มหน้างุดๆ
“มีคนวอร์บอกพวกกูว่ามึงเรียกประชุม
กูเห็นน้องมินซอกนั่งสัปหงกกูเลยออกกันมา เพราะเห็นว่าคงไม่มีอะไร
เพราะมันยังสว่างอยู่ไง”
“ใครเป็นคนวอร์ไอ้ฮุนหรอ”แบคฮยอนเค้นถามเสียงเข้ม
“ไม่ใช่เสียงไอ้ฮุนอ่า”
“แล้วเสียงใคร!!”
“กูก็ไม่รู้...พวกกูเลยออกกันไป”
“เวรแล้วมั้ย”จงอินรู้สึกหัวเสีย
“พวกมึงพาน้องๆออกไปก่อนเดียวกูจะตามหามินซอกเอง
อย่าเพิ่งบอกใครว่ามินซอกหาย”
“กูไปด้วย”แบคฮยอนเอ่ย
“งั้นกูไปด้วยนะ”จงซอกอาสา
พวกเขาสามคนกำลังจะวิ่งไป
แต่คยองซูรั้งแขนแบคฮยอนไว้
แบคฮยอนมองตามมือของคยองซูมีสีหน้าไม่สู้ดี
“ให้ผมไปด้วยนะครับ”
“ไม่ได้หรอกนายกลับไปหรอที่ห้องประชุม”
“แต่ผมเป็นห่วงมินซอกนี้ครับ”
“ถ้านายยังถ่วงเวลาแบบนี้เมื่อไรเราจะเจอมินซอกกันละ”
“แต่ผมเป็นเพื่อนมินซอก
ผมย่อมรู้ดีกว่าใคร”
“พี่บอกให้นายกลับไปรอไง
พูดไม่รู้เรื่องหรอ!!”แบคฮยอนตวาดใส่คยองซู ใบหน้าดุดันน่ากลัว คยองซูคลายมืออกจากแขนแบคฮยอน
โดยองเดินมาสะกิดคยองซู เขาพยักหน้าเบาๆ ให้คยองซูทำตามที่ แบคฮยอนสั่ง
คยองซูมองค้อนแบคฮยอนนิดหน่อยก่อนจะเดินตามพวกเพื่อนๆและรุ่นพี่ไป โดยองตบไหล่คยองซูเบาๆเชิงให้กำลังใจ
“ไอ้ฮุนรู้แม่งจะเผาเขาวงกตมั้ยวะ”แบคฮยอนวิ่งไปพูดไป
“ไม่แน่...กูกลัวมินซอกเดินหลงเข้าป่าไง”
“ไม่หรอกมั้งพวกมึง
กูว่าถ้านิสัยน้องเท่าที่กูเห็น ทำไมไม่มีเสียงโวยวายเลย มันไม่แปลกๆหรอ”จงซอกเสนอความคิด
“กูก็สงสัยมันแปลกมาก
ไอ้ฮุนมันเลิกประชุมยังวะ”จงอินหันไปถามแบคฮยอน
“เห็นว่าอีกครึ่งชั่วโมงจะบอกมันหรอ”
“ต้องบอกสิวะ เกิดน้องมินซอกเป็นอะไรขึ้นมาโรงแรมของมันเป็นไง”จงอินทำน้ำเสียงเป็นห่วงทั้งมินซอกและเซฮุน
เพราะโรงแรมแห่งนี้เซฮุนรักมาก
.
.
.
“โอ๊ย ปล่อยนะ”
มินซอกตื่นขึ้นมาถูกมัดมือมัดเท้าแถมถูกปิดตา พียงแต่พวกนั้นแก้มัดปากออกให้
“ตื่นแล้วหรอคนสวย”
“แกเป็นใคร!”
“เป็นใครงั้นหรอ..อยากรู้หรอจ๊ะ”
ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นนั่งลงข้างๆมินซอกเขาลูบไล้ไปตามหน้าของมินซอก
มินซอกทำหน้าขยะแขยงเต็มทน ดวงตากลมเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
“ใครเป็นคนสั่งนายทำแบบนี้เล่นแรงไปหรือเปล่า”
“ใครกันนะสั่ง ใครกันนะที่เกลียดนาย”
“ซะ-เซฮุนหรอ”
มินซอกพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนบ่ายเขาและยูคยอมมาเข้าห้องน้ำพร้อมกัน จู่ๆเขากกก็ถูกเอาผ้าปิดปากและปิดตาแล้วถูกนำมาไว้ในเขาวงกตพวกรุ่นพี่กำลังจะแก้มัดและแก้ผ้าปิดตาให้เขา
จู่ๆพวกรุ่นพี่ก็วิ่งออกไปเพราะมีคนวอร์เรียก
ความทรงจำสุดท้ายก่อนที่เขาจะสลบไปคือเขาได้ยินเสียงพุและเสียงคนกำลังเดินมา
จู่ๆสติก็ดับวูบไป แล้วรู้สึกตัวอีกที่คือที่นี้
“นายนี้ฉลาดนะแต่ไม่น่าแย่งแฟนคนอื่นเลย”
“หมายความว่าอะไรเป็นฝีมือของชินเฮงั้นหรอ”
“ไม่ใช่ๆ ผิดๆ
คุณคนสวยไม่ได้เป็นคนสั่ง”
“นายหมายความว่าอะไร”มินซอกเริ่มสั่นเทาด้วยความกลัว
“เห้ย! พวกมึงจับมันไว้กูจะพามันขึ้นสวรรค์”
“ครับลูกพี่”
“ปล่อยฉันนะ ปล่อยยยยย!!”
มินซอกแผดเสียงดังพวกนั้นจับมินซอกขึงกับพื้น
ผู้ชายแปลกหน้าขึ้นคร่อมร่างมินซอก มินซอกดิ้นไปมาด้วยความกลัวน้ำตาเอ่อลนเปียกชุ่มผ้าปิดตาสีดำ
จู่แรงกดทับก็หายไปและได้ยินเสียงคนร้องแทน เสียงวัตถุหนักล่วงลนพื้น
“มินซอก มินซอกเป็นไงบ้าง”เสียงของแบคฮยอน
แบคฮยอนและจงซอกรีบแก้มัดให้มินซอก
มินซอกโผล่เข้ากอดแบคฮยอน แบคฮยอนกอดปลอบมินซอก ภาพที่เห็นตรงหน้าคือเห็นจงอินและเซฮุนกำลังอัดกลุ่มผู้ชายสามคนเลือดกบปาก
ผู้ชายอีกสองคนลงไปนอนกลับพื้นเลือดกบปาก เซฮุนต่อยผู้ชายคนที่ขึ้นคร่อมมินซอกไมยั้งด้วยความโกรธจัด
เขาต่อยผู้ชายคนนั้นจนหน้าแตกหยับไปหมด
“ใครสั่งพวกมึง
บอกกูมาไม่งั้นกูจะฆ่ามึงทิ้ง!”
“ไว้ชีวิตพวกเราด้วย
พวกเราทำตามคำสั่ง”
“ใครสั่งพวกมึง ชินเฮหรอ!”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่ผู้หญิง”
“บอกกูมาไม่งั้นกูจะฆ่ามึงทิ้ง”
เซฮุนบีบคอผู้ชายคนนั้น
ใบหน้าขึ้นสีแดงเพราะความโกรธจัด
“ปะ-ปล่อย”
ผู้ชายคนนั้นตีมือเซฮุน
เขาเริ่มดิ้นพล่าน
“ไอ้ฮุนพอ”จงซอกและจงอินมาดึงตัวเซฮุนออก
พวกคนร้ายรีบพยุงกันหนีออกไป
“ตามมันไป”จงอินสั่งลูกน้องของเซฮุน
เซฮุนลุกขึ้นยืนเท้าสะเอวเขาโมโหจัดจนเตะกองฟางตรงนั้น
แบคฮยอนยังคงกอดปลอบมินซอก มินซอกหันไปจ้องเซฮุนด้วยสายตาผิดหวังและโกรธจัด
เซฮุนหรี่ตามองมินซอกด้วยแววตาไม่เข้าใจ แบคฮยอนพยุงมินซอกลุกขึ้น
เซฮุนกำลังเดินไปหามินซอกเขาเผยยิ้มเป็นห่วงร่างเล็ก
เพี้ยะ
มินซอกตบหน้าเซฮุนด้วยความโกรธจัด
ใบหน้าเซฮุนหันไปตามแรงตบของมินซอก เซฮุนหุบยิ้มลงทันที
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมมินซอกถึงตบเขา มินซอกมองหน้าเซฮุนด้วยดวงตาแข็งก้าว
“คนสารเลว”
“มินซอกทำไมพูดกับไอ้ฮุนแบบนั้น”จงอินดุมินซอก
“นายเกลียดฉันมากขนาดสั่งให้คนทำแบบนี้กับฉันเลยหรอ”
“กูไม่ได้ทำ กูเป็นห่วงมึงแทบแย่
กูจะทำ ทำไม”
“แล้วนายหายไปไหนตั้งแต่ช่วงบ่าย
ถ้าไม่ใช่ฝีมือนายจะเป็นฝีมือใคร อ๋อ...ขอโทษนะที่ฉันไปยุ่งเรื่องนายกับแฟน”
“ถ้าเป็นเรื่องนั้นกูกับชินเฮเรา...”
เพี๊ยะ
“ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย
ฉันไม่อยากได้ยินคำแก้ตัวของคนใช้วิธีสกปรกแบบนาย ฉันเกลียดนาย
ฉันไม่อยากเห็นหน้านายไปให้พ้น คนสารเลว”
เซฮุนอึ้งกับสิ่งที่มินซอกพูด
น้ำเสียงดูจริงจังและแข็งก้าว หัวใจของเซฮุนเต้นระรัวเขารุ้สึกหน้าชาไปหมดมันรุกรามไปถึงหัวใจ
“ได้ถ้ามึงไม่ต้องการเห็นหน้ากู...มึงกูลาออกจากชมรมนี้ไปซะ
กูเกลียดมึงเหมือนกัน”
“ฉันจะออกแน่ นายมันเป็นคนสารเลว
ฉันเกลียดนายไปให้พ้น!”มินซอกขึ้นเสียง
“เห้ย! ใจเย็นกันก่อนสิวะ” จงอินตบไหล่เซฮุน เซฮุนสะบัดแขนทำให้จงอินปล่อยมือ
เขาเดินออกจากโกดังเก็บฟาง ควบม้าออกไป
“ไอ้ฮุนเดี๋ยวก่อน”จงอินเดินออกมาตามเซฮุน
พวกอาจารย์ผู้ชายและยอนซอกตามา
เขาเห็นเซฮุนขี่ม้าสวนไป
“มินซอกพูดเกินไปหรือเปล่าครับ”แบคฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ผมพูดเกินไปตรงไหน”
“ไอ้ฮุนมันได้เป็นคนทำนะ”จงอินอธิบาย
“ไม่ใช่เขาและจะเป็นใคร”
“คนของพ่อเลี้ยงฮัน”
เสียงของยอนซอกพูดขึ้น มินซอกนึ้งไป
“ระ-รุ่นพี่ว่าไงนะครับ”
“พวกเราจับสามคนนั้นได้พวกนั้นให้สารภาพว่าทำงานตามคำสั่งของพ่อเลี้ยงฮัน
อริของไอ้เซฮุนน้องพี่ มันบอกมันต้องการล่อเซฮุนออกมา
มันเลยจับนายมาเพราะรู้ถึงอย่างไรเซฮุนต้องออกมาแน่ อีกอย่างมันประชุมกับลูกค้าตั้งแต่บ่าย
พอมันรู้เรื่องมันรีบออกมาเลย มันเป็นห่วงนายมากรู้มั้ยมินซอก”
มินซอกอึ้งไปเขาเองกับเป็นฝ่ายผิดที่เข้าใจเซฮุนผิดไป
มินซอกนึกถึงใบหน้าของเซฮุนเมื่อสักครู่
แววตาของเซฮุนที่มองเขาทั้งผิดหวังและเจ็บปวด
ปัง ปัง!
เสียงปืนดังลั่น
เสียงสนั่นไปทั่วบริเวณ
“เซฮุน...”จงอินเอ่ย
“อาจารย์ครับอาจารย์กับจงซอกกลับไปก่อนนะผมสังหรณ์ใจ”ยอนซอกเอ่ย
“ให้ผมไปด้วยดีกว่าครับพี่
ช่วยกันหาไอ้ฮุนจะได้เจอเร็วๆ”จงซอกเอ่ย
“ดีๆ อาจารย์ครับพวกเราไปก่อนนะครับ
ฝากมินซอกด้วย”
“ได้ พวกนายดูแลตัวเองด้วยนะ”อาจารย์โซจีซบพยุงมินซอกแทนแบคฮยอน
มินซอกรู้สึกตกใจกับเหตุการณ์ได้โปรดอย่าเป็นเขาเลย พวกจงอินกำลังจะออกไปแต่ว่า
ม้าของเซฮุนวิ่งมาในโกดังมันดูร้อนรน
“จูปิเตอร์?”จงอินเอ่ย
จงอินควบจูปิเตอร์ โดยมียอนซอกขึ้นควบดีมิทอร์ม้าคู่ใจของเขา
ทำให้แบคฮยอนและจงซอกต้องรอที่นี้พวกเขาตัดสินใจไปรอที่ฟาร์ม ม้าของคนงานในฟาร์มควบสวนมา
“นายใหญ่ช่วยด้วยครับ
นายน้อยถูกยิง”
To be continued
ความคิดเห็น