UPDATE! [EXO] The Warm cozy #ฟิคเพียงเรา [SEHUN X MINSEOK]

ลำดับตอนที่ #3 : ❤ The Warm cozy [02] 100%

  The Warm cozy
Chapter 2

          แบคฮยอนยืนจ้องชินเฮ ด้วยสายตาโกรธจัด จนชินเฮตกใจ เธอกลัวสายตาแบบนี้ของแบคฮยอนมาก เขาดูน่ากลัวเวลาโกรธ

                “พี่กลับมาทำไม กลับมาให้เพื่อนผมเสียใจอีกงั้นหรอ”แบคฮยอนยิ้มมุมปาก ดวงตาของเขาแข็งก้าวและดุดันน่ากลัว 

                “คือ...พี่”หญิงสาวอ้ำอึ้ง เธอค่อนข้างกลัวเวลาแบคฮยอนโกรธ เธอกำมือเข้าหากันแน่น

                “อ้ำอึ้งทำไมตอบ กลับมาทำไมวะ!” แบคฮยอนตวาดชินเฮจนเด็กๆตกใจ โบรากับยอนซอกให้พวกปี 3 แดเนียล โดยอง และยูคยอมพาน้องไปทำกิจกรรมในหอประชุม

                “แบคฮยอนมึงใจเย็นก่อน”จงอินเดินมาบีบไหล่แบคฮยอน จงอินเองไม่มองหน้าชินเฮเลย มินซอกกับคยองซูดูตกใจกับแบคฮยอน มินซอกเหลือบมองเซฮุนเขาดูนิ่งไป สีหน้าของเขาดูคาดเดายากเกินกว่าเขาจะเข้าใจ

                “อ๋อหรือว่า...พี่จะมาทำให้ทุกอย่างพังอีกหรอ พี่จะมาเพื่อทำร้ายชีวิตอะไรของเซฮุนอีก”

                “คือพี่...ผิดไปแล้ว พี่อยากให้เซฮุนยกโทษให้พี่ตอนนั้นพี่ไม่รู้ ไม่รู้จริงๆ พี่มากับชมรมพยาบาลพี่ดีใจที่จะได้เจอกับพวกเราที่นี้ พี่อยากมาขอโทษ”ชินเฮพูดด้วยเสียงสั่นครือ

                “ฮึ...อย่ามายุ่งกับเพื่อนของพวกเราอีก พี่ก็ทำงานของพี่ไปแต่อย่ามายุ่งกับเราอีก”แบคฮยอนเดินสะบัดแขนจงอินออกไป คยองซูเดินตามแบคฮยอนไปเขาเป็นห่วงแบคฮยอน จงอินเองแทบไม่มองหน้าชินเฮ เธอยืนหน้าเสียอยู่

                “ชานยอลพี่ฝากนายไปช่วยเซฮุนหน่อยนะ พี่จะไปหาแบคฮยอนก่อน”จงอินเดินตามแบคฮยอนไป

                    "ไอ้แบคฮยอนมึงรอกูก่อน ขาสั้นแต่แม่งเดินเร็วชิบนะมึง"จงอินรีบก้าวเร็วๆตามแบคฮยอนไป

                “ได้ครับรุ่นพี่จงอิน”ชานยอลเดินไปหาเซฮุน เขาแทบไม่มองมามองทางชินเฮเลย หญิงสาวกำมือเข้าหากันแน่น เธอกัดปากล่างของเธอแน่น

มินซอกแอบเดินตามจงอินไป

                “รุ่นพี่จงอินครับ...”มินซอกเรียกจงอิน เขาเท้าสะเอวมองหาแบคฮยอน เพราะจู่ๆแบคฮยอนก็เดินหายไปราวกับหายตัวได้ จงอินถอนหายใจ เขาเองหันไปตามเสียงคนเรียกชื่อของตน

                “ครับน้องมินซอก”จงอินเปลี่ยนสีหน้าเมื่อครู่จากดุดันเป็นอ่อนโยน

                “ผู้หญิงเมื่อสักครู่...คือแฟนเก่าอีตาบ้าเซฮุนหรอครับ”

                “ใช่แล้วครับ”

                “ทำไมเลิกกันละครับเธอสวยออก สวยเหมาะสมกันมากเลย”

                “อยากรู้หรอ”จงอินเผยยิ้มนิดๆ อีกคนดูสงสัยมากๆ ดวงตากลมหันมามองเขาด้วยแววตาอยากรู้อยากเห็นเหมือนเด็กๆ รอฟังเต็มที จงอินเองก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขำ

                “พี่จงอินขำอะไรอ่า”มินซอกมุ่ยหน้าหงุดหงิด

                “ขำคนอยากรู้ อยากรู้จริงๆหรอเรา”จงอินยิ้มปากทำหน้าเจ้าเล่ห์ มินซอกกรอกตาใส่จงอิน ไม่ชอบเลยคนทำหน้าและยิ้มแบบนี้เห็นแล้วมันหงุดหงิด

                “ไม่อยากรู้แล้วก็ได้ ไม่ต้องเล่าละ ไม่อยากรู้แล้ว รุ่นพี่จงอินลีลา” มินซอกจะเดินเหวี่ยงกลับเข้าไปในโรงเรียน แต่ทว่าจงอินดึงแขนเขาไว้ก่อน

                “มาๆเดี๋ยวพี่เล่า นั่งก่อน”มินซอกรีบหันหลังกลับ ร่างเล็กดึงเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดม้านั่งแล้วเอาปูรอง

                “คืองี้ ผู้หญิงคนนั้นชื่อชินเฮ ปาร์คชินเฮเธอเป็นรุ่นพี่ของพวกเรา ตอนนั้นเธออยู่เกรด 12 พวกเราอยู่เกรด10 เธอมาสารภาพรักเซฮุนก่อน เธอเป็นถึงดาวโรงเรียนนะ สวย เพียบพร้อม พวกเขาเริ่มคบกันเรื่อยๆเซฮุนรักชินเฮมาก เซฮุนสัญญาว่าจะไม่ล่วงเกินเธอเลยจนกว่าพวกเขาจะแต่งงานกัน จนเธอสอบติดคณะพยาบาล ความจริงเธออยากเรียนคณะแพทย์มากแต่เธอสอบไม่ติด กลังจากนั้นพวกเขาเริ่มห่างกันตอนนั้นเซฮุนและพี่อยู่เกรด 11 เซฮุนตั้งใจปลุกดอกลาเวนเดอร์ที่เธอชอบกว่า 3 ไร่ เพื่อเซอร์ไพร์วันเกิดชินเฮ

                ชินเฮปฏิเสธทุกครั้งที่เซฮุนชวนมาเที่ยวบ้านเพื่อพบพ่อแม่ของเขา ทุกอย่างเริ่มแย่พวกเขาห่างเหินกัน ชินเฮโมโหใส่เซฮุนทุกครั้งที่เขาโทรไปหา จนเซฮุนสอบติดคณะเกษตรฯ ชินเฮโกรธมากเธอคาดหวังว่าเซฮุนจะเรียนคณะแพทย์ เซฮุนมันหัวดีมากๆ แต่มันไม่ชอบมันอยากเรียนคณะเกษตรฯมานานแล้ว ชินเฮดูถูกครอบครัวของเซฮุน มันโกรธมาก แต่พยายามอดกลั้น พวกพี่และเซฮุนแอบไปหาชินเฮที่คอนโด เพื่อเซอร์ไพร์วันเกิด แต่ทว่าปรากฏว่าเธอพาผู้ชายอื่นมานอน เธอคบซ้อนมาตั้งแต่คบกับเซฮุนแล้ว ผู้ชายคนนั้นเป็นรุ่นพี่คณะแพทย์ หลังจากนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขาก็จบลง แค่นี้แหละ”

                จงอินนั่งเล่าให้มินซอกฟัง ร่างเล็กรู้สึกสงสารเซฮุนจับใจ มินซอกไม่คิดว่าผู้ชายห่ามแบบเซฮุนจะเป็นคนโรแมนติกแบบนั้น

               “นินทากูอร่อยเลยละสิ”เซฮุนมายืนสูบบุหรี่อยู่ไม่ไกล เขายืนพิงต้นไม้หันมามองมินซอกกับจงอินนั่งม้านั่งคุยกัน เซฮุนแสร้งยิ้มแต่เขาดูอ่อนแอ ทั้งจงอินและมินซอกสัมผัสได้ 

               "สูบบุหรี่เยอะมันไม่ดีนะนาย" มินซอกเอ่ย เสียงดูอ่อนนุ่มลง มินซอกเห็นใจเซฮุน เขาเองก็เคยมีประสบการณ์ความรักที่ไม่ดีเท่าไร เขาเข้าใจว่ามันเจ็บปวด จงอินขอตัวไปทำงานต่อ เขาปล่อยให้มินซอกคุยกับเซฮุน เซฮุนเหม่อมองบนท้องฟ้า กลุ่มควันลอยคุ้งทั่วบริเวณ ร่างเล็กเดินเข้ามาดึงเอาบุหรี่ของเซฮุนที่เขาคาบอยู่ตงปากออกและใช้เท้าบดขยี้มัน เซฮุนมองตามอย่างงุนงงกับสิ่งที่มินซอกทำ 

               "นายไม่ผิดไม่เห็นจำเป้นต้องหลบหน้าเธอ"

               "มึงไม่กู...มึงไม่รู้หรอกว่ากูเจ็บแค่ไหนเวลาเห็นหน้าผู้หยิงคนนั้น ภาพนั้นมันลอยเขามาในความคิดตลอดเวลา"

               "แต่ถ้านายยังจมปลักและไม่สู้มันก็เวียนมาทำร้ายนายแบบนี้"

               "ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างมึงจะคิดเรื่องดีๆเป็น"เซฮุนยกยิ้มมุมปากให้มินซอก แววตาร่างเล็กดูจริงจังจนเขาเองก็แปลกใจ

               "เซฮุน พูดดีๆเป็นบ้างมั้ย พูดเพราะๆกับฉันบางไม่ได้หรอ"

               "ทำไมต้องพูดเพราะละ...นายสำคัญขนาดนั้นเลยหรอ กูก็เป็นคนแบบนี้ พูดจาแบบนี้รับไม่ได้ก็เรื่องของมึง" เซฮุนเดินชนไหล่มินซอก เขาเดินเข้าไปในบริเวณโรงเรียน ร่างเล็กถอนหายใจ  แบคฮยอนเองเมื่อเขาเล่าให้คยองซูฟังเหมือนกับจงอินเล่าให้มินซอกฟัง คยองซูเลยบอกแบคฮยอนว่ามินซอกเองก็เคยมีความรักแต่ก็จบไม่สวยเช่นกัน แบคฮยอนแกล้งหยอกคยองซูว่าเขาเคยมีคนรักหรือไม่ แต่ทว่าคยองซูเองยังไม่ใครมีแฟน แบคฮยอนรู้สึกสบายใจและเบาขึ้น เขาอารมณ์เย็นลงเพราะได้คุยกับคยองซู เขารู้สึกสบายใจที่ได้คุยแลกเปลี่ยนความคิดกับคยองซู น่าแปลกที่หัวใจด้านชาของแบคฮยอนกับเต้นระรัวอีกครั้ง 

               มินซอกเดินตามเซฮุนขึ้นไปแต่ทว่าเซฮุนหยุดกระทันหันทำให้มินซอกชนหลังเซฮุนเข้าอย่างจัง ชินเฮพยายามแทรกตัวเพื่อมาใกล้เซฮุนตลอดกิจกรรม แต่เซฮุนเองกับเย็นชากับเธอมาก แต่เธอก็ไม่ได้ละความพยายามในการเข้าหาเซฮุนเลยจนถึงเวลาอาหารกลางวัน ชินเฮขอตัวมานั่งรับประทานอาหารกับชมรมอาสา พวกแบคฮยอนลุกออกจากโต๊ะไปนั่งกับมินซอก คยองซู ชานยอล แทยง และโดยอง เซฮุนเองก็ยังนั่งอยู่โต๊ะนั้น เธอพยายามออดอ้อนเซฮุน จนแบคฮยอนเองรู้สึกหมั้นไส้เสียดื้อๆ  มินซอกเองก็สงสัยว่าเซฮุนจะทำอะไร แต่เขาดูอืดอัดมาก จนเหมือนว่ามินซอกคิดอะไรบางอย่างออก มินซอกอมยิ้มเล็กๆ ก่อนจะถือถาดอาหารของตนและลุกไปปโต๊ะของเซฮุนสร้างความงุนงงให้แก่ทุกคนในโต๊ะ 

               "ที่รัก...."มินซอกเรียกเซฮุนแบบนั้น พวกชมรมอาสาทุกคนพากันหันมา รวมทั้งอาจารย์ทั้งสามคน ในตอนแรกยอนซอกจะลุกไปนั่งกับน้องชายของเขา แต่ทว่ามินซอกกับลุกขึ้นเดินไปนั่งข้างๆเซฮุนก่อน ยอนซอกพี่ชายของเซฮุนก็สงสัยว่ามินซอกจะทำอะไร ส่วนตัวเขาสงสารน้องชายมาก แต่แฟนสาวของเขาบอกว่าให้ดูเหตุหารณืก่อนเขาจึงนั่งลง  เซฮุนหันมามองมินซอกด้วยอาการตกใจ ตอนนี้เซฮุนถูกนั่งประกบจากทั้งชินเฮและมินซอกเขาเหมือนปลากระป๋องที่ขยับไปไหนไม่ได้  

มินซอกคีบเอากิมจิป้อนเซฮุน เขาแปลกใจในสิ่งที่มินซอกทำ เขาหันไปมองมินซอกที่ยิ้มแป้นแล้นจนน่าหมั้นไส้ 

          (มึง-ทำ-ไร) เซฮุนหันไปพูดกับมินซอกแบบไม่ออกเสียง เขาทั้งตกใจและงุนงง

          "ที่รักอ้ำเร็วๆ เค้าถือรอนานแล้วนะ" มินซอกยิ้มแป้น ชินเฮตกใจเล็กน้อยกับเหตุการณ์ตรงหน้า เซฮุนจำใจอ้าปากทานกิมจิ ทุกคนต่างสงสัยว่ามินซอกจะทำอะไร 

               "ที่รักต้องทานเยอะนะ เมื่อคืนเราน่ะ....เอ่อคือ..."มินซอกแสร้งทำเสียงเล็กๆน่ารัก เซฮุนเข้าใจเกมส์ที่มินซอกกำลังเล่นเขาเลยเริ่มเข้าใจเหตุการณ์และเริ่มจะรับส่งกับมินซอกได้

               "ก็แหม่...ที่รักน่ะเล่นไม่ให้เค้าพักเลยนิ เห็นมั้ยวันนี้เค้าเลยเพลียๆ"เซฮุนทำเสียงน่ารักแต่มันดูน่าขนลุกมากกว่า แดเนียลถึงกับสำลักน้ำ พวกอาจารย์เองก็นึกสนุกกับเหตุการณ์ตรงหน้า แบคฮยอนกับจงอินนึกไม่ถึงว่ามินซอกจะเล่นเกมส์ได้ทันเวลา ผิดกับชานยอลเขาดูเงียบไปจนคยองซูสังเกตได้

               "ที่รักป้อนเค้าด้วยสิ..."มินซอกอ้อนเซฮุน เซฮุนคีบเอาไก่ผัดซอสป้อนมินซอก อยากเรียกว่าป้อนเลยเรียกว่ายัดมากกว่า ทั้งคู่ป้อนกันไปมา แต่เหมือนจะแกล้งกันมากกว่า มินซอกทะลึงตาใส่เซฮุนเพราะเขาดันยักข้าวเขามาเต็มปากมินซอก เซฮุนลูบแก้มมินซอก เขายิ้มตาเป็นพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว มินซอกหยิกแก้มเซฮุน พลางเหยียบเท้าเขา เซฮุนทะลึงตาใส่มินซอก 

               "ที่รักเนี่ย เหมือนหนูแฮมเตอร์เลยนะครับ น่ารักจังเลย" 

               "ที่รักก็เหมือนอูฐเหมือนกันนะ"

               "ทั้งถึก ทั้งแข็งแรงใช่มั้ยจ๊ะที่รัก"

               "แหม่...ที่รักพูดอะไรอายพี่เค้า" มินซอกแกล้งผลักเซฮุน เซฮุนโอบเอวมินซอกมาใกล้ๆตน มินซอกหันไปมองชินเฮ ทำหน้าไม่สบอารมณ์เธอกำตะเกียบแน่น พยายามสะกัดกั้นอารมณ์โกรธ มินซอกแหล่ตามองเซฮุน จู่ๆเขาก็ขโมยหอมแก้มมินซอกเฉย จนทุกคนพากันอึ้งรวมทั้งมินซอกด้วย ความอดทนของชินเฮสิ้นสุดลง เธอลุกขึ้นออกไป ด้วยสีหน้าไม่พอใจ เธอเดินสะบัดอออกไปข้างนอก มินซอกถอนหายใจโล่งอก เซฮุนเองยังไม่ปล่อยเขาจากการโอบเอวจนมินซอกต้องหันไปถลึงตา มือเล็กตีเข้าที่มือของเซฮุน 

               "ปล่อยได้เแล้วอีตาบ้า"มินซอกบิดเนื้อของเซฮุนจนเขานิ่วหน้าด้วยความเจ็บ เขาปล่อยมือจากการโอบเอวมินซอก

               "ที่รักจ้า....จะไปไหน" มินซอกลุกขึ้นกลับไปยังโต๊ะของตัวเองท่ามกลางเสียงโห่แกล้งของทุกคน 

พวกเขาทานอาหารเสร็จก็แยกย้ายไปทำกิจกรรมช่วงบ่ายเสร็จแล้วจะเดินทางกลับ

               "คิดไม่ถึงเลยว่าน้องมินซอกจะทำแบบนั้น"จงอินยิ้ม 

              "นั้นนะสิ กูละแปลกใจขนลุกแปลกๆ พวกมึงก็เนียนราวเป้นผัวเมียกันจริงๆ"แบคฮยอนยืนกอดอกมองพวกปี หนึ่งกำลังทำกิจกรรมสันธนาการ เซฮุนนั่งมองพวกปีหนึ่งเช่นกัน

               "กูก็ตกใจไม่คิดว่ายัยคุณหนูนั้นจะทำอะไรแบบนี้"

               "อ่อ...น้องคยองซูเล่าให้ฟังเรื่องแฟนเก่าของน้องมินซอก และมินซอกเป็นพวกเห็นเพื่อนเดือดร้อนจะไปช่วยเหลือเสมอ น้องเขาน่ารักนะมึงถึงแม้จะออกนิสัยคุณหนูไปบ้าง"แบคฮยอนเอ่ยทั้งจงอินและเซฮุนต่างหันไป

               "โหว....พวกมึงอยากรู้อะไรขนาดนั้น"

               "ยัยคุณหนูนั้นเคยมีแฟนหรอ"เซฮุนหันมาถามแบคฮยอน

               "น้องมินซอกน่ารักขนากนี้จะไม่มีได้ไง งั้นกูจะเล่านะ คืองี้...ตอนน้องมินซอกเรียนเกรด 5 มีนักเรียนแลกเปลี่ยนจากจีนมา แล้วมินซอกเป็นคนเก่งจีนที่สุด นักเรียนคนนั้นเลยไปอยู่บ้านมินซอก น้องคยองซูบอกว่าพวกเขาสนิทกันโดยเร็วเพราะนักเรียนแลกเปลี่ยนคนนั้นและมินซอกมีอะไรที่คล้ายกัน พวกเขาไปไหนมาไหนด้วยกันทั้งสามคน นักเรียนแรกเปลี่ยนคนนั้นเป็นรักครั้งแรกของน้องมินซอก จู่ๆวันหนึ่งเขาก็หายไป ขาดการติดต่อ ที่อยู่ก็เปลี่ยน เขาทิ้งจดหมายให้มินซอกเพียงบอกว่า 'คำว่ารักคือคำโกหก' น้องคยองซูเล่าว่ามินซอกเสียใจมาก แต่เพราะน้องเขาเป็นคนเข้มแข็งเลยผ่านมาได้ แถมยังบอกอีกว่าถ้าได้เจอกันอีกครั้งน้องจะต่อยหน้าเข้าให้"แบคฮยอนเล่าจบ จงอินพอเข้าใจเหตุผลที่มินซอกไปช่วยเซฮุน เขาประทับใจมินซอกอยู่ลึกๆ เซฮุนเองก็แอบยิ้มนิดๆ 

        

            ถึงเวลาเลิกฐานกิจกรรมได้เวลาบอกลาเด็กๆ เด็กๆทำโปรเจคขอบคุณพี่ๆชมรมอาสาทำให้พวกพี่ประทับใจ ถึงเวลาเดินกลับโรงแรมที่พัก พวกเขาเหนื่อยอ่อนจากการทำงานแต่ก็สนุก  อาจารย์เลยจัดปาร์ตี้เล็กๆให้เด็กๆ พวกเขาสนุกมาก ปาร์ตี้จบลงพวกเขาแยกย้ายกับห้องของตัวเอง แต่ทว่าใครบางคนยืนรออยู่หน้าห้องของมินซอกและเซฮุน

            “มินซอกเราของคุยด้วยได้มั้ย”ชานยอลยืนกอดอกพิงกำแพง

            “ได้ดิ”มินซอกยิ้ม

            “ถ้าไงกูไม่ได้ล๊อกประตูนะหรือมึงจะเอากุญแจไป”เซฮุนหันหน้ามาถามมินซอก

            “งั้นฉันเอากุญแจไปก็ได้”

            “โอเคงั้นกูเข้าห้องก่อนนะ”เซฮุนหันไปยิ้มให้ชานยอล เขายิ้มนิดๆให้เซฮุน

มินซอกเดินตามชานยอลไปยังมุมที่นั่งของโรงแรมบริเวณระเบียง มินซอกเองก็แปลกใจว่าทำไมตั้งแต่ตอนบ่ายมาชานยอลแทบไม่คุยกับเขาเลย ปาร์ตี้เมื่อสักครู่ชานยอลก็เอาแต่เงียบ  มินซอกนั่งลงตรงเก้าอี้ ร่างเล็กส่งยิ้มหวานให้ชานยอล

            “มีอะไรหรือเปล่าชานยอล นายไม่สบายหรือเปล่า”มินซอกถามชานยอลมสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไร ชานยอลยืนเกาะระเบียงมองไปเข้านอกลมเย็นๆมากระทบร่าง ทำเอามินซอกกระชับกอดตัวเองแน่น

            “มินซอกชอรุ่นพี่เซฮุนหรือเปล่า”ชานยอลถามด้วยเสียงเรียบเฉย เขาไม่ได้หันมามองมองมินซอกเลย

            “เราไม่ได้คิดอะไรกับนายนั่นเลยนะ ถ้านายหมายถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวัน  เราแค่สงสารเขา เราแค่ช่วยเขาเท่านั้น ไม่ได้คิดอะไรเกินเลย ไม่ได้รู้อะไรทั้งนั้น”

            “นายแน่ใจหรอว่า...นายไม่คิดอะไรกับพี่เซฮุน”ชานยอลถามย้ำ

            “แล้วชานยอลอยากรู้ทำไมว่าเราชอบหมอนั้นหรือไม่ชอบ”

            “เปล่าหรอกมินซอกไปนอนเถอะ วันนี้พวกเราเหนื่อยมามากแล้ว เราก็จะไปนอนแล้ว...ฝันดีนะ”

ใครบางคนยืนฟังอยู่ไม่ไกล รอยยิ้มของเขาจางหายไป ความรู้สึกแสนด้านชาเขาปกคลุมแทนความรู้สึกดีๆ ที่เหมือนจะเริ่มก่อตัวแต่ทว่ามันกับจางหายไป ชานยอลเดินมาส่งมินซอกที่ห้อง ร่างเล็กเห็นเซฮุนออกมายื่นสูบบุหรี่หน้าห้อง

            “ยังไม่ไปอาบน้ำหรอ”

            “ยัง”เขาตอบเพียงสั่น เสียงเรียบเฉยทำเอามินซอกแปลกใจเล็กน้อย

            “สูบบุหรี่อีกแล้ว รู้มั้ยมันไม่ดี”

            “แล้วยุ่งอะไรด้วย”

            “ก็เป็นห่วงบุหรี่มันไม่ดี”

            “ฮึ...มึงคงสมเพชกูมากสินะ”

            “นายเป็นอะไรของนายเนี่ย”

            “ที่หลังมึงไม่ต้องมายุ่งเรื่องของกู...กูไม่ได้ขอให้มึงช่วย”

            “นายได้ยิน...”

            “ใช่กูได้ยิน มึงคงสมเพชกูสินะที่ถูกผู้หญิงหลอก”

            “มันไม่ใช่แบบนั้นนะนาย...อย่าเพิ่งงอนสิ”

            “กูไม่ได้งอนเว้ย”

            “ไม่ได้งอนก็มองหน้าฉันหน่อยสิ”มินซอกเขย่งพยายามหันไปมองหน้าเซฮุน เขาพยายามหันหน้าไปทางอื่น เซฮุนดันหัวมินซอกไปทางอื่น เขาพยายามหันไปทางอื่น มินซอกยกยิ้มเชิงจะแกล้งเขา

            “ไปไกลๆกูรำคาญ  เดี๋ยวเอาบุหรี่จี้ (ติ๊ด)”

            “โอ๋เอ๋ ไม่งอนนะตัวเอง ไม่งอนเค้านะ”มินซอกแกล้งจิ้มแก้มเซฮุน

            “ใครงอนกูไม่ได้งอน”เซฮุนทำเสียงแข็ง เขาหันไปทางอื่น เซฮุนเขี่ยบุหรี่ทิ้ง เขาหันหน้าหนีมินซอกพยายามเอื้อมมือไปจิ้มแก้มเซฮุนจนเขาหลุดยิ้ม

            “แน่ะ...ยิ้มแล้ว หายงอนนะฉันขอโทษนะ”

            “กูจะไปอาบน้ำแล้ว”เซฮุนหันหลังจะเดินเข้าห้อง

            “เดี๋ยวนายระวัง....”

โป๊ก

(เซฮุนเดินชนประตู)

            “โอ๊ย ทำไมมึงไม่บอกว่ากูไม่ได้เปิดประตูห้อง”

            “ก็กำลังจะบอกอยู่นี้ไง...แน่ะเขินละสิ”

            “กูจะไปเขินมึงทำไมยัยคุณหนู”

            “แหม่...เขินก็บอกว่าเขิน”

            “กูบอกกูไม่ได้เขิน ฮุ้ววว”เซฮุนเปิดประตูเข้าห้องไป โดยมินซอกเดินตามเข้าห้อง พฤติกรรมของทั้งคู่อยู่ในสายตาของชานยอตลอดเวลา ชานยอลยกยิ้มมุมปากเหมือนมีอะไรอยู่ภายในใจ

            “นี่นาย...มามาส์กหน้าหน่อยมั้ย....วันนี้เราโดนแดดทั้งวัน”

            “ไม่เอา...มาส์กมึงทำให้กูต้องสูญลูกหนวดอันเป็นที่รักของกู” เซฮุนนั่งเล่นเกมส์ในแล็ปท็อปบนเตียง มินซอกกำลังคนมาส์กอยู่ ร่างเล็กวางถ้วยมาส์กบนโต๊ะ มือควานหาที่คาดผมผ้าสองอัน อีกอันคล้องไว้ในมือ มินซอกกระโดดขึ้นเตียง เซฮุนหันมาจิ๊ปากอย่างรำคาญ จู่ๆ     มินซอกก็ดึงเอาแล็ปท็อป เซฮุนออกไปวางบนโต๊ะ

            “(ติ๊ด) มึงทำไรกูกำลังตีด่านอยู่ เห็นมั้ยกูตายเลย”เซฮุนโวยวายเหมือนเด็กน้อย มินซอกเอาหมอนมาวางบนตักตัวเอง พลางกดตัวเซฮุนมานอนบนตักตัวเอง เซฮุนแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมให้มินซอก ตอนนี้เขานอนอยู่บนตักร่างเล็ก มินซอกเอาที่คาดผมผ้ามาคาดผมเซฮุน มินซอกค่อยปาดมาส์กไปทั่วใบหน้าเซฮุนอย่างนุ่มนวล

            “(ติ๊ด) เย็น”

            “อย่าบ่นสิ เดี๋ยวนายจะติดใจนะ เชื่อฉัน”

            “กูไม่คิดงั้น”

            “เดี๋ยวพอเรามาส์กหน้าเสร็จ หน้าเราก็รู้สึกผ่อนคลายพรุ่งนี้หน้านายจะใสเหมือนก้นเด็กเลยแหละ”

            “ถ้าหน้ากูพังมึงต้องรับผิดชอบนะ”เซฮุนเงยหน้ามองมินซอกตอนนี้หน้าของพวกเขาใกล้กันมากๆ มินซอกดูตั้งใจมากๆ เวลาตั้งใจทำอะไร จะว่าไปยัยคุณหนูนี้ก็น่ารักดีนะเวลาดูใกล้ๆ

            “ไม่พังหรอกน่า ระดับไหนแล้ว เลิกพูดแล้วนอนเฉยๆ เดี๋ยวไหลเข้าปากไม่รู้นะ”

            “เอ่อ...กูเงียบก็ได้ จะว่าไปก็สบายเหมือนกันนะ”เซฮุนรู้สึกผ่อนคลาย มินซอกลุกขึ้นเบาๆ เขาปรับหมอนให้เซฮุนนั่งพิง มินซอกไปมาส์กหน้าตัวเองบ้าง มินซอกขนพวกเทียนหอมมาด้วย มินซอกจุดเทียนหอมกลิ่นกุหลาบและปิดเพลงเบาๆ บรรยากาศในห้องชั่งโรแมนติก

            “มึงขนอะไรมาเยอะแยะ”เซฮุนหรี่ตามองมินซอก เดินมานั่งบนเตียง

            “ก็ของจำเป็นไง”

            “เทียนหอมนี้นะ!?!”

            “ฉันชอบจุดนะมันผ่อนคลายดี นายไม่ชอบหรอ”

            “ก็ชอบนะ....แม่กูชอบทำเป็นวิทยากรด้านเทียนหอมด้วยนะ”

            “จริงหรอฉันอยากทำเป็น นายพาฉันไปหาแม่นายหน่อยสิ ให้แม่นายสอนฉันได้มั้ย”มินซอกดูตื่นเต้น

            “ไม่เอา”

            “โด่ว...ขี้ห่วงอ่า”มินซอกทำเสียงงอนๆ

            “โอเคๆ ไว้จะนัดแม่ให้นะ”

            “จริงอ่าสัญญาแล้วนะ”

            “อืม..กูสัญญา มึงเคยทำแบบนี้ให้ใครป่ะ”เซฮุนถามมินซอกตรงๆ เขาเองก็อยากรู้ว่านอกจากเขามินซอกเคยทำแบบนี้ให้ใครหรือเปล่าเขาเองก็อดสงสัยไม่ได้เหมือนกัน

            “หมายถึงอะไรหรอ?”มินซอกขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างนึกสงสัย

            “คือว่า...กูหมายถึง มึงเคยนั่งมาส์กหน้าแบบนี้ให้เปล่า”เซฮุนถามมินซอกตรงๆ ในใจแอบลุ้นอยู่เหมือนกัน

            “ก็มีคยองซู คุณพ่อ คุณแม่ แค่นั้นอ่า”

            “แล้วก็...กูงั้นหรอ”

            “ใช่ นายเป็นคนที่สี่”

            “งั้นนอกจากกู คยองซู ห้ามมึงทำแบบนี้ให้ใครนะ”เซฮุนแอบยิ้มใจ

            “ทำไมอ่า”มินซอกถามด้วยความซื่อ

            “เปล่าหรอก...มึงกับชานยอลมีซัมติงอะไรหรือเปล่า”

            “หมายถึงอะไรซัมติงอะไร ไม่เข้าใจอ่า”

            “กูว่าชานยอล ชอบมึงนะ”

            “ตลกละ เพิ่งเจอกันจะมาชอบได้ไง”

            “ไม่รู้สิกู สัมผัสได้ กูว่าชานยอลมันหึงมึงกับกู”

            “ไร้สาระ ชานยอลเป็นเพื่อนฉันนะ เราคุยกันไม่กี่ครั้ง”

            “ไม่เหมือนมึงกับกูจูบกันหลายรอบละ”

            “มันใช่เรื่องเอามาพูดมั้ย”มินซอกตีเข้าที่แขนของเซฮุน มินซอกลุกขึ้นทำเอาศีรษะของเซฮุนกระแทกกับที่นอนนิดหน่อย เซฮุนแอบยิ้มนิดๆ เขาค่อยๆลุกขึ้นนั่ง  มินซอกกำลังลุกขึ้นไปล้างหน้า แต่เซฮุนดึงแขนมินซอกไว้

            “เขินหรอ...”เซฮุนยิ้มหน้าแป๊ะ 

            “เขินอะไรถึงเวลาล้างหน้าแล้วลุกขึ้นมาได้แล้ว”มินซอกใช้มืออีกข้างดึงเซฮุนให้ลุกขึ้น

            “แน่ะ...เขินอ่ะดิ”เซฮุนชี้หน้ามินซอกเชิงแกล้ง 

            “จิ๊...มาล้างหน้าได้แล้ว”มินซอกจิ๊ปากใส่เซฮุนอย่างนึกหมั้นไส้ มินซอกสะบัดข้อมือนิดหน่อย เซฮุนจึงปล่อยให้มินซอกเป็นอิสระ 

            “โอเค..กำลังจะลุกไป”

หลังจากพวกเขาล้างหน้าเสร็จ พวกเขาก็เขามาในห้อง มินซอกจับเซฮุนให้นั่งลง มินซอกค่อยๆ ทาครีมให้เซฮุนเขาเองก็ไม่ได้กระดุกกระดิกไปไหนยอมให้มินซอกทาครีมให้

            “ค่อยยังชัวร์หน้านายค่อยดูดีขึ้นมาหน่อย หล่อเหมือนกันนะเนี่ย”

            “หลงเสน่ห์กูแล้วละสิ กูรู้ว่ากูหล่อ”

            “เฉพาะตอนไม่อ้าปากพูดนะ พอนายอ้าปากพูดนี้ติดลบเลย”มินซอกดึงแก้มเซฮุนสองข้าง เซฮุนหรี่ตามองมินซอก

            “มึงเล่นหน้ากูพอยังก็จะไปตีด้านต่อ”

            “ไม่ได้ นายนอนได้แล้วเที่ยงคืนกว่าแล้วอิเดี๋ยวหน้าจะไม่ได้รับการพักผ่อน”

            “มึงสั่งกูจัง...เป็นเมียกูหรอ”

            “เป็นเมียนาย...ฉันยอมเป็นโสดตลอดชีวิตดีกว่า”มินซอกเบะปาก

            “ทำไมวะ...กูออกะหล่อ”เซฮุนลุกขึ้นยื่นเท้าสะเอวเก๊กท่าทางให้ดูเท่ห์

            “ไหนลอง พูดเพราะๆหน่อยสิ แบบพี่ ไม่ก็ฉัน หรือผม ไม่ใช่กู”

            “กูก็เป็นของกูแบบนี้”

            “ลองพูดสิ...”มินซอกสั่งเซฮุน

            “พี่ยังไม่ง่วง พอใจยัง แล้วทำไมกูต้องทำตามที่มึงพูดด้วยว่ะ กูไม่เล่นกับมึงละกูไปนอนดีกว่า”

เซฮุนกระโดดขึ้นเตียง มินซอกยิ้ม มินซอกเอื้อมปิดไฟ  เซฮุนเดินไปปิดแล็ปท็อป สักพักความเงียบเข้าปกคลุม เซฮุนเลยเป็นฝ่ายเอ่อยปากพูดก่อน

            “มึง เอ่ย มินซอก อย่างไรพี่ก็ขอบคุณมากเมื่อตอนกลางวัน”

            “ไม่เป็นไร....แต่ว่าทำไมต้องหอมแก้มฉันด้วย”

            “ก็จะได้เนียนๆไง”

            “นายไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอแล้วหรอ”

            “ไหนเรียกพี่ว่าพี่ แล้วแทนตัวเองว่าผมหรือแทนด้วยชื่อตัวเองสิ”

            “ไม่”

            “งั้นกูจะพูดกูมึงกับมึงแบบเดิม”

            “โอเคๆ พี่เซฮุนไม่รู้สึกอะไรกับเธอแล้วงั้นหรอ”

            “ไม่แล้วละ แค่เห็นเธอแล้วมันตกใจหน่อยๆ”

            “แต่เธอสวยมากนะ เหมาะกับรุ่นพี่มากเลย”

            “สวย ใช่สวย...แต่สิ่งที่เธอทำมันไม่ได้สวยเลยไง”

            “ฉันเข้าใจว่ามันเจ็บปวด”

            “มากๆเลยแหละรักครั้งแรกนี้ มันก็จะทำใจยากหน่อยๆ แต่ฉันก็ทำใจได้แล้วนะ ไม่ได้รู้สึกอะไรพิเศษอะไรกับเธอ เธอเหมือนเป็นคนแปลกหน้าของฉัน มินซอก...มินซอก หลับแล้วหรอ” เซฮุนหันไปมองมินซอกหลับปุ๋ยเหมือนเด็กน้อย

            “หมดฤทธิ์ซะทีนะยัยดื้อ....อย่างไรวันนี้ก็ต้องขอบคุณมากๆ ขอบคุณจริงๆ ถ้าไม่ได้นายฉันก็ไม่รู้จะต้องทำอย่างไงเหมือนกัน”

            เซฮุนดึงผ้าห่มมาห่มให้มินซอก เขานอนตะแคงมองอีกคนหลับเหมือนต้องมนต์ ใบหน้าแสนน่ารักนั้นกลิ่นหอมอ่อนๆของเทียนหอมกลิ่นกุหลาบ  ถึงเพลงที่มินซอกเปิดไว้จะหยุดไปแล้ว  แต่บรรยากาศชั่งโรแมนติกเหลือเกิน หัวใจแสนด้านชาของเขาเต้นระรัว เซฮุนเอามือกุมหัวใจอย่างประหลาด คิ้วขมวดเข้าหากัน ร่างสูงรีบลุกออกไปนอกระเบียง เขาจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ กลุ่มควันลอยคุ้งไปทั่วบริเวณ เขาปิดประตูระเบียงให้สนิทพอไม่ให้กลิ่นควันเล็ดลอด เข้าไปภายในห้อง มันจะทำให้ร่างเล็กตื่นขึ้นมาจากนิทรา เซฮุนแปลกใจกับความสึกแปลกๆที่แวะเวียนเข้ามาในหัวใจและความรู้สึก มันเป็นความรู้สึกอบอุ่นใจอย่างแปลกประหลาด มันชั่งต่างจากความรักครั้งแรกของเขา มันเป็นความรู้สึกดีๆ ที่อบอวลไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นใจ เมื่อได้สัมผัส เขาเองก็ไม่แน่ใจว่ามันเรียกว่าอะไร แต่มันทำให้เขารู้สึกอยากจะยิ้มออกมา

            เมื่อย้อนคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับชินเฮ มันไม่หลงเหลือความรู้สึกดีๆ มันได้มีความรู้สึกโหยหา หรือคิดถึงแล้วหัวใจสั่นไหว มันเป็นแค่ความรู้สึกธรรมดาๆ เมื่อย้อนไปตอนกลางวันเขาและชินเฮได้คุยกัน เธอพยายามอ้อนวอนขอกลับมาคบกับเขา เธอขอโทษและร้องไห้ แต่เขาเองไม่อยากกลับไป ถ้าหากเป็นแต่ก่อนเขาคงกลับไปอย่างไม่ลังเล เขาและเธอเคลียร์ชัดว่าเขาเองไม่สามารถกลับไปเหมือนเดิมได้อีกแล้ว เธอเองก็พอจะเข้าใจและยอมรับในการตัดสินใจของเขา

                    เซฮุนเหมือนปลดบ่วงพันธะการทางความรู้สึกที่มีต่อชินเฮบัดนี้หัวใจของเขาเป็นอิสระ

      อากาศเริ่มเย็นลงเซฮุนเดินเข้ามาในห้อง กลิ่นเทียนหอมยังคงอบอวลอยู่ในห้อง ร่างเล็กนอนกระสับกระส่ายไปมาจนเซฮุนเองก็แปลกใจ

            “อย่า...อย่า..”

            “นายเป็นอะไร..”เซฮุนเอื้อมมือไปจับแขนมินซอก

            “อย่าไป...อย่าทิ้งฉันไป...”

            “มินซอกนายเป็นอะไร”เซฮุนขมวดคิ้ว เขาตกใจกับเหตุการณืตรงหน้า เขาทำอะไรไม่ถูก

            “ได้โปรด...อย่าเป็นอะไรนะ”มินซอกละเมอทั้งที่หลับตา

            “มินซอก..”เซฮุนเลิกคิ้วขึ้น เขาแปลกใจและสงสัย

            เซฮุนสะกิดมินซอกให้ตื่นจากความฝัน มินซอกละเมอ เซฮุนนั่งบนเตียงฝั่งมินซอกเขาสะกิดมินซอกเบาๆ จู่ๆมินซอกลุกขึ้นกอดเซฮุน มินซอกร้องไห้จนเซฮุนสัมผัสถึงหยดน้ำตาที่ไหล่ของเขา เขากอดมินซอกเบาๆ เซฮุนขมวดคิ้วแปลกใจและงุนงง มินซอกสวมกอดเซฮุนแน่น

            “ฉันอยู่นี้ ฉันอยู่นี้...นายไม่ต้องกลัวนะ  ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ ฉันอยู่นี้”เซฮุนลูบหัวมินซอกเบาๆ

            “ฉันกลัว...”มินซอกพูดเสียงสั่น น้ำตานองหน้า

            “ไม่เป็นไรแล้วนะ ฉันอยู่นี้”เซฮุนกอดปลอบมินซอก เขาตบหลังมินซอกปลอบประโลมอย่างอบอุ่น

            “ฉันฝันถึงเขา”

            “นายฝันถึงใคร”

            “ฉันฝันถึงแฟนเก่าของฉัน...”

            “แฟนเก่าของนาย...” เซฮุนขมวดคิ้วแปลกใจ  เขายังคงสวมกอดมินซอกไว้ เขากอดปลอบคนร่างเล็กในอ้อมอก มือหนาตบที่ไหลเล็กอย่างเบามือ มินซอกกำเสื้อเซฮุนแน่น

            “ฉันขอกอดนายสักครู่ได้มั้ย ฉันกลัว...”มินซอกขย้ำเสื้อของเซฮุนด้วยกำมือเล็กๆ อย่างหาที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ

            “แล้วแฟนเก่านายไปไหนแล้ว”เซฮุนถามออกไปตรงๆ

            “ฉันไม่รู้ เขาหายไป”

            “จะป็นอะไรหากฉันจะถามชื่อของเขา เขาชื่ออะไร”เซฮุนถาม เพราะเขาเองก็อยากรู้เรื่องคนรักเก่าของมินซอกจากปากของมินซอกเองเช่นกัน  มินซอกส่ายหน้าเชิงไม่เป็นไร เขายิ้มนิดๆ

            “เขาชื่อ ลู่หาน”

ฝากติดตามHash Tag:  #ฟิคเพียงเรา

ติดต่อไรท์เตอร์: @Loeyhoonminz

? cactus