รักครั้งแรก........มิอาจเปลี่ยนแปลง

ลำดับตอนที่ #1 : ....1....

.1.

  เมื่อฉันเฝ้ามองดูเขาอยู่ข้างๆ มันทำให้ส่วนลึกในหัวใจของฉันเจ็บปวดได้อย่างไม่นเชื่อ......

ปลาย..กำลังนอนอยู่บนเตียง กำลังคิดถึงเหตุการณ์ช่วงระยะเวลาที่เธอกำลังเรียนอยู่ในชั้นมัธยม………ซึ่งเป็นเวลาที่น่าจดจำเป็นอย่างมากแต่ในขณะเดียวกันก็เป็นช่วงเวลาที่แสนจะเจ็บปวด

   6ปีที่แล้ว

"เฮ่อ! จะเปิดเรียนอยู่แล้ว เซ็ง เซ็ง ทำไมน่าเบื่ออย่างงี้ 2 เดือนนี่มันเร็วจริงๆ พรุ่งนี้ก็จะเปิดเรียนแล้ว ต้องไปเจอเพื่อน ครูโอ็ยคิดแล้วปวดหัว" ปลายเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องนอนพร้อมกับบ่นพึมพำ พึมพำ และโวยวายอย่างไร้สาระ

ก๊อก ก๊อก "ปลายเพื่อนโทรมานะ ไปรับโทรศัพท์เร็ว"

"ค่า.......แม่" ปลายเดินไปรับโทรศัพท์แบบคนไม่มีเรี่ยวแรง เลยซักนิดเดียว

"ฮาโหล"

"ปลายหรอมิ้งน๊ะ" 

"อืม"

"มีข่าวเด็ดมาบอกแน่ะ"

"หรออะไรล่ะ!" ตอนนี้ยัยปลายจอมเฉื่อยชากลับมาเป็นยัยปลายผู้ที่พร้อมจะวิ่งได้ซัก10รอบเลยทีเดียว  "ก็เค้าเห็นแพรวเดินอยู่กับพี่บีม ม.5 อ่ะ จับมือกระหนุงกระหนิงเชียวแหละ"

"จริงหรอ"

"จริงสิ เค้าจะโกหกปลายทำไม เห็นแล้วหมั้นไส้จริงๆเล้ย"

"มิ้ง ว่ามั๊ย แพรวมันเปลี่ยนแฟนบ่อยมากเลย ว่าป่าว"

"อืม"

"หรือว่า...มิ้งแอบชอบพี่บีมอยู่แน่ๆเลย ใช่ป่าว"

"ปะ..ปะ.. ป่าว"

"แอ่ แอ่ ไม่ต้องเลยก็ก่อนปิดเทอม มิ้งบอกว่าพี่บีมสเป็ก มิ้งเลยไม่ใช่หรอ" ปลายพูดพร้อมกับอดอมยิ้มไม่ได้

"อือ อือ อือ"

"มิ้งเป็นไรอ่ะร้องไห้ ทำไม" ปลายพูดอย่างตกใจ

"ก็เค้าชอบพี่บีมอ่ะ เป็นชายในฝันของเค้าเลยน่ะ  แอบชอบพี่บีมมานานตั้งนานแล้วด้วยนะ

 ชอบก่อนแพรวซะอีก"

ในความคิดของปลายตอนนั้นกำลังอึ้ง....ถึงเหตุการณ์ที่มิ้งเล่าให้ฟัง เพราะมันเป็นไปไม่ได้เลยว่าพี่บีมจะไปชอบแพรว เพราะว่ามิ้งทั้งสวย น่ารัก ฉลาด เรียนเก่ง พูดก็เก่ง ซึ่งเป็นที่หมายปองของผู้ชายอยู่แล้ว แต่แพรวสิ เป็นผู้หญิงที่ธรรมดาสู้มิ้งไม่ได้เลย แล้วทำไมพี่บีมถึงไปชอบยัยแพรวได้...............ปลายนอนครุ่นคิดอยู่บนเตียงอยู่นานหลายชั่วโมง หลังจากที่ฟังมิ้งปรับทุกข์เป็นเวลาถึง 2 ชั่วโมง เต็มๆ ก็ที่มิ้งจะวางสายไปแล้วปลายก็ผล็อบหลับไป

ติ๊ด ติ๊ด เสียงนาฬิกาปลุกบ่งบอกเวลาว่า เป็นเวลาตีห้าครึ่งพอดีขณะนี้เสียงนาฬิกาปลุกดังสนั่นไปทั่วห้อง ทำให้ยัยปลายตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ยังไม่ค่อยสดใสนัก เพราะเรื่องของมิ้งที่มันคงยังอยู่ในสมองของปลายมันสั่งให้ปลายคิดแล้วคิดอีกว่าทำไมพี่บีมกับแพรวถึงได้ชอบกันได้........แต่ในแง่ดีปลายคิดว่าเรื่องความสวยและหล่อมันอาจจะไม่สำคัญมัน คงสำคัญอยู่ที่ว่า จะเข้ากันได้มากสักแค่ไหน คนสวยและหล่อบางทียังไม่สามารถเข้ากันได้เลย

"ปลาย ๆ ตื่นหรือยังลูกรีบลงมากินข้าว เร็ว พ่อ กับ พี่ปลื้มรอลูกอยู่นะ" เสียงแม่ตะโกนผ่านประตูที่ปิดสนิทเข้ามายังห้องของปลาย

"รู้แล้วคะแม่" เสียงปลายตอบอย่างไม่มีความกระตือรือร้นมากนัก"

"อ้าว เจ้าหญิงจอมขี้เกียจของบ้านเสด็จลุกออกจากที่นอนแล้วหรอพะยะค่ะ" เสียงของปลื้มซึ่งเป้นพี่ชายแท้ๆของปลายพูดล้อเลียนอย่างสนุกสนาน

"หุบปากเถอะน่า เดี๋ยวจะไม่มีปากกินข้าวร้อก พูดมากอยู่ได้"

"แหวะ แหวะ กล้าพูด แหม แหม แหม"

ในที่สุดพ่อของปลายก็พูดขึ้นแทรกการสนธนาระหว่างปลายกับปลื้ม แต่อันที่จริงแล้วมันเป็นการเถียงกันอย่างไม่มีเหตุผลซะมากกว่า

"นี่ปลายลูกก็อยู่ม.3 แล้วน๊ะ เดี๋ยวอีกหน่อยก็ต้องสอบเข้าโรงเรียนอื่น พ่อว่าลูกควรจะไปเรียนพิเศษได้แล้ว พลัดมาทุกปีเลย ปีนี้พ่อไม่ยอมน๊ะ"

"ก็ไดคะพ่อ" ปลายตอบอย่างหดหู่ใจ เพราะปลายไม่มีคำแก้ตัวใดๆ ที่จะมาอ้างพ่อได้เธอจึงต้องตอบไปเลยตามเลย