UPDATE! [EXO] The Warm cozy #ฟิคเพียงเรา [SEHUN X MINSEOK]

ลำดับตอนที่ #2 : ❤ The Warm cozy [01] 100%

  The Warm cozy  



Chapter 1

                 มันคือเรื่องน่าขายที่สุดในชีวิตของผมเลยก็ว่าได้ ผมอยากจะวาร์ปหายไปจากตรงนั้นในขณะที่ผมนั่งรับประทานอาหารเย็นแสนน่าอืดอัด ผมได้สูญเสียหนวดอันเป็นที่รักของผมไป หนวดที่ผมเฝ้าฟูมฟักทะนุถนอมยิ่งกว่าไข่ในหิน หนวดที่ผมตัดตกแต่งอย่างสุดความสามารถแต่บัดนี้ น้องหนวดของผมได้อันตรธานหายไป โธ่...น้องหนวดของผม ผมกลายเป็นไอ้หน้าจืดไม่หล่อเข้มเหมือนพระเอกหนังแขกอีกต่อไป  เพราะยัยคุณหนูหน้าซาลาเปา ผมหันไปมองเหวี่ยงๆ ตอนนั้น ยัยนั้นเหมือนจะจิตหลุดนั่งกัดหลอด เหมือนเด็กอนุบาล ไอ้ควานลินกับไอ้แดเนียลก็ยังไม่หยุดขำแถมกระซิบกระซาบกับไอ้ยูคยอม ผมอยากจะฆ่าพวกมัน ฆ่าพวกมันทุกคน ทุกครั้งที่พวกนั้นหันมายิ้ม เกลียด เกลียดพวกมัน  

            "ใครดลใจให้น้องฮุนของอาจารย์ออกจากป่า"อาจาย์มุนเดินมานั่งพร้อมรุ่นพี่โบราและโบมี ส่วนคนอื่นๆกำลังตามมา 

            "มาส์กโคลนติดหนวดรุ่นพี่ฮะอาจารย์"แดเนียลพูดไปขำไป

            "มาส์กโคลน?"อาจารย์มุนทำหน้างง ซึ่งตอนนี้อาจารย์ลี และ อาจารย์โซเริ่มอดกลั้นขำกันไม่ได้

            "นี้ๆฉันพลาดอะไรไปป่ะ"โบมีทำหน้างงต่อ จงอินกวักมือเรียกโบมีให้ตามเขาไป

            "ไอ้จงอิน มึงถ่ายรูปไว้หรอ มึงอย่าให้คนอื่นดูนะ ไอ้จงอิน"เซฮุนกระโดดข้ามรั้วไปแย่งมือถือจงอิน ซึ่งตอนนี้ ไอ้แบคฮยอน และ ไอ้โบมีหัวเราะตบมือกัน หัวเราะไปกองกับพื้นเรียบร้อย เซฮุนได้แต่ยืนนิ่งหัวร้อนอยู่

            "มินซอกอาหารไม่อร่อยหรอ"ชานยอลถาม มินซอกเหม่อลอย และก็เหม่อลอย

            "......" มินซอกยังคงนิ่ง เหมือนจิตหลุดลอยไปไกล ดวงตาเหม่อลอย 

            "มินซอก!!" คยองซูตัวเรียกมินซอก

ปัง!! 

     มินซอกตบโต๊ะเสียงดังทุกคนสะดุ้ง ฮันบินกับมินโฮกำลังจะตักอาหารเข้าปากแต่เศษกระเดน กระดอนตามแรงสั่นของโต๊ะ

          "ทนไม่ไหวละ ทนไม่ได้ละ" มินซอกลุกขึ้นขย้ำแก้วน้ำพลาสติก ทำหน้าโหด มินซอกกัดริมฝีปากล่างแน่น 

          "มินซอกเป็นอะไรอ่า"คยองซูตกใจอึ้งๆ

          "อยากรู้หรอเดี๋ยวเราเล่า...คืองี้..."แดเนียลเรียกทุกคนมากระซิบ

          "อย่านะ!!!!"มินซอกก้าวออกจากเก้าอี้มือเล็กพยายามปิดปากแดเนียล แทบจะหักคอแดเนียลแล้ว มินซอกไม่ทันสังเกตว่ายูคยอมได้เล่ามินโฮ ฮันบินและแทยง ซึ่งตอนนี้ขำเขาแทบพุ่ง 

          "ยูคยอมมมมมมม" มินซอกปล่อยแดเนียล เขาไอปรับลมหายใจ ยูคยอมวิ่งหนีมินซอก มินซอกกระโดดขึ้นหลังตียูคยอม

          "คืองี้นะ...คยองซู เอ่อ...ชานยอลคือว่า...รุ่นพี่เซฮุนกับมินซอก...เอ่อคือ..."ควานลินอ้ำอึ้งหันไปมองมินซอกกลัวจะโดนพุ่งใส่ 

          "คือ..."คยองซูลุ้น"

          "ใช้เสียงโวยวายนั้นใช่มั้ยตอนนั้นฉันอาบน้ำอยู่"ชานยอลพูด

          "ใช่ๆ คือ มินซอกลื่นแล้วแบบมาส์กโคลนอยู่ คราวนี้ลื่นไปทับตัวรุ่นพี่เซฮุนไง แล้วมาส์กโคลนดันไปแห้งติดหนวดพี่แก จะแกะก็แกะไม่ออกอาจารย์และต้องจำเป็นเอากรรไกรมาตัดหนวดพี่แกจนแหว่งพี่แกเลยจำใจโกนหนวด"

          "มึงเล่าไม่ครบอ่า ควานลิน"แดเนียลคว้าเอาไม้ตียุงไปตีพวกแมลงรบกวน

          "อย่างไงอ่า"ชานยอลสงสัย

          "ไปดูคลิปที่รุ่นพี่จงอินได้"แดเนียลกระซิบ 

มินซอกกระโดดลงจากหลังของยูคยอม  ร่างเล็กเดินเหวี่ยงๆ มายังโต๊ะอาหารเย็น

          "นาย" มินซอกชี้ไปที่ควานลิน เขาชี้เขาหาตัวเองทำหน้างงๆปนขำ

          "แล้วก็ นาย นาย นาย" มินซอกชี้ยูคยอม ฮันบินและมินโฮ

          "ถ้าใครปากมากอีกโดนดีแน่" มินซอกทำท่าจะปาดคอพวกเขากลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ มินซอกชี้สองนิ้วเข้าหาตาตัวเองแล้วชี้ออกมาทางพวกเพื่อนๆจนทุกคนหันไปก้มหน้ารับประทานอาหารต่อ

          "อาจารย์ด้วยนะครับเลิกหัวเราะผมได้แล้วนะครับ" มินซอกหันไปทางอาจารย์ทั้งสามยิ้มขำกับเหตุการณ์ จนอาจารย์มุนเดินมาตบไหล่มินซอกเบาๆ แต่เธอไม่สามารถหยุดหัวเราะได้

          "อาจารย์ครับไม่เอาสิ ไม่หัวเราะผมนะครับ รุ่นพี่เซฮุนตั้งหากที่ผิด"

          "นายแหละผิด" เซฮุนเดินมาพร้อมเพื่อนๆของเขา ออร่า ความหล่อของเซฮุนพุ่งแย้งตามินซอกถึงกับสะตั้น 

          "ระ-รุ่นพี่แหละ"มินซอกรวบรวมสติกลับมาได้ 

          "หรอ ทำไมหน้าแดงละเรา"เซฮุนเดินมาดึงแก้มมินซอก มินซอกตีมือเซฮุน

           "เรามีเรื่องต้องคุยกัน"มินซอกลากเซฮุนไปยังมุมตึกพวกจงอินแกล้งหวีดเสียงโห่ใส่  เซฮุนหันมาหยักคิ้วข้างเดียวให้จงอิน

          "สงสัยเซฮุนจะมีเมียละ" จงอินแกล้งพูดหยอก 

          "อูยย แค่คิดก็สยองดูท่าจะกลัวเมียแน่ๆเพื่อนกู"แบคฮยอนแกล้งแทรกไปนั่งข้างคยองซู ชานยอลมีสีหน้าไม่ดีเท่าไร เขาแอบชะเง้อมองหามินซอก มินซอกลากเซฮุนไปยังมุมตึกของโรงแรม 

          "นี่ยัยคุณหนูจะลากกูไปไหน"

          "อีพี่เซฮุน ต้องให้รุ่นพี่จงอินลบคลิปนั้นนะ"มินซอกปล่อยมือจากเซฮุน เขามองซ้ายมองขวา  เซฮุนเดินทำหน้าเจ้าเล่ห์มาใกล้มินซอก ใกล้เรื่อยๆและเรื่อยๆ จนมินซอกถอยกรูติดกำแพง ดวงตากลมสั่นไหวเล็กน้อย เซฮุนหรี่ตามองต่ำมองหน้ามินซอก เขายกยิ้มเจ้าเล่ห์มันดูชัดเจนยิ่งกว่าตอนเขามีหนวดเสียอีก เซฮุนดันมืออีกข้างไว้ตรงกำแพงเมื่อเห็นมินซอกจะเดินหนี

             "จะให้กูลบคลิป ก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน"

              "อะไร"มินซอกก้มหน้ามองต่ำไม่กล้ามองหน้าเซฮุน ทำเสียงอ่อนๆ เบาๆ

               "มึงพูดอะไรกูไม่ได้ยิน"

               "อะไร!! หูหนวกหรอ!!" มินซอกเงยหน้ามาตวาดเซฮุนจนเขาตกใจเล็กน้อย

               "จะแหกปากทำไมวะ"

               "อยากหูตึงทำไมละ"

               "ถ้าอยากให้ลบคลิปละก็...."เซฮุนแกล้งมองเรือนร่างของมินซอก

เพี้ย!! 

มินซอกตบหน้าเซฮุน เซฮุนตกใจกุมแก้มของเขา 

          "มึงตบกูทำไม"

          "ใครใช้ให้นายมองฉันแบบนี้อีคนโรคจิต"

          "มึงมีอะไรน่ามองยัยคุณหนู หลงตัวเอง" เซฮุนแกล้งเดินเข้าไปชิดมินซอกจนลมหายใจของรดหน้ามินซอก

เพี้ย!!

มินซอกตบหน้าเซฮุนอีกครั้ง

          "มึงตบกูสองรอบแล้วนะ รู้มั้ยกูไม่ชอบ!!"

          "แล้วจะทำไม...ปล่อยได้แล้วอีพี่โรคจิต ปะ...อือ..อุ๊ปส์ "

เซฮุนกดริมฝีปากจูบริมฝีปากมินซอกแนบแน่นและหนักหน่วง เซฮุนกดมืออีกข้างของมินซอกที่จะตีตนติดกำแพง มินซอกลืมตากลมเบิกโพลงอย่างตกใจ มินซอกรัวตีเซฮุนเพราะมินซอกเริ่มหายใจไม่ออก เซฮุนผละจูบออก เขายกยิ้มเจ้าเล่ห์และเหมือนมีชัย มินซอกทำสีหน้าไม่พอใจสุดขีด 

เพี้ย!!

            “มึงตบอีกกูจะจูบอีกจะลองมั้ยละ” เซฮุนทำหน้าเจ้าเล่ห์ มินซอกจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด เขาทำอะไรไม่ได้หมั้นไส้แล้วก็หมั้นไส้ คนอะไรหน้าตากวนโอ๊ย มินซอกเหมือนคิดอะไรออก มินซอกยกยิ้มแปลกๆ เซฮุนหรี่ตามองมินซอกเหมือนสงสัยว่าคนตัวเล็กกำลังคิดอะไรอยู่ มืออีกข้างของมินซอกแสร้งทำเป็นลูบหน้าของเซฮุน มินซอกทำสีหน้ายั่วยวน

            “มึงทำหน้าอะไรของมึงว่ะ กูขนลุก-*-”

            “แหม่....รุ่นพี่เซฮุนชอบผมก็ไม่บอกไม่เห็นต้องรุนแรงเลย”

            “อะไรของมึงเนี่ยกูปรับตัวไม่ทัน”

            “ก็....”

ปึก)) ~

            “(ติ๊ด) กูเจ็บ っ(╥╯﹏╰╥)”เซฮุนทรุดตัวลงไปกับพื้นกุมจุดยุทธศาสตร์ มินซอกแตะผ่าหมากเซฮุนซึ่งตอนนี้เขาเองนิ่วหน้าด้วยความจุก มินซอกเป่าลมผมที่ปรกหน้าตัวเองพลางใช้มือเสยผมขึ้น

            “นายมันจูบไม่ได้เรื่องนายมัน.... ‘อ่อน’ ” มินซอกเดินข้ามเซฮุนที่กำลังจุก

            “ยัยคุณหนู!!!! มึงทำร้ายลูกชายคนเล็กกูทำไม  กูยังต้องใช้งานนะเว้ย กูยังต้องขยายพันธ์ให้ตระกูลอยู่ ยัยคุณหนูมาช่วยกูก่อน กูจะ-เจ็บ”เซฮุนพยายามลุกขึ้น มินซอกเดินเบะปากไปอย่างผู้ชนะ   มินซอกไม่ทันระวังชนกับใครบางคนเข้า

            “ชะ-ชานยอล”มินซอกตกใจ ชานยอลยกยิ้มนิดๆให้มินซอก

            “เราแค่จะเดินมาตามเห็นมินซอกกับรุ่นพี่หายไปนาน”เขาพูดเสียงนิ่งๆ น้ำเสียงอะไรแบบนี้มันดูแปลกๆ แต่มินซอกก็ไม่ได้ติดใจอะไร มินซอกยิ้มแห้งๆให้ชานยอล

            “แล้วรุ่นพี่เซฮุนละ”

            “ตายไปแล้ว”

            “หื้อ?”ชานยอลเลิกคิ้วขึ้นข้างดียวอย่างสงสัย

            “คือว่า...ไม่มีไรหรอก ไปกันเหอะชานยอลเราหิวแล้ว” 

     มินซอกลากแขนชานยอลกลับเข้าไปข้างใน ชานยอลพยักหน้ายิ้มน้อยๆให้มินซอก  มินซอกเดินเข้าไปร่วมวงทานอาหารค่ำแต่ทว่ากับไร้วี่แววของเซฮุน มินซอกรู้สึกเป็นกังวลที่ตนทำร้ายเขามากไปหรือเปล่า มินซอกรู้สึกผิดนิดๆ เพราะจู่ๆเซฮุนก็หายไป รุ่นพี่ยอนซอกบอกสงสัยน้องชานของเขาไปหาที่สูบบุหรี่เงียบๆแบบที่ชอบทำเป็นประจำ เขาบอกมินซอกว่าไม่ต้องคิดมากเซฮุนไม่ใช่คนโกรธอะไรใครง่ายๆ แต่จะให้มินซอกบอกว่าเขาโดนจูบและแต่ผ่าหมากเซฮุนไปเห็นทีว่าคงจะไม่ดีเท่าไร

      อาจารย์ลีนัดทุกคน 6 โมงเช้าเพราะจะต้องเดินป่าขึ้นเขาต้องเตรียมตัวให้เรียบร้อย พวกผู้ชายช่วยกันเตรียมของตั้งแต่กลางคืนเพื่อตอนเช้าจะได้ไม่ต้องเหนื่อยอละรีบ พี่โบราเตรียมกล่องปฐมพยาบาลกับอาจารย์มุน ส่วนโบมีกับจงอินเตรียมของต่างๆ พวกเขาเตรียมของมาบริจาคให้กับเด็กโรงเรียนประถมซึ่งอยู่บนเขาต้องใช้การเดินเท้าขึ้นไป พวกเขาตั้งใจจะสร้างของเล่นทีพวกเขาตั้งใจทำให้พวกเด็กๆ มินซอกพอเข้าใจว่าทำไมชมรมนี้ถึงไม่มีผู้หญิง แค่คิดมินซอกก็เบื่อจะแย่แล้ว ขึ้นห้องไปเตรียมพวกครีมกันแดดก่อนดีกว่า อาจารย์โซจีซบอนุญาตให้นักศึกษาไป พักผ่อนตามอัธยาศัย  มินซอกเขามาในห้องปรากฏห้องมืดสนิท มีเพียงแอร์เปิดอยู่

          "นี่ๆ นายโกรธหรอ"มินซอกค่อยๆเปิดประตูเข้ามาในห้อง เห็นเงาลางๆเหมือนเซฮุนนอนหันหลังอยู่

          "......" เกิดความเงียบมีเพียงเสียงแอร์ มินซอกยู่ปากอย่างรู้สึกผิดนิดๆ 

          "นี่นาย....เจ็บมากหรอฉันขอโทษนะ ใครใช้ให้นายทำแบบนั้นอ่า ฉันก็แค่ป้องกันตัว"

          "......."ไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากเซฮุน มินซอกคิดว่าตัวเองคงทำเกินไป เขาเข้าใจว่าจุดนั้นของผู้ชายมันกระทบกระเทือนมันจะเจ็บมากจริงๆ มินซอกควานหาโทรศัพท์ในมือถือในกระเป๋ากางเกงเพื่อเปิดไฟฉายส่องภายในห้อง มินซอกไม่อยากกวนเซฮุนเพราะเขาคงหลับไปแล้ว แต่ทว่ามินซอกไม่ทันระวังมินซอกสะดุดอะไรบางอย่าง ร่างเล็กสะดุดล้มหน้าทิ่มพื้น 

          "ฮ่า ฮ่า" เสียงหัวเราะเยาะเย้ยของใครบางคน ทำเอามินซอกรู้สึกหัวเสีย ไฟในห้องเปิดขึ้น เซฮุนแทบจะหัวเราะลงไปกองกับพื้นมินซอกสะดุดหน้าทิ่มกองไมโลที่โรยนมข้นกับดักที่เซฮุนวางเอาไว้ มินซอกในสภาพนอนแผ่หราไปกับพื้นหน้าเต็มไปด้วยไมโลและนมข้นเต็มหน้าไปหมด

          "ย๊าห์!! โอเซฮุน!!" มินซอกโววาย เซฮุนหัวเราะ เขาพยายามปรับลมหายใจให้เป็นปกติ

          "จ๋า...โอ๋ๆรู้สึกผิดมากหรอครับ ฮ่า ฮ่า โอ๋ๆ ซาลาเปาราดนมข้นและโรยผงไมโล หิวเลยนะเนี่ย"

          "เล่นบ้าอะไรของนายเนี่ย เหนียวไปหมดแล้ว ไอ้บ้าเซฮุน"

          "มาๆ กูช่วย ฮ่า ฮ่า"เซฮุนขำมินซอก ซึ่งตอนนี้หน้าเขาเต็มไปด้วยไมโลผสมนมข้นเหนียวๆ  มินซอกยกยิ้มร้าย เซฮุนไม่ทันระวังมินซอกปาดเอาเศษไมโลและนมข้นบริเวณพื้นป้ายหน้าเซฮุน 

          "ฮ่า ฮ่า สมน่ำหน้า"มินซอกหัวเราะชอบใจที่หน้าเซฮุนเต็มไปด้วยไมโลและนมข้น ตอนนี้เท่ากับพวกเขาทั้งสองหน้าเต็มไปด้วยไมโลและนมข้น โชคดีที่เซฮุนโกนหนวดแล้วไม่งั้นคงเหนียวแย่ เซฮุนจิ๊ปากอย่างหมั้นไส้มินซอก ซึ่งตอนนี้ขำหน้าเขาแทบจะกลิ้งไปมาบนพื้นบริเวณที่ไม่มีรอยเปื้อน เดือดร้อนเซฮุนต้องมาเก็บกวาด เพราะมินซอกชิ่งเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแล้วแถมอาบน้ำนาน ทำให้เซฮุนต้องอดทนกับความเหนียวของไมโลและนมข้นซึ่งตอนนี้มันเริ่มแห้งติดหน้าเขา ที่สำคัญมันเริ่มคันยุบยิบที่หน้า เซฮุนเดินไปเอาเท้าเขี่ยประตู มือทั้งสองเกาหน้าของตัวเอง

             "ยัยคุณหนู     ออกมาได้แล้วกูคัน!!~"

          "คันก็เกาไปสิ ฉันขอแช่น้ำแป๊บ รอไปก่อน คิกๆ"มินซอกหัวเราะคิกคัก อยากแกล้งดีหนัก คนอย่างมินซอกใช่ว่าใครจะมาทำอะไรก็ได้ ใครแกล้งมาก็แกล้งกลับถึงจะติดนิสัยคุณหนูหน่อยๆ ย้ำหน่อยๆ แต่ก็เป็นคนไม่ยอมใครง่ายๆไม่ใช่พวกอ่อนแอนางเอกดื่มน้ำส้ม และไม่ใช่พวกนางร้ายทาปากแดง แจ๊ดแจ๋แต่เป็นคนไม่ยอมคนและดื้อสุดๆ 

          "นับหนึ่งสองสาม ถ้ามึงไม่ออกมากูจะพังประตูเขาไป"เซฮุนพูดเสียงแข็ง มินซอกถอนหายใจนึกรำคาญ เขากำลังแช่น้ำผสมอาโรม่าอย่างมีความสุขต้องมาถูกขัดจังหวะ เพราะอีตาผู้ชายห่ามๆแบบนั้น น่ารำคาญชะมัด อดทนเอาอีกแค่สองคืนเขาก็จะเป็นอิสระ มินซอกแบะปากใส่เซฮุน ซึ่งตอนนี้ใส่เพียงผ้าเช็ดตัว ตัวเดียวเตรียมพุ่งเข้าห้องน้ำเต็มทนแล้ว เซฮุนเอื้อมมือโยกหัวมินซอกซึ่งขำเขาเพราะก้อนไมโลแห้งติดเต็มหน้า เซฮุนอาบน้ำไม่ถึงสิบนาทีก็ออกมา เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าลวกๆผมไม่ทันแห้งก็พุ่งตัวไปนอนแล้ว มินซอกนั่งทาครีมอยู่หน้าโต๊ะกระจก ถึงกับหยุดชะงัก

          "นี่..นายผมยังไม่แห้งจะไปนอนได้ไง"

          "เดี๋ยวก็แห้งเองแหละ แอร์มันเป่า" เซฮุนพูดทั้งทีหลับตา 

          "ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ไปเป่าผม"

          "ไม่กูจะนอนแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า"

          "ไม่ได้ไปเป่าผม"

          "เป็นเมียอ่อ...สั่งมากจริง ฮุ้ววว" จนแล้วจนรอดเซฮุนจำเป็นต้องลากสังขารไปเป่าผมลวกๆตาที่มินซอกบอก เขาก็ไม่รู้ทำไมต้องทำตาม แต่ที่แน่ๆเขารู้สึกรำคาญท่าทางทาครีมแสนน่าหมั้นไส้นั้นแทบจะอยากหาหมามุ่ยมาใส่ซะให้เข็ด 

          "พอใจยังวะ กูจะนอนแล้วปิดไปด้วย"เซฮุนกระโดดขึ้นที่นอน 

          "พอใจละ นอนเหอะฝันดี"

          "อืม...ฝันดีปลุกกูด้วยนะพรุ่งนี้"

          "อือ"มินซอกยังทาครีมอีกหลายสเตป เซฮุนงีบไปสักพัก เขสด็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำหรี่ตามองมินซอกที่ยังทาครีมบำรุงไม่เสร็จ 

          "มึงฉาบอะไรบนหน้าเยอะแยะว่ะ"เซฮุนยืนเท้าสะเอวมองมินซอก เขาหยิบครีมของมินซอกขึ้นมาดู

          "คนเรามันต้องบำรุงบ้างอะไรบ้าง จะปล่อยให้หน้าโทรมได้ไง"

         "มันก็เหมือนๆกันมั้ยอ่า อะไรเยอะแยะหลายขวด แค่ล้างหน้าด้วยโฟมก็พอแล้วมั้ง ไม่เห็นต้องฉาบอีพวกนี้ใส่หน้าเลย"

          "คนแบบนายจะไปเข้าใจอะไร ไปนอนเลยไป๊ ไปเลย ชิ้วๆ"มินซอกไล่เซฮุนไปนอน

          "กูเป็นรุ่นพี่มึงนะ ไม่ใช่หมา มึงฉาบหน้าเสร็จมึงก็ปิดไฟแล้วมานอนได้แล้วแสงมันเข้าตากู กูนอนไม่หลับ"

          "จะเสร็จแล้ว...มาส์กหน้าหน่อยมั้ย ฉันเอามาหลายสิบแผ่นมีหลายสูตรเลย"มินซอกเอามาชีทมาส์กขึ้นมา 

          "ไม่เอาๆ มึงจะทำไรก็เรื่องของมึง เร็วๆกูจะนอน"

          "ตามใจ"มินซอกฉีกซอง ชีทมาส์กสูตรบำรุงผิวอ่อนล้าแปะตรงหน้าของตน มินซอกดึงเอาผ้าห่มมาจากกระเป๋าอีกใบ พวกผ้าขนหนูที่เตรียมมาเองมาปูทับหมอน ปูทับที่นอน เซฮุนส่ายหัวในความเยอะของมินซอก มินซอกเอาหมอนกอดมากั้นเขตเขากับเซฮุนเสร็จสรรพ เซฮุนเป็นคนง่ายๆชุดนอนของเขาจึงเป็นเสื้อยืดสีเทา กางเกงขายาว 

          "นายห้ามข้ามเขตมานะไม่งั้นโดนดีแน่"

          "เอ่อ กูไม่ใช่คนนอนดิ้นมึงอย่าข้ามมาแล้วกัน ยัยคุณหนู~" เพราะความเหนื่อยอ่อนจากการเดินทางทำให้พวกเข้าสู่ห้วงนิทราโดยใช้เวลาไม่นาน 

                             

เช้าวันรุ่งขึ้น...

~ เอ้ก อี๊ เอ้ก เอ้กกก  ~ 

          "นี่ๆ ยัยคุณหนูมึงกอดกูอิ่มพอหรือยัง นี่ๆยัยคุณหนูกูปวดฉี่"เซฮุนใช้นิ้วเขี่ยมินซอกซึ่งตอนนี้มินซอกข้ามเขตมากอดเขากลม ทั้งแขนทั้งขาทั้งจนเซฮุนนอนไม่สามารถขยับไปไหนได้

          "แม่จ๋า หนูยังไม่อยากตื่น"

          "ใครแม่มึง ยัยคุณหนูตี 5 แล้วกูจะไปอาบน้ำ"

          "อีกแป๊บๆนะ แม่จ๋า"

          "กูนับหนึ่ง..สอง...สามถ้ามึงไม่ปล่อยกูจะถีบมึง"

          "ทำไมเสียงคุ้นๆอ่า"

          "มึงลืมตาเดียวนี้ยัยคุณหนูซาลาเปา"

มินซอกค่อยๆลืมตาปรับแสง เขาก็ตกใจเพราะใบหน้าของตัวเองอยู่บริเวณอกของเซฮุนพอดี มินซอกตกใจรัวตีเซฮุน

          "ตีกูทำไมกูเจ็บ"

          "ใครใช้ให้นายข้ามเขตมา"

          "มึงแหกตาดูว่า...ใครข้ามเขตแถมกอดกูกลมเลย" 

       มินซอกค่อยๆมองปรากฏว่าตัวเองกอดเซฮุนกลมจนเขาแทบกระดุกกระดิกไม่ได้ แถมยังไปนอนบนแขนเซฮุนอีก มินซอกสะดุ้งรีบผละออกจากเซฮุนด้วยความอายสุดขีด มินซอกยิ้มแห้งๆให้เซฮุน มินซอกดึงชีสมาส์กอออกจากหน้า  เซฮุนแสยะยิ้มมุมปากใส่มินซอก เซฮุนลุกขึ้นจากเตียงบิดขี้เกียจไปมาด้วยความเมื่อยล้าเนื่องจากมินซอกเล่นนอนทับแขนเขาทั้งคืน เซฮุนใช้เวลาไม่นานก็อาบน้ำเสร็จ เขาแต่งตัวทะมัดทะแมง สะพายเป้เซฮุนฉีดน้ำหอมกลิ่นอ่อนๆ ทำเอามินซอกทำจมูกฟุตฟิต

          "มึงอย่าสายนะ คนอื่นเขารอมันไม่ดี ไม่ต้องแบกอะไรไปเยอะ เอากระเป๋าเป้ไปใบเดียวพอเราก็ต้องเดินกลับอยู่ดี กูไปรอข้างล่างนะ อย่าให้สาย" 

          "สั่งมากจริง"มินซอกพับผ้าปูที่นอนอย่างเรียบร้อย มินซอกเตรียมของที่จำเป็นไว้ตั้งแต่เมื่อคืน เขารีบๆอาบน้ำแต่งตัวแต่ก็อีก 5 นาทีจะ 6 โมงแล้ว มินซอกรีบลงไปข้างปรากฏว่าเพื่อนๆนั่งเรียงแถวรออยู่แล้ว เซฮุนยืนเท้าสะเอวรอ มินซอกรีบเดินไปนั่งข้างคยองซู พวกเขาคุยกันนิดหน่อยว่าเมื่อคืนหลับสบายหรือไม่ มินซอกยิ้มให้ชานยอลเขายิ้มตอบ

          "ทำไมช้า พวกเราจะออกกันแล้ว อย่าทำตัวเป็นภาระ ถ้าไม่ไหวก็รออยู่นี้ไม่ต้องไป"เซฮุนดุมินซอก ทำเอามินซอกตกใจเพราะเสียงเขาดูดุจริงๆ 

          "เอาล่ะ....ที่พี่ให้พวกเราจับคู่บัดดี้ เราต้องดูแลคู่บัดดี้ของตัวเองพยายาม อย่าเดินออกนอกเส้นทางเพราะเส้นทางโดยรอบเป็นป่า จะมีคุณลุงคนนี้ชื่อคุณลุง ฮันซอกซู เดินนำทาง ส่วนคุณลุง จองแทบ๊ก จะเป็นคนเดินปิดท้าย พวกเด็กปีหนึ่งกว่าทักทายคุณลุงทั้งสอง  พวกปีสี่ และรุ่นพี่โบราจะเดินปิดท้ายถือกระเป๋าพยาบาล ส่วนปีสามและอาจารย์มุนแชวอนล่วงหน้าไปแล้ว ปีสอง จะเดินข้างหน้ามีพี่โบมีถือกระเป๋าพยาบาลใครเป็นอะไรโรคประจำตัวอะไร ไม่ไหวบอกได้" แบคฮยอนเอ่ย วันนี้เขาแต่งตัวทะมัดทะเม้ง ม้วนแขนเสื้อขึ้นสวมแว่นตากันแดดตั้งแต่แดดยังไม่ออก 

          "ทุกคนพร้อมมั้ย"จงอินเอ่ยถาม เขาดูเป็นรุ่นพี่จะดีและอบอุ่น

          "พร้อมครับ!!!"พวกเขาเอ่ยพร้อมกัน มินซอกกรอกตาเล็กน้อยแอบขมุบขมิบปากเบาๆ

          "ไม่ไหวก็ต้องไหวแหละ"มินซอกพูดเบาๆ พลางเบะปากไปด้วย 

          "เอาล่ะลุกขึ้น....งั้นไปจับคู่ของตัวเอง เข้าห้องน้ำห้องท่าให้เรียบร้อย"

          เซฮุนตบมือให้ทุกคนลุกขึ้น พวกเขาแยกย้ายไปหาบัดดี้ของตน พวกเขาต่างช่วยกันถือของเล็กๆน้อยๆ เพราะพวกปีสามล่วงหน้าถือไปบ้างแล้ว พวกเขาค่อยๆเดินไปหาบัดดี้ของตน มินซอกเดินไปหาชานยอล พวกเขาเริ่มออกเดินทางเท้าไปเรื่อยๆ อากาศกำลังดี ใกล้ช่วงหน้าหนาวทำให้อากาศสดชื่นไม่หนาวและร้อนจนเกินไป พวกหนุ่มๆต่างตื่นตากับเส้นทางอากาศบริสุทธิ์ที่หาได้ยากในเมืองมลพิษอย่างกรุงโซล พวกเขาเหมือนได้มาชาร์ทแบตพลังรับอากาศบริสุทธิ์ พวกเขาถ่ายรูปบริเวณต่างๆอย่างสนุกสนานจนลืมความเหน็ดเหนื่อย คยองซูและแดเนียลเดินนำหน้าชานยอลและมินซอก แดเนียลไม่ลืมขนมเยลลี่และไม้ตีแมลงที่เขาชาร์ทแบตมาเต็มที แดเนียลดูสนุกสนานตื่นตาตื่นใจ มินซอกเป็นคนเดียวที่ทำหน้าเบื่อหน่าย จนชานยอลชวนคุย 

          "เบื่อหรอ เหนื่อยมั้ย"ชานยอลเอ่ยถามมินซอกอย่างนึกเป็นห่วง

          "ไม่เบื่อ แต่เบื่อมากก ทำไมถึงไม่เอารถขึ้นนะ ทำไมต้องให้พวกเราเดินเหนื่อยด้วย"

          "เราว่าสนุกออกมินซอก ได้มาออกกำลังกายสูดอากาศบริสุทธิ์"คยองซูยิ้มอย่างมีความสุข

          "เชิญ มีความสุขไปคนเดียวเถอะคยองซู" 

          "อย่าเพิ่งเหวี่ยงสิครับคุณหนู  ข้างบนต้องสวยมากแน่ๆมินซอกลองมองรอบๆสิ สวยขนาดไหน อย่ามัวแต่ทำหน้างอ" คยองซูเป็นเพื่อนกับมินซอกตั้งแต่ประถมเขารู้นิสัยมินซอกดีว่ามินซอกเป็นคนแบบไหน ถึงจะเป็นคนขี้วีนขี้เหวี่ยงแต่มินซอกน่ะ...เป็นคนรักเพื่อนมากๆเลย เป็นคนดี แม้ภายนอกจะดูไม่ค่อยน่าเข้าหาแต่ถ้าลองได้คบทุกคนจะชอบมินซอก 

          "ครับบไม่เหวี่ยงก็ได้"มินซอกเดินกอดอกกดฟังเพลงในโทรศัพท์โดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวเลย  

เซฮุนไปเดินข้างหลังพร้อมจงอิน เขามองมินซอกด้วยสายตาหมั้นไส้ จงอินเดินมาข้างๆเซฮุน เขาเอาไหล่ชนไหล่ของเพื่อนเขาเบาๆ 

          "ว่าไงไอ้เสือเมือคืนเกิดไรขึ้นบ้าง"

          "อย่าให้กูต้องเล่า"

          "ไหนมึงเล่ามากูอยากรู้"

          "คนอะไรกว่าจะนอนก็เอาอะไรไม่รู้ฉาบหน้าทั้งคืน แถมมานอนกอดกูซะกลม"

          "กูขอทำนายว่ามึงลงค่ายไปมึงจะได้น้องมินซอกเป็นเมีย"

          "ไม่มีทาง ฝนตกฟ้าร้องแน่"

ฮึ่ม ฮึ่ม เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง!! ~

(เสียงฟ้าร้อง)

          "เอาล่ะเพื่อนกูจะมีเมียละ"

          "บังเอิญเว้ย" 

          "ไม่แน่นะ"

          "ไม่มีทาง กูจะไม่มีวันรักใครอีก"

          "มึงควรลืมรุ่นพี่ชินเฮได้แล้ว"

          "กูลืมเขาไปนานละ"

          "แน่ใจนะมึงลืมเขาได้แน่ๆ"

          "มึงจะเอาเรื่องเก่ามาพูดทำไม"

          "กูแค่อยากให้มึงเปิดใจบ้าง ดูแลตัวเองบางมึงควรมีใครสักคนมาดูแลมึงนะ"

          "แล้วมึงละลืมยูราได้แล้วหรอ"

          "แทงใจดำกูไปอีก..."จงอินทำเสียงอ่อย

          "ทั้งกูทั้งมึงและไอ้แบคฮยอนต่างโดนผู้หญิงทิ้งกันหมด พวกเรานี้สมควรเป็นเพื่อนกันจริงๆ"

          "นั้นนะสิ ชั่งมันเหอะเดี๋ยวสักวันพวกเราก็คงมีเองแหละ"

          "ตอนนี้ กูว่าสักวันคงมีใครสักคนทำให้หัวใจกูชุ่มฉ้ำอีกครั้ง"

          "นั้นก็คือ....น้องมินซอก"

          "อึยยยย สยองกูไม่เอามึงเอาไปเลย"

          "ถ้ากูจีบน้องเขามึงอย่ามาแย่งแล้วกัน"

          "เชิญกูไม่เอา"

          "ห้ามเปลี่ยนใจแล้วกัน"

          "อือ กูไม่จีบยัยคุณหนูป่าเถื่อนนั้นหรอก"

          "โอเคๆก็เชื่อ แบบนั้นไม่ใช่สไตล์มึง มึงชอบคนเรียบร้อย อ่อนหวาน เชื่อฟังว่านอนสอนง่าย แบบรุ่นพี่ชินเฮ"

          "จะหยุดพูดชื่อนี้ได้ยัง"เซฮุนหรี่ตามองจงอินอย่างไม่สบอารมณ์

          "โอเคๆกูไม่ล้อก็ได้"จงอินยิ้มเขาตบไหล่เพื่อนของเขาเบาๆ 

     มินซอกดึงเอาร่มหมวก แว่นกันแดด หมวกและผ้าคลุมมากันแสงแดด สวมแว่นกันแดด ความจริงแทบจะไม่มีแดดเลยสักนิดแถมพวกปี 1 ยังมาเอาใจยื่นน้ำยื่นขนมให้มินซอกกกันยกใหญ่     ราวกับมินซอกเป็นเจ้าหญิงของพวกเขาหารู้ไม่ว่ามินซอกน่ะร้ายกาจแค่ไหน เซฮุนกรอกตามองมินซอกอย่างหมั่นไส้ เขาแกล้งพวกปีหนึางด้วยการเป่านกหวีดให้พวกเขาวิ่งกัน พวกปีหนึ่งพากันวิ่งขึ้นเขากัน โดยมีเซฮุนวิ่งนำหน้ามันเหมือนประเพณีของชมรมที่ต้องวิ่งขึ้นเขาน่าจุดตรงนี้มินซอกวิ่งรั้งท้ายคนอื่น ชานยอลและคยองซูลดสปีดในการวิ่งลงแต่พวกเขาทั้งสองก็ไปถึงก่อนมินซอก ให้มินซอกวิ่งทัน พวกที่วิ่งไปถึงเนินเขายืนรอ หอบเหนื่อย พวกเขาโดนทำโทษด้วยการลุกนั่งรอมินซอก พวกเขาเลยโดนทำโทษพร้อมคนอื่นรอมินซอกคนเดียว

               "นี้คุณนายจะเดินชมวิวอีกนานมั้ย ไม่สงสารเพื่อนบ้างหรอ"เซฮุนเปิดโทรโข่งเร่งมินซอก พวกปีหนึ่งเลยจำใจลุกนั่งกัน รอมินซอกขึ้นมาถึงเนินจนได้พวกเขานั่งลงอย่างเหนื่อยอ่อน หอบเหนื่อย

               "เราขอโทษนะทุกคนพอดีเราวิ่งไม่เก่ง"

               "ไม่เป็นไรพวกเราโอเค"ฮันบินยกนิ้วเชิงโอเค

               "เราออกกำลังกายกันบ่อยแค่นี้จิ๊บๆ มินโฮขยิบตาให้มินซอก

               "เอาล่ะ ทุกคนน่าจุดนี้พี่จะให้พัก 15 นาทีไปเข้าห้องน้ำณ.จุดชมวิวก่อนได้"จงอินประกาศ

               "ใครอยากได้ยาดมมั้ยมาเอาที่พี่ได้"โบมีตะโกนถามน้องๆ

พวกเขาต่างตื่นตาตื่นใจกับวิวสวนดอกไม้ที่สวยงามโดยรอบ บริเวณวิวเมืองที่สวยงามจับใจอากาศเย็นสบายเงียบสงบเสียงน้ำลำธาร

               "ปีหนึ่งมาร่วมถ่ายรูปกันตรงนี้หน่อย"เซฮุนถือกล้องเรียกพวกเด็กปีหนึ่งมาร่วมถ่ายรูปพวกเขารีบมารวมตัวกันแอคท่าถ่ายรูป 

               "นี้ๆคุณนายเอาร่มออกก่อนได้มั้ยบังหน้าควานลินอ่า...."เซฮุนสั่งมินซอกให้เอาร่มลง มินซอกจิ๊ปากไม่พอใจแต่ก็ทำตามเซฮุนบอก พวกเขาได้พักกันแล้วก็เดินต่อไปอีกนิดหน่อยก็เจอโรงเรียนประถมยองอึน พวกเด็กปีหนึ่งพวกเขาแปลกใจเล็กน้อย กับโรงเรียนแห่งนี้เพราะเป็นโรงเรียนขนาดเล็กไม่ได้ใหญ่มาก พวกเขาตั้งใจมาทำกิจกรรมให้เด็กๆและทาสีวาดรูปให้โรงเรียนแห่งนี้ เด็กๆต่างมาต้อนรับพวกเขากันใหญ่ เด็กผู้หญิงต่างเขินอายกับพวกพี่ๆ สุดหล่อมาใหม่ ประธานนักเรียนชั้นป.6 กล่าวต้อนรับพี่ๆจากชมรมอาสาของมหาวิทยาลัยโซลซึ่งพวกเขามาที่นี้ทุกปี บางคนจบจากที่ไปก็ยังมาเยี่ยมโรงเรียนแห่งนี้ที่นี้มีครูไม่มาก พวกเขาเลยจำเป็นต้องสอนทุกวิชาให้เด็กๆ 

          พวกเขาแบ่งหน้าที่ทำฐานกิจกรรมให้น้องๆและช่วยกันทาสีโรงเรียน พวกเซฮุนอาสาไปดูแลสวนให้โรงเรียนแห่งนี้ เซฮุนดูอ่อนโยนมากๆเวลาอยู่กับพวกเด็กๆ มินซอกยืนจ้องเซฮุนอยู่นานจนมีเด็กคนหนึ่งเดินมาสะกิดมินซอก ที่กำลังเหม่อมองเซฮุนและเด็กผู้ชายกลุ่มช่วยกันปลุกผักสวนครัว 

               "พี่ฮะ พี่ชอบพี่เซฮุนหรอ" เด็กผู้ชายคนหนึ่งสะกิดถามมินซอก มินซอกตกใจแทบตกเก้าอี้ในขนาดที่กำลังทาสีของเล่นอยู่

               "พูดอะไรเพ้อเจอ พี่จะไปชอบพี่เขาได้ไง แก่แดดนะเรา"มินซอกหยิกแก้มเด็กผู้ชายคนนั้น 

               "ก็เห็นพี่จ้องแต่ พี่เซฮุนเป็นแฟนกันหรอครับ"

               "แก่แดดใหญ่แล้วเรา พี่เขาจะไปแฟนรุ่นพี่เขาได้ไง ไปเล่นทางนั้นก่อนนะ" ชานยอลทรุดตัวลงนั่ง ลูบหัวเด็กผู้ชายประถมคนนั้น 

               "เปล่านะ ผมก็เห็นพี่เซฮุนมองพี่คนนี้เหมือนกัน ผมไปละ"เด็กผู้ชายคนนั้นวิ่งไปหาเพื่อนๆของเขาที่นั่งฟังแดเนียลเล่านิทานพร้อมกับโดยอง มินซอกหันไปยิ้มแห้งๆให้ชานยอล ชานยอลจุ่มแปรงทาสีต่อ 

               "เราก็แค่มองว่าหมอนี้...อ่อนโยนก็เป็นไม่ใช่แต่จะห่ามๆอย่างเดียว"

               "รุ่นพี่เซฮุนอ่านะ"

               "ใช่...พอโกนหนวด โกนเคราก็ดูเป็นผู้เป็นคนหน่อย ไม่นับร่วมปากของพี่แกนะ อันนั้นต้องปรับปรุง"

                "เราได้ยินว่าพี่เซฮุนเป็นขวัญใจพวกเด็กผู้หญิงของที่เลยแหละ คุณครูผู้หญิงที่นี้ก็ด้วย" คยองซูเดินมายื่นน้ำให้มินซอกกับชานยอล  

               "คนแบบนั้นนี้นะ....แสแสร้งเก่งเหมือนกันนะเนี่ย"

               "เราว่าพี่เซฮุนไม่ได้แสแสร้งหรอกนะมินซอก...รอยยิ้มและแววตาที่มาจากหัวใจจริงๆมันไม่สามารถแสแสร้งได้หรอก"คยองซูวางขวดน้ำและทาสีต่อ 

                "ก็เหมือนพี่ที่ทั้งหัวใจเป็นของน้องคยองซูไงครับ"จู่ๆแบคฮยอนก็มานั่งยิ้มแป้นอยู่ไม่ไกลจากคยองซูมากหนักคยองซูจิ๊ปากอย่างนึกรำคาญเพราะไม่ว่าคยองซูจะเดินไปมุมไหนแบคฮยอนก็เดินไปตามตลอด 

               "น้องมินซอกพี่จะบอกอะไรให้นะครับ เซฮุนมันไม่ได้แสแสร้งนะครับพวกเรามาที่กันตั้งอยู่เกรด10 แล้วโรงเรียนเก่าพวกเราก็จัดดิจกรรมมาที่นี้ หลังจากนั้นพวกเราก็มาตลอด ประจวบเหมาะที่มหาลัยมีชมรมอาสา แล้วอาจารย์ลีจุนกิรู้จากกับผู้อำนวยการที่นี้ พวกเราเลยได้มาอีก ถึงไอ้เซฮุนมันจะปาก (ติ๊ด) หน้าตากวน (ติ๊ด) แต่มันเป็นคนดี คนหนึ่งเลยนะ พี่รู้จักมันตั้งแต่เกิดมาเลยก็ได้ บางครั้งคนเรามองแต่คนแต่ภายนอกไม่ได้นะครับ มันต้องมองลึกไปถึงจิตใจ"แบคฮยอนยิ้มให้มินซอกอย่างอบอุ่น พลางหันไปยิ้มให้คยองซูที่ทำหน้าอึ้งๆไม่คิดว่าคนไร้สาระแบบแบคฮยอนจะพูดจาทำให้มินซอกฟังได้ 

               "แล้วคนดีแบบนี้ไม่มีแฟนหรอครับ"คยองซูถามตรงๆ มินซอกแกล้งทำเป็นไม่สนใจแต่ความจริงเอียงหูฟังสุดฤทธิ์

               "เคยมีครับ พวกเราเคยมีแต่โดนทิ้งครับ แต่เซฮุนเฮิร์ทหนักกว่าเพื่อนหน่อย มันเลยปล่อยเนื้อปล่อยตัวแบบนั้น รักแรกของมันน่ะครับเพิ่งเลิกกันหลังเซฮุนได้ตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัยได้ จากนั้นมันก็เป็นอย่างที่เห็น"แบคฮยอนยิ้มแห้งๆ เอาจนคยองซูเองไม่กล้าถามต่อเลย มินซอกรู้สึกสงสัยว่าใครกันนะทำให้เซฮุนเป็นได้ถึงขนาดนี้ 

               "พูดถึง..พี่อยู่หรอจ๊ะแบคฮยอน"

               "รุ่นพี่ชินเฮ..." หญิงใบหน้าสวยงามราวนางฟ้า ดวงตาเรียวสวย จมูกโด่งคม ริมฝีปากอวบอิ่ม ผิวขาวสะอาด รูปร่างสวยงาม ผมสีน้ำตาลทองยาวดัดลอน  แบคฮยอนมีสีหน้าตกใจสีหน้าแสนอ่อนโยนของแบคฮยอนเปลี่ยนไป จนคยองซูเองรู้สึกกลัวเสียดื้อๆ  จงอินที่กำลังซ่อมพวกขอบรั้วถึงกับหันไปมองเซฮุนซึ่งเขาเองมีสีหน้าเปลี่ยนไปทั้งดุดันและน่ากลัว น่ากลัวในแบบที่มินซอกเองยังตกใจ...

ฝากติดตามแฮชแท๊ก :  #ฟิคเพียงเรา

ติดต่อไรท์เตอร์: @Loeyhoonminz

? cactus