คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ❥ ร้ า น อุ่ น ไ อ รั ก :: ต อ น 1 (ค า ปู ชิ โ น่ ) ✿ 100% Update...
วันนี้เป็นวันที่ผมับแฟนมาแ่ร้านอเรา รับ...ร้านอเรา
ผมับแฟน่วยๆันออ่าแ่ันวามริผมอยาะออหมเลย แ่เาไม่ยอมรับ
เาบอว่าเราเป็นนรัันเรา้อ่วยันทำมาหาิน เาเอาเปรียบผมไม่ไ้หรอ
ให้ายิรับแฟนผมโรน่ารั ผม็อ่านหนัสือไประหว่าที่แฟนอผม
ำลัเรียนทำาแฟ เพื่อวามแน่ใ วามริเาเ่นะรับ
แ่เาอยาไ้วามมั่นใาผู้เี่ยวา ผมรอไปรอมา หลับรับ โอเฮุนหลับไปั้แ่เมื่อไหร่ไม่รู้
รู้นะรับ ที่รัอผมแอบมอผม
นอาารเป็นเฟแล้วผมยัอบถ่ายรูป
ถ่ายบันทึภาพวิีโอไว้ มันือวามทรำอ่ารับ บานอาบันทึวามทรำาสายา
เสีย และลิ่น แ่ผมอเลือบันทึภาพไว้ ผมอบรอยยิ้มอแฟนเวลามอมาที่ผม อนผมถ่ายรูปเา
ผมสะุ้ื่นอีที ุแฟนที่รั ็อ้อนให้ผมิมาแฟรับ มีหรือผมะะยอมมึนนเียว
ผมโทรหาุเพื่อนับภรรยาอมันมารับ าร้านเียบๆมีเสียนรีลอเบาๆ
ราวัเพราะเสียั้อแ้อแอุเพื่อนเเละภรรยาอเา
หลัาเสร็ิรรมในวันนี้ ฤษ์เปิร้านืออาทิย์หน้ารับ
ผมับแฟนเ้าไปเรียมอาหารับแฟนในระหว่าที่เาหันหน้ามาผม็โมยูบเารับ
ะเป็นไละรับที่นี้
โนี แล้ว็โนุ ผมทำหน้าเป็นไ่หอย ทำปาเป็มออ้อนๆแฟน
ทำหน้าเหมือนสำนึผิ แ่ไม่รับ วามริแล้วผมไม่่อยยอมใร่าย แ่นอย่าโอเฮุนยอมให้แฟนนเียวรับ
แฟนผมโรุบอเลย
แ่ผมไม่ใ่นลัวเมีย แ่เรียว่าเรใเมียถึะถู ว่าเราะทำอาหารเสร็ เสียบ่นอุเพื่อนและภรรยาอเา็บ่นหิวลอ
ผมหรอเ๊าะแฟนไป้วย บีบมันทุส่วนอนเาเผลอ
ผลที่อบับมาือมือเล็ๆนั้นฝาเ็มแร ผมอบนะเวลาเายู่ปา มวิ้ว
มันโรๆน่ารัเอ๊าะ เนื้อผมะหลุมั้ยเนี่ย อย่าไืนนี้แหละ รับืนนี้ผมะทำหน้าที่แฟนที่ี
ฮึ ฮึ
“โอ๊ย หิว หิวสา”
บยอนแบฮยอนระแทาทั้สอ้าับโฟาเหมือนเ็ๆ
“ถ้าบี่บี๋หิวินผม่อน็ไ้นะ”
ปาร์านยอลหันไปยิ้มเ้าเล่ห์ให้ภรรยาอเา ผลอบรับ่าันรับ
พี่แบฮยอนยิ้มหวานให้มัน อิา็อิาหรอแฟนผมน่ะ ยิ้มยาอยู่นะ
ทำหน้าเหมือนแบโลทั้ใบไว้นเียว ทั้ที่วามริเาน่ารัมาๆอนยิ้ม
“บูบู้อ่าา เี๋ยวเถอะอายมินอับเฮุนนะ”
“แยัะอายอีหรออีแบ”
เสียแฟนผมัั้นหลัามอู่รัที่หวานันลอแ่็ทะเลาะันอนันบ่อยอย่าที่ผมบอ
“ที่รัอย่าให้น้อยหน้าิรับ”
ผมถลาไปอยู่หลัแฟนัวเล็อผม ผมอเาา้านหลัโยเอาาเยไหล่เล็ไว้
ในใ็ลัวโนศอับ แ่เฮ้ย ไม่รับ
ยืนนิ่ให้ผมอมือผมมีหรือะอยู่นิ่ลูบไล้ไปทั่วเอวอนั่น
“ไอ้แป๊ะแมรู่แ่ยอับเมียมึนี้เล่นลูบเลยนะ
แปลวันนี้พี่มินอไม่เะมัน” านยอลเินูแบอยอนมาที่โ๊ะอาหาร
“เอ่อ....แปลแไม่เะไอ้แป๊ะ ฝนะมั้ยวะ”
แบฮยอนยิ้มนาอเาเป็นรูปสระอิ
“ใรว่าะไม่เะนี้แน่ะ” แฟนผมระทุ้ศอเ็มๆที่ท้อน้อยผม
ผมุเลยเอ๊าะ
“เล่นอะไรรู้ัาลเทศะหน่อยิเฮุน”
๋อยรับประทานิรับ ผมน้อยในะ ็แ่อยาสินิพแฟน่อหน้านอื่นบ้า
ผลที่ไ้ผมนั่หน้าบูรับ ผมทำให้บรรยาาศภายในโ๊ะอาหารอือั
“โรธหรอ”
แฟนผมแล้เอานิ้วแหยาๆแนผม ผมไม่เยโรธเาหรอรับ ถึโรธไม่สิ ะเรียให้ถูอนมาว่ารับแ่มีเรื่อที่ผมโรธเา
2-3 เรื่อเอาไว้ผมะมาทยอยเล่ารับ แฟนผมบอว่าเวลาผมโรธเาลัวมา
แ่็็อบทำให้ผมอนอยู่เรื่อย แ่ทว่าแ่เายิ้มผม็ยอมั้แ่หน้าประู ผมแ่อยาวาฟอร์มน้อย
เาับผม ผมปัมือเาออ โอ๊ยปวใเาทำหน้าะร้อไห้แล้ว
แ่ผมอยาแล้่อ านยอลับแบฮยอนอาสาล้าานทั้หมผมับแฟน่วยันเ็บโ๊ะ
ผม็ยัพูับเารับ แบบถามำอบำ ผมเล่นละรเ่ใ่มั้ย แฟนผมหน้าอยๆ
อบาเริ่มแ แ่็น่ะอแล้่อหน่อยแล้วัน นานยอลับแบฮยอนอัวลับ
“มึโรธพี่มินอหรอวะ”
“......................”
“มึเป็นอะไรวะ เรื่อให่ว่านี้มึยัไม่โรธเลย”
“...................”
“เฮ้ย! ไอ้แป๊ะมึโรธเมียมึริอ่า”
านยอลเย่าไหล่ผมที่ยืนออมอ้อนแฟนผมที่ทำหน้าเป็นแมวอยยืนุยับพี่แบฮยอนอยู่
“ูไม่ไ้โรธูอยาแล้เา เาอบพูาทำร้ายิใู
ู็แ่อยาให้เารู้ว่าำพูเาระทบระเทือนิใูแ่ไหน”
“อ่อนวะ แรว่านี้มึยัรับไ้”
“็เพราะูรัเามาไไอ้ยยอล แ่ำพูเาูเหมือนไม่รัูเลย”
“มึ 3 ปีที่แล้วมึ็พูแบบนี้ มึับพี่มินอ็ยัไม่เลิัน แถมูรัันมาว่าเิมอี”
"ูรัเามาๆเว้ย! แ่เาอะไร อย่าไ อะไรไม่รู้ ที่ยับูเพราะสสารหรือเปล่าู็ไม่รู้”
“ไอ้แป๊ะเอ้ย! ใหู้ถามให้มั้ย
ถามเี๋ยวนี้เลย” านยอลเินไปที่มินอับแบฮยอนยืนุยันอยู่ ผมะห้าม็ห้ามไม่ทัน ไอ้ปาีเินไปแล้วรับ
“พี่มินอผมเรื่อะถาม ำถามเี๋ยวับ 3 ปี ที่แล้ว”
“อะไร”
“พี่รัมันป่ะ”
“านยอลนาย้อารสื่ออะไรเฮุนให้นายมาถามพี่หรอ”
“เปล่ารับพี่ อบรับ ผม้อารำอบให้เพื่อนผม”
“บูบู้อย่าะยั้นะยอมินอเลยนะ”
แบฮยอนเย่าแนานยอล
“ือ...”
แฟนผมหันมามอผมที่ยืนเี่ยินไปมา
“เฮ้ย พี่มินอ อย่าบอนะว่า....” านยอลแล้ะโนเสียั
“ถ้าอยารู้มา็ันะให้ำอบเาที่ห้อ” เสียสวรร์ โอ๊ย
ยอมแล้วหลัาผมแห้เหี่ยวมานาน
“ั้นลับีว่าไม่วนละรับ ีๆนะพี่เี๋ยวลุไม่ไหว”
“ทะลึ่ แบฮยอนพาสามีแลับไปเลย”
“ลับนะแ เบาๆละ ฮ่า ฮ่า”
านยอลเินวแบฮยอน้ามถนนไปยัึที่เาอาศัยอยู่ เมื่อพวเาลับไปมันแล้วผมนี้รีบสาวเท้าไปอุ้มแฟนัวเล็เลยทันที่
ฮ่าา ฮ่า อบุรับ ที่ำอธิานผมเป็นริแล้ว
“เฮุนน่า พี่เินเอไ้”
“ไม่รับ”
“หายอนแล้วหรอ”
“ไม่รับ”
“ะ ไม่เอาิ ะไม่พูแล้วนะ ะไม่พูแรๆ้วยแล้ว”
“ั้น้อลโทษหน่อยแล้วัน”
“ะทำอะไร”
“็รู้ๆ อยู่นี้รับ ระับวามสัมพันธ์ไละ”
“บ้าแล้ว เฮุนพี่พูเล่น”
“แ่ผมเอาริ ไปอาบน้ำันนะ”
“ไม่เอาไม่อาบ้วย”
“เสียใรับ
ไม่ั้นผมะไม่หายอน”
ผมอุ้มแฟนผมมายัห้อ้าบนัารเปลื้อผ้าเาทันที่
อย่าว่าผมทะลึ่นะ แ้มลมๆนั้นึ้นสีแน่ารัอใไม่ไหวแล้วละรับ
ผมอุ้มเามายัห้ออาบน้ำเปิฝับัวราลลุ่มผมสีน้ำาลนั้น ผมเอื้อมไปหยิบแมพู
โลมแล้วยี้เบาๆให้แฟนผมเหมือนเาะำลัสบายหน้าโรฟิน ผมสระผมให้เาเสร็ ผมเบี่ยัวไปปั้มเอาสบู่เหลวออมา
แฟนผมว้าหมับเ้าที่้อมือผม
“ะทำอะไร”
"็อาบน้ำให้ไรับ”
“ไม่เอาอ่า”
“มาถึั้นนี้แล้ว ยอมๆผมวันนึนะนีออผม”
“อือ”
เสียสวรร์อีแล้วรับ ให้ายผมอยาเ้าไปในัวพี่เาะเียวนี้
แ่ผม้อใเย็นๆ ผมไม่อย่าบุ่มบาม รุนแรับเา
ทุรั้ที่เรามีอะไรันผมทะนุถนอมเาลอ หลัาทีเราอาบน้ำเสร็ไอร้อนาฝับัวทำเิไอิามระสลัวๆ
ินหอมอ่อนๆอสบู่ลิ่นุหลาบทำให้ผมใเ้นแร ผมันัวแฟนัวเล็ ิำแพ
นัวเล็หลบสายาอผม แ้มลมๆึ้นสีแนเห็นไ้ั
ผมใ้มือทั้สอ้าประรอแ้มลมๆให้หันหน้ามาประันหน้าับผม ผมำลัูบริมฝีปาเล็นั่น
นัวเล็ว่ายแนึ้นล้ออผม โรยั่วเลยหน้าแบบนี้
ผมัริมฝีปาล่าเาเบาๆให้เาเปิปาออ ผมสอลิ้นอผมเ้าไปในโพรปาเล็
ลิ้นร้อนไล่ไปามอมุมอฟัน ลิ้นเล็เี้ยววัับลิ้นผม หัวใอผมเ้นแรรัวราวับมันะหลุออมา ผมยันแนทั้สอรั้รำแพไว้ มือเล็สอแทรไปามลุ่มผมเปียน้ำอผม
ผมูบเ้านานไปนเาเริ่มมวิ้วเพราะหายใไม่ออ
มือเล็บเาที่ไหล่อผมทำให้ผมไ้สิและผละออ
ผมเลื่อนใบหน้ามาุไ้ออาวนั้น
แฟนผมหลับาแน่นเผยอปาเล็น้อยนเห็นฟันระ่ายแสนน่ารันั้น ผมเลื่อนมือมาลูบไล้แถวเอวอนั้น
ผมบเบาๆนอเาเาเิรอยแสีุหลาบแสวามเป็นเ้าอเรือนร่าสวยามนี้
ีราอไว้หลายรั้ว่าเาเป็นอผม เป็นอโอเฮุน ิมมินอเป็นอโอเฮุนแ่นเียว
ใล้ทีุ่ไลแม็์อเรื่อ เสียโทรศัพท์บ่บอว่าเป็นเสียโทรศัพท์าแม่ผมัึ้น
ร่าเล็ันร่าผมออ พลาพลิัวปิฝับัว ลูายผมหัวเลยรับ
ให้ายิแม่ผมะโทรมาทำไมอนนี้ ผมะบ้าาย โอเฮุนอยาเอาหัวโผนัห้อน้ำ
“มัวทำอะไรอ่า เฮุนรับโทรศัพท์ุแม่ิ”
“รับที่รั”
ผมเห็นแฟนว้าผ้าเ็ัวพันเอวไว้ แล้วว้าเอาเสื้อลุมอาบน้ำลุมไว้ทุอย่าบแล้วโอเฮุนอยาร้อไห้เวลาีๆแบบนี้ไม่ไ้มีบ่อยเลย
ริโทน
ริโทน ริโทน
“รับแม่ ว่าไรับ”
(ว่าะรับไอ้แบ ทำอะไรเสีย้อๆ)
“อาบน้ำรับ” ทันทีแม่ผมวาผมไม่มีทาปล่อยแฟนผมให้หลุรอืนนี้ไปไ้หรอ
ฮึ ฮึ ผมมอแฟนผมที่ยืนอออพิผนัห้อน้ำส่ยิ้มหวายมาให้
อยาพุ่ไปเี๋ยวนี้เลย ให้ายเถอะ
(ันับพ่ออแอยู่้าล่ามาเปิประูให้ที)
“อะไรนะรับ” *0*
(อะไรไม่อยาเอันหรอ ิถึลูสะใภ้อ่าเลยมาหาัน”
“โธ่แม่รับ”
(เร็วๆแม่ปวี่)
“รับะไปเี๋ยวนี้”
ทันทีผมวา
ผมเอาหัวโำแพห้อน้ำนแฟนผมมวิ้วแปลใ ผมทำหน้าเหมือนะร้อไห้แล้วอนนี้
“เิอะไรึ้นทำไมทำหน้าแบบนั้น” แฟนผมทำหน้าำใทันทีเห็นหน้าผม
“เปล่ารับที่รั พ่อับแม่มาหาอยู่้าล่า”
“ริหรอิถึุพ่อุแม่ที่สุเลย”
แฟนผมวิ่ออาห้อน้ำทันที่ ยิ้มหน้าบานไปแล้วรับ โอเฮุน็ไม่เ้าใว่าพ่อแม่ผมหรือพ่อแม่เาันแน่
โอเฮุนเหมือนถูเ็บมาเลี้ย TT 0 TT แฟนผมพูอะไรถูไปหม ผมหรอเถียแพ้ลอ
แ่อ้าปา ็ไม่มีใรฟั ีวิน่าสสาร ใ่มั้ยรับ ไม่ใ่แ่พ่อับ พี่สาวนโ พี่าย หลานๆ
เ้า้าแฟนผมหม ผมเอาหัวโำแพอยู่
แฟนผมเินวนลับมาเรียผมอีรั้ ผมำใใส่เสื้อผ้าลไปเปิประูร้านให้พ่อแม่
ทันทีเปิประูพ่อับแม่โผล่อแฟนผมทันที ผมยืนออมอทั้พ่อแม่อแฟนัน
นั่นไรับผมเหมือน เอ่อ เยอ่านาร์ูนใ่มั้ยรับ เาำๆนะ โนเบลอ
โนเนเอร์อะไรทำนอนั้น
“ปวี่ไม่ใ่หรอรับ”
“เฮุนนี่ พ่อับแม่มาหาไม่ีใหรอ”
“ีใรับผม ีใ๊ีใ แ่ทำไม้อวันนี้้วย”
“ิะวนีนันหรอไอ้แสบ” พ่อผมเินมาอัผม ัวอเป็นุ้เลย ุรับ พ่อนี้แรีเป็นบ้า แฟนผมไม่่วยผมไม่พอ
ยัหัวเราะเ้าันไ้ับแม่พออี่าหา โธ่... โอเฮุนเหมือนมาเป็นลูเยเาเลย
ผมิว่าทันทีพ่อแม่ลับะปิบัิหน้าที่่อ แ่ผมเหลือบเห็นระเป๋าใบให่วาอยู่
“อะไรรับเนี่ยย ผมยึ้น”
“วันนั้นแม่ะมานอนุยับลูสะใภ้หน่อย แไปนอนับพ่อแนะ”
“ไม่ริใ่มั้ยรับ” TT 0 TT
“ไอ้แสบทำไม พ่อับแม่ะมานอน้วยไม่ีใหรอ”
“รับีใ็ีใ”
่ำืนแสนวิเศษอผมบล
เมื่อพ่อแม่ ผมและแฟนเป็นใัน พวเรามานอนรวมันที่ห้อให่ ผมะร้อไห้แล้วนะ
ผมร้อไปแล้วละ พ่อแม่น่ะ พ่อแม่ทำไม้อมาผิวัน โอเฮุนละเ็บปวใ พ่อแม่ผมและแฟนนัุ่ยันที่โ๊ะเล็ๆโยมีโโ้อโปรประำรอบรัววาไว้นละแ้วมีุี้เนยที่ผมทำไว้
30%
“แม่ะเ้าเรื่อเลยนะพวแยัไม่นอนใ่มั้ย”
“รับ”/ “ฮะ”
“หลัาที่วันเปิร้านใหม่
เือนหน้าแม่ับพี่โฮีไปูฤษ์านแ่ให้แล้วนะลู”
“ริหรอรับ” ผมนี้หน้าบานสุๆ
“ว่าไน้อมินอ”
แม่ผมเรียแฟนผมแบบนั้น
“ผมิว่ายัเร็วไปอ่ารับ”
ผมหันมอแฟนผมที่้มหน้าหลัาพูบ
“ทำไมละลู” พ่อผมถาม
“ือว่า”
“ลูายพ่อเาไม่ีับลูหรอ
ทำไมลูถึไม่อยาแ่านับเา”
“อโทษุพ่อุแม่้วยนะรับ
แ่ผมิว่ายัเร็วไป”
“อายุ 27 แล้วนะ ทำไม!!! ไม่อยาแ่านับผมหรอ!
” ผมเริ่มหุหิ ผมเป็นนโมโห่ายแ่ไม่ใ้ับแฟนและรอบรัว
เวลาผมทำเสียแบบนี้แฟนผมรู้เลยว่าผมำลัโรธ
“ไอ้แสบใเย็นๆ”
“อยาพูให้เลีย์รนี้! พู่อหน้าพ่อแม่เลย
ทำไมถึไม่อยาแ่านับผม!”
“ฮุนน่า”
“ผม้อารำอบไม่ใ่เรียื่อผม”
“ฮุนน่า ือว่า...”
“ั้นถ้าไ้ำอบแล้ว็่วยอบผม้วย”
ผมรู้สึร้อนลุ่มไปหมยอมรับรับว่าเรื่อเมื่อหัว่ำไม่ไ้แ่นี้โรธริๆรับ
ปิเสธารแ่านับผมั้นหรอ ยัไม่ลืมไอ้นั้นใ่มั้ย อยาเลิัน ็พูมาไ้นะ
ผมอยาะพูำนี้หาทำให้นที่ผมรัมีวามสุเมื่อไ้อยู่ับนนั้น ทั้ที่เาและพี่แบฮยอนบอว่าผมเป็นแฟนแรอเา
แ่ผมว่ามีอะไรมามายที่ผมยัไม่รู้และเาและพี่แบฮยอนไม่ยอมบอผม
ไอ้านยอละยั้นะยอถามพี่แบฮยอน
ำอบ็เหมือนเิม “นายป็นแฟนนแรอมัน” แฟนนแร แ่ไม่ใ่รัแรินะ ผมับรถออมาโยไม่ฟัำท้วอพ่อแม่
ผมเินไปหยิบมอเอร์ไน์ันโปรอผม แฟนผมไม่อบให้ผมี่มอเอร์ไน์เท่าไหร่
เพราะผมับเร็ว และเยเิอุบัิเหุรั้นั้น แฟนผมึลัวมาๆ
พ่อและแม่เรียื่อผมแ่ทว่าผมไม่ไ้ยินนรัอผมพูื่อผมเลย ผมไปเรื่อยๆไรุ้หมายที่ะไป
“น้อมินอลู” มาราอเฮุน
โผล่เ้าอร่าเล็ ร่าเล็รู้สึเ็บปวใลึ ทำไมอีนไม่ยอมฟัเหุผล
ไม่ยอมแม้แ่ะฟั เาเป็นอะไรไปันนะ ็แ่อยาบอว่า ยัไม่พร้อม ทำไมไม่ฟััน
“ผมอโทษุพ่อุแม่้วยนะรับ”
“ไม่เป็นไรลู หนูไม่้อเรียนะ
เี๋ยวไอ้แสบ็ลับมา”
“แ่ผมไม่เยเห็นเาโรธนับรถออไปแบบนี้”
“เฮุนนน่ะลู ฟันะมินอพ่อไม่อยาะุหนูนะ
แ่บารั้เฮุนน้อยใโทรมาุยับพ่อว่าหนูทำไมถึ ทำเหมือนไม่รัเา
เวลาไอ้ลูายัวีอพ่อโรธ
เาะเลือเลี่ยไปสบสินเียว เพราะเาโรธเาลัวะพูำพูทำร้ายิในที่เารัออไป”
“ุพ่อรับ ผม ฮืออ” น้ำาใสๆไหลออมาาวาู่สวย
“เฮุนับพี่ายเามีเรื่อ่อยันบ่อย มีรั้หนึ่
หนูรู้มั้ยพี่ายเาอัหน้าเานบวมวันที่นัแับหนูวันแร
เาไม่ไ้ั้ใผินัหนู แ่เาลัวไม่หล่อลู
เฮุนไม่ไ้ฟ้อแม่ับพ่อเลยว่าพี่ายเา่อยหน้า นพี่ายเามาบอเอ นั้นือเรื่อที่แม่ไม่บอหนู
เารัหนูมานะมินอ แม่อยาให้หนูิีๆ แม่็อยาให้หนูมาเป็นลูสะใภ้อแม่”
“ุแม่รับ ือผม อโทษ”
“นที่ลูวรไปือไอ้แสบลูายอแม่
ผู้ายอะไรี้อนริๆ”
ิ๊
เสีย้อเรื่ออผู้เป็นพ่ออเฮุนวามั
"ูยอน๊ะ ลูายส่้อวามมามันมีานิธรุะ่วนับภรรยาอยาะฝาเ้าแฝสาม แทฮัน
มินุ๊ มันเ แม่บ้านฮเอาไม่ไหวแน่ สสัยเรา้อับ่อน”
ั้นหรอ
ั้นแท่ับพ่อับ่อนนะน้อมินอ เี๋ยวพ่อับแม่ะลอโทรหาไอ้แสบอี
หนู่อยๆุยันนะลูพ่อับแม่ับล่ะ”
แม่และพ่ออเฮุนโอบอร่าเล็ไว้
มินอเินไปส่ทั้สอยัรถ มินอยืนมอรถสีำแล่นออไป ร่าเล็รีบปิร้านโยเร็ว
"เอ่อที่รัพรุ่นี้ไปเที่ยวันัมันเถอะหลัสอนเสร็"
"ีๆเลยแบว่าะไปเสื้อผ้าใหม่ๆ"
"โอเรับมาหอมทีนึ"
านยอลเอียัวไปหอมแ้มแบฮยอน
ิ๊น๊อ
านยอลและแบฮยอนำลัอ่านหนัสือและเ็มารสอนันอยู่
นึแปลใว่าใรมาริ่อนนี้ แบฮยอนมวิ้วสสัย
านยอลเอยัไหล่พลาส่ายหัวไป้วย
“บูบู้ ไปูิใรอ่า”
แบฮยอนใ้หลัมือโบให้สามีอนลุึ้น
“รับ” านยอลเินไปหยิบเสื้อลุมสวม
ายาว้าวลบันไเร็วๆ
เพราะเสียริ่ที่รัว
“มาแล้วๆ ไม่้อรัว”
านยอลพูึ้นให้น้านอรู้ว่าเามาแล้ว านยอลเปิประู
พบร่าเล็ทำหน้าเศร้าๆอยู่ านยอลมวิ้วสสัย
“พี่มินอ”
“านยอลอ่า เฮุนหายไปไหนไม่รฝุ้โทรศัพท์็ไม่รับ
ปิเรื่อไปแล้ว้วย”
“ใเย็นๆนะรับ เ้ามา่อน
หนาวหรือเปล่าทำไมมาสวมเสื้อลุมละรับ”
านยอลพามินอมานั่
ที่โฟา
“านยอลใรมาหรอ”
แบฮยอนวิ่ลมาถึับแปลใ แบฮยอนรีบมานั่้ามินอ
“ฮรือ ัวเย็นหมแล้วทำไมไม่สวมเสื้อลุมละ”
แบฮยอนรับเสื้อลุมาานยอลที่เินไปหยิบมาให้
“อบใมาๆนะ เฮุนไปไหนไม่รู้”
“ทะเลาะันั้นหรอ”
“อือ”
“เรื่ออะไรล่ะ
เรื่อให่นานั้นเลยหรอ”
“พ่อแม่เฮุนมา
ท่านมาพูเรื่อารแ่าน ันปิเสธเพราะมันเร็วไป เา็โรธและับมอเอร์ไน์ออไปเลย
เสียัใส่ัน้วย”
“ใเย็นๆนะ
ปิผมไม่่อยเห็นมันโมโหพี่ มันโรธผมพอะรู้ รออยู่ับพี่แบฮยอนนะรับ”
“ันไป้วยิ”
“แอยู่นี้แหละ ันะอัารอะไรแสัหน่อยิมมินอ”
แบฮยอนยืนเท้าสะเอว
“ฝา้วยนะานยอล”
“ไม่้อห่วรับ
ผมะไปลามันลับมาให้ ไอ้นี้รัเมียมันะาย ไปไหนไม่ไลหรอรับ”
านยอลบที่ไหล่มินอเบาๆ มินอไม่ถือานยอลที่บไหล่น
เพราะพวเาบเป็นเพื่อนันมาที่ะถือัว
มินอถอนหายใอย่าเหนื่อยอ่อน
“แร้อไห้”
แบฮยอนทำหน้าใ มินอหันไปบไหล่แบฮยอน
“แทำไมเ้าไม่อยู่ันถึเป็นแบบนี้ว่ะ”
“วามริพวแแร์ันมา
รัันมามินอไอ้เฮุนมันรัแมาๆนะ แ็ยอมๆมันหน่อย นเราถ้ามันหมวามอทนอะไร็เิึ้นไ้
็ไม่ใ่ว่าูันี มีหวานัน ทะเลาะันมันเป็นเรื่อธรรมา อีนึน อีนไม่ยอมอ่อน
มันะเ้าใันมั้ย ไอ้เฮุนอ่า มันยอมเปลี่ยนัวเอเผื่อแ
มันยอมไม่ับมอไน์ที่มันรั มันหยุสูบบุหรี่เพราะแเหม็น
มันินาแฟทั้ที่มันไม่อบ มันเลิเ้าู้และหยุที่แ มันพูาหวานเลี่ยนทั้ๆทีมันพูาน่าเอา
ระร้อรอบปา
แ่นี้ยัไม่พอหรอมินอ”
“ันรู้ว่าสิ่ที่เฮุนทำให้ัน ันเอไม่สามารถทแทนให้เาไ้มาว่าที่เาทำให้ัน”
“เื่อิ
มันไม่้อารอะไรแล้ว มัน้อารแมินอ ถามริ ทำไมไม่อยา่านับมันหรอ”
“เปล่านะ”
“ยัไม่ลืมเานนั้นใ่มั้ย”
แบฮยอนส่ำถามีุ้อีน มินอหลบสายาแบฮยอน
ร่าเล็ีหน้าเศร้าอย่ารู้สึผิ
ผับลูิเฟอร์
“ห้อลับ” านยอลพูโ้ลับ
พนัานาย้มหัวเิเ้าใ พนัานพามายัออยหหลัร้านทีู่อับื้น เอะเะ
พนัานเาะประู 3 รั้ประู็เปิออ
“ไ....วันนี้ทำไมมารบอประุมไ้ว่ะ”
ิมอิน เ้าอผับแห้นี้ล่าวึ้นหลัาแทสนุ๊เสร็
“สัส มึอยู่นี้เอ”
านยอลเินไปนั่้าๆเฮุน ร่าสูปรายามอเพื่อนัวสูที่เหล่มอน
เฮุนนั่ออทำหน้าึๆอยู่
“เป็นห่า
อะไรไอ้แปะมาถึแเหล้าเอาเี๋ยวับมึพัพอี”
“มึโรธพี่มินอหรอว่ะ”
“เฮ้ยย
แสว่าเรื่อให่ไหนมึเล่ามาิานยอล”
“พ่อแม่มันมาพูถึเรื่อแ่าน
แฟนมันปิเสธมันถึมานั่อนเนี่ยย”
“ริหรอว่ะ ป๊อว๊ะ ฮ่าฮ่า”
อินหัวเราะัวอเป็นุ้
“หุบปาไอ้ำ”
“เี่ยนี้เี๋ยวไล่ออาร้านเลย”
“ร้านมีั้เยอะเยะูไม่้อมึหรอไอ้ำ”
“แล้วเสนอหน้ามาเหี้ยอะไร”
“หยุพวหยุเห่าันไ้ละ”
“ลมึเป็นไร”
“ทะเลาะับเมีย ูเสียัใส่เ้า”
เฮุนอบเสียหุหิ
“็เ้ายัไม่พร้อมทำไมมึถึโวยวายมึถามเหุผลเ้ายั
ทำไมเ้าถึไม่แ่านับมึ ”
“ูไม่รู้หรอแู่เาว่าเพราะไอ้นั้น”
“ไอ้นั้นไอ้ไหนว่ะ”อินยิำถาม่อ
“ไอ้รุ่นพี่หน้าหวานนั้นไ”
านยอลเินไปหยิบระป๋อแป๊บี่มาื่ม
“อ๋อ......เ้าใละ”
ริโทน
ริโทน
“มินอเบอร์แปลใรโทรมาไม่รู้รับมั้ย”
แบฮยอนะโนเรีย มินอเินออมาาห้อน้ำ
“สวัสีรับ”
(น้อมินอใ่มั้ย นี่พี่เอนะรับ
ำไ้หรือเปล่า!)
- มินอทำสีหน้า๊อสุๆ พลาหันไปมอแบฮยอนที่เอียอมอ
- 100 %
"สวัสีรับวันนี้บาริส้ามินอะสอนสูราแฟแสนอร่อยให้ทุนไ้รับฟัและรับมยะรับ
อย่ารอ้าไปริ่มันเลยรับ"
าปูิโน (อิาลี: cappuccino)
เป็นหนึ่ในเรื่อื่มประเภทาแฟึ่มี้นำเนิมาาประเทศอิาลี าปูิโนมีส่วนประอบหลัือ
เอสเปรสโ และ นม ำว่า Cappuccino เป็นภาษาอิาเลียน ออเสียให้ถู้อว่า ัปปุิโน่
าราปูิโนโยส่วนให่มัมีอัราส่วนอเอสเปรสโ 1/3 ส่วน ผสมับนมสีม (นมร้อนผ่านไอน้ำ) 1/3 ส่วน
และนมีเป็นโฟมละเอีย 1/3 ส่วนลอยอยู่้านบน นอานั้นอาโรยหน้า้วยผินนามอน หรือ ผโโ้เล็น้อยามวามอบ ส่วนผสมอาปูิโน่าาอลาเ้ มาเียโ้ (latte macchiato)
ึ่ประอบไป้วยนมเป็นส่วนให่และนมีโฟมเพียเล็น้อย
สวัสีะ ไรท์เอร์มาอัพ 100% แล้วนะะ
เป้นไบ้าเอ่ยอบแนวนี้มั้ยะ ไรท์ยัแ่ไม่เ่เลย ^^
เฟอเราน่าสสารมั้ยเอ่ย 555
ู่านแบอเรา ู่รอะมีบทบาท
มาึ้นเรื่อยๆนะะ ^^
ฝาๆิมันไ้นะะ
ปล.ฟัเพลในแ่ละอน้วยนะ๊ะ ^^
ความคิดเห็น