คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The Hypnosis Chapter 1 (100%) แก้คำผิด
The
Chapter (1)
วันแ่ละวันทุน่าิ้นรนเพื่อให้มีีวิอยู่รอ
บานมีำลัใ บานมีวามเื่อมั่น
บานมีวามหวั
บานมีวามมุ่มั่น บานมีวามสุับสิ่ที่ทำ บานท้อแท้ บานสิ้นหวั
บานรู้สึเหนื่อย เราไม่สามารถาเาอะไรไ้เลย เราไม่รู้ว่าพรุ่นี้ะเิอะไรึ้นับเราะสุหรือะทุ์
ะเ็บปวหรือะสมหวั
หาเราไม่ลัววันพรุ่นี้
แน่นอนว่าสิ่หนึ่ือเราเรียมพร้อมเสมอไม่ว่าะเิเรื่อที่มีผลระทบ
หาสมอทำานร่วมับหัวใ รับรอว่ามัน้อเ้มแ็ บาเรื่อเราวรใ้สมอ
บาเรื่อเราวรใ้หัวใ เรา้อแยแยะ่อนว่าสิ่ไหนวรใ้หัวใหรือสมอ
ที่สำัเรา้อัวามลัวาหัวใและสมอ เพียเท่านี้เรา็มีวามสุแล้ว
สิ่ที่ใรหลายนเอยัหาวามสุไม่ไ้นั้น...เพราะเราเอยัมีวามลัว
ราบไ้เมื่อเราล้าหาพอะ้าว้ามเส้นวามลัว...แสว่าแห่วามสุ็อยู่ไม่ไล
ผมมอูนอหน้า่าอย่าที่อบทำเป็นประำ ผมอบมอวิถีีวิอผู้น มันั่แ่่าับสิ่ที่ผมเป็นแ่ทว่าสัมที่ผมมอเห็นรหน้าแห่นี้่ามีวามเร่รีบ ้าไม่ไ้ เราแทบไม่สนในรอบ้าเมื่อุ้าม้ามออาบ้านนั้นือีวิอุ้อ่อสู้ ผมพยายามในทุๆวันเพื่อะให้ผมลัวผ่านวามลัว ผมพยายามแน่นอนว่าหาใร็้อมีวามลัว ผมพยายามแสร้เป็นไม่ลัวมันทรมานมาๆทุรั้เวลาเห็นมันหรือนึถึมัน สิ่ที่ผมลัวมัน่อน้าแปล ผมหลับานิ่ๆ แสแา้านอสาส่อมายัห้อทำานสีำาวแนวโมเิล ผิวาว้อแสแอ่อนๆ เาสวมุสูทสีเทาูเรียบหรู ผมพลิัวมานั่ลยัเ้าอี้ัวให่สีำ ผมปลยายเนไทสีำ พลาปลระุสอสามเม็ ผมถอนหายใเล็น้อย และประสานมือบนโ๊ะ ผมหลับานิ่ๆ
๊อๆ
“นายน้อย่ะ
ุหมอิมมาแล้ว่ะ” ัโรา เธอเป็นเลาอเา เปิประูใหุ้หมอิมมินอเ้าไป
เธอโ้ใหุ้หมอและ่อยๆปิประู
“ให้เาเ้ามาไ้”
เสียเรียอเลาทำให้ผมออาภวั์วามิ ผม่อยๆลืมาปรับแสสว่า
“สวัสีรับุหมอ”
“อโทษนะรับที่ผมมาสาย”
“ไม่เป็นไรรับ”
“านยอลละรับ”ุหมอนนั้นถามถึบอี้าร์อผม้วยรอยยิ้มแสนอบอุ่น
“ผมให้ไปทำธุระให้รับ”ผมยิ้มอบเา เป็นารเริ่มไมรีแรอเาเรา บทสนทนาเาเริ่มึ้น
“ั้นหรอรับเสียายัผมเอามันูมาฝาเา้วยสิ หามันเย็นแล้ว...เห็นทีะไม่อร่อย” มินอยล่อมันูึ้นเาทำหน้าสลเล็น้อย
“ุหมอทาน้าวเ้ามาหรือยัรับ”
“ยัเลยรับะว่าะมาทานับานยอล”
เฮุนยิ้มมุมปาเล็ๆ มินอแทบไม่สัเเห็น
“ผม็ยัไม่ไ้ทาน้าวเ้าเลยหาุ..ไม่..รั..”
“ำนี้้อเป็นผมพูมาว่า
หาุยัไม่ไ้ทานอะไร ให้ผมบอุัให้มั้ยรับ เพื่อเธอะสั่อะไรมาใหุ้ทาน”
“ผมอยาทานมันูอุหมอไ้มั้ยรับ”ผมเผยยิ้มนิๆ ใุ้หมอนนั้นพลาปรายามอไปยัล่อมันู
“ะีหรอรับ
ะถูปาุหรือเปล่า”ุหมอมินอยิ้ม พลายล่อมันูึ้น
“เห็นานยอลุยว่ามันูร้านอุอร่อยมา
ผมเลยอยาลอทาน”
“ั้นทานให้อร่อยนะรับ
ผมอัว่อน” มินอัแวาทุอย่าให้เฮุน
“ุหมอิมะไปไหนหรอรับ”
เฮุนเยหน้าึ้นาล่อมันู
“ผมะเอาล่อนี้ไปแบฮยอนอ่ารับ”
“ุหมอรับ” มินอะเินหันหลัออไปแ่เฮุนเรียไว้
“รับ”
“ใหุ้ัเอาไปีว่ารับ”
“แ่ว่า...”
เฮนเอื้อมปุ่มโทรศัพท์เรียเลาัให้เ้ามาเอาล่อมันูไปให้แบฮยอน
เลาัเ้ามาเธอเอื้อมรับล่อมันูาุหมอมินอ
๊อๆ
“นายให่่ะ
ิันัโรา่ะ”
“เ้ามาไ้”
“ุหมอิมฝา
ล่อมันูมาให้นายให่่ะ” แบฮยอนหรี่ามอเลาั เธอูเรๆเวลาเ้ามาในห้ออแบฮยอน ทุๆรั้เวลาเฮุนสั่ให้เธอเอาเอสารมาให้แบฮยอนเ้น ส่วนมาเธอะฝาเยอึนเลาอแบฮยอนแทนนั้นเพราะแบฮยอนเป็นน่อน้าุและเ้มว
“ทำไมุหมอิมไม่เอาไม่ให้ผมเอ”
“ะ-ือ-ว่า”
“้มหน้าทำไมอบผม”
เลาัสะุ้เสียแบฮยอน
“นายน้อยสั่่ะ”เธอ้มหน้า
“เธอลับไปไ้ละ”
เลาัเรียบเินออาห้ออแบฮยอน แบฮยอนโทรศัพท์หาุหมอมินอปราว่ามินอเปิเรื่อเาะลุออไปแ่มีใรบ้านเ้ามา
“ะไปไหนแบฮยอน”
“ผมะไป..”
เ้า้มหน้าหลบา
“อบน้าสิ”
“ผมแ่ะลุไปเ้าห้อน้ำ”
“เลาอเฮุนมาทำไม”
“เธอเอาอมาให้ผม”
“ั้นหรอ”
“ุน้ามีธุระอะไรหรือเปล่ารับ”
“อนเที่ยแมีนัไปทานาวับุหนูิมีู”
“ผมไม่ไป”
“แล้าัำสั่น้าหรอ”
“ผมไม่ไป”
“็ลอู
ถ้าแล้าัำสั่ัน”
แบฮยอนเยหน้าสบาุนายเวยูินน้าสาวอเา แววาุันและแ็ร้าว
“อย่าอวีับัน
ันหวัีับแ”
“น้าหวัีหรือทำเพื่อัวเอันแน่”
“สัวันหนึ่แ้ออบุัน”
เธอเินยิ้มน้อยๆให้แบฮยอน
เธอเินออาห้อไป แบฮยอนทิ้ัวลนั่
“ผมรัุนะมินอ ผมรัุผม้อทำไี...ทำไี”
แบฮยอนพิเอนหลัไปยัเ้าอี้ เาหลับานิ่ๆ ในหัวำลัใ้วามิมามาย
มินอมอนไ้อเา
ำลัีบมันูเ้าปา
มินอทำหน้าลุ้น เพราะมันเป็นทำารรั้แรอเาส่วนให่แม่อเาะเป็นนทำไส้เามีหน้าที่แ่เสริฟ
เฮุน่อยๆลิ้มรสในรสาิ เายิ้มน้อยๆ
“นี้นะหรอที่านยอลบอว่าอร่อยหนัอร่อยหนา...”
“วามริผมเป็นนทำเอรั้แร”
“ะทำมาให้พี่แบฮยอนทานสินะรับ”
“ใ่รับ”
“ือมัน....”เฮุนว้าทิู่ออมาาย
มินอีหน้าเศร้า
“มันแย่นาเลยหรอรับ”
“ใ่รับ
มันทั้เ็ม ไม่สุ แถมแป้็แ็”
“ถ้ามันไม่อร่อยุโอ็ไม่้อทานรับ”
มินอยล่อมันูหนี เฮุนยมือึแน มินอ
“ุหมอทำไมี้น้อยใัรับ”
“็ุว่ามันไม่อร่อยนิ”
“ผมิุ...เผื่อรั้่อไปุะไ้ทำอร่อยๆไรับ”
“เอาเป็นว่าพรุ่นี้ผมะแ้ัวเอามันูที่ร้านมาแล้วันนะรับ”
“รับ”เฮุนยิ้มนิๆ
“ุเฮุนะเริ่มรัษาเมื่อไหร่ีรับ”
“ผมมีเรื่อสำัะพูับุ”
“เรื่ออะไรรับ”
"ผมอยาใหุ้มาอยู่ับผม
ผมะย้ายออาบ้านมาอยู่บ้านสวน โยมีุป้าแม่บ้านและานยอล อยู่้วย ผมะหยุานและรัษามันริๆ"
"ผมไปลับไ้หรือเปล่า" มินอมวิ้ว
"ุะให้ผมอยู่นเียวหรอ ุเป็นหมออผมนะ" เฮุน่อรอ
เาทำสีหน้าริั
"ุเฮุนื้ออีแล้ว" มินอถอนหายใ
"ไ้โปรผมอเวลาุ 3 เือน" เฮุนทำน้ำเสียริั
"โอเรับ...ผมล" มินอพยัหน้า
"อบุรับุหมอ" เายิ้มน่ารั สใส เหมือนเ็ายัวน้อย
แบฮยอนับรถมาอยัสถานที่นับอร์ามำสั่อเวยูินน้าสาวอเา
แบฮยอนถอนหายใ เาเอนหลัไปยัเบาะนั่ หลับาแน่น เาเม้มปาเาหาัน แบฮยอนพลิรูปอหิสาวนนั้น
เามีสีหน้าเรียบเย
“เธอ็สวยีนะ”
แบฮยอนเินเ้ามาในร้าน
เอหิสาวผมยาวัลอนสีน้ำาลอ่อน ใบหน้าสวยามราวนาฟ้า เธอสวมเรสสีฟ้าอ่อน
สวมรอเท้าส้นสูสีำ เธอลุึ้นโ้ให้แบฮยอน
“สวัสี่ะันิมีู”
“สวัสีรับผมโอแบฮยอน”
“เอ่อือ...”
หิสาว้มหน้าใบหน้าสีาวึ้นสีแระเรื่อ
“ุิมีูรับ
ผมมีเรื่อะบอุิมีู ือผมมีนรัอยู่แล้วรับ”
“เอ๊ะ...อะไรนะะ”เธอูใ
“ผมมีแฟนแล้วรับ
ผม็แ่มาามำสั่อุน้า ผม้ออโทษุิมีู้วย”
“แ่ว่าัน..”
“ผมอใหุ้พบนที่ี
ุเป็นนสวยและเพียบพร้อม ผมหวัว่าุะนที่ี”
“แ่ถ้าุทำแบบนี้ะไม่เป็นผลี
่อ้อสัาระหว่าบริษัทอเรานะะ”
“ุ็ไปหมั้นับน้อายผมสิ”
“ันไม่อบเา ันอบุ”
“รีนะรับุิมีู”
“มันะเป็นผลี
ถ้าุหมั้นและแ่านับัน”
“ผมะบออะไรุให้นะ”
แบฮยอนลุึ้น เาเอนัวไประิบ้าหูิมีู
“ผมอบผู้าย”
แบฮยอนยยิ้มร้าย เาเินอออาโ๊ะโบมือลาิมีู
เธอิ๊ปาไม่พอใ สีหน้าราวนาฟ้าแปรเปลี่ยนไปนละน
“แล้วเราะไ้เห็นีันแบฮยอน”
เธอำมือแน่น
แบฮยอนเินมาที่รถอเา
เาหยิบรูปู่ที่เาถ่ายับมินอึ้นมา อนนั้นเาำไ้เาสารภาพรัมินอที่นั่น เาลัวว่ามินอะไม่อบรับรัเา
แ่ทว่ามินออบลเา เารันๆนนี้มา
มาเสียน เาเอสามารถเสียสละทุอย่าไ้เพื่อิมมินอนเียว
ร้านมาามมันู
“สวัสีรับพี่แบฮยอน”
เ็ผู้ายร่าสูสวมุนัเรียนม.ปลาย โ้สวัสีแบฮยอน
“สวัสีอิน ทำไมลับมาเร็วหนัละ”
“วันนี้พีุ่นมยอนิสอบ
พี่แ็มีเสนอาน พนัานที่ร้านเราน้อยผมพัเที่ย ผมเลยมา่วยพ่อแม่รับ”
“ั้นหรอ...ีแล้วนะเรา”
แบฮยอนบไหล่อินเบาๆ แบฮยอนสัุ่ปมันูมาทาน
“อ้าว
แบฮยอนหรอมาไละลู แล้วมินอละ”
“มินอทำานรับ ผมเลยมานเียวรับแม่”
“อ๋อหรอ
ั้นแม่ไปในรัว่อนนะ อยาทานอะไรสั่ไ้เลย”
“ผมสั่ไปแล้วรับ”
“ั้นหรอ๊ะ ั้นแม่ไปในรัว่อนนะ”
“รับแม่”แบฮยอนอัวไปเ้าห้อน้ำ
ริ่
ริ่
เสียริ่หน้าร้าน
“อ้าวพี่มินอ พี่านยอล”
“ว่าไไอ้แบ”
านยอลบบ่าอินเบาๆ
“ทำไมไปเรียน” มินอุน้อายนเล็
“ผมมา่วยพ่อับแม่อ่ะ”
“แล้วนี้ใรหรอ”
อินี้ไปทาเฮุน
“บอสพี่เออ่า”
“สวัสีรับ
ผมิมอินเป็นน้อเล็อพี่มินอ อยู่ ม.ปลายปี 2 รับ”
“สวัสีพี่ื่อโอเฮุน”
“ั้นเิบอสโอับพี่านยอลไปนั่ทานั้นเลยนะรับ เี๋ยวผมเอาเมนูให้”
อินเินนำไปยัโ๊ะ
“พี่มินอพี่แบฮยอนมา
อยู่ห้อน้ำอ่ะ”
“ริหรอ”
“ริสิพี่”
มินอเินไป้าในินสวนแบฮยอน
เาทัู้่ใเล็น้อย
“ลับแล้วหรอ”
“เปล่าพาุเฮุนับานยอลมาทานมันู”
“ทำไม้อพามันมา”
“มาแ้ัว”
“เรื่อ?”แบฮยอนทำเสียแ็
“เรื่อมันูที่ผมทำอ่ะ”
“เอาให้มันทานทำไม!”
“ทำไมุถึเรียน้อายุว่ามันละ”
“ผมพอใะเรีย”
“ไม่น่ารัเลยนะ”
“อโทษรับ”
“แบฮยอนือผม้อไปทำานที่บ้านสวนอุเฮุน
3 เือน”
"ุพูอะไรนะมินอ"
“ผมะอไปูแลุเฮุนที่บ้านสวน"
“ผมไม่ให้ไป”แบฮยอนีสีหน้าไม่พอใ
"ผมไปแ่ 3 เือน
านยอล็อยู่ ุป้าแม่บ้าน็อยู่" มินอมวิ้ว
"ผมลัว"
"ุลัวอะไรแบฮยอน”
“ผมลัวุะ...”
“ุไม่ไว้ใผมหรอ"
"ผมไว้ใุมินอ แ่ผมลัวใมัน"
“ุเฮุนน่าสสารนะรับ
ผมอยา่วยเา ผมเป็นหมอ ผมอบลไปแล้ว ผมแ่มาบอใหุ้รู้”
“แ่ผม..”
“ผม-เป็น-หมอ” มินอเป็นนเ็เี่ยวำไหนำนั่นึ่แบฮยอน็ทราบ้อนี้ี
มินออัวไปเสริฟุปที่โ๊ะเฮุนสั่
แบฮยอนอให้อินห่อมันูให้เา เา่ายเินแล้วเินออไปสร้าวามุนให้ับทุน
“สีหน้าไม่ีเลย...เป็นไรหรอพี่”านยอลถามมินอ มินอนั่ลถอนหายในิหน่อย
“เปล่าหรอ มันูอร่อยมั้ยรับุเฮุน”มินอหันไปถามเฮุน มินอยิ้มนิๆ
“อร่อยมารับ”
“อบุรับ”
“ุบอพี่แบฮยอนยัรับ”
“บอแล้วรับ”
“เาโรธใ่มั้ยรับ”
“ผมไม่สนหรอรับ
ผมเป็นหมอเาวรเ้าใ”
“ผมอโทษนะรับ”
“ุเฮุนไม่ผิหรอรับ”
มินอยิ้มให้เฮุน ทั้สามนั่ทานมันูัน
วันเวลาล่วเลยมานถึวันที่มินอ้อย้ายไปบ้านสวนอเฮุนโยมีานยอลมารับ รถแล่นออไปยัานเมือ นบทอาาศีเหลือเินมินอเปิระสูอาาศแสนสื่นนมาถึบ้านสวนอเฮุนานยอลยระเป๋าอนทั้สามล ุป้าแม่บ้านออมารับอย่าอบอุ่น
เวลาล่วเลยมาถึอนพระอาทิย์ิน เธอเรียมอาหารที่เฮุนอบไว้ มินอเินูรอบๆที่นี้ อาาศบริสุทธิ์เหมาะสำหรับารพัาอาาศ ุป้าแม่บ้านบอมินอว่าห้อเาอยู่ปีวา ห้อเฮุอยู่ทาปี้าย ห้อานยอลอยู่รลา ห้อเธออยู่้าหลัมีอะไรเรียใ้เธอไ้เสมอ เฮุนเินออมาหลัาุป้าแม่เินเ้าไปเ็บสำรับอาหาร
“ุหมออบที่นี้มั้ยรับ”
“อบรับ”
“ผมอบุุหมอมาๆเลยนะรับ”
“เรื่ออะไรรับ”
“็เรื่อทีุ่หมอยอมรัษาผม”
“ผมเป็นหมอนะรับ”มินอยิ้ม
“เย็นแล้วุหมอไปพัเถอะรับผมอัวไปห้อสมุ่อน”
“ที่นี้มีห้อสมุ้วยหรอรับ”
“มีรับผมอบอ่านหนัสือ มันเหมือนห้ออู่ใอผมเลย”
“ถ้าั้นหมออาบน้ำเสร็ หมอออนุาเ้าไปในห้อสมุไมั้ยรับ”
“ไ้สิรับ”
ทั้มินอและเฮุนแยไปทำธุระอนานยอลเอ็อัวไปอาบน้ำพัผ่อน มินอเินออมาาห้อเอ เฮุนพอีเฮุนพามินอเ้ามาในห้อสมุ ทั้ให่โเหมือนห้อสมุที่มีหนัสือนานาาิไ้มินอเพลิาารอ่านหนัสือมินออ่านหนัสือบนเบาะ เฮุน็นั่อยู้้าๆ มินอ่อยๆเผลอล้อยหลับ
“ุเลืออ่านเล่มโปรอแม่ผมเลยนะรับ"
เฮุน่อยๆล้อยหลับไปทั้สอเ้าสู้ห้วนิทราันในห้อสมุแห่นี้
ความคิดเห็น